ตอนที่ 478 สาวใช้ตัวแสบ382
แนบอยู่กับประตูแบบนี้เธอต้องหนาวมากแน่ เขาอุ้มเธอขึ้นเดินไปสองก้าวแล้ววางไว้บนเตียง ตามด้วยมือใหญ่ๆของเขาจะฉีกเสื้อผ้าของเธอ แต่ดีนะที่เขายังมีสติ คิดได้ว่านี่คือของใช้ของไอ้ตัวเล็ก ถ้าทำขาดเธอคงไม่พอใจแน่สุดท้ายเขาก็อดทนค่อยๆแกะกระดุมเธอออก
ทำเอาร่างเธอเปลือยไปทั้งตัว คนๆนี้ร้อนแรงเหมือนหมาป่า จูบ ตั้งแต่หัวจรดเท้าทุกตารางนิ้ว
ครอบครอง ครอบครองโดยแท้จริง
ไม่ใช่พิชิตบังคับ แต่เป็นรักและอาวรณ์
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกได้ถึงความรักนี้ เธอก็ให้ความร่วมมือ อ่อนโยนไหลตามเหมือนสายน้ำ
ความบ้าคลั่งนั้นต่อเนื่องเป็นเวลานานมากคล้ายจะไม่มีทางจบ
เย่เชินหลินดึงห่มมาห่อเธอไว้กอดเธอไว้แน่นแนบกับอก
เธอก็กอดเขา สองคนต่างมองหน้ากันเป็นเวลานานมาก โดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ
“หลินคะ ฉันไม่หนีไปไหนหรอก ฉันรักคุณค่ะ! ฉันเคยพูดแล้วว่าจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดชีวิต ถึงแม้ฉันมีคุณพ่อคุณแม่ฉันก็จะอยู่ข้างกายคุณชั่วชีวิต” เซี่ยชีหรั่นจับหน้าของเย่เชินหลิน พูดอย่างอ่อนโยนด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลแต่แน่วแน่
เขาก็รู้ว่าตลอดชีวิตนี้เธอจะอยู่เคียงข้างเขาแน่นอน ต้องแน่นอนอยู่แล้ว เพียงแต่เวลานี้ต้องจากกันสักระยะหนึ่ง เขารู้สึกทำใจไม่ได้
เขาชินกับการที่มีเธออยู่ด้วยไม่เห็นหน้าเธอมือเท้าคู่นี้จะไปวางตรงไหน?
ไอ้ตัวเล็กนี่ เจ้ามารน้อย ไม่รู้เธอใช้วิชามารอะไรลงบนตัวเขา ทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้เหมือนทุกวันถ้าได้เจอหน้าเธอน้อยลงก็จะรู้สึกทรมานมาก
“พรุ่งนี้ เธอจะไปกับคุณแม่เธอมั้ย?” เขารู้ว่าเธออยากไป เขาก็อยากให้เธอไป แต่ก็รู้สึกไม่ค่อยเต็มใจ ยังอยากให้เธอตอบว่าเธอไม่ไป
เขาจำได้ตอนที่เขายังเด็ก ตอนที่เย่จื่อห้านยังไม่หายไป ทุกครั้งที่คุณแม่จะกลับบ้านคุณยาย ก็จะเห็นสีหน้าคุณพ่อเย็นชามาก เขาชอบไปบ้านคุณยายนะ แต่ตอนนั้นยังไม่เข้าใจทำไมคุณพ่อถึงไม่ชอบให้คุณแม่กลับบ้านคุณยาย
ณ.เวลานี้เขาถึงรู้ซึ้งเข้าใจความรู้สึกของคุณพ่อ พอเมียไปแล้ว ในบ้านก็เงียบเหงาผู้ชายอยู่บ้านคนเดียวมันไม่ความหมาย
“คุณไม่อยากให้ฉันไปเหรอคะ?”เซี่ยชีหรั่นถามเบาๆ เธอก็รู้สึกได้ว่าถ้าเธอไปแล้ว น่าสงสารนะที่เขาต้องอยู่คนเดียว
