ตอนที่ 581 สาวใช้ตัวแสบ 485
“รู้แล้ว ไม่ต้องกันเธอ เธอจะเข้ามา ก็ปล่อยเธอเข้ามา”
มาก็ดีแล้ว
เซี่ยชีหรั่น ครั้งนี้เธอควรยอมแพ้ได้แล้วมั้ง
“คุณค่อยๆเดินนะ” เย่เชินหลินพูดกับส้งหลิงหลิงไปคำหนึ่ง จากนั้นก็โน้มตัวลง หันไปทางท้องของเธอ แล้วพูดกระซิบไปประโยคหนึ่ง “ลูกรัก เธออยู่ในท้องยังสบายดีใช่ไหม? สมกับที่เป็นลูกพ่อจริงๆ แข็งแรงมากขนาดนี้ เกิดเรื่องอะไรมากมายขนาดนี้ ยังปลอดภัยไม่เป็นอะไร”
เขาลูบหน้าท้องส้งหลิงหลิงเบาๆ พูดคุยกันตั้งนาน
ส้งหลิงหลิงได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์เขาแล้ว เธอฉลาดขนาดนั้นแน่นอนว่าฟังออกว่าเขากำลังหลอกใช้เธอ
เธอไม่สนใจว่าเขาจะหลอกใช้เธอ สำหรับเธอแล้ว ถือเป็นเรื่องที่ดี ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามที่สามารถกระทบกระเทือนเซี่ยชีหรั่น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรที่ทำให้พวกเขาแยกจากกันก็ถือเป็นเรื่องที่ดี
“เชินหลิน คุณต้องการให้เธอไปจริงหรือ? ให้ฉันช่วยคุณนะ ดีไหมคะ?” ส้งหลิงหลิงพูดอย่างอ่อนโยน สายตาเธอได้ชำเลืองไปยังเซี่ยชีหรั่นที่กำลังเดินเข้าห้องโถง
เย่เชินหลินก็มองเห็นแล้ว เขาไม่ทันเตือนส้งหลิงหลิงว่าอย่ามายุ่ง มือของส้งหลิงหลิงได้วางบนหัวของเขาแล้ว ค่อยๆลูบผมที่สั้นของเขา
เซี่ยชีหรั่นได้วิ่งเข้ามา พวกเขาอยู่ห่างจากประตูห้องโถงใกล้มาก ดังนั้นเมื่อเธอเข้ามาก็ได้พบกับสภาพที่สมัครสมานสามัคคี และอบอุ่นมาก
เย่เชินหลินนั่งยองๆ ฝ่ามือแนบกับหน้าท้องของเย่เชินหลิน แต่ส้งหลิงหลิงกลับลูบหัวของเย่เชินหลินไว้ ไม่ว่าใครพบเห็น ก็คิดว่าพวกเขาคือครอบครัวทั้งสาม คน
หลินต้าฮุยทนไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว คิ้วของเซี่ยชีหรั่นก็ขมวดจนตึง
ไม่จริง ทั้งหมดเป็นเรื่องไม่จริง เย่เชินหลินจะไล่เธอไป จึงตั้งใจทำแบบนี้
“หลินเด็กไม่เป็นอะไร? ส้งหลิงหลิงก็ไม่เป็นอะไร? ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” หลังจากตะลึงไปหลายนาที เซี่ยชีหรั่นค่อยๆเดินไปถึงตรงหน้าพวกเขา พูดกับเย่เชินหลินด้วยน้ำเสียงต่ำๆ
เย่เชินหลินชักมือกลับมา ลุกขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ จ้องมองเซี่ยชีหรั่นด้วยสายตาที่โกรธเกรี้ยว แล้วถามด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “เธอช่างกล้าจริงๆนะ กล้ามาถึงโรงพยาบาล? ไม่ทำร้ายลูกของฉันจนแท้ง เธอจะไม่พอใจใช่ไหม?”
