ตอนที่ 471 สาวใช้ตัวแสบ375
ตราบใดที่ยังไม่ได้หมั้นยังไม่ได้แต่ง คนที่อ่อนไหวอย่างเธอ ช่วงระหว่างท้องก็มักจะกังวล เธอเองเป็นเด็กกำพร้า เธอคงกลัวถ้าลูกเกิดมาจะไม่ได้รับการยอมรับ เพราะฉะนั้นเขาต้องเริ่มเตรียมที่จะหมั้นและแต่งงานกับเธอ
เขาจะให้เธอกับลูกของเขาได้รับคำอวยพรจากทุกคนแล้วค่อยฝังตัวอ่อนตั้งครรภ์ถึงเวลานั้นเธอจะอ้างว่างานสำคัญ เค้าก็จะไม่ให้เธอเอาแต่ใจอีกเป็นต้องรั้งเธอไว้ รอคลอดลูกให้เขาก่อนค่อยว่ากัน
“เธอยังสาวหรอ? เธอจะสามสิบแล้วมั้ง?” เซี่ยชีหรั่นบ่นพึมพำ เย่ขมวดคิ้วแกล้งโมโหแล้วถามเธอ “ทำไมรังเกียจที่ผู้ชายของเธอแก่หรอ? เธอยังถูกทำโทษไม่พอใช่มั้ย?”
เซี่ยชีหรั่นหน้าแดง รีบก้มหน้าลง เธอไหนจะกล้าพูดว่าเขาแก่ พลังของเขาฮึกเหิมขนาดนั้น เธอยังคิดอยู่สงสัยกินยาเสริมพลังอารมณ์ตั้งแต่เด็ก…… เหอะๆ ความคิดแบบนี้เธอคงไม่กล้าพูดออกมาหรอก ไม่งั้นคงได้ตายอย่างไม่ต้องสงสัย
เช้าวันที่สองเย่เชินหลิน เรียกตัวหลินต้าฮุยมาที่ห้องทำงานของเขา และถามว่างานหมั้นต้องเตรียมอะไรบ้าง
หลินต้าฮุยมองบน และคิดในใจว่าคำถามนี้ถามแบบตอบยากจริงๆ งานหมั้นต้องเตรียมอะไรบ้าง มันก็แค่เป็นเรื่องของคนสองคน
แต่ว่า… “คุณเย่ คุณจะหมั้นกับชีหรั่นหรือครับ?”
“นายมีสิทธิ์เรียกชีหรั่นหรอ? เรียกได้สนิทสนมขนาดนี้ ไม่อยากทำงานแล้วใช่มั้ย” ท่านหน้าตาบึ้งตึง พูดด้วยเสียงตำหนิ
ต่อฟ้าดิน ในสายตาของหลินต้าฮุย ชีหรั่นถึงแม้จะเป็นคนสวย แต่เขาไม่ได้รัก และก็ไม่กล้ารัก
เขาเรียกชีหรั่น ก็แค่เพราะว่าเซี่ยชีหรั่นทำให้คนรู้สึกเป็นกันเองต่างหาก เขารีบยิ้มแล้วอธิบาย “ผมอยากทำครับ ต้องอยากทำอยู่แล้ว ถ้าผมไม่ทำ งานหมั้นของท่านประธานเย่พวกเราใครจะเป็นคนออกความคิดเห็นให้ครับ?”
“นับวันยิ่งกะล่อนแล้วนะ ออกความคิดก็มีแต่ความคิดเห็นไร้สาระ ไม่ควรถามนายเลย ถามหลินหลิงยังคงจะดีกว่า ไปเรียกหลินหลิงมาสิ๊!”
