สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 601 สาวใช้ตัวแสบ 505

ตอนที่ 601 สาวใช้ตัวแสบ 505
โม่เสี่ยวหนงยังคงใช้มือถือเล่นอินเทอร์เน็ต แชท เล่นเกม ยุ่งจนมีความสุขมากไม่ใช่เหรอ
เซี่ยชีหรั่นก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมา แต่แค่เปิดดูภาพของเธอกับเย่เชินหลิน ทุกภาพที่เธอเห็นในเวลานี้ รู้สึกมีความสุขมาก แต่ก็น่าเศร้ามากเหมือนกัน ถ้ารู้ว่าจะมีวันที่แม้แต่มองหน้าก็ยังลำบาก ในตอนนั้นก็คงจะรักษาทุกวินาทีใช่ไหม?
เซี่ยชีหรั่นถือโทรศัพท์นอนไปด้วย ตื่นมาก็เป็นช่วงที่มืดมนที่สุดในหนึ่งวัน
เธอฟังเสียงลมหายใจโม่เสี่ยวหนง รู้ว่าเธอหลับแล้ว เธอคิด บางทีในขณะนี้เย่เชินหลินจะตื่นมา อาจจะตื่น หรืออาจจะไม่ก็ได้ แต่ว่าเธออย่าคิดจะหลับอีกเลย
ด้วยความหวังเสี้ยวหนึ่งที่อยากเจอเขา เธอลุกขึ้นจากเตียง ออกจากห้องไป
ที่ให้เธอคาดไม่ถึงคือ เธอออกมาจากห้อง เพิ่งเดินไม่ไกล ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆจากข้างหลัง หันกลับไปมอง เป็นสองคนนั้นที่เย่เชินหลินส่งมาเดินตามหลังเธอห่างๆ
เธอรู้ว่าสองคนนั้นไม่ได้มาจับตามองเธอ แต่คือมาปกป้องเธอ
เธอตื่นมา ทำให้พวกเธอก็หลับไม่สบายไปด้วย เธอรู้สึกผิดมาก ในขณะที่จะหันตัวเดินกลับไป ก็เห็นฝั่งต้นไลแลคทางนั้น มีเงาร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง ยืนตรงนั้นไม่ขยับเลย กำลังมองมาทางเธอ
เย่เชินหลิน!
หัวใจของเซี่ยชีหรั่นเต้นรัวๆ เหมือนกับสาววัยรุ่นที่เจอคนที่แอบชอบครั้งแรกเต้นไม่หยุด
เธอรู้ว่าครั้งนี้ เขาจะไม่เย็นชาใส่เธออีก เธอคิดถึงเขา คิดถึงจริงๆ ทุกวินาที แม้ว่าระยะเวลาที่ห่างจากพวกเขากอดกัน ไม่ถึงครึ่งวัน เธอก็รู้สึกราวกับเวลาผ่านไปนานมาก
เธอเดินไปทางเย่เชินหลิน ตั้งแต่ที่เธอออกจากห้อง เขาก็เห็นเธอแล้ว
เขาหวังว่าเธอจะหลับสบายใจอย่างสนิทสักคืน แต่ใจเขาก็รู้ เธอคงจะเหมือนเขา ที่ไม่สามารถหลับสนิทได้แน่นอน
เย่เชินหลินไม่ได้ขยับตัว ยืนอยู่ตรงนั้น มองดูเธอวิ่งมาทางเขา ทุกก้าวของเธอราวกับเหยียบบนใจเขา ทำให้เขารู้สึกหน่วงๆ แต่ก็มีความสุขมาก
จริงๆพวกเขาสามารถคบหากันอย่างเปิดเผย แต่เพื่อความปลอดภัยของเธอ ตอนนี้ก็ทำได้เพียงเท่านี้
เซี่ยชีหรั่นอยู่ในอารมณ์เดียวกับเขา ทุกครั้งที่เข้าใกล้เขาก้าวหนึ่ง ก็รู้สึกอยู่ใกล้ความสุขมากขึ้นก้าวหนึ่ง
บอดี้การ์ดหญิงสองคนนั้นตามมาสักพัก ก็เห็นว่าเธอวิ่งไปทางเย่เชินหลิน ทั้งสองก็สบตากัน แล้วหันตัวเดินกลับห้องไป หลินต้าฮุยได้บอกไว้ว่า ถ้าหากเย่เชินหลินอยู่กับเซี่ยชีหรั่น ไม่จำเป็นปกป้องอย่างใกล้ชิด ความหมายชัดเจนมาก คือจะสร้างโอกาสให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน ห้ามกระทบเด็ดขาด
