สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 583 สาวใช้ตัวแสบ 487

ตอนที่ 583 สาวใช้ตัวแสบ 487
เดินมาถึงหน้าประตูบ้านพัก ผู้บ้านออกมาต้อนรับ มองเห็นคนที่มานอกจากหลินต้าฮุยแล้ว ยังมีส้งหลิงหลิง สีหน้าของเขาเศร้าลงไปบ้าง
เมื่อเขาเห็นส้งหลิงหลิงอุ้มท้องโต สีหน้าเขาก็ยิ่งแย่ ในใจพูดขึ้นว่าไม่ดีแล้วอย่างไม่หยุด
คราวนี้ เธอจะต้องไม่ปล่อยเขาไว้แน่ อีกอย่าง เธอท้อง ก็หมายความว่าเซี่ยชีหรั่นถูกเบียดกระเด็นไปแล้ว ทั้งๆที่พวกเขาสองคนรักกันมากขนาดนั้น แบบนี้พวกเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไง?
ส้งหลิงหลิงเป็นเหมือนดั่งนายท่าน มีหลินต้าฮุยประคองอยู่ มือวางไว้บนท้อง เดินขึ้นบันไดอย่างสง่า พูดกับพ่อบ้านด้วยเสียงเบาว่า “เป็นยังไง พ่อบ้าน ฉันส้งหลิงหลิงกลับมาแล้ว”
พ่อบ้านกลืนความโกรธนี้ไม่ลงจริงๆ แต่เขาเป็นคนระดับล่าง กลืนไม่ลงก็ต้องกลืน
“คุณหนูส้ง เชิญ” เขาพูดสั้นๆสีหน้ากลับไม่น่ามอง
“โอ้ย ทำไมพูดเสียงดังขนาดนี้ ลูกของฉันตกใจหมด ในท้องฉันนี้เป็นลูกของคุณเย่นะ ทำให้เขาตกใจ แล้วจะรับผิดชอบไหวไหม?” ส้งหลิงหลิงพูดขึ้นด้วยเสียงแหลม
เสียงเธอดังมาก เพื่อต้องการให้ทุกคนได้ยินคำพูดนี้ของเธอ ต่อไปให้ระวังเธอด้วย
วันนี้เย่เชินหลินทำให้เซี่ยชีหรั่นโกรธต่อหน้าต่อตาเธอ เธอจึงรู้ว่าตอนนี้ไม่ว่าเธอจะก่อเรื่องยังไง เย่เชินหลินก็จะไม่ให้เธอไป
ดังนั้น เธอจึงอาศัยโอกาสนี้จัดการกับคนพวกนี้ แน่นอนนอกจากพ่อบ้าน เธอยังวางแผนที่จะใช้บุญคุณข่มขู่
เธอเกลียดพ่อบ้าน เกลียดที่เมื่อก่อนเคยฟังคำสั่งเธอทุกอย่าง ต่อมาภายหลังกลับเฉยเมยกับเธอ
เธอมีทัศนคติที่อวดดีแบบนี้ หลินต้าฮุยไม่ชอบเลย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ส้งหลิงหลิงใช้ชื่อเย่เชินหลินมาข่มพ่อบ้าน เขาทำอะไรไม่ได้แน่ ทำได้เพียงพูดขอโทษด้วยเสียงเบาว่า “ขออภัยครับคุณหนูส้ง ต่อไปผมจะระวัง”
“อืม นี่ค่อยยังชั่วหน่อย ระวังนะ ต่อไม่เพียงคุณต้องระวัง คุณยังต้องบอกกับทุกๆคนในบ้านพักนี้ด้วย ไม่เรื่องอะไรก็ให้ระวังหน่อย ใครพูดอะไรให้ฉันไม่สบายใจ นั่นก็หมายความว่าทำให้ลูกของฉันไม่สบายใจ ทำให้ลูกของฉันไม่สบายใจ ก็เท่ากับกำลังตบหน้าคุณเย่ จำไว้ ชื่อของคนบางคน ต่อไปก็ไม่ต้องพูดถึงอีก”
ส้งหลิงหลิงวางท่าอย่างกับคุณหนูแบบนั้น เธอสั่งคนมาตั้งแต่เล็กจนชินแล้ว ท่าทีไม่เหมือนปกติ
พ่อบ้านจึงพูดขึ้นอย่างน่าสงสารอีกครั้งว่า “จำไว้แล้ว คุณหนูส้ง ผมจะแจ้งให้ทราบทุกคน”
“งั้นก็ดี ต่อไปหากได้ยินอะไรที่ไม่เหมาะสม แล้วอย่ามาหาว่าข้าไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์เดิม”

ส้งหลิงหลิงพูดขึ้นอย่างเชื่องช้า แล้วให้หลินต้าฮุยประคองเดินเข้าบ้านพักไป

เธอพบว่าทุกอย่างไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว คงเพราะพวกเราหมั้นกัน เย่เชินหลินจึงตกแต่งบ้านพักใหม่เพื่อผู้หญิงสารเลวคนนั้น?

