ตอนที่ 549 สาวใช้ตัวแสบ 453
“ฉันขอร้องคุณ เย่เชินหลิน ปล่อยฉันไป ปล่อยฉันไปเถอะ” เซี่ยชีหรั่นร้องไห้ และพูดประโยคนั้นซ้ำๆ
เสียงของเธอค่อยๆดังขึ้น เขาได้ยินคำพูดของเธอ ขนคิ้วของเขาแน่นขึ้นในทันใด กอดเธอไว้อย่างแน่น
“ปล่อยฉันไป ปล่อยฉันไป” เธอร้องไห้และพยายามแกะมือของเขาออกในความฝัน
“อย่าร้องเลย ที่รัก คุณกำลังอยู่ในความฝัน” เย่เชินหลินอาศัยแสงสว่างจากโคมไฟบนหัวเตียงมองดูเธอ เห็นเธอหลับตาอยู่ แสดงว่าเธอไม่ได้พูดกับเขา แต่กำลังฝันอยู่จริงๆ
ความไม่สบายใจของเธอ ทำร้ายหัวใจของเขาอย่างสุดซึ้ง
เขากอดเธออย่างแน่น จูบผมของเธออย่างต่อเนื่อง รักเธอมาก แต่ก็ไม่สามารถให้ความสุขกับเธอได้ อย่าพูดถึงว่าเขาจะทรมานแค่ไหน
“ปล่อยฉันไป ฉันขอร้อง ปล่อยฉันไป” เซี่ยชีหรั่นพูดอีกครั้ง
“ตื่นๆ คุณกำลังฝันอยู่” เย่เชินหลินออกแรงเล็กน้อยเขย่าเธอ
ในที่สุดเซี่ยชีหรั่นก็ตื่นมา ตื่นมาก็ยังไม่มีสติดี ในปากยังพึมพำอยู่ “ปล่อยฉันไป ปล่อยฉันไป”
เย่เชินหลินขยับตัวเธอออกเล็กน้อยเอื้อมมือเช็ดน้ำตาให้เธอ เซี่ยชีหรั่นลืมตาโตขึ้น จ้องมองที่เขา แยกไม่ออกว่านนี่คือฝันหรือเป็นเรื่องจริง
เมื่อมือของเขาสัมผัสใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ มือที่อ่อนโยนทำให้เธอตื่นและมีสติ เธอหลับหน้าทันที ท่าทีเย็นชามาก
ฉากในฝันคอยย้ำเตือนเธอตลอดเวลา ในอนาคตเธอจะต้องเจออะไรบ้าง
เขาจะรักเด็กคนนั้น แล้วก็จะรักแม่ของเด็กด้วย ถ้าเธอใจอ่อนไม่ออกไปจากชีวิตเขา ต่อไปเธอก็จะได้เห็นภาพสามพ่อแม่ลูกที่มีความสุขอยู่ห่างๆ เธอมีสิทธิ์แค่ร้องไห้ และความเจ็บปวด
“ฝันเห็นอะไร บอกฉันได้ไหม” เย่เชินหลินพูดเสียงเบาลง เขารู้หลายครั้งความฝัน ก็เกิดจากอาการของจิตใต้สำนึก
เขาก็พอจะเดาออกว่าเธอคงจะฝันว่าเขาไม่ยอมปล่อยเธอไป แต่เขาอยากได้ยินจากปากเธอ มีเพียงเธอยอมพูดความในใจออกมา เขาถึงจะช่วยเธอคลายปมในใจให้เธอได้
“คุณอยากได้ยินจริงๆเหรอว่าฉันฝันเห็นอะไร” เซี่ยชีหรั่นถามเขาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“อยาก คุณพูดสิ”
เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้นนั่ง เธออยากจะสนทนากับเขาอย่างจริงจัง บอกเขาอีกครั้ง ความรู้สึกของเธอ
เย่เชินหลินก็ลุงขึ้นนั่ง เอื้อมมือหยิบหมอนหนึ่งใบให้เธอพิงไว้ เกรงว่าหลังเธอจะกระแทก
ที่ผ่านมาเขาก็เป็นห่วงเรื่องนี้เสมอ ทุกครั้งเซี่ยชีหรั่นก็จะซาบซึ้งมาก แต่ครั้งนี้ เธอตั้งใจเพิกเฉยต่อความรู้สึกที่อบอุ่นนี้
“ฉันฝันเห็นภาพที่คุณ ลูกของคุณ ส้งหลิงหลิง พวกคุณอยู่ด้วยกัน มีความสุขกันมาก ก็เหมือนที่ฉันเคยเห็นที่โรงพยาบาลเช่นนั้น” ขณะที่เซี่ยชีหรั่นพูดถึงเรื่องพวกนี้ อยู่ๆก็คิดถึงภาพที่อยู่โรงพยาบาลขึ้นมา
