ตอนที่ 543 สาวใช้ตัวแสบ 447
“ตามผมมา เอาเด็กออกซะ” เย่เชินหลินยื่นมือไป คว้าข้อมือของส้งหลิงหลิงไว้อย่างแน่นหนา ไม่มีคำว่าสงสาร
“คุณปล่อยมือนะ เย่เชินหลิน คุณปล่อยมือนะ ดี ฉันยอมรับว่าฉันทำ คุณปล่อยมือนะ ฉันจะไปกับคุณเอง ลูกที่คุณไม่ต้องการ ทำไมฉันต้องคลอดมันออกมา? ไม่ใช่เพราะว่าฉันรักคุณหรือ?”
“เธอยังคู่ควรพูดคำว่ารักอีกหรือ?” เย่เชินหลินกัดฟันถามเธอ
เมื่อก่อน ก่อนที่จะรู้จักเซี่ยชีหรั่น พวกเขาเคยรักกัน ถึงแม้ว่าเขาไม่ค่อยชอบเธอมากเท่าไรนัก แต่ก็ไม่เชิงว่าเกลียดเธอ
เธอเป็นผู้หญิงที่เล่นละครเก่ง ความรู้สึกที่เธอมีให้กับคนอื่นคือความน่ารัก มีความเมตตา แม้ว่าเขาเคยคิดว่า เธอ
ไม่แปดเปื้อนอะไรเลย ไม่เหมือนพ่อของเธอที่ไม่มีศีลธรรม
คิดไม่ถึงว่า เธอเรียนรู้จากพ่อของเธอมาทั้งหมด สีเขียวนั้นออกมาจากสีน้ำเงินแต่นี่กลับชนะสีน้ำเงิน เลวยิ่งกว่าพ่อเธอเสียอีก
จงหยุนซางมีคำพูดประโยคหนึ่งที่พูดได้ถูกต้องมาก เธออาจจะวุ่นวายไม่จบไม่สิ้น มีมันเป็นหายนะชัดๆนี่ เก็บไว้ไม่ได้
นอกจากนี้ หากเอาเด็กคนนี้ไว้ คนรักของเขาก็จะไม่มีความสุขตลอดชีวิต เขาน่าจะตัดสินใจอย่างเด็ดขาดตั้งนานแล้ว ให้เอาเด็กออก ก็จะไม่เกิดเหตุการณ์เหมือนเขากับเซี่ยชีหรั่นในวันนี้
ส้งหลิงหลิงใช้แรงเพื่อจะให้หลุดพ้นจากมือของเย่เชินหลิน เย่เชินหลินกลับจับแน่นไม่ปล่อย เนื่องจากใช้แรงเยอะขึ้น ส่วนท้องของเธอขยับไม่หยุด
“ปล่อยฉันนะ เย่เชินหลิน ฉันขอร้องคุณล่ะ คุณปล่อยมือนะ ฉันไม่เก็บเด็กคนนี้แล้ว ไม่เก็บไว้แล้ว แต่คุณให้ลูกของฉันไปอย่างสงบได้ไหม อย่างไรเสียเขาก็ต้องตายแล้ว คุณจำเป็นต้องให้เขาก่อนตาย โดยที่เขาไม่สบายใจหรือ?”
