ตอนที่525สาวใช้ตัวแสบ429
ในห้องอาหาร คนรับใช้ยืนเรียงกันเป็นแถว เย่เชินหลินคิดว่าจงหวีฉวนไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องที่ว่า เซี่ยชีหรั่นเป็นลูกสาวเขา แต่เขาก็อยากให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าเขาชอบเธอนะ
ดังนั้นยิ่งเขาต้องการไม่ให้ใครรู้ เขาก็จะยิ่งทำให้เขาทำไม่สำเร็จ
“ท่านประธานจง! ท่านเป็นถึงประธานหอการค้าจังหวัด เป็นแขกคนสำคัญของตระกูลเย่ เชิญนั่งครับ” ใบหน้าของเย่เชินหลินแกล้งเป็นยิ้มอย่างสุภาพ
ในใจของประธานจงโกรธจนเป็นฟืนเป็นไฟ อยู่ตำแหน่งนี่มานาน สถานการณ์อะไรไม่เคยเจอ หน้าด้านนี่ไม่ต้องพูดถึง
เย่เชินหลินอยากทำเช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงทำตัวเหมือนท่านประธานหอการค้าจังหวัดที่รักประชาชนยิ่งนัก เดินไปนั่งลงที่โต๊ะ
เย่เชินหลินไม่ได้ตั้งใจที่จะเพิกเฉยเขาอยู่แล้ว พ่อบ้านก็เข้าใจความหมายของเย่เชินหลินเป็นอย่างดี เดินเข้าไปช่วยจงหวีฉวนเลื่อนเก้าอี้ จงหวีฉวนนั่งลงอย่างเงียบๆ เย่เชินหลินจึงสั่งให้เสริฟ์อาหารได้
“ไม่รีบ รอชีหรั่นมาก่อนค่อยว่ากันดีกว่า” จงหวีฉวนพูด เพิ่งสิ้นเสียงพูด เซี่ยชีหรั่นก็ยกอาหารมาที่ห้องอาหารพอดี
ด้านหลังเธอ จิ่วจิ่ว หลิวเสี่ยวเจียว และสาวใช้คนอื่นๆ ก็ยกอาหารมาเสริฟ์์
“ท่านประธานจง” เซี่ยชีหรั่นเดินไปตรงหน้าจงหวีฉวน แล้วทักทายเบาๆ เพราะตอนนี้คนเยอะเกินไปเธอจึงไม่กล้าเรียกพ่อ
เธอไม่เรียกพ่อนี่เป็นเรื่องดี จงหวีฉวนพยักหน้า แล้วพูดด้วยความรักว่า:“ ดี ชีหรั่นอ่า ลำบากเธอแล้วนะ”
คนรับใช้เคยเห็นประธานจงแค่ในทีวี เวลานี้พวกเขาจึงมักแอบดูอยู่บ่อยครั้งพร้อมกับคิดในใจว่าเขาดูใกล้ชิดกับประชาชนมากกว่าในทีวีเสียอีก
“ท่านประธานจงค่ะ อาหารจานนี้ฉันเป็นคนทำเอง เห็นเชินหลินบอกว่าท่านชอบกินอาหารเสฉวน วันนี้ฉันเพิ่งเรียนมา ไม่รู้ว่าจะอร่อยหรือเปล่านะคะ” เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นเบาๆ ความหวังบนใบหน้าเขาใครๆ ก็ดูออก ไม่เว้นแม่แค่ประธานจง
เขาแอบด่าตระกูลของเย่เชินหลินในใจ เขาเป็นโรคกระเพาะซึ่งกินเผ็ดไม่ได้ ไอ่เด็กนี่ ไม่ธรรมดาจริงๆ ดูเหมือนว่าเย่เชินหลินจะรู้ว่าเขาไม่ได้จริงใจกับเซี่ยชีหรั่น ถึงได้จงใจแกล้งแบบนี้
ไอ้เด็ก อย่าได้ใจไปหน่อยเลย เดี๋ยวแกก็จะยิ้มไม่ออก
เพื่อที่จะแสดงภาพลักษณ์ของพ่อใจดี จงหวีฉวนหันไปยิ้มให้กับเซี่ยชีหรั่น ตามการคาดเดาของเย่เชินหลิน แล้วกล่าวว่า:“ ดี ต้องอร่อยแน่นอน ดูสีของอาหารสด น่ากินมากเลย แค่ได้กลิ่นก็อร่อยแล้ว”
