ตอนที่ 588 สาวใช้ตัวแสบ 492
เธอแค่ไม่ชอบถือสา อารมณ์ค่อนข้างอ่อนแอ
ในใจชื่นชมเธอมากขึ้น ความรักที่มีต่อเธอ ก็มากขึ้นด้วย
สิ่งเล็กๆ ตอนเถียงกับคนอื่นก็ยังน่ารักขนาดนี้
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้รู้สึกว่าเธอน่ารัก ในความเป็นจริง แค่เธอเห็นท้องใหญ่ๆของส้งหลิงหลิง เธอยังอดไม่ได้ที่จะนึกถึงความพัวพันของพวกเขาในคืนนั้น เธอแค่บังคับตัวเองให้อดทนไว้ ตั้งใจไม่ไปคิดถึงมัน
“อุ๊ย” ส้งหลิงหลิงเอามือสัมผัสท้อง จากนั้นก็มองไปที่เซี่ยชีหรั่น ถามเธอว่า “คุณเป็นใคร เข้ามาเยาะเย้ยในตระกูลเย่ น่าโมโหจริงๆ ทำให้ลูกของฉันก็อารมณ์เสียไปด้วย เชินหลิน คุณจะปล่อยเธอไว้เช่นนี้หรือ”
ส้งหลิงหลิงรู้ว่าเย่เชินหลินเมื่อต่อหน้าเรื่องสำคัญเขาจะเลือกทนมากกว่า แม้แต่ห้องนอนของพวกเขาก็ยังยอมยกให้เธอ ตอนนี้ไม่ว่าเธอจะเอาแต่ใจมากแค่ไหน เขาก็จะตามใจ
ในที่สุดเย่เชินหลินก็ขมวดคิ้ว มองเซี่ยชีหรั่นอย่างเย็นชา พูดเสียงต่ำว่า “ในท้องของเธอเป็นลูกของฉัน คุณทำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร ขอโทษซะ”
หลิวเสี่ยวเจียวก็ขมวดคิ้วด้วย ถึงแม้เธอจะเป็นแค่คนรับใช้ เป็นคนที่จงหวีฉวนพาเข้ามา แต่ในใจเขาชื่นชมเซี่ยชีหรั่นอยู่
โม่เสี่ยวหนงได้ยินเย่เชินหลินตำหนิพี่สาวเช่นนี้ ในใจยิ่งโกรธมาก ยังไม่ทันรอเซี่ยชีหรั่นพูด เธอก็แย่งพูดก่อน “พี่เขย คุณเคยพูดว่าจะดูแลพี่สาวของฉันตลอดชีวิต คุณบอกว่าจะรักเธอตลอดไป แล้วทำไมคุณถึงอยู่ข้างคนอื่นมารังแกเธอหล่ะ”
“เสี่ยวหนง พอแล้ว” เซี่ยชีหรั่นดึงแขนของโม่เสี่ยวหนง
เธอมองชายที่เธอรักมากที่สุด ภายใต้การแสดงออกที่ไม่แยแสด้วยสายตาที่เย็นชา เธอเห็นความเจ็บปวดใจของเขาอย่างชัดเจน
เธอเลือกเอง เธอรู้ว่าจะเจอสถานการณ์เช่นนี้ ดังนั้นเธอเลือกที่จะอดทนต่อไป
“ขอโทษคุณส้ง” เธอพูดเสียงเบา จากนั้นก้มลงแล้วมองไปที่พื้น
การอดทนเป็นสิ่งที่เธอมีมาตั้งแต่เล็กๆ ไม่ว่าสิ่งที่เธอทำนั้นผิดหรือถูก เธอก็มักจะผิดเสมอ ดังนั้นเธอจึงคุ้นเคยกับการยอมรับความผิด
เพียงแค่ต่อหน้าเย่เชินหลินที่รักเธอรักมาก ตอนที่เธอขอโทษ ในใจจึงรู้สึกเจ็บปวดมาก
เย่เชินหลินเจ็บยิ่งกว่า กล้ามเนื้อของเขาเกร็งไปหมด สีหน้าดูแย่มาก
“เซี่ยชีหรั่น เธอจะหน้าด้านหน้าทนไปถึงเมื่อไหร่ หลิงหลิงตั้งท้องลูกของฉัน ที่นี่ก็จะมีแค่ฉัน ลูกของฉัน แล้วก็แม่ของลูกฉัน คุณอยู่ที่นี่ไม่รู้สึกเป็นส่วนเกินเหรอ” เย่เชินหลินพูดอย่างเย็นชา
เซี่ยชีหรั่นหน้าแดง เธอเป็นคนหน้าด้านเหรอ ใช่เหรอ
เธอจะเข้าไปพัวพันด้วย เธอจะทรมานตัวเอง การเพียรพยายามเช่นนี้ ใช่ความรักหรือไม่เอาศักดิ์ศรีแล้ว