มันอาจจะเป็นความฝัน แต่มันเป็นภาพที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วในความเป็นจริง
หลายวันที่ผ่านมา ภาพนั้นจะวนเวียนอยู่ในหัวตลอดเวลา ทุกครั้งที่คิดถึง เธอก็จะรู้สึกเจ็บปวดในใจมาก รู้สึกหดหู่อย่างมาก
“ฉันอยากจะไป แต่คุณไม่ยอมให้ไป เย่เชินหลิน นี่คือสิ่งที่ฉันฝัน แม้แต่ในความฝันฉันยังฝันถึงสิ่งนี้ แสดงให้เห็นว่าฉันไม่มีทางยอมรับเรื่องของเด็กคนนั้นได้เลย ฉันเชื่อว่า ขอแค่เด็กเกิดมา เขาก็จะต้องอยู่กับแม่ของเขา แม้ว่าฉันจะเป็นคู่หมั้นของคุณในนาม เป็นภรรยาที่ถูกต้อง ในความเป็นจริงฉันก็เป็นแค่บุคคลที่สาม”
สีหน้าของเซี่ยชีหรั่นค่อยๆสงบลง เธอมองเขาอย่างใจเย็น พูดอย่างจริงจังว่า “เย่เชินหลิน ปล่อยฉันไปเถอะ ให้ฉันไป พวกเราอย่างอยู่แบบนี้อีกต่อไปเลย ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ก็ไม่สามารถเปลี่ยนความรู้สึกของฉันได้ คนอย่างส้งหลิงหลิง เธอยอมอุ้มท้องลูกของคุณ เธอสามารถทำได้ทุกอย่างจริงๆ ตอนนี้พวกเราไม่มีลูกด้วยกัน เธอจะจัดการฉันก็ไม่มีอะไร คุณคิดดู ถ้าวันข้างหน้าฉันมีลูก เป้าหมายของเธอก็คงไม่ใช่แค่ฉันกับเธอแล้ว คงจะรวมไปถึงลูกของเราด้วย ฉันไม่อยากเป็นกังวลเรื่องลูกตลอดเวลา ถ้าเวลานั้นลูกเกิดเป็นอะไรขึ้นมา พวกเราก็จะเสียใจมาก แทนที่จะรอจนถึงวันนั้น ทำให้ลูกไม่มีครอบครัวที่สมบูรณ์ สู้แยกกันตอนนี้จะดีกว่า ฉันยังรักคุณเสมอ และฉันก็ยอมรับสถานการณ์ในตอนนี้ไม่ไหวจริงๆ”
เซี่ยชีหรั่นพูดมากขนาดนี้ในครั้งเดียว ความคิดของเธอชัดเจนมากขึ้น
ฉันเคยได้ยินมาว่า การจะรักนั้นง่าย แต่จะอยู่ด้วยกันได้หรือไม่นั้นไม่ง่ายเลย บางทีพวกเขาอาจจะตกอยู่ในสถานการณ์นี้ เธอไม่สามารถเพิกเฉยต่อคนอื่นที่มองพวกเขาได้
“พูดจบ” เซี่ยชีหรั่นเงียบสนิท เย่เชินหลินถึงถามเธอ
“พูดจบแล้ว แล้วก็ยังพูดได้ชัดเจนแล้ว คุณอยากพูดอะไรไหม ฉันก็จะฟังคุณพูดด้วย” เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงเบา เธอควรจะให้โอกาสเขาด้วย ให้เขาพูดสิ่งที่เขาอยากจะบอกเธอ ไม่เช่นนั้นเธอจะเป็นคนไม่มีน้ำใจมาก
“เรื่องลูกฉันตัดสินใจแล้วจะเก็บเขาไว้ เพราะมันเป็นเรื่องทั้งชีวิต ฉันมีหน้าที่ต้องดูแลเขา แต่เรื่องที่คุณกังวลมันจะไม่มีวันเกิดขึ้นแน่นอน ส้งหลิงหลิงเป็นคนอย่างไร คุณกับฉันก็รู้ดี ฉันจะไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ใกล้ชิดกับลูกของฉันแน่นอน คุณอาจพูดว่านี่เป็นอุดมคติ เธอจะไม่ยอม จะต้องมาสร้างปัญหา ฉันสัญญากับคุณ ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้เธอมาวุ่นวายกับเราแน่นอน พ่อของเธอก็จะไม่ยอมปล่อยให้เธอทำเช่นนั้น ฉันจะทำลายตระกูลส้งอย่างสมบูรณ์ เธอจะไม่มีปัญญามายุ่งกับพวกเรา คนที่ฉันรักมากที่สุดคือคุณ ฉันจะรักลูกของเราย่างสุดหัวใจ ถ้าคุณให้ให้โอกาสฉัน”
