ตอนที่533 สาวใช้ตัวแสบ437
“ท่านประธานจง คุณว่าเรื่องนี้มีวิธีแก้อย่างอื่นไหมครับ ท่านเป็นถึงประธาน ผมซื่อสัตย์กับท่านมาตลอด ยังไงก็ถือว่าเป็นมือซ้ายขวาแล้ว…..”
“พอแล้ว นี่ใช้เวลามาแสดงความซื่อสัตย์ไหม เรื่องนี้ง่าย แค่ให้ส้งหลิงหลิงสร้างปัญหานิดหน่อย เรื่องนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว”
“เย่เชินหลินขังเธอไว้ ผมแจ้งให้เธอไม่ได้ โทรศัพท์ของคนในบ้านผมก็โดนติดเครื่องแอบฟังไว้ ผมเคยสัญญากับเย่เชินหลิน ว่าจะทำตามที่เขาพูด ไม่งั้นเขา เขาจะหาวิธีใส่ร้ายผม” รองประธานส้งไม่มีความเงียบขรึมที่เคยมี จงหวีฉวนกลับเงียบสงบมาก
สำหรับเขา ลูกน้องเจอวิกฤตคือเรื่องดีเรื่องหนึ่ง เขาสามารถใช้โอกาสนี้แก้ปัญหาให้เขา แล้วให้ลูกน้องเขาทำงานให้เขาอย่างสุดชีวิต
จงหวีฉวนตบบ่าเขาเบาๆ พูดกับเขาว่า: “ฉันจะช่วยคุณแก้ปัญหานี้เอง ตอนนี้ฉันไปช่วยคุณแก้ปัญหาเรื่องของคนงานส่วนฝั่งของส้งหลิงหลิง ผมไม่ช่วยคุณ” เขาเคยสัญญากับเย่เชินหลิน เขาสามารถชี้แนะให้รองประธานส้งได้ แต่ห้ามช่วยด้วยตัวเองเด็ดขาด
หลังจากที่ตัดสายไป สูบบุหรี่ไปสองม้วนติด ก็ให้ความสนใจกับงานต่อ
เวลานี้ เสียงเคาะประตูห้องทำงานของเขาก็ดังขึ้น หลินต้าฮุยเดินเข้ามาอย่างไม่รีบร้อน
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” เย่เชินหลินเงยหน้าขึ้นถาม
“คุณเย่ครับ ส้งหลิงหลิงร้องไห้ไม่หยุดเลยครับ อาการไม่ค่อยดี แม่บ้านบอกเด็กในครรภ์เธอดิ้นแรงผิดปกติ คุณว่าต้องไปโรงพยาบาลหรือเปล่าครับ”
เย่เชินหลินลุกขึ้นยืนทันที พูดกับหลินต้าฮุยด้วยเสียงเข้ม: “เตรียมรถ ฉันจะไปกับแก”
เขาไป ก็แค่จะไปดู ว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังจะเล่นอะไรกันแน่ เธอคิดว่าไม่ว่าเธอจะทำอะไรในตอนนี้ เขาก็จะเก็บเด็กคนนั้นไว้
เมื่อถึงที่ที่ส้งหลิงหลิงอยู่ เพียงแค่หน้าประตูก็ได้ยินเสียงสะอื้นของส้งหลิงหลิงลอดออกมา คิ้วของเย่เชินหลินขมวดเข้าหากันอย่างแน่น
พวกชายเสื้อดำเห็นเย่เชินหลินมา ก้มคำนับพร้อมเรียกออกมาว่านาย แล้วเปิดประตูให้เขา
“เชินหลิน!” ส้งหลิงหลิงได้ยินเสียงของเย่เชินหลิน รีบเดินออกมา ท่าทางดูรีบมาก คิ้วของเย่เชินหลินขยับเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว
“ทำไมคุณไม่ถนอมลูกคุณเลย? ดูท่าเสียไปก็คงไม่แคร์ หลินต้าฮุย พาเธอไปโรงพยาบาล เธอไม่แคร์ พาไปเอาออกเลยดีกว่า”
สีหน้าของเย่เชินหลินเคร่งขรึม เพียงแค่คำสั่งเดียว หลินต้าฮุยก็พูดกับส้งหลิงหลิงทันที: “เชิญครับ คุณส้ง”
