ตอนที่ 546 สาวใช้ตัวแสบ 450
หมอให้พยาบาลประคองเธอลงจากเตียง คิดไม่ถึงว่าเธอจะเดินมาตรงด้านข้างผู้ช่วยหมอแล้วหยิบเอามีดผ่าตัดที่อยู่ไม่ไกลจากหมอคนนั้นทันที การกระทำเร็วมากแล้วก็แทงเข้าไปกลางอกอย่างรุนแรง
ใครๆก็รู้ว่าหัวใจอยู่ด้านซ้าย เธอทำแบบนี้ นับว่าเป็นการกระทำที่ไม่เอาชีวิตแล้ว
เย่เชินหลินยื่นมือออกไป ขมวดคิ้วบ่งบอกหมอเจียวว่าไม่ต้องพูดแล้ว
“มีใครแจ้งศัลยแพทย์มาหรือยัง? ช่วยชีวิตก่อน” เย่เชินหลินสั่งด้วยเสียงต่ำ หมอเจียวรีบตอบว่า “แจ้งไปแล้ว หมอทางนั้นกำลังจะมาถึง ตอนนี้พวกเราต้องการท่านให้ความร่วมมือ ผู้ป่วยไม่ยอมให้พวกเราเข้าไปช่วยเหลือ นางเป็นแบบนี้พวกเราทำการผ่าตัดไม่ได้”
เย่เชินหลินเดินไปข้างกายส้งหลิงหลิง คุกเข่าลง เสียเลือดมากบวกกับความเจ็บปวดอย่างที่สุด หน้าผากส้งหลิงหลิงมีเหงื่อไหลเต็มไปหมด ริมฝีปากของนางก็เริ่มซีดขาว ไม่มีแรงพูดอย่างรุนแรงแล้ว
เธอพิงอยู่ตรงนั้น เด็กในท้องเต้นอยู่อย่างรุนแรง
เย่เชินหลินมองดูเขาอย่างเย็นชา กำหมัดแน่น สุดท้ายก็ค่อยๆคลายออก
เขาจะรังเกียจเธอ เกลียดเธอแค่ไหน ยังไงเธอก็เคยเป็นคู่หมั้นของเขา เห็นเขามีชีวิตที่โรยรินแบบนี้ เขาก็ทนทำใจไม่ได้ที่จะทำอะไรรุนแรง
“รีบช่วยชีวิตเธอ เด็กให้นางเก็บไว้ก่อน จำไว้ ต่อไปเมื่อเด็กเกิดมาแล้วก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ หากเธอมาทำร้ายอีก ทำให้ผมเจอหลักฐาน ผมจะทำให้ตระกูลส้งของพวกคุณล้มละลายให้สิ้นซาก”
แววตาเย่เชินหลินประกายแววโหดเหี้ยม ถึงส้งหลิงหลิงจะมาถึงขั้นนี้แล้ว แต่ก็ยังถูกแววตาแบบนั้นของเขาทำให้เจ็บปวด ไม่ได้รู้สึกกลัว
ไม่ว่ายังไง เรื่องของอนาคตต่อไปค่อยว่ากัน ตอนนี้เธอสามารถพักผ่อนดีๆแล้ว เด็กสามารถรักษาไว้ได้แล้ว
เธอหลับตาลงอย่าอ่อนแรง ไม่ต่อต้านหมอกับพยาบาลอีก เพียงครู่เดียวศัลยแพทย์ผู้เชี่ยวชาญของโรงพยาบาลก็มาถึง เย่เชินหลินถูกขอให้ออกไปรอตรงระเบียง
ไฟในห้องผ่าตัดยังคงเปิดสว่างอยู่ ศัลยแพทย์เอามีดผ่าตัดออกมาจากตรงหน้าอกของเธอ แล้วก็เปิดแผลล้างแผลเย็บแผล
“อาการเป็นอย่างไรบ้าง? ได้รับผลกระทบถึงหัวใจไหม?” หลังจากการผ่าตัดเสร็จสิ้นแล้ว เย่เชินหลินถามหมอ หมอพยักหัว
“อาการรุนแรงมาก อันตรายมาก แต่ว่าตอนนี้สามารถรักษาชีวิตไว้ได้แล้ว หลายวันนี้เธอยังต้องรอดูอาการอย่างใกล้ชิด ขอดูแลผู้ป่วยให้ดี โดยเฉพาะผู้ป่วยยังตั้งครรภ์อยู่ ระวังหน่อยเถิด เรื่องแบบนี้เป็นอันตรายอย่างมาก”