“งั้นท่านก็ต้องกินเยอะๆค่ะ ยังมีอาหารอีกสองสามจาน เดี๋ยวฉันไปเอามาค่ะ” เซี่ยชีหรั่นอยากไปยกด้วยตัวเอง แต่เย่เชินหลินมองเธออย่างอ่อนโยนและพูดกับเธอว่า:“คุณนั่งลงคุยกับประธานจงเถอะ ที่เหลือให้พวกเขาไปยกมาก็พอ”
“ใช่ เธอดูฉันนี่…..” เซี่ยชีหรั่นรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย จิ่วจิ่วเห็นเซี่ยชีหรั่นกำลังจะนั่ง จึงรีบเข้ามาเลื่อนเก้าอี้ให้นั่งข้างๆ เย่เชินหลิน แต่สายตาเธอกลับจ้องแต่ประธานจง
“หลิวเสี่ยวเจียวไปตักอาหารให้ประธานจง” เย่เชินหลินพูดสั่งหลิวเสี่ยวเจียวตอบรับทันที :“ ค่ะ คุณเย่”
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้คิดเกี่ยวกับสาเหตุที่เย่เชินหลินไปตักอาหาร เพราะเธอเอาแต่คิดว่าพ่อเธอจะชอบอาหารที่เธอทำหรือเปล่า
ประธานจงนึกย้อนไปถึงตอนยังหนุ่ม เพื่อที่จะได้เลื่อนตำแหน่ง ยอมไปดื่มกับหัวหน้า ดื่มแทนหัวหน้า นั่นคือสาเหตุที่ทำให้เขามีโรคกระเพาะ
ตอนนี้อายุมากแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าเพื่องาน ต้องทนกัดฟันกินพริกนี่เข้าไป ดีไม่ดี อาจต้องนอนโรงพยาบาลเลยล่ะ
“ท่านทานสิคะ” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างรักใคร่ ประธานจงแข็งใจ คีบอาหารที่หลิวเสี่ยวเจียวตักมาให้เข้าแล้วเคี้ยว
ทันทีที่กลืนลงท้อง ก็มีความรู้สึกแสบท้องไปหมด แต่ใบหน้าเขามีแต่รอยยิ้ม ไม่แสดงออกมาเลยว่าเขาไม่ชอบกิน
“มันดีจริงๆ รสชาติดีมาก” คำชมของจงหวีฉวนทำให้เซี่ยชีหรั่นมีความสุขเป็นพิเศษ นี่ก็ถือว่าพ่อยอมรับเธอแล้ว
แม้แต่ฝันเธอก็ยังไม่กล้าฝันเลยว่าเขาจะยิ้มให้เธอด้วยความรักแบบนี้ ยิ้มไปจนถึงใต้ตา ทุกคนมองมันก็รู้สึกจริงใจมาก
จงหวีฉวนพูดแต่ว่าอร่อย แต่กินเพียงแต่ไม่กี่คำ เพียงแค่แป๊บเดียวเซี่ยชีหรั่นก็สังเกตเห็น
“ท่านประธานจงค่ะ ท่านไม่ชอบกินเผ็ดหรือเปล่าคะ? เชินหลินจำผิดหรือเปล่า?” เซี่ยชีหรั่นถามด้วยความกังวล
เย่เชินหลินมองจงหวีฉวนด้วยท่าทีสบายๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร เขารู้ว่าผู้หญิงของเขาไม่มีวันสงสัยเขาแน่นอน สายตาของเขากำลังบอกให้จงหวีฉวนว่าเซี่ยชีหรั่นเชื่อเขา
“ ชอบสิ” จงหวีฉวนยิ้มแล้วพูดต่อว่า:“ ฉันชอบกินที่สุดก็อาหารเสฉวนนี่แหละ เธอเพิ่งเรียนทำวันนี้ก็ทำได้อร่อยอย่างนี้ มีพรสวรรค์จริงๆ แค่ช่วงนี้กระเพาะไม่ค่อยดี หมอเลยสั่งให้กินเผ็ดน้อยลง เรื่องนี่เชินหลินอาจจะไม่รู้ แต่ไม่เป็นไร ฉันแค่กินนิดเดียว”