“ไม่ เชินหลิน ฉันขอร้อง คุณอย่าทำอะไรลูกฉัน ฉันได้ยินว่าเกิดเรื่องกับพ่อฉัน ฉันทนไม่ได้ ขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว! ฉันผิดไปแล้ว! ฉันจะระงับอารมณ์ตัวเอง ฉันจะไม่ทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าแล้ว ขอร้อง อย่าทำอะไรลูกฉันเลยนะ” ส้งหลิงหลิงยิ่งรู้สึกตื่นกลัว เธอร้องไห้แบบนี้ เด็กในครรภ์ก็รู้สึกตื่นกลัวไปด้วย สายตาของเย่เชินหลินจดจ่อกับท้องของเธอ เขาเห็นกับตา
“พอได้แล้ว” เขาตะคอกออกมา
“คุณเห็นไหมว่าเด็กในครรภ์ดิ้นแรงแค่ไหน ยังไงก็ต้องไปดูที่โรงพยาบาล ถ้าเด็กไม่เป็นอะไร ผมจะไม่บังคับให้คุณเอาออก แต่ถ้าเด็กเป็นอะไรขึ้นมา คุณก็อย่ามาโทษผมดีกว่า”
“ได้ ฉันเชื่อฟังคุณ” ส้งหลิงหลิงกลั้นน้ำตาไว้ พยายามระงับอารมณ์ตัวเอง เย่เชินหลินเดินอยู่ข้างหน้า เธอรีบเดินตามข้างหลัง
“คุณรู้ได้ไงว่าเกิดเรื่องกับพ่อคุณ?” บนรถ เย่เชินหลินถามส้งหลิงหลิงอย่างเสียงเย็น
“ตอนที่แม่บ้านคุยเล่นพูดขึ้นมา เธอไม่รู้ว่าฉันเป็นลูกสาวของรองประธานส้ง เธอพูดกับฉันว่าตอนเธอมาทำงานผ่านหน้าประตูหอการค้าจังหวัดเกิดเรื่องใหญ่ มีคนประท้วงให้รองประธานส้งคืนเงินที่ได้มาด้วยหยาดเงินของเขา ฉัน…..ขอโทษจริงๆ เชินหลิน ต่อไปฉันจะเรียนรู้ระงับอารมณ์ของตัวเอง”
เย่เชินหลินยังคงขมวดคิ้วไว้ ไม่ได้พูดอะไร แม่บ้านไม่ระวังพูดเรื่องนี้ออกมา? แต่ตอนนี้เขาไม่ค่อยอยากสนใจเรื่องพวกนี้มากนัก ตอนนี้ควรสนใจอาการของเด็กมากกว่า
รถหยุดลงตรงหน้าประตูโรงพยาบาลเสิ่งเอ๋อ ตอนส้งหลิงหลิงลงจากรถ มือจับหัวไว้ ร่างกายเกิดอาการหน้ามืดเหมือนจะล้มนิดหน่อย เกือบจะล้มเย่เชินหลินลงจากรถก่อนเธอ
ยังไงเธอก็เป็นคนท้อง เขาเลยลงมายืนรอที่ข้างประตูก่อนแล้ว
ตอนที่เธอเหมือนจะล้มเขาเลยยื่นมือไปโอบไหล่เธอไว้ตามสัญชาตญาณ หน้าต่างของอาคารที่อยู่ถัดจากอาคารที่สอง ริมหน้าต่างมีกล้องยื่นออกมา ถ่ายภาพความใกล้ชิดนี้อย่างรวดเร็ว
ผ่านไปไม่กี่นาที เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ของเซี่ยชีหรั่นก็ดังขึ้น เป็นเบอร์แปลกส่งมาอีกแล้ว
เธอกดเปิดดู ข้อความมีคำสั้นๆ สี่คำ: โรงพยาบาลเสิ่งเอ๋อ ข้างล่างเป็นรูปภาพ
ผู้ชายที่เธอรักและเชื่อใจที่สุด มือกำลังโอบไหล่ของผู้หญิงอีกคนไว้อย่างปกป้อง และท้องกลมโตของผู้หญิงคนนั้นแทงตาเธอให้เจ็บอีกครั้ง…..
ส้งหลิงหลิงหน้าซีด ปากสั่นเล็กน้อย เพื่อให้ตัวเองเวียนหัวในวันนี้ เพื่อให้ถึงเป้าหมายของเธอ ให้เย่เชินหลินดูไม่ออกว่าเธอแกล้ง เธออดข้าวไปสองมื้อ
บวกกับที่เธอรู้ว่าเกิดเรื่องกับพ่อเธอทำให้เธอตกใจจริงๆ ยิ่งทำร่างกายอ่อนเพลีย
เย่เชินหลินโอบไหล่เธอเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ หลังจากนั้นเขาใช้แรงนิดหน่อยให้ส้งหลิงหลิงยืนดีๆ ขมวดคิ้วพูดกับเธออย่างเย็นชาว่า: “ต่อไปทำอะไรก็ระวังหน่อย!”