แต่เมื่อเธอมองดูรอบๆวิลล่าแล้ว ทุกที่ของที่นี่มีแต่ความทรงจำที่เกี่ยวกับความรักของพวกเขา เธอคิดว่า การอดทนของเขาจะต้องคุ้มค่า
ดังนั้นเธอจึงเงยหน้าขึ้นมองไปที่เย่เชินหลิน พูดเสียงเบาว่า “เย่เชินหลิน คุณเคยบอกว่าจะอยู่กับฉันตลอดชีวิต ดังนั้นฉันจะอยู่ที่นี่ต่อไป จะไม่ไหน”
“ได้ จะอยู่ที่นี่ก็ได้ ก็เหมือนที่ฉันบอกคุณเมื่อครู่ ตำแหน่งคู่หมั้นไม่มีแล้ว จะเป็นผู้หญิงของฉัน ฉันก็เบื่อแล้ว อยากจะอยู่ ก็อยู่ในฐานะคนรับใช้แล้ว พอใจก็อยู่ ไม่พอใจก็……ไป”
เย่เชินหลินพูดคำว่า ไปออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ในใจตัวเองมีเลือดไหลก่อนแล้ว
หลิวเสี่ยวเจียวขมวดคิ้วแน่นขึ้น ช่วงนี้ประธานจงถามสถานการณ์ที่นี่บ่อยขึ้น คราวนี้เธอดูเหมือนจะต้องรายงาน และจะไม่ลังเลแล้ว
ดูท่าเย่เชินหลินต้องการลูกจริงๆ ไม่เอาเซี่ยชีหรั่นแล้ว เธอรู้สึกไม่ยุติธรรมต่อเซี่ยชีหรั่น ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเป็นเพียงคนรับใช้ที่ต่ำต้อย ตอนนี้เธออยากจะเตือนเธอ ให้ไปจากที่นี่ จะทนอยู่ที่นี่ต่อไปเพื่ออะไร
ส้งหลิงหลิงดีใจมาก ไม่สนใจว่าเย่เชินหลินจะพูดจริงหรือไม่ แต่ตอนนี้ได้เห็นในดวงตาเซี่ยชีหรั่นมีน้ำตา เธอจึงดีใจ
สาวใช้ ไม่เลว อยู่ใกล้เธอ เธอจะได้จัดการเธอ ให้เธอชดใช้สิ่งที่เธอติดค้างเธอไว้ให้หมด
เย่เชินหลินมีแผนของเขา เขารู้ว่าถ้าเขาเสนอข้อตกลงนี้ เซี่ยชีหรั่นจะต้องทนยอม
เธออยู่ในวิลล่า ตามหลักแล้วปลอดภัยกว่าอยู่ข้างนอก เขาก็สามารถเจอเธอได้ เพียงแค่ใจของเธอถูกทำร้าย
เขาก็รู้นิสัยของเธอ ถึงเขาอยากจะไล่เธอออกไปเป็นหมื่นๆครั้ง เธอก็จะหาทุกวิถีทางเข้ามาจนได้
เซี่ยชีหรั่นน้ำตาไหลอาบแก้มอย่างเงียบ ๆ เธอจ้องใบหน้าที่ไม่แยกไม่ออกว่าเรื่องจริงหรือเท็จ กัดริมฝีปากของตนเองอย่างแน่น ไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองส่งเสียงร้องไห้ออกมา
โม่เสี่ยวหนงไม่รู้ว่าตัวเองอยากจะช่วยพี่สาวจริงๆหรือเปล่า หรือมีจุดประสงค์อื่น เธอเห็นเซี่ยชีหรั่นดูน่าสมเพช ออกแรงดึงเธอไว้ พูดอย่างโมโห “พี่ ไม่มีความจำเป็นต้องมาทนเช่นนี้ พวกเราไปจากที่นี่เถอะ ไม่เห็นมีอะไรดีเลย ยังมีอะไรลูกของเขา ฉันว่าคนคนนี้บ้าไปแล้ว ไป คนที่ชอบคุณมีมากมาย คนไหนบ้างที่ไม่บริสุทธิ์ ไป”
ส้งหลิงหลิงใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะ มองเซี่ยชีหรั่นด้วยความภาคภูมิใจ เหมือนกำลังพูดว่า ฉันชนะแล้ว
เซี่ยชีหรั่นเห็นมือของเย่เชินหลินสั่นเล็กน้อย หัวใจของเธอเจ็บอีกครั้ง เธอเกือบถูกเขาหลอกอีกครั้ง