เดินไปทางที่ห่างจากเย่เชินหลินอีกสองก้าว เซี่ยชีหรั่นหยุดฝีเท้า ใจของเธอเต้นดังมาก เหมือนว่าในเวลาเที่ยงคืนนี้ ฟังในความเงียบก็ดังได้ชัดเจนมาก
เย่เชินหลินก้าวขึ้นมา กอดหญิงสาวของเขาทันที
เขาไม่อยากพูดอะไร ไม่มีวิธีไหนมาอธิบายความผิดที่เขามีต่อเธอให้รู้เรื่อง
ทั้งสองกอดกันตั้งนาน เย่เชินหลินก็จูบบนปากเธอ
เซี่ยชีหรั่นโหยหาจูบของเขา เธอพยายามเงยหน้า เพื่อรับมือกับจูบเขา ยื่นมือไปโอบรอบเอวเขา จูบของพวกเขานั้นใส่ใจลึกซึ้ง การเสียดสีของลิ้นและริมฝีปากกลายเป็นดูดกลืน
ลมหายใจของทั้งสองเริ่มเร็วขึ้น มือใหญ่ของเขาลูบบนหลังเธออย่างอดไม่ได้
เขาคิดถึงเธอ อยากจะทำเรื่องที่ใกล้ชิดที่สุดกับเธอ ในใจเธอก็อยากเหมือนกัน แนบชิดกับร่างกายของเขา หน้าของเซี่ยชีหรั่นแดงระเรื่อ
“ที่รัก ผมคิดถึงคุณ!”จูบปากเธอเสร็จ เขาก็ไล่มาที่หูเธออย่างเร่าร้อน ไซร้ระหว่างหูของเธอ แล้วพูดข้างหูเธอเบาๆ
ใจของเซี่ยชีหรั่นเต้นเร็วขึ้น และไม่เป็นจังหวะ
“คิดถึงผมไหม?”เขากุมใบหน้าเล็กของเธอ มองตาคู่นั้นท่ามกลางแสงไฟข้างถนนแล้วถาม
แววตาของเธอมีแสงไฟของความปรารถนาอยู่เหมือนกัน ไม่ต้องพูด เขาก็รู้ว่าเธอคิดแบบนั้น นี่เป็นปฏิกิริยาปกติ ความต้องการของคู่รักกัน
ถ้าหากพวกเขาไม่เคยมีสัมผัสที่ใกล้ชิดแบบนั้น บางทีในตอนนี้อาจจะไม่ได้รู้สึกอ้างว้างแบบนี้
ในใจของพวกเขาต่างรู้ ว่าพวกเขาต้องการสัมผัสร่างกาย เพราะเวลาที่ร่างกายสัมผัสกัน เป็นช่วงเวลาใกล้ชิดที่สุดของทั้งสอง ระหว่างพวกเขาไม่มีการกำหนดขอบเขต มีแต่เข้าหากัน และรับรู้ความรู้สึกของอีกฝ่าย
ดังนั้นเขาอยาก เธอก็อยาก
“คิดถึงไหม?”เขาถามอีก เซี่ยชีหรั่นกัดปาก ตอบเสียงเบา “อืม”
โอ้!
ใจของเย่เชินหลินเต้นแรง ปัดโธ่เอ๊ย เขาอยากจะเอาเธอตรงนี้ใจจะขาด ปลอบโยนร่างกาย และใจของเธอ
จูบของเขาหนักหน่วงขึ้นปากที่อ่อนนุ่มของกำลังจะถูกเขาดูดกลืน จูบครั้งนี้เอาแต่ใจกว่า และหนักกว่าเดิม
“ปมอยากเอาคุณ!”เขาดึงเธอมาที่ขาของเขา ก้มหน้ามองเธอ พูดเสียงแหบ
เซี่ยชีหรั่นนึกว่าพูดคำนี้เสร็จ เขาจะจูบเธอต่อ แต่เขากลับไม่ได้ทำแบบนั้น เขาแค่พูดต่อว่า “ตอนนี้ไม่ได้ ถ้าผมเอาคุณที่นี่ในตอนนี้เป็นการหยามคุณ”
แน่นอนว่าเขาสามารถอุ้มเธอกลับไปห้องนอนในชั้นหนึ่งของเขา ก็คงไม่มีใครเห็น เขารู้ว่าถ้าเขาจะเอาจริงๆ เธอก็ห้ามเขาไม่ได้
แต่กลัวว่าจะมีใครมาเห็น ก็จะมาต่อว่าเซี่ยชีหรั่นอีก ส้งหลิงหลิงก็จะใช้โอกาสนี้ทำให้เรื่องใหญ่โตจนคนอื่นรู้ เขาไม่อยากให้เซี่ยชีหรั่นถูกผู้คนด่าทอ เขาทำให้เธอโดนเอาเปรียบมาเยอะพอแล้ว