“ขอบคุณ” หลังจากที่เย่เชินหลินจับมือขอบคุณหมอแล้ว ก็พูดกับหลินต้าฮุยว่า “จัดคนมาดูแลเธอหลายคนหน่อย ผมคิดว่าก่อนที่เด็กจะคลอด เธอคงจะไม่มีแรงทำเรื่องอะไรที่เลวร้ายอีก”
หลังจากที่เด็กคลอดแล้ว เขามีหนทางที่จะทำให้เธอไม่ได้เจออีก หากเธอยังกล้าที่จะมาก่อกวน ที่เขาพูดไปว่าจะทำให้ตระกูลส้งล้มละลาย ไม่ได้เป็นการข่มขู่เธอ กระกูลส้งล้มละลายแล้ว ส้งหลิงหลิงคิดจะทำเรื่องเลวร้ายก็จะไม่ได้อีก เธอไม่มีเงิน ไม่มีทางไปจ้างใครมาทำงานให้เธอ
แต่ว่าเรื่องนี้กลับกลายเป็นแบบนี้ ไม่ได้อยู่ในแผนการของเย่เชินหลิน
ความเกลียดชังส้งหลิงหลิงที่มีในใจ กลับเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งชั้น ในขณะเดียวกันความรู้สึกผิดที่มีต่อเซี่ยชีหรั่นก็มีเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งชั้น
“คุณเย่ เมื่อคืนนางยังพูดว่าให้ผมเตรียมคอมเครื่องหนึ่งให้เธอใช้เปิดเพลงให้เด็กในครรภ์ฟัง ความต้องการแบบนี้ ต้องทำให้ไหม?” หลินต้าฮุยถาม
“สมเหตุสมผลคุณก็ไปจัดการเลย ระวังอย่าให้นางติดต่อกับบุคคลภายนอกก็พอ เรื่องของเธอต่อไปคุณจัดการไปเลย ผมจะไม่ออกหน้าอีกแล้ว”
เย่เชินหลินเข้าใจว่าเขาใกล้ชิดกับส้งหลิงหลิงยิ่งเยอะ ผู้หญิงคนนี้ก็จะมีความหวังมาก บางทีตอนนี้ก็จะเป็นการที่เขากับเด็กได้ผูกพันกัน ทำให้เธอคิดว่ายังมีโอกาส
เขาต้องรับผิดชอบเด็ก หลังจากที่เด็กคลอดออกมาแล้ว เขาจะทำหน้าที่พ่อให้ดีที่สุด แต่ว่าตอนนี้
เย่เชินหลินสั่งหลินต้าฮุยเสร็จแล้ว ก็นั่งรถกลับไปยังคฤหาสน์ ตลอดทางสภาพจิตใจของเขาหนักอึ้งยิ่งกว่าคืนก่อน หลังจากที่รับช่วงต่อบริษัทแล้ว ในทางธุรกิจเขาต้องเจอกับอันตรายมากมาย เขาก็ล้วนสามารถผ่านไปได้
ในทางธุรกิจเรื่องซับซ้อนต่างๆล้วนไม่ต้องคิดถึงความรู้สึกของคน ไม่ว่าจะได้กำไรหรือขาดทุน ล้วนเป็นเพียงเรื่องของเงิน ดังนั้นจึงไม่ร้อนมือเหมือนเรื่องของส้งหลิงหลิง เรื่องของส้งหลิงหลิง เกี่ยวข้องกับสองชีวิต เขาจะไม่สนใจไม่ได้
แต่แบบนี้ ก็จะเป็นการไม่เป็นธรรมกับเซี่ยชีหรั่น
เขาพิงเอนตรงที่นั่งในรถ กดนวดขมับ แล้วก็เกิดความคิดขึ้นมาว่า
เซี่ยชีหรั่นมีทางเลือกที่จะเป็นอิสระ เธอไม่อยากอยู่กับผู้ชายที่เคยมีลูกแล้ว เขาควรที่จะปล่อยมือไหม เคารพการตัดสินใจของเธอ?