“เป็นอย่างนี้นี่เอง ท่านก็อย่าฝืนเลยค่ะ ยังไงร่างกายก็สำคัญกว่า เดี๋ยวฉันไปทำอาหารมาให้ใหม่นะคะ” เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้นยืน สีหน้าของเย่เชินหลินนิ่งลงเล็กน้อย
“ไม่ต้องหรอก เวลานี้แล้ว เธอคงหิวแล้วล่ะ ฉันกินได้ ไม่เป็นไร” จงหวีฉวนเหมือนพ่อที่รักลูกมาก ค่อยใส่ใจเซี่ยชีหรั่น ยิ่งเขาทำแบบนี้กับเธอ เธอก็ยิ่งอยากกตัญญูต่อเขาและไม่อยากให้เขาฝืนกินอาหารที่กินไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นกำลังจะเดินออกไป แต่เย่เชินหลินจับมือเธอไว้เสียก่อน
“ให้พ่อครัวไปทำเถอะ พ่อครัวทำเร็วและรสชาติอาจจะถูกปากท่านประธานจงมากกว่า คุณนั่งลงแล้วคุยกับผมและท่านประธานจงดีกว่า นานๆ ทีจะมาบ้านเรา เราคงละเลยไม่ได้”
เมื่อเย่เชินหลินพูดแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นจึงไม่ดื้อดึงต่อไป
แม้ในใจเธอยังหวังว่าจะทำอาหารให้พ่อเธอทานด้วยฝีมือตัวเองอย่างมีความสุข เย่เชินหลินรู้ แต่เขาไม่อยากให้เธอทำอาหารให้ประธานจงทาน เพราะเขาเป็นคนจอมปลอม ไม่เหมาะที่ทานอาหารที่ผู้หญิงของเขาทำออกมา
“ให้พ่อครัวเตรียมอาหารที่ไม่เผ็ดเดี๋ยวนี้!” เย่เชินหลินหันไปสั่งพ่อครัว
“ครับ คุณเย่”
ในขณะที่รออาหาร เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นหยุดตะเกียบตามมารยาท
เวลานี้ โทรศัพท์ของจงหวีฉวนดังขึ้น และมองไปที่พวกเขาสองคนอย่างขอโทษแล้วบอกว่า:“ ฉันขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ”
“ใคร? ส้งหลิงหลิง?”
เมื่อได้ยินชื่อนี้ สีหน้าของเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนไปทันที
ใบหน้าของเย่เชินหลินจริงจังขึ้นมาทันที ไอ้สุนัขจิ้งจอกแก่นี่กำลังเล่นละครเพื่อบังคับเขา
เมื่อเซี่ยชีหรั่นได้ยินชื่อนี้ ทำให้เธอนึกเมื่อก่อนตอนที่ส้งหลิงหลิงพยายามมาทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขา แม้ว่าตอนที่พวกเขาหมั้นกันคือหลังจากที่เย่เชินหลินกับส้งหลิงหลิงเลิกกันแล้ว พวกเขาเริ่มต้นในเวลาที่พวกเขายังอยู่ด้วยกัน เธอคิดว่า ส้งหลิงหลิงคงไม่ยอมง่ายๆ
ผ่านไปตามกาลเวลา เธอไม่เคยคิดอีกว่าส้งหลิงหลิงจะมาทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขาอีก
เวลานี้ได้ยินคนพูดถึงเธออีกครั้ง หรือเธอกลับประเทศแล้ว?
ในขณะที่เธอกำลังคิด ก็ได้ยินจงหวีฉวนพูดว่า:“ ได้ยินมาจากพ่อเธอว่าเธอไปเมืองนอกแล้ว เธออยากพบฉัน เธอกลับมาแล้วหรือ?”
เย่เชินหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย หลังจากที่อีกฝ่ายตอบ จงหวีฉวนก็พูดต่อ:“ ตอนนี้ฉันทานข้าวอยู่ที่ตระกูลเย่ เธอรีบหรือเปล่า? เธอจะมาหาฉันที่ที่นี่ไหม?”
