ตอนที่ 455 สาวใช้ตัวแสบ359
“หมายความว่าอย่างไร ส่ายหัวให้ฉันหมายความว่าอย่างไร” ผู้อำนวยการหวังยืนขึ้น
“ความหมายของฉันคือ ถ้าคนเขลาเหล่านั้นว่าฉันเซี่ยชีหรั่นกับผู้จัดการเซียวมีอะไรกัน ฉันพอจะเข้าใจ แต่คุณเป็นผู้บริหารระดับสูงของบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป ฉันไม่ค่อยเห็นด้วยกับการกระทำของคุณที่ไม่ได้ผ่านการตรวจสอบให้แน่ชัดแล้วมากล่าวหาฉัน แน่นอน คุณอาจจะบอกว่าฉันไม่มีสิทธิ์พูดว่าไม่เห็นด้วย ฉันอยากพูดว่า คนเราขอแค่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ก็เพียงพอ โดยเฉพาะการแข่งขันในครั้งนี้ ใครเป็นคนทำเล่นสกปรกย่อมรู้ตัวดี นอกจากนี้ เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่…….”
เซี่ยชีหรั่นพูดจบ ไม่รอให้ผู้อำนวยการหวังพูด แล้วเดินเชิดออกจากห้องทำงานเขาไป
ออกประตูไป เธอหายใจเข้าลึกๆสองรอบ เธอพูดกับตัวเองว่า ความอยุติธรรมดังกล่าวมีอยู่ทั่วไป มันไม่ง่ายเลย เธอจะต้องหาหลักฐานให้ได้ก่อนที่จะพูดคุย
ในห้อง ผู้อำนวยการหวัง ใช้เวลาตั้งนานก็ยังไม่สามารถหายใจได้ทั่วท้อง
ถึงแม้เรื่องนี้เขามีความลำเอียง แต่สิ่งที่เขาทำนั้นไร้รอยต่อ ในบริษัทมีข่าวลือว่าเซียวแย่มีความสัมพันธ์กับด้านบน ดังนั้นสันนิษฐานว่าเขาเป็นคนจัดการให้เซี่ยชีหรั่น เข้ามาโดยไม่ผ่านการอนุมัติของเขาผู้อำนวยการหวัง
ในการจัดการการแข่งขันครั้งนี้ เขานับว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว หนึ่งคือเพื่อไม่ให้หวูเหม่ยสร้างปัญหาได้อีกต่อไป สองคือสามารถระงับความไม่บริสุทธิ์ใจของเซี่ยชีหรั่น เขาต้องการให้ทุกคนรู้ว่าเขาน่ากลัวแค่ไหน อย่าคิดว่าแผนกของเขาจะสามารถเพิกเฉยต่อเขาได้ ยัดคนเข้ามา
เขามั่นใจ โครงการของหวูเหม่ยดีกว่าของเซี่ยชีหรั่นจริงๆ และโครงการนี้คนสุดท้ายที่จะตัดสินใจก็คือท่านประธานคุณเย่ ในบริษัทนี้คุณเย่เป็นผู้ที่เที่ยงตรงและยุติธรรมที่สุด ดังนั้นไม่ว่าเซี่ยชีหรั่นจะมีความสามารถแค่ไหน เขาก็จะไม่สนใจแม้แต่น้อย
เซี่ยชีหรั่นกำลังคิดที่จะไปถามเย่เชินหลินอยู่พอดี เธอแค่อยากแน่ใจว่าโครงการของหวูเหม่ยดีจริงหรือไม่
เธอเพิ่งออกจากห้องทำงาน เย่เชินหลินก็โทรมา “ไปบนดาดฟ้า”
เขาพูดไม่กี่คำ ก็วางสายไป
เซี่ยชีหรั่นคิดว่า เขาเรียกเธอไปคงเป็นเรื่องโครงการนี้แน่ๆเลย
ครั้งนี้เย่เชินหลินมีคำอธิบาย ตอนที่เซี่ยชีหรั่นไปที่ลิฟต์ส่วนตัวท่านประธาน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่ได้ห้ามเธอ แต่กลับส่งเธอขึ้นไปทันที
“เข้ามาสิ” เย่เชินหลินได้ยินเสียงเท้าของเซี่ยชีหรั่น พูดอะไรบางอย่างในนั้น