น้ำตาของส้งหลิงหลิงไม่ได้สะกิดเย่เชินหลินเลยแม้แต่นิด แต่คำพูดของเธอทำให้เขาเกิดความคิดไม่มากก็น้อย
ท้ายที่สุดเขาก็ปล่อยมือ แล้วพูดกับเธอว่า “ตามผมไป อย่าคิดจะใช้ลูกเล่นใดๆอีก ผมพูดแล้วว่าเด็กไม่เก็บไว้ก็คือไม่เก็บไว้ เธอจะพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์อะไร”
“ฉันรู้แล้วค่ะ หากฉันรู้ว่าคุณโหดร้ายกับฉันมากขนาดนี้” ส้งหลิงหลิงเช็ดน้ำตาจนแห้ง แล้วยิ้มเศร้าๆ และกระซิบว่า “ให้เวลาฉันสองสามนาทีได้ไหม? ฉันอยากจะหวีผม เด็กออกมาจากท้อง ไม่แน่ว่าอาจจะยังมีชีวิต ฉันไม่อยากให้เขาเห็นแม่ในสภาพกระเซอะกระเซิง วาสนาของฉันกับเด็กคนนี้คงเพียงแค่สบตาเดียวเท่านั้น สำหรับคุณแล้ว เขาไม่ใช่อะไร แต่ว่าสองเดือนมานี้ เขาดิ้นแต่ละครั้ง ฉันรู้สึกได้ ว่าเขามีชีวิตดำรงอยู่……”
“หยุดพูดได้แล้ว” เย่เชินหลินหยุดคำพูดของเธอ หันหลังแล้วเดินไป เขาอาจจะทนไม่ได้ที่จะดูหน้าท้องของเธอ
เด็กที่อยู่ข้างในนั้นมันคือชีวิต เขาไม่ใช่ไม่รู้ เขาเคยสัมผัสด้วยมือของเขาเอง
เขายังจำได้เวลาเด็กมันดิ้น ความรู้สึกน่าอัศจรรย์ที่ถ่ายทอดจากฝ่ามือส่งไปยังสมองของเขา เหมือนกับว่าพวกเขามีความสัมพันธ์บางอย่าง
เขาไม่อยากใจอ่อนกับส้งหลิงหลิงแล้ว ใจอ่อนกับเธอก็ยิ่งโหดร้ายกับเขาคนที่เขาแคร์
ส้งหลิงหลิงนั่งอยู่ที่นั่นหวีผม ที่จริงแล้วเธอพยายามเยื้อเวลา
“อย่าถ่วงเวลาอีกเลย ไป”
เย่เชินหลินเดินไปข้างหน้า ส้งหลิงหลิงยังจะต่อต้านอีก ดูออกว่าคราวนี้เธอทำให้เขาโกรธจริงๆ เกรงว่าจะไม่มีที่ยืนในสังคม
เธอคิดว่าเขาใจอ่อนได้เสมอ ครั้งนี้ถือว่าเธอคำนวณผิดแล้ว
เธอรู้สึกเสียใจจริงๆ เธอใจร้อนเกินไป
ถ้าเรื่องนี้จะต้องทำหลังจากที่เด็กเกิดมา……ไม่ เธอเคยคิดถึงปัญหาเรื่องนี้มานานแล้ว ทำหลังจากที่เด็กเกิดมาแล้ว เธอและลูกแยกออกจากกันแล้ว ไม่ใช่อยู่ในร่างเดียวกันแล้ว เย่เชินหลินก็จะไม่มีความเมตตาต่อเธออีก
ที่รัก หรือว่าวาสนาของเราสองแม่ลูกจะต้องจบลงแบบนี้แล้วใช่ไหม?
หรือว่าส้งหลิงหลิงฉันเสียเวลาคิดการเรื่องนี้มาตั้งนาน ผลลัพธ์เป็นแบบนี้ใช่ไหม?