เซี่ยชีหรั่นที่สมควรตาย

เขาทำเพื่อเธออย่างสุดใจจริงๆ

แต่ว่าเธออย่าได้ใจ เริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นนี้ ทุกอย่างที่นี่ก็จะเป็นของฉัน เธอคิดอยากที่จะกลับมาอีกนั้น เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว

“เชิญท่าน” พ่อบ้านพูดอย่างเคารพและเหินห่าง คิดจะพาส้งหลิงหลิงไปยังห้องรับแขกที่เธอเคยอยู่

“เชิญฉัน? คุณคิดที่จะเชิญฉันไปที่ไหน?” ส้งหลิงหลิงหยุดฝีเท้าลง ถามพ่อบ้านอย่างเย็นชา

“ห้องที่เมื่อก่อนคุณเย่จัดให้คุณอยู่ห้องนั้น ไม่มีใครไปแตะต้อง” พ่อบ้านอธิบายอย่างไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาว ส้งหลิงหลิงกลับหัวเราะอย่างเย็นชา แล้วถามกลับว่า “คุณคิดว่าตอนนี้ฉันยังเหมือนเมื่อก่อนไหม? เมื่อก่อนฉันพักอยู่คนเดียว ตอนนี้ฉันมีลูกเพิ่มมาอีกคน ฉันจะอยู่ห้องนอนที่ใหญ่ที่สุดในนี้”

พ่อบ้านขมวดคิ้วขึ้นมาทันที ห้องนอนที่ใหญ่ที่สุด งั้นก็เป็นห้องนอนหลักชั้นสองของเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นนะสิ

เธอเพิ่งมาแล้วจะพักที่นั่นไม่ได้ ถึงเธอจะกำลังอุ้มท้องโต ในนามแล้วเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินยังเป็นคู่หมั่นคู่สามีภรรยากันนี่? ทำไมถึงไปแย่งห้องนอนหลักของคนอื่นเขาล่ะ?

คิดๆแล้วก็พูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ห้องนอนของคุณเย่ใหญ่ที่สุด แต่ผมตัดสินใจไม่ได้ เอาแบบนี้คุณยอมทนหน่อย พักผ่อนในห้องที่เคยอยู่ก่อนสักพัก เมื่อคุณเย่กลับมาแล้ว เขายอมให้คุณเข้าไปอยู่ในห้องนั้นได้ ผมจะรีบสั่งให้คนไปเก็บของไปออกไปให้อย่างรวดเร็ว”

คำพูดนี้ที่จริงแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไรเลย ส้งหลิงหลิงกลับไม่ยอม เธอต้องพยายามขนาดไหนกว่าจะได้กลับมาบ้านพักตระกูลเย่อีก

เธอต้องอาศัยจังหวะนี้ที่แม้แต่เย่เชินหลินก็ต้องยอมเธอ เอาความทุกข์ความเสียใจทั้งหมดที่ผ่านมาระบายออกมาให้หมด จะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว

“ไม่ได้ ฉันทนได้ แต่ลูกชายของฉันทนไม่ได้ เขาเป็นที่ภาคภูมิใจที่สุด เป็นหลานคนโตของตระกูลเย่ นี่เป็นบ้านของตระกูลเย่ ลูกของฉันเป็นเจ้าของบ้านตระกูลเย่ ทำไมถึงต้องนอนห้องรับแขก? ทุกอย่างที่นี่ต่อไปจะต้องเป็นของลูกชายฉัน ดังนั้นฉันอยากอยู่ที่ไหนก็ต้องได้อยู่ที่นั่น หากคุณตัดสินใจไม่ได้ ก็โทรหาคุณเย่ตอนนี้เลย ถามความเห็นของเขาเลย”

ส้งหลิงหลิงพูดกับพ่อบ้านเสร็จ แล้วก็พูดกับหลินต้าฮุยที่ประคองเธอไว้ว่า “ผู้ช่วยหลิน คุณพาฉันไปเดินดูรอบๆบ้านพัก ฉันต้องแน่ใจเสียก่อน ห้องนอนที่ใหญ่ที่สุดตอนนี้เป็นห้องไหนกันแน่”

ในใจหลินต้าฮุยด่าเธออย่างที่สุด กลับกล้าโกรธแต่ไม่กล้าพูด ทำได้เพียงพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ครับ คุณหนูส้ง”

