ตอนที่ 465 สาวใช้ตัวแสบ369
เธอยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเซี่ยชีหรั่นเหมือนเธอ
รูปลักษณ์ของเธอมีความละเอียดอ่อนและสวยงาม เหมือนเธอตอนสาวๆ
เซี่ยชีหรั่นอยากจะบอกว่าเธอคือ จากนั้นร้องไห้และเข้าไปกอดเธอ เรียกเธอว่าแม่ นั้นเป็นภาพที่เกิดขึ้นในความฝันที่นับไม่ถ้วนของเธอ ตอนนี้แม่อยู่ต่อหน้าเธอแล้ว แต่เธอกลับต้องเก็บความรู้สึกนั้นควบคุมตัวเองไว้
คำว่าแม่นั้นเรียกง่าย แต่แม่จะต้องกังวลเรื่องนี้ไปตลอดชีวิต
ความสุขที่ผ่านมาของเธอก็จะล่มสลายในพริบตา เธอขอบคุณแม่ เธอรักแม่ ถึงแม่เธอจะไม่ได้อยู่ข้างกายแม่ ความรักที่เกิดจากความผูกพันนี้จะไม่ลดลงเพราะเช่นนี้แม้แต่นิดเดียว
เธอรักแม่ ดังนั้นเธอควรจะคำนึงถึงแม่ด้วย
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวเบาๆ น้ำตาก็ไหลพุ่งออกมา
ในขณะที่น้ำตาเบลอ เธอสำลักเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “เมื่อฉันเจอท่าน ก็รู้สึกเหมือนท่านเป็นแม่ของฉัน แต่ว่า ผลตรวจออกมาแล้ว ท่านไม่ใช่แม่ของฉัน”
จ้าวเหวินอิงตะลึง
“ไม่ใช่ เด็กน้อย คุณ คุณแน่ใจหรือว่าไม่ใช่ ปีที่คุณเกิดเหมือนกับลูกสาวของฉันเลย แล้วคุณยังมีหน้าตาเหมือนฉันด้วย” ผ่านไปเป็นเวลานาน จ้าวเหวินอิงก็ถามอีกครั้ง
“ไม่ใช่” เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวอีกครั้ง “ไม่ใช่จริง ๆ ”
เซี่ยชีหรั่นอยากกลั้นน้ำตาไว้ แต่ก็ไม่สามารถควบคุมได้ กลัวว่าจ้าวเหวินอิงจะสงสัย เธอร้องไห้และอธิบายไปด้วย “ขอโทษค่ะ ฉันคิดถึงแม่ของฉันมากเกินไป ดังนั้นเมื่อเห็นท่าน ฉันก็เคยควบคุมความรู้สึกไม่ได้ โปรดอย่าถือสาฉันที่เสียมารยาท”
“เด็กน้อย” จ้าวเหวินอิงเรียกเธอ หยุดการถามชั่วคราว แต่เข้ากอดเซี่ยชีหรั่นไว้ กอดเธอไว้ในอ้อมกอด
เธอถูกแม่กอดไว้ในอก
เซี่ยชีหรั่น ตอนนี้แม่ของเธอกำลังกอดเธออยู่
น้ำตาของเซี่ยชีหรั่นยิ่งไหล เธอก็กอดจ้าวเหวินอิงโดยธรรมชาติ เหมือนกลัวว่าถ้าปล่อยออก ก็จะไม่เจอแม่อีก
จ้าวเหวินอิงลูบผมยาวๆของเซี่ยชีหรั่น มือที่อ่อนโยนและเปี่ยมด้วยความรักดูเหมือนจะช่วยหยุดความเศร้าที่ตามหาแม่มาหลายปีของเธอ
เซี่ยชีหรั่น แม่ของคุณเป็นคนมีความรักและเมตตา คุณควรจะภาคภูมิใจ ขนาดเธอได้ยินว่าคุณไม่ใช่ลูกสาวของเธอ ก็ยังอุตส่าห์มาปลอบใจคุณเช่นนี้ คุณควรจะให้เธอมีความสุขเช่นนี้ตลอดไปสิ
เย่เชินหลินเดิมต้องการจะบันทึกภาพของแม่และลูกสาวกอดกันไว้ เพื่อเก็บเป็นความทรงจำไว้ให้เซี่ยชีหรั่น
แต่เธอไม่อยากจะบอกความจริงกับจ้าวเหวินอิง เขาก็เลยไม่สะดวกที่จะบันทึกภาพของพวกเธอไว้ ได้แค่มองพวกเธอกอดกัน เขาก็รู้สึกเศร้าไปด้วย
