สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่535 สาวใช้ตัวแสบ439

ตอนที่535 สาวใช้ตัวแสบ439
เพราะฉะนั้นเธอต้องเห็นกับตา เธอจะเข้าใจเขาผิดไม่ได้
แต่ตอนนี้ เธอเห็นทุกอย่างกับตาจริงๆ เห็นพวกเขาเข้ากันได้ดีเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน เธอประเมินความต้านทานของตัวเองสูงไปจริงๆ
เธอทำให้ตัวเองสงบไม่ได้ เธอกลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้ว
โลกของเธอเหมือนถล่มทลายไปแล้วทั้งใบ ความรักของเขาทั้งหมด หายไปในพริบตา
เธอไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกต่อไป เธอไม่อยากเห็นเขา เธอต้องจากไป ไม่พบเจอกับเขาอีกต่อไป
“ได้ยินหรือเปล่า เสียงของโถงทางเดินดังไปหรือเปล่าคะ เดี๋ยวฉันไปปิดประตูให้ค่ะ” คุณหมอพูดจบ เดินมาที่ประตูเห็นเซี่ยชีหรั่นยืนปิดปากตัวเองไว้ กลั้นเสียงสะอื้นไว้ มองที่ห้องตรวจอย่างตาละห้อย
คุณหมอชะงักไปชั่วครู่ แล้วถามว่า: “คุณหญิง เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”
เย่เชินหลินกับส้งหลิงหลิงหันไปมองที่ประตูพร้อมกัน ส้งหลิงหลิงยิ้มที่มุมปากอย่างผู้ชนะ แต่เย่เชินหลินกลับเหมือนมีค้อนหนักๆ ทุบเข้าที่หัวใจ
บ้าเอ๊ย!
เขาดึงมือออก วิ่งออกมาเหมือนคนบ้า เซี่ยชีหรั่นรีบหันหลังและวิ่งหนีออกไปทันที
เธอไม่เร็วเท่าเขา วิ่งเพียงแค่ไม่กี่ก้าว ก็โดนเขาฉุดแขนไว้จากทางด้านหลัง
“เซี่ยชีหรั่น คุณหยุดเดี๋ยวนี้” ดวงตาของเย่เชินหลินมีเส้นเลือดสีแดงๆ ขึ้นมา เพราะเกิดจากปฏิกิริยาที่รุนแรง
ไม่ว่าจะกันยังไง แต่สุดท้ายก็ป้องกันไว้ไม่อยู่ ในช่วงที่ไม่ควรให้เธอรู้ที่สุด เธอรู้แล้ว สิ่งที่ไม่ควรให้เขามากที่สุด เธอเห็นแล้ว
ใจเธอตอนนี้จะเจ็บปวดขนาดไหนกัน เขาทุกข์ใจจนจะตายแล้ว
“ปล่อยฉัน” เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เธออาจจะไม่เคยพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้กับเขา
“ไม่ปล่อย คุณฟังผมนะ เรื่องมันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด” เย่เชินหลินอธิบายอย่างร้อนรน เขาไม่เคยร้อนรนขนาดนี้มากก่อน เขากลัวเธอเสียใจ และกลัวจะเสียเธอไป ความเย็นชาในสายตาเธอทำให้เขากลัว
“งั้นเป็นแบบไหน? เด็กไม่ใช่ของคุณงั้นเหรอ?” หน้าของเซี่ยชีหรั่นเต็มไปด้วยน้ำตา แต่ตอนนี้น้ำตากลับหยุดไหลแล้ว
เธอไม่ควรจะร้องไห้อีก ทำไมเธอต้องร้องไห้ ไม่ใช่โง่เกิน ไม่สมควรเลยไม่ใช่เหรอ?
“เด็กเป็นของผม แต่ผม….”
