สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 492 สาวใช้ตัวแสบ 396

ตอนที่ 492 สาวใช้ตัวแสบ 396
ท่านไม่เหมือนคนที่ไม่เป็นอะไรเลยนะ พวกเขาทั้งสองไม่ขยับอยู่กับที่ เวลานี้ มือถือของคุณนายไห่ก็ดังขึ้นแล้ว ฝู้เฟิ่งหยีโทรมา
พวกเธอสองคนออกไปเถอะ ฉันจะรับสาย
เอาเถอะ ท่านรับเลย ไห่ฉิงฉิงลุกขึ้น ดึงมือของโม่เสี่ยวจุนออกจากห้อง กลับทำท่าทางไม่ออกเสียง แล้วแอบฟังอยู่หน้าประตู
ตอนคุณแม่คุยโทรศัพท์เสียงก็มักจะดัง ท่านมีเรื่องอะไรกับคุณแม่เย่หรือเปล่า ตอนทั้งสองออกไปเดินห้างยังดีดี พอกลับมาก็เป็นแบบนี้เลย เธอจะไม่ห่วงได้ยังไง
เฟิ่งหยี？เป็นยังไงบ้าง ? เชินหลินพูดยังไง ? ส้งหลิงหลิงเลวนั้น ท้องลูกเขาจริงหรอ ?
คำนี้ทำเอาไห่ฉิงฉิงนิ่งไป โม่เสี่ยวจุนยิ่งกำหมัดทันที
เย่เชินหลิน ! แกบอกจะทำให้เธอมีความสุขไปตลอดชีวิต นี่หรอ ที่ให้เธอมีความสุข ?
ไห่ฉิงฉิงมองไปที่โม่เสี่ยวจุน เห็นเขาขมวดคิ้ว แล้วกำหมัดขึ้นมา คิ้วเธอก็ขมวดตามทันที
เย่เชินหลินจัดการเรื่องของส้งหลิงหลิงเสร็จ ก็กลับบ้านวิวล่าโดยตรง เข้าไปในห้องใหม่ของเขาและเซี่ยชีหรั่น เธอกำลังรอเขา
เซี่ยชีหรั่นไม่สบายใจตั้งแต่เขาออกไป ตอนนี้เห็นเขากลับมาแล้ว บนมือยังถือของทานเล่นที่เอามาให้เธอ ใจของเธอก็สบายใจลงมาทันที
เชินหลิน แม่ไม่เป็นไรใช่ไหม ? ตกใจหมดเลย ฉันยังคิดว่าจะมีเรื่องอะไร ท่าทางของคุณนั้นทำให้คนตกใจนัก
ยัยโง่ ไม่มีอะไร เย่เชินหลินลูบผมเซี่ยชีหรั่น พูดอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็วางของทานเล่นไว้ข้างตู้ที่อยู่ข้างเธอ กอดเธอทันที
การกอดแบบนี้ ทุกวันนี้ก็ไม่รู้จะมีกี่รอบ
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรไม่เหมือนกัน สำหรับเย่เชินหลิน กอดนี้มีความหมายที่ไม่เหมือนกันอย่างมาก
ขอโทษ เซี่ยชีหรั่น ผู้ชายของเธอโง่เอง ถึงหลงแผนของผู้หญิงคนนั้นได้ แต่เธอไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ให้เธอรู้ว่าส้งหลิงหลิงเกิดเรื่องอะไรขึ้น
กินเถอะ เดี๋ยวเย็นแล้ว เขาดึงเธอออก กลับเห็นบนใบหน้ายัยตัวเล็กมีรอยน้ำตา
ริมฝีปากอ่อนโยนของเขาแตะไปที่รอยน้ำตาบนหน้าเธอ แล้วจุมพิตเบาๆ
เซี่ยชีหรั่นแก้มแดง รีบผลักเขาออก
กินเถอะ เดี๋ยวเย็นแล้ว คุณพูดถูก
