ตอนที่ 548 สาวใช้ตัวแสบ 452
เย่เชินหลินพูดจบ กดโทรศัพท์ที่อยู่ตรงหน้าสองครั้ง หลี่เหอไท้ก็กำลังจะออกคำสั่ง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“คุณหลี่ มีชายชุดดำหลายคนมาล้อมพวกเราไว้แล้ว” ลูกน้องรายงาน หลี่เหอไท้ยิ้มอย่างใจเย็น ในใจคิด ดูท่าเย่เชินหลินก็มีการเตรียมการไว้เรียบร้อยแล้ว
“ตามที่ฉัน…….” หลี่เหอไท้พูดไปได้ครึ่งหนึ่ง เซี่ยชีหรั่นเรียกเขาด้วยความกังวล “พี่เหอไท้” คำพูดของเขาหยุดโดยอัตโนมัติ
“พี่เหอไท้ ฉันไม่อยากกลับไปกับพี่ พี่ทานข้าวกับฉันที่นี่ก่อนไหม ถ้าไม่อยากทาน ก็รบกวนพี่พาคนของพี่กลับไปเถอะ”
เซี่ยชีหรั่นรอต่อไปไม่ได้แล้ว ถ้ารอต่อไป เธอรู้ว่าจะต้องเกิดเรื่องขึ้นอย่างแน่นอน
ไม่ว่าคนที่หลี่เหอไท้พามา หรือคนของตระกูลเย่ ล้วนมีเลือดมีเนื้อทั้งหมด เธอทนไม่ได้ที่จะเห็นใครบาดเจ็บ
ไม่ต้องพูดถึง ถ้าหลี่เหอไท้พาเธอกลับไปด้วยวิธีนี้ หลังจากนั้นเย่เชินหลินจะยอมได้อย่างไร
เขาก็จะต้องใช้วิธีเดิมเพื่อแย่งเธอกลับมา โยนกลับไปกลับมาเช่นนั้น มันก็จะไม่สามารถแก้ปัญหาของพวกเขาได้ แต่กลับจะทำให้คนที่บริสุทธิ์จะต้องเดือดร้อนไปด้วย
สีหน้าเซี่ยชีหรั่นจริงจังและเย็นชามาก หลี่เหอไท้ก็เย็นลง แต่เย่เชินหลินกลับมาสายตาที่แสดงออกถึงเป็นผู้ชนะ
ไม่ว่าอย่างไร ผู้หญิงของเขาก็ยังรักเขาอยู่ จะไม่ยืนเคียงข้างคนอื่นในเวลาเช่นนี้
“ชีหรั่น อย่ากลัว ฉันจะไม่ให้ใครทำร้ายใคร คุณอย่ากังวลนะ ฉันแค่ต้องการจะพาเธอกลับไป ไม่อยากให้เธอถูกเขาบังคับให้อยู่ที่นี่ คุณเชื่อฉัน ฉันสัญญาว่าจะไม่ให้ใครทำร้ายคนของที่นี่แม้แต่คนเดียว คุณไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น รอฉันพาคุณกลับไปก็พอ”
“ไม่” เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวยืนยัน
“ฉันไม่ไป ฉันคิดแล้ว พี่เหอไท้ฉันจะอยู่ที่นี่ เขาไม่ได้บังคับฉัน แต่ฉันยังรักเขาอยู่ ถึงแม้เรื่องนั้นเขาจะเป็นคนผิด แต่เด็กเป็นผู้บริสุทธิ์ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เอาเด็กออก ฉันก็พอจะเข้าใจ และเขาก็บอกฉันแล้ว เด็กจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับฉัน เขาจะเลี้ยงดูเด็กคนนั้นเอง จะไม่ส่งผลกระทบต่อชีวิตของฉัน คุณกลับเถอะ ในอนาคตพวกเราทั้งสองยังต้องใช้ชีวิตด้วยกัน ฉันไม่อยากให้เกิดความขัดแย้งเช่นนี้อีก ทุกคนเป็นญาติ ฉันแค่อยากเห็นทุกคนเข้ากันได้ดี”
เย่เชินหลินหวังเป็นอย่างมากว่าคำพูดทุกคำของเซี่ยชีหรั่นจะมาจากใจของเธอจริงๆ เสียดายเขาดูออก เธอแค่ต้องการให้หลี่เหอไท้
หยุดและออกจากที่นี่ไป
