ตอนที่ 456 สาวใช้ตัวแสบ360
หัวหน้าฝ่ายการตลาดเป็นผู้หญิงอายุประมาณสามสิบกว่า อยู่แผนกนี้มานานพอสมควร งานหลักของเธอไม่เกี่ยวกับความคิดสร้างสรรค์ เธอรับผิดชอบดูแลผู้เชี่ยวชาญด้านการตลาดเป็นหลัก ถ้าเซี่ยชีหรั่นย้ายมา เธอเป็นผู้ช่วยของเซียวแย่ ก็เทียบเท่ากับหัวหน้าฝ่ายการตลาด ขณะเดียวกันเพราะเธอมีความสามารถไม่มาก ไม่ได้รับความสนใจจากเซียวแย่มานาน ทำให้เธอไม่มีความสุขอึดอัด
หลังจากเซียวแย่ไป เธอก็อยากจะแกล้งเซี่ยชีหรั่นแน่นอน หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นออกจากที่ทำงานของผู้อำนวยการหวัง เธอไปรายงานการทำงานกับผู้อำนวยการหวัง เห็นเขากำลังโกรธ ก็เลยพูดถึงตำแหน่งของเซี่ยชีหรั่น
ทั้งสองถือว่าได้ระบายออกไป ก็เช่นนี้ เซี่ยชีหรั่นถึงถูกลดตำแหน่ง
การจัดการเช่นนี้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเหมือนเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิด แต่ก็ไม่แปลกใจ เพราะพวกเขาเข้าใจว่าเซียวแย่เป็นที่พึ่งของเธอ ปกติเมื่อต่อติดต่อประสานงานกับเธอก็สุภาพดี ตอนนี้เขาไปแล้ว เขามีบุคลิกของเขา คนที่เขาขัดใจหรือล่วงเกิน เกรงว่าจะต้องมาลงที่เธอแน่นอน
“ขอบคุณหัวหน้าเพงฉันจะตั้งใจทำงานในตำแหน่งผู้เชี่ยวชาญด้านการตลาดค่ะ” เซี่ยชีหรั่นพูดจบ ก็กลับไปที่ของตัวเอง
ไม่นาน ผู้จัดการสำนักงานก็มา แจ้งเธอให้เก็บของ ให้ออกจากตำแหน่งที่ดีนี้
ไม่มีผู้ช่วยผู้จัดการคนใหม่เลย ตามหลักเธอไม่จำเป็นต้องออกจากตำแหน่งนี้ แต่เธอไม่ต้องการต่อสู้เพื่อสิ่งเหล่านี้
“ค่ะ ขอบคุณค่ะผู้จัดการ คุณช่วยบอกตำแหน่งของโต๊ะฉันให้ด้วย ฉันจะได้ขนของไป”
“อุ้ย หน้าด้านจริงๆ ความรู้สึกของการตกลงมาจากด้านบน ไม่รู้ว่ารสชาติเป็นอย่างไรบ้าง” หวูเหม่ยตั้งใจเดินผ่านเธอแล้วพูดแดกดันเธอ
เซี่ยชีหรั่นไม่สนใจเธอ เธอยอมรับว่าเธอแพ้จริงๆ ไม่มีความจำเป็นต้องต่อปากต่อคำกันอีก เธอคิดว่าสิ่งที่เธอสามารถทำได้คือตั้งใจทำงานต่อไป
“หวูเหม่ย ตามฉันมาที่ห้องประชุม เรื่องเกี่ยวกับโครงการของคุณ ดูเหมือนว่าจะได้รับการยอมรับจากเบื้องบน จะชื่นชมคุณเป็นพิเศษ” หวูเหม่ยพูดจบ ก็ได้ยินผู้อำนวยการหวังเรียกเธอ
ผู้อำนวยการหวังตั้งใจให้ทุกคนได้ยิน เซี่ยชีหรั่นขมขื่นในใจเล็กน้อย รู้สึกแย่ที่ความสามารถสู้คนอื่นไม่ได้
แต่ก็ใช้เวลาไม่นานก็ทำใจได้แล้ว พวกเขาก็ทำเพื่อบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป เลือกโครงการที่ดีที่สุด ก็เพื่อบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป เธอควรจะดีใจและยินดีกับเย่เชินหลิน
ในห้องประชุม เย่เชินหลินนั่งบนตำแหน่งท่านประธาน ใบหน้าไร้ความรู้สึก ในห้องประชุมเล็ก มีแค่เย่เชินหลิน หลินหลิง และหลินต้าฮุย สามคน