คำนี้สามารถที่ทำให้เขาตื่นตกใจได้ มือที่อยู่ใต้โต๊ะของเย่เชินหลินกำไว้แน่น
สายตาที่เจ้าเล่ห์ของจงหวีฉวนจ้องมองไป พร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้เย่เชินหลินเกลียดจนเลือดขึ้นหน้า สีหน้าของเย่เชินหลินนิ่งขรึม เขามองจงหวีฉวนเหมือนกำลังจะเตือนว่า ถ้าแกให้เธอมา ฉันจะให้แกชดเชยเป็นสิบๆ เท่า
แน่นอนว่าเซี่ยชีหรั่นไม่อยากเจอส้งหลิงหลิง ยิ่งไม่อยากให้เย่เชินหลินเจอส้งหลิงหลิง
ความรักคือความเห็นแก่ตัว ไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบที่ผู้ชายของตัวไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นหรอก เธอก็เหมือนกัน
“จะมาจริงหรือ? ด่วนขนาดนั้นเลยเหรอ?” จงหวีฉวนพูดออกมาอีกครั้ง แล้วหันไปมองเซี่ยชีหรั่นด้วยสายตาที่รักใคร่ เหมือนนึกอะไรได้ เขาพูดกับฝ่ายนั้นว่า:“ เธออย่ามาเลยตอนนี้ไม่ค่อยสะดวก คืนนี้สองทุ่มครึ่ง เธอค่อยไปหาฉันที่บ้าน”
มือที่กำไว้แน่นของเย่เชินหลินเริ่มคลายออก แต่สายตาเฉียบคมของเขายังจ้องจงหวีฉวนอยู่
“ฉันเกือบลืมเลยว่าเชินหลินกับส้งหลิงหลิงยัง….” ประธานจงหัวเราะอย่างขอโทษและพูดกับเขาสองคนว่า:“ ก็ไม่รู้ว่าเด็กสาวตระกูลส้งหาฉันเรื่องอะไร รีบขนาดนั้น ทานข้าวเถอะ ไม่ต้องสนใจเธอหรอก”
เย่เชินหลินรู้ว่าเขากำลังจะบอกว่า ขอแค่เขาอยาก เขาก็สามารถพาส้งหลิงหลิงมาอยู่ตรงหน้าเขากับเซี่ยชีหรั่นได้ตลอดเวลา ทำให้ความรักของเขามีปัญหา
ตราบใดที่ไอ้แก่นี่ยังไม่หยุดความคิดที่อยากให้เขากับหยุนซางอยู่ด้วยกัน อันตรายก็จะมีอยู่เสมอ ต่อให้ส้งหลิงหลิงไปเมืองนอก เขาเอาลูกไปซ่อนให้ไกลแค่ไหน แค่จงหวีฉวนอยากทำลายเขา วิธีย่อมมีอยู่เสมอ
เย่เชินหลินนิ่งไปชั่วขณะ จนอาหารทุกอย่างมาเสริฟ์์ครบ เขาพูดกับจงหวีฉวนว่าทานเยอะๆ แล้วบังเอิญพูดต่อว่า :“ เมื่อสองสามวันก่อน ชีหรั่นบอกกับผมเรื่องหนึ่ง ผมคิดๆ ดู รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่ดีนะ”
“อ่อ เรื่องอะไรเหรอ?” ประธานจงถามขึ้นเบาๆ
“เรื่องของหยุนซาง ท่านก็รู้ชีหรั่นเป็นลูกสาวของท่านเสนาธิการหลี่ ช่วงนี้เรากับตระกูลหลี่ก็ไปมาหาสู่กันบ่อย พอดีบ้านของท่านเสนาธิการหลี่กับหลี่เหอไท้ฝากให้ชีหรั่นช่วยหาแฟนให้หน่อย เขาบอกอยากหาผู้หญิงที่อ่อนโยนแบบชีหรั่น ชีหรั่นคิดอยู่นาน รู้สึกว่าหยุนซางเหมาะมาก ทั้งสองตระกูลก็คู่ควรกันดี ท่านก็เคยเจอหลี่เหอไท้ ท่านคิดยังไง?”
หลี่เหอไท้…..นั้นเป็นลูกชายของท่านเสนาธิการ ประธานจงคิดแต่อยากให้เย่เชินหลินกับจงหยุนซางอยู่ด้วยกัน เลยลืมนึกถึงคนคนนี้ไปเลย
ท่านเสนาเสิร์ฟการหลี่มีอำนาจทหารอยู่ในมือ ถ้าได้แต่งงานกับครอบครัวนี้ คงดีกว่าไปเป็นญาติกับตระกูลเสื้อโค้ตหลายเท่าเลย
ตอนนี้เย่เฮ่าหรันกับท่านเสนาธิการหลี่เกือบเป็นญาติโดยการแต่งงาน ทำให้เขาได้เปรียบมากกว่าจงหวีฉวน แต่ถ้าเขากับท่านเสนาธิการได้เป็นญาติโดยการแต่งงานจริงๆ เขาก็จะได้เปรียบกว่า
เย่เชินหลินรู้ว่าไอ้แก่นี่จริงจังกับเรื่องพวกนี้ ข้อเสนอของเขา ขอแค่มีผลประโยชน์ต่อมัน มันต้องพิจารณาอย่างแน่นอน
จงหวีฉวนไม่ได้ตอบ เซี่ยชีหรั่นจึงพูดว่า:“ พี่เหอไท้เป็นที่คนเก่งและเพอร์เฟค ฉันรู้สึกว่าเหมาะสมกับพี่หยุนซางจริงๆ ค่ะ”