เธอเปิดประตูเข้ามา เห็นเย่เชินหลินกำลังก้มดูเอกสารปกสีน้ำเงินอยู่
“โครงงานนี้ไม่ใช่ของคุณใช่ไหม” เย่เชินหลินเงยหน้ามองเธอ พูดเสียงเบา พูดจบก็ยื่นเอกสารให้เซี่ยชีหรั่น
มุมขวาล่างของเอกสารปกสีน้ำเงินมีแค่โลโก้ของแผนก ไม่มีชื่อของพนักงาน แต่ตอนส่งมาสาขาบริษัทเพชรพลอยบอกว่านี่คือโครงการที่ชนะการแข่งขันในครั้งนี้
เซี่ยชีหรั่นรับเอกสารนั้นมา เปิดดูอย่างรวดเร็วจากหน้าแรกถึงหน้าสุดท้าย มีประมาณสิบหน้า รวมทั้งข้อความและรูปภาพ เนื้อหาของโครงการมีรายละเอียดดีมาก ความคิดริเริ่มนั้นมีความพิเศษมาก
“ไม่ใช่ของฉัน แต่ดีกว่าที่ฉันทำ” เซี่ยชีหรั่นปิดเอกสาร ยอมรับด้วยความเต็มใจ
พนักงานเก่าก็ยังคงเป็นพนักงานเก่า เรื่องนี้เธออาจจะเข้าใจหวูเหม่ยผิดจริงๆก็ได้ และเข้าใจผู้อำนวยการหวังผิดด้วย
โชคดีที่เธอไม่ได้พูดอะไรที่แรงมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่จบง่ายแน่ แต่สิ่งที่เธอพูดออกไปนั้นก็ไม่ค่อยสุภาพเท่าไหร่ บางทีฉันอาจจะต้องหาโอกาสเพื่อขอโทษพวกเขา
“คนที่ชื่อหวูเหม่ยเป็นคนทำ” เย่เชินหลินถาม เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า “ใช่ การแข่งขันครั้งนี้เธอเป็นผู้ชนะ ตอนแรกฉันยังไม่ยอมรับผลการตัดสินนี้ ดูเหมือนว่าทักษะของฉันไม่ดีเท่าคนอื่นจริงๆ ต่อไปฉันจะขยันและพยายามมากกว่านี้”
“ฉันรู้แล้ว” เย่เชินหลินตัดบทแล้วพูด ดูไม่ออกว่าเขาคิดยังไงกับเรื่องนี้ จากนั้นเขาพูดมาอีกหนึ่งประโยคว่า “ตอนเย็นเอาโครงการของคุณกลับบ้านด้วย ฉันจะขอดูหน่อย”
“ไม่ ฉันไม่เอากลับ ฉันทำได้ไม่ดีพอ ไม่ดีก็คือไม่ดี ฉันยอมแพ้ โครงการแย่ๆแบบนั้น อย่าให้ใครดูเลยดีกว่า”
เซี่ยชีหรั่นใช้เวลาตั้งหลายวัน แต่ก็แพ้ เธอก็รู้สึกผิดหวังบ้าง
แต่จะให้เย่เชินหลินช่วยเธอเพราะความสัมพันธ์ของทั้งสอง แล้วใช้ของเธอ เธอจะยิ่งรู้สึกผิดหวังมาก เป็นการดูถูกตัวเอง
“มานี่” เย่เชินหลินสั่ง แต่เซี่ยชีหรั่นยืนอยู่กับที่ ไม่ยอมขยับ
“มานี่ หรือต้องการให้ฉันไปดึงคุณมา”
เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินอ้อมโต๊ะทำงานของเขาไปหาเขา ถูกเขาดึงมา เธอล้มลงบนตักของเขา
“ไม่สบายใจเหรอ” นิ้วหัวแม่มือของเขาถูกกดลงที่ริมฝีปากนุ่มของเธอ ลูบไปมาสองครั้งเซี่ยชีหรั่นส่ายหัว พูดเสียงเบาว่า “ไม่ได้อารมณ์เสีย แค่ผิดหวังเล็กน้อย คุณว่าฉันไม่มีความสามารถจริงๆไหม ฉันคิดว่าโครงการของฉันดีที่สุดแล้ว แต่เมื่อเทียบกับโครงการนี้แล้ว ของฉันดูอ่อนมาก”
พูดถึงตรงนี้ ฉันเกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว ทุกคำที่เย็นชาในช่วงเวลานี้ เธอต้องอดทนมาก ทุกข้อกล่าวหา เธอก็ทำเหมือนไม่รับรู้ เพื่อจะได้เทียบกับผู้ชายของเธอ แต่ขอให้ตัวเองขยันและพยายามมากขึ้น และดีขึ้น
