ตอนที่521 สาวใช้ตัวแสบ425
“ใกล้จะถึงเวลาแล้ว ฉันจะไปรับชีหรั่น เธอไปรอที่โรงแรมหูปินก่อนเลย เอไปถึงก็ไปแจ้งชื่อเธอได้เลย สถานที่ถูกจองไว้แล้ว” เย่เชินหลินพูดจบก็เดินออกไปทันที
เขาไม่ต้องการแสดงท่าทางสุภาพบุรุษใดๆ ต่อหน้าโม่เสี่ยวหนง เขาเพียงต้องการให้เธอรู้ว่า ท่าทางสุภาพบุรุษนั้นมีไว้ให้พี่สาวเธอคนเดียว ต่อให้เธอจะไม่ยอมแพ้ เขาก็ไม่มีหันกลับมามองเธอ
ขณะที่อยู่บนรถ เขาได้โทรศัพท์ไปให้หลินหลิง หลังจากที่ให้หลินหลิงจองสถานที่ของโรงแรมหูปินเสร็จ ใช้เวลาไม่นานเขาก็มารอที่หน้าประตูบริษัทพร้อมโทรศัพท์ไปหาเซี่ยชีหรั่น หลังเลิกงานให้เธอและโม่เสี่ยวหนงมาทานข้าวด้วยกัน
ในขณะที่รอเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินก็ได้โทรศัพท์ไปหาหลินต้าฮุย ถามเขาว่าเรื่องที่ฟ้องร้องจงหวีฉวนดำเนินไปถึงไหนแล้ว และวันนี้ให้คนแอบไปสืบสวนกลับมาหรือยัง หลินต้าฮุยกล่าวว่า เขาได้สั่งให้คนติดตามไว้อย่างเงียบๆ คนที่มีส่วนร่วมในคดีเมื่อห้าปีที่แล้วอยู่ในขอบเขตของการติดตาม เช้าวันนี้มีคนแปลกหน้าเข้าไปสัมภาษณ์อยู่ครับ แต่คาดว่าน่าจะเป็นคนของคณะกรรมการแห่งชาติเพื่อการตรวจสอบวินัย หลังจากที่วางสาย คิ้วที่ขมวดแน่นของเย่เชินหลินก็ค่อยๆ คลายออก
ดีมาก! จงหวีฉวน แม้ว่าฉันจะไม่สามารถทำให้แกล้มลงในทันที แต่ให้แกเจอเรื่องแบบนี้บ่อยๆ คงจะทำให้แกไม่มีเวลามายุ่งเรื่องของฉันอีกแล้วสินะ
ต่อไปจงหวีฉวนจะทำยังไง? ในมุมมองเขาคงไม่มีอะไรมากไปกว่าสามตัวเลือกนี้แล้วล่ะ หนึ่งคือ หลอกใช้ส้งหลิงหลิง ทำให้ตระกูลเย่ไม่ได้อยู่อย่างสงบสุข จะได้ไม่มีเวลาไปยุ่งเรื่องของเขา สองคือ เขาเปรียบเทียบและชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสีย ยอมแพ้ชั่วคราวและชะลองานแต่งของลูกสาวเขาก่อน แล้วรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้าเอาอนาคตเป็นหลัก ข้อที่สามคือ เขาจะเริ่มจากด้านพ่อของเขาหรืออาจจะจัดเตรียมบางอย่าง เพื่อให้พ่อเขาเหนื่อยกับเผชิญปัญหา
เย่เชินหลินหลับตาและเอนตัวลงบนเบาะหลังของรถ ในขณะที่กำลังคิดว่าเขาควรจะจัดการกับแผนของประธานจงยังไงดี ในเวลาเดียวกันประตูรถกลับถูกเปิด เซี่ยชีหรั่นขึ้นมาบนเตียง
“เสี่ยวหนงล่ะ” เธอถาม
“เธอไปที่โรงแรมก่อน” เย่เชินหลินลืมตาขึ้น แล้วพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและยื่นแขนเพื่อดึงเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมกอด บอดี้การ์ดปิดประตูจากด้านนอก แล้วกลับไปนั่งข้างคนขับรถ จากนั้นคนขับรถกดปุ่มที่กั้นระหว่างข้างหน้าและข้างหลังลงมาปิด เย่เชินหลินทำเหมือนทุกครั้งที่เคยทำคือดึงเซี่ยชีหรั่นเข้ามากอดไว้ในอ้อมกอด และจูบเธอสักพักก่อนจะปล่อยออก