เธอหายใจเข้าลึก ๆ สองครั้ง พูดเบาๆ “ถึงแม้จะเป็นคนรับใช้ ฉันก็จะไม่ยอมไปจากที่นี่”
เย่เชินหลินกำมือ เพียงชั่วครู่ ก็คลายกำปั้น แสดงออกเหมือนปกติ
“อุ๊ย นี่คงจะเรียกว่าหน้าไม่อายจริงๆ เชินหลิน คุณว่าใช่ไหม” ส้งหลิงหลิงถามด้วยรอยยิ้ม มือของเย่เชินหลินวางไปบนไหล่ของส้งหลิงหลิง พูดอย่างอ่อนโยนว่า “กลับกันเถอะ ยืนนานๆจะเหมื่อย วันนี้เกิดเรื่องมากมาย ต้องพักผ่อนเยอะๆนะ”
นานแค่ไหนแล้วที่ผู้ชายคนนี้ ไม่ได้พูดเช่นนี้กับเธอ
ในความทรงจำของส้งหลิงหลิง เขาอาจจะไม่เคยพูดเช่นนี้กับเธอ ก่อนที่เซี่ยชีหรั่นยังไม่มา เขาก็ไม่เคยแยแสสีหน้าเย็นชาเสมอ เธอเริ่มสงสัยว่าพวกเขามาอยู่ด้วยกันได้อย่างไร
เธอขยับเข้าใกล้เขา เย่เชินหลินอดไม่ได้ ขมวดคิ้วเล็กน้อย ตัวแข็งไปสักพัก เซี่ยชีหรั่นมองเห็นจากด้านหลังของเขาอย่างชัดเจน
ความรู้สึกที่อึดอัดของเธอที่มีต่อเย่เชินหลินกลายเป็นความโศกเศร้า มือของเธอค่อยๆกำแน่นขึ้น
ส้งหลิงหลิงไม่คู่ควรที่จะเป็นแม่ เธอกับเย่เชินหลินจะต้องชนะแน่นอน ให้เธอยอมแพ้และไปจากที่นี่ในที่สุด และไม่มีโอกาสจะได้เหยียบเข้ามาที่นี่อีกแม้แต่ก้าวเดียว
ตอนโม่เสี่ยวหนงออกไปใจร้อนไปหน่อย ตอนนี้เธอหวนคิด เธอไม่ใช่มาเพื่อช่วยเซี่ยชีหรั่นเหรอ ไปไม่ได้สิ สิ่งเหล่านี้อาจเป็นแค่การแสดง เธอรู้ว่าเซี่ยชีหรั่นไม่ใช่คนโง่
ถ้าเธอไม่มั่นใจว่าเย่เชินหลินยังรักเธออยู่ เธอจะยอมอยู่ต่อเพื่อให้คนอื่นรังแกหรือ
เย่เชินหลินและส้งหลิงหลิงอยู่ด้านหน้ากำลังเดินไปทางบ้านหลัก หลิวเสี่ยวเจียวเดินอยู่ข้างๆส้งหลิงหลิง ตามเธอไป เซี่ยชีหรั่นดึงแขนโม่เสี่ยวหนงเดินอยู่หลังสุด โชคดีที่ทั้งทางไม่มีคนอื่น ไม่เช่นนั้นก็จะมีคนจ้องมองพวกเขา เซี่ยชีหรั่นก็จะอับอายมากกว่านี้
“เชินหลิน ฉันย้ายเข้าไปอยู่ห้องนอนชั้นสองแล้วนะ ห้องกว้างหน่อยรู้สึกดีกว่า ฉันรู้สึกว่าลูกชอบเตียงใหญ่ๆ ฉันนอนลงไป เขาขยับตัวแรงมากเพราะดีใจ” ส้งหลิงหลิงพูดอย่างอ่อนหวาน แต่ตั้งใจพูดให้เซี่ยชีหรั่นที่อยู่ด้านหลังฟัง
ห้องนอนของเธอถูกแย่งไปแล้ว เธอคงจะไม่ดีใจแน่นอน แต่เมื่อเทียบกับคำพูดที่เจ็บปวดของเย่เชินหลินที่พูดกับเธอแล้ว คำพูดของส้งหลิงหลิงถือว่าธรรมดามาก
“จริงเหรอ ดีแล้วที่เขาชอบ” เย่เชินหลินตอบส้งหลิงหลิงอย่างอ่อนโยน
“เชินหลิน รู้สึกว่าลูกต้องการความปลอดภัย ดังนั้นตั้งแต่คืนนี้คุณมานอนกับฉันนะ”
เซี่ยชีหรั่นหยุดเดินกะทันหัน สายตาจ้องมองด้านหลังของเย่เชินหลิน
เย่เชินหลิน ฉันไม่อนุญาตให้คุณนอนกับเธอ เธอต้องการห้องนอนห้องนั้น ในอนาคตฉันก็แค่ไม่ใช้ห้องนั้น แต่ฉันไม่ยอมให้คุณนอนกับเธอ เพราะฉันต้องการคุณ