ฉันไม่ยอม ไม่ยอม
จะต้องมีวิธีแน่นอน จะต้องมี
ในขณะนี้ โทรศัพท์ของเย่เชินหลินดังขึ้น ที่บ้านพักโทรมา
“คุณเย่ เมื่อสักครู่จิ่วจิ่วบอกว่าอยากจะออกไปข้างนอก ฉันได้ถ่ายทอดคำพูดของคุณให้กับเธอแล้ว”
“เข้าใจล่ะ ทำแบบนี้แหละ ไม่ใช่ผมโทรศัพท์ไปเอง ไม่ว่าใครมาก็ไม่อนุญาตให้เรียกจิ่วจิ่วและคุณนายออกจากประตูเด็ดขาด” หลังจากที่รับสายนี้แล้ว ในสมองของเย่เชินหลินก็ปรากฏภาพของผู้หญิงปากแข็งคนนั้น
“หลินต้าฮุย” เย่เชินหลินเรียกไปคำหนึ่ง ซึ่งอยู่ด้านนอกประตูกำลังจัดการเรื่องคุ้มครองแม่บ้านรวมไปถึงคนในครอบครัวของเธอหลินต้าฮุยรีบเข้าไป
“พาส้งหลิงหลิงไปทำแท้ง ให้เร็วที่สุด หากคืนนี้ไม่สะดวกผ่าตัด ก็พรุ่งนี้ คืนนี้ก็ให้เธอเข้าโรงพยาบาลเลย จัดคนเฝ้าไว้ด้วยนะ อย่าให้มันเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันอีก”
“คุณเย่ ในที่สุดคุณก็คิดดีแล้วใช่ไหม โอเค ผมจะรีบไปจัดการ” หลินต้าฮุยรู้สึกโล่งอก ตั้งแต่เห็นเซี่ยชีหรั่นเสียใจและหมดหวังในโรงพยาบาล เขากำลังคิด คุณเย่ไม่ควรที่จะสับสนอีกเลย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากพบหลักฐานที่แน่ชัดแล้ว มันก็พิสูจน์ว่าส้งหลิงหลิงตั้งใจทำเช่นนี้ พยายามแยกระหว่างเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่น เขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง สำหรับผู้หญิงท้องใหญ่คนนี้ จะไม่มีความเห็นอกเห็นใจอีกต่อไป
“เชินหลิน……” ส้งหลิงหลิงกระซิบเรียกไปคำหนึ่ง ราวกับว่าเธอยังต้องการที่จะชนะความเห็นอกเห็นใจของเย่เชินหลิน แต่เขาไม่แม้แต่จะมองเธอ เพียงแค่กำชับหลินต้าฮุยอีกเรื่องว่า “หากมีคนมาห้าม รอพบแพทย์ไม่ไหว ก็จัดให้คนชุดดำผ่าตัดให้เธอด้วยตัวเองนะ เอาเรื่องนี้มอบหมายให้กับผู้เชี่ยวชาญเป็นคนทำ ต้องแน่ใจว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาด”
ประโยคนี้ทำให้ส้งหลิงหลิงหวาดกลัวเป็นอย่างมาก
เธอรู้ชัดเจนยิ่งขึ้นว่า เย่เชินหลินไม่ได้ล้อเล่น เขาครั้งนี้โหดร้ายอย่างแท้จริง
หลังจากกำชับพวกนี้เสร็จ เย่เชินหลินเดินออกจากประตูด้วยสีหน้าที่เยือกเย็น สีหน้าบึ้งตึง ในใจก็หนักหน่วง ไม่ผ่อนคลายเลยสักนิด
เมื่อกลับถึงบ้านพัก ในบ้านพักเงียบสงัด รถยนต์เข้าสู่บ้านพัก เขาสั่งให้หยุดรถ ตัวเองค่อยๆเดินกลับบ้านพัก