ในโลกนี้น่าจะหาคนแบบผู้หญิงของเขาไม่ได้แล้ว เป็นคนจิตใจดีคำนึงถึงความสุขของผู้อื่นก่อนเสมอ แม่ที่ถูกแยกจากกันมายี่สิบสามปียืนอยู่ข้างหน้าเธอ เธอก็ยังอดใจไม่ยอมรับได้ เพื่อให้เธอมีครอบครัวที่ครอบครัวที่กลมกลืนกัน
เขานับถือเธอมาก
ดังนั้นเขาก็จะเคารพการตัดสินใจของเธอ จะให้ความร่วมมือในการโกหก
เขาอยากจะให้สิ่งที่ดีที่สุดบนโลกกับผู้หญิงของเขา เช่นหากเธอปรารถนาที่จะเห็นคนที่เธอรักมีความสุข เขาก็จะเคียงข้างเธอมองดูญาติของเธอมีความสุขอยู่ห่างๆด้วย
เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ตัวว่าตัวเองร้องไห้มานานแค่ไหนแล้ว ถึงได้สงบลง ค่อยๆถอนออกจากอ้อมแขนของแม่
เธอเห็นดวงตาของแม่แดง ถึงแม้จะไม่ได้ร้องไห้หนักเหมือนเธอ แต่ก็ดูเหมือนน่าประทับใจมาก
“นั่งลงสิ เด็กน้อย” จ้าวเหวินอิงดึงมือเซี่ยชีหรั่น นั่งลงที่นั่ง
เธอมองใบหน้าเล็กๆของเซี่ยชีหรั่น ถามเธออย่างอ่อนโยน “คุณบอกฉัน ผลการตรวจ พวกเราไม่ใช่แม่ลูกกันจริงๆหรือ ไม่ต้องกังวลกับปัจจัยอื่น ถ้าใช่ คุณอย่าโกหกฉัน”
เย่เชินหลินในใจรู้สึกอึดอัดกับคำพูดของจ้าวเหวินอิง นี่เป็นความผูกพันของแม่ลูกจริงๆ ทั้งสองคิดเหมือนกัน
เกรงว่าเซี่ยชีหรั่นจะโกหกไม่เก่ง เย่เชินหลินจึงส่งเสียงไป “คุณนายหลี่” ต่อมาจึงอธิบายอย่างช้าๆ “เรื่องผลตรวจ ฉันได้มอบหมายให้คนใกล้ชิดของฉันส่งไปตรวจแบบไม่ระบุชื่อ ดังนั้นผลตรวจสามารถเชื่อถือได้แน่นอน วันนี้เขาส่งผลตรวจมาให้ฉันที่ทำงาน ฉันก็เลยให้ชีหรั่นดู ผลการตรวจ พวกคุณไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลย ความน่าจะเป็นศูนย์ ฉันและชีหรั่นรู้สึกทำให้คุณลำบากใจ ดังนั้นจึงอยากจะเชิญคุณมาทานข้าวเพื่อแสดงถึงความขอโทษ”
จ้าวเหวินอิงมีความรู้สึกผิดหวัง ความทรงจำของการสูญเสียลูกเมื่อหลายปีที่ผ่านมายังคงวนอยู่ในสายตา สำหรับเธอแล้ว นั่นเป็นความเจ็บปวดถาวร แต่เธอไม่สามารถพูดต่อหน้าเด็กสองคนนี้ได้ว่าเธอฝันบ่อยแค่ไหนว่าลูกของเธอตายแล้วและทำให้เธอเสียใจมาก
เธอฝืนยิ้ม ถามเย่เชินหลิน “คุณสามารถให้ฉันดูผลตรวจหน่อยได้ไหม”
“ได้ครับ แต่ตอนนี้อยู่ที่ทำงาน เอาเช่นนี้ดีไหม พวกเราทานข้าวกันก่อน เดี๋ยวฉันจะสั่งให้ผู้ช่วยของฉันไปเอามาให้ท่านดู ฉันก็ละเลยเรื่องนี้เช่นกัน ควรจะนำมาให้ท่านดูด้วย”
จ้าวเหวินอิงยิ่งถาม ก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอต้องการจะยอมรับลูกสาวคนนี้มาก
ความจริงเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นก็คิดเหมือนกันว่า ตอนนี้เธอมีครอบครัวที่สมบูรณ์มาก พวกเขากังวลว่าถ้ายอมรับการเป็นแม่ลูกแล้ว เสนาธิการหลี่อาจจะไม่พอใจ สำหรับผู้ชายหลายๆคน โดยเฉพาะผู้ชายที่อยู่ในตำแหน่งสูงๆ พวกเขาไม่สามารถยอมรับลูกนอกสมรสของภรรยาได้ เพราะมันจะทำให้ชื่อเสียงของพวกเขาเสียหายไปด้วย
