ตอนที่ 510 สาวใช้ตัวแสบ 414
“ฉันรู้ ฉันจะช่วยเธอกล่อมเขา เธอรีบนอนลงเถอะ ดูลูกเธอดิ้นสิ คงรู้สึกไม่ดี”
คำปลอบโยนของฝู้เฟิ่งหยีทำให้ส้งหลิงหลิงใจเย็นลงมาบ้าง จากการช่วยพยุงของเธอ เธอก็กลับไปนอนลงบนเตียงอีกครั้ง มือที่ไม่ได้ให้ยาก็วางลงบนท้อง
“ลูกรัก ไม่ต้องกลัว ลูกรัก คุณย่าอยู่นี่ เขาจะไปบอกให้คุณปู่ เก็บหนูไว้ อย่าห่วงไปเลย ไม่ต้องดิ้นแล้ว เด็กดี” คำพูดเหล่านี้เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ทำให้หัวใจของฝู้เฟิ่งหยีเจ็บปวดมากขึ้น
หลังจากที่เย่เห้าหรันพาเย่เชินหลินออกมาจากห้อง เดินไปถึงสุดทางเดิน จากนั้นก็หยุดเดินแล้วทำสีหน้าเย็นยะเยือก
“เอาเด็กออกซ่ะ！”น้ำเสียงของเย่เห้าหรันยังคงเย็นชา และบังคับเขา
“ไม่มีทาง ผมยื่นข้อเสนอกับตระกูลส้งแล้ว จำเป็นต้องเก็บเด็กไว้” เย่เชินหลินก็ไม่ได้เปลี่ยนใจเลยสักนิด เขารู้ว่าที่พ่อพูดแบบนี้ก็เพื่อเขา อยากให้เขาอยู่อย่างสงบ ไม่ต้องกังวล
“เก็บเด็กไว้ แล้วนายจะบอกกับเซี่ยชีหรั่นยังไง? เธอเป็นคู่หมั้นของนายนะ ในอนาคตก็จะเป็นภรรยาของนาย นายได้คิดบ้างมั้ยว่าถ้าเกิดเธอรู้ว่านายมีลูกอยู่อีกคน เธอจะรู้สึกยังไง? นายเป็นผู้ชาย นายต้องมีความรับผิดชอบ！ “
เย่เชินหลินเงียบอยู่สักพัก จากนั้นก็มองตาคนเป็นพ่อ แล้วพูดขึ้นในใจ：ผมต้องมีความรับผิดชอบ เด็กคนนั้นก็เป็นลูกของผม ถ้าผมบอกให้ส้งหลิงหลิงทำแท้ง ก็เท่ากับไม่มีความรับผิดชอบต่อส้งหลิงหลิงกับลูก ถ้าเกิดหลังทำแท้งเป็นโรคซึมเศร้า หรือว่าเธอจะมีลูกไม่ได้อีกเลย มันก็เหมือนทำลายทั้งชีวิตของเธอ ถูกแล้ว ผมไม่รู้ว่าเธอท้อง แต่ถ้าหากผมไม่ยินยอม ก็คงไม่มีเด็กคนนี้ ผมจะไม่โยนความผิดให้ฝ่ายหญิงฝ่ายเดียว ถ้าผมมีความรับผิดชอบ ผมก็ต้องรับผิดชอบเด็กคนนี้ เขาเป็นรูปเป็นร่างแล้ว ผมทำร้ายเขาไม่ได้！
เขาไม่ได้มีความเคยชินที่จะอธิบายกับพ่อของเขา เพราะงั้นคำพูดพวกนี้เขาทำได้แค่พูดในใจเขา ไม่ได้ออกจากปาก
เย่เห้าหรันเห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไร ก็พูดขึ้นอีกครั้ง：” จากเรื่องนี้ก็มองออกว่าส้งหลิงหลิงเป็นคนยังไง ไม่ว่าพวกนายจะคุยกันยังไง เด็กก็ยังเป็นของพวกนายทั้งสองคน ถ้าหากเด็กคลอดออกมา พวกนายทั้งสองคนก็มีปัญหากันไปตลอดชีวิต ผู้หญิงไม่อยากจะแยกจากนาย เธอก็จะสรรหาเหตุผลมาเจอนาย ตอนนั้นถ้าฉันไม่ใจอ่อนกับผู้หญิงคนนั้น เสี่ยวห้านของพวกเราก็คงไม่หายตัวไป นายรู้เรื่องนี้ดี ตอนนี้นายอย่าทำผิดแบบเดียวกับฉันตอนนั้น ใจร้ายสักหน่อย เอาเด็กคนนั้นออกเถอะ！ “