เย่เชินหลินตอนนี้จะไปมีอารมณ์เร่าร้อนแบบนั้นได้ยังไง เขาแค่ไม่อยากให้เธอรู้ว่าเกิดอะไร
เขาทานเป็นเพื่อนเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วถาม : เธอจะเตรียมตัวกับการทำงานพรุ่งนี้ไหม ? ฉันก็มีงานจะทำ ฉันจะขอตัวไปห้องสมุดก่อน
มีให้ยุ่งจริง เจอกันตอนทานข้าวเย็น เซี่ยชีหรั่นพูดจบ ยึดเท้าขึ้นแล้วจูบไปบนแก้มของเย่เชินหลิน แล้วรีบวิ่งไป
หลังจากเธอไป เย่เชินหลินก็กลับมาเย็นชาต่อ
เขาออกจากประตูของบ้านหลัก เดินไปที่ห้องทำงานของคุณหมอ ช่วงนี้มีแค่หมอห่าวที่อยู่ หมออีกคนได้พักผ่อนแล้ว
คุณเย่ คุณมาหรอ ? เชิญนั่งเชิญนั่ง ! หมอห่าวยืนขึ้นอย่างเกรงอกเกรงใจ
ตั้งแต่เขาโดนการขู่ของส้งหลิงหลิง ต้องอยู่กับความท้อแท้แบบนี้ทุกวัน
ดีที่เวลาผ่านไปเป็นวันเป็นวัน ไม่ได้ยินข่าวที่ส้งหลิงหลิงท้อง เขาก็ปลอบใจตัวเอง ว่าเธออาจจะไม่บังเอิญเช่นนั้น
เธออยากท้อง อย่าพูดว่าจะทานยาเร่งท้องมากแค่ไหน ยังไงก็ต้องยอมให้คุณเย่อยากอยู่กับเธอ ไม่งั้นก็ไม่มีประโยชน์ไม่ใช่หรอ ?
ช่วงนี้เห็นเซี่ยชีหรั่นหมั้นกับเย่เชินหลินแล้ว ใจเขาก็สบายใจเล็กน้อย
เวลานี้กลับเห็นเย่เชินหลินมา เขาก็กลับมากังวลอีกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก ทั้งชีวิตเขามักจะสั่งให้ตัวเองเป็นคนดี ไม่อยากจะมองความผิดที่ตัวเองทำแม้แต่น้อย หลายครั้งที่นับไม่ถ้วน เขาอยากจะไปยอมรับเอง แต่ก็กลัวส้งหลิงหลิงจะเอาคืน
เย่เชินหลินไม่พูดอะไร หลังจากนั่งลงก็มองหมอห่าวอย่างเย็นชา มองจนหนังหัวเขาจะชาไปหมด
ฉันเชื่อใจคุณมาก ! สักพัก ในระหว่างที่สีหน้าของหมอห่าวขาวซีดไป เย่เชินหลินถึงค่อยๆพูดห้าคำนี้ออกมา
ขอบคุณความเชื่อใจของคุณ
ไม่มีอะไรจะพูดกับฉันไหม ? สีหน้าของเย่เชินหลินยิ่งเฉยชามากขึ้น
เขาอนุญาตให้คนทำผิดพลาด โดยเฉพาะในสถานการณ์ที่โดนขู่
คราวนี้หมอห่าวมั่นใจเรื่องที่เย่เชินหลินหมายถึงแล้ว เขากัดฟันไปมา ก็ยังตัดสินใจพูดออกมาอยู่ดี
ฉันเคยทำเรื่องไม่ดีเรื่องหนึ่ง คุณเย่ ฉันเคยเตรียมยาเร่งท้องให้คุณส้ง ฉันไม่อยากพูดว่าฉันทำอะไม่ได้จึงทำแบบนั้น คุณไล่ฉันออกเถอะ
เขายอมรับแล้วสักที สีหน้าของเย่เชินหลินก็ดีขึ้นมาเล็กน้อย
เธอใช้ชีวิตของคนในครอบครัวคุณ มาขู่คุณ ?