ถ้าเธอแยกร่างได้ก็คงดีนะ สามารถอยู่กับเขา แล้วยังอยู่กับคุณแม่ได้ด้วย
“ไม่ได้ไม่อยากให้ไป เพียงแต่..” เย่เชินหลินอยากพูดว่าทำใจไม่ได้ แต่ปากแข็งจนชินเลยไม่ได้พูดออกมา
เซี่ยชีหรั่นหัวเราะอิอิแล้วพูด “ไม่เต็มใจให้ฉันไปละสิ”
คนคนนี้ทำหน้าดำ กลืนน้ำลายแล้วฝืนใจตอบ “อะไรเต็มใจไม่เต็มใจ เป็นเพราะเธอเป็นผู้หญิง เวลาฉันจะเรียกใช้ เรียกไม่ได้ ก็แค่รู้สึกเสียใจ
“เถอะน่าไปนอนกับแม่ไม่กี่คืน ก็จะรีบกลับ ตกลงมั้ยคะ?ฉันรู้ ฉันไม่ลืมหรอกตอนแรกรับปากอะไรคุณไว้ ขอให้คุณบอกไม่ให้ฉันไป ฉันก็จะไปไม่ได้ แต่ฉันรู้นะว่าคุณต้องเห็นด้วยที่จะให้ฉันไป คุณคือประธานเย่ที่มีจิตใจกว้างขวางมากด้วยคุณธรรม ใช่มั้ยคะ?” เซี่ยชีหรั่นลูบหน้าเขา อ้อนเขา
“จะไปก็ได้ แต่ให้ฉันสมใจให้พอก่อนค่อยพูด” พลิกตัวกลับมา แล้วทับตัวเธอให้อยู่ข้างล่างอีกครั้ง เหมือนฝนพายุกระหน่ำลงมา
เธอกลับไปแค่ระยะสั้นๆไม่กี่วันเอง คนบางคนถึงกลับฉวยโอกาสไปตั้งหลายครั้ง จนใกล้สว่าง ถึงยอมปล่อยเธอนอนหลับ
เช้าวันที่สองพอเซี่ยชีหรั่นตื่นขึ้นมา เย่เชินหลินไม่อยู่ ผ้าม่านปิดอย่างมิดชิด เธอไม่รู้ว่านี่กี่โมงแล้ว อ่อนเพลียมาก เธอรู้สึกว่าฟ้ายังไม่สว่าง หลับๆตื่นๆเผลอหลับต่ออีกรอบ
พอเธอตื่นอีกครั้ง ก็ยังไม่เห็นเย่เชินหลิน เธอหยิบมือถือที่อยู่ข้างๆขึ้นมาดู
พุทโธ่! เธออุทานออกมา ลุกขึ้นนั่งทันที นี่เที่ยงแล้ว เธอยังไม่ไปทำงาน
“ชีหรั่น!ตื่นแล้วเหรอ ฉันเข้ามาแล้วนะ” เสียงของจิ่วจิ่ว เธอพูดจบ เปิดประตูเข้ามา เซี่ยชีหรั่นกำลังมึนงงที่ยังไม่ได้ไปทำงาน
จิ่วจิ่วมองแว๊บเดียว ทันใดนั้นหน้าแดงขึ้นมา เซี่ยชีหรั่นถึงจะสังเกตเห็น ร่างตัวเองเต็มไปด้วยรอยจูบถูกเผยออกมาจนหมด
เธอรีบนอนลง ดึงผ้าห่มมาห่มตัวเองให้แน่นๆ
“โอ้โห เมื่อคืนพวกเธอร้อนแรงขนาดไหน? ฉันเห็นคุณเย่ดูเหมือนเขาไม่มีอะไร ทำไมเธอน่าอนาถขนาดนี้? เคยได้ยินว่าเรื่องแบบนี้คนที่เหนื่อยคือผู้ชายไม่ใช่เหรอ?” จิ่วจิ่วพูดพวกนี้ อยากรู้จริงๆ อยากรู้แบบบริสุทธิ์ใจจริงๆ ทำเอาใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นแดงก่ำ
“จิ่วจิ่ว เธอ… ห้ามพูดเหลวไหลนะ!”
หน้าของจิ่วจิ่วค่อยๆแดงขึ้น หลังจากนั้นก็เอียงเข้ามาข้างๆเธอถามเบาๆ “ไม่ใช่ เธอก็ให้วิชาความรู้ฉันหน่อย ฉันอยากรู้จริงๆนะ ทำไมเธอถึงเหนื่อยขนาดนี้ หรือว่าเมื่อคืนพวกเธอเล่นกลับกัน เธอเป็นผู้ชาย เขาเป็นผู้หญิงเธอเป็นคนทำเขา?”