ส้งหลิงหลิงมองเย่เชินหลินอย่างสงสัย แม้ว่าสีหน้าเขาจะนิ่งอย่างไร แต่เขาก็ยังเป็นห่วงเธอกับลูกอยู่
“ขอบคุณนะ เชินหลิน” เธอพูดอย่างอ่อนน้อมเหมือนเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินไม่สนใจเธอ หันกลับไปพูดกลับหลินต้าฮุยด้วยสีหน้านิ่งๆ : “แกพาพวกมันไปจอดรถ และให้รออยู่ที่จอดรถเลย ไม่ต้องเข้าไป จัดการเสร็จแล้วแกค่อยตามเข้าไปทำจัดการข้างใน”
“ครับ คุณเย่”
การ์ดที่ใส่เสื้อดำมักจะเด่นกว่าปกติเมื่ออยู่ที่มีคนมากๆ สายตาของพวกเขามักจะความโหดร้าย เย่เชินหลินไม่อยากให้พวกเขาเข้าไปในโรงพยาบาล ไม่อยากให้คนไข้ที่อยู่ข้างในกดดัน
เย่เชินหลินไม่เหมือนครั้งก่อนๆ ที่เดินนำอยู่ข้างหน้า ตอนนี้เขาอาจจะให้ความสนใจส้งหลิงหลิงมากขึ้น
เขาเดินอยู่ข้างหลัง ให้ส้งหลิงหลิงเดินอยู่ข้างหน้า อย่างนี้ไม่ว่าเธอจะเกิดอะไรขึ้น จะล้มลง เขาก็จะรับไว้ได้ทัน
ตั้งแต่ส้งหลิงหลิงกลับจากต่างประเทศ เวลาสั้นๆ นี้เธอเจอกับอะไรตั้งมากมาย พ่อเขาเพื่ออนาคตตอบรับข้อเสนอของเย่เชินหลินอย่างไม่ลังเล ไม่ว่าเย่เชินหลินบอกว่าไม่ให้เธอคลอดเด็กออกมา หรือบอกว่าทันทีที่เด็กคลอดออกมาก็จะส่งไปต่างประเทศ ตัดขาดจากเธอตลอดไป พ่อเธอก็ยอมหมดทุกอย่าง
เขารู้ตั้งนานแล้วว่าพ่อตัวเองพึ่งพาไม่ได้ แต่ไม่คิดว่าจะพึ่งพาไม่ได้ขนาดนี้
ถ้าไม่ใช่เพราะเธอมีผู้ช่วยที่เก่งอย่างเซียวเสี่ยวลี่ เธอคงต้องยอมรับโชคชะตาแล้วล่ะ
แน่นอน เธออยากขอบคุณประธานจงเหมือนกันที่โดนคนของเขาลักพาตัวไปในครั้งนี้ เขาฉลาดและเจ้าเล่ห์เกินไปฉลาดกว่าเธอ วันนั้นประธานจงมาหาเธอ บอกว่ากลางคืนจะไปบ้านตระกูลเย่ ตอนนั้นส้งหลิงหลิงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ นึกว่าประธานจงจะพาเธอไปด้วย
แต่ประธานจงกลับพูดว่า เขาไม่สามารถพาเธอไปอย่างเปิดเผยได้ ไม่สามารถจะแสดงออกมาชัดเจนได้ว่าเขาจะผิดใจกับตระกูลเย่เพราะเธอ
เขาบอก เขาจะคืนเธอให้กับตระกูลเย่ แต่เขาจะคอยให้ความช่วยเหลือกับเธอ เขาหยิบโทรศัพท์ขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋าเสื้อให้ส้งหลิงหลิง ส้งหลิงหลิงก็เข้าใจแล้ว ไอ้สุนัขจิ้งจอกแก่ไม่อยากออกนอกหน้าด้วยตัวเอง ทุกอย่างเธอต้องพึ่งตัวเองเท่านั้น
“ซิมที่อยู่ในโทรศัพท์นี้ลงทะเบียนด้วยบัตรประจำตัวปลอม ที่ฉันยังมีอีก3ใบที่ลงทะเบียนด้วยบัตรปลอม เธออยากติดต่อกับใคร เดี๋ยวฉันช่วยเธอติดต่อ ติดต่อพ่อเธอหรือเปล่า?” จงหวีฉวนถามส้งหลิงหลิง ส้งหลิงหลิงนึกอยู่สักครู่บอกจงหวีฉวน คนที่เธอจะติดต่อคือผู้ช่วยของเขาเซียวเสี่ยวลี่
จงหวีฉวนเลยส่งคน เอาบัตรพวกนั้นส่งไปให้ในมือเซียวเสี่ยวลี่โดยที่ไม่มีใครรู้ ตั้งแต่นั้นมาส้งหลิงหลิงก็ได้ติดต่อกับเซียวเสี่ยวลี่
