สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่536 สาวใช้ตัวแสบ 440

ตอนที่536 สาวใช้ตัวแสบ 440　　
“กลับวิลล่า!”เย่เชินหลินพูดด้วยสีหน้าโกรธจัด
คนพวกนี้ยิ่งอยู่ยิ่งทำงานไม่ได้ประสิทธิภาพแล้ว ให้เซี่ยชีหรั่นวิ่งขึ้นไปเจอฉากที่ไม่ควรเห็นง่ายๆแบบนั้นได้ไง
เธอมาถึงโรงพยาบาล พวกเขาก็ไม่โทรไปรายงานเขา ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่กันแน่!
เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินด้วยสีหน้านิ่ง เธอแค่อยากให้เขารู้ว่า ในขณะนี้และเธอเกลียดเขา ไม่อยากให้เขาอุ้ม
“พอแล้ว ปรับอารมณ์หน่อย เดี๋ยวตอนเย็นหยุนซางกับเหอไท้จะมาทานข้าวที่บ้าน คุณลืมแล้วเหรอ?”
ตอนเย็นยังมีเรื่องแบบนี้อีกเหรอ ถ้าเย่เชินหลินไม่พูด เซี่ยชีหรั่นก็ลืมไปแล้วจริงๆ ทั้งใจของเธอรู้สึกราวกับถูกอารมณ์เย็นชาปกคลุม ไม่มีอารมณ์อะไรเลย
เธออยากจะปริปากบอกเขาว่าให้ยกเลิกนัดนี้ แต่เธอชอบพี่จงหยุนซาง และชอบพี่เหอไท้ด้วย นี่อาจเป็นการเริ่มต้นวาสนาที่ดีของพวกเขา เธอไม่ควรเพราะอารมณ์เธอไม่ดี ก็แย่งโอกาสที่พวกเขาได้รู้จักกันไป
อีกอย่าง พี่เหอไท้มา ไม่แน่เธออาจจะสามารถหาวิธีไปจากเย่เชินหลินได้
เธอรู้ดีว่า ถ้าไอ่สารเลวนี่ไม่เปิดปากให้เธอไป เธอจะสามารถไปถึงที่ไหนได้?คาดว่าถ้าเธอไม่เอาชีวิตมาเป็นประกัน เขาคงไม่ยอมปล่อยไปหรอก
เขาจัดหายามให้เธอ สามารถปกป้องเธอได้ แต่ก็สามารถดูเธอไว้เหมือนกัน
เย่เชินหลินเขารู้ว่าผู้หญิงของเขาคอยเป็นห่วงคนอื่นตลอด เขาพูดแบบนี้ก็แค่อยากเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ ให้เธอไม่มาคิดเรื่องของส้งหลิงหลิงตลอด
สีหน้าเธอก็ยังคงดูไม่ค่อยดี เขาอยากจะจับเธอจูบ แต่รู้ว่าในขณะนี้เธอคงไม่อยากให้เขาจูบ เขาเลยไม่ได้ทำแบบนั้น ก็แค่อุ้มเธอ อุ้มจนกว่าเธอจะถึงรถ
ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นดูเย็นชา ไม่ชายตามองเย่เชินหลินแม้แต่สักครั้ง แต่ก็ไม่ได้มองไปนอกหน้าต่าง เธอไม่อยากให้เขารู้สึกว่าไม่กล้าสบตาเขา
เธอแค่อยากจะทำใจนิ่งๆ ไม่มีความรู้สึกอะไรต่อเขาทั้งนั้น
เธอเหม่อมองไปข้างหน้า สายตากลับไม่ได้โฟกัส ราวกับตุ๊กตาที่ไม่มีหัวใจ
เย่เชินหลินขยับเข้าใกล้เธอ ยื่นมือมาอยากจะโอวเอวเธอ แต่ถูกเธอมองด้วยสายตาเย็นชาไปทีหนึ่ง สายตาบอกเขาไปแล้ว เธอไม่อยากให้เขามากอด เธออยากให้เขาอยู่ห่างๆหน่อย
การกระทำของเขาไม่ได้ทำต่อไป และไม่ได้โอบเธอมาอย่างบังคับ
เขาแค่มองเธอ จ้องใบหน้าเล็กๆของเธอนั้นอย่างนิ่งๆ เขาอยากให้เธอรู้ว่า เขารักเธอ นอกจากเธอ เขาจะไม่รักใครอีก
ความสนใจและสมาธิของเขาทำให้เซี่ยชีหรั่นอึดอัดอย่างอธิบายไม่ถูก เธอไม่ชอบแบบนี้ ในเมื่อเขาโกหกเธอ ก็ไม่ควรมามองเธอแบบนี้ นี้ถือยังไง?