พูดเสร็จ ก็เริ่มพาเธอไปตรงชั้นหนึ่งก่อน ตรงชั้นหนึ่งถือว่าเปลี่ยนไปไม่มาก

ส้งหลิงหลิงเห็นห้องแต่งตัวส่วนตัวของเซี่ยชีหรั่นแล้ว ใหญ่ขนาดนั้น เมื่อก่อนตอนที่เธอเป็นคู่หมั้นไม่เห็นได้รับการดูแลแบบนี้เลย

เห็นแบบนี้แล้ว เธอยิ่งโกรธอย่างไม่มีสาเหตุ

วันนี้เธอวุ่นวายจนเหนื่อยแล้ว เธอคิด คอยดูนะ เธอจะเอาสิ่งของทุกอย่างของเซี่ยชีหรั่น แม้แต่เส้นผมเส้นเดียวก็ไม่เว้น กวาดออกไปทิ้งให้หมด

สีหน้าเธอหดหู่ ดูชั้นหนึ่งจบแล้ว แล้วก็อยากไปชั้นสองอีก

พ่อบ้านขวางอยู่ตรงหน้าของเธอ เพื่อปกป้องห้องนอนไว้ให้เซี่ยชีหรั่น พ่อบ้านพูดโน้มน้าวอย่างสุภาพว่า “คุณหนูส้ง คุณกำลังท้องเดินเหินไม่สะดวก ชั้นสองเดินลำบาก และก็ไม่มีห้องนอนที่ใหญ่กว่าแล้ว ใช่ว่าคุณจะไม่รู้ ทำไมยังต้องลำบากอีก?”

แววตาเฉียบคมของส้งหลิงหลิงกวาดมองพ่อบ้านไปแว็บหนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “คุณหมอบอกแล้ว คนท้องต้องเดินเยอะๆ เดินขึ้นลงบันไดอย่างเหมาะสม ถือว่าไม่เป็นไร มีประโยชน์ต่อการคลอด หลีกไป กีดขวางฉัน ฉันจะชนผ่านไปแล้วนะ”

เธอพูดถึงขนาดนี้แล้ว พ่อบ้านก็หมดหนทาง เธออธิษฐานเพียงว่าเย่เชินหลินจะไม่ตามใจเธอถึงขั้นนั้นจริงๆ เธออยากได้อะไรก็ต้องให้ไม่ได้

เขาหลีกทางให้ หลินต้าฮุยยิ่งประคองส้งหลิงหลิงอย่างระมัดระวัง ขึ้นชั้นสองไปเป็นเพื่อนเธอ

การตกแต่งใหม่ในครั้งนี้ ทุกอย่างบนชั้นสองทุกซอกทุกมุมล้วนเหมือนกับจัดเตรียมไว้ให้เซี่ยชีหรั่น หลินต้าฮุยรู้ดี

เขาประคองส้งหลิงหลิงขึ้นไปด้วยตัวเอง เขาถึงขั้นรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังเหยียบย่ำพื้นที่ของเซี่ยชีหรั่น

ขึ้นบนชั้นสอง ทุกๆรายละเอียดล้วนทำขึ้นอย่างประณีตขนาดนั้น สีหน้าส้งหลิงหลิงเปลี่ยนไปอย่างไม่น่ามองมาก

เธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องนอนใหญ่ของเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่น พ่อบ้านละเอียดอ่อนมาก ตอนกลางวันเขาจะขึ้นมาเปิดหน้าต่างในห้องนอนด้วยตัวเองทุกวัน ให้อากาศได้ถ่ายเท รับประกันว่าตอนค่ำพวกเขากลับมาแล้วหายใจล้วนเป็นอากาศที่บริสุทธิ์

เวลานี้ ส้งหลิงหลิงยืนอยู่หน้าประตูห้องนอน การออกแบบภายในไม่มีสิ่งกีดขวางใดๆ

พวกเขาหมั้นกันยังไม่นาน ภายในจึงยังใหม่อยู่ ส้งหลิงหลิงขมวดคิ้ว ถามพ่อบ้านอย่างเย็นชาว่า “เมื่อกี้คุณบอกว่าไม่มีห้องนอนที่ใหญ่กว่า? แล้วนี่คืออะไร? ช่างกล้ามาก กล้าโกหกฉัน คุณไม่อยากทำงานอยู่ที่นี่แล้วหรือเบื่อชีวิตแล้ว?”