สำหรับความกระตือรือร้นของเขา ความสนิทสนมของพวกเขา เซี่ยชีหรั่นชินกับมันแล้ว แต่ทุกครั้งที่เขาเข้าหาเธอ เธอก็ยังมีความสุขมาก ราวกับว่าแค่โดนเขาจูบ ในใจเธอก็จะรู้สึกมีความสุขอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
“ที่รัก คิดถึงผมไหม?” เขาจูบอย่างแผ่วเบาข้างๆ หูเธอ ใจของเธอเต้นอย่างร้อนแรงและมองกลับมาที่เขาอย่างไร้เดียงสา แล้วค่อยพยักหน้าอย่างจริงจัง ในขณะที่เขากำลังจะจูบลงไปอีกครั้ง โทรศัพท์ของเซี่ยชีหรั่นก็ดังขึ้น เธอมองเย่เชินหลินในเชิงขอโทษ เขาพูดอย่างอ่อนโยนว่า” รับเถอะ”
ตั้งแต่เธอทำงาน โทรศัพท์มือถือนั้นไม่ใช่โทรศัพท์มือถือที่มีไว้ติดต่อเขาคนเดียวอีกต่อไป และเธอก็ไม่ได้ถูกจำกัดในการติดต่อสื่อสารกับคนอื่นอีกต่อไป เซี่ยชีหรั่นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แต่กลับเป็นเบอร์แปลก เธอกดรับสายด้วยความสงสัยอย่างยิ่ง เพราะคนที่โทรมาคือพ่อของเธอ—จงหวีฉวน
เซี่ยชีหรั่นพูดกับตัวเองเสมอว่าเธอต้องไม่โลภมาก เธอมีพ่อที่รักเธออย่างเสนาธิการหลี่อยู่แล้ว เธอไม่ควรอยากได้การยอมรับจากพ่อผู้ให้กำเนิดของเธออีก
แต่มันแปลกจริงๆ บางทีเลือดอาจจะข้นกว่าน้ำ ในความฝันเธอยังชอบวิ่งตามพ่อของตัวเองและเรียกพ่ออยู่ตลอดเวลา ในความฝัน เธอจะกลายเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ราวกับว่าเธอเพิ่งรู้ว่าคนทุกคนต้องมีพ่อ พอเด็กคนอื่นถามเธอว่า:“ เซี่ยชีหรั่น เธอมีพ่อรึเปล่า?”
“มี ฉันมีพ่อแน่นอน พ่อฉันเป็นคนที่เก่งมากๆ ด้วย”
“ฮ่าฮาๆ เธอโกหกพวกเราหรือเปล่า ทำไมพวกเราถึงไม่เคยเห็นพ่อเธอเลยล่ะ”
เธอมีจริงๆนะ เธอรู้สึกน้อยใจและกังวล เธอจะไปหาพ่อของเธอท่ามกลางเสียงหัวเราะ เธอหามาหลายที่ สุดท้ายก็เจอพ่อของเธอ แต่ต่อให้เธอจะตะโกนเรียกยังไง พ่อเธอก็ไม่สนใจเธอเลย
เธอกลับฝันบ่อยขึ้น หลังจากที่เธอรู้ว่าพ่อเธอเป็นใคร
เธอไม่อยากให้เย่เชินหลินรู้ว่าเธอฝันแบบนี้ เธอไม่ต้องการให้เขาเป็นห่วง ดังนั้นเธอจึงไม่พูดอะไรเลย
แต่ในวันนี้ เธอได้รับโทรศัพท์จากพ่อของเธอ เธออยากได้ยินเขาเรียกเธออย่างจริงใจว่า:ลูกรัก ด้วยความเช่นนี้ เสียงของเธอจึงสั่นเล็กน้อย แต่เธอพยายามควบคุมและไม่แสดงอาการมากเกินไป
“สวัสดีค่ะ ท่านประธานจง!” เธอพูดชื่อที่ห่างเหินและสุภาพที่สุด มีเพียงเธอรู้เท่านั้นว่าเมื่อไหร่ก็ตาม ที่คำว่าประธานจงถูกนำมาใช้เพื่อเรียกพ่อผู้ให้กำเนิด เธอเจ็บปวดมากแค่ไหน
ท่านประธานจง บ้าเอ๊ย!
เส้นประสาทของเย่เชินหลินตึงเครียดขึ้นมาทันที!