“ประธานเย่ ท่านมาประชุมด้วยตนเอง” ผู้อำนวยการหวังเกรงกลัวเล็กน้อย
“ท่านนี้เป็นคนเสนอโครงการกิจกรรมวันคริสต์มาสใช่ไหม ชื่ออะไร” เย่เชินหลินถาม
“ประธานเย่ เธอชื่อหวูเหม่ย เป็นพนักงานเก่าของบริษัท ครั้งนี้เป็นโครงการของเธอเองที่เอาชนะพนักงานทุกคนหวูเหม่ย ท่านนี้คือคุณเย่ ประธานเย่” ผู้อำนวยการหวังส่งสัญญาณให้หวูเหม่ยกล่าวทักทาย
“สวัสดีค่ะคุณเย่” หวูเหม่ยต้องรู้จักเย่เชินหลินแน่นอน นั่นคือเจ้าชายในตำนาน มีใครบ้างที่ไม่รู้จัก
เธอไม่เคยเจอเย่เชินหลินใกล้ขนาดนี้มาก่อน รูปลักษณ์ของเขา ชั่งทำให้ผู้หญิงทุกคนหลงใหลจริงๆ เสียงของเธอยังสั่น
“อืม” เย่เชินหลินพยักหน้า กล่าวว่า “กิจกรรมของโครงการนี้ ทำได้ดีมากๆ”
หวูเหม่ยได้ยินคำชมของเย่เชินหลิน ดีใจมาก รีบพูดถ่อมตนแล้วพูดว่า “ขอบคุณที่ได้รับการยอมรับจากคุณเย่ ฉันคิดว่ายังมีอีกเยอะที่ฉันต้องปรับปรุงและพัฒนาต่อไป ต่อไปฉันจะตั้งใจมากขึ้นกว่าเดิม มุ่งมั่นทำโครงการที่ดีอีก เพื่อบริษัท”
“อืม” เย่เชินหลินพยักหน้าอีกครั้ง บอกผู้อำนวยการหวังกับหวูเหม่ย “นั่งลงสิ”
“ขอบคุณประธานเย่” ทั้งสองพูดจบพร้อมกัน นั่งลงพร้อมกัน ตอนเข้าประตูมาพวกเขามองหน้ากันเย่เชินหลินก็สังเกตเห็น ท่าทางสนิทสนมกันเขาก็สังเกตเห็น
“โครงการของหวูเหม่ยคุณได้แรงบันดาลใจครั้งแรกมาจากไหน” เย่เชินหลินถาม
“อันนี้………” หวูเหม่ยติดขัดเล็กน้อย เธอไม่ใช่คนเขียนโครงการเอง เธอจะรู้ได้อย่างไรว่าแรงบันดาลใจมาจากไหน
เวลานั้นเธอต้องการให้ผู้อำนวยการหวังตัดสินว่าเธอเป็นคนชนะ เธอก็พยายามเขียนโครงการแล้ว ผู้อำนวยการหวังดูแล้ว บอกว่ามันเป็นขยะ แล้วก็ทิ้งโครงการของเธอลงถังขยะไป
เธอบอกว่าไม่ว่ายังไง เธอจะต้องชนะให้ได้ ไม่เช่นนั้นเธอจะส่งรูปให้คนรักของเขา
ผู้อำนวยการหวังไม่มีทางเลือก จึงบอกเธอว่าไม่ต้องเป็นห่วง แค่ทำเป็นยุ่งๆทุกวันก็พอ เขาจะหาคนเขียนโครงการให้
“จำไม่ได้แล้ว” เย่เชินหลินน้ำเสียงค่อนข้างเย็นชา หวูเหม่ยรู้สึกร้อนไปทั้งกาย เหงื่อเริ่มไหลออกที่หน้าผาก
ผู้อำนวยการหวังจ้างคนเขียนโครงการแล้วมอบให้เธอ บอกเธอศึกษาเนื้อหาในโครงการด้วย ถ้าเย่เชินหลินถามเนื้อหาในโครงการ เธอจะได้ตอบได้อย่างคล่องแคล่ว แต่ถามแหล่งที่มาของความคิด เธอไม่ได้ถามมา
“หวูเหม่ย เป็นเพราะเจอประธานเย่แล้วตื่นเต้นใช่ไหม ค่อยๆคิด” ผู้อำนวยการหวังเริ่มนั่งไม่ติดแล้ว
“คิดดูดีๆ ให้เวลาคุณคิดสิบนาที” เย่เชินหลินพูดเบาๆ
เมื่อเช้าสาขาบริษัทเพชรพลอยเสนอโครงการขึ้นไป เพราะมันเกี่ยวข้องกับผู้หญิงที่เขารัก ดังนั้นเขาจึงดูก่อน เนื้อหาในโครงการ เขาแค่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่ผลงานของเซี่ยชีหรั่นแน่นอน เขารู้สึกว่าโครงการนี้เหมือนกิจกรรมของวงเพชรพลอยเมื่อปีก่อนๆ แม้จะไม่เห็นการเชื่อมต่อที่สำคัญ แต่รูปแบบคล้ายกันมาก