สีหน้าพ่อบ้านเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาก็รู้ดีว่าที่เขาพูดเท็จถูกเปิดเผย แต่เขาคิดถึงเซี่ยชีหรั่นที่เอาคุณความดีตอบแทนความผิดของเขา เขารู้สึกว่าถูกด่าเพื่อเธอก็ไม่เป็นไร

ส้งหลิงหลิงพูดจาไม่ให้ความเกรงใจเลย ในใจพ่อบ้านคิด เขาทำผิดใหญ่หลวงขนาดนั้น คุณเย่ยังไม่ทำอะไรเขาเลย ต่อให้เขาล่วงเกินส้งหลิงหลิง คุณเย่ก็คงไม่ไล่เขาออกแน่ ดังนั้นเขาจึงไม่ให้ความเคารพอีกต่อไป ยืนตัวตรง พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “เรียนคุณหนูส้ง ไม่มีห้องขนาดที่ใหญ่กว่าผมหมายถึงไม่มีห้องขนาดใหญ่กว่าที่เหมาะสมให้คุณอยู่ ห้องนี้ถึงจะใหญ่ แต่ห้องนี้เป็นห้องนอนของคุณเย่กับคุณนายน้อยสองคน พวกเขายังมีความสัมพันธ์เป็นคู่หมั้นกัน สมควรนอนห้องหลัก ผมพูดไม่ผิดใช่ไหม?”

“สุนัขรับใช้” ส้งหลิงหลิงกัดกรามพูดขึ้น

“คุณพูดว่าอะไรนะ?” พ่อบ้านเดินหน้ามา เบิกตาโตจ้องมองเธอ

“คุณพูดอีกครั้งหนึ่ง ต่อให้คุณเป็นคนท้อง ก็อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ” สีหน้าพ่อบ้านเยือกเย็น กำหมัดแน่น ส้งหลิงหลิงหัวเราะเย้ย ยื่นท้องออกมา “มาสิ ฉันจะดูว่าคุณจะกล้าไม่เกรงฉันยังไง สุนัขรับใช้ก็คือสุนัขรับใช้ ใครบอกว่าผู้หญิงสารเลวนั่นยังเป็นคู่หมั้นผู้ชายของฉัน? คุณยังจำได้ไหมตอนนั้นที่คุณรับเงินของฉัน ติดตามก้นเซียวเสี่ยวลี่เหมือนหมาตัวหนึ่ง?”

คำพูดของส้งหลิงหลิงเป็นเหมือนดั่งมีดคมกรีดตรงใบหน้าพ่อบ้าน สีหน้าของเขาแดงจนม่วงขึ้นมาทันที หมัดที่กำอยู่สั่นเทาอย่างไม่หยุด

ยังไงเขาก็เป็นผู้ชาย ถูกเหยียดหยามขนาดนี้ ต่อให้ปกติสามารถอดทนได้ขนาดไหน ตอนนี้ก็อดทนไม่ไหวแล้ว

“ส้งสารเลว” พ่อบ้านก็กัดกรามพูดสามคำนี้ออกมา แล้วก็เดินตรงไปหาส้งหลิงหลิง

ส้งหลิงหลิงคิดไม่ถึงว่าพ่อบ้านจะมีด้านที่เลือดร้อนแบบนี้ ทันใดนั้นก็ตกใจจนสีหน้าขาวซีด

ดีที่มีหลินต้าฮุยอยู่ด้วย เดินก้าวออกมาขวางหน้าพ่อบ้านไว้ พูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “คุณใจเย็นๆ ในท้องของเธอเป็นลูกคุณเย่ ทำร้ายเธอไม่เป็นไร แต่จะทำร้ายลูกของคุณเย่ไม่ได้”

คำพูดเดียวยังคงสามารถระงับความโกรธของพ่อบ้านได้ เขาหายใจแรงๆอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ฮึอย่างเย็นชา หันตัวเดินออกไป

ส้งหลิงหลิงตกใจอยู่ตั้งนานกว่าจะได้สติกลับมา รอเมื่อพ่อบ้านเดินลงจากตึกไปแล้ว เธอค่อยได้สติกลับมา เอามือทาบหน้าอก สงบสติอารมณ์อยู่สักพัก

“คุณเห็นแล้วใช่ไหม? ผู้ช่วยหลิน คุณว่าเขาจะเหิมเกริมเกินไปไหม? รอไปเถอะ รอเมื่อคุณเย่กลับมาแล้ว ฉันจะไล่เขาออกไปให้ได้ เกินไปแล้วจริงๆ”

หลินต้าฮุยไม่สนใจคำพูดของเธอ เขาเองก็โกรธแทบตาย

เขาอยากเป็นเหมือนพ่อบ้าน ทุบตีผู้หญิงคนนี้ให้สักรอบ

“เอาล่ะ ไม่พูดเรื่องสุนัขรับใช้คนนั้นแล้ว คุณช่วยฉันบอกคุณเย่ที ฉันจะอยู่ห้องนี้ ลูกของฉันเป็นเจ้าของที่นี่ ฉันจะต้องอยู่ห้องนอนหลัก” ส้งหลิงหลิงพูดเสร็จ แล้วก็ไม่สนว่าหลินต้าฮุยจะพูดยังไง ก้าวเท้าแล้วก็เดินตรงเข้าไปในห้องนอนแล้ว