เซี่ยชีหรั่นได้เตรียมความคิดไว้แล้ว เธอรู้ว่าเวลานั้นเย่เชินหลินได้พูดแบบนั้น ตอนนี้ก็จะไม่เปลี่ยนแปลง
เธอเชิดหน้าขึ้น จ้องตาเขาด้วยความกล้าหาญ ตอบเขาอย่างมั่นใจว่า “คุณก็รู้ว่าฉันไม่ใช่เป็นคนแบบนั้น เย่เชินหลินคุณทำเพื่อปกป้องฉัน ถึงตั้งใจใส่ร้ายฉัน ไล่ฉันไป ใช่หรือไม่? คุณเข้าใจหรือไม่ ตอนนี้ไม่ใช่ฉันแล้วที่ขี้กลัว คุณต่างหากที่ขี้กลัว”
เย่เชินหลินกลอกสายตาไปยังเธอด้วยความเงียบ ยิ้มด้วยอารมณ์เย้ยหยัน
“เซี่ยชีหรั่น เธอช่างไร้เดียงสามาก พูดมั่วซั่วเสียจริงๆ” เมื่อพูดเสร็จ มือของเขาเอื้อมไปกอดไหล่ส้งหลิงหลิงไว้ แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “หลิงหลิง พวกเราไปกันเถอะ วางใจได้นะ ต่อไปฉันจะไม่ยอมให้ผู้หญิงบ้าคนนี้มีโอกาสทำร้ายเธออีก”
พวกเขาหลายคนนี้หน้าตาก็ดูโดดเด่นกว่าผู้อื่น สนทนากันแบบนี้ในห้องโถงดึงดูดความสนใจของคนอื่นอย่างรวดเร็ว
เซี่ยชีหรั่นถูกเย่เชินหลินพูดว่าเป็นผู้หญิงบ้า คำพูดแบบนี้ทำไมถึงไม่เป็นที่จับตามองได้อย่างไรล่ะ?
เห็นผู้หญิงของตัวเองถูกคนมองแบบนี้ เย่เชินหลินเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีดกลางใจ
เซี่ยชีหรั่น เธอรีบออกไปได้ไหม อย่าดื้อเลย
หากฉันสามารถคืนดีกับเธอ ทำไมฉันจึงแยกทางกับเธอ เธอมันผู้หญิงโง่
เขาถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับแสดงออกอย่างจริงจัง แล้วกอดไหล่ส้งหลิงหลิงเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
เซี่ยชีหรั่นถูกผู้คนมองจน สีหน้าแดงขึ้นมาทันที แม้จะรู้ว่าเขาจงใจที่จะกระตุ้นเธอ ตอนนี้ถูกผู้คนรุมจ้อง เธอเองก็รู้สึกถึงความอับอาย
แววตาของเย่เชินหลิน ทำให้หลินต้าฮุยรีบเดินไปข้างหน้า พูดด้วยความเคารพว่า “คุณเซี่ยครับ เชิญครับ คุณเย่ไม่อยากพบเจอคุณอีก คุณมารบกวนแบบนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น”
“อะไรนะคุณเซี่ยหรือ? ผู้ช่วยหลิน กรุณาเรียกฉันว่าคุณนายเย่ ในมือฉันยังสวมแหวนหมั้นที่เขามอบให้ฉันไว้ในมือ พวกเราไม่ได้ถอนหมั้น” เซี่ยชีหรั่นมองหลินต้าฮุยอย่างเฉยเมย แล้วยกมือขึ้น แหวนเพชรที่แวววาวช่างสะดุดตามากเหลือเกิน
ส้งหลิงหลิงและเย่เชินหลินก็หยุดก้าวย่าง เธอรู้ว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่เธอจะเอาชนะเซี่ยชีหรั่น
ขอเพียงเธอได้มีโอกาสกลับไปอยู่ข้างกายเย่เชินหลิน เชื่อว่าเมื่อมีลูกให้เขาสักคน เขาก็จะค่อยๆยอมรับเธอใหม่อย่างแน่นอน หลังจากเวลาผ่านไปนาน จิตใจคนเราไม่ได้ถูกตีขึ้นมาจากเหล็ก รวมไปถึงความกังวลถึงลูก มีหรือเขาจะไม่กลับมา?