“ถ้าคุณรักฉัน คุณก็ต้องเชื่อใจฉัน ฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย เซี่ยชีหรั่น ฉันอยากดูแลคุณตลอดชีวิต ถึงแม้ฉันจะมีลูกอีกคนก็ตาม ก็จะไม่ส่งผลกระทบต่อการดูแลคุณ เด็กจะไม่ใช้ชีวิตอยู่กับพวกเรา ไม่สามารถส่งผลกระทบต่อคุณ คุณเชื่อใจฉันไหม”
ดวงตาของเย่เชินหลินจริงใจมาก เซี่ยชีหรั่นเห็นเขามองเธอด้วยความรัก เธออยากจะพยักหน้ามาก มอบตัวเองให้กับเขา
เธอหลับตา ในหัวมีฉากที่โรงพยาบาลกับในความฝันปรากฏขึ้นสลับกัน
เธอลืมตาขึ้น ในตาเต็มไปด้วยน้ำตา แต่เธอก็ยืนยันที่จะส่ายหัว พูดด้วยเสียงเบาๆ “ขอโทษ ฉันไม่สามารถเชื่อใจคุณได้อีกแล้ว ถ้าคุณรักฉันจริง ก็ขอให้คุณปล่อยฉันไป อย่างบังคับฉัน อย่าให้ฉันมีชีวิตที่ทรมานเช่นนี้อีกเลย ฉันอยากจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ คุณก็เริ่มต้นชีวิตใหม่ของคุณ และไม่ต้องเสียเปลี่ยนใจไปมาเพื่อฉันอีกต่อไป”
เขาเห็นความเจ็บปวดบนใบหน้าของเธอ เห็นเธอปฏิเสธ
ความผิดนี้เขาเป็นคนก่อขึ้น เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะให้เธอมาทุกข์ทรมานกับเขา
เขาสมควรที่จะอยู่คนเดียวตลอดไป และเห็นเธอมีความสุขตลอดกาล
เขาโค้งมุมปากของเขาเล็กน้อย มองตาคู่นั้นของเธอ ถามครั้งสุดท้าย “คุณแน่ใจหรือว่าต้องการจะไป จะไม่ให้โอกาสฉันอีกครั้งหรือ”
ถ้าเธอตอบว่าใช่ เขาจะปล่อยมือ……..
ดวงตาของเขาคาดหวังมาก เซี่ยชีหรั่นพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว
เธอมองเขา น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตา
เวลาดูเหมือนจะหยุดลงในขณะนี้ เพียงแค่เธอตอบว่าใช่ พวกเขาก็ยังคงเป็นคู่รัก ยังเป็นคู่หมั้นอยู่ และสามารถจับมือกันได้ตลอดชีวิต
เย่เชินหลินเฝ้ามองเธอด้วยความหวังสุดท้าย หลังจากที่ถามออกไป เขาก็รู้ ว่าต่อไปเขาจะไม่วุ่นวายกับเธออีก และคงไม่มีโอกาสได้มองเขาใกล้ขนาดนี้อีก
นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เขาไม่มีสิทธิ์ดูแลปกป้องเธอแล้ว
นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เขาไม่ใช่เจ้าของเธออีกแล้ว
ชีวิตของเธอ คงไม่มีเขาแล้ว พวกเขาก็จะไปทางใครทางมัน เหมือนว่าพวกเขาไม่เคยรู้จักกัน
เขาจะใช้ชีวิตทั้งชีวิตเพื่อคิดถึงช่วงเวลาแห่งความสุขสั้น ๆ ของเขากับเธอ
ส่วนเธอ เขาปล่อยเธอไป เขาหวังว่าเธอจะลืมทุกอย่าง แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างมีความสุข
เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุด ไร้เดียงสาและน่ารักที่สุดในโลกนี้ เธอ ลำบากตั้งแต่เล็ก เธอไม่ควรจะลำบากอีกต่อไป เธอควรมีชีวิตที่ไร้กังวล
พวกเขาทั้งสองมองดูกันและกันอย่างเงียบ ๆ เซี่ยชีหรั่นน้ำตาไหลลงทีละหยดๆ
“ถ้าฉันบอกว่าใช่ คุณจะโทษฉันไหม” ในที่สุดเธอก็ถามเขาเช่นนี้ บางทีเธออาจจะทนไม่ได้
เธอเคยบอกเขาหลายครั้งแล้วว่าเธอรักเขา เธอหวังว่าเขาจะมีความสุขทุกๆวัน คำพูดนี้ไม่ใช่สั่งแต่พูด แต่เธอคิดเช่นนั้นจริงๆ
เธอไปแล้ว เหลือเขาเพียงคนเดียว เขาจะอยู่กับส้งหลิงหลิง จะมีความสุขด้วยกันใช่ไหม
ความจริงเซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเขาไม่ได้รักส้งหลิงหลิง มิฉะนั้นทำไมเขาต้องละทิ้งเธอ แล้วมาอยู่กับเธอเซี่ยชีหรั่นหล่ะ
คนอย่างเขา จะยอมฝืนใจตัวเองใช้ชีวิตอยู่กับผู้หญิงที่ตัวเองไม่รักหรือ
“เด็กโง่ ฉันจะโทษเธอได้อย่างไร” เย่เชินหลินเสียงอ่อนโยน เขาเอื้อมมือออกไป ค่อยๆเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอเบาๆ
ครั้งนี้เธอไม่ได้หลบ ความอบอุ่นเช่นนี้ ในอนาคตเธอคงไม่มีโอกาสได้สัมผัสแล้ว
“เรื่องนี้ต้องโทษฉันคนเดียว คุณจะไป ฉันไม่ควรรั้งคุณไว้” เย่เชินหลินพูดเสียงต่ำ คำพูดของเขาทำให้เซี่ยชีหรั่นคาดไม่ถึงเล็กน้อย
“ความหมายของคุณคือ คุณยอมปล่อยฉันไป” เธอถาม เย่เชินหลินยิ้ม เต็มไปด้วยความเสียใจและความเศร้า
“ใช่ ฉันให้คุณไป ต่อไปคุณก็เป็นอิสระแล้ว ไม่ว่าคุณจะเลือกใคร หลี่เหอไท้ ไห่ลี่หมิน โม่เสี่ยวจุน พวกเขาล้วนเป็นผู้ชายที่ดี เลือกคนไหนก็ดีกว่าฉันทั้งนั้น คุณพูดถูก พวกเขาไม่มีลูกติด ก็จะสามารถรักคุณได้เต็มอก ดูแลคุณได้”
คำพูดของเย่เชินหลินทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก เจ็บจนบอกตัวเองไม่ได้
น้ำตา เขาช่วยเช็ดจนแห้งแล้ว แต่ก็ไหลออกมาอีกครั้ง
เธอรู้ว่าเขาจะต้องยอมแพ้ที่ขังเธอไว้เช่นนี้ แต่เธอไม่รู้ว่าเขาจะยอมแพ้เมื่อไหร่
ไม่คาดคิดว่าเขาจะยอมปล่อยเธอไปเร็วขนาดนี้ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เธอคาดหวังในหลายวันที่ผ่านมานี้
เธอสมปรารถนาแล้ว เธอชนะแล้ว แต่ทำไมเธอไม่รู้สึกดีใจเลยแม้แต่นิดเดียว
ในเมื่อ เธอเจ็บปวดขนาดนั้น ถ้าเธอจากไปจริงๆ เธอคงจะไม่แรงที่จะหายใจในอนาคต
เขาไม่ยอมให้เธอชายตามองผู้ชายคนไหนแม้แต่นิดเดียว แต่ตอนนี้เขาบอกกับเธอจากปากว่า ต่อไปเธอสามารถเลือกคนอื่นได้แล้ว เขายังพูดอีกว่า พวกเขาเก่งกว่าเขามาก
เย่เชินหลิน คุณพูดคำเหล่านี้ด้วยอารมณ์ไหน คุณจะเจ็บปวดเหมือนฉันไหม
“ให้ฉันกอดคุณอีกครั้งนะ” เย่เชินหลินพูดเสียงแหบ