ความเคลื่อนไหวต่างๆ เธอจะติดต่อและแจ้งให้เซียวเสี่ยวลี่ผ่านโทรศัพท์ แล้วเซียวเสี่ยวลี่ก็จะร่วมมือกับเธอ
รวมถึงสองครั้งคนที่ส่งข้อความให้เซี่ยชีหรั่น ก็คือเซียวเสี่ยวลี่ คนที่ถ่ายรูปให้พวกเขาก็เป็นคนที่เซียวเสี่ยวลี่ส่งไป
เย่เชินหลินติดเครื่องแอบฟังไว้ที่โทรศัพท์ของตระกูลส้งกับเซียวเสี่ยวลี่ ไม่มีทางที่จะรู้หรอก
ตอนกลางวันของวันนี้ เรื่องที่รองประธานส้งโดนตรวจสอบ ที่จริงแล้วก็เป็นเซียวเสี่ยวลี่เป็นคนส่งข่าวให้เธอ เกิดเรื่องกับพ่อเธอ เธอเดาว่าต้องเย่เชินหลินเป็นคนทำแน่ พ่อเธอเป็นคนที่รอบคอบและขี้กลัว แต่พ่อเธอไม่โง่ ต้องรู้แน่นอนว่าเธอกับเซียวเสี่ยวลี่ต้องแอบติดต่อกัน เขาต้องไปบังคับเซียวเสี่ยวลี่แน่นอน
ในขณะที่พ่อเธอยังไม่ได้ทำอะไร เธอต้องลงมือทำก่อน เธอเลยร้องไห้ไม่หยุด ทำให้ครรภ์ดิ้นผิดปกติอีกครั้ง เพื่อให้เซียวเสี่ยวลี่มีโอกาสส่งคนไปถ่ายรูปแล้วส่งไปให้เซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นดูรูป ถึงแม้จะเป็นรูปที่แอบถ่าย แต่เป็นรูปที่ชัดมาก ถ่ายได้ชัดเจน ชัดเจนจนเธอเห็นท้องที่กลมโตและหน้าของผู้หญิงคนนั้นได้ชัด มั่นใจว่านั้นคือส้งหลิงหลิง
เธอเข้าใจแล้ว ว่าทำไมพ่อเธอถึงพูดถึงส้งหลิงหลิงตั้งสองครั้ง
ดูท่าเขารู้ว่าส้งหลิงหลิงกำลังตั้งท้อง เขาเอาเรื่องนั้นขู่เย่เชินหลิน
เธออยากจะเชื่อเย่เชินหลินต่อไป เธออยากพูดกับตัวเองเหลือเกิน ว่าเธอดูผิด แต่สายตาเธอไม่ได้ปัญหา เธอไม่ได้ดูผิด
เธอกำโทรศัพท์ไว้ เหมือนคนเสียสติ ที่พยายามเอาแต่ดูรูปนั้น ดูจนน้ำตาไหลหยดลงที่หน้าจอโทรศัพท์ จนภาพตรงหน้าเริ่มพร่ามัว
ถ้าไม่ใช่ลูกของเย่เชินหลินล่ะ? เธอยังคงพยายามหลอกตัวเองอยู่ ส้งหลิงหลิงไปต่างประเทศนานขนาดนั้น ไม่แน่เด็กคนนี้ เธออาจจะท้องกับคนอื่นที่ต่างประเทศก็ได้
เธอรักเขาขนาดนี้ เชื่อใจเขาขนาดนี้ เขาไม่มีทางไปมีลูกกับคนอื่น ไม่มีทางไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นลับหลังเธอ
โง่ เซี่ยชีหรั่น เธอโง่เกินไป
เธอว่าจะไม่ใช่ลูกของเขา แต่เขาไปโรงพยาบาลกับเธอล่ะ?
เธอจะหลอกตัวเองยังไงอีก?
ทั้งๆ ที่รู้สึกไม่ค่อยดีนานแล้ว ทั้งๆ ที่ช่วงนี้เขาชอบหายไป ทั้งๆ ที่บางทีเขาชอบเหม่อลอยคิดเรื่องบางอย่างอยู่ เธอเอาแต่ทำเหมือนตัวเองตาบอด เธอไม่เห็นจริงๆ เหรอ?
อย่าหลอกตัวเองเลย แค่เขาหลอกเธอก็มากพอแล้ว เธอยังจะหลอกตัวเองอีก เพื่ออะไร?
หัวใจของเซี่ยชีหรั่นเจ็บจนแน่นไปหมด เจ็บจนเหมือนจะขาดอากาศหายใจ
เธอสูดหายใจเข้าปอดหนักๆ สองครั้ง แล้วเช็ดน้ำตา โทรศัพท์หาผู้จัดการหลี่ที่ไม่ได้อยู่ในสำนักงาน