เย่เชินหลินถามอีก หมอห่าวพยักหน้า พูดอย่างทรมานใจ: แม้จะเป็นแบบนี้ แต่ผิดก็คือผิด ลูกผู้ชายที่สมบูรณ์ก็ต้องกล้ายอมรับ ฉันรู้สึกผิดกับคุณ ยิ่งรู้สึกผิดกับตัวเอง
ฉันแค่มาถาม คุณควรทำงานที่นี่ก็ทำต่อไป ฉันขอบคุณคุณมาก ที่คุณสามารถรักษาโรคของคุณแม่ฉันครั้งก่อนได้ ข้อดีของคุณฉันจำได้ แต่แค่คราวหลังถ้าคุณเจอเรื่องแบบนี้ ต้องบอกฉัน ฉันไม่มีทางให้คนในครอบครัวคุณโดนทำร้ายแน่นอน
หมอห่าวรู้ความใจกว้างของเย่เชินหลิน แต่กลับไม่คิดว่าเขาจะใจกว้างได้เช่นนี้ เขาพูดอะไรไม่ออกสักพัก แต่แค่ได้ตัดสินใจในใจตัวเอง ชีวิตนี้ของเขาแม้จะมีคนอื่นที่ให้มากกว่า เขาก็ไม่มีทางจากตระกูลเย่ไป
เขาจะช่วยรักษาความแข็งแรงให้กับตระกูลเย่ เคารพสุดชีวิต
เย่เชินหลินยืนขึ้น ตบไหล่ของหมอห่าว พูดเบาเสียง : ที่ผ่านไปก็ให้มันผ่านไปเถอะ นี่ไม่ใช่ความผิดคุณ เรื่องนี้คือความรับผิดชอบของฉัน
พูดจบ เขาก้าวจากไป ภายในสายตาขอบคุณของหมอห่าว
เขามา แค่มาแน่ใจ ไม่ได้มาถามหาความผิด
เรื่องของส้งหลิงหลิง พูดไปพูดมา ก็ยังเป็นตัวเขาที่ผิดเอง ถ้าเขาไม่ขึ้นเตียงกับเธอ เธอจะไปเอาลูกจากไหน？
จากเรื่องนี้แล้ว เขายิ่งรับรู้ได้ คนคนหนึ่งไม่ควรปล่อยให้ตัวเองรีบไปทำเรื่องต่างต่าง แม้จะเป็นเพียงครั้งเดียว การลงโทษก็อาจจะเป็นทั้งชีวิต
แม้ผลจะไม่ออกมา เขาก็รู้ ผลนั้นก็คงไม่มีความหมายอะไร ส้งหลิงหลิงต้องการถึงเป้าหมายโดยผ่านการใช้ลูก เธอไม่มีทางโง่จนไปมีลูกของคนอื่นแล้วมาหาเขาแบบนี้ เธอรู้ว่าเขาต้องไปตรวจ
หลังจากเขากลับถึงห้องสมุดแล้วหยิบมือถือออกมา โทรหาหลินต้าฮุย ถามเขา : ส้งหลิงหลิงร่วมมือดีดีไหม ?
ดีครับ คุณเย่
อย่าปล่อยให้เธอหิว ก่อนที่จะตัดสินใจกับทิศทางของลูก อย่าให้ขาดสารอาหาร แล้วก็ หาโอกาสให้เธอโทรหาที่บ้านแล้วรายงานตัวเอง
ครับ คุณเย่ หลินต้าฮุยทนไม่ไหวที่อยากจะด่าส้งหลิงหลิงจริงๆ เธอมันผู้หญิงหน้าไม่อายจริง ทำไมเธอถึงใช้แผนแบบนี้กับคุณเย่ได้ ?
เขาก็อยากพูดกับเย่เชินหลินสักคำ เขาดีกับส้งหลิงหลิงเกินไปแล้ว
เย่เชินหลินก็แค่คิดในมุมมองคน เธอโดนเขาควบคุมตัว พ่อแม่เธอก็ต้องห่วงอยู่แล้ว
คุณเย่ ลูกคนนี้ ถ้าเป็นของท่าน ท่าน ท่านจะรับหรือไม่รับ ? ต้องการให้ฉันเตรียมหมอไหม ? ฉันขอพูดอะไรสักคำ ฉันรู้สึกว่าคุณเซี่ยดีขนาดนั้น ท่านไม่ควรรับลูกคนนี้ ลูกจะเป็นตัวขัดขวางพวกท่านสองคนได้ อีกอย่างลูกคนนี้ แม่เขาเป็นแบบนี้ ลูกจะดีได้หรอ ? เพราะฉะนั้น …..