เธอจะไม่ใจอ่อน
ถ้าหากเธอใจอ่อน เธอก็ต้องแบ่งสามีกับผู้หญิงคนอื่น เธอไม่อยากทำตัวไม่มีศักดิ์ศรีแบบนั้น
เมื่อก่อนคือเธอไม่มีทางเลือก ตอนนี้เขาให้เธอเป็นว่าที่ภรรยาของเขา เขาเคยบอกว่าให้เธอมีอิสระของเธอ เธอไม่จำเป็นต้องมายอมทนกับการที่เขามีผู้หญิงคนอื่น
เซี่ยชีหรั่นหลับตาลง พิงไปที่เบาะหลัง เย่เชินหลินเอาแขนเข้าบัง เธอก็พิงลงไปที่แขนที่แน่นตึงของเขา จากนั้นแขนเขาก็รวบขึ้น กลายเป็นว่าเธอนอนลงไปที่แขนที่แข็งแรงของเขา
ในขณะที่เธอตกใจ ก็เงยหน้ามองไปที่เขา เขาก็สบตามองกับเธอเหมือนกัน
เขาไม่พูดอะไร ก้มหน้าลงมา แต่เธอหันหน้าหนีก่อน
เย่เชินหลิน นี่นายทำแบบนี้คืออะไร?เธอถามเขาในใจ แต่ไม่อยากตะโกนใส่เขาบนรถ เธอทำไม่ได้ที่จะให้เขาเสียหน้าต่อหน้าผู้คนมากมายแบบนี้
เขาอาจจะยังรักเธอไม่พอ แต่รักที่เธอมีต่อเขามันเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม ความรักไม่ได้เหมือนนาฬิกาปลุกที่กดหยุดก็หยุดเลย
เธอจะเก็บรักของเธอคืน และต้องการเวลา คอยเป็นห่วงเขา เหมือนจะกลายเป็นนิสัยอย่างหนึ่งไปแล้ว
ในขณะนี้เธอจะเริ่มต้นใหม่ แก้นิสัยที่เพิ่งจะติดแต่ไม่นานนี้
เย่เชินหลินว่าเธอจะไม่ตะโกน เขารองรับหัวของเธอ แล้วกดริมฝีปากลงไปอีกครั้ง ครั้งนี้เธอหนีไม่ได้เลย
เย่เชินหลิน ทำไมนายต้องรังแกฉัน เซี่ยชีหรั่นทั้งโกรธทั้งแค้น อยากจะผลักเขาออกแรงๆ แต่ก็ถูกริมฝีปากเขาทับไว้ไม่ปล่อย ขยับไม่ได้เลย
เขาไม่อนุญาตให้เธอเมินเขา เธอต้องชอบรสจูบที่เขาจูบเธอ เหมือนกับครั้งก่อนที่ตอบรับอย่างอ่อนโยน และกระตือรือร้น เธอต้องทำแบบนั้นสิ
เขาจูบเธออย่างเอาแต่ใจ พยายามที่จะเอาลิ้นสอดเข้าปากเธอ เซี่ยชีหรั่นหลบไม่ได้จริง เลยกัดลงไปอย่างแรง
กลิ่นคาวเลือดกระจายในปากของทั้งสองคน เธอเกลียดถึงขั้นสุดจริงๆ พอกัดแรงๆก็ไม่ปล่อยเลย
เขาทนความเจ็บ ให้เธอกัด ไม่ดิ้นเลยสักนิด คิ้วก็ไม่ขมวดเลย
สุดท้ายเธอก็ไม่ได้กัดต่อ ในขณะที่เธอปล่อยเขาก็ฉวยโอกาส ดูดลิ้นเธออย่างเร่าร้อน เอาใจเธอพร้อมความเจ็บปวด
เขาจูบจนกว่าได้รสของความเค็ม ได้ยินเธอสะอื้นเสียงเบาๆ เขาถึงจะปล่อยเธอ
“นายต้องการยังไงกันแน่?นาย……นายอย่าแตะต้องตัวฉัน!”เซี่ยชีหรั่นทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ก็ตะโกนออกมาใส่เขา
ไม่รู้ว่าเธอโกรธแค่ไหน มีสิทธิ์อะไรที่เขาคิดว่าเขาจับท้องของผู้หญิงคนอื่นมาแล้วยังสามารถจูบเธออีก เธอคืออะไร?