ไม่
เขาเป็นผู้ชายของเธอ เขาจะต้องรับผิดชอบเธอไปตลอดชีวิต อยู่กับเธอ หมั้นกับเธอ ก็จะต้องเดินกับเธอไปจนถึงที่สุด
ต่อให้มีเด็กคนนี้ เขาเชื่อว่าเขายังจะสามารถทำให้เธออภัยให้ได้ เขาจะใช้ความรักทำให้เธอเข้าใจ ไม่ว่าเรื่องราวจะมาถึงขั้นไหน ในใจเขารักเธอ เป็นเธอตลอดไป
ตอนนี้เขาพูดอะไร เธอก็ไม่เห็นใจของเขา นี่เป็นเรื่องปกติ เขาจะต้องมีความอดทน ให้เธอสัมผัสได้ด้วยตัวเอง
ความรักระหว่างพวกเขา บางทีเพราะมีลูกของคนอื่นแล้วจะไม่สมบูรณ์อีกต่อไปแล้ว แต่ใจเขาที่มีต่อเธอไม่มีสิ่งใดสามารถมาบั่นทอนได้
….
หลังจากที่เย่เชินหลินไปแล้ว เซี่ยชีหรั่นได้รับสายที่หลี่เหอไท้โทรมา
“ชีหรั่น เธอเป็นอย่างไรบ้าง?” เสียงอ่อนโยนของหลี่เหอไท้ดังมาจากในโทรศัพท์ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเหมือนมีญาติอยู่ข้างกาย
เธออยากพูดกับเขาว่า ฉันไม่ดี ฉันอยากไปจากที่นี่ เขาไม่ยอม แต่เธอไม่พูด เธอเพียงหัวเราะเบาๆ แล้วพูดกับเขาว่า “พี่เหอไท้ ฉันสบายดี”
“ไม่อยากกลับบ้านหรือ? ทำไมไม่กลับมา? เขาไม่ยอม?”