ติดต่อหัวหน้าแพทย์โรงพยาบาลแม่และเด็กให้ฉัน ! เย่เชินหลินขัดคำพูดของหลินต้าฮุย
ครับ คุณเย่ จะรีบโทรกลับทันทีครับ
หลินต้าฮุยหวังที่จะให้เย่เชินหลินฟังและเชื่อในความคิดเห็นของเขา เอาเด็กคนนั้นออก
ไม่นาน หัวหน้าแพทย์โรงพยาบาลแม่และเด็กก็ได้โทรมา หลังจากเย่เชินหลินรับ ก็พูดอย่างเกรงอกเกรงใจแล้วเข้าเรื่องโดยตรง : หมอแซ่ ฉันอยากถามท่าน หลังจากตั้งครรภ์หกเดือนแล้วทำการผ่าตัดจะมีความเสี่ยงอะไรไหม
สวัสดีครับ ! โดยทั่วไปตั้งครรภ์หกเดือน หากไม่ใช่ว่าทารกในครรภ์มีรูปร่างผิดปกติอย่างชัดเจน เราไม่แนะนำให้ใช้แรงงานผ่าตัด แรงงานที่ถูกชักจูงมีความเสี่ยงมากกว่าการแท้งบุตรและเป็นอันตรายต่อแม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระดับสติของผู้หญิงบางคนไม่สามารถรับการกระตุ้นนี้ได้ ซึ่งอาจทำให้เกิดภาวะซึมเศร้าหลังคลอด หากคุณต้องทำขอแนะนำให้คุณพาหญิงมีครรภ์มาด้วยตนเอง เราจะทำการตรวจสอบอย่างละเอียดก่อนที่จะให้แผนการรักษาที่เหมาะสมแก่คุณ ”
ของคุณมากครับ ! เย่เชินหลินวางมือถือลง จุดบุหรี่ขึ้นมา
ในระหว่างที่เขากำลังสูบบุหรี่ และกำลังคิดถึงการอยู่และการไปของลูกในท้องส้งหลิงหลิง พ่อบ้านก็รายงานจากทางเดินฉนวนข้างนอก : คุณเย่ คุณไห่กับคุณโม่อยู่หน้าประตู เชิญเข้ามาไหมครับ ?
พวกเขามาได้ยังไง ? หรือว่ารู้เรื่องที่ส้งหลิงหลิงท้อง ? เย่เชินหลินดับบุหรี่ ยืนขึ้นแล้วพูด : เชิญพวกเขาเข้ามา !
ครับ คุณเย่ ! พ่อบ้านตอบรับจบ รายงานกับบอดี้การ์ดหน้าประตูให้เชิญไห่ฉิงฉิงและโม่เสี่ยวจุนเข้ามา
เย่เชินหลินบิดประตูเดินออกจากห้องสมุด ถามพ่อบ้าน : ชีหรั่น ยังอยู่บ้างบน ในห้องสมุดของเธอไหม ?
ใช่ครับ คุณเย่ เธอยังอยู่ที่นั่น
ฉันต้องคุยส่วนตัวกับแขก ถ้าเธอลงจากตึก เธอโทรหาฉัน
เย่เชินหลินสั่งจบ แล้วรีบเดินไปหน้าประตูบ้านหลัก รอไห่ฉิงฉิงกับโม่เสี่ยวจุนเข้ามา
ได้ยินคำพูดจากคุณนายไห่ โม่เสี่ยวจุนก็เหมือนพร้อมที่จะวิ่งออกจากตระกูลไห่ แต่ไห่ฉิงฉิงก็ดึงเขาไว้ ให้เขาสงบอารมณ์ก่อน
เธอรายงานกับคุณแม่ บอกว่าจะไปทานอาหารกับโม่เสี่ยวจุนข้างนอก
จากตระกูลไห่มา ไห่ฉิงฉิงรู้ว่าโม่เสี่ยวจุนใจร้อน เธอจึงขับมาอย่างเร็ว
ทั้งทาง เธอแอบสังเกตเขาหลายครั้ง สีหน้าของเขาไม่เคยเปลี่ยน ยังคงเป็นสีหน้าที่เย็นชา เหมือนพายุฝนกำลังจะมา
แน่นอนสำหรับเขา เรื่องวันนี้ก็เหมือนฟ้าผ่าตอนแดดสดใส ผู้หญิงที่เขารักที่สุด พึ่งจะได้รับความสุขสักพักผู้ชายคนนั้นก็หักหลังเธอแล้ว