“พอแล้ว! เด็กเป็นของคุณ คุณมีอะไรที่จะคุยกับฉันอีก? เย่เชินหลิน คุณไม่ผิด จริงๆ แล้วคุณไม่จำเป็นต้องโกหกฉัน เขามาก่อน ฉันมาหลัง ฉันควรจะเป็นคนที่ถอยออกมา เป็นฉันที่ควรพูดคำว่ายินดี! ขอโทษนะ แต่ตอนนี้จะไม่มีอารมณ์ที่จะมาพูดยินดี ฉันจะไปแล้ว คุณปล่อยฉันไปเถอะ”
ใจของเซี่ยชีหรั่นชาไปหมดแล้ว เขามองเย่เชินหลินอย่างเย็นชา เธอวางมือขวาเธอไว้ที่ข้อมือของเย่เชินหลิน เพื่อที่จะดึงมือออก
คุณหมอก็พอที่จะเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เธอเพิ่งเข้าใจว่าทำไมผู้ชายถึงเย็นชากับคนท้องและเด็กขนาดนี้
เขาไม่อยากให้คนท้องตื่นตกใจอีก กำลังจะปิดประตู แต่ไม่คิดว่าเธอจะอุ้มท้องที่ใหญ่โตเดินออกมาจากห้องตรวจ
เย่เชินหลินยืนหันหลังให้ส้งหลิงหลิง แต่เซี่ยชีหรั่นกลับเห็นหน้าเธอพอดี หน้าเธอที่ยิ้มด้วยรอยยิ้มอย่างชนะ
เธอชนะ? ใช่ เธอชนะแล้ว เธอท้องลูกของเย่เชินหลิน เธอให้เธอชนะ ให้เธอจากไปพร้อมกับรางวัลของเธอ ผู้ชายคนนี้เธอไม่เอาแล้ว เธอไม่แคร์
“ชีหรั่น ขอโทษนะ ฉันผิดเอง เธออย่าโทษเขาเลยนะ เด็กคนนี้….” เมื่อเดินมาถึงตรงหน้าสีหน้าของส้งหลิงหลิงก็เปลี่ยนไป ดูเหมือนเป็นคนเรียบร้อย
เธอสู้เขาไม่ได้ เธอไม่ได้แสดงเก่งเหมือนเขา บางทีผู้ชายคงจะชอบผู้หญิงที่แสดงเก่งเหมือนเขา เธอเลยกลายเป็นคนที่โดนหลอก
“ไสหัวกลับไปซะ!” เย่เชินหลินกัดฟันแล้วพูดตะคอกกับส้งหลิงหลิง ส้งหลิงหลิงตกใจรีบจับท้องตัวเองไว้ แล้วพูดขึ้นเบาๆ ว่า: “ลูกรักไม่ต้องกลัวนะ พ่อเขาไม่ได้ตะคอกลูกนะ พ่อเขาโกรธ เขาด่าแม่ ไม่ใช่ลูก”
ทำไมเธอต้องมายืนดูเย่เชินหลินกับส้งหลิงหลิงพูดอะไรกัน
เขาดูเย็นชากับส้งหลิงหลิงจริงๆ อาจเป็นเพราะอยู่ต่อหน้าเธอ เขาถึงทำแบบนี้ เขาไม่รู้ว่าเวลาที่เธอเห็น เขาอ่อนโยนกับเด็กในท้องเธอขนาดไหน อันนั้นก็แกล้งออกมาเหรอ
“เชินหลิน…..” ส้งหลิงหลิงเรียกเขาเบาๆ อีกครั้ง: “คุณอธิบายให้เขาฟังดีๆนะ ฉันไม่อยากทำลายความรักของพวกคุณ……”
“ถ้าคุณยังไม่ไสหัวออกไป ผมจะให้คุณผ่าตัดเดี๋ยวนี้” เย่เชินหลินหันหน้าไป มองส้งหลิงหลิงด้วยสายตาเหมือนสิงโตที่กำลังโมโห ดวงตาของเขาแดง ทำให้ส้งหลิงหลิงรู้สึกกลัวจริงๆ
“คุณเป็นคนท้อง คุณต้องใจเย็นๆ ฉันพาคุณไปพักผ่อนค่ะ” คุณหมอเดินเข้าไปหาส้งหลิงหลิง พยุงแขนเธอแล้วพาเธอออกไป
“ที่รัก เรากลับไปคุยที่บ้านกันนะ” เย่เชินหลินยื่นมือออกไปหวังจะเช็ดน้ำตาให้เซี่ยชีหรั่น แต่เธอหันหน้าหนีไปก่อน
มือของเย่เชินหลินชะงักค้างไว้กลางอากาศ เขารู้ว่าใจเธอตอนนี้คงทรมานมาก ใจเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่าหรอก
เขาอยากดูแลเธอ อยากปกป้องเธอ ไม่อยากให้เธอไม่มีความสุข แต่ตอนนี้เหมือนเขาทำอะไร ก็ทำให้เธอไม่มีความสุข
“ที่รัก?” เซี่ยชีหรั่นพูดคำเรียกนี้ด้วยน้ำเสียงน่าขำ ครั้งหนึ่งเป็นคำเรียกที่หวานของเธอ แต่ตอนนี้ทำไมฟังแล้วมันแทงใจจังเลย
