สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 501 สาวใช้ตัวแสบ 405

ตอนที่ 501 สาวใช้ตัวแสบ 405
“อืม! พูดแบบนี้ แม่ก็วางใจได้แล้ว”
จ้าวเหวินอิงมองไปที่เซี่ยชีหรั่น แล้วคิดถึงพ่อของเธออยู่บ่อยๆ ครั้งก่อนที่งานหมั้นของเธอพ่อของเธอก็มาเหมือนกัน สีหน้าไม่ได้บ่งบอกว่าอยากจะจดจำลูกสาว
เธอแทบจะไม่เคยจะพูดกับเซี่ยชีหรั่นเลยว่าพ่อของเธอคือใคร กลัวว่าเธอจะยังไม่รู้ หรือว่ารู้แล้ว แต่เพราะเขาไม่ยอมรับเธอเลยเสียใจ
เมื่อเห็นว่าผู้เป็นแม่งุนงงเล็กน้อย เซี่ยชีหรั่นจึงนึกถึงบทสนทนาเมื่อสักครู่ แล้วจึงเข้าใจความคิดของแม่
“แม่คะ แม่กำลังนึกถึงเรื่องของประธานจงอยู่เหรอคะ? หนูไม่ได้ใส่ใจหรอกค่ะ จริงๆนะ ที่จริงแล้วเขารู้จักหนูแล้ว หนูไม่อยากจะไปทำลายชีวิตของเขา เพราะงั้นหนูจึงเต็มใจที่จะทำเป็นไม่รู้จักเขาต่อหน้าสาธารณะ แบบนี้ก็ดีมากแล้ว หนูมีแม่ แถมยังมีพ่อด้วย ไม่จำเป็นต้องมีพ่อหลายคน”
“ยัยเด็กนี่!” จ้าวเหวินอิงลูบไปที่ผมของลูกสาว พูดขึ้นเบาๆ เธอลูกสึกว่าลูกสาวของเธอนั้นดีจริงๆ ใจดีขนาดนี้
ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ เธอมองคนไม่ออก เธอหวังเป็นอย่างมากว่าให้เซี่ยชีหรั่นเป็นลูกสาวแท้ๆ ของหลี่หมิงจุ้น เป็นหากเป็นแบบนั้น ชีวิตของเธอก็อาจจะไม่มีความเสียใจแล้ว
“แม่คะ แม่อย่าคิดมาก ที่จริงแล้วแม่มีความสุขมาก คุณพ่อก็ดีกับแม่ ถ้าหากไม่ใช่ว่าตอนวัยรุ่นแม่เจอกับประสบการณ์พวกนั้น จะเจอคุณพ่อในวันนี้ได้ยังไง? ชีวิตเราบางครั้งก็เหมือนถึงวาระ พวกเราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้ ทำได้แค่ยอมรับมัน ถึงแม้ว่าหนูจะไม่ได้เติบโตมาข้างกายแม่ แต่หนูก็มองออกว่าแม่เป็นคนใจกว้าง หนูหวังว่าหนูจะเรียนรู้ตรงจุดนี้ของแม่ สามารถปล่อยวางได้ในทุกๆ เรื่องๆ”
ขณะที่เซี่ยชีหรั่นพูด ที่จริงแล้วแค่อยากเจาะจงเรื่องที่ผู้เป็นพ่อไม่ยอมรับเธอ ตอนที่เธอกำลังมีความสุขนั้น ไม่ได้คิดเลยสักนิดว่ามีคนตั้งมากมายคอยจัดการ แม้แต่ผู้เป็นพ่อของเธอก็บงการเธออยู่
ถึงแม้ว่าเย่เชินหลินจะไม่อยากให้เธอได้รู้เลยว่ามีการสมคบคิดและบงการอยู่มากมายบนโลกใบนี้ อยากปกป้องเธอไว้ ไม่อยากให้เธอได้รับบาดเจ็บ แต่ว่ามีอยู่หนึ่งประโยค คือคุณไม่สามารถปกป้องได้ทั้งหมด……