เอาเถอะ พูดตามจริงหลินต้าฮุยก็ไม่ได้เก่งด้านนี้ ยังคิดไม่ออกเลยว่างานหมั้นจะออกมารูปแบบไหน ก็แค่กินข้าว ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเจอกันก็เท่านั้นเอง
ไม่นานหลินหลิงก็มาแล้ว ได้ยินว่าเย่เชินหลินจะหมั้นกับเซี่ยชีหรั่น ในสายตาเธอมีความขมขื่นผ่านเข้ามาแวบหนึ่ง เพียงแค่หลังความขมขื่นผ่านไป เธอรีบพูดกับตัวเองว่า ช้าเร็วเขาก็ต้องหมั้นอยู่แล้ว เมื่อก่อนกับส้งหลิงหลิงแล้ว ตอนนั้นในใจเธอไม่เคยอวยพรการแต่งงานของพวกเขา เพราะเธอรู้สึกว่าเย่เชินหลินไม่มีความรักต่อส้งหลิงหลิงเลย
แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน เขาหลงรักผู้หญิงที่ชื่อเซี่ยชีหรั่นเข้าแล้ว เขาที่ไม่เคยเห็นความสำคัญของพิธีการหมั้น แต่ครั้งนี้เขาถึงกับถ่อมาเพื่อขอคำชี้แนะจากเธอ พิธีจัดงานหมั้นที่โรแมนติก เพื่อให้ผู้หญิงรู้สึกอยากจดจำไปตลอดชีวิต
“คุณเย่ ให้เวลาฉันคิดสองวันได้มั้ยคะ?” หลินหลิงถาม เย่เชินหลินพยักหน้า
“ไม่รีบ ให้เวลาคุณครึ่งเดือนค่อยๆคิด สามารถไปหาบริษัทนักวางแผนช่วยคุณคิดอีกแรงด้วยก็ได้ ผมต้องการแค่เป้าหมายเดียวคือโรแมนติก จนทำให้เธอจดจำได้ตลอดชีวิตก็พอ”
คำเรียกร้องของเขาราวกับง่ายมาก เขาไม่รู้หรอนี่คือคำขอร้องที่สูงสุดต่างหาก หลินหลิงคิดในใจ เธอรู้สึกนับวันยิ่งไม่เข้าใจเจ้านายของเธอทุกที
เมื่อก่อนใบหน้าที่ไม่มีความรู้สึกนั้น ตอนนี้มองไม่เห็นแล้ว แน่นอนว่าเพราะอยู่ต่อหน้าผู้หญิงที่เขารักสีหน้าแบบนั้นถึงหายไป
บางครั้งเขาก็นั่งเหม่อลอยอยู่คนเดียว บางครั้งก็เหมือนนึกถึงคนแซ่เซี่ยยิ้มแล้วส่ายศีรษะไปมา ใครบอกว่าผู้หญิงเวลามีความรักสติปัญญาจะลดลง เขาสองคนดูเหมือนจะสลับกันนะ
ผู้จัดการลี่บอกว่าเซี่ยชีหรั่นตั้งใจทำงานมาก อีกอย่างแนวคิดล้วนเป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง ไม่ได้เหมือนตอนที่อยู่บ้านพักตากอากาศ ไม่เอาไหนสักอย่าง ทำให้คนอื่นรู้สึกได้ว่าเป็นแค่แจกันดอกไม้ที่สวยแต่รูป
เจ้านายของบ้านพวกเขากลายเป็นคนบ้ากามไปแล้ว…… เขาอยู่นี่เรื่องที่เขาตั้งใจอยากจะหมั้น ผู้หญิงคนนั้นก็วิ่งออกไปบนถนนไปสำรวจการตลาดแล้ว
หลินหลิงเมื่อก่อนคอยคิดตลอด ในโลกนี้น่าจะไม่มีใครสามารถคุมนิสัยที่เหมือนสัตว์ป่าอย่างเย่เชินหลินได้ แต่เธอคิดผิด ในโลกนี้เหนือฟ้ายังมีฟ้า ไม่แน่วันนึงคนแซ่เซี่ยอาจเป็นคนทำงาน ส่วนเขากลับบ้านไปเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เด็กก็ได้
