ตอนที่ 587 สาวใช้ตัวแสบ 491
“ชีหรั่น อย่าเสียเวลากับเขาเลย คุณถามเขาแค่คำเดียว ถ้าเขาไม่เห็นด้วยกับคุณ คุณก็ปล่อยให้เขาไปกับคนแซ่ส้งคนนั้นแล้วกัน ตระกูลเย่ของพวกเราไม่มีคนไม่รู้ผิดชอบชั่วดีเช่นนี้” ในที่สุดเย่เฮ่าหรันก็พูดออกมา แล้วจ้องมองเย่เชินหลินอย่างจริงจังมาก
เย่เชินหลินก็มองไปทางพ่อด้วย ริมฝีปากของเขาสั่นเล็กน้อย เขาไม่สามารถเติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟได้อีก ทำให้เขาโกรธ
“เซี่ยชีหรั่น คุณต้องการจะเข้ามาจริงๆใช่ไหม” เย่เชินหลินถาม
“ใช่ ฉันต้องการจะเข้ามา” เซี่ยชีหรั่นยืนยัน
“ได้ แต่ตำแหน่งคู่หมั้น ไม่มีแล้วนะ ถ้าต้องการจะเป็นรองก็ได้”
เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้ว มือเล็กๆค่อยๆกำหมัดขึ้น เธอหายใจเข้าลึกๆ ตระหนักอีกครั้ง เขาประสบปัญหาใหญ่จริงๆ ดังนั้นเพื่อเขา เธอยินดีที่จะทนทุกข์
“ขอแค่ฉันได้อยู่กับคุณ จะในฐานะอะไรก็ไม่เป็นไร” เธอพูดเบาๆ ใจของเย่เชินหลินถูกกระแทกอย่างแรง รู้สึกเศร้าเสียใจ
ทันใดนั้น เขาก็พยายามเก็บความรู้สึกนั้นไว้ เม้มปากของเขาเย้ยหยันแล้วพูดอย่างใจเย็น “ดูท่าคุณเซี่ยจะบ้าไปแล้ว เช่นนั้นก็เชิญ”
เย่เฮ่าหรันและฝู้เฟิ่งหยีทั้งสองมองหน้ากันสักพัก อย่าจะต่อว่าเย่เชินหลินมาก แต่พวกเขาก็ไม่ได้พูดออกมา
พวกเขาก็ดูออก ลูกชายแปลกๆไป
เขาชอบเซี่ยชีหรั่นใช่ไหม พวกเขาจะไม่รู้ได้อย่างไร ถ้าเขาชอบส้งหลิงหลิง ตอนนั้นก็คงจะไม่ยกเลิกงานแต่งงาน แล้วก็มาหมั้นหมายกับเซี่ยชีหรั่นหรอก
ตอนหมั้นหมายกับส้งหลิงหลิงมีท่าทางอย่างไร แล้วหมั้นหมายกับเซี่ยชีหรั่นมีท่าทีอย่างไร
เขาทุ่มเทและพยายามขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะรักเซี่ยชีหรั่น แล้วมันคืออะไร
แม้ว่าเย่เฮ่าหรันจะไม่สนใจเรื่องการเมืองแต่อย่างใด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะรู้เรื่องของจงหวีฉวนกับนายท่านส้งเลย
ตอนนี้ส้งหลิงหลิงกำลังตั้งท้อง แน่นอนว่าลูกชายของเขาก็ไม่ใช่คนที่จะยอมใครง่ายๆ แต่ตอนนี้เขาทำเช่นนี้ จะต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่าง ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่ยอมทำร้ายคนที่เขารักแน่นอน
คิดเช่นนี้แล้ว พวกเขาทั้งสองก็ยิ่งเข้าใจการยืนกรานของเซี่ยชีหรั่น และนับถือความมุ่งมั่นของเธอ ในขณะเดียวกันพวกเขาก็เข้าใจลูกชายด้วยเช่นกัน
ถ้าพวกเขายังจะมาต่อว่าเขาอีก นั่นไม่ได้เป็นการเติมน้ำมันในกองไฟหรือ ในใจลูกก็เศร้าเสียใจมากพอแล้ว
เย่เชินหลินพูดว่าเชิญ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ยืนอยู่ข้างรถรีบขอโทษเย่เฮ่าหรันกับคุณนาย “ขอโทษครับ นายท่านเย่ คุณนาย เชิญครับ” เขาพูดจบ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูก็ปล่อยให้รถของพวกออกเขาไป
