ตอนที่ 476 สาวใช้ตัวแสบ380
“คุณแม่เธอมาแล้ว ยังมากับเสนาธิการหลี่ด้วย ไปต้อนรับพวกท่านกับฉัน!”
“จริงเหรอคะ?” บนใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ รีบคลานลงจากเตียง มือข้างหนึ่งจับผมอีกข้างก็ใส่รองเท้า
“ผมของฉันคงยุ่งแน่เลยเสื้อผ้าก็ยับหมดคุณดูนี่…”
“ไม่เป็นไร เด็กโง่ แม่ดูลูกตัวเองยังไงก็ดีหมด” เย่เชินหลินดูออกว่าเธอตื่นเต้มมาก รีบปลอบใจเธอ
“ท่านไม่รู้นี่ว่าฉันเป็นลูกสาว” เซี่ยชีหรั่นบ่นพึมพำเบาๆ แต่ท่านเวลาเร่งรีบน่าจะเปลี่ยนชุด หวีผมไม่ทัน
เลยต้องวิ่งไล่ตามฝีเท้าเย่เชินหลินให้ทันออกไปรับพร้อมกัน สองคนไปถึงหน้าประตูใหญ่อย่างรวดเร็ว รถเสนาธิการหลี่มาถึงพอดี
จอดรถแล้วก้าวลงจากรถ เย่เชินหลินเดินเปิดประตูให้ การกระทำของเขา ทำเอาพ่อบ้านมองตาค้าง
ตลอดระยะเวลามานี้ แขกที่มาถึงบ้านหลักนี้มีแขกทุกระดับ เย่เชินหลินไม่เคยเปิดประตูรถให้ใครแม้แต่คนเดียว
ประตูที่เขาเปิดไม่ใชด้านเสนาธิการหลี่ แต่เป็นด้านจ้าวเหวินอิงท่าทางที่ละเอียดอ่อนนี้ทำเอาเซี่ยชีหรั่นน้ำตาคลอเบ้า
เริ่มตั้งแต่เมื่อไร แม้แต่เรื่องเล็กไปน้อยๆพวกนี้เขายังใส่ใจเธอ ให้เกียรติเธอ? พ่อบ้านไปอีกด้านหนึ่งเปิดประตูให้เสนาธิการหลี่ด้วยความเคารพ ที่แท้ข้างหลังยังมีคนนั่งมาด้วยหนึ่งคน เปิดประตูลงมาเอง หน้าตาหล่อเหลาสง่าแบบเก๋ๆ ผู้ชายคนคนนั้น เย่เชินหลินก็รู้จัก ก็คือลูกชายของเสนาธิการหลี่—-หลี่เหอไท้
“สวัสดีครับท่านเสนาธิการหลี่ ! สวัสดี เหอไท้ !”เย่เชิญหลินทักทายสองพ่อลูกเรียบร้อยก็เชิญทุกคนเข้าไปพูดคุยกันในบ้านเสนาธิการหลี่มากันทั้งครอบครัว มาทำอะไรนะ? เซี่ยชีหรั่นคิดไม่ออก แต่ช่างเถอะไม่ว่าเขาจะมาทำอะไรก็แล้วแต่อย่างน้อยเธอได้เห็นหน้าแม่เธอก็ดีใจที่สุดแล้ว
แต่ในความดีใจยังมีความกังวลอยู่ เธอแอบมองเสนาธิการหลี่ หรือเป็นเพราะท่านได้ยินข่าวลือว่าเธอหน้าตาคล้ายคุณแม่ เลยจะมาเอาโทษ
เสนาธิการหลี่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเซี่ยชีหรั่นจ้าวเหวินอิงจับมือเซี่ยชีหรั่นไว้ พูดกับเสนาธิการหลี่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ท่านหลี่เธอก็คือหรั่นหรั่นคุณดูเราสองคนเหมือนกันมั้ย?”
“เหมือน!เหมือนจริง! อั้ยหย๋าเหมือนเกินไปแล้ว! เสนาธิการลี่ยิ้มเหอเหอ จนหน้าแดง ดูอารมณ์ดีมาก สองสามีภารยาพูดจนเซี่ยชีหรั่นตะลึงแล้วตะลึงอีกท่านไม่โกรธ ท่านไม่สงสัย? ยังพูดกับคุณแม่ด้วยรอยยิ้ม? นี่สรุปเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่?
ตั้งแต่พ่อบ้านบอกว่าพวกท่านมา เย่เชินหลินก็เดาได้ว่าสถาณการณ์ต้องเป็นแบบนี้?