สายตาของเขาหยุดลงตรงโทรศัพท์ที่อยู่ในมือของเซี่ยชีหรั่น เขาแทบจะทนไม่ได้ที่จะแย่งมันมาจากมือเธอ แล้วเตือนมันว่าอย่าโทรหาเซี่ยชีหรั่นอีก เขากำมือไว้แน่น ความสนใจของเซี่ยชีหรั่นอยู่ที่มือถือและเธอก็ไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงสีหน้าของเย่เชินหลิน มือเขากำลังสั่น เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และพูดกับตัวเองว่า: ต้องใจเย็นๆ เขาโทรมาอาจจะไม่ใช่ที่จะบอกความจริงกับเธอก็ได้
หากจุดประสงค์ของการโทรมาของเขาคือการบอกเซี่ยชีหรั่นว่า ส้งหลิงหลิงกำลังตั้งท้อง ต่อให้เขาจะแย่งโทรศัพท์มาตอนนี้ เขาก็ยังสามารถบอกเธอได้ด้วยวิธีอื่น เขาสามารถที่จะโทรมาใหม่หรือส่งใครบางคนแทรกซึมเข้าไปบอกเธออย่างเงียบๆ ผ่านทางบริษัทได้ หรือเขาสามารถทำเหมือนครั้งก่อน ส่งคนมาเชิญเซี่ยชีหรั่นไป
ด้วยความสามารถของประธานจงและอำนาจที่อยู่ในมือเขา การที่จะบอกข่าวให้กับเซี่ยชีหรั่นนั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา เขามีวิธีตั้งมากมายที่ทำได้ แต่เขากลับเลือกที่จะลักพาตัวส้งหลิงหลิงไป มันไม่ยากที่จะเดา เขาแค่กำลังคิดว่า ไม่ทำก็คือมาทำ ถ้าจะทำก็ทำให้ถึงที่สุด ทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกผิดหวังในตัวเขา ทำให้พวกเขาแตกแยกและไม่สามารถกลับมาคืนดีกันได้อีก
เมื่อคิดได้อย่างนั้น เส้นประสาทเขาก็ค่อยๆ คลายออกและอารมณ์เขาสงบลงอย่างรวดเร็ว แต่เขาก็ยังนิ่งเงียบ แม้ว่าไม่ต้องการที่จะบอกกับเซี่ยชีหรั่นเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้ แต่การโทรมาครั้งนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ เขาไม่มีทางที่วันดีคืนดี คิดถึงลูกสาวและอยากทักทายลูกสาวตัวเอง
เขาแค่อยากใช้วิธีแบบนี้เพื่อเตือนเขา ให้เขาเข้าใจ ว่าเขาสามารถที่จะบอกเรื่องนี้กับเซี่ยชีหรั่นได้ตลอดเวลา เขาแค่ต้องการให้เขาเย่เชินหลินก้มหัวให้เขา และให้เย่เชินหลินไปจัดการเรื่องที่เขาโดนสอบสวน
“ชีหรั่น พ่อแค่อยากไปหาเธอ ดูว่าเธอเป็นยังไงบ้าง มีเพื่อนพ่อคนหนึ่งมาหาพ่อ เขาให้เสื้อโค้ตหนังเสือดาวเป็นของฝาก พ่อเห็นสีมันสวยดีน่าจะเหมาะกับเธอ คืนนี้พ่อจะส่งไปให้ พูดตามตรง ครั้งแรกที่รู้ว่าเธอเป็นลูกสาว ฉันต่อสู้กับตัวเองในใจนานมาก กลัวว่าถ้าฉันยอมรับเธอเป็นลูกมันจะมีผลกระทบต่อชื่อเสียงฉัน แต่มันก็ยิ่งแปลกที่ฉันเริ่มรู้สึกเป็นห่วงและกังวลทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเธอ ยังไงก็คือพ่อลูกสายเลือดเดียวกัน จะให้ไม่สนใจก็คงทำไม่ได้ แต่ตอนนี้ฉันคิดได้แล้ว ฉันควรทำดีกับเธอให้มากๆ คืนนี้พ่อจะไปหาเธอที่บ้านเย่เชินหลิน พ่อหวังว่าเธอจะไม่ปฏิเสธนะ” น้ำเสียงของจงหวีฉวนเป็นความรักที่พ่อมีให้กับลูก ทำให้เซี่ยชีหรั่นไม่สามารถแยกแยะได้ว่ามันจริงหรือไม่จริง เพราะเธอได้ยินเพียงแค่เสียงซึ่งไม่ได้เห็นหน้า
“ฉัน…….” เซี่ยชีหรั่นอึกอักเล็กน้อย พบว่าพูดเพียงออกเพียงแค่คำเดียวก็อยากร้องไห้ เธอหลับตาลง พยายามให้ตัวเองสงบสติอารมณ์แล้วค่อยพูดต่อว่า:“ ขอบคุณค่ะ! ฉันไม่ต้องการหรอกค่ะ คุณเก็บไว้ให้ลูกรักของคุณพี่หยุนซางดีกว่าค่ะ วันก่อนเชินหลินเพิ่มซื้อมาให้ฉัน ฉันไม่ขาดของพวกนี้หรอกค่ะ” อีกฝ่ายดูเงียบไป เซี่ยชีหรั่นกลัวพ่อตัวเองจะเสียใจ เลยพูดต่อ:“ ฉันรู้สึกขอบคุณน้ำใจที่คุณมีให้ฉันจริงๆ ค่ะ แต่มันไม่ดีสำหรับคุณที่ติดต่อกับฉัน ฉันไม่อยากให้คุณมีปัญหาเพราะฉัน ฉันเลยไม่รับของที่คุณให้ ฉันรู้สึกดีใจและซาบซึ้งมากค่ะ”
เย่เชินหลินขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว เขารู้ดีว่าสุนัขจิ้งจอกแก่ๆ อย่างมันโทรมาไม่มีทางคิดดีแน่นอน ดูเหมือนว่าจะใช้แผนที่ทำให้ตัวเองน่าสงสาร เพื่อที่จะหลอกใช้ลูกสาวตัวเอง
สำหรับมันเธอเป็นลูกสาวที่เกิดจากความไม่ตั้งใจ แม้แต่มองมันยังไม่เคยมอง ดูแลก็ไม่เคยดูแลเลยสักวัน ยังทำให้เธอต้องทนทรมานที่บ้านคนอื่น20ปี มันยังมีหน้ามาหลอกใช้เธออีกเหรอ
ไม่ใช่คนจริงๆ!