เย่เชินหลินก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีความคิดแบบนั้น ก่อนที่เขาจะเห็นเด็กดิ้น เขาเคยคิดว่าแค่ใจร้ายสักครั้ง ทั้งชีวิตนี้ก็คงไม่ต้องมีห่วงเรื่องนี้
ตอนนี้เขาได้ตัดสินใจเองแล้ว แถมคุยกับตระกูลส้งแล้วด้วย เขาจะไม่ผิดคำพูด เชื่อไม่ได้
ตอนนี้ไม่ว่าใครจะพูดยังไง เขาก็จะไม่เปลี่ยนการตัดสินใจของเขา เขาก็ยืนหยัดจนถึงที่สุด นี่เป็นวิธีเดียวที่จะไถ่โทษต่อความผิดพลาดที่เขาทำ
“ผมไม่ยอมรับ นั้นเป็นลูกของผม ไม่ต้องพูดแล้วครับ” เย่เชินหลินตอบคนเป็นพ่ออย่างสั้นๆ ไม่อยากจะพูดมากกว่านี้ จากนั้นจึงหันกลับแล้วเดินไปทางห้องพักผู้ป่วย
ให้ตายเถอะลูกคนนี้！เย่เห้าหรันรู้อยู่แล้วว่าพูดกับเขาก็เหมือนสีซอให้ควายฟัง ตั้งแต่เล็กเขาก็มีจุดมุ่งหมายและความคิดเป็นของตัวเอง สิ่งที่เขาตัดสินใจไปแล้วยากที่จะเปลี่ยนแปลง
เรื่องที่เกิดขึ้นกับเขา วันนี้เขาบอกแล้ว ว่าจะทำตามสิ่งที่เขาพูดไป
เขาไม่พูดอะไร เย่เห้าหรันก็ไม่พูดเปลืองน้ำลาย พ่อกับลูกทั้งสองได้กลับไปที่ห้องพักผู้ป่วยอีกครั้ง
ส้งหลิงหลิงเห็นสีหน้าของเย่เชินหลินเคร่งเครียด ไม่รู้ว่าคุยกันเป็นยังไงบ้าง เธอเป็นกังวลมากๆ กลัวว่าเขาจะรั้งพ่อเขาไว้ไม่อยู่
ใครจะรู้ว่าเย่เห้าหรันไม่ใช่คนตัดสินใจอะไรง่ายๆ แต่สิ่งที่เขาจะทำ แม้แต่ประธานจงก็ไม่กล้าจะขวางเขา อำนาจในมือเขาไม่ใช่ธรรมดา รองประธานส้งยิ่งช่วยไม่ได้ใหญ่
มองออกว่าส้งหลิงหลิงเป็นกังวล เย่เชินหลินจึงเดินไปข้างหน้าเธอ ถึงแม้จะพูดอะไรที่อ่อนโยนไม่ได้ แต่พอเห็นเด็กในท้องเธอ จึงปลอบไปคำนึง： “ดูแลดีๆ จากนี้อีกไม่กี่วันหายดีแล้ว ก็ทำตามที่ตกลงกันไว้”
ส้งหลิงหลิงถอนหายใจ แล้วมองเย่เชินหลินด้วยความชื่นชม แล้วพูด：ขอบคุณที่นายเก็บลูกของเราไว้
เธอรู้สึกว่าเย่เชินหลินปกป้องเธอเหมือนปกป้องผู้หญิงของเขา เธอหวังจริงๆ ว่าจะมีความรู้สึกแบบนี้ไปเรื่อยๆ หวังว่าเธอจะได้เป็นภรรยาของเขา ขอแค่เธอยืนหยัด มันก็จะต้องมีวันนั้น
เย่เห้าหรันเดินไปที่เตียงของส้งหลิงหลิง แล้วพูดกับฝู้เฟิ่งหยี：” พวกเรากลับกันเถอะ พรุ่งนี้ฉันจะให้คนมาดูเธอ ต้องเป็นหมอสูติที่ดีที่สุดในตงเจียง จะไม่ให้หลงเหลืออาการแทรกซ้อน”
เขาไม่แม้แต่จะพูดตรงๆ กับส้งหลิงหลิง ชีวิตนี้เขาเกลียดที่สุดก็คือผู้หญิงที่วางแผนชีวิตคนอื่น ผู้หญิงแบบนี้แม้แต่มองยังไม่อยากมอง
ส้งหลิงหลิงจากที่ได้เห็นความขัดแย้งพ่อลูก ก็พอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เย่เชินหลินกะเก็บลูกไว้ พ่อของเขาอยากให้เอาออก
เธอเข้าใจเย่เชินหลิน คำพูดของเย่เชินหลินจำเป็นต้องเป็นตามนั้น มีปฏิกิริยาแบบนี้ของเขาค้ำไว้อยู่ เธอก็ไม่กลัวเท่าเมื่อกี้แล้ว