ตอนนั้นคนที่เขียนโครงการนั้น เขายังเคยให้คนไปจ้างเขา แต่คนคนนั้นโลภมาก มีความกระหายมาก ในที่สุดเขาก็เลยเลิกจ้างเขา
เขาคิดว่าโครงการนี้หวูเหม่ยไม่ใช่คนเขียน ยังมีอีกหนึ่งประเด็น เธอเป็นทองคำแท้จริงๆ บริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปก็ต้องเปล่งประกายมานานแล้ว ด้วยนิสัยของเซียวแย่ คือเคารพคนเก่ง โครงการนี้ดีกว่าที่เซียวแย่เขียนเองอีก คนที่มีความสามารถเช่นนี้ เซียวแย่ก็ต้องดันออกมานานแล้ว
หวูเหม่ยตั้งสติคิดอยู่ตั้งนาน ก็ยังไม่สามารถหาสาเหตุได้ ดังนั้นสุดท้ายก็เลยพูดเนื้อหาของโครงการหนึ่งรอบ
ผู้อำนวยการหวังกังวลมาก ไม่สามารถช่วยเธออธิบายได้ เห็นเธอหน้าแดง เขาคิดว่าตัวเองก็คงซวยไปด้วย
“ฉันถามถึงแหล่งที่มาของความคิดสร้างสรรค์ ไม่ใช่เนื้อหาของโครงการ ถ้าคุณนึกไม่ออกจริงๆ ฉันจะหาคนช่วยนึก” เย่เชินหลินพูดจบมองไปที่หลินต้าฮุย หลินต้าฮุยยืนขึ้นแล้วกดปุ่มเพื่อเริ่มโปรเจ๊กเตอร์ด้านหลัง VCRหนึ่งตอนเริ่มฉายขึ้น
“แรงบันดาลใจของโครงการนี้คือ…..” ผู้อำนวยการหวังตากลมโตขึ้น มองคนพูดในVCR อย่างเหลือเชื่อ นั่นไม่ใช่คนที่เขาจ้างเขียนโครงการที่ราคาแพงคนนั้นเหรอ
“เรื่องนี้ จะจัดการอย่างเป็นทางการในที่ประชุมของบริษัท ในวันพรุ่งนี้ ฉันหวังว่าพวกคุณจะแสดงท่าทีที่ควรจะทำ” เย่เชินหลินพูดจบ เม้มปากยืนขึ้นอย่างสง่างาม เดินจากไปอย่างช้าๆ
“ประธานเย่ ท่านอย่าเพิ่งไป ฟังฉันอธิบายก่อน ฉันก็ทำเพื่อบริษัท…..” หลินต้าฮุยขวางผู้อำนวยการหวังไว้
เปรียบเทียบความตกใจของผู้อำนวยการหวัง หวูเหม่ยแทบจะไม่มีเสียงเลย เหงื่อออกมือไม้อ่อนนั่งลงบนเก้าอี้ ซึมไปเลย
หลินหลิงมองทั้งสองอย่างเย็นชา ในใจคิด เล่นเกมนี้ใต้ตาของประธานเย่ พวกคุณยังอ่อนเกินไป ว่าไปก็เป็นความซวยของพวกคุณด้วย ใครใช้ให้พวกคุณมายุ่งกับผู้หญิงของเขาหล่ะ
เย่เชินหลิงออกจากประตูห้องประชุม เจอกับเซี่ยชีหรั่นที่กำลังออกจากห้องทำงามมา
เซี่ยชีหรั่นเห็นเขา หน้าแดงแล้วแดงอีก จึงก้มหน้าลง พูดเบาๆว่า “สวัสดีประธานเย่”
พูดจบ เธอก็รีบเดินจากไป กลัวว่าเย่เชินหลินจะรั้งเธอไว้ แล้วพูดอะไรกับเธอ
เย่เชินหลินขยับมุมปาก คิดในใจ เด็กโง่ คุณคิดว่าคนแซ่หวูคนนั้นชนะคุณด้วยความสามารถจริงๆเหรอ ถ้ารู้ความจริงแล้ว คงจะดีใจมากใช่ไหม
“หลินหลิง คุณไปนำโครงการที่เข้าร่วมการแข่งขันทั้งหมดของสาขาบริษัทเพชรพลอยมา ฉันจะดูหน่อย” เย่เชินหลินสั่ง
“ค่ะ คุณเย่”
……
ตอนเย็น เซี่ยชีหรั่นแข็งแกร่งกว่าที่เคยมีมา
หลังทานข้าว เธอก็เข้าห้องของตัวเองไป ถือหนังสือการตลาดที่หนาแล้วดู
เย่เชินหลินก็ไม่ได้ไปรบกวนเธอ นั่งทำงานในห้องของตัวเอง