ทุกครั้งที่เซี่ยชีหรั่นไป จ้าวเหวินอิงก็จะออกมาส่ง มองแล้วมองอีก ดูแล้วดูอีก จนเมื่อมองไม่เห็นเงาร่างของพวกเขา ถึงจะโดนประธานหลี่โอบไหล่แล้วพากลับห้องไป
“ท่านหลี่ บางครั้งฉันก็รู้สึกเหมือนกำลังฝัน ไหนบอกสิว่าลูกสาวของฉันกลับมาแล้วจริงๆ เหรอ?” จ้าวเหวินอิงถามสามีเสียงเบา
ตอนที่เธอยังเป็นวัยรุ่น ตั้งแต่เสียลูกไปนั้น เธอก็รู้สึกไม่ค่อยวางใจ ผ่านมาตั้งหลายปี ประธานหลี่เคยชินแล้ว ตอนที่เขายังเป็นวัยรุ่นมักจะไม่ค่อยได้อยู่ข้างกายเธอ ตอนนี้ใกล้จะเกษียณแล้ว เวลาที่อยู่กับเธอก็มากขึ้น เรื่องที่เขาอยากทำมากที่สุดคือทำให้เธอวางใจ ทำให้เธอมีความสุขและรู้สึกมั่นคงปลอดภัย
“กลับมาแล้ว!” ประธานหลี่ตบไปที่มือของจ้าวเหวินอิงอย่างอ่อนโยนแล้วพูดขึ้น
คนอย่างประธานหลี่ก็มีแค่เวลาพูดกับจ้าวเหวินอิง ถึงจะมีน้ำเสียงแบบนี้
“คุณดูลูกสิได้แฟนเก่งขนาดนี้ มีความสามารถ มีฐานะ แถมยังดีกับลูกขนาดนี้ ฉันมักจะมีความรู้สึกว่านี่มันไม่ใช่เรื่องจริง ได้ยินมาว่าแต่ก่อนเย่เชินหลินคนนั้นมีผู้หญิงตั้งมากมาย อยู่ๆ ก็มาดีต่อเซี่ยชีหรั่นขนาดนี้ เซี่ยชีหรั่นจะโดนคนอื่นอิจฉา? ล้างแค้น? ฉันรู้สึกไม่ค่อยวางใจเลย เป็นฉันที่คิดมากไปเองใช่มั้ย?”
“คุณนี่!” ประธานหลี่หัวเราะอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็กวักมือเรียกหลี่เหอไท้ให้มาหา
“พ่อ มีอะไรเหรอครับ?”
“แม่ลูกกลัวว่าน้องชีหรั่นของลูกจะโดนรังแก นายช่วยจับตาดูหน่อยนะ คอยช่วยเธออย่างเงียบๆ ให้แม่ลูกวางใจ” ตอนที่ประธานหลี่พูดกับลูกชายตัวเอง น้ำเสียงก็ดูจริงจังขึ้นมาก
“ครับ ได้ครับ พ่อ ผมจะทำครับ” หลี่เหอไท้ตอบรับอย่างจริงใจ
“อย่าเอาแต่ครับๆ ถ้ามีเรื่องผิดปกติเกิดกับเซี่ยชีหรั่น ฉันจะเด็ดหัวนาย!” ท่านหลี่ทำมือปาดคอ หลี่เหอไท้กลืนน้ำลาย แล้วเดินไป
มีคำสั่งจากประธานหลี่ มีคำสัญญาจากหลี่เหอไท้ จ้าวเหวินอิงก็นับได้ว่าไม่คิดมากแล้ว
เธอบิดแขนผู้ชายที่เธอรัก แล้วพูดอย่างอ่อนโยน： “ท่านหลี่ ฉันได้เจอกับคุณเป็นโชคดีของฉันจริงๆ”
“ฉันโชคดียิ่งกว่าอีก” ประธานหลี่พูดอย่างจริงใจ
“เป็นฉันที่โชคดีกว่า” จ้าวเหวินอิงตอบเขากลับไปอย่างจริงจังหนึ่งประโยค ประธานหลี่ยื่นมือออกไปลูบแก้มของจ้าวเหวินอิง แล้วพูดเสียงค่อย： “เธอโชคดียังไง? แต่ก่อนฉันไม่ได้อยู่ข้างๆ เธอเลย ตอนนี้เพิ่งจะมีเวลามาอยู่เป็นเพื่อนเธอบ่อยๆ อายุก็มากแล้ว ดีที่สุขภาพฉันยังดีอยู่ ไม่งั้นยิ่งรู้สึกผิดต่อเธอ”