“เห้าหรัน แบบนี้ไม่ดีมั้ง” ฝู้เฟิ่งหยีลองกล่อมเขาดู เย่เห้าหรันขมวดคิ้วเข้ม
“ต้องทำ！”
ท่าทางของเขาไม่ปกติ เป็นแบบนี้คงจะไม่ยอมประนีประนอมแน่ๆ ตอนนี้ในใจส้งหลิงหลิงก็มีความโกรธ ปะทุขึ้นมา
ไม่ได้ลงไปคุกเข่าอ้อนวอนเหมือนตอนแรก เพราะว่าการขอไม่ใช่วิธีการแก้ไขแล้ว
“ประธานเย่ หนูอยากจะถามหน่อย คุณมีสิทธิ์อะไรมันตัดสินว่าลูกฉันจะอยู่หรือไป คุณพูดปาวๆ ถ้าตามกฎหมายแล้ว มีขอไหนที่บอกว่าเด็กที่อายุหกเดือนขึ้นไปที่ยังแข็งแรงอยู่สามารถทำแท้งได้? ฉันก็ยอมรับผิดแล้ว ขอร้องก็แล้ว คุณก็ยังเป็นแบบนี้ อย่าหาว่าหนูสอนเลยนะ ยังไงฉันก็คลอดเด็กคนนี้ออกมา ไม่ว่าคุณจะหาหมอมายังไง ฉันจะคอยดูว่าการผ่าตัดทั้งสองชีวิตนี้ใครจะกล้าทำ！ ”
“เธอ！” เย่เห้าหรันไม่คิดว่าส้งหลิงหลิงจะพลิกหน้ามือเป็นหลังเท้าเร็วแบบนี้ แถมพูดจาถากถางคมอย่างกับมีด
หล่อนบงการลูกได้ ตอนนี้ยังจะมาพูดจาขวานผ่าซาก เย่เห้าหรันอดไม่ได้ที่จะนึกถึงยัยผู้หญิงที่คอยตาเขาตอนหนุ่มๆ จู่ๆ ก็แน่นหน้าอกขึ้นมา
“เธอนี่……พูดไม่รู้เรื่อง！ “
” เป็นฉันหรือว่าคุณที่พูดไม่รู้เรื่อง? มีสิทธิ์อะไร……” ส้งหลิงหลิงอยากจะว่าต่ออีก แต่เย่เชินหลินตะคอกขึ้นมา： “พอได้แล้ว！หุบปากแล้วนอนลงไปซ่ะ！”
เย่เชินหลินโกรธแล้ว ไฟในใจส้งหลิงหลิงก็ดับลงไป เธอหายใจเข้าลึกแล้วกลับไปนอนลงที่เตียง
เย่เห้าหรันเงียบอยู่นาน ฝู้เฟิ่งหยีกับเย่เชินหลินมองไปทางเขา เห็นแค่สีหน้าของเขาแย่เอามากๆ ปากก็สั่นเล็กน้อย
ใจของเย่เชินหลินขุ่นมัว และเจ็บแปลบๆ นั่นคือพ่อของเขา เขาเดินเข้าไปเพื่อที่จะพยุงเขาพาเขาไปโรงพยาบาลหัวใจที่อยู่ข้างๆ โรงพยาบาลสูติ ขณะที่เขาแตะโดนแขนของเย่เห้าหรัน ก็โดนเย่เห้าหรันสะบัดออก แรงเขาไม่เยอะ แต่ปฏิกิริยานั่นแน่ชัด
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน！ถ้านายยังจะดื้อเก็บเด็กเอาไว้ ต่อไปฉันจะไม่เห็นว่านายเป็นลูกชาย เฟิ่งหยี พวกเรากลับ！ ”เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย เย่เชินหลินพยายามเขาไปช่วยพยุงเขาอีกครั้ง แต่ก็โดนสะบัดออกอีก
ฝู้เฟิ่งหยีขมวดคิ้ว มองไปที่เขาแล้วส่ายหน้า กลัวว่าเขาจะตามมา เย่เห้าหรันจะยิ่งโกรธ แล้วสถานการณ์จะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
อายุของพวกเขานับวันยิ่งมากขึ้น กลัวว่าโกรธจัดจนล้มไป หลายปีก่อนไปตรวจร่างกายมา เย่เห้าหรันหลอดเลือดหัวใจไม่ค่อยดี เขาปิดบังฝู้เฟิ่งหยี ถึงแม้เขาจะปิด แต่ฝู้เฟิ่งหยีก็พอจะรู้อยู่บ้าง
เขาไม่เหมือนกับตอนหนุ่มๆ แค่โกรธเพียงเล็กน้อย กว่าจะหายก็นานมาก