ในเวลานี้คุณแม่บ้านมารายงานว่า หลินต้าฮุยรออยู่ตรงประตู
“ให้เขาเข้ามา” หลินต้าฮุยมากะทันหัน เขาคิดว่าอาจเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เขาให้เขาไปตรวจสอบ
ตอนที่หลินต้าฮุยมา ในมือถือซองเอกสารอยู่หนึ่งซอง แล้วยื่นให้เย่เชินหลิน พูดเสียงเบาว่า “เวลาสั้น จึงได้ข้อมูลของคุณนายหลี่มามากแค่นี้ ถ้าคุณต้องการเพิ่มเติม ฉันก็จะหาต่อไป”
“เหนื่อยมากแล้ว ทานข้าวก่อนสิ” เย่เชินหลินพูดกับหลินต้าฮุย
“ไม่ดีกว่า แฟนของฉันรออยู่ ฉันต้องรีบกลับไป” หลินต้าฮุยยิ้มอย่างมีความสุข เย่เชินหลินเข้าใจ โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้เขารีบกลับไป เขาดูเข้าใจความรู้สึกของหลินต้าฮุยมากขึ้นเรื่อยๆ
เย่เชินหลินหยิบเอกสารใยซองออกมา ในนั้นมีประวัติการทำงานตอนสาวๆของคุณนายหลี่ ยังมีรูปถ่ายตอนสาวๆของเธอด้วย
ดูลักษณะแล้ว ตอนเธอสาวๆเหมือนเซี่ยชีหรั่นมากกว่าตอนนี้เสียอีก
เธอชื่อจ้าวเหวินอิงเคยเป็นนักบัญชีของหน่วยงานหนึ่ง เย่เชินหลินเคยตรวจสอบอีกคนหนึ่ง คนคนนั้นทำงานในตำแหน่งเดียวกันกับเธอ และก็เป็นหัวหน้าของเธอด้วย
ถ้าเซี่ยชีหรั่นเป็นลูกสาวของเธอจริง ถ้าเช่นนั้นเป็นไปได้ไหมที่คนคนนั้นอาจจะเป็นพ่อของเธอ
วันถัดไป ประชุมใหญ่ของบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป บริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปมีห้องประชุมขนาดใหญ่อยู่หนึ่งห้อง สามารถจุพนักงานเป็นพันคนเพื่อเข้าร่วมประชุมได้
เซี่ยชีหรั่นเข้าทำงานที่นี่ระยะเวลาสั้น คิดว่ามันเป็นธรรมเนียมที่ต้องจัดการประชุมกรุ๊ป ก่อนวันคริสต์มาส แต่ไม่รู้ว่าการประชุมครั้งนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับวันคริสต์มาสเลย
สถานที่ประชุมขนาดใหญ่ เซี่ยชีหรั่นนั่งแถวเกือบหลังสุด เธอจำได้ตอนประชุมโรงเรียน ใช้เวลานานและน่าเบื่อมาก เธอคิดว่าการประชุมของบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปก็น่าจะเหมือนกัน กลัวจะเสียเวลา เธอจึงตั้งใจนำหนังสือการตลาดมาดู
เริ่มการประชุมอย่างเป็นทางการ หลินหลิงเป็นพิธีกร เธอยืนอยู่หน้าเวทีอย่างสุขุม พูดอย่างเป็นระเบียบ “การประชุมวันนี้เพื่อ
จัดการกับเหตุการณ์พิเศษที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ ลำดับต่อไปเรียนเชิญผู้จัดการได้ยี้เฉียงสาขาบริษัทเพชรพลอยกล่าว”
เซี่ยชีหรั่นเพิ่งเปิดหนังสือการตลาด เมื่อได้ยินคำว่า สาขาบริษัทเพชรพลอย เธอรีบปิดหนังสือทันที ความสนใจมุ่งเน้นไปที่บนเวที
เธอเป็นพนักงานของสาขาบริษัทเพชรพลอยเพียงแค่ตั้งแต่เข้าบริษัทจนถึงปัจจุบัน เธอยังไม่เคยติดต่อกับผู้จัดการของบริษัทเลย คิดว่าเขาน่าจะยุ่งมาก ด้วยตำแหน่งของเธอยากที่จะได้พบตัวจริงของเขา
