สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่512 สาวใช้ตัวแสบ 416

ตอนที่512 สาวใช้ตัวแสบ 416
ขณะที่กำลังเหม่อมองนอกหน้าต่าง เธอเห็นผู้ชายคนนั้นที่เธอมีใจให้อย่างคาดไม่ถึง เธอแทบไม่เชื่อเลยว่าจะเป็นเขา เธอหลับตาแล้วหลับตาอีก เป็นเขาจริงๆด้วยที่มองเธอผ่านทางหน้าต่าง
ใบหน้าของเขายังคงเย็นชาเช่นเคย แค่เห็นหน้าเธอเขาก็ทำหน้าตาเย็นชา น้อยครั้งที่จะยิ้ม
ต่อให้เขาเย็นชายิ่งกว่านี้ ตอนที่จงหยุนซางเห็นเขา หัวใจที่นิ่งสงบก็พลันสั่นไหวคล้ายหินที่โยนลงบนผิวน้ำนิ่งเป็นระลอกๆ
เธอเสตาหลบสายตาอันชวนหลงใหล มือสั่นน้อยๆตอนที่จับแก้วจนน้ำในแก้วกระเด็นออกมาเล็กน้อย
เย่เชินหลินหมุนตัวเดินเข้าประตู รอให้พนักงานต้อนรับเอ่ยทักอย่างสุภาพ แล้วเขาก็พยักหน้ารับอย่างสุภาพ
เขานั่งลงเบื้องหน้าจงหยุนซาง จงหยุนซางพยายามข่มใจให้สงบนิ่งแล้วเอ่ยเสียงเบาว่า “เชินหลิน บังเอิญจังเลยนะ? แต่คงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอก ตั้งใจมาหาฉันเลยล่ะสิ? มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ?”
คำพูดของเธอหมายความว่าถ้าไม่มีธุระเขาคงไม่มาหาเธอเป็นแน่ เรื่องนี้เธอเข้าใจดี
เย่เชินหลินตั้งใจมาหาเธอโดยเฉพาะ สาเหตุทั้งหมดเป็นเพราะจงหวีฉวน ส่วนเธอเป็นต้นเหตุ
จงหวีฉวนลงมือกับคนที่อยู่รอบตัวเขา ไม่ปล่อยไว้แม้แต่คนเดียว จัดการที่ต้นตอ แล้วยังลงมือจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง
เดิมทีแล้วเราเขามีความรู้สึกที่ดีต่อจงหยุนซาง ต่อให้เป็นความรู้สึกดีธรรมดาๆ ไม่ใช่ในแง่ชู้สาวแต่ก็นับว่าเป็นความรู้สึกชื่นชม
ถ้าไม่ใช่ว่าเพราะเขารำคาญวิธีการของจงหยุนซาง หรือบางทีถ้าเป็นก่อนหน้าที่จะได้พบกับเซี่ยชีหรั่น พวกเขาก็คงมีโอกาสได้พัฒนาความสัมพันธ์ แต่เมื่อเขาพบเซี่ยชีหรั่นแล้ว พบกับโลกที่สวยงาม กับคนที่เขามีความรู้สึกด้วย เขาก็ไม่มีสายตาไว้มองผู้หญิงคนไหนได้อีก
เขารู้ดีว่าจงหยุนซางมีความรู้สึกดีๆต่อเขา และเขาเองก็ไม่คิดทำร้ายเธอ ดังนั้นนอกจากเขาจะทำเย็นชาใส่เธอแล้ว เขาก็จะไม่คุยอะไรมากมายกับเธอ ไม่อยากให้ความหวัง ยิ่งไม่พูดถึงใครกับเธอด้วย เพราะกลัวว่าจะไปทำลายความภาคภูมิใจของลูกสาวเธอ
หากว่าเธอชอบเขาอยู่เงียบๆ ไม่ก่อเรื่องวุ่นวายเหมือนตอนนี้ เขาก็คงแกล้งทำเป็นไม่รู้
“เชินหลิน มีเรื่องอะไรก็รีบพูดมาเถอะ” จงหยุนซางเอ่ยเสริมขึ้นมา
คิ้วของเย่เชินหลินขมวดเป็นปม มองเธออย่างดุดันแล้วเอ่ยอย่างเย็นชาว่า “คุณชอบผมใช่ไหม?”
จงหยุนซางชะงักนิ่ง พวกเขาไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน เธอเลยเข้าใจว่าเย่เชินหลินคงไม่ทันสังเกตเห็น
เธอไม่ได้ตอบอะไร ทำเพียงยกแก้วในมือขึ้นแล้วดื่ม เพื่อยับยั้งความไม่สงบในใจ
หลังจากเงียบไปพักใหญ่ เธอเพิ่งถึงเข้าใจว่าบางทีการที่เธอชอบเขานั้นได้สร้างเรื่องวุ่นวายให้กับเขา

เธอพยายามไม่แสดงออกมา นึกไม่ถึงว่าอดทนต่อไปอีกหน่อยจะกลายเป็นว่าเธอสร้างความเดือดร้อนให้แก่เขาซะแล้ว

เธอไม่ได้ตอบกลับเขาว่าชอบหรือไม่ แต่กลับถามเขาเสียงเบาว่า “พ่อฉัน ทำอะไรคุณใช่ไหมคะ?”