พูดเสร็จ เขาก็จูบไปที่หูเธออีกครั้ง สำหรับเขาแล้ว เป็นการทรมานที่แสนหวาน
“พอแล้ว นายปล่อยฉัน ฉันจะกลับไปแล้ว”เซี่ยชีหรั่นอ้อนเสียงเบา เธอรู้สึกว่าตัวเองเกือบจะถูกเขาเผาแล้ว
“อย่าเพิ่งกลับ อยู่คุยกับผมก่อน”
เซี่ยชีหรั่นก็อยากคุยกับเขา เธออยู่กับเขายี่สิบสี่ชั่วโมงก็ไม่เบื่อ
“อืม”เธอตอบรับ นั่งท่าให้ตรงขึ้นบ้าง
เขาบอกว่าจะคุยด้วย ก็เพราะยังไม่อยากให้เธอไป สักพักเขาก็ยังไม่พูด เซี่ยชีหรั่นเป็นคนพูดขึ้นก่อน
“ถ้านายกล้าตกลงหมั้นกับเธอ ฉันจะไม่สนใจในไปตลอดชีวิตเลย”เธอพูดแบบงอนๆ เขายื่นมือมาลูบแก้มเธอเบาๆ
“ไม่หรอก ว่าที่ภรรยาของผม ภรรยาของผมเป็นได้แค่คุณเท่านั้น ไม่มีวันเปลี่ยน”เขาวางมือลง พูดอย่างจริงจัง
ถ้าหากพวกเขาต่างแยกออกจากกันไม่ได้ ก็ให้เขาพูดคำพูดที่ทำให้เธอสบายใจทุกวันบ้าง แบบนี้ให้ขณะที่เธอน้อยใจก็ชื่นใจไม่มากก็น้อยไปด้วย
“แล้วตระกูลส้ง……”เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างกังวล เย่เชินหลินลูบผมเธอเบาๆ “คุณไม่ต้องห่วงเรื่องนี้หรอก อีกหน่อยก็จะดีขึ้น ไว้ใจได้”
“ใช่สิ หลิน นายรู้ความหมายของเสี่ยวหนง ทำไมยังให้เธออยู่ข้างส้งหลิงหลิงล่ะ ไม่เป็นห่วงเหรอ?”เซี่ยชีหรั่นถามเขา เย่เชินหลินกลับมองเธอ แล้วยิ้มให้เธออย่างไม่เคลียร์
“คำถามคุณนี่เยอะจริงๆเลย ผมส่งคุณกลับไปนอน นอนพักสักหน่อย ตอนเช้าไม่ต้องตื่นเช้าขนาดนี้ ไม่มีใครขัดคุณสักหน่อย”
เขาลุกขึ้น อุ้มเธอขึ้นแล้วเดินไปห้องนอนเธอช้าๆ เดินมาถึงหน้าประตูถึงวางเธอลง แล้วจับเหม่งเธอมาจุ๊บ ถึงให้เธอกลับเข้าห้อง
เซี่ยชีหรั่นยังจะถามว่าเขาคิดยังไงกับเรื่องของโม่เสี่ยวหนง เขาไม่ยอมพูด เธอก็ไม่ได้ถามอีก
ถ้าหากเขาก็รู้ เธอเชื่อว่าเขาจะเก็บเด็กคนนั้นไว้ ตัวเองก็คงจะระวังเองแหละ โม่เสี่ยวหนงแอบเหลี่ยมบ้างก็จริง แต่อยู่ต่อหน้าส้งหลิงหลิงกับเย่เชินหลิน เธอคงไม่มีโอกาสทำได้สำเร็จ
เซี่ยชีหรั่นได้แต่ปลอบใจตัวเองอย่างนี้ ถึงจะไม่ต้องกังวลมากเกินไป
ช่วงเช้านี้ เย่เชินหลินบอกลาส้งหลิงหลิง ให้เธอพักผ่อนที่บ้านดีๆ เขาบอกว่าเขาจะไปรับสัมภาษณ์ในบริษัท
“เชินหลิน กลีบมาเช้าหน่อยนะ ฉันและลูกจะคิดถึงนายนะ”ส้งหลิงหลิงพูดเสียงอ่อน เย่เชินหลินก็แค่ยิ้มอ่อนๆ รอยยิ้มนั้นไม่ได้ออกมาจากใจ
ออกมาจากห้องนอนกว้างนั้น เขาก็ทำหน้าเย็นชา
โม่เสี่ยวหนง หลิวเสี่ยวเจียวทั้งสี่คนรออยู่ที่หน้าประตูแล้ว เย่เชินหลินพูดย้ำกับพวกเธอสี่คนอย่างพิเศษว่า “วันนี้ผมไม่อยู่บ้าน พวกคุณดูแลคุณส้งต้องตั้งใจนะ ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ก็ไหลไปตามเธอ อย่าไปขัดใจเธอแล้วกระทบถูกอารมณ์ของเธอและลูก เข้าใจไหม?”