บางครั้งที่เขามีความในใจ ก็จะเดินแบบนี้สักครู่ อากาศที่บริสุทธิ์เขาสู่ปอดราวกับว่าสามารถทำให้คนมีสติมากขึ้น เขารู้ว่าหากเก็บเด็กคนนี้ไว้ สำหรับคนรอบตัวเขาแล้ว ไม่ใช่เรื่องดีเลย
พ่อของเขาก็ด้วยเหตุนี้แม้แต่หน้าเขาก็ไม่อยากเจอ เขาไหนหรือจะไม่เข้าใจความคิดของพวกเขา
เรื่องนี้สำหรับคนอื่นแล้ว เพียงแค่ขยับปากก็สามารถแก้ไขมันได้แล้ว แต่ว่าเด็กเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา ใครจะสามารถเข้าใจได้ว่าเขาออกคำสั่งค่าลูกของตัวเองที่ได้เจริญเติบโตกลายเป็นเด็กแล้ว เป็นเรื่องที่ช่างแสนเจ็บปวดยิ่งนัก
เขารู้สึกถึงการดำรงอยู่ของเด็ก ได้ยินการเต้นของหัวใจเด็ก ในภาพอุลตร้าซาวด์เห็นถึงแขนเล็กๆและขาเล็กๆของเขา……เขาเจ็บปวดจนต้องหลับตาไว้
เขาไม่สามารถหวนคิดถึงภาพตอนที่เขาคลำถึงเด็กในความรู้สึกในเวลานั้น เขาก็ไม่สามารถไปคิดถึงภาพเหล่านั้น หัวใจของเขาไม่ใช่ใช้เหล็กกล้าตีขึ้นรูปมา เพื่อเด็กนั้นเขาอาจคลอนแคลนได้
เย่เชินหลิน อย่าไปคิดอีกเลย ต่อไปคุณก็สามารถมีลูกอีก เป็นลูกที่เกิดจากผู้หญิงที่คุณรัก คุณไม่จำเป็นต้องตัดสินใจแบบนี้อีกต่อไป
คิดถึงเซี่ยชีหรั่น คิดถึงพวกเขาที่ไร้ความกังวล วันที่รักใคร่กลมเกลียวกัน มุมปากของเขาฝืนยิ้มออกมา
เขาเงยหน้าขึ้นไปมองยังบ้านพัก ห้องนอนชั้นสองที่หันหน้าไปทางทิศตะวันออกไฟยังสว่างอยู่
ไฟสว่างอยู่ ก็หมายความว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ในห้อง
อย่างน้อยเธอก็ยังอยู่ นี่เป็นเวลาที่เขารู้สึกถึงความสบายใจที่ยิ่งใหญ่
เย่เชินหลินทนไม่ไหวที่จะเร่งฝีเท้า เข้าไปทางประตูบ้านพัก รีบเดินขึ้นชั้นสองไปถึงหน้าประตู เขาเอามือไปจับไว้ที่ลูกบิดประตู บิดประตูเปิดออกก็สามารถเข้าไปได้ ก็สามารถมองเห็นผู้หญิงที่เขารัก
แต่เขากลับลังเล
เขาหดมือกลับมา ยืนเงียบๆอยู่ตรงนั้น คิดถึงอารมณ์หยาบคายตอนกลางคืนที่มีต่อเธอ มือของเขากำแน่นจนเป็นกำปั้น
เย่เชินหลินช่างสมควรตายจริงๆ เธอรู้ว่าเขามีลูกกับผู้หญิงคนอื่น ในใจเธอจะรู้สึกดีได้อย่างไร แท้จริงแล้วเธอเองก็ไม่มีความสุขอยู่แล้ว เนื่องด้วยความหึงหวงของคุณ มาทำแบบนี้กับเธออีก
แม้กระทั่งคุณถามเธอว่า หากว่าคุณมีลูกเธอจะไม่ยอมรับคุณแล้วใช่ไหม?
คุณกับเขา ทำไมถึงต้องมีเงื่อนไขสูงขนาดนั้น?