“เปล่า เขาไม่ได้ห้าม พวกเราหมั้นกันแล้ว เด็กคนนั้นก็ไม่ใช่เขาอยากได้ ดังนั้นฉันคิดว่าลองคุยกับเขาดีๆก่อน ไม่รีบ แม่สบายดีไหม? อย่าเอาเรื่องของฉันไปเล่าให้ท่านฟังนะ”
“พี่ไม่ได้พูด เธอคิดให้ดีนะ เรื่องใหญ่ในชีวิต เธอมีสิทธิ์เลือกอย่างอิสระ แต่พี่ยังอยากจะบอกว่า เป็นแม่เลี้ยงมันไม่ง่าย เมื่อพี่ยังทำให้แม่โกรธอยู่บ่อยครั้ง ไม่อยากให้เธอเป็นเหมือนแม่ ต้องทนทุกข์ขนาดนั้น ถูกเข้าใจผิดแบบนั้น”
“อืม ฉันรู้” เซี่ยชีหรั่นตอบเสียงเบา เธอรู้ว่าหลี่เหอไท้คิดเผื่อเธอด้วยใจจริง
“เธอลองคิดดูอีกสองวัน ยังไงก็ต้องกลับมา พี่จะไปรับเธอ”
“ไม่เป็นไร พี่เหอไท้ เรื่องของฉัน ฉันจะแก้ปัญหาเอง”
หลี่เหอไท้อมยิ้ม แม้เขาได้ใกล้ชิดกับเซี่ยชีหรั่นเพียงไม่นาน กลับรู้ว่าเธอมีนิสัยเหมือนแม่ของเขา มักจะมีน้ำใจไม่สร้างความเดือดร้อนให้กับคนอื่น
ตามก็เขาเห็น เธออยากไป เย่เชินหลินไม่ยอมปล่อยมือง่ายๆแน่
“แค่นี้ก่อน ไม่ว่ายังไง สภาพจิตใจกับร่างกายของเธอสำคัญที่สุด จำข้อนี้ไว้”
“อืม ขอบคุณพี่ไท้”
วางสายแล้ว อารมณ์ที่ขุ่นมัวของเซี่ยชีหรั่นค่อยดีขึ้นมาหน่อย ไม่ว่ายังไง เธอรู้ว่าเธอไม่เหมือนเมื่อก่อน เธอยังมีที่พึ่งที่เป็นของเธอ ถึงขั้นที่ร้ายแรงที่สุด เย่เชินหลินยังไม่ยอมปล่อยมือ เธอก็ยังสามารถจากไปได้
จิ่วจิ่วมาหาเซี่ยชีหรั่น เห็นเธอกำลังอ่านหนังสือเกี่ยวกับการตลาด เธอนับถือความใจเย็นของเธอมาก แต่เธอเองกลับใจเย็นไม่ไหว
“ชีหรั่น เธอคิดหาวิธีได้หรือยัง?” จิ่วจิ่วถามอย่างร้อนใจ
“ฉันจะไม่สนใจเขา ไม่พูดกับเขา เวลาผ่านไปนานเขาก็จะรู้ว่าฉันอยากที่จะไปจริงๆ ฉันคิดว่านี่เป็นวิธีที่ได้ผลที่สุด” เซี่ยชีหรั่นวางหนังสือลง แล้วพูดเสียงเบา
“โถ่ นี่ถือว่าเป็นวิธีแล้วหรือ? เฮ้ย ฉันไม่รู้จะทำยังไงกับเธอแล้ว ฉันว่าเธอทำแบบนี้ต่อไป จะต้องถูกเขาหว่านล้อมจนใจอ่อนอีกแน่ หากยังขึ้นเตียงอะไรอีก คิดว่าเธอคงไม่มีหนทางอื่นแล้วล่ะ”
คำพูดของจิ่วจิ่วทำให้เซี่ยชีหรั่นหน้าแดง แล้วก็พูดกับเธอว่า “อย่าพูดไปเรื่อย ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น วางใจเถอะ”
ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ เย่เชินหลินปิดประตูเปิดเข้ามา จิ่วจิ่วมองดูเขา อยากที่จะอยู่ช่วยเซี่ยชีหรั่นในห้อง ให้เขาทำอะไรไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นมองออกว่าจิ่วจิ่วคิดอะไรอยู่ ใช้สายตาบอกเธอว่า ไม่ต้องทำแบบนั้น จิ่วจิ่วจึงต้องออกไป
เย่เชินหลินนั่งลงตรงข้างเตียง มองดูเซี่ยชีหรั่น ไม่พูดอะไร เพียงแค่มองดู
เซี่ยชีหรั่นไม่มีปฏิกิริยาใดๆ นอนดูหนังสืออยู่บนเตียงต่อ
ยังไงเย่เชินหลินก็ลืมไม่ลง เมื่อก่อนทุกครั้งที่เขากลับมา เซี่ยชีหรั่นจะเข้ามากอดเขาอย่างใสซื่อและท่าทีที่พึ่งพา พวกเขาโกรธทะเลาะกันไม่นาน เขากลับรู้สึกว่าเวลาผ่านไปนานมากๆ
เรื่องภายในใจของเขาล้วนประกายเต็มดวงตา ถึงเซี่ยชีหรั่นจะไม่เงยหน้าขึ้น แต่ก็สัมผัสได้ถึงความหมายของเขา
ปกติเธอไม่ใช่คนใจร้าย สำหรับเธอแล้ว ผู้ชายที่เธอรักกำลังใช้สายตาอย่างไร้ที่พึ่งมองดูเธอ เธออยากที่จะใจอ่อนมาก ซบเข้าไปในอ้อมอกของเขา
เธอทำได้ไหม?