รถค่อยๆวิ่งเข้าไปในวิลล่า เย่เฮ่าหรันและฝู้เฟิ่งหยีก็มองหน้ากันอีกครั้ง ฝู้เฟิ่งหยีเข้าใจความหมายของสามี พูดกับคนขับรถว่า “หยุดรถ ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าฉันมีธุระที่จะต้องไปทำกับนายท่านเย่ ชีหรั่น เสี่ยวหนง พวกเราส่งถึงตรงนี้นะ”
เซี่ยชีหรั่นดูออกว่าประธานเย่และภรรยารู้ว่าเย่เชินหลินเกิดเรื่องแล้ว พวกเขาเป็นคนฉลาด และอีกอย่างพวกเขารู้จักลูกชายของเขาดี ไม่มีทางที่จะดูไม่ออก
ณ เวลานี้เธอก็เข้าใจ พวกเขาเป็นผู้ใหญ่ ไม่อยากเผชิญหน้ากับส้งหลิงหลิงโดยตรง
พวกเขาเห็นส้งหลิงหลิงเอาแต่ใจ ก็เลยอยากจะสั่งสอนเธอ แต่เย่เชินหลินเป็นคนกลาง ก็จะทำให้สถานการณ์ยิ่งแย่ลง
“ขอบคุณพ่อและแม่ ขอบคุณจริงๆ เช่นนั้นฉันกับเสี่ยวหนงลงจากรถก่อนนะ พวกท่านทั้งสองดูแลตัวด้วย พ่อ ถ้ารู้สึกไม่สบาย ก็ต้องไปหาหมอนะ” เซี่ยชีหรั่นพูดเบาๆ เย่เฮ่าหรันพยักหน้า มองดูลูกสะใภ้ในอนาคตด้วยความซาบซึ้ง
เขาคิดว่าสุดท้ายลูกชายของเขาจะต้องเป็นผู้ชนะ และจะต้องแต่งงานกับเด็กผู้หญิงที่ฉลาดคนนี้เข้าสู่ตระกูลเย่อย่างเป็นทางการแน่นอน
เขาแก่ลงแล้ว ก็จะไม่ยอมปล่อยให้ลูกชายไปสู้คนเดียว เขาจะต้องทุ่มเททั้งกายใจเพื่อช่วยลูกชาย
นายท่านจง นายท่านส้ง พวกคุณไม่มีใครสู้พวกเราสองพ่อลูกได้หรอก เชิญตามสบายเลย
นี่เป็นเรื่องที่สู้กันมาหลายปีแล้ว ก็ควรจะจบลงได้แล้ว
จะเปลี่ยนเร็วๆนี้ เขาจะไม่รู้ได้อย่างไร ส้งหลิงหลิงเป็นเพียงสายจุดชนวนระเบิด ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย ก็แค่เป็นจุดเริ่มต้นของสิ่งอื่นๆ
พวกเขาหยุดรถ เซี่ยชีหรั่นเปิดประตูรถลงไปด้วยตัวเอง โม่เสี่ยวหนงก็ลงไปด้วย
โม่เสี่ยวหนงยังคงจำได้ว่าตอนที่เธออยู่ที่วิลล่านี้ได้รับการต้อนรับที่ดีอย่างไร เมื่อถึงหน้าประตู ได้ยินเย่เชินหลินพูดว่าตำแหน่งของเซี่ยชีหรั่นเป็นแค่เมียน้อย ดูแล้ว เธอก็ต้องลำบากไปด้วย เมื่อก่อนความนับถือที่ได้รับก็คงจะไม่มีแล้ว
เธอคาดหวังว่าประธานเย่กับคุณนายจะอยู่ที่นี่ด้วยกัน ช่วยพวกเธอจัดการกับคนแซ่ส้ง
เธอคาดไม่ถึงว่าทำไมอยู่ๆพวกเขาก็กลับไป เธออยากให้พวกเขาอยู่ก็ไม่สามารถทำได้ ทำได้แต่โทษเซี่ยชีหรั่นโง่เกินไป ไม่รู้จักดึงคนมาอยู่ข้างเดียวกัน
พวกเธอสวัสดีเย่เฮ่าหรันกับคุณนายแล้ว รถของพวกเขาก็ค่อยๆแล่นออกไป ยังไม่ทันได้ไป ก็เห็นส้งหลิงหลิงอุ้มท้องใหญ่ เดินเข้ามาจากระยะไกลๆ
พ่อบ้านกำลังจัดการเก็บของของเซี่ยชีหรั่นจากห้องนอนห้องใหญ่ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูก็แจ้งว่าเหมือนว่ารถของประธานเย่และคุณนายกลับมา