หลี่เหอไท้เงียบเป็นเวลานาน มองเย่เชินหลินอย่างเย็นชา บีบกำปั้นอย่างไม่รู้ตัว
เขายอมวางมือแล้ว เด็กคนนี้ก็ควรวางมือ เขารู้สึกไม่พอใจ ที่เซี่ยชีหรั่นจะอยู่ที่นี่ต่อไป
แค่เซี่ยชีหรั่นพูดขนาดนี้แล้ว ถ้าเขายังจะไม่ยอมถอย ดูแล้วก็ไม่มีเหตุผล
ดูออกว่าหลี่เหอไท้ยังอยากจะยืนยันต่อไป เซี่ยชีหรั่นหันไปพูดกับเย่เชินหลินอย่างเย็นชา “โม่ คุณปล่อยมือฉัน ฉันขอไปพูดอะไรกับพี่เหอไท้หน่อย”
เธอเรียกเขาว่าโม่ แสดงว่าเขาจะไม่เปลี่ยนใจแน่นอน เย่เชินหลินก็เคารพการตัดสินใจของเขา ปล่อยมือเธอ
เซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไปหาหลี่เหอไท้ พูดเบาๆ “ขอบคุณมาก พี่เหอไท้ ขอโทษที่ทำให้คุณเข้าใจผิด ว่าฉันอยากจะออกไปจากชีวิตของเขา เป็นเพราะฉันไม่เอาไหนเอง ฉันยังรักเขาอยู่ ไม่สามารถอยู่ได้โดยไม่มีเขา วันนี้คุณพาคนมามากมายเพื่อรับฉันกลับบ้าน ฉันดีใจมาก แต่ไม่เป็นไร ฉันกับเขาไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน พรุ่งนี้ ฉันกับเขาจะกลับไปเยี่ยมแม่ที่บ้านนะ แล้วพวกเราก็ทานข้าวด้วยกัน ดีไหม”
เสียงของเซี่ยชีหรั่นทั้งอ่อนโยนและเบา การแสดงออกของเขาเต็มไปด้วยความขอร้อง สีหน้าของเธอทำให้หลี่เหอไท้ใจอ่อนลง
เขาคิด ถ้าตอนนี้มีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนี้ก็คงจะปฏิเสธความต้องการของเธอไม่ลงเช่นกัน
เขาจ้องมองเย่เชินหลินอย่างเย็นชาอีกครั้ง แล้วก็หันไปมองเซี่ยชีหรั่นด้วยสายตาที่อ่อนโยนและเป็นห่วง ยิ้มเล็กน้อย “พี่เหอไท้ เชื่อในสิ่งที่เธอพูด คุณเป็นผู้หญิงที่ไร้เดียงสาและน่ารักที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา หากมีใครบังคับฝืนใจเธอ ก็คงจะไม่ใช่คนแล้ว ตกลง เธอจะให้ฉันกลับ ฉันก็จะกลับ จำไว้นะ ถ้าเธอต้องการให้ฉันพาเธอออกไปจากที่นี่เมื่อไหร่ ฉันก็จะมีวิธีพาเธอออกไปได้ เข้าใจไหม”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าอย่างจริงจัง รู้สึกโล่งในใจ โชคดีที่ทั้งสองฝ่ายไม่ได้ลงมือ โชคดีจริงๆ
ถึงแม้เย่เชินหลินจะสั่งให้คนชุดดำออกมา แต่เขาก็ได้กำชับไว้แล้ว แม้หลี่เหอไท้จะพาเซี่ยชีหรั่นกลับไป ก็เพราะเป็นห่วงและหวังดีกับเซี่ยชีหรั่น เป็นเจตนาที่ดี
เขากำชับไว้ว่าถ้าไม่จำเป็นจริงห้ามทำร้ายใคร วัตถุประสงค์ของพวกเขาคือเก็บคนไว้ ไม่ใช่การต่อสู้
การที่ให้ชายชุดดำล้อมรถยนต์ไว้ ก็เพื่อจับตามองความเคลื่อนไหว ไม่ได้ให้ลงมือ
หลี่เหอไท้มองเซี่ยชีหรั่นสักพัก หันหลังแล้วเดินออกไป เซี่ยชีหรั่นในใจรู้สึกเสียใจ เพราะเธอรู้ว่าเขามาที่นี่ก็เพราะเธอ พาเธอกลับไปไม่ได้เขาจะต้องรู้สึกผิดหวังมาก