ท่าทีของเขาเข้มงวดและเย็นชา ท่าทีเป็นคิงโดยธรรมชาติ ในเวลาที่พูดแบบนี้ก็ดูตกใจอย่างธรรมดา
ทั้งสี่คนตอบพร้อมกัน “ค่ะ คุณเย่!”
ไม่มีใครรู้เลยว่าประโยคที่เขาพูดนี้หมายความว่าอะไร รวมทั้งส้งหลิงหลิงที่อยู่ในห้องนอน
หลังจากที่เขาไป ส้งหลิงหลิงก็ลุกจากที่นอน คิดว่าเย่เชินหลินไม่อยู่บ้าน เป็นโอกาสที่ดี
โม่เสี่ยวหนงอยากจะให้เธอแท้งมาตลอดไม่ใช่เหรอ?
เธอลูบท้อง พูดเบาๆกับลูกว่า “ลูกจ๋า แม้ว่าพวกเราจะกลับมาบ้านพ่อแล้ว แต่สงครามยังไม่หยุด พวกเราต้องพยายามอีกต่อไป หนูต้องเข้มแข็งไปเรื่อยๆนะ ช่วยแม่อีกครับนะคะ!”
หลังจากที่เธอตื่นเรียกไปทางประตูเสียงหนึ่ง “โม่เสี่ยวหนง เธออยู่ข้างนอกไหม?เข้ามาช่วยหน่อยสิ”
เย่เชินหลินไม่อยู่บ้าน ในใจโม่เสี่ยวหนงก็คิด ก็ดี เขาไม่อยู่บ้านถึงจะทำได้
ในขณะนี้ส้งหลิงหลิงก็ยังเรียกแค่เธอ ในใจเธอก็ยิ่งดีใจเข้าไปใหญ่ รู้สึกว่าส้งหลิงหลิงคงไม่ค่อยระแวงเธอ
เธอบิดประตูเข้าไป เดินไปข้างส้งหลิงหลิงในที่ไม่ไกลก็หยุด ถามอย่างเคารพ “คุณส้ง มีอะไรเหรอคะ?”
เธอก็ไม่ได้โง่ จะเสียแรงไปเปล่าประโยชน์ ไม่ได้ ห้ามให้ส้งหลิงหลิงมีโอกาสมาใส่ร้ายเธอเด็ดขาด
ดังนั้นตอนที่เธอเข้าห้องก็เปิดประตูไว้ หยุดห่างจากส้งหลิงหลิง เธอกลัวว่าถ้าใกล้กับส้งหลิงหลิงไปจะกระโจนเข้าหาเธอ แล้วบอกว่าเธอเป็นคนผลัก ส้งหลิงหลิงก็ร้ายกาจเหมือนกัน เธอรู้
“เธอช่วยฉันไปเอาชุดนอนหน่อย ปิดประตูด้วย”ส้งหลิงหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม
“ค่ะ คุณส้ง!”โม่เสี่ยวหนงพูดเสร็จ ก็ไปที่ตู้เสื้อผ้า แล้วเอาชุดนอน แต่ไม่ได้ไปปิดประตู กลับเดินเข้ามาเอาชุดนอนวางที่เตียง แล้วพูดว่า “คุณเปลี่ยนเลยค่ะ เดี๋ยวฉันออกไป ฉันอยู่ตรงนี้ไม่สะดวก กลัวว่าคุณจะอาย อีกอย่าง ท้องที่ล้ำค่าของคุณนั้น ฉันดูแลคนเดียวในนี้ ก็น่ากลัวอยู่หน่อยๆ”
ส้งหลิงหลิงคิดไม่ถึงว่าโม้เสี่ยวหนงก็ไม่ได้โง่เหมือนที่เธอคิด เธออยากจะหาโอกาสล้มสักหน่อย ถึงตอนนั้นก็ใส่ร้ายให้โม่เสี่ยวหนงกับเซี่ยชีหรั่นว่าทั้งสองคนวางแผนทำร้ายเธอ