ตอนที่ 562 สาวใช้ตัวแสบ 466
“หรั่นหรั่น เป็นอะไรเหรอลูก？”จ้าวเหวินอิงลุกขึ้น และรีบวิ่งไปหาลูกสาว จิ่วจิ่วก็รีบตามไปอย่างรีบร้อน
เซี่ยชีหรั่นสีหน้าไม่สู้ดีนัก ริมฝีปากสั่น เธอพูดกับแม่ของเธอว่า：“ลูกจะออกไปข้างนอกครู่นึงนะคะ”
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น？”จ้าวเหวินอิงถามขึ้นอย่างร้อนใจ ในฐานะที่เป็นแม่ เธอจะวางใจให้ลูกสาวออกไปข้างนอกคนเดียวได้อย่างไรกันล่ะ？
“เย่เชินหลินดื่มเหล้าเมาอยู่ที่ผับ ลูกต้องรีบไปดูเขาค่ะ！”เมื่อเซี่ยชีหรั่นพูดจบ เธอก็ได้ยินเสียงของหลี่เหอไท้ดังออกมาจากห้องหนังสือ
“ผมจะไปกับคุณเอง ไม่ต้องร้อนใจไป！”หลี่เหอไท้มายืนอยู่ที่เบื้องหน้าของเธอ จากนั้นก็ประคองเซี่ยชีหรั่นที่ดูเหมือนจะอ่อนล้า
หากข้อความของไห่ลี่หมินเขียนเพียงเย่เชินหลินเมาอยู่ที่ผับ เซี่ยชีหรั่นคงไม่ร้อนใจเช่นนี้
ความสามารถในการดื่มสุราของเย่เชินหลินนั้น เซี่ยชีหรั่นรู้เป็นอย่างดี เธอยังจำได้ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งที่เขาดื่มเหล้าเยอะมาก เธอคิดว่าจะต้องลากเขาส่งโรงพยาบาลเป็นแน่ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด
ดังนั้นในครั้งนี้ เธอก็ไม่รู้จริงๆว่าเขาต้องดื่มหนักขนาดไหนถึงได้มีอาการหนักขนาดนี้
“แม่วางใจเถอะครับ ผมจะไปเป็นเพื่อนเธอเอง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะดูแลเธอเป็นอย่างดี”ก่อนที่หลี่เหอไท้จะออกจากบ้านก็ได้พูดรับปากกับแม่ของเธอ แต่แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ จ้าวเหวินอิงก็ยังคงอดเป็นห่วงไม่ได้
“หรั่นหรั่น มีเหอไท้ไปเป็นเพื่อนลูก ลูกก็อย่าได้ร้อนใจไปเลย”
“ค่ะ แม่”เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ แต่ก็ไม่ได้หยุดฝีเท้าลง ยังคงรีบตามหลี่เหอไท้ออกไปข้างนอก
“เขาไปดื่มเหล้าที่ไหน ดื่มมานานแค่ไหนแล้ว？”หลี่เหอไท้ถามขึ้น เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าและพูดว่า：“คงเป็นเพราะว่าไห่ลี่หมินส่งข้อความมาหาเธอหลายครั้งและบอกว่า เขาแย่มากแล้ว ฉันอยากจะถามเขาว่า ต้องพาส่งโรงพยาบาลหรือเปล่า”
หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นบอกที่อยู่ของเขา ก็รีบกดเบอร์โทรของไห่ลี่หมินและโทรหาเขาทันที