“พี่เหอไท้ พรุ่งนี้กลับบ้านฉันจะทำกับข้าวให้พี่ทานนะ” เธอพูดอยู่ด้านหลังเขาเบาๆ หลี่เหอไท้ยิ้มดีใจและตอบรับ แต่ไม่ได้หันกลับมา ก้าวออกจากประตูด้วยความมั่นคง
เซี่ยชีหรั่นมองตามหลังเขาจนเขาออกไป เธอไม่ได้กลับไปที่โต๊ะอีก แต่เดินออกไปทางจากห้องอาหารไป
เย่เชินหลินกดปุ่มลัดโทรศัพท์แล้วสั่ง “พวกคุณแยกย้ายกลับไปได้แล้ว”
เซี่ยชีหรั่นเดินกลับไปที่ห้องโดยตรง แล้วปิดประตู แต่ไม่ได้ล็อก ที่นี่เป็นบ้านของเย่เชินหลิน ถึงเธอจะล๊อคก็ไม่มีประโยชน์ เพราะเขามีกุญแจ
วิลล่ากลับมาเงียบสงบเหมือนเดิม เหมือนว่าหลี่เหอไท้ไม่เคยมาที่นี่
กลางคืน เซี่ยชีหรั่นก็นอนคนเดียว เช้าตรู่เย่เชินหลินเข้ามานอนกอดเธอสักพัก ครั้งนี้เธอรู้ตัว แต่เธอไม่ได้ขยับตัว เธอไม่รู้ว่าถ้าเย่เชินหลินรู้ว่าเธอรู้ตัว เธอจะเผชิญหน้าอย่างไร
แต่ในใจเธอก็รู้ดีว่า เธอก็ไม่อยากจะจากเขาไปเช่นกัน
“ที่รัก จะเป็นเช่นนี้ตลอดไปเหรอ เช่นนี้คุณก็ไม่มีความสุข ฉันก็รู้สึกอึดอัด ฉันรักคุณ ฉันทนไม่ได้ ถ้าคุณจะจากฉันไป ไม่ต้องการอยู่กับฉันตลอดไปจริงๆหรือ” เย่เชินหลินพูดพึมพำเบาๆ เสียงเบามาก มีแค่ตัวเขาเองที่ได้ยิน
เซี่ยชีหรั่นได้ยินไม่ชัดเจน แต่ก็พอเดาออกว่าเขาหมายความว่าอย่างไร
เธอถอนหายใจยาว แล้วถามตัวเอง จะไม่อยู่กับเขาตลอดชีวิตจริงๆหรือ เซี่ยชีหรั่นอย่าใจอ่อนนะ ต้องยืนยันให้ถึงที่สุด นี่ไม่เพียงดีต่อเธอ แต่มันดีสำหรับลูกของเธอ และยังดีต่อลูกของส้งหลิงหลิงด้วย
ครั้งนี้เย่เชินหลินไม่ได้เหมือนทุกคืนรีบออกจากห้องไป เขารู้สึกโลภเล็กน้อยที่จะกอดเธอไว้
เขากอดร่างของเธอไว้อย่างแน่น จูบผมที่นุ่มนวลของเธอเบาๆ กอดเธอไว้เช่นนี้ ร่างกายของเขามีความรู้สึกเกิดขึ้น แต่เขาทำผิดมาแล้ว ในเวลานี้เขาจะไม่ใช้วิธีนั้นเพื่อรั้งเธอไว้
เขาคิด บางทีร่างของเซี่ยชีหรั่นยอมจำนน แต่เธอจะโทษตัวเองมากขึ้นในใจของเธอ
เขาไม่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอมาหลายวันแล้ว ทุกครั้งที่เธอยิ้ม จะเป็นเหมือนดอกไม้บานเล็ก ๆ ที่งดงามมาก ทำให้คนเห็นมีความสุข
เซี่ยชีหรั่นต้องรอถึงเมื่อไหร่เธอถึงจะยอมยิ้ม ฉันจะต้องได้เห็นวันนั้นใช่ไหม
ที่รัก คุณเป็นที่รักของฉัน เป็นคนเดียวบนโลกนี้ที่ฉันจะไม่ทำร้าย แต่ชีวิตที่ไม่พึงประสงค์ของคุณทุกวันเป็นเพราะฉัน คุณคงเกลียดฉันมากใช่ไหม โทษฉันเถอะ เพราะฉันไม่ดีเอง ไม่เห็นแผนการที่ชั่วร้ายของส้งหลิงหลิงเร็วกว่านี้
ถ้าฉันรู้เร็วกว่านี้ หยุดเธอก่อนหน้านี้ คุณคงไม่ต้องเผชิญกับความโศกเศร้าในตอนนี้
หลายคืนมานี้เซี่ยชีหรั่นไม่เคยหลับสนิทเลย เธอคุ้นเคยกับอ้อมกอดของเขามานานแล้ว ชอบกลิ่นลมหายใจของเขา กลิ่นของผู้ชายบริสุทธิ์นั้นสามารถทำให้เธอรู้สึกสบายใจ และนอนหลับอย่างสบายใจ
