สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่523 สาวใช้ตัวแสบ427

ตอนที่523 สาวใช้ตัวแสบ427
เย่เชินหลินกอดเอวของเซี่ยชีหรั่น เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็เห็นโม่เสี่ยวหนงวิ่งมาหาพวกเขา
“พี่สาว! พี่เขย! “เธอเรียกอย่างหวานๆ
“เสี่ยวหนง!” เซี่ยชีหรั่นดิ้นออกจากอ้อมแขนของเย่เชินหลิน แล้วเดินเข้าไปกอดแขนของโม่เสี่ยวหนงไว้
“ทำไมมายืนรอข้างนอกล่ะ ยังใส่ส้นสูงขนาดนี้อีก ยืนแบบนี้ต้องเหนื่อยแน่เลย” เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้เธอจะขี้บ่น แต่ในความขี้บ่นกลับมีแต่ความเป็นห่วงทั้งนั้น
“ไม่เหนื่อยหรอก ฉันแค่อยากเจอพี่เร็วๆ อยากบอกข่าวดีให้พี่ได้ฟังเป็นคนแรก!” ใบหน้าของโม่เสี่ยวหนงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่ลึกๆ ในใจเธอกลับไม่สบอารมณ์มากนัก
เธอแยกทางกับเย่เชินหลินในร้านกาแฟ ทั้งๆ ที่เขามีรถ แต่กลับไม่ให้คนไปส่งเธอ และไม่พาเธอไปที่บริษัท แต่กลับให้เธอนั่งแท็กซี่มา เธอรู้ว่าเย่เชินหลินอยากให้เธอรู้ว่าเธออยู่ในตำแหน่งอะไร เธอเกลียดจริงๆ ทำไมเซี่ยชีหรั่นถึงได้มีอภิสิทธิ์ให้เขาไปรับแล้ว ยังเปิดประตูรถให้อีก
ไม่ต้องพูดถึง เธอเห็นรถจอดลงนานแล้ว แต่สองคนนั้นเพิ่งจะลงจากรถมา มิหนำซ้ำหน้าของเซี่ยชีหรั่นยังแดงอย่างกับอะไร แค่ดูรู้ว่าสองคนนั้นต้องทำเรื่องอย่างว่าแน่เลย
ฉันโม่เสี่ยวหนงไม่ใช่เด็กไร้เดียงสา ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
เมื่อก่อนเธอเคยคิดว่า เซี่ยชีหรั่นเป็นผู้หญิงใสๆ ซื่อๆ แต่ไม่คิดว่าจะไปนัวเนียกับผู้ชายบนรถ วันนี้เธอเพิ่งรู้ ที่แท้เย่เชินหลินก็ชอบผู้หญิงที่แกล้งเป็นใสๆ ซื่อๆ นี่เอง
“ข่าวดีอะไรเหรอ? ผู้กำกับหลิวชวนชวนให้เธอไปแสดงละครของเขาแล้วเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นถาม โม่เสี่ยวหนงพยักหน้า
“ใช่ เพราะพี่เขยสุดที่รักของฉัน เขายังต้องลงทุนกับผู้กำกับหลิวชวนชวน เขาเลยให้ฉันแสดงเป็นคู่รองเลยนะ พี่ ฉันจะได้เป็นดาราแล้ว ดีใจจังเลย” ตอนที่โม่เสี่ยวหนงพูดไม่ได้มีการเสแสร้งเลย เพราะผู้หญิงทุกคนล้วนมีความฝันที่อยากเป็นดาราอยู่แล้ว
“นั้นเป็นสิ่งที่ดีจริงๆ พี่ดีใจกับเธอด้วยนะ แต่วงการบันเทิงเป็นวงการที่วุ่นวายนะ ต่อไปพี่อาจจะไม่ได้อยู่กับเธอตลอดเวลา เธอต้องรู้จักดูแลตัวเองดีๆ รู้ไหม?” ตาของเซี่ยชีหรั่นเริ่มแดงอีกแล้ว
“รู้แล้ว พี่ ตอนเย็นฉันต้องไปกองถ่ายกับผู้กำกับหลิวชวนชวนแล้ว เดี๋ยวกินข้าวเสร็จฉันก็จะกลับคฤหาสน์เก็บของก่อนนะ พี่ เราคงจะไม่ได้เจอกันสักพักนะ พี่ต้องคิดถึงฉันนะ ฉันก็จะคิดถึงพี่เหมือนกัน” โม่เสี่ยวหนงกอดเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดเหมือนจะร้องไห้
นี่ก็ถือว่าเธอเริ่มทำงานเต็มตัวแล้ว ต้องจากบ้านไปทำงาน ต้องรู้สึกแบบนี้เป็นธรรมดา
เซี่ยชีหรั่นกอดเธอแล้วลูบหลังเธอเบาๆ เป็นการปลอบใจ แล้วยังเหมือนแม่คนหนึ่ง กำชับเธอยังไม่ไว้ใจว่า” ได้ข่าวมาว่า บางกองถ่ายสภาพแวดล้อมไม่ค่อยดี กินอยู่ก็ต้องไม่ดีแน่เลย เรื่องที่อยู่ไม่ค่อยดียังทนได้ แต่เรื่องกินเธอต้องกินให้ดี ตรงนี้ฉันยังมีเงินอยู่บ้าง เดี๋ยวเอาให้เธอ ไม่มีเงินแล้วก็โทรหาฉัน ฉันจะส่งเงินไปให้เธอเอง แล้วก็ตอนกลางคืนต้องระวังตัวให้มากๆนะ ถ้าต้องไปถ่ายในป่ายิ่งต้องระวังตัวนะ”