เธอเป็นคุณฉลาดหลักแหลมอย่างที่คาดไว้ เย่เชินหลินผ่อนท่าทีลงเล็กน้อย

เขารู้ว่าจงหยุนซางเป็นผู้บริสุทธิ์ เธอไม่เคยคิดสร้างเรื่องให้เขาไม่งั้นเขาคงรบราฆ่าฟันกับประธานจงอย่างดุดเดือดกว่านี้ไปแล้วไม่รู้ตั้งกี่เท่า

“เขาพยายามแยกผมกับชีหรั่น จุดประสงค์เพื่ออะไรนั้นผมว่าคุณเองก็น่าจะรู้ดี หยุนซาง ผมขอบคุณความรักของฉัน แต่ว่าเรื่องระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้ เรื่องนี้ผมว่าคุณเองก็รู้ดี ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพ่อคุณทำเกินไปผมก็คงไม่มานั่งพูดถึงเรื่องนี้ วันนี้ผมมาเพื่อบอกคุณ หวังว่าคุณจะเอาคำพูดพวกนี้ไปบอกพ่อคุณด้วยว่าถ้าพ่อคุณคิดทำลายครอบครัวผมอีก เขาจะต้องชดใช้จนไม่เหลืออะไรเลย ผมไม่เล่นตามกฎ ฉะนั้นผมเหนือกว่าเขา”

พูดจบเย่เชินหลินก็หยัดตัวลุกขึ้น เหลือบมองจงหยุนซางอย่างเฉยเมยแล้วเตรียมตัวกลับ

ใบหน้าของจงหยุนซางแดงขึ้นอย่างอับอาย เธอกัดปาก เอ่ยกระซิบอย่างจริงใจว่า “ขอโทษนะ เย่เชินหลิน ฉันไม่ดีเอง ทำให้คุณกับน้องสาวต้องลำบาก ฉันรู้สึกแย่มาก ดังนั้นคุณวางใจได้ว่าฉันจะกลับไปบอกพ่อให้วางมือซะ ถ้าเรื่องนี้แม่มีส่วนรู้เห็นด้วยฉันก็จะบอกท่านให้ล้มเลิกซะ ฉันรับประกันว่าหลังจากนี้ฉันจะไม่สร้างปัญหาให้คุณกับน้องสาวฉันอีกแล้ว”

เย่เชินหลินทรุดตัวลงนั่งอีกครั้ง

“คุณรู้ว่าเธอเป็นน้องสาวงั้นเหรอ?”

“อื้อ ทราบค่ะ ฉันอยากรับเธอเป็นน้องสาวมากๆเพราะฉันชอบเธอมาก แต่ฉันคิดว่าแม่คงไม่อยากให้ฉันทำแบบนี้ ฉันเลยไม่ได้ยอมรับ ในใจของฉันจะรับหรือไม่ก็ตาม เธอก็เป็นน้อง ฉันไม่อาจแย่งความสุขของเธอได้และก็แย่งมาไม่สำเร็จ บางทีพ่อแม่อาจไม่คิดแบบนี้ แต่ก็ขอโทษด้วย ฉันรู้ว่าพวกเขาทำทุกวิถีทางให้พวกคุณเดือดร้อน ฉันขอโทษแทนพวกเขาด้วย แล้วก็ขอให้คุณให้อภัยพวกเขา ในฐานะพ่อแม่คงไม่มีใครไม่อยากทำเพื่อความสุขของลูกหรอก วิธีการของพวกท่านอาจไม่ดีเท่าไหร่นักแต่พวกท่านก็อายุมาก ฉันทนไม่ได้ที่จะเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกท่านบ้าง รับปากที่ฉันขอได้ไหม อย่าทำร้ายพ่อฉันนะคะ?”