เขาไม่ได้ออกไปแต่กลับกอดเธอแน่นขึ้น เธอรู้สึกแปลกๆ มีความโลภในความรักที่เขามีให้
เธอรู้อยู่แก่ใจ เขาไม่สามารถรั้งเธอไว้ได้ตลอด เธอไม่ต้องการให้ใครช่วยเธอ ตราบใดที่เธอตัดสินใจจะต่อสู้กับเขาให้ถึงที่สุด ใช้กลยุทธ์ในการเพิกเฉยต่อเขา ในที่สุดเขาก็จะปล่อยเธอไปเอง
จากนั้นก็ถึงเวลาที่เธอต้องจากไปอย่างจริงจัง ในชาตินี้ เธอก็คงจะไม่มีโอกาสได้อยู่ในอ้อมแขนของเขาและไม่สามารถรู้สึกถึงความอบอุ่นของเขาได้อีกต่อไป
ยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอรัก เธอต้องการจะโหดร้ายแค่ไหน อยากจะตัดความรู้สึกทันที ก็คงจะเป็นไปได้ยาก
ลมหายใจของเธอไม่สม่ำเสมอ เขารู้สึกได้
สิ่งเล็กๆ คุณไม่ได้หลับใช่ไหม คุณแค่ไม่ต้องการเผชิญหน้ากับฉัน แต่คุณก็ยังชอบอ้อมกอดของฉันใช่ไหม
ได้ ถ้าคุณไม่ต้องการฉันขณะตื่น เช่นนั้นก็เผชิญหน้ากับฉันแบบหลับแล้วกัน
ฉันจะไม่ไป จะนอนกอดคุณจนเช้า
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าหลับในอ้อมกอดของเขาไปตอนไหน
ไม่อยากทำให้เธอตื่น เขาไม่ขยับตัว กอดเธอไว้อย่างเงียบๆ ขอแค่ยังมีโอกาสได้กอดเธอ สำหรับเขาแล้ว เป็นเรื่องที่มีความสุขมากพอแล้ว
ตอนนี้เขามีแนวคิดมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาสร้างปัญหาใหญ่สำหรับผู้หญิงของเขา
เด็กโง่ คิดจะออกจากเขา จะต้องรู้สึกเสียดาย แต่ถ้าไม่ออกจากเขา ก็จะรู้สึกรับไม่ได้กับเรื่องจริงที่เขามีลูก ไม่ว่าเขาจะสัญญาว่าอะไร เธอคงไม่สามารถผ่านอุปสรรคนี้ในใจได้
ชีหรั่นที่รัก คุณรู้ไหมเวลาที่คุณไม่สบายใจ ในใจฉันก็รู้สึกอึดอัดมาก
ฉันอยากเห็นรอยยิ้มของคุณ อยากเห็นใบหน้าที่มีความสุขของคุณ
ฉันปล่อยคุณไปก็ได้ ขอแค่คุณมีความสุขจริงๆ แต่คุณจะมีความสุขจริงๆหรือ ถ้าตอนนี้คุณไม่ชอบให้ฉันกอดคุณ ความต้องการของคุณนั้นชัดเจนมาก แค่คุณไม่พูดมันออกมาเท่านั้น
เย่เชินหลินไม่สามารถลืมสายตาที่ไร้เดียงสาของเธอที่มองเขาได้ พูดว่าจะรักเขาตลอดไป ดวงตาของเธอสว่างมากแค่ไหน
ไม่รู้ว่านานแค่ไหน เซี่ยชีหรั่นหลับสนิทมากขึ้น แล้วเขาไปอยู่ในความฝัน
ในฝัน เธอเห็นเย่เชินหลินอุ้มเด็กน้อยแล้วอยู่กับส้งหลิงหลิง พวกเขายิ้มอย่างมีความสุข เด็กน้อยก็ยิ้มอย่างไร้เดียงสา เรียกคุณพ่อ คุณแม่ เย่เชินหลินแสดงถึงความรักที่มีต่อลูกหยิกแก้มเล็กของเด็กน้อยอย่างน่าเอ็นดู
น้ำตาของเธอไหลลงบนแก้ม เธอรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน
เธออยากจะหนี เย่เชินหลินสีหน้าเปลี่ยนทันที จับเธอไว้อย่างแน่น ห้ามเธอไป ห้ามเธอหลบ บังคับให้เธอต้องมองดูตลอด