“เข้าไปคุยข้างในดีกว่า “เย่เชินหลินตัดบทพูดของเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่แยแส

เขาเห็นสีหน้าที่แกล้งเสียใจของโม่เสี่ยวหนง แต่เซี่ยชีหรั่นกลับร้องไห้จริง ตอนอยู่ในคฤหาสน์เธอดูแลน้องสาวยังไง เย่เชินหลินเห็นอยู่ในสายตาตลอด ถ้าไม่ใช่เพราะเธอใส่ใจและดูแลโม่เสี่ยวหนงขนาดนี้ เขาคงบอกเธอไปแล้วว่าน้องสาวเขามีความคิดสกปรกอย่างไร

“ฉันรู้แล้วพี่ วางใจเถอะ ฉันโตขนาดนี้ยังดูแลตัวเองไม่ได้อีกเหรอ? พี่นั่นแหละ พี่ก็ต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ ถึงพี่เขยเขาจะดีกับพี่ พี่ก็ต้อง….” โม่เสี่ยวหนงไปกระซิบที่ข้างๆ หูเธอว่า” พี่ก็ต้องระวังเขา เขาออกจะเพอร์เฟคขนาดนี้ มีผู้หญิงตั้งมากมายที่อยากได้เขา พี่ก็อย่าใสซื่อมากนักเลยที่อะไรๆ ก็เชื่อเขาหมด”

เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าโม่เสี่ยวหนงต้องไปทำงานแล้ว คำพูดคำจาไม่เหมือนเมื่อก่อน รู้จักเป็นห่วงพี่สาวคนนี้ ซึ่งทำให้เธอภูมิใจ

ในขณะที่ทานข้าวอยู่ โม่เสี่ยวหนงพยายามตักอาหารใส่จานของเซี่ยชีหรั่นตลอด โดยไม่สนใจเย่เชินหลินเลยแม่แต่นิด

อาหารที่เธอตักให้เซี่ยชีหรั่นมีแต่อาหารที่เซี่ยชีหรั่นชอบ จริงๆ แล้วเซี่ยชีหรั่นชอบอะไร เธอรู้หมด เพราะตั้งแต่เด็กถ้าสิ่งที่เซี่ยชีหรั่นชอบ เธอก็คิดที่อยากจะแย่งมันมาตลอด ทำไมเธอถึงจะจำไม่ได้ล่ะ

เซี่ยชีหรั่นเป็นคนที่ชอบมองโลกในแง่ดีตลอด และเธอก็มีความสุขที่เห็นน้องสาวเธอโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว

เย่เชินหลินสังเกตอยู่เงียบๆ เขารู้ ต่อให้ตอนนี้เขาจะบอกว่าโม่เสี่ยวหนงไม่ดียังไง เธอก็จะบอกว่าเขาคิดมากไป

หลังจากกินข้าวเสร็จ เซี่ยชีหรั่นบอกว่าตรงนี้ก็ไม่ได้ห่างไกลจากบรัษัทมากนัก เธออยากเดินกลับไป เย่เชินหลินรู้ เธอต้องการให้เขาใช้คนขับรถไปส่งโม่เสี่ยวหนง เธอไม่ได้ขับรถของเธอมา ถ้าเขาไม่ส่ง เธอก็ไม่สะดวกที่จะกลับบ้าน

“โอเค คุณอยากเดินก็เดิน “เย่เชินหลินจับมือของเซี่ยชีหรั่นไว้ หลังจากพวกเขากินเสร็จ การ์ดและคนขับรถก็กลับมารออยู่ข้างนอกพอดี