เซี่ยชีหรั่นได้พูดแค่คำว่าเธอคำเดียว นอกนั้นถูกเธอแย่งพูดหมด
“เขาล่ะ?เขาไปทำงานแล้วหรอ?”เธอรีบเปลี่ยนเรื่องพูด จิ่วจิ่วนักเรียนคนนี้ยังไงก็ไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้เลยไม่กล้าถามมากกว่านี้
“ไปทำงานแล้ว ก่อนเขาจะไปสั่งไว้ว่า ถ้าเธอไม่ตื่น ก็ห้ามเรียกเธอ เขาบอกเธอเหนื่อยมาก นอนดึก เขาลางานให้เธอเรียบร้อยแล้ว”
ไอ้บ้าคนนี้ ทำให้คนเป็นถึงขนาดนี้ แต่กลับไปทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขื้น แล้วจิ่วจิ่วก็รู้ด้วย เซี่ยชีหรั่นรู้สึกอึกอัก เลยไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี
“เธอหิวแล้วสินะ อาหารเช้าฉันอุ่นหลายรอบแล้ว ตอนนี้มื้อเที่ยงก็เสร็จแล้ว ฉันรู้สึกว่าเธอต้องกินให้เยอะๆหน่อย วันหลังถึงจะสู้กับความแข็งแรงนั้นได้…”จิ่วจิ่วแกล้งมองตาปริบๆใส่เธอ
ให้เธอคิดฟุ้งซ่านไป ให้เธอวันหลังเจอคนที่ร้ายกาจกว่าเย่เชินหลินหมื่นๆเท่า!”เซี่ยชีหรั่นกัดฟันพูดแต่จิ่วจิ่วกลับนิ่งเฉยกลายเป็นว่าตัวเองหน้าแดงแทน
“ฉันประเมินดูแล้วน่าจะมีแต่ช้างเท่านั้นถึงจะร้ายกาจกว่าคุณเย่ ฉันได้ยินมาว่าช้างสามารถXXOOได้นานถึงสองชั่วโมง” จิ่วจิ่วพูดแบบหน้าตาจริงจัง ทีนี้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกจะบ้าตายจริงๆ
“พูดถึง ได้ยินพวกเขาพูดว่าเมื่อคืนมีผู้ชายที่หล่อสุดๆคนหนึ่ง มีเรื่องนี้จริงมั้ย?ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะลืมเชอเฮ่า!เพราะฉะนั้นฉันจะเริ่มท่องเที่ยวครั้งใหม่!วันหลังถ้ามีผู้ชายหล่อๆอย่าลืมแนะนำให้ฉันล่ะ”
เห็นเซี่ยชีหรั่นไม่สนุกแล้ว จิ่วจิ่วรีบเปลี่ยนเรื่อง
เมื่อคืนเธอฝันเห็นโม่เสี่ยวจุนอีก ฝันว่าเขาไม่สนใจเธอเธอยังร้องไห้ด้วย
“ที่เธอพูดหมายถึงหลี่เหอไท้เหรอ?” เซี่ยชีหรั่นถาม อย่าพูดเลย หวงนึกถึง หน้าตาเขาถือว่าไม่เลว มิน่าเธอแค่จับมือกับหลี่เหอไท้ เย่เชินหลินรีบมาห้าม
“ไม่รู้ เมื่อคืนมีหนุ่มหล่อมาเยอะแยะใช่มั้ย ?”
“สองคน อีกคนหนุ่มหล่อที่มีอายุหกสิบ” เซี่ยชีหรั่นเยาะเย้ย สองคนหยอกเล่นกันอีกสักพัก จิ่วจิ่วก็ออกจากห้องไป เซี่ยชีหรั่นก็ใส่เสื้อผ้า
กินข้าวเที่ยงเสร็จ เซี่ยชีหรั่นให้พ่อบ้านเตรียมรถ รีบไปทำงาน
จ้าวเหวินอิงกำลังคิดว่าหลังอาหารค่ำจะไปหาลูกสาวที่บ้านพักตากอากาศของเย่เชินหลินพอตกเย็นก็ได้รับโทรคัพท์ของเย่เชินหลินพอดี
“น้าครับ ผมอยากเชิญท่านกับลุงหลี่แล้วก็เหอไท้ทานข้าวเย็น ท่านว่างมั้ยครับ ?