ความคิดพวกนี้ทำให้ตัวหลินหลิงสับสนไปหมด ตอบเพียงคำเดียวว่า “ค่ะ คุณเย่” และหันหลังเดินไปที่ประตู
“บอกหลินต้าฮุยปิดปากให้สนิทหน่อย เรื่องนี้ห้ามให้เซี่ยชีหรั่นรู้”“ค่ะ คุณเย่” เธอรู้ถึงความหมายของประธานเย่คือให้เธอปิดปากสนิทด้วย
……
อีกไม่กี่วันก็เป็นวันเกิดของท่านปู่ไห่ของตระกูลไห่ คนที่มีชื่อเสียงทั้งตงเจียง และข้าราชการที่เมืองหลวง ก็มาอวยพรกันหมด สถานที่คึกคักมาก
ตระกูลไห่ จองตึกสโมสรที่อยู่นอกเมืองที่ใหญ่ที่สุดของมณฑลเจียงมีแต่ทำอย่างนี้ถึงจะต้อนรับแขกที่มาอวยพรได้ไม่ตกหล่น
เย่เชินหลินยังเลือกชุดให้เซี่ยชีหรั่นด้วยตัวเอง นอกจากนี้ยังกลัวอากาศหนาวตั้งใจที่จะเลือกผ้าคลุมให้หนึ่งผืน
เซี่ยชีหรั่นไม่เคยร่วมงานที่ใหญ่โตขนาดนี้ เธอออกงานกับเขาครั้งนี้ ทั้งมณฑลตงเจียง ก็จะจับกลุ่มคุยซุบซิบนินทาเรื่องของเธอทันที
ผู้หญิงมองเย่เชินหลิน คนรักใหม่ของเย่เชินหลิน ทุกคนก็จะสนใจเธอเป็นพิเศษ
ยังไงเธอก็รู้สึกตื่นเต้นก่อนออกยังรู้สึกลังเลจึงถามเขา “ ฉันไปด้วยจะเหมาะสมมั้ยคะ?”
“เธอเป็นผู้หญิงของฉัน ทำไมถึงไม่เหมาะ?” เขาลูบที่แก้มเธอแล้วถาม
“ผู้หญิงของคุณ… ใครจะ ไปรู้ว่าคุณมีผู้หญิงเท่าไร?” เธอพึมพำเบาๆ
“ เมื่อก่อนมีเยอะ ตอนหลัง…” เย่เชินหลินพูดถึงตรงนี้ก็แกล้งหยุด เข้าใกล้เธอกัดหูเธอเบาๆแล้วพูด “ต่อไปก็ดูผลงานเธอตอนอยู่บนเตียง ว่าจะพอใจฉันมั้ย ฉันก็จะไม่หาผู้หญิงคนอื่น ถ้าหากไม่พอใจก็จะสามองค์หกสนามเจ็ดสิบสนม”
“คุณกล้าหรอ!” เซี่ยชีหรั่นจ้องเขาด้วยสายตาดุนิดๆ ตีที่อกเขาเบาๆ
ผู้หญิงของเขารู้สึกยิ่งอยู่ยิ่งได้ใจ แต่พอเขาแหย่หน่อยกลับทำให้เธอลืมเรื่องตื่นเต้นไปเลย
ก่อนอื่นเย่เชินหลิน ขับรถพาเซี่ยชีหรั่น ไปที่บ้านตระกูลเย่ไปร่วมงานฉลองบ้านตระกูลไห่ แน่นอนตะกูลเย่ต้องไปด้วยกันทั้งครอบครัว กลัวคนเยอะบางทีเขาอาจดูแลเซี่ยชีหรั่นไม่ทั่วถึง จึงสั่งให้จิ่วจิ่วตามไปด้วย จิ่วจิ่วก็ไปหาชุดราตรีจากตู้เสื้อผ้าของเซี่ยชีหรั่นแบบง่ายๆมาใส่ รูปแบบง่ายๆ สีสันสดใสนิดๆ แต่หน้าตาเธอน่ารักพอใส่ชุดราตรีสีชมพูเลยดูดีมาก
พอเซี่ยชีหรั่นปรากฏตัว ฝู้เฟิ่งหยีก็ชมไม่ขาดปาก เขาไม่เคยเห็นเซี่ยชีหรั่นใส่ชุดหรูแบบนี้ แต่งชุดหรูก็จริง แต่จริงๆแล้วก็แค่เติมแต่งแป้งธรรมดา