โม่เสี่ยวหนงก็กำลังรอคำตอบของเย่เชินหลิน เธอรู้ว่าเซี่ยชีหรั่นรักความสะอาด ดังนั้นจะต้องไม่เห็นด้วยถ้าเย่เชินหลินจะไปนอนห้องเดียวกับส้งหลิงหลิง
เย่เชินหลินในใจสับสน ถึงแม้เขาจะโอบไหล่ส้งหลิงหลิงอยู่ นั่นเป็นเพียงการแสดงให้หลิวเสี่ยวเจียวดู อันที่จริงแล้วหัวใจของเขาอยู่ที่ผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังเขาเสมอ
ถ้าเขาพูดว่าจะนอนกับส้งหลิงหลิง คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะต้องเสียใจมากขึ้น
เรื่องบางเรื่องพูดง่าย แต่บางเรื่องพูดยาก เพราะความอารมณ์โมโหของเขาจึงนอนกับส้งหลิงหลิงจนเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ขึ้น ทำให้เซี่ยชีหรั่นเสียใจนานมาก ความผิดพลาดเช่นนี้ จะไม่เกิดขึ้นอีกซ้ำสอง
“เชินหลิน คุณได้ยินที่ฉันพูดไหม หมอก็บอกแล้วนะ ถ้าลูกมีความรู้สึกไม่ปลอดภัยก็ต้องนอนกับพ่อแม่” ส้งหลิงหลิงหยุดเดิน ขณะหันไปมองเย่เชินหลิน ก็เหลือบมองเซี่ยชีหรั่น
“นอนกับฉัน เด็กยิ่งไม่ปลอดภัย คุณก็รู้ฉันเป็นคนป่าเถื่อน” เย่เชินหลินยักคิ้วขึ้นอย่างชั่วร้าย ส้งหลิงหลิงใจเต้น หน้าแดงสักพัก
ความจริงข้ออ้างของเย่เชินหลินนั้นฟังดูดี เธออยากจะพูดอะไรต่อ ก็พูดไม่ออกแล้ว
ถ้าเธอยังจะยืนกราน เธอจะดูเหมือนมีความปรารถนามาก จนไม่สนใจลูกในท้องจะเป็นอย่างไร
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกโล่งใจ มองเย่เชินหลิน แล้วก้มลง เขาก็มองไปที่เซี่ยชีหรั่นเช่นกัน แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นโอบไหล่ส้งหลิงหลิงแล้วเดินต่อไป
“หลิงหลิง ฉันเคยไปบ้านของคุณแล้ว แม่ของคุณคิดถึงคุณมาก ฉันจะจัดการให้แม่ของคุณมาเยี่ยมคุณในสองสามวันนี้นะ”
“จริงเหรอ” ส้งหลิงหลิงมองเย่เชินหลินด้วยความประหลาดใจ ไม่เข้าใจเจตนาของเขาสักพัก
“ฉันเคยโกหกคุณเหรอ ใช่ๆ ฉันยังช่วยคุณอีกอย่าง คุณไว้วางใจเซียวเสี่ยวลี่มากใช่ไหม วันนั้นฉันช่วยจับคู่ให้เธอกับซูหาวด้วย พ่อของคุณกับซูหาวก็เห็นด้วย วันที่แปดพวกเขาก็จะจัดงานแต่งแล้ว ถึงเวลานั้นพวกเราไปด้วยกันนะ”
วันนี้เย่เชินหลินเห็นโม่เสี่ยวหนงก็มา จึงรู้ว่าตระกูลส้งตั้งใจกระจายข่าวการตั้งครรภ์ของส้งหลิงหลิง
เขาให้โจทย์ยากกับนายท่านส้ง นายท่านส้งก็ไม่ได้หยุดนิ่ง แน่นอนก็ต้องมีการตอบโต้
พวกเขาต้องการให้ทุกคนรู้เรื่องตั้งครรภ์ของส้งหลิงหลิง เขาจึงทำให้ทุกคนรับรู้โดยทั่วกัน ทำให้ทุกคนคิดว่าเขายอมแพ้แล้ว
ในอดีตเซี่ยงหยู่ก็ทนต่อความอัปยศอดสูและรับภาระหนักเช่นกัน ถึงได้รับชัยชนะในภายหลัง ของเขายังไม่ถึงขนาดนั้น นี่เป็นช่องว่างชั่วคราว เขายังหนุ่ม ไม่แปลกที่จะยอมก้มหัวให้คนแก่พวกนั้นก่อน