“เชิญข้างในครับ พวกเราเข้าไปคุยในห้องกัน ข้างนอกมันหนาว” เย่เชินหลินเตือนสติ แล้วก็จูงมือเซี่ยชีหรั่นเข้าไปในบ้าน
ทุกคนนั่งลงที่ห้องรับแขก พ่อบ้านก็สั่งให้คนใช้มาเสิร์ฟน้ำชา “หรั่นหรั่น รู้มั้ยวันนี้ฉันมาทำอะไร?”จ้าวเหวินอิงถามหรั่นหรั่นอย่างอ่อนโยน เธอส่ายศีรษะ พูดเบาๆ “ยังไม่รู้จริงๆ”
“ฉันกับท่านหลี่มาเพื่อรู้จักลูกสาว!” จ้าวเหวินอิงพูดชัดถ้อยชัดคำอย่างชัดเจน ท่านยังยิ้มเสมอพอพูดจบก็ร้องออกมาทันที
ท่านจับมือเซี่ยชีหรั่นไว้แน่นด้วยเสียงสะอื้น
“ลูกเอ๋ย คราวที่แล้วแม่รู้ว่าหนูหลอกแม่ หนูเป็นห่วงกลัวจะกระทบชื่อเสียงของแม่ หนูทำไมโง่ขนาดนั้น? แม่ผิดต่อหนู แม่โง่เอง คิดไม่ถึงว่าหนูยังมีชีวิตอยู่ หลายปีมานี่ แม้แต่ในฝันก็ยังฝันถึงลูก,ฝังถึงไม่ได้ปกป้องลูกดีๆ ฝันว่าลูกอยู่อีกโลกหนึ่งทั้งหิวทั้งหนาว ทุกครั้งที่ฝันถึง พอตื่นมาก็จะนอนไม่หลับทั้งคืน เด็กโง่ เพื่อเป็นห่วงแม่ ถึงกลับไม่ยอมบอกว่าเป็นลูกสาวแม่ นี่ถ้าไม่ใช่วันนั้นตอนที่แม่กอดหนู แล้วมีเส้นผมติดมากับแม่ แม่ได้เอาไปตรวจดีเอ็นเอแล้ว แม่คงไม่มีโอกาสได้ยอมรับลูก” น้ำตาของแม่ลูกไหลลงมือที่กำแน่นคนที่อยู่ข้างๆ เห็นภาพที่ซาบซึ้งนี้ทุกคนก็เงียบไม่ได้พูดอะไร
“ขอโทษค่ะ หนูก็ไม่อยากโกหกท่าน ที่จริงแล้ว หนูก็อยากเรียกแม่ หนูคิดถึงแม่มาหลายปีแล้ว”ตั้งนานกว่าเซี่ยชีหรั่นจะพูดคำพูดนี้ออกมาอย่างยากลำบาก
“เราแม่ลูกต่อไปจะไม่พรากจากกันอีก!”จ้าวเหวินอิงยิ้มทั้งน้ำตา เซี่ยชีหรั่นก็อดใจไม่ไหวอีกต่อไป จากส่วนลึกของหัวใจเรียก “คุณแม่!” แล้วโผลเข้าอ้อมอกของแม่จ้าวเหวินอิงกอดเธอไว้แน่นในอ้อมอก จากกันยี่สิบสามเกือบยี่สิบสี่ปีที่ได้โอบกอดทำเอาสองแม่ลูกไม่ยอมแยกจาก
เซี่ยชีหรั่นในที่สุดก็รู้ถึงความรู้สึกที่อยู่ในอ้อมกอดของแม่ ครั้งนี้กับครั้งที่แล้วไม่เหมือนกันแม่ลูกดีใจจนสั่นไปทั้งตัว
ไม่รู้กอดกันนานแค่ไหน เซี่ยชีหรั่นนึกถึงเสนาธิการหลี่ แม่ยอมรับลูกสาวคนนี้ งั้นก็แสดงว่ายอมรับเรื่องแม่มีลูกนอกกฎหมายก่อนงานแต่ง แล้วไม่สนใจอดีต ท่านคงต้องใจกว้างมาก ถึงจะยอมรับได้? เซี่ยชีหรั่นปล่อยมือจากการกอดแม่ มองแม่ด้วยความกังวลแม่รู้ทันความคิดของเธอ