“ผมขอตัวไปห้องน้ำสักครู่” ไห่ลี่หมินพูดขึ้น และไม่สนใจด้วยว่าเย่เชินหลินจะสงสัยหรือไม่ เมื่อเขาเดินออกห่างระยะหนึ่ง ถึงได้กดรับโทรศัพท์
ความสามารถในการดื่มเหล้าของเย่เชินหลินนั้นดีมาโดยตลอด แม้ว่าเขาจะดื่มเหล้าฝรั่งไปแล้วสองถึงสามขวดแต่เขาก็ยังสามารถประคองสติได้เป็นอย่างดี
เขารู้ว่าไห่ลี่หมินนั้นออกไปโทรศัพท์ แต่ว่าแต่ไหนแต่ไรมาไห่ลี่หมินนั้นก็งานยุ่งมาโดยตลอด ก็เลยไม่ได้คิดว่าโทรศัพท์สายนั้นจะเกี่ยวข้องกับเซี่ยชีหรั่น จึงก้มหน้าดื่มเหล้าต่อไป
“ฮันโหล？หรั่นหรั่น！”ไห่ลี่หมินรับโทรศัพท์และพูดขึ้นด้วยเสียงเบา
“เขาเป็นอะไรเหรอ？พวกคุณยังอยู่ในผับ？ทำไมยังไม่ไปโรงพยาบาลอีก？”น้ำเสียงของเซี่ยชีหรั่นนั้นดูร้อนใจเป็นอย่างมาก ความสงสัยของเธอนั้นทำให้สีหน้าของไห่ลี่หมินเปลี่ยนไป
การที่เธอเป็นเช่นนี้ ใครจะไปจีบเธอติดล่ะ？
ดูเหมือนว่า ความรู้สึกที่เซี่ยชีหรั่นมีต่อเย่เชินหลินนั้นมากมายเหลือเกิน แม้กระทั่งตัวเธอเองก็ไม่รู้ตัวเลย
“ตอนนี้เขาดีขึ้นแล้ว ได้สติแล้ว ผมจะพาเขาไปโรงพยาบาล แต่เขาก็ไม่ยอม เขาเอาแต่เรียกชื่อของคุณ ผมคิดว่าทางดี คุณมาโน้มน้าวเขาด้วยตนเองเถอะ”
เมื่อได้ยินว่าเขานั้นเริ่มได้สติแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็โล่งอกในทันที แต่เธอก็ยังขมวดคิ้วอยู่
“ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ อย่าให้เขาดื่มต่อล่ะ！”
“ผมจะพยายาม คุณก็รู้ว่าผมก็ไม่อาจที่จะโน้มน้าวเขาได้”
“ขอบคุณมากนะคะ！”หลังจากที่เธอวางสายลง เธอก็ถอนหายใจลึกเฮือกหนึ่ง และพูดกับหลี่เหอไท้ว่า：“พี่หลี่เหอไท้ เร็วกว่านี้อีกหน่อยได้ไหมคะ？”
หลี่เหอไท้เป็นคนขับรถพาเธอออกมาด้วยตนเอง ไม่ได้เรียกให้คนขับรถมาขับให้
เมื่อเซี่ยชีหรั่นเร่งขึ้น เขาก็รับปาก และเพิ่มความเร็วขึ้นในทันที
ไห่ลี่หมินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ของตน เมื่อเห็นเย่เชินหลินเปิดเหล้าขวดใหม่ และดื่มไปจนเหลือแค่ก้นขวด เขาก็รีบแย่งขวดเหล้ามา เพราะไม่อยากให้เขาดื่มต่อไปอีกแล้ว
“เอามานี่นะ！คุณจะมาเจ้ากี้เจ้าการกับผมทำไม？”เนื่องจากดื่มไปเยอะมาก ตาของเย่เชินหลินจึงแดงก่ำและคิดว่าการกระทำของไห่ลี่หมินเช่นนี้ เกิดขึ้นเพราะเป็นความต้องการของเซี่ยชีหรั่น กระทั่งตอนนี้เขาก็ยังอยากที่จะต่อยเขาอย่างแรงอีกสักหนึ่งที
ใครก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะแตะต้องผู้หญิงคนนี้！ไม่มีสิทธิ์！