จงหยุนซางแม้ว่าฉันจะไม่ถามการเมือง แต่ฉันก็ไม่รู้จะทำอย่างไร แต่พ่อแม่เธอเป็นอย่างไรเรื่องนั้นเธอรู้ดี

เธอรู้ว่าเย่เชินหลินอยากจัดการกับพ่อของเธอ เขาเองก็มีวิธี

เย่เชินหลินวางแผนที่จะเรียกเจ้าหน้าที่ตรวจสอบเพื่อคุยกับจงหวีฉวนในวันจันทร์ จงหยุนซางพูดเช่นนี้ก็เพื่อให้เขาอ่อนข้อลง

“ขอแค่เขาหยุดทุกอย่าง ผมจะคิดซะว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น แต่ถ้าเขายังไม่ละเลิก คุณก็อย่ามาโทษผมแล้วกัน”

เขาลุกขึ้นอีกครั้ง ไม่ได้เอ่ยอะไรกับจงหยุนซางอีก

“ขอบคุณ!” จงหยุนซางเอ่ยตามหลังเขาเสียงอ่อน

หลังจากที่เย่เชินหลินกลับไปแล้ว จงหยุนซางก็นั่งต่อราวสิบนาทีแล้วค่อยลุกขึ้น พอคนขับเห็นเธอไกลก็รีบขับรถเข้ามา

“กลับบ้าน” เธอเอ่ยเสียงอ่อน

“หยุนซาง ลูกกลับมาแล้วเหรอ?” เสียงของแม่ดังลอดมาจากห้องครัว

ช่วงนี้สภาพจิตใจแม่ไม่ค่อยดี เธอรู้ว่าต่อหน้าแม่มักจะยิ้ม จงหยุนซางรู้สึกซาบซึ้งใจแล้วรู้สึกขอโทษอย่างสุดซึ้งต่อพ่อแม่ของเธอที่ทำเพื่อความรักที่เธอมีต่อเย่เชินหลิน

เธอไม่ได้รีบร้อนเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมา ตอบรับคำพูดของแม่คำหนึ่งแล้วไปห้องหนังสือ วันนี้พ่ออยู่บ้าน เธอจะไปเล่นหมากรุกเป็นเพื่อนพ่อสักตา

ถึงเวลามื้อเย็น จงหยุนซางค่อยเอ่ยกับพ่อแม่คล้ายไม่ได้ตั้งใจว่า “พ่อกับแม่คงเป็นห่วงหนูเรื่องแต่งงานใช่มั้ยคะ?”

จงหวีฉวนกับเยว่มู่หลานชะงักนิ่ง จากนั้นจงหวีฉวนก็แสร้งหัวเราะขึ้นมา

“ไม่ขนาดนั้นหรอก พ่อแม่ไม่ได้จะบังคับอะไรเรา แล้วแต่ลูกเลยนะ ไม่ได้รีบร้อนอะไร”

ที่หมายความว่าไม่รีบนั้น เพราะรู้ดีว่าคนที่ลูกสาวหมายปองนั้นคือเย่เชินหลิน รอให้เขาแยกเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นออกเสียก่อน ลูกสาวเขาก็จะได้แต่งงานสักที

“พ่อกับแม่ร้อนใจหนูรู้ แต่หนูไม่ชอบการบังคับ พ่อคะแม่คะ ไม่ต้องกังวลเพื่อหนูขนาดนั้น ต่อให้เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นเลิกกัน หนูก็ไม่มีทางคบกับเย่เชินหลินได้หรอกค่ะ หนูรู้ว่าเขาไม่ได้ชอบหนู พอเถอะค่ะ”

จงหวีฉวนและภรรยามองหน้ากัน จากนั้นจงหวีฉวนก็ยิ้มแห้ง “หมายความว่ายังไง ให้เราวางมืออะไร พ่อแม่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”

“พ่อคะ หนูรู้ว่าพ่อเป็นคนทำ รู้ว่าพ่อเก่งแต่พ่ออายุมากแล้ว ไปทำสมาธิสงบๆสักสองปีมั้ยคะ อย่ามาทำอะไรเขาเพื่อหนูเลย หนูไม่ชอบ จริงๆนะ ให้หนูยังพอมีคุณธรรมอยู่บ้าง แค่ได้มองเขาไกลๆ อวยพรเขาก็พอแล้ว!”

“ไร้อนาคต!” จงหวีฉวนอดขมวดคิ้วไม่ได้ แล้วยังตำหนิลูกสาว

“หนูยอมไร้อนาคตแบบนี้จะดีกว่า!” คราวนี้ จงหยุนซางไม่ได้เลี่ยงเหมือนคราวก่อน

เธอสบตากับพ่อตรงๆ “หนูรู้สึกว่าการเป็นมนุษย์นั้น นิสัยคนเราสำคัญที่สุด หนูยอมยืนจนตายแต่กว่าต้องคุกเข่า ถ้าพ่อกับแม่ยังทำอะไรเย่เชินหลินและครอบครัวของเขาเพื่อหนูอีก หนูคงดูถูกตัวเองไปตลอด ถ้าเป็นแบบนี้หนูจะไปต่างประเทศแล้วไม่กลับมาอีก!”