อาจจะเป็นเพราะอยู่ต่อหน้าคนที่เธอรัก เธอถึงกลายเป็นคนอ่อนแอ ไม่อยากจะฝืน ไม่อยากจะทนต่อไปแล้ว
“โครงการของคุณฉันยังไม่เคยเห็นเลย แต่เซียวแย่ยืนยันแล้ว ฉันเชื่อว่าโครงการของคุณก็ไม่เลว ถ้าพูดย้อนกลับไปอีกหนึ่งหมื่นก้าว ถึงโครงการของคุณจะไม่ดีมาก ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณไม่มีความสามารถนะ การเติบโตต้องใช้เวลา คุณยังเรียนไม่จบ ไม่มีประสบการณ์ในการทำงาน แต่ได้รับการยอมรับจากเซียวแย่มันก็น่าทึ่งจริงๆ ฉันเชื่อในตัวคุณ” เย่เชินหลินมองเธออย่างจริงใจ พูดอย่างเป็นกลางมาก
คำพูดสุดท้าย ฉันเชื่อใจคุณคำนี้ เป็นการปลอบใจที่ดีมากสำหรับเซี่ยชีหรั่น ยังให้แรงบันดาลใจกับเธอแบบไม่จำกัด
“ฉันกลับไปก่อนนะ ต่อไปคือการเตรียมความพร้อมสำหรับกิจกรรมวันตรุษจีน ถึงแม้ครั้งนี้ฉันจะแพ้ แต่ครั้งหน้าฉันจะต้องชนะ” เซี่ยชีหรั่นบีบกำปั้นของเขาโดยไม่รู้ตัว ท่าทางจะฆ่าศัตรูของเธอที่น่ารัก ทำให้คนแซ่เย่บางคนอดไม่ได้ที่จะตะลึง
“อะไรกัน คุณมาหาฉันก็แค่เรื่องงานเหรอ ไม่มีเรื่องอีกแล้วเหรอ” เขาแกล้งทำใบหน้าผิดหวังเล็กน้อย เซี่ยชีหรั่นเข้าใจความหมายของคนแซ่เย่บางคน
ทันใดนั้นเธอก็ลุกจากตักของเขา หน้าแดงพูดว่า “จะมีเรื่องอะไรอีก ตอนนี้เป็นเวลาทำงาน ก็ต้องคุยเรื่องงานสิ ท่านประธานเย่ ฉันไปก่อนนะ”
ขณะพูด เซี่ยชีหรั่นกำลังจะก้าวขาออกไป เย่เชินหลินก็ลุกขึ้น ก้มตัวลงเล็กน้อย วางเธอลงบนไหล่ของเธอ
มียามรักษาความปลอดภัยอยู่ด้านนอก เซี่ยชีหรั่นไม่กล้าเสียงดัง ได้แค่พูดเสียงเบาๆขอร้องเขา “ปล่อยฉันลงไปเถอะ คุณจะทำอะไร”
“นานแล้วที่ไม่ได้นอนบนเตียงนั้น เราไปอุ่นมันหน่อยนะ” คนแซ่เย่พูดอย่างไม่อาย แล้วเข้าไปที่ประตูห้องซึ่งเขาใช้พักผ่อน เปิดประตูเข้าไป
ที่นี่เป็นที่พลอดรักของทั้งสองเมื่อครั้งที่แล้ว เขาจำได้ก่อนที่เฮลิคอปเตอร์จะมา เขาใช้เวลาอันสั้นมีความสุขด้วยกันที่นี่
ครั้งที่แล้วมีเวลาน้อย แต่ครั้งนี้ไม่ต้องรีบ พวกเขามีเวลาเยอะ
เซี่ยชีหรั่นขัดขืนสักพัก ก็ไม่สามารถหนีใครบางคนได้ กำลังดำเนินการอยู่ เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอหน้าแดงแล้วพูดเบาๆว่า “พอเถอะ หยุดเถอะนะ ฉันจะรับโทรศัพท์ เหมือนจะเป็นหัวหน้าแผนกโทรมา”
เย่เชินหลินจูบปากเธออย่างแน่น ในขณะที่เดินหน้าต่อไป ก็กดปิดเสียงโทรศัพท์ของเธอ
ในที่สุด เซี่ยชีหรั่นใช้เวลานานพอสมควรในการแต่งตัว และการหายใจที่บ้าคลั่งของเธอ เสียดาย หน้าของเธอแดงเกินไป เกรงว่าเธอจะซ่อนมันไม่ได้
เธอชำเลืองมองอย่างที่ผู้ริเริ่มอย่างน่าเศร้า กัดฟันพูด “คราวนี้ดีแน่ ทุกคนก็จะคิดว่าฉันไปทำเรื่องไม่ดีมาอีกเป็นแน่ คงคิดว่าฉันแอบมาหาเซียวแย่แน่……”