เย่เชินหลิน อย่ามองฉันแบบนี้ ให้ฉันได้สงบจิตสงบใจ ได้ไหม?
“ต้องให้ผมทำยังไง คุณถึงจะไม่เป็นแบบนี้ เซี่ยชีหรั่น?” ในที่สุดเย่เชินหลินที่เปิดปากพูดอย่างอดทนไม่ไหว เขาเป็นผู้ชายที่หยิ่งที่สุดในโลก เขาไม่เคยขอร้องผู้หญิงคนไหนเลย
ตอนนี้ เขาถามเธอแบบนี้ นับว่าเขายอมก้มหัวให้เธอแล้ว
เซี่ยชีหรั่นเงยหัวขึ้น สบกับสายตาที่เจ็บปวดของเขา ในใจเธออดไม่ได้จะจะเจ็บปวด อยากที่จะหลบสายตา แต่เธอก็ไม่ทำ เธอมองดูเขาอย่างกล้าหาญ พร้อมพูดขึ้นเสียงเบาว่า “ให้ฉันไป ไม่อย่างนั้นฉันจะเป็นแบบนี้ต่อไป”
“คุณยังรักผมไหม? เซี่ยชีหรั่น?” ท่าทางของเซี่ยชีหรั่นกับคำพูดของเธอ ทำให้ในใจเย่เชินหลินเจ็บปวดมาก
ทุกอย่างเป็นเพราะเขาทำขึ้นมาเอง เขาไม่มีสิทธิ์ให้เธอต้องมารับผิดชอบความผิดที่เขากระทำ แต่เขารักเธอมาก ชอบเธอ เขาก็รู้ว่าเธอรักเขา ดังนั้นเขาจึงปล่อยมือไม่ลง ถึงแม้เขาจะรู้ว่าเป็นการบีบบังคับเธอ เขาก็ยังอยากที่จะอดทนต่อ ให้โอกาสพวกเขาอีกสักครั้ง
เซี่ยชีหรั่นมองดูดวงตาคู่ลึกซึ้งของเย่เชินหลินที่เธอมองยังไงก็ไม่เคยพอ ต่อให้มองเพียงแป๊บเดียว เธอก็รู้สึกว่าภายในใจกำลังกระชับ
เธอไม่รู้ว่าตัวเองหลงรักเขายังไง รอเมื่อเธอรู้ว่าหลงรักไปแล้ว เธอก็ดูเหมือนจะลืมไม่ลงแล้ว
เธออยากพูดว่า ไม่รัก แต่เธอคิดว่าแบบนั้นไม่จริงใจ เธอโกหกไม่เป็น เขาเองก็ไม่มีทางเชื่อ
“เย่เชินหลิน รักหรือไม่รัก ล้วนไม่มีความหมายแล้ว ต่อให้ฉันรักคุณ ฉันก็ยังรับไม่ได้กับการที่คุณมาลูกแล้ว ฉันทำไม่ได้ บางทีฉันอาจจะยังรักไม่พอ คุณปล่อยมือเถอะ”
เย่เชินหลินกำมือแน่นอย่างไม่รู้ตัว นานสักพัก เขาก็ลุกขึ้น