พอจ้าวเหวินอิงได้ยิน หน้าก็แดง แล้วพูดกับเขาเสียงอ่อย： “คุณพูดอะไรเนีย”
อยู่บนรถเซี่ยชีหรั่นก็พิงไปที่ร่างของเย่เชินหลินตลอด มือของเขากุมไปที่มือเล็กๆ ของเธอ
เธอมองไม่เห็นหน้าของเขา ไม่รู้ว่าเขามีสีหน้าแบบไหน ตอนนี้เธอรู้แค่ว่าตัวเองมีความสุขและอุ่นใจ
“หลิน นายลงมือทำกับข้าวให้คุณพ่อกับคุณแม่ของฉันทาน ฉันมีความสุขมากๆ” เซี่ยชีหรั่นพูดกับเขาอย่างอ่อนโยน มือของเขาก็ยิ่งกุมเธอแน่นขึ้น ความหมายคือให้เธอไม่ต้องเกรงใจ
เมื่อรถขับเข้าประตูบ้านไป เย่เชินหลินสั่งให้คนขับจอดรถ เขาลงจากรถ แล้วเปิดประตูรถให้เซี่ยชีหรั่นด้วยตัวเอง จูงมือเธอลงจากรถ
“พวกเราเดินเล่นกันเถอะ” เย่เชินหลินพูดเสียงเบา เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า แล้วเดินตามเขาไป
ทั้งสองจูงมือกัน ใต้แสงไฟถนนที่สลัว ไม่ได้ตรงกลับไปที่ตัวบ้าน แต่เดินไปทางสวน
เป็นช่วงที่ดอกไลแลคบานอีกครั้ง พวกเขาเดินตามทางที่เรียงรายไปด้วยดอกไลแลคทั้งสองด้านของถนน กลิ่นหอมของดอกไม้ทำให้ใจคนสดชื่นไปด้วย
เมื่อเซี่ยชีหรั่นได้กลิ่นดอกไม้เธอก็ตกใจเล็กน้อย เย่เชินหลินเข้าใจความคิดเธอ
“ครั้งก่อนโม่เสี่ยวจุนมาที่นี่ ฉันคุยกับเขาแล้ว เกี่ยวกับเรื่องตามหาญาติของเขา ฉันได้ให้หลินต้าฮุยจัดการเรื่องนี้แล้ว”
“จริงเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างแปลกใจ เขาขยี้ผมเธอ พูด： “เธอบอกสิว่าจริงมั้ย ฉันเคยโกหกเธอมั้ยล่ะ”
“นายเป็นคนดีจัง!” เซี่ยชีหรั่นชมเขาเสร็จ ก็เขย่งปลายเท้า และจูบที่ปากเย็นๆ ของเขา
น้อยครั้งที่เซี่ยชีหรั่นจะเป็นฝ่ายรุกก่อน ถึงแม้ว่าสองวันนี้จัดการเรื่องของส้งหลิงหลิง ทำให้เย่เชินหลินไม่ค่อยมีอารมณ์ แต่ว่าเขาไม่อยากให้เด็กคนนั้นมีผลกระทบต่อชีวิตคู่ของพวกเขา
เมื่อเห็นสายตาโหยหาจากนัยน์ตาของเธอ เขาจึงรวบเอวเธอแน่น แล้วประกบจูบลงไปอย่างเร่าร้อน
กลางคืน สายลมพัดเย็นอ่อนๆ รอบตัวเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้
“เจ้าตัวเล็ก ฉันอยากจะจัดการเธอมันซะตรงนี้เลยจริงๆ” เสียงของเขาแหบแห้ง แสงจันทร์และไฟถนนสลัวตกกระทบบนร่างของพวกเขา ตาคู่นั้นของเขาจ้องไปที่ใบหน้าเล็กๆ ของเธอ ใจของเธอก็เต้นแรง
เย่เชินหลินอุ้มเซี่ยชีหรั่น แล้วเดินก้าวเท้ายาวๆ ไปทางตัวบ้าน……