คุณแม่ยื่นมือมาอย่างอ่อนโยน ลูบผมของเซี่ยชีหรั่นแล้วพูด เด็กคนนี้โง่จริงๆ ถ้าท่านไม่เห็นด้วยจะมาพร้อมกันได้ไงจ๊ะ? งานเลี้ยงท่านปู่ตระกูลไห่แม่ก็อยากรับเธอแล้ว แม่รู้ว่าเธอเป็นห่วงกลัวทำร้ายครอบครัวแม่ เพราะฉะนั้นวันนี้ไม่เพียงพาท่านหลี่มายังพาเหอไท้มาด้วย คนในครอบครัวมาหมดเลย
จ้าวเหวินอิงมองไปที่สามี เสนาธิการหลี่เดินเข้ามาหา ใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนเดิมทำให้รู้สึกเคลิบเคลิ้มดั่งลมในฤดูใบไม้ผลิ
ปกติท่านก็ไม่ค่อยยิ้มเท่าไร เพราะท่านกลัวทำให้เซี่ยชีหรั่นตกใจเพราะฉะนั้นท่านเลยยิ้มตั้งแต่เดินเข้าประตู
“ลูกสาว แต่นี้ไปเธอก็คือลูกสาวแท้ๆของหลี่หมิงจุ้น อย่าคิดเด็ดขาดว่าฉันจะไปจดจำเรื่องอดีตที่มีลูกสาวก่อนแต่งงานกับฉัน นั้นเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน! หลายปีมานี่ แม่เธอรักลูกชายฉันเหมือนกับลูกแท้ๆของตัวเอง ตอนพวกเราไม่รู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ฉันอยากให้แม่เธอคลอดลูกอีกสักคน ฉันอายุมากแล้ว กลัวรอไม่ไหวที่จะตายพร้อมกับเขา แต่แม่เธอยังไงก็ไม่ยอม เดี๋ยวนี้ดีละ ถ้าหากเหอไท้ไอ้หมอนี่ไม่กตัญญู อย่างน้อยเขายังมีเธอ ฉันนอนตายตาหลับแล้ว” วีรบุรุษหลี่หมิงจุ้นพูดน้ำเสียงมีพลัง ผู้ชายที่แข็งแกร่งอย่างเขา พอพูดถึงตรงนี้ เขากลับน้ำตาคลอ
จ้าวเหวินอิงจ้องหน้าเสนาธิการหลี่ พูดด้วยเสียงต่ำ “ให้ท่านมารับลูกสาว ใครให้มาพูดมั่วๆ อะไรตายๆๆ ไม่รู้จักพูดเรื่องมงคล！”
เสนาธิการหลี่มองคุณผู้หญิงที่งดงามของเขาด้วยความรัก รีบพูดว่า “ใช่ๆๆ ที่สำคัญคือมารับลูกสาวเหอไท้มานี่ ให้แม่แนะนำพวกเธอสิ”
หลี่เหอไท้ยืนเงียบๆอยู่อีกฝั่ง เย่เชินหลินก็เหมือนกัน ต่างคนต่างไม่พูดสักคำ เพื่อไม่อยากรบกวนพวกเขา
เวลานี้ถูกเรียกชื่อ หลี่เหอไท้ถึงจะเดินมาข้างหน้า เซี่ยชีหรั่นพึ่งได้มองหน้าเขาตรงๆ หลี่เหอไท้กับเสนาธิการหลี่หน้าตาคล้ายกันมาก,เพียงแต่บุคลิกท่าทางทั้งสองต่างกันอย่างสิ้นเชิญ เสนาธิการหลี่เป็นคนดูห้าวหาญจริงใจหลี่เหอไท้ดูเป็นคนสง่าผ่าเผยอ่อนโยน
นิสัยเกเรเมื่อหลายปีที่แล้วเดี๋ยวนี้ดูไม่ออกไม่หลงเหลือแล้วจ้าวเหวินอิงแต่งเข้าใหม่ๆเขาดื้อรั้นมาก ทำให้จ้าวเหวินอิงทนความลำบากไม่น้อยเลย
“คุณแม่ ผมแนะนำเอง!” หลี่เหอไท้พูดด้วยเสียงอ่อนน้อม และพูดกับเซี่ยชีหรั่นอย่างสนิท “ฉันเป็นพี่ชายเธอชื่อหลี่เหอไท้คนในครอบครัวทุกคนอยู่ที่นี่หมดแล้ว ยินดีต้อนรับเธอกลับบ้าน!”