“สวัสดีค่ะคุณลุงเย่!” เซี่ยชีหรั่นเห็นเย่เฮ่าหรันเดินมา ทักทายอย่างนอบน้อม ใบหน้าไม่ได้ดุดันเหมือนเคย ทั้งครอบครัวแยกกันนั่งรถ สองคันมาถึงสโมสรนอกเมือง พ่อแม่ไห่ลี่หมิน ต้อนรับอยู่หน้าประตู ไม่เพียงแค่พ่อแม่ของเขา ยังมีไห่ลี่หมิน ใส่สูทยืนอยู่ด้วย นอกจากนั้นยังมีไห่ฉิงฉิงกับโม่เสี่ยวจุน ใช้เวลาพิจารณา คบหากันสักพัก คนตระกูลไห่ก็ค่อยๆยอมรับโม่เสี่ยวจุน
ในงานวันเกิดครั้งนี้ ไห่ฉิงฉิง ยืนยันจะให้โม่เสี่ยวจุนเข้าร่วม คุณพ่อไห่ก็ชอบเรื่องยินดี อีกอย่างระยะนี้โม่เสี่ยวจุนอยู่บ้านตระกูลไห่ก็ดูแลไห่ฉิงฉิงเสมอต้นเสมอปลาย ถ้าไม่ให้เข้าร่วมก็ดูไม่ค่อยดี จึงรับปากตกลง
พอไห่ฉิงฉิง ร่างกายฟื้นฟูก็ชวนโม่เสี่ยวจุนไปช้อปปิ้งที่จัตุรัสฉายฟู้ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดเธอเป็นคนจ่ายเอง
สำหรับโม่เสี่ยวจุน โตจนป่านนี้ยังไม่เคยซื้อเสื้อผ้าสุรุ่ยสุร่ายขนาดนี้ ส่วนตัว เขารู้สึกเสียดายแต่เค้าไม่อยากให้ไห่ฉิงฉิงผิดหวัง เพราะฉะนั้นอะไรที่เธอยืนยันที่จะซื้อ เขาเลยยินดีทั้งหมด
เพียงแต่พอกลับถึงตระกูลไห่ เขาก็คืนค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้เธอ
นั่นคือเงินเก็บเล็กน้อยตอนเปิดร้านร่วมกับเฟ่ยจื่อเถิงในตลาดดอกไม้และนก เดิมทีเขาอยากใช้เงินนี้หาเซี่ยชีหรั่นให้เจอก่อน ค่อยเอาเงินให้เธอ
“คุณไม่ต้องเกรงใจฉัน? ทำไมต้องคิดเล็กคิดน้อยกับฉันขนาดนั้น?” ไห่ฉิงฉิงรู้สึกโกรธนิดๆ
เธอชอบเขา รักเขา เพื่อเขาแล้ว ยอมใช้เงินที่มีอยู่ทั้งหมด ผู้หญิงตัวคนเดียวเก็บเงินเยอะแยะทำไม
“คุณอยากให้คนอื่นพูดคุณว่าหาผู้ชายที่เกาะคุณกินหรอ? ผมไม่ใช้เงินของผู้หญิง” โม่เสี่ยวจุนมีความทรนงในตัวเอง
ดูเขาต้องการอาศัยเธอเพื่อขึ้นตำแหน่ง แต่เขาไม่ยอมใช้เงินของเธอ พอร่างกายเธอดีแล้ว เขาก็จะตั้งหน้าตั้งตาไปทำงาน
ดูจากเวลานี้การเป็นอยู่ของเซี่ยชีหรั่นถือว่าไม่เลว เขามองสายตาของเย่เชินหลินพอจะดูออกว่า นับวันเขายิ่งรักเธอและเอ็นดูเธอ
เพียงแต่ทุกอย่างในโลกไม่จีรัง เขาต้องเตรียมพร้อมช่วยเซี่ยชีหรั่นทุกเมื่อ
ไห่ฉิงฉิง ไม่รู้จะทำยังไงกับเขาก็เลยตามใจเขา แต่แอบคิดในใจเงียบๆ เธอต้องช่วยเขาประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานให้ได้
ไห่ฉิงฉิง ใส่ชุดราตรีสีน้ำเงินอ่อน ยิ้มสวยงดงามพิงอยู่ข้างกายโม่เสี่ยวจุน เห็นตระกูลเย่มาถึง เธอควงแขนเขาเดินไปข้างหน้า เพื่อแนะนำเขา
“เสี่ยวจุน นี่คือคุณพ่อของพี่หลินเชิน และเป็นประธานเย่!”