เธอมองเซี่ยชีหรั่นอย่างประชดประชัน เปล่งเสียงถามเธอ “เธอมีแหวนมั่นแล้วมีอะไรดีเหรอ? เธอไม่ใช่ถือโอกาสที่พวกเรามีปัญหาขัดแย้งกันใช้วิธีต่ำช้าล่อลวงเขาหรอกเหรอ? เธอดูสิ พวกเรามีลูกด้วยกันแล้ว หากเธอมีความรู้สึกละอายใจบ้างเล็กน้อยละก็ เธอก็ควรที่จะไม่มาสร้างปัญหาแล้วใช่ไหม? ผู้คนมองดูมากขนาดนั้น เธอถามทุกคนสิว่า เด็กเป็นผู้ไร้เดียงสาใช่ไหม เด็กควรได้อยู่ร่วมกับพ่อแม่บังเกิดเกล้าใช่หรือไม่?”
“ใช่ใช่ จะอย่างไรก็ตาม คนอื่นเขาท้องโตขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงจะแยกพวกเขาออกจากกันอีก?”
“ช่างไร้ยางอาย หน้าตาดูดีมาก ทำไมถึงทำเรื่องไร้ศีลธรรม?”
“ขาดศีลธรรมจริงๆ”
เสียงพูดคุยไม่หยุดดังในหู เซี่ยชีหรั่นเคยถูกคนพูดแบบนี้มาแล้ว หน้าแดงจนไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไร
เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วฝืนตัวเองว่าอย่าไปใส่ใจ อย่าเสียน้ำตา
หากไม่ใช่ผู้ชายที่เธอรักปกป้องเขา เขาคงไม่ยอมให้เธอถูกผู้คนรุมชี้หน้าด่าแบบนี้
เซี่ยชีหรั่นเชิดหน้าขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ จ้องสายกับส้งหลิงหลิง พูดเป็นคำๆว่า “เรื่องจริงเป็นแบบนี้ เธอรู้แก่ใจเธอดี ฉันก็รู้แก่ใจฉันเช่นกัน ฉันเข้าใจดี ไม่ว่าเธอจะพูดอย่างไร ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงได้……”
“พอได้แล้ว เธอจะไม่จบไม่สิ้นใช่ไหม? หลีกไป” เย่เชินหลินตะคอกด้วยเสียงอันเย็นชา ปกป้องส้งหลิงหลิงด้วยการกอดรัดเธอแน่นขึ้น
ส้งหลิงหลิงรู้สึกชัดเจนถึงมือเขาที่จับบนไหล่ของเธอ มันเจ็บปวดมาก
เย่เชินหลิน คุณกำลังเป็นห่วงเธอหรือ?
เธอก็แค่ถูกคนไม่กี่คนมอง ถูกคนอื่นนินทาไม่กี่คำไม่ใช่หรือ? ทำให้คุณต้องเป็นห่วงขนาดนี้เลยหรือ?
ตอนฉันอยู่ในห้องผ่าตัดไร้ความช่วยเหลืออยากจะฆ่าตัวตาย คุณมีปฏิกิริยาตอบโต้รุนแรงแบบนี้หรือไม่?