“ตกลง เช่นนั้นก็รบกวนคุณและผู้ช่วยของคุณด้วย” จ้าวเหวินอิงพูดเสียงเบา
เรื่องอย่างนี้ เธอจะต้องเห็นด้วยตาจึงจะเชื่อ ถึงแม้การยืนยันเช่นนี้จะดูไม่เชื่อใจเด็กหนุ่มสองคนนี้ เธอกลัวว่าถ้าเซี่ยชีหรั่นเป็นลูกสาวของเธอจริงๆ ลำบากอยู่ข้างนอกตั้งหลายปี เธอยังไม่เคยให้ความอบอุ่นกับเธอเลย ถ้าเธอมีนิสัยเหมือนเธอ ก็จะคำนึงถึงเธอ จะไม่ทำลายความสุขของเธอ เธอไม่ยอมรับ เช่นนั้นลูกสาวของเธอก็จะน่าสงสารมาก
เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินแสดงถึงความกังวล เธอต้องการปกป้องและรักษาทุกอย่างที่แม่มีอยู่ตอนนี้ไว้ให้แม่ ดังนั้นเธอกังวลมาก ทั้งๆที่ผลตรวจอยู่ในกระเป๋าของเย่เชินหลิน แล้วจะให้ผู้ช่วยของเขาไปหามาจากไหนอีกหนึ่งฉบับ
เย่เชินหลินหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาหลินต้าฮุย บอกเขาว่า “ต้าฮุย ไปที่ห้องทำงานของฉันไปหยิบซองเอกสารสีขาวบนโต๊ะที่คุณให้ฉันเมื่อเย็นนี้มาให้ฉันด้วย ก็คือเอกสารรายงานผลตรวจ ฉันทานข้าวอยู่ที่ร้านทิงเฟงเซวียน คุณรีบส่งมาให้ด้วย”
“ครับ คุณเย่” อีกฝ่ายรีบตอบรับ
“คุณนายหลี่ เช่นนั้นพวกเราให้เขาเสิร์ฟอาหารเลยนะ” เย่เชินหลินเรียนถาม
“ขอบใจนะ” จ้าวเหวินอิงพยักหน้า
แม่ลูกยังไม่สามารถละสายตาจากกันได้ แค่เซี่ยชีหรั่นมีการหลบสายตาเล็กน้อย
เธอก็อยากจะมองแม่ของเธออย่างเปิดเผย แต่แอบมองเธออย่างเงียบๆ และได้นั่งทานข้าวกับเธอด้วยกัน เธอก็รู้สึกมีความสุขมากๆแล้ว
ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจ ถ้าเธอไม่แสดงความกระตือรือร้น เย่เชินหลินอาจจะไม่ต้องเชิญแม่มาทานข้าวด้วยก็ได้
จนกระทั่งเย่เชินหลินบอกว่าแม่ของเธอยังไม่รู้ว่าพวกเธอเป็นแม่ลูกกัน หลังจากนั้นเธอก็ตระหนักว่าเธอควรจะปล่อยให้เธอรู้ความจริง ยังคงตระหนักช้าไปนิดหนึ่ง
“ท่านทานผัก” เซี่ยชีหรั่นเรียกท่าน แต่ไม่ได้เน้นคุณนายหลี่สามคำนี้ คุณนายหลี่รู้สึกว่าห่างเหินกันมาก
“คุณควรจะทานเยอะหน่อย ผอมเกินไปแล้ว” คุณนายหลี่มองใบหน้าเล็กๆของเซี่ยชีหรั่น ดูอย่างไรก็รู้สึกว่าเด็กสาวคนนี้ไม่มีเนื้อบนใบหน้าของเธอเลย
เย่เชินหลินก็มองไปที่เซี่ยชีหรั่น ช่วงนี้เธอยุ่งมาก เขาบอกให้เธอพักผ่อนบ้างแต่เธอก็ไม่ยอมพัก
อีกอย่าง เขาอาจจะเหมือนหมาป่าเกินไปบนเตียง สิ่งเล็กๆนี้สุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ ต้องปรนนิบัติเขาทั้งกลางวันและกลางคืน เธอยังต้องทำงานอีก ดูท่า ต่อไปเขาจะต้อง ถนุถนอมเธอมากขึ้น
“ฉันก็เป็นแบบนี้มาตลอด ดูไม่อ้วน เพราะกระดูกของฉันเล็ก ดูไม่ออกว่ามีเนื้อ ควรจริงร่างกายของฉันแข็งแรงมาก ไม่ค่อยป่วย” เซี่ยชีหรั่นตอบอย่างน่ารัก
