สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 602 สาวใช้ตัวแสบ 506

ตอนที่ 602 สาวใช้ตัวแสบ 506　　
แม้ว่าเซี่ยชีหรั่นไม่ได้อยู่ตรงหน้า เธอเป็นพี่สาวของโม่เสี่ยวหนง ก็คงหนีไม่รอด
โม่เสี่ยวหนงไม่ให้โอกาสเธอ เธอก็แล้วไป ยังไงเธอก็ไม่ได้ชดใช้อะไร
“อั๊ยยะ ดูไม่ออกนิ เธอก็ระแวงไม่น้อยเลย เธอก็รู้ว่าลูกในท้องของฉันล้ำค่า สำหรับเธอ คุ้มค่าให้ฉันทำอะไร?สำคัญตัวเองไปหรือเปล่า!”ส้งหลิงหลิงพูดประชด สีหน้าดูถูกโม่เสี่ยวหนงอย่างมาก
เธอกำลังระบายอารมณ์ที่ระบายใส่เซี่ยชีหรั่นไม่ได้มาระบายใส่ตัวโม่เสี่ยวหนง เธอไม่เป็นลูกสาวของเสนาธิการหลี่อะไร เธออยากจะพูดอะไรเธอก็พูดอะไร
โม่เสี่ยวหนงโกรธจนหน้าแดง หายใจเข้าลึกๆสองทีถึงจะระงับความใจร้อนที่จะด่าของเธอลง
เธอรู้ว่าห้ามใจร้อนกับเธอ เธอเป็นลูกสาวของรองประธานส้ง ตอนนี้เธอเป็นคนรับใช้ของเธอ เธอต้องทน
แม้ว่าจะทำให้เธอแท้งลูก ก็มันทำชัดเจนเกินไป
โม่เสี่ยวหนงฝืนยิ้ม แล้วพูดกับส้งหลิงหลิงว่า “ขอโทษนะคะ คุณส้ง คำพูดที่ฉันพูดอาจผิดเพี้ยนไป คุณเย่ได้สั่งพิเศษไว้ว่า ให้พวกฉันทำตามใจคุณ ฉันออกไป คุณค่อยๆเปลี่ยนนะคะ มีอะไรเรียนฉันได้ตลอดเลยค่ะ”
พูดเสร็จ เธอก็เดินออกจากห้องส้งหลิงหลิง
ส้งหลิงหลิงพลางเปลี่ยนเสื้อไปด้วยคิดไปด้วย จะไล่สองพี่น้องที่น่าเกลียดนี้ออกไปด้วยวิธียังไงดี
ตอนที่เธอเปลี่ยนเสื้อก็คิด กินอาหารเช้าก็คิด สุดท้ายเธอคิดออกสักที เซี่ยชีหรั่นมักจะอยู่ในห้องเก็บเสื้อของเย่เชินหลิน จัดเสื้อผ้าให้เขา
เสื้อผ้าของเย่เชินหลินไม่จำเป็นต้องจัดนานขนาดนั้น เธอคิด เซี่ยชีหรั่นก็แค่อ่อย ตั้งใจที่จะอยู่ในห้องเก็บเสื้อของเขานานหน่อยเท่านั้น
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ ส้งหลิงหลิงลูบท้อง พูดพึมพำเองว่า “ลูกจ๋า แม่เพิ่งคิดได้ว่า เหมือนจะยังไม่เคยซื้อเสื้อผ้าให้พ่อเธอเลย ไป ไปห้องเก็บเสื้อกับแม่ดู ดูว่าพ่อหนูชอบเสื้อแบบไหน”
พ่อบ้านได้ยินว่าส้งหลิงหลิงจะไปห้องเก็บเสื้อก็รู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องดีอะไร คงจะไปหาเรื่องเซี่ยชีหรั่นแน่ๆ
เขาก้าวขึ้นมาบอกเธอเบาๆว่า “คุณส้งอย่าไปเลยดีกว่าครับ ในห้องเก็บเสื้อมีลูกเหม็นเยอะมาก ผมได้ยินว่าลูกเหม็นไม่ดีต่อทารกนะครับ”
“โอ้ย นายนี่ละเอียดจังนะ ลูกฉันกี่เดือนแล้ว ยังกลัวลูกเหม็นอีกเหรอ นายคิดว่ายังสามเดือนแรกอยู่หรือไง!หลีกไป ทั้งวิลล่าเป็นของตระกูลเย่ ฉันอยากไปไหนก็ไปไหน ถ้านายยังห้ามอีก ระวังฉันไม่เตือนนะ!”ส้งหลิงหลิงถลึงตา พ่อบ้านทำได้แค่หลีกทางให้
ก่อนเย่เชินหลินจะไปก็ได้บอกพ่อบ้านไว้แล้ว ไม่ว่าส้งหลิงหลิงจะไปไหน ถ้ายังเดินอยู่ในวิลล่า ให้พวกเขาให้ความร่วมมือเต็มที่
ส้งหลิงหลิงเดินออกจากห้องอาหารอย่างโมโห โม่เสี่ยวหนงหลิวเสี่ยวเจียวทั้งสี่คนเดินไปทางห้องเก็บเสื้อ
ใครๆก็รู้ว่าเธอไปครั้งนี้ต้องไปทำให้เซี่ยชีหรั่นลำบากใจแน่ โม่เสี่ยวหนงมีใจห้ามแต่ก็กลัวว่าห้ามไม่ได้
ดวงตาของเธอหมุนไปมา คิดแผนได้ ก็เดินไปข้างส้งหลิงหลิงพูดเบาๆว่า “คุณส้งคะ ไม่ไปดีกว่าไหมคะ แม้จะไม่กลัวลูกเหม็น พื้นที่ในห้องเก็บเสื้อน้อย คุณท้องอยู่ก็ไม่สะดวก ถ้าหากถูกเสื้อหรือว่าอะไรสะดุดล้มจะทำไงดีคะ?”
โม่เสี่ยวหนงคิดไว้แล้ว เธอเกลี้ยกล่อมเธอต่อหน้าทุกคน ถึงเวลานั้นทุกคนก็สามารถเป็นพยานได้ว่าเธอได้บอกแล้ว ส้งหลิงหลิงก็ยังจะไป ถ้าหากเธอล้ม “อย่างไม่ตั้งใจ”ขึ้นมา ก็คงโทษใครไม่ได้
“นี่เธอภาวนาให้ฉันล้มใช่