มีดผ่าตัดทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจฉัน คุณก็แค่คิ้วขมวดแค่นั้นเองมั้ง? ส้งหลิงหลิงรู้สึกอึดอัดใจมาก แต่ว่าเวลานี้เธอไม่ค่อยมีเวลาที่จะมาคิดถึงอารมณ์ของตัวเอง เธอจะฮึดสู้เพื่อเอาชนะเซี่ยชีหรั่น
เธอภาคภูมิใจด้วยความปีติยินดีและเงยหน้าขึ้นมองเย่เชินหลิน สายตาแบบนั้นบกบอกว่าเธอกำลังประกาศถึงความชัยชนะของเธอ
“เย่เชินหลิน ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะบอกคุณว่า วันนี้ฉันไปหาส้งหลิงหลิง เพื่อจะบอกเธอว่า ฉันยอมรับลูกของพวกคุณ ฉันรักคุณ ดังนั้น ฉันจะยอมรับทุกอย่างของคุณ ฉันเป็นคู่หมั้นของคุณ ฉันจะเคียงคู่คุณไปตลอด ฉันยินดีที่จะเลี้ยงดูลูกของคุณ ปฏิบัติเหมือนลูกของฉันเอง คุณหยุดสร้างปัญหาได้แล้ว และก็อย่าคิดที่จะไล่ฉันไป สิ่งที่ฉันตั้งใจแล้ว จะไม่มีวันหันหลัง”
เย่เชินหลินคิ้วขยับเล็กน้อย มือที่จับไหล่ส้งหลิงหลิงไว้ใช้แรงจับเพิ่มขึ้นโดยไม่รู้ตัว
รู้สึกถึงว่าเขาเองกำลังจับไหล่ของส้งหลิงหลิง เธอรู้สึกเจ็บมาก แต่ก็ทนความเจ็บนั้นไว้ จากนั้นมือของเย่เชินหลินก็ค่อยๆคลายลง
“พวกเราไม่ต้องสนใจเธอ หลิงหลิง กลับบ้านพักกับผมนะ ต่อไปผมจะได้ดูแลลูกสะดวกขึ้น” เย่เชินหลินพูดจบอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็กอดเธอเดินไปข้างหน้าต่อ
เขาจะพาเธอกลับบ้านพัก? เซี่ยชีหรั่นคิ้วขมวดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แต่ก็เพียงชั่วครู่ เธอก็กลับมาเหมือนปกติ
นี่เป็นกลยุทธ์ของเย่เชินหลิน เธออย่าไปโดนเขาหลอกอีกเลย
นอกจากนี้ถ้าเขาพาส้งหลิงหลิงกลับไปที่บ้านพัก นั่นมันก็สมควรไหม? ในท้องของเธอตั้งครรภ์ลูกของตระกูลเย่ ตามหลักแล้วควรถูกเลี้ยงดูในบ้านตระกูลเย่ ไม่ควรถูกขังเหมือนนักโทษ
สภาพแวดล้อมบ้านพักดีมาก มีสวนดอกไม้สามารถเดินเล่นได้ มีแพทย์ที่คอยดูแลตลอดเวลา และยังมีพ่อบ้านรวมไปถึงคนรับใช้อื่นๆมากมายขนาดนั้นคอยดูแล และยังมีพ่อครัวอีกด้วย ด้านอาหารการกินของส้งหลิงหลิงก็ไม่ใช่ปัญหาแล้ว
เซี่ยชีหรั่นคิดเรื่อยเปื่อย เพียงแค่หาคำแก้ตัวให้ส้งหลิงหลิงไปที่บ้านพัก ให้ตัวเองยอมรับความจริงเรื่องนี้
เย่เชินหลินและส้งหลิงหลิงก้าวเดินไปข้างหน้า ข้างหลังกลับยังมีผู้คนมากมายจ้องมองเซี่ยชีหรั่นอยู่ ดูสิว่าละครพิเศษเรื่องนี้จะจบอย่างไร
เซี่ยชีหรั่นสูดหายใจเข้าลึกๆหลายครั้ง ยังที่จะมองไปยังพวกเขาอย่างแน่วแน่ จากนั้นก็รีบวิ่งตามทันพวกเขา ไปกั้นทางเดินของพวกเขาไว้