“ขอบคุณที่คุณเรียกฉันแบบนี้ แต่ฉันไม่อยากฟังมันอีกต่อไป เย่เชินหลิน เมื่อคืนฉันเคยบอกคุณแล้ว คุณอย่าโกหกฉันความจริงจะโหดร้ายเพียงใดมันก็ดีกว่าคำโกหกหลายเท่า คุณปล่อยฉัน ฉันจะไปแล้ว”
“คุณจะไปไหน?” เย่เชินหลินขมวดคิ้ว น้ำเสียงปนไปด้วยความโมโห
“ฉันจะไปที่ไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ” เซี่ยชีหรั่นพูดทีละคำอย่างช้าๆ และใช้แรงแกะมือเขาออก แต่เขาจับแน่นขึ้นกว่าเดิม
เย่เชินหลินดึงเธอเข้ามากอด กอดแน่นจนไม่สามารถแน่นได้อีก เซี่ยชีหรั่นดิ้นขัดขืนอย่างแรง เขาพูดไม่หยุดว่า: “ห้ามไปไหนทั้งนั้น ผมเป็นผู้ชายของคุณ เป็นสามีของคุณ คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะไปไหน”
“ปล่อยฉัน คุณปล่อยฉัน เย่เชินหลิน ฉันเกลียดคุณ คุณอย่าให้ฉันทั้งเกลียดชังคุณ ปล่อยฉัน!” ต่อหน้าเขาเซี่ยชีหรั่นไม่เคยมีอารมณ์ที่รุนแรงขนาดนี้
เธอรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังจะเป็นบ้าแล้ว เธอทรมานเหลือเกิน เธอไม่รู้ว่าหลังจากนี้เธอจะทำอย่างไรต่อไป เธอรู้แค่อย่างเดียวคือเธอไม่อยากเห็นหน้าเขา แค่มองก็ไม่อยากมองเขา
เย่เชินหลินปล่อยให้เธอพูด เขาไม่ได้พูดอะไรอีก ปล่อยให้เธอขัดขืน เขาคิดว่าเธอคงจะต้องขัดขืนจนเหนื่อย
เซี่ยชีหรั่นก็เข้าใจความหมายของเขา แต่เธอไม่เข้าใจ เขาโกหกเธอ เขากับส้งหลิงหลิงเหมือนคนรักกัน ลูกก็มีด้วยกันแล้ว ยังมีเหตุผลอะไรที่จะจับเธอไว้ไม่ปล่อย
เธอดิ้นจนเหนื่อย ก็ไม่ได้ขยับอีกต่อไป แค่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เหมือนกับหุ่นเชิด
“ผมรู้ว่าคุณโกรธ เจอเรื่องแบบนี้ เป็นใครก็คงใจเย็นไม่ได้ คุณให้โอกาสผมอธิบายได้ไหม ผม….” เย่เชินหลินพูดอีกครั้ง พูดได้ครึ่งเดียวก็โดนเซี่ยชีหรั่นตัดบทไปอย่างเย็นชา: “คุณยังมีอะไรที่ต้องอธิบายอีก เรื่องทุกอย่างมันอยู่ตรงหน้าหมดแล้ว จะอธิบายอะไรอีก ฉันไม่อยากฟังคุณพูด ฉันไม่อยากเห็นคุณ!”
เธอบอกเธอไม่อยากเห็นหน้าเขา รังเกียจเขา แม้จะเป็นที่เธอพูดตอนโมโห แต่เย่เชินหลินฟังแล้วก็รู้สึกเสียใจอยู่ไม่น้อย
สีหน้าของเขาเริ่มเคร่งขรึม ก้มตัวไปกอดเอวเธอ แล้วอุ้มขึ้นมาพาดบ่าไว้ ไม่สนว่าเธอทั้งถีบ ทั้งทุบตีเพื่อขัดขืน เขาเดินก้าวใหญ่ไปถึงหน้าประตูบันได
“ต่อให้คุณจะโมโห คุณต้องโมโหที่จ้างกายผมเท่านั้น ชีวิตนี้คุณต้องอยู่กับผมเท่านั้น ไม่เห็นหน้าผมคงไม่เป็นไปไม่ได้” น้ำเสียงเขาเยือกเย็น เหมือนกษัตริย์ที่เอาแต่ใจ
เขาจะผิดยังไง เธอก็ห้ามไป
เธอเป็นของเขา เป็นของเขาตลอดไป
ส้งหลิงหลิงจะเดิมตามพวกเขา คงเป็นไปไม่ได้
เธอกำมือไว้อย่างเคียดแค้น โกรธจนสั่นไปทั้งตัว เซี่ยชีหรั่นที่ควรตาย เธอไม่ใช่ทิฐิสูงหรือไงกัน เธอควรหนีไปสิทำไมเธอไม่หนี ยังให้เย่เชินหลินอุ้มเธออีก?