“ลูกขู่เราเหรอ? เห็นเราเป็นใคร?” ประธานจงตบโต๊ะดังปัง

คิดว่าเขาจัดการเย่เชินหลินง่ายนักหรือไง?

เขาอุตส่าห์คิดสารพัดวิธีที่คิดได้ แล้วดูผลลัพธ์นี่สิ? เซี่ยชีหรั่นยังคงถูกเขาดูแลดี ไม่รู้เรื่องราวอะไร วิลล่าตระกูลเย่ยังคงเงียบสงบดี พวกเขาก็รักกันดี

เขาคิดว่าไม่ไม่ได้การแล้ว เขาจะใช้กำลัง หาคนมาจัดการเซี่ยชีหรั่นออกไป หรืออาจจะปล่อยส้งหลิงหลิงออกให้เรื่องมันใหญ่ขึ้น

เขาคิดแทบทุกทางแต่ลูกสาวเขากลับพูดออกมาแค่คำเดียว เธอต้องการคุณธรรม ยังต้องการมันอีกเหรอ?

“คุณทำอะไรน่ะ? อยากให้ลูกตกใจหรือไง?” เยว่มู่หลานขมวดคิ้วปะทะกับประธานจง

“ทำไปแล้วพ่อหยุดไม่ได้หรอก! จงหยุนซาง รอแต่งงานกับเย่เชินหลินได้เลย! เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ลูกตัดสินใจเองได้ พ่อจะให้ลูกแต่ง ลูกก็ต้องแต่ง!”

จงหวีฉวนทิ้งท้ายไว้ เลื่อนชามข้าวออกแล้วเดินไปยังห้องหนังสือ

น้ำตาของจงหยุนซางไหลพราก เธอไม่ได้ทำให้พ่อโกรธและทำให้แม่ไม่พอใจ

แต่เธอก็ทำให้พวกเขาไม่มีความสุข คล้ายว่าเธอไม่ได้ซาบซึ้งอะไรเลย

บางครั้งเธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อแม่ถึงได้เอาคุณธรรมไปไว้หลังเรื่องอื่นๆ นอกจากลูกสาวคนนี้แล้วคล้ายว่าพวกเขาไม่ได้สนใจความรู้สึกของใครอีก โดยเฉพาะความรู้สึกของอีกฝ่าย

เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอเติบโตมาในครอบครัวเช่นนี้ทำให้เธอเลยไม่รู้ว่าควรจะรักอย่างไร บางทีเธออาจไม่เข้าใจความรัก ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ความรัก

หลังประธานจงกลับเข้าห้องหนังสือ เขาก็สั่งลูกน้องทันทีว่า “เย็นนี้ส่งคนยี่สิบคนไปล้อมบ้านส้งหลิงหลิงไว้ ให้เธอออกมาให้ได้ ให้ฉันมีที่ซ่อนก่อน พรุ่งนี้ฉันจะไปจัดการ”

เย่เชินหลินจัดการที่ลูกสาวของเขา คิดว่าจะจัดการเขาได้งั้นรึ?

เขาไม่เชื่อแน่ว่าถ้าจับเย่เชินหลินมาไว้ต่อหน้าเธอ แล้วให้เย่เชินหลินบอกรัก เธอจะไม่พูดถึงเรื่องคุณธรรมอะไรนั่นอีก ผู้หญิงคนหนึ่งจะมารู้เรื่องคุณธรรมอะไร?

“ครับ ประธานจง ผมจะรีบไปจัดการ”

“ห้ามทิ้งร่องรอยอะไรไว้ จัดการไม่ให้เหลือซาก!”

“ครับ รับประกันได้!”

ประธานจงวางโทรศัพท์ลง สีหน้าเครียดเคร่ง เขาไม่รู้ว่าถ้าไปแหย่เย่เชินหลินแล้วจะเป็นอย่างไร ในมือเขาต้องมีหลักฐาน ไม่ว่าอย่างไรเขาก็แอบกลัวอยู่บ้าง

ตอนนี้เขากำลังจะลงมือ ดูสิระหว่างเขากับเย่เชินหลินใครจะไวกว่ากัน สมมติว่าเขาตอบโต้ เขาเองก็วางแผนไว้เรียบร้อยแล้ว

เขาไม่ได้เป็นห่วงเซี่ยชีหรั่นหรอกหรือ? ขอแค่เขาแคร์ ขอแค่เขากลัว เขาก็มีวิธี…