คำพูดเหล่านี้เขาทำได้แค่เพียงพูดอยู่ในใจ เขารู้สึกเกลียดตัวเองอย่างที่สุด และก็ไม่รู้ด้วยว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป
ไห่ลี่หมินไม่ยอมส่งเหล้าให้เขา เขาหันหน้าไปที่เค้าเตอร์บาร์ แล้วส่งสัญญาณให้กับบริกรคนหนึ่งให้เปิดเหล้าให้กับเขาหนึ่งขวด
ความสามารถในการดื่มเหล้าของพวกเขาทั้งสองนั้นบริกรต่างรู้ดีและก็รู้เป็นอย่างดีด้วยว่าพวกเขาทั้งสองนั้นเป็นใคร หากเขาต้องการที่จะดื่ม เขาก็ไม่กล้าที่จะขัดขืน
ขณะที่บริกรเดินเข้ามาใกล้ เพื่อที่จะนำเหล้าไปเสิร์ฟ ไห่ลี่หมินก็ขมวดคิ้วขึ้นพร้อมกับโบกมือ เพื่อบอกเป็นนัยว่าอย่าเสิร์ฟเหล้าให้กับเขา ให้รีบกลับไป
“เอามานี่！”เย่เชินหลินออกคำสั่งอย่างดุดัน บริกรทำได้เพียงทำตามคำสั่งแล้วเดินไปข้างหน้า ไห่ลี่หมินขมวดคิ้วและออกคำสั่งขึ้นว่า：“เอากลับไป！ไม่เห็นเหรอว่าเขาดื่มเยอะเกินไปแล้ว？”
“ใครดื่มเยอะไป？ตาคุณมีปัญหาเหรอ？”เย่เชินหลินพูดขึ้นอย่างโมโห และจ้องมองไห่ลี่หมิน อย่างดุดัน จากนั้นลุกขึ้นแล้วเดินไปหาบริกร
สมัยก่อนเย่เชินหลินมีวดีเด็ดอยู่ประโยคหนึ่ง ซึ่งก็คือมีเพียงแค่ผู้ชายที่อ่อนแอและใช้ไม่ได้เท่านั้น ที่จะใช้เหล้าในการแก้ไขปัญหา
ค่ำคืนวันนี้เขาพบว่า ผู้ชายที่ไม่ว่าจะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็ไม่สามารถที่จะหลบหนีช่วงเวลาที่อ่อนแอไปได้ เฉกเช่นเดียวกับเขาในตอนนี้ ไม่ว่าเขาจะทำอย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่มีทางที่จะได้ใช้ชีวิตอยู่กับผู้หญิงที่เขารัก และเขาก็ไม่สามารถที่จะปล่อยให้ผู้หญิงที่ท้องลูกของเขาเสียใจได้
เขาตัดสินใจแล้วว่าจะยอมเสียเธอไป ยอมเห็นชายอื่นอยู่ข้างกายของเธออย่างมีความสุข
แต่หากเสียเซี่ยชีหรั่นจากเขาไป สิ่งที่เขามีอยู่ทั้งหมดนี้จะมีความหมายอะไร？
ภายในใจของเขาเหมือนมีก้อนหินขนาดใหญ่กดทับอยู่ ทำให้เขานั้นรู้สึกอึดอัด ดังนั้นจึงอยากจะดื่มเหล้า มีเพียงเหล้าเท่านั้นที่จะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
เมื่อเดินมาที่ข้างๆบริกร เขาก็ยื่นมือออกไป แต่ไห่ลี่หมินกลับหยิบขวดเหล้าขวดนั้นไปเสียก่อน เย่เชินหลินจึงยื่นมือออกไปจะหยิบเหล้าอีกขวดหนึ่ง การกระทำเช่นนั้นทำให้บริกรรู้สึกลำบากใจ ไม่กล้าพูดอะไรออกมา
จุดประสงค์ของไห่ลี่หมินก็คือต้องการที่จะถ่วงเวลาก็เท่านั้น