ผู้หญิงโง่ๆ ของเขา เธอเป็นคนใจอ่อนเกินไป เขาอยากทำให้เธอเป็นคนใจแข็งซะจริงๆ ให้คนเหล่านั้นที่เอาแต่รังแกเธอ หลอกใช้เฮที่เป็นคนเมตตาพวกนั้นตายหายหมด!
ประธานจงยังคงเงียบอยู่ หลังจากนั้นไม่นานเขาถอนหายใจหนักๆ แล้วถามเซี่ยชีหรั่นด้วยเสียงอึกอัก” ลูกสาว ทำไมเธอถึงเกรงใจกับฉันนักล่ะ ฉันรู้ว่าเย่เชินหลินดีกับเธอ เขาเป็นคนร่ำรวย เธอไม่มีวันขาดเสื้อโค้ตตัวหนึ่งหรอก แต่ฉันแค่อยากจะชดเชยให้เธอ เธอไม่ใช่ของที่ฉันให้หรือเธอยังไม่ให้อภัยฉันกันแน่ หรือเธอต้องให้พ่อขอร้องเธอ เธอถึงจะยอมรับสิ่งที่พ่อให้เหรอ?”
ถ้าเมื่อกี้เซี่ยชีหรั่นไม่สามารถแยกแยะได้ว่ามันจริงหรือไม่จริง แต่ตอนนี้น้ำเสียงที่ดูแก่นั้นดังขึ้นข้างหู ทำให้เธอไม่สามารถควบคุมความรู้สึกตัวเองได้อีกต่อไป
น้ำตาไหลลงมาตามแก้มและหยดลงที่ละเม็ด
ไม่ว่าในอดีตพ่อจะเคยทำผิดพลาดอะไร แต่เธอก็ไม่เคยคิดที่จะเกลียดหรือไม่ให้อภัยเขาเลย ในใจเธอรู้สึกขอบคุณเขาอยู่ตลอดที่ให้ชีวิตเธอ ถ้าเธอไม่กลัวที่จะส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์และความสัมพันธ์ของครอบครัวเขา เธอก็อยากจะเรียกเขาว่าพ่ออย่างเปิดเผย ทำเหมือนที่จงหยุนซางคุยเล่นกับพ่อและอ้อนพ่อ
“เฮ้อ เอาเถอะ เอไว้เธอให้อภัยฉันเมื่อไหร่ เธอค่อยโทรหาฉันแล้วกันนะ อาจจะเพราะเย่เชินหลินไม่อยากให้เธอยอมรับฉันก็ได้ เพราะฉันกับท่านเย่ไม่ถูกกัน ตอนนี้เธอเป็นคนของตระกูลเย่แล้ว ฉันไม่โทษเธอหรอก ลาก่อน” จงหวีฉวนทำท่าทีเหมือนจะวางสาย
“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันให้อภัยคุณค่ะ ทำไมฉันจะไม่ยอมรับคุณล่ะ? คืนนี้คุณมาสิ ฉันก็อยากเจอคุณเหมือนกันค่ะ แต่คุณต้องมาในเวลาที่คุณสะดวกนะคะ ถ้าคนรักของไม่เต็มใจคุณก็ไม่ต้องฝืนนะคะ ฉันแค่รู้ว่าในใจคุณมีฉันก็พอแล้วค่ะ” เซี่ยชีหรั่นพูดจบ น้ำตาก็ไหลพรากทันที