เธอไม่เห็นเซี่ยชีหรั่นขัดขืน สำหรับเธอการขัดขืนแบบนั้นคือวิธีที่ผู้หญิงยิ่งทำให้เขาอยากทำตอบ
เธอเกลียดจริงๆ เธอหวังให้มือเธอตอนนี้มีมีดเล่มหนึ่ง เธอจะแทงเขาหัวใจของเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่ลังเล
ก่อนที่เซี่ยชีหรั่นยังไม่มา เย่เชินหลินดีกับเธอ ดีกับลูกขนาดไหน เขายังพูดกับลูกว่า เขาคือพ่อของลูก ช่วงเวลานั้น รู้หรือเปล่าว่าเธอมีความสุขขนาดไหน เธอรู้สึกว่าเธอชนะแล้ว
แต่ทำไมทุกอย่างกลับพลิกผัน เรื่องทุกอย่างเหมือนไม่ได้เป็นเหมือนที่เธอคิด? เซี่ยชีหรั่นปล่อยให้เย่เชินหลินอุ้มเธอไปเธอยังรักเขาอยู่ เขาเอาแต่ใจขนาดนั้น ถ้าจับเธอไว้อีกครั้ง แล้วเธอให้อภัยเขาจะทำยังไง
เซี่ยชีหรั่นไม่มองเย่เชินหลิน เธออยากดิ้นออกจากอ้อมกอดเขา แต่ก็ทำไม่ได้
เธอเลยหลับตา ไม่สนใจเขาอีกต่อไป เธอจะไป ก็มีวิธีอยู่แล้ว ต่อให้ตอนนี้เขาไม่ปล่อย ชีวิตนี้เขาไม่ปล่อยคงทำไม่ได้
“คุณเย่? คุณนางเย่?” เย่เชินหลินเดินลงมาที่ชั้นหนึ่งก็เจอกับหลินต้าฮุยที่เพิ่งจัดการเอกสารเสร็จกำลังจะขึ้นไป ตอนแรกเขาจะโทรให้หลินต้าฮุยให้เขาไปจัดการเรื่องของส้งหลิงหลิง
ตอนที่หลินต้าฮุยเห็นเซี่ยชีหรั่น ไม่ต้องพูดว่าตกใจขนาดไหน มองดูอีกที หน้าเธอแดงนิดๆ ดูก็รู้ว่าเคยร้องไห้มาก่อนไม่ว่าใครเห็น เธอที่เป็นแบบนี้ก็จะรู้สึกสงสารเธอเหมือนกัน
เซี่ยชีหรั่นลืมตาขึ้น เห็นเย่เชินหลินส่งสัญญาณขึ้นไปชั้นบน ใจเธอเหมือนมีเลือดออกอีกครั้ง
เซี่ยชีหรั่น เธอยังไม่ตายใจอีกเหรอ? เธอยังมีศักดิ์ศรีหรือเปล่า? เธอยังรออะไรอีก?
รอให้เขารักเธอจริงๆ? ในขณะที่รักเธอจนหมดหัวใจก็ทำแบบนั้นกับผู้หญิงคนอื่น มีลูกกับคนอื่น?
“เย่เชินหลิน คุณปล่อยฉันลงมา ถ้าคุณเคยรักฉันจริงๆ ก็ปล่อยฉันลงมา อย่าใช้มือที่เคยกอดผู้หญิงคนอื่นมากอดฉัน ฉันรู้สึกรังเกียจ!”
เย่เชินหลินถอนหายใจยาวๆ แต่ก็กระชับแขนให้แน่นขึ้น
เขาปล่อยเธอลง เขาโง่เหรอ? เขาจะไปให้เธอเคลื่อนไหวอย่างอิสระหรือไง? เธอกำลังโมโห ช่วงเวลาที่เธอเสียใจและหมดหวังมากที่สุด ถ้าเขาปล่อยเธอ เขาจะเสียเธอไปตลอดชีวิต ทำไมเขาจะไม่เข้าใจสิ่งนี้
เมื่อเดินไปถึงประตูห้องโถงชั้นหนึ่ง การ์ดสองคนก็เดินเข้ามาคำนับ
“คุณเย่! คุณนางเย่!”