ในขณะที่เขาทั้งสองคนกำลังแย่งขวดเหล้ากันไปมานั้น ในที่สุดเย่เชินหลินก็ทนไม่ไหว จึงตะโกนคำรามอย่างเสียงดังขึ้นว่า：“ปล่อยมือเดี๋ยวนี้ ！คุณจะมาห้ามผมไม่ให้ดื่มเหล้าทำไม？”
“ก็ผมสบายใจ”ไห่ลี่หมินพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย มองไปที่เย่เชินหลิน และไม่ยอมที่จะปล่อยมือ
“ไสหัวไป！”เย่เชินหลินตาแดงก่ำ พร้อมระบายความโกรธที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมา
ขณะที่เขาเตะเท้าออกไป ไห่ลี่หมินก็รีบหลบทันที
เนื่องจากเย่เชินหลินดื่มเหล้าไปมากมาย แต่ไห่ลี่หมินนั้นแทบจะไม่ได้ดื่มเลย ดังนั้นสติของเขาก็ต้องดีกว่าเย่เชินหลินอย่างแน่นอน
ไห่ลี่หมินกดเย่เชินหลินล้มไปบนเก้าอี้ได้อย่างง่ายดาย และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดันว่า：“อย่าเป็นบ้าอีกเลย！”
“ไสหัวไป！”เย่เชินหลินเตะเท้าออกไป คราวนี้เตะโดนลำตัวของไห่ลี่หมิน แต่เนื่องจากองศาของการเตะผิดพลาด จึงทำให้เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ
เมื่อบริกรเห็นเช่นนั้น ก็คิดได้ว่าอย่าให้เขาดื่มเป็นดีที่สุด เขาจึงอาศัยช่วงจังหวะที่เขาทั้งสองคนนั้นทะเลาะกันอยู่ รีบยกถาดเหล้าออกไป
“หยุดเดี๋ยวนี้ ใครบอกให้คุณไป เอาเหล้าวางไว้ ！”คำพูดของเย่เชินหลินทำให้บริกรต้องหยุดฝีเท้าลง
“เย่เชินหลิน เอาแบบนี้แล้วกัน ใช้กฎเดิมของพวกเรา หากว่าคุณชนะ ผมจะยอมให้คุณดื่ม แต่ถ้าคุณแพ้ คืนนี้คุณจะต้องเชื่อฟังผม”
คืนนี้คุณจะต้องเชื่อฟังผม……เมื่อบริการได้ยินเช่นนั้น ก็รู้สึกว่าคำพูดคำนี้นั้นเหมือนคำพูดที่ใช้พูดกับเพื่อนรัก
ในเมื่อไห่ลี่หมินเปิดฉากขึ้นแล้ว เย่เชินหลินจะไม่รับคำได้อย่างไร เขาอยากที่จะต่อยเขาอย่างแรงสักหนึ่งหมัด และเขาก็คงไม่จำเป็นต้องออมมือด้วย？
“คุณรออยู่ข้างๆก็แล้วกัน เตรียมเหล้าไว้ให้ผมให้เรียบร้อย！”
บริเวณที่นั่งที่ไห่ลี่หมินกับเย่เชินหลินยืนอยู่นั้น เป็นที่ที่ค่อนข้างลับตาคน ทำให้เขาไม่ต้องกังวลว่าจะมีคนอื่นเข้ามาวุ่นวาย
บริกรรู้ว่าพวกเขาเป็นเพื่อนรักกันและการทะเลาะกันของพวกเขาในครั้งนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา จึงได้วางขวดเหล้าทิ้งไว้ และรีบวิ่งออกไป
เมื่อไม่มีใครอยู่แล้ว พวกเขาทั้งสองก็ไม่ต้องสนใจสถานะของตนอีกแล้ว พวกเขาต่างทอดถอนหายใจและเตรียมที่จะลงมือ