เขาถามไปหนึ่งประโยชน์ “ดูซิ คุณเซี่ยอยู่ในรถไหม”
ส้งหลิงหลิงได้ยิน ก็รีบลุกขึ้นทันที สั่งให้หลิวเสี่ยวเจียวตามเธอไป เธอจะไปรับน้องหรั่นด้วยตัวเอง
เวลานั้นเธอยังไม่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นมากับเย่เฮ่าหรันและคุณนาย แต่เมื่อเธอเดินไปดูที่รถคันนั้นก็จะรู้เอง
เมื่อก่อนเธอให้ความสำคัญกับคนรอบข้างของเย่เชินหลินมากเกินไป ดังนั้นยี่ห้อคือรถและหมายเลขทะเบียนรถยนต์ของเย่เฮ่าหรัน เธอจึงจำได้ดีกว่าคนอื่น
เธอรีบไปด้วยท้องใหญ่ๆของเธอ ฝู้เฟิ่งหยีและเย่เฮ่าหรันต่างขมวดคิ้ว พวกเขาไม่อยากจะสนใจผู้หญิงที่เจ้าเล่ห์เพทุบายคนนี้เลย แต่ตอนนี้พวกเขาเข้าใจแล้ว ลูกชายของพวกเขากำลังจะสร้างภาพต้อนรับเธอเข้ามาในตระกูลเย่
ตอนนี้พวกเขารู้สึกอึดอัดใจมาก ความรู้สึกเดียวกับลูกชาย จะต้องทำร้ายความรู้สึกของเซี่ยชีหรั่น แต่เพื่อชัยชนะของลูกชาย
ถ้าไม่ทำเหมือนเย่เชินหลิน ก็จะทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกดี แต่ความพยายามของเย่เชินหลินก็จะศูนย์เปล่า
คนขับรถของเย่เฮ่าหรันหูตาคอยมอง เห็นส้งหลิงหลิงอุ้มท้องใหญ่รีบเดินมา รีบชะลอความเร็วลง พูดเบาๆว่า “ประธานเย่ ท่านว่าจะเดินต่อหรือจะหยุดดี”
“ว่าไปแล้วเธอก็เป็นคนท้องอยู่นะ คนเขาเดินมาแล้ว คงจะไม่ดีถ้าเธอจะต้องวิ่งตาม จอดสักครู่ก็ได้” ฝู้เฟิ่งหยีดูออกว่าเย่เฮ่าหรันไม่อยากจะพูด เธอจึงออกคำสั่งไป
คนขับรถตอบรับ ได้ แล้วเหยียบเบรก รถหยุดลง
ในใจเซี่ยชีหรั่นก็ต้องรู้สึกเจ็บบ้าง แต่เธอเข้าใจการตัดสินใจของพวกเขา เธอแค่ยืนนิ่งๆอยู่ตรงนั้น รอส้งหลิงหลิงเดินเข้ามา
เธอรู้ดีว่าสถานการณ์ของเธอจะยิ่งอึดอัดมากขึ้น อึดอัดเหมือนเมื่อก่อน หรืออาจจะมากกว่า
ตอนนั้นเธอเป็นแค่สาวใช้เล็กๆ ถึงแม้เขาจะไม่ดีกับเธอ เธอก็จะรู้สึกว่าเป็นเรื่องธรรมดา แต่ตอนนี้อย่างน้อยเธอก็เคยเป็นคู่หมั้นของเขา ตกลงมาจากที่สูง เช่นนี้จะต้องทำให้เธอรู้สึกอึดอัดมากขึ้นแน่นอน
เย่เชินหลินจอดรถไว้ที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตู เขาเดินเท้าเข้าไป เขากับส้งหลิงหลิงเดินเข้าไปหาเย่เฮ่าหรันที่รถในเวลาใกล้เคียงกัน
ส้งหลิงหลิงแค่อยากจะมาเยาะเย้ยเซี่ยชีหรั่น แต่เห็นพ่อแม่ของเย่เชินหลินอยู่ด้วย แน่นอนว่าเธอจะไม่ทำเช่นนั้น
เธอเอามือวางไว้ที่เอว ยื่นท้องออกมา แล้วพูดกับเย่เฮ่าหรันและคุณนายที่อยู่ในรถว่า “คุณพ่อ คุณแม่ มาแล้วเหรอ เข้าไปข้างในก่อนไหม”
“อย่าเรียกไปเรื่อย ใครเป็นพ่อ เป็นแม่เธอ” เย่เฮ่าหรันต่อว่าเธอ เย่เฮ่าหรันเป็นคนตรงไปตรงมา ตั้งใจจะอดทนเพื่อลูกชาย แต่ถูกส้งหลิงหลิงเรียกว่าพ่อ เขารู้สึกไม่สบายหูเลย เขาจึงทนไม่ไหว