“ไม่โกรธแล้วนะครับ คุณว่าจะทำยังไงก็ทำอย่างนั้น?สงบอารมณ์หน่อย เรื่องของพวกเรารอหลังจากเจอหน้าหยุนซางพวกเขาค่อยคุยกัน ได้ไหม?”
เธอหลับตาลงอีกครั้ง พิงที่เบาะรถ
พอกลับถึงวิลล่าก็เกือบจะห้าโมงเย็นแล้ว จิ่วจิ่วเห็นคราบน้ำตาบนหน้าเซี่ยชีหรั่น ถามเธอเสียงเบาว่าเกิดไรขึ้น
เธอจำได้ว่าเริ่มตั้งแต่ฤดูหนาวปีที่แล้ว ทั้งสองก็ไม่เคยทะเลาะกันอีกเลย เจ้าชายใหญ่ของตระกูลเย่แม้แต่พูดเสียงดังกับเซี่ยชีหรั่นก็ไม่เคย บางครั้งเธอยังล้อเล่นกับเซี่ยชีหรั่นว่า เจ้าชายใหญ่ของตระกูลเย่เปลี่ยนนิสัยแล้ว จากคนเจ้าชู้ กลายมาเป็นสามีที่ดีที่สุดในจักรวาลเลย
“ไม่มีอะไร จิ่วจิ่ว เย็นนี้คุณหนูจงกับหลี่เหอไท้คุณหลี่จะมาทานข้าวที่บ้าน เธอไปช่วยเตรียมหน่อยได้ไหม?ฉันรู้สึกเหนื่อย อยากพักผ่อน”
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นขึ้นห้อง เขาอยากจะตามขึ้นไปมากแค่ไหน ช่วยเธอผ่อนคลายจากอารมณ์ด้านลบ
เขาไปไม่ได้ เขาไปแล้วก็ไม่ได้ช่วยอะไร เขาทำได้แค่มองเธอหายไปจากตรงทางบันได
เขามีความมั่งคั่งมากมาย มีสถานะทางสังคมสูงเช่นนี้ ในขณะนี้กลับช่วยอะไรไม่ได้เลย เขาทำได้เพียงมองผู้หญิงของเขาเจ็บปวด แต่เขากลับช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย
เซี่ยชีหรั่น ผมรู้ว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของผม คุณสามารถให้โอกาสผมอธิบายสักหน่อยไหม?
เขายืนอยู่ตรงนั้น เอาบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าม้วนหนึ่ง เสียงจุดไฟจากไฟแช็คดังขึ้นป๊าบ
เขาไม่ไปไหนทั้งนั้น พิงตรงประตูห้องนอนของพวกเขา รอเธอออกมา รอเธอสงบลง ก็อาจจะฟังเขาพูดบ้าง
เขาจะบอกเธอ ตั้งแต่แรกจนจบ ตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ นอกจากแม่เขาแล้ว ผู้หญิงที่เขารักเพียงคนเดียวก็คือเธอ
ในตอนที่เธอบอกจะจากเขาไป เขามีความรู้สึกเหมือนทั้งโลกจะถล่มลงมา
เขารู้ว่าเธอต้องพึ่งพาเขา เขาก็ต้องการเธอเหมือนกัน พึ่งพาซึ่งกันและกัน รักใครต่อกัน ความรู้สึกแบบเข้าใจกัน ทำไมเธอบอกปล่อยก็ปล่อยเลย?
สุดท้ายเซี่ยชีหรั่นอยู่ในห้องไม่ออกมา เธอไม่ร้องไห้อีก แค่เหม่อมองอย่างลอยๆ
ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องนี้ ทุกมุมของห้องเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของทั้งสอง เธอคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มีความสุขมากที่สุดในโลก เธอคิดว่าความสุขของเธอจะยืนยาว ไม่มันหยุด
เขาเคยพูด เขารักเธอ เขารักเธอตลอดไป และรักแค่เธอคนเดียวตลอดไป
แล้วทำไมเธอถึงเห็นเขาเอามือวางบนท้องผู้หญิงคนอื่นกับตาตัวเอง ทำไมเธอถึงได้ยินเขาเรียกลูกที่อยู่ในท้องของเธอ เขาบอกว่าเขาเป็นพ่อของลูก
เขาหลอกเธอไม่ใช่เหรอ?ทำไมไม่หลอกเธอไปทั้งชีวิตเลยล่ะ แบบนั้นเธอก็สามารถเป็นคนโง่ไปทั้งชีวิต อาศัยอยู่ในความสุขตลอด
และไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่ เย่เชินหลินดับบุหรี่ เคาะประตู ถามเธออย่างอ่อนโยนว่า “ดีขึ้นบ้างไหม?ยอมเปิดประตูให้ผมเข้าไปคุยกับคุณสักหน่อยไหม?”