หายากที่เย่เชินหลินจะเอาใจใส่ขนาดนี้ จ้าวเหวินอิงตกลงรับปากทันที
สถานที่รับประทานอาหาร เลือกเป็นร้านอาหารจีนอยู่ที่บริษัทผู้ซื่อกรุ๊ป บรรยากาศอบอุ่นเป็นพิเศษ หลังอาหาร เย่เชินหลินพูดกับจ้าวเหวินอิง “ชีหรันเธอเป็นห่วงท่านมาก คืนนี้ก็ให้ไปกับท่านเลย เดี๋ยวรอค่ำๆหน่อยผมจะส่งของไปให้”
“ดี ลำบากเธอแล้วนะ”
จะไปกับคุณแม่จริงๆแล้ว เซี่ยชีหรั่นรู้สึกห่วงอาวรณ์เย่เชินหลินมาก
ถึงแม้กลางวันทำงานได้เจอเขา แต่กลางคืนไม่ได้เห็นหน้าเขา คิดแล้วก็รู้สึกอ้างว้าง
ทุกคืนถึงแม้เธอจะทำงานอยู่ในห้องคนเดียว เวลาว่างๆก็ไปแอบมองเขาสักหน่อยความรู้สึกแบบนั้นมีความสุขมาก
เสนาธิการหลี่เข้าใจถึงความรู้สึกเวลานี้ของเย่เชินหลิน ตบบนไหล่เขาเบาๆ เหมือนกำลังพูดว่า เจ้าหนุ่มก็รีบแต่งเธอเข้าบ้านเร็วๆสิ
เขาก็อยากแต่งชีหรั่นเข้าบ้านโดยเร็วแค่เรื่องหมั้นก็เตรียมตัวตื่นเต้นจนจะแย่แล้ว
“ไปเถอะ ชีหรั่น หลายวันนี้แม่ตกแต่งห้องนอนลูกเรียบร้อยแล้ว ไปดูสิว่าชอบหรือเปล่า”
“คุณแม่คะ ชอบแน่นอนค่ะ” ท่านตกแต่งด้วยตัวเอง ทำไมจะไม่ชอบหล่ะ แม้แต่ในฝันยังฝันถึงความสุขนี้เลย
บ้านของตระกูลหลี่มีบ้านร้อยกว่าตารางที่อยู่ในเมือง โครงสร้างบ้านสองชั้น หลังจากมาถึงเธอถึงจะรู้ แม่ไม่เพียงแต่เตรียมห้องนอนไว้ให้ ยังเตรียมห้องหนังสือส่วนตัวให้เธอ
“เวลาสั้นๆ ทาสีใหม่ไม่ทัน ก็เลยตกแต่งลวกๆอย่างนี้ เธอลองดูว่าโอเคไหม?” จากกันนานขนาดนี้จ้าวเหวินอิงก็ไม่รู้จริงๆว่าลูกสาวชอบอะไร
คนเป็นแม่ก็ทำได้แค่ตามใจ เพื่อให้ลูกสาวมีความสุขที่สุด
เซี่ยชีหรั่นมอง พื้นที่ในห้องนอนกว้างมาก การตกแต่งในห้องนอนทั้งหมดดูออกว่าทุ่มสุดใจ ตั้งแต่ผ้าปูที่นอนจนถึงเฟอร์นิเจอร์ ล้วนใช้สีส้มอ่อนๆดุอบอุ่น สื่อถึงความหมายอย่างชัดเจนว่า แม่อยากให้เธอรู้สึกถึงความอบอุ่น
“ค่ะ แม่ ดีมากเลย เมื่อก่อนหนูเห็นห้องเจ้าหญิงในบ้านคนอื่น อิจฉามาก ตอนนี้หนูมีแล้ว แม่หนูดีใจมากค่ะ!”
สองแม่ลูกอดไม่ไหวที่จะกอดกัน น้ำตาไหลพราก ถึงจะเริ่มกลับมาพูดคุยกัน
หลังจากที่เสนาบดีหลี่กับหลี่เหอไท้กลับถึงบ้าน ทักทายกับเซี่ยชีหรั่น ต่างคนต่างเข้าห้องไป ไม่อยากรบกวนวันเวลาช่วงความสุขของพวกเขาสองแม่ลูก
ประมาณหลังจากหนึ่งถึงสองชั่วโมงเย่เชินหลินก็มา เขาไม่ได้มาคนเดียวยังพาจิ่วจิ่วมาด้วย
ระหว่างทาง จิ่วจิ่วได้รับภารกิจพิเศษ นั่นก็คือต้องรายงานเรื่องทุกฝีก้าวของพระชายาให้กับองค์ชาย และต้องระวังเฝ้าสังเกต บอกให้เซี่ยชีหรั่นเว้นระยะให้อยู่ห่างจากหลี่เหอไท้ด้วย
ที่แท้นี่ ก็คือสายสืบ
นอกจากจิ่วจิ่วแล้ว คนขับรถของเซี่ยชีหรั่นและรปภ.อีกสองเขาก็พามาด้วย
ถึงแม้เธอพักอยู่ที่ตระกูลหลี่ เขาก็ไม่ละเลยความปลอดภัยของเธอ
โดยฉะเพราะงานเลี้ยงครั้งนี้ พานหยูเสียหน้าขนาดนั้น จากที่เขาเข้าใจพานหยู เธอคงไม่เลิกลาง่ายๆ
แน่นอน เธอคงยังไม่กล้าลงมือกับเซี่ยชีหรั่นในทันที