เย่เชินหลินให้การ์ดเดินตามข้างหลัง และสั่งให้คนขับรถพาโม่เสี่ยวหนงกลับคฤหาสน์เก็บของ พร้อมทั้งโทรศัพท์ให้หลินต้าฮุยส่งรถมารอที่โรงแรมหูปิน

“ตอนเย็นคุณมีงานอะไรหรือเปล่า?” เย่เชินหลินถามเซี่ยชีหรั่น เธอส่ายหน้าแล้วตอบว่า:“ งานในมือทำเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว และไม่มีงานพิเศษอะไร”

“มีงานอะไรที่ต้องการให้ฉันทำกับคุณหรือเปล่า?” เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าถามเขา

“มีเรื่องหนึ่งที่ต้องการให้คุณทำกับผม ไปกับผม ตอนเย็นเดี๋ยวผมให้หลินหลิงลางานให้คุณ” เย่เชินหลินไม่บอกว่าเป็นเรื่องอะไร แค่พาเซี่ยชีหรั่นเดินตามบนท้องถนน

อยู่กับชายที่เธอรัก เขาอยากให้เธอทำอะไร เธอก็ยอมทำทุกอย่าง เธอเลยไม่ได้ถามอะไรออกมา เพียงแค่เพลิดเพลินกับเวลาที่เดินด้วยกัน

มือใหญ่ของเย่เชินหลินจับมือเล็กของเธอไว้ เธอค้นพบว่าเธอเป็นคนที่ไวต่อความรู้สึกมาก เพียงแค่เขาบีบนวดมือเธอ เธอก็รู้สึกพิเศษแปลกๆ หรือเธอคิดมากไป ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเขากำลังแกล้งเธออยู่? เธอมองเขาด้วยความสงสัย สายตาของเย่เชินหลินมองแต่ถนนข้างหน้าด้วยหน้าตาที่จริงจัง ไม่ทันสังเกตเธอที่มีท่าทีแปลกๆ คิดมากเกินไป เธอต้องคิดมากเกินไปแน่ๆ เธอพยายามบอกกับตัวเองแบบนี้ แต่เธอไม่เห็นยิ้มเจ้าเล่ห์ของเย่บางคน

เย่เชินหลินเดินจูงมือเธอบนทางยาว ใช้เวลาไม่นานก็มาหยุดตรงหน้าประตูโรงแรมห้าดาว โรงแรมห้าดาวแห่งนี้ก็อยู่ภายใต้ของบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป เย่เชินหลินจะมาเป็นครั้งคราว เพื่อลองสัมผัสด้วยตัวเอง จนกระทั่งไปถึงหน้าประตูโรงแรม เซี่ยชีหรั่นเพิ่งเข้าใจว่าใครบางคนจะทำอะไร

เธอกำลังจะปฏิเสธ แต่เย่เชินหลินพูดขึ้นมาเสียก่อนว่า:“ คุณกำลังคิดอะไรอยู่ นี่เป็นโรงแรมของฝู้ซื่อ ผมมาที่นี่เพื่อทำธุระ”

ครั้งนี้ต่อให้เขาทำหน้าตาจริงจังยังไง เซี่ยชีหรั่นก็ไม่เชื่อแล้ว

“ได้ งั้นคุณไปธุระ ฉันจะรอคุณข้างนอก” เธอพูดอย่างรู้ทัน แต่เย่เชินหลินกอดเอวเธอไว้ แล้วพาเธอเดินเข้าไป อย่างไม่ให้โอกาสเธอได้ปฏิเสธ

เหมือนครั้งแรกที่เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นเข้ามาโรงแรมครั้งแรก พวกเขาได้รับการต้อนรับที่ยิ่งใหญ่ เย่เชินหลินก็ยังหน้านิ่งแล้วสั่งให้ผู้จัดการล็อบบี้ให้เตรียมห้องวีไอพีให้เรียบร้อย

นี่เหรอคือการมาทำธุระของเขา ใครๆ เขาก็รู้กันว่าเขาพาผู้หญิงมาเปิดห้อง ถึงแม้ว่าคนพวกนั้นไม่กล้ามองมา แต่เธอก็ยังรับรู้ได้ว่ามีสายตาที่สงสัยและอิจฉาจ้องมองเธออยู่

เธออายจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้น เอาแต่ก้มมองพื้นจนผู้จัดการพาพวกเขาขึ้นลิฟต์ เมื่อมาถึงชั้นบนสุด ผู้จัดการเปิดประตูและพูดอย่างสุภาพว่า:“ คุณเย่เชิญครับ คุณหญิงเชิญครับ!”