“ฉันไม่อยากคุยกับนาย”เธอพูดด้วยเสียงเย็นชาไปประโยคหนึ่ง
เธอต้องเตรียมที่จะไปแล้ว ไม่ว่าเขาจะอนุญาตหรือไม่ เธอก็มีวิธีจากไปทั้งนั้น
จากไป งั้นก็ควรจะเตรียมตัวหน่อยใช่ไหม?เธอมองไปรอบๆ เพิ่งพบว่า ไม่มีอะไรให้เธอเก็บเลย ตอนนี้เธอเข้ามาบ้านในบ้านตระกูลเย่ ใส่แค่ชุดกระโปรงยาวสีขาวหนึ่งตัว ที่เหลือเป็นของเย่เชินหลินหมดเลย
เย่เชินหลินให้บัตรเครดิตด้วยวงเงินเบิกเกินบัญชีไม่จำกัด เธอไม่เคยใช้ เอาวางไว้ลิ้นชักตรงหัวเตียง เย่เชินหลินก็จะเอาออกจากลิ้นชักแล้วแอบใส่ในกระเป๋าเธอ กลัวว่าเธอจะต้องการใช้
ไม่รู้เนื้อไม่รู้ตัว ก็คิดถึงอดีตที่เขาดีกับเธอ เธอส่ายหัว สะบัดความทรงจำพวกนี้ออก เปิดกระเป๋า เธอเอาบัตรเครดิตออกมาเก็บใส่ลิ้นชัก
มือถือของเธอ ก่อนจะไปก็คงต้องติดต่อกับคนอื่น พอจะไปเธอก็คงจะทิ้งไว้ให้เขา
เธอมาโดยไม่มีอะไร ตอนไปก็จะไม่เอาไปเหมือนกัน ก่อนที่เธอจะมาในใจเธอมีแต่โม่เสี่ยวจุน ถ้าเธอจากไป ในใจก็จะไม่เอาเย่เชินหลินไปด้วย
เขาก็คงไม่ต้องความคิดถึงและรักจากเธอ เขามีลูกกับคุณส้ง ก็คงจะมีความสุข
เซี่ยชีหรั่นเอาแต่คิดเรื่องตอนที่จะจากไปยังไง ถึงจะไม่เจ็บปวดราวกับหายใจไม่ออก เธอบังคับให้ตัวเองพยายามเก็บของ แม้ว่าจะไม่เอาไป เธอก็จะเก็บ จัดวางของพวกนั้นใหม่
หลังจากที่เย่เชินหลินพูดออกมา ก็นิ่งเงียบรอต่อไป และไม่รู้เวลาผ่านไปเท่าไหร่ แม่บ้านก็มารายงานว่าคุณจงและคุณหลี่มาแล้ว เย่เชินหลินตอบกลับเขา ให้รีบเข้ามา
บังเอิญมาก เวลาของทั้งสองพอดีกัน พบเจอกันที่หน้าประตู
เย่เชินหลินเคาะประตูอีกครั้ง ยังคงได้ยินเสียงเรียบเฉยของเซี่ยชีหรั่น “ฉันได้ยิน เดี๋ยวรีบออกไป”
เซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนเสื้อทำงานบนตัวเธอออก เลือกสวมใส่ชุดกระโปรงสีเขียวอ่อน เธอรู้ว่าวันนี้อาการเธอดูไม่ค่อยดี ก็เลยเลือกชุดกระโปรงที่ดูร่าเริงหน่อยอาจจะช่วยลดความรู้สึกแบบนั้นลงบ้าง เธอไม่อยากให้คนอื่นอารมณ์ไม่ดีไปด้วย
เย่เชินหลินเดินเข้ามาโอบเอวของเซี่ยชีหรั่น ตัวเธอแข็งทื่อทันที
“พวกเราจะให้พวกเขารู้จักกันครั้งแรกอย่างสนุกสนาน ไม่ใช่เหรอ?”เสียงของเขาลอยผ่านหูเธอ ร่างกายเธอก็กระตุกขึ้นมาเบาๆอย่างไม่ทันตั้งตัว
เธอไม่ได้ตอบกลับเขา และไม่ได้ขอให้เขาปล่อยอีก