“ยังกล้าพูดถึงชื่อผู้ชายอื่น ไม่อยากมีชีวิตแล้วใช่ไหม” เย่เชินหลินพูดเบาๆ เซี่ยชีหรั่นเอื้อมมือหยิกแก้มของเขา ดุว่า “คุณมีเหตุผลหรือไม่ ฉันแค่พูดว่าคนอื่นจะพูดเช่นนั้น คุณขี้น้อยใจมาก ระวังฉันจะไม่สนใจคุณแล้วนะ”
“คุณกล้าเหรอ” เย่เชินหลินกัดฟันพูดออกมา แล้วผลักเธอลงบนเตียงอีกครั้ง
“ยังกล้าพูดว่า ไม่สนใจฉันไหม”
“ไม่ ไม่กล้าแล้ว…….ฉันต้องกลับไปแล้ว ฉันตายแน่ๆ” เซี่ยชีหรั่นทำได้แค่ขอร้องเขา โชคดีที่เขาไม่ได้เป็นสัตว์ร้าย จึงยอมให้เธอลุกขึ้นมา
ช่วงเช้าเขายังมีธุระที่ต้องทำ ดังนั้นก็ไม่สามารถอยู่กับเธอได้นาน
ดูเหมือนว่าเขาควรจัดวันหยุดยาว พาผู้หญิงของเขาไปเที่ยว แน่นอนว่าสิ่งสำคัญคือสามารถครองเธอได้ไม่จำกัดทั้งกลางวันและกลางคืน
เมื่อเซี่ยชีหรั่นออกมาก็โทรกลับไป หัวหน้าสำนักงานวิจารณ์เธออย่างไร้ความปรานี “เวลาทำงาน คุณไปไหนมา ถามใครก็ไม่มีใครเห็นเธอ ผู้จัดการมีเรื่องสำคัญจะประกาศ คุณไม่อยู่ ทำให้ฉันโดยดุไปด้วย คุณคิดว่าคุณ……..”
“ขอโทษค่ะ ฉันไปเข้าห้องน้ำ วันนี้ไม่ค่อยสบายท้อง” อย่าหาว่าใครนินทาอะไรเลย เวลาทำงานเธอหายตัวไปเธอเป็นคนผิด ยิ่งไปกว่านั้นเธอสร้างปัญหาไว้เช่นนั้น ดังนั้นเธอไม่มีหน้าไปพูดคุยกับใครแล้ว
“กลับมาเดียวนี้”
“ค่ะ ขอโทษค่ะ ฉันจะกลับไปเดียวนี้”
เซี่ยชีหรั่นออกจากลิฟต์ส่วนตัวของท่านประธาน เธอวิ่งเหยาะกลับไปที่แผนกตลอดทาง
ตอนเข้าประตูยังหอบอยู่เลย เธอเข้าไปแล้วเห็น เหมือนสายตาของทุกคนเปลี่ยนไป หรือมีเรื่องใหม่เกิดขึ้น
มีคำของเย่เชินหลินสี่คำที่พูดกับเธอ ฉันเชื่อใจคุณ
เซี่ยชีหรั่นมีความมั่นใจมากขึ้นเป็นร้อย ไม่ว่าสิ่งที่จะต้องเผชิญคืออะไรเธอก็จะไม่แคร์ ถึงแม้จะล้มลง ก็จะลุกขึ้นสู้ใหม่
ในโทรศัพท์หัวหน้าบอกว่าผู้จัดการเรียกหาเธอ ดังนั้นเธอจึงเดินตรงไปที่ห้องทำงานของผู้อำนวยการหวัง เดินไปถึงครึ่งทาง ก็ถูกหัวหน้าฝ่ายการตลาดเรียกพบ
“ไม่ต้องไปพบผู้จัดการแล้ว ฉันพูดกับเธอเอง ความหมายของผู้จัดการคือ ตอนนี้ผู้จัดการเซียวก็ไม่อยู่แล้ว ตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการของเธอก็ถือว่าห้อยอยู่ผู้จัดการมีผู้ช่วยของตัวเอง ดังนั้นเธอก็เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการตลาด ตำแหน่งของคุณตอนนี้ก็คือผู้เชี่ยวชาญด้านการตลาด ถ้าคุณไม่อยากทำ ก็สามารถยื่นใบลาออกได้เลย ถ้าจะทำต่อก็ได้ แต่คุณก็วางตัวให้เหมาะสมกับตำแหน่งผู้จัดการ งานค่อนข้างยุ่ง ถ้าทุกคนไปหาเขาหมด แผนกของเราก็คงไม่มีงานทำแล้ว ความหมายของฉันคือ ต่อไปฉันเป็นหัวหน้าของคุณ มีอะไร ก็รายงานฉัน”