โดยปกติแล้วไห่ลี่หมินไม่เคยสู้เย่เชินหลินได้เลย แต่ค่ำคืนนี้ทั้งสองต่างมีฝีมือพอกัน และเขาก็ไม่คิดที่จะทำร้ายเย่เชินหลินให้ได้รับบาดเจ็บ และในความเป็นจริงแล้วเย่เชินหลินก็ไม่ได้อยากที่จะทำร้ายเขา เขาก็แค่โมโหก็เท่านั้น
เมื่อเซี่ยชีหรั่นกับหลี่เหอไท้มาถึง บริกรก็พาพวกเขาทั้งสองมายังที่นั่งของเย่เชินหลินกับไห่ลี่หมิน ทั้งสองคนกำลังนั่งอยู่บนโซฟาอย่างเหนื่อยหอบ
เมื่อเซี่ยชีหรั่นเห็นสภาพเช่นนั้นของเย่เชินหลิน เธอก็อดไม่ได้ที่จะเจ็บปวดใจ
“พวกคุณทำอะไรกันเนี่ย？ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ？”เธอพูดขึ้นเสียงแหลม จากนั้นก็เดินไปด้านหน้าของเย่เชินหลิน เมื่อเห็นดวงตาของเขาแดงก่ำ เธอก็รู้ได้ทันทีว่าเขาดื่มไปไม่น้อย จึงพูดออกมาประโยคหนึ่งว่า：“คุณบ้าไปแล้วเหรอ？ทำไมดื่มเหล้ามากมายขนาดนี้？ทำไมถึงได้ทะเลาะกัน？”
หลี่เหอไท้พยักหน้าให้กับไห่ลี่หมินเพื่อเป็นการทักทาย พวกเขาทั้งสองนั้นไม่ได้คุ้นเคยกันมากนัก
จากนั้นสายตาของพวกเขาก็ต่างจับจ้องไปที่เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่น แม้ว่าภายในใจนั้นจะรู้สึกเจ็บปวด แต่พวกเขาก็ไม่เพียงแต่หวังว่าเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินจะสามารถปรับความเข้าใจกันได้ แต่ก็ยังเป็นกังวลเพราะเด็กคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ ปัญหาของเย่เชินหลินนั้นยังไม่ได้รับการแก้ไข
พวกเขาต่างรู้ดีว่า ความรู้สึกของเขาทั้งสองคนนั้นลึกซึ้งเพียงใด ไม่ใช่ว่าอยากจะให้พวกเขาแยกจากกัน พวกเขาก็จะสามารถแยกจากกันได้ทันที และแน่นอนว่าหากพวกเขาอยากที่จะคืนดีกัน ก็จะคืนดีกันได้ง่ายๆ ทุกสิ่งทุกอย่างก็ต้องอยู่ที่ว่าพวกเขาจะตัดสินใจกันอย่างไร
“คุณเป็นไงบ้าง？ให้พวกเขาทั้งสองพาคุณไปตรวจที่โรงพยาบาลก่อนเถอะ！” เซี่ยชีหรั่นถามขึ้นอย่างร้อนใจ และมองไปที่ใบหน้าของเย่เชินหลินอย่างละเอียด
เย่เชินหลินมองเธออย่างเรียบเฉย นับตั้งแต่ที่เขาเห็นเธอเดินเข้ามา เขาก็รู้สึกตะลึงงัน จากนั้นก็คิดได้ว่าจะต้องเป็นไห่ลี่หมินแน่ๆที่บอกให้เธอมาที่นี่
ไห่ลี่หมิน ไม่เสียแรงเลยที่เป็นไห่ลี่หมิน คนที่โตมากับเขาตั้งแต่เด็กๆ กระทั่งกลายเป็นพี่น้องที่ตายแทนกันได้
สีหน้าเป็นห่วงเป็นใยที่เซี่ยชีหรั่นแสดงออกมานั้น ทำให้ภายในใจของเย่เชินหลินรู้สึกเจ็บปวด เขานั้นอยากจะกอดเธอไว้ในอ้อมกอดแบบไม่ต้องคำนึงถึงเหตุผลใดใด ใจแทบขาด