วันนี้ประธานจงทำแบบนี้ ตอนที่เขารีบกลับมาก็โมโหจนเกือบจะล้มไป ฝู้เฟิ่งหยีกังวลเรื่องนี้เอามากๆ
เย่เชินหลินเห็นทั้งสองคนช่วยพยุงกันแล้วเดินออกไป เขาเดินตามไปไม่กี่ก้าว ก็ส่งสายตาให้หลินต้าฮุย หลินต้าฮุยก็รู้ได้ในทันทีจึงตามสองคนนั้นไป กล่อมให้พวกเขาไปหาหมอ
ขณะที่เย่เชินหลินกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วย ส้งหลิงหลิงก็คิดถึงแต่ลูกในท้อง
“เชินหลิน มันจะเป็นตามที่นายพูดใช่มั้ย จะเก็บเด็กให้ฉันใช่มั้ย” ส้งหลิงหลิงถามเสียงต่ำ แต่เห็นสีหน้าของเย่เชินหลินผิดปกติ สีหน้าของเขาเหมือนโดนน้ำแข็งเกาะ
“ถ้าหากพ่อฉันเป็นอะไรไป ฉันจะฆ่าทั้งแม่ทั้งลูกอย่างไร้ความปรานี！ “เย่เชินหลินพูดแค่นี้แล้วก็ออกจากห้องไป
เขาไปที่โรงพยาบาลหัวใจ ผู้เป็นพ่อได้ออกมาแล้ว สีหน้าเขาดีขึ้นเล็กน้อย
พอเย่เห้าหรันเห็นเย่เชินหลิน ก็มองเขาด้วยสายตาเย็นชา อะไรก็ไม่พูด แล้วเดินไป
เย่เชินหลินไม่สบายใจ เขารู้ว่าพ่อทำเพื่อเขา เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นคนเป็นพ่อมาล้มป่วย เขาอยากจะกลับบ้านไปพร้อมกัน แล้วดูแลท่าน แต่ว่าตอนนี้ถ้าเขาเข้าใกล้ๆ พ่อพ่อก็จะยิ่งโมโหมากขึ้น ดังนั้นเขาจึงหยุดมันไว้
พอดีกับที่หลินต้าฮุยออกมา รายงานกับเขา：” คุณเย่ คุณหมอบอกว่าไม่มีปัญหาอะไร ต้องพักผ่อนให้เพียงพอ ระวังอย่าให้หัวใจเต้นแรงมากเกินไป แต่ว่า เขาบอกว่าจากนี้อยากให้คุณพ่อท่านหลีกเลี่ยงเรื่องสะเทือนใจ การทำงานของหัวใจจะไม่ดีเท่าที่ควร”
“ประธานเย่ตอนนั้นได้ตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลในเครือแล้ว หมอรักษาโรคหัวใจของที่นี่เข้าใจในโรคของประธานเย่เป็นอย่างดี” หลินต้าฮุยพูดเสริมขึ้นอีก
“รู้แล้ว！ ”เย่เชินหลินตัดสินใจอยู่เงียบๆ อย่างน้อยหลังจากนี้เขาจะไม่ทำให้ผู้เป็นพ่อโกรธอีกแล้ว
หลังจากที่เย่เห้าหรันกับฝู้เฟิ่งหยีขึ้นรถ ก็ได้รับสายจากจงหวีฉวน
“จะบอกให้นะคุณเย่ เรื่องที่พูดวันนี้ยังไม่จบ ขอแสดงความยินดีกับนายอย่างจริงใจ สำหรับครอบครัวตระกูลเย่แล้ว ยังต้องกลัวว่าจะมีเด็กมาเพิ่มเหรอ? ถึงจะมีมาเพิ่ม ยังไงก็เลี้ยงไหว ได้ยินมาว่าเด็กคนนั้นเป็นผู้ชาย อีกไม่นานก็จะได้เป็นคุณปู่แล้ว อีกอย่างอย่าคิดจะเอาเด็กออกล่ะ เดี๋ยวฉันจะบาป”
คำพูดของประธานจงนั้นมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น หลายปีที่ผ่านเย่เห้าหรันก็มักจะบอกว่าเขาไม่ดี ตอนนี้ลูกชายเขามีลูกกับผู้หญิงอื่นลับหลังคู่หมั้นตัวเอง นี่มันเป็นรอยเปื้อนที่ทำให้เย่เห้าหรันไม่กล้าเงยหน้าขึ้น