“เย่เชินหลิน คุณพาเธอกลับไปก็ดี ดีสำหรับเด็กด้วย ฉันจะกลับบ้านพักพร้อมกับพวกคุณ ฉันเป็นคู่หมั้นของคุณ คุณไม่มีเหตุผลใดที่ไม่ให้ฉันไป” เธอกล้าหาญที่จะเงยหน้ามองเย่เชินหลิน ระหว่างคิ้วของเขาแสดงออกถึงความเหลืออดเหลือทน
“เธอไม่ใช่คู่หมั้นของฉันนานแล้ว เธอจากไปเอง ลืมไปแล้วหรือ?” น้ำเสียงของเย่เชินหลินเย็นชา คำพูดแฝงไปด้วยการเยาะเย้ย เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ได้สนใจ
“คุณโกหกฉันได้แต่โกหกตัวเองไม่ได้ เย่เชินหลิน คนที่คุณรักคือฉัน ฉันคือคู่หมั้นของคุณ บนนิ้วมือฉันสวมแหวนหมั้นที่คุณมอบให้ฉันอยู่”
เย่เชินหลินเหลือบมองนิ้วมือเรียวเล็กที่สวมแหวนหมั้นไว้ จากนั้นพูดกับส้งหลิงหลิงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “หลิงหลิงรอผมสักครู่นะครับ”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็เดินไปด้านหน้า ดึงมือของเซี่ยชีหรั่นมา ก็เหมือนกับครั้งที่เขาเคยสวมแหวนวงนั้นด้วยตัวเอง เขาก็ได้ถอดแหวนวงนั้นออกมาด้วยตัวเองเช่นกัน แต่ท่าทีเกรี้ยวกราด
เซี่ยชีหรั่นจ้องมองเขาด้วยความตะลึง เธอรู้ว่าเขากำลังแสดงละคร แต่ก็ไม่จะเป็นต้องโหดร้ายใช่ไหม?
บนแหวนนั้นมีคำมั่นสัญญาตลอดชีวิตของเขาที่มีต่อเธอ เขาจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ
สายตาที่จ้องมองแหวนถูกถอดออกมา เย่เชินหลินก็ได้โยนแหวนนั้นทิ้งไป และน้ำตาของเซี่ยชีหรั่นก็ได้ไหลพรากออกมา
เธอเชื่อมั่นในความรักที่เขามีต่อเธอ และเธอก็ยังหนักแน่นในความมั่นใจ ว่าจะต้องดูแลเขาให้ถึงที่สุด
แต่ในเวลานี้ ไม่ว่าเธอจะหนักแน่นแค่ไหน วินาทีที่เขากระชากแหวนออกมาอย่างโหดร้าย เธอก็รับไม่ได้แล้ว
น้ำตาเธอเอ่อล้นจ้องมองไปที่เย่เชินหลิน พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “คุณกล้าที่จะโยนแหวนของฉันทิ้ง ชาตินี้ฉันจะไม่ให้อภัยคุณเด็ดขาด ฉันจะไม่ให้อภัยคุณตลอดไป คิดเสียว่าคุณทำเพื่อฉัน ก็ได้ เย่เชินหลิน นั่นมันคือสิ่งที่คุณให้คำมั่นสัญญากับฉันตลอดชีวิต คุณบอกว่าคุณรักฉัน คุณบอกว่าคุณจะดูแลฉันไปตลอดชีวิต คุณจะยอมแพ้คำมั่นสัญญาของคุณง่ายขนาดนี้เลยหรือ? ทำไมคุณถึงไม่กล้าให้ฉันกลับมาหาคุณ? กลัวฉันจะมีอันตราย หรือว่ากลัวฉันเสียใจ มีแต่เพียงห่างคุณเท่านั้นที่ฉันจะเสียใจ หากว่าคุณกลัวว่าฉันจะถูกทำร้าย ตอนนี้คุณกำลังทำร้ายฉันจริงๆ”
น้ำตา ดั่งน้ำพุ ทำให้สายตาเธอพร่ามัวไปหมด ดังนั้นเธอจึงมองไม่เห็นถึงความเจ็บปวดที่เปล่งประกายในดวงตาของเย่เชินหลิน
ผู้หญิงโง่คนนี้ เธอรู้หรือไม่ว่า ความโศกเศร้าเสียใจชั่วขณะนั้นไม่มีอะไร? หากว่าเธอกับฉันเข้าสู่ห้วงแห่งการต่อสู้ในตอนนี้ เธออาจจะอันตรายถึงแก่ชีวิต เธอรู้หรือไม่?