คุณลืมแล้วหรือ คุณเคยพูดว่า จะรักเธอ และเลี้ยงดูเธอตลอดชีวิต ทำไมตัวเองถึงมาทำร้ายเธอ? คุณมันไม่ใช่คน คุณมันคนสารเลวและเห็นแก่ตัว
เขารู้ว่าเขาควรเข้าประตูในตอนนี้ ควรสวมกอดเซี่ยชีหรั่นแล้วขอโทษเธอด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน พูดความคิดของเขาออกมา แล้วบอกเธอว่า ต่อไปไม่มีลูกแล้ว ไม่มีใครสามารถมีอิทธิพลต่อความรักระหว่างเราแล้ว
เขาเองก็รู้ตัวว่าผิดไปแล้ว ความผิดนั้นช่างร้ายแรงมาก แต่จะให้เขามาพูดสิ่งเหล่านั้น ไปขอโทษด้วยน้ำเสียงต่ำๆกับเธอ ขอให้เธอให้อภัย เขาก็ทำไม่ได้
เขายืนอยู่นอกประตู เขาอยากจะรอให้เธอมาเปิดประตูให้ บางทีเธออาจจะเปิดประตูแล้ว เขาก็จะได้ปล่อยวางเรื่องศักดิ์ศรี ปล่อยวางเรื่องการถือตัว แล้วไปพูดกับเธอสักคำว่าขอโทษ
เซี่ยชีหรั่นได้เยินเสียงเดินของเขา เธอรู้สึกว่าตัวเธอเองโกรธการโกหกของเขาจนเข้ากระดูกดำ แต่ก็ไม่รู้ตัวว่า เธอเหมือนกับยังคอยเฝ้าดูเขาว่ากลับมาหรือไม่
เขาทำแบบนี้กับเธอ เธอยังจะรักเขาอยู่หรือ? หากเธอยังจะรักต่อไป เธอก็จะเป็นคนไม่นับถือตัวเอง ไม่รักตัวเอง
อย่างไรก็ตามตอนนี้มันไม่ใช่ปัญหาเรื่องรักหรือไม่รัก เซี่ยชีหรั่น ในเมื่อเธอยังรักเขา เธอยอมรับเขามีลูกกับคนอื่นได้ไหม? เธอรับได้หรือที่จะต้องแกร่งแย่งชิงดีชิงเด่นกับส้งหลิงหลิงตลอดชีวิต
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว แล้วรีบไล่ความคิดที่วุ่นวายนั้นออกจากใจ
มันเป็นไปไม่ได้แล้ว
เธอและเย่เชินหลินเนื่องด้วยเรื่องเด็กนี้มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว ไม่สามารถกลับไปดังเดิมแล้ว
เธอได้ยินเพียงเสียงเดินของเขาเดินมาถึงหน้าประตูห้องนอน แต่ไม่ได้ยินเสียงที่เขาเดินจากไป เย่เชินหลิน คุณหมายความว่าอย่างไร จะรอให้ฉันเปิดประตูให้คุณหรือ?
ประตูบานนี้ก็เหมือนใจของฉัน หากฉันเปิดออกแล้ว คุณก็จะเข้ามา ฉันเกรงว่าจะไล่คุณออกไปไม่ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นก็จะเป็นการเริ่มต้นโศกนาฏกรรมของหลายๆคน
ขอโทษนะ ยกโทษให้ฉันที่รักคุณไม่ได้มากพอ ฉันทำไม่ได้
เธอนอนอยู่บนเตียง ดึงผ้าห่มมากคลุมหัวไว้
แม้จะทำแบบนี้ เธอก็เหมือนกับยังได้ยินเสียงหายใจของผู้ชายคนนั้นที่อยู่นอกห้อง บนผ้าห่มก็เหมือนว่าจะหลงเหลือกลิ่นอายพิเศษของเขาอยู่
หลายคืนแล้ว ที่เธอนอนไม่ค่อยหลับ ก็เพราะเขากอดเธออย่างอ่อนโยน ปลอบเธอ แล้วพูดกระซิบกับเธอว่า “ที่รัก ผมอยู่ข้างกายคุณ”
ผู้ชายที่อ่อนโยนขนาดนั้น จะบอกว่าเขาไม่รักเธอ เป็นไปได้หรือ?
เธอยังจำได้ว่าคืนที่เธอเกือบจะถูกเก่อต้าลี่ข่มขืน เขาเป็นห่วงเธอ เขาไม่นอนคอยอยู่เป็นเพื่อนเธอทั้งคืน
เธอยังจำได้ ว่าเขามีความตั้งใจมากขนาดไหน ของขวัญงานมั่นทำให้เธอยากที่จะลืมมันตลอดชีวิต เขาได้เชิญบุคคลที่เธอเคารพรักมาเป็นสักขีพยานทั้งหมด เขาพูดคำว่ารักเธอต่อเธอหน้าแขกผู้มีเกียรติทั้งหมด และจะดูแลเธอไปตลอด