“คุณพ่อเฮ่าหรัน นี่คือแฟนของหนูโม่เสี่ยวจุนค่ะ” ไห่ฉิงฉิงชอบเย่เฮ่าหรันตั้งแต่เด็ก เลยเรียกท่านว่าคุณพ่อเฮ่าหรันอย่างสนิทใจ เย่เฮ่าหรันก็ชอบไห่ฉิงฉิงมาก เพราะเขาไม่มีลูกสาว ในใจเขา รักและเอ็นดูไห่ฉิงฉิงเหมือนกับลูกสาวตัวเอง
“สวัสดีครับ! คุณลุงเย่!” โม่เสี่ยวจุน เดินไปข้างหน้ายื่นมือไปจับมือเย่เฮ่าหรัน
ผู้ชายสองคนจ้องตากัน เย่เฮ่าหรันรู้สึกคุ้นเคยกับนัยน์ตาเขามาก จึงถามขึ้น
“ เมื่อก่อนพวกเราเคยเจอกันที่ไหนมั้ย?”
โม่เสี่ยวจุน ก็อยากพูดคำนี้แต่เขาคิดว่าน่าจะเป็นเพราะดูเขาจากในโทรศัพท์ พอเห็นเขาเลยรู้สึกสนิทเป็นพิเศษ
ไห่ฉิงฉิงกินๆ อยู่ก็หัวเราะคิกคัก แล้วพูดว่า “ฉันว่าเสี่ยวจุนกับคุณพ่อเฮ่าหรัน หน้าตาคล้ายกันนะ มีลักษณะคล้ายกันอยู่ในตัว นี่ถ้าไม่ใช่เย่จื่อห้าน ไอ้หมอนั่นกลับมาแล้ว หนูต้องคิดว่าเสี่ยวจุน เป็นลูกของคุณพ่อเฮ่าหรันที่หายสาบสูญแน่”
“ไม่มีมูล อย่าพูดเหลวไหล” ไห่ลี่หมิน ตำหนิเบาๆ น้องสาวมองแป๊บเดียวแล้วยืนอยู่ข้างหลังของเย่เฮ่าหรัน พูดเสริมอีกประโยค “ เธอจะให้เสี่ยวห้านคิดยังไง?”
“ไม่เป็นไร ฉิงฉิงนิสัยขี้เล่นอย่างนี้แหละ เธอก็แค่ล้อเล่นเฉยๆ” ไห่ฉิงฉิงก็แลบลิ้นใส่ไห่ลี่หมิน
“คุณลุงเย่ ท่านอย่าไปสนใจยัยเด็กบ้านี่เลย ท่านกับคุณน้าเชิญข้างในเถอะ ยังมีเชินหลิน ชีหรั่น เสี่ยวห้าน เชิญข้างในครับ!” ไห่ลี่หมินทักทายทุกคน สายตามองตามเซี่ยชีหรั่นไป