เธอคิดว่า ต่อจากนี้ไปเธอก็มีแม่แล้ว ถ้าแม่ของเธอรู้ความสัมพันธ์ของพวกเธอ ก็จะห่วงใยเธอเหมือนคุณนายไห่ที่ห่วงใยลูกสาวเธอ
เสียงจู้จี้ของแม่สำหรับเซี่ยชีหรั่นแล้ว นั่นเป็นเสียงที่สวยที่สุดบนโลกนี้ เพราะห่วงใยถึงได้จู้จี้ เพราะความรักจึงบ่น เพราะกลัวว่าถ้าลูกไม่ทำตามตัวเอง ร่างกายก็จะไม่แข็งแรง อารมณ์ดี ก็จะเสียเปรียบ
“เช่นนั้นก็ต้องทานเยอะๆ เด็กสาวอย่าผอมมาก อ้วนเล็กน้อยจะได้แข็งแรง มีแรง ตอนฉันสาวๆ ก็ผอมมาก แม่ฉันบอกว่าจะปลิวไปตามสายลมแล้ว ฉันจำได้ตอนฉันตั้งท้องลูกสาวของฉัน มันลงที่ท้องเป็นส่วนใหญ่ มองจากด้านหลังก็จะดูไม่ออกว่ากำลังตั้งท้องอยู่”
เซี่ยชีหรั่นได้ยินเธอพูดถึงตอนตั้งท้อง ในใจรู้สึกตื่นเต้นมาก แต่เธอต้องคอยเตือนตัวเองว่าอย่าแสดงออกมากเกินไป ดังนั้นเธอจึงเอนตัวไป ฟังแม่เล่าด้วยความสนใจ
เสียงพูดของแม่ไพเราะมาก อ่อนโยน ในความอ่อนโยนมีความหวานประเภทหนึ่งซ่อนอยู่
เธอจำได้ว่าเมื่อก่อนมีหลายคนบอกว่าเสียงของเธอไพเราะ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเสียงของแม่ไพเราะกว่าของเธอมาก และแม่ก็สวยกว่าเธอด้วย
จ้าวเหวินอิงไม่ใช่คนจู้จี้ เธอเป็นคนพูดน้อย วันนี้มาเจอเซี่ยชีหรั่น ถึงแม้พวกเขาจะบอกว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวของเธอ ยังไม่เห็นผลตรวจ เธอก็เชื่อว่าเธอใช่ ดังนั้นคำพูดของเธอจึงมากกว่าทุกๆวัน
“ถ้าลูกสาวของท่านอยู่ ก็มีอายุยี่สิบสามปีหรือ ฉันได้ยินเขาพูด โตพอๆกับฉันเลย และเกิดในฤดูร้อนเหมือนกัน”
“ใช่ ฉันจำได้วันที่หนึ่งเดือนกรกฎาคม ฉันเข้าโรงพยาบาล ฉันบอกว่าลูกของฉันเกิดในวันเกิดของพรรค ต่อไปคงไม่เป็นเจ้าขุนมูลนายมั่ง ฮ่าฮ่า คุณว่าความคิดของฉันดูโบราณมากไหม”
เซี่ยชีหรั่นหัวเราะเบา ๆ และส่ายหัว พูดว่า “ไม่หลอก แม่ทุกคนก็ต้องรู้สึกว่าลูกของตัวเองเก่งที่สุดอยู่แล้ว ดูเหมือนว่าทุกสิ่งพวกเขาก็จะไม่เหมือนใคร แม่ให้ความสำคัญกับลูกของตัวเองมากที่สุด”
เธอไม่เคยลืมสมัครเรียนห้องที่เธออยู่มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาไม่สวยมาก เด็กคนนั้นยังชอบรังแกเธอ
แต่แม่ของเธอก็ไม่เคยด่าว่าลูกของตัวเองเลย ยังพูดต่อหน้าฝูงชนว่าลูกสาวของเธอสวยมาก และเชื่อฟังที่สุด
เมื่อโตขึ้น ก็เจอเหตุการณ์เช่นนี้บ่อยๆ ดังนั้นเธอจึงได้ข้อสรุปมานานแล้วว่า ในสายตาของแม่ ลูกของเธอเป็นคนที่สมบูรณ์แบบที่สุดบนโลกนี้
ระหว่างทานข้าวเย่เชินหลินแทบจะไม่พูดอะไรเลย เพื่อไม่รบกวนพวกเธอแม่ลูกคุยกัน เขาช่วยเติมผักให้พวกเธอ
เมื่อพวกเขาใกล้ทานเสร็จแล้ว หลินต้าฮุยก็มาถึงแล้ว ในมือของเขาถือซองเอกสารสีขาวหนึ่งซอง เมื่อเข้ามาก็ทักทายทุกคน แล้วก็ยื่นซองเอกสารให้เย่เชินหลิน