น้ำตาแห่งความปลื้มปีติไหลลงเต็มหน้าของเซี่ยชีหรั่นจนตามองไม่ถนัด พอมือของหลี่เหอไท้จับมือเธอไว้เซี่ยชีหรั่น
ความตื้นตันยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ แม้แต่ในฝันยังคิดไม่ถึง เธอไม่เพียงแต่มีคุณแม่ ยังมีคุณพ่ออีกคน มีพี่ชาย อีกทั้งยังมีคนที่รักเธอหมดหัวใจอย่างเย่เชินหลินยังมีโม่เสี่ยวจุน ยังมีตระกูลโม่ทั้งครอบครัว
เธอเป็น เป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกจริงๆ!
เย่เชินหลินรู้สึกซาบซึ้งมาก ขนาดนี้เห็นหลี่เหอไท้จับมือเซี่ยชีหรั่นนานเกินไป
เขาเดินไปข้างหน้า แนะนำตัวเองกับหลี่เหอไท้ “ฉันเป็นผู้ชายของเขาน้องเขยคุณ พวกเราควรรู้จักกันใหม่!”พูดจบ ก็คว้ามือหลี่เหอไท้มา คิ้วที่ขยับคล้ายพูดกับหลี่เหอไท้ว่าถือเป็นพี่ชายจริงๆหรือไง ทำไมจับมือผู้หญิงของฉันแล้วไม่ยอมปล่อย
ผู้ชายสองกำลังจับมือกันอยู่ ทันใดนั้น มีเสียงดังมาจากระเบียง ทุกคนมองไปที่ประตูพร้อมกัน…
ระเบียนมีเสียงของหล่นตกมา เพราะว่าระเบียงมีปูพรมไว้เสียงเลยอบอู้แต่ช่วงระหว่างที่ทุกกำลังคุยกันเสียงแบบนั้นก็ทำให้ได้ยินแล้วรู้สึกไม่น่าฟัง เย่เชินหลินมองไปข้างนอก พ่อบ้านเหมือนรู้ทันรีบเดินออกไป เห็นหลิวเสี่ยวเจียวกำลังก้มลงเก็บกระถางต้นไม้ที่เธอทำหล่น
ท่าทางเธอตื่นตกใจมาก เห็นพ่อบ้านมา รีบก้มลงขออภัย “ขอโทษค่ะขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำกระถางต้นไม้หล่น”
“ทำไมถึงไม่ระวัง?ตามฉันไปพบคุณเย่” “ทุกท่านคุยไปก่อนครับ ผมออกไปดูหน่อย” เย่เชินหลินพูดจบแล้วลุกขึ้น เดินออกไปคนเดียว พอดีที่พ่อบ้านกับหลิวเสี่ยวเจียว กำลังจะเดินเข้าห้องรับแขก
“เกิดอะไรขึ้น”เย่เชินหลินถามด้วยสีหน้าเย็นชา
“คุณเย่ ขอโทษค่ะฉันไม่ตั้งใจทำกระถางต้นไม้หล่นจริงๆ ท่านลงโทษฉันเถิด!” หลิวเสี่ยวเจียว เวลาพูดเสียงสั่นไปหมอ ทำให้คนรู้สึกว่าเธอกลัวสุดๆ
เย่เชินหลินไม่ได้พูด สายตาที่แพรวเบามองไปที่หน้าเธอแล้วมองที่มือเธอ ในมือเธอไม่ได้หยิกสิ่งของอะไร
“เธอมาทำอะไรที่นี่?” เย่เชินหลินถาม
“ฉันแค่อยากมาดู ดูว่าต้องการให้ฉันทำอะไรมั้ยเอาน้ำชา…”
“ฉันรู้ละ!” ดูจากแววตาของเธอ เย่เชินหลินพอจะเดาออกว่าเรื่องมันเป็นยัง
“คุณเย่!ขอโทษ ท่านไล่ฉันออกเถิด ฉันซุ่มซ่ามจริงๆ แค่เดินยังทำกระถางต้นไม้หล่น”
หลิวเสี่ยวเจียวพูดจบ เซี่ยชีหรั่นก็ออกจากห้องพอดี เธอได้ยินเสียงหลิวเสี่ยวเจียว เขาก็เป็นเพื่อนเธอตอนอยู่ที่บ้านพักตากอากาศช่วงที่เธอตกต่ำที่สุด มีเขากับจิ่วจิ่ว ที่เคยร่วมมือช่วยเธอไว้เธอกลัวเย่เชินหลินจะลงโทษเขาหรือไล่เขาออก
เธรีบออกมาขอร้อง “หลิน ไปคุยกับพ่อแม่เป็นเพื่อนฉันหน่อยได้มั้ยคะ?” เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ขอร้องโดยตรง เย่เชินหลินลูบผมของเธออย่างเบาๆแล้วพูดว่า “ได้!”