เย่เชินหลินหยุดเท้าที่กำลังจะเดินทันที และพูดกับผู้จัดการล็อบบี้อย่างจริงจังว่า :“ นี่คือภรรยาของผม ต่อไปถ้าเจอเธอ ให้พนักงานทุกคนเรียกเธอว่าคุณนางเย่”

ผู้จัดการล็อบบี้เบิกตาโตจนลูกตาจะทะลักออกมาเสียให้ได้ จะรู้ว่าเย่เชินหลินไม่เคยพาผู้หญิงไปคฤหาสน์ แต่ถ้าพามาโรงแรมนี่ก็มีมาบ่อยเหมือนกัน

พนักงานยังเคยนินทาลับหลังอยู่เลยว่า คุณเย่คงไม่มีวันแต่งงานหรอก เพราะไม่มีใครมากำราบผู้ชายเพลย์บอยอย่างเขาอยู่

เมื่อกี้ถ้าไม่ใช่เห็นเซี่ยชีหรั่นอายจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา เย่เชินหลินคงจะแนะนำอย่างเป็นทางการให้ทุกคนรู้

“คุณนางเย่! สวัสดีครับ!” ผู้จัดการรีบก้มคำนับให้เซี่ยชีหรั่น

“สวัสดีค่ะ! รบกวนหน่อยนะคะ!” เซี่ยชีหรั่นตอบกลับอย่างสุภาพ

“คุณเย่ คุณนางเย่ เชิญครับ” หลังจากที่ผู้จัดการเปลี่ยนสรรพนามแล้ว เย่เชินหลินจึงกอดเอวของเซี่ยชีหรั่นไว้แล้วค่อยเดินเข้าไป

หลังจากที่พวกเขาเดินเข้าไปผู้จัดการล็อบบี้ปิดประตูให้ก่อนแล้วค่อยเดินจากไป

หลังจากที่เดินเข้ามาเย่เชินหลินหมุนตัวและดันให้เซี่ยชีหรั่นชิดประตูอย่างแรง แล้วประกบจูบลงไปกับปากเล็กๆ ของเธออย่างร้อนแรง เขาต้องการเธอแล้ว ถึงแม้ว่าเขาสองคนไม่ได้ห่างจากเรื่องอย่างว่านาน แต่เขาก็อยากได้เธอจนคลั่ง ช่องว่างตอนนี้เหลือแค่เขาสองคน ร่างกายของเซี่ยชีหรั่นก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เธอไม่อายอีกต่อไป หลังจากที่ลบอารมณ์ต่างๆ ออกไป เธอถึงรู้เลยว่าร่างกายเธอกระหายที่จะอยากได้เขามากแค่ไหน

ทั้งสองคนจูบกันอย่างร้อนแรง ระหว่างที่เขาจูบกับเธอ มือเขาก็ไม่ได้อยู่เฉย มือเลื่อนไปปลดชุดทำงานเธอออก ในขณะที่เธอโดนเขาทำให้ไปถึงจุดสุดยอด เขาก็พอใจเช่นกัน….

ในเวลานี้ จงหวีฉวนได้เรียกลูกน้องเขาเข้ามา และสั่งว่า:“คืนนี้เตรียมรถให้ฉันด้วย ฉันจะไปตระกูลเย่”

ลูกน้องคนนี้ถือเป็นลูกน้องที่สนิทที่สุดของจงหวีฉวน งานที่สำคัญที่สุดของเขาในทุกๆ วันคือการคาดเดาอารมณ์และความคิดของประธานจง ครั้งนี้ก็เหมือนกัน

“ท่านประธานครับ ท่านจะไปตระกูลเย่เพราะอยากให้เซี่ยชีหรั่นรู้เรื่องที่ส้งหลิงหลิงท้องใช่ไหมครับ?” เขาถามอย่างไม่แน่ใจ

“แกมีวิธีที่ดีกว่านี้ไหม?” จงหวีฉวนถามกลับ ไม่ได้บอกจุดประสงค์ของเขาว่าอยากให้เซี่ยชีหรั่นรู้หรือเปล่า

“ที่จริง…..” ลูกน้องหยุดพูด เพราะรู้สึกว่าเรื่องนี้วงที่ประธานวาดใหญ่เกินไป

ถ้าเรื่องนี้ให้เขาจัดการ เขาจะบังคับเพื่อนที่ทำงานของเซี่ยชีหรั่น ให้บอกเรื่องที่ส้งหลิงหลิงกำลังท้องให้เธอรู้ แค่นี้เรื่องก็จบแล้วไม่ใช่หรือไง?

“พูด”

“ผมคิดว่า เราสามารถหาคนไปบอกเธอ ท่านจะได้ไม่ต้องไปด้วยตัวเอง แค่นี้ปัญหาก็แก้ได้แล้วครับ”