“พอเหอะ นายท่านเย่ เธอท้องใหญ่ขนาดนี้ มีอะไรค่อยพูดกันวันหลังนะ” ฝู้เฟิ่งหยีพูดโน้มน้าวด้วยเสียงเบา ใบหน้าก็ดูไม่ออกว่ามีความรักและเอ็นดู เพียงเหลือบมองเล็กน้อย พูดอย่างเย็นชาว่า “พวกเรามีธุระ เข้าไปแล้ว ในเมื่อเชินหลินต้องการให้เธอเก็บลูกไว้ คุณก็เลี้ยงดูดีๆ ทำทุกอย่างให้ดีที่สุดแล้วกัน”
พูดจบ เธอไม่รอส้งหลิงหลิงตอบรับ แล้วสั่งคนขับรถ “เสี่ยวเฉิน ออกรถ”
“ครับ คุณนาย”
ส้งหลิงหลิงรู้สึกอาย ถึงแม้อย่างไรเธอก็เป็นลูกสาวของรองประธานส้ง ตั้งแต่เล็กจนโต คนอื่นๆยังก็ต้องเกรงใจเธอ
รถแล่นออกไปแล้ว เธอถึงจ้องมองเซี่ยชีหรั่นด้วยความโมโห ต่อว่าเธอสารพัด “ทำไมถึงได้หน้าด้านเช่นนี้ หลินก็พูดแล้วว่าไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกับเธอทั้งนั้น แล้วทำไมยังต้องอยู่ต่ออีก อืมๆ รู้แล้ว เพื่อมาเอาของ ไม่เช่นนั้นจะเป็นผู้หญิงที่มาจากบ้านเล็กบ้านน้อยได้อย่างไร อยากได้ไปหมดทุกอย่าง ฉันได้ยินมาว่า อย่างพ่อแม่บุญธรรมของเธอ กางเกงหนึ่งตัวยังต้องซ่อมปะไม่รู้กี่รอบ สวมใส่เป็นสี่สิบกว่าปี ใช่ไหม”
โม่เสี่ยวหนงได้ยิน โกรธมาก กำลังจะย้อนตอบส้งหลิงหลิง แต่ถูกเซี่ยชีหรั่นขัดขวางไว้ก่อน
เธอรู้ว่าพี่สาวไม่ต้องการให้เธอพูด เธอมองไปทางเย่เชินหลินเพื่อขอความช่วยเหลือ เธอคิดว่า เย่เชินหลินรักเซี่ยชีหรั่นขนาดนั้น คงจะไม่สนใจสิ่งที่ส้งหลิงหลิงพูด
เย่เชินหลินมองดูด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก เซี่ยชีหรั่นยิ้มเล็กน้อย ตอบไปอย่างไม่อาย “พ่อแม่บุญธรรมของฉันไม่ได้เป็นแบบที่เธอพูด แต่ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็ควรได้รับการยกย่อง เพราะความประหยัดเป็นคุณธรรมที่ดี”
“ไม่ใช่เหรอ ความประหยัดเป็นคุณธรรมที่ดี ท้องของคุณก็ประหยัดมากพอเช่นกัน ไม่โตขึ้นสักที ไม่เช่นนั้นก็จะไม่มีวันนี้” ส้งหลิงหลิงหัวเราะเยาะอีกครั้ง เย่เชินหลินใบหน้าไม่มีความรู้สึกเหมือนเดิม
หลิวเสี่ยวเจียวประคองส้งหลิงหลิงอยู่ ทุกเรื่องในเวลานี้ได้ส่งไปถึงประธานจงและรองประธานส้งแล้ว เขาจะต้องอดทนไว้
เซี่ยชีหรั่นไม่คาดหวังว่าสีหน้าของเย่เชินหลินจะอยู่ข้างเธอ เธอเข้าใจความลำบากใจของเขาในตอนนี้
จะสู้กับส้งหลิงหลิง เธอเชื่อมั่นในตัวเอง แค่เธอคนเดียวก็เพียงพอแล้ว
เซี่ยชีหรั่นสีหน้าปกติ ยิ้มเล็กน้อย มองส้งหลิงหลิง พูดเบาๆว่า “ใช่ ท้องฉันมันบาง ก็บางเหมือนใบหน้า ดังนั้นจึงไม่กล้าที่จะแอบตั้งท้อง ฉันคิดว่าเด็กน่าจะเกิดจากความรักของทั้งสองคน ไม่จำเป็นต้องหลบๆซ่อนๆ จุดนี้ฉันยอมแพ้เธอ”
เย่เชินหลินไม่ได้พูดอะไร แต่คิดในใจว่า ดูท่าฝีปากของผู้หญิงนั้นไม่อ่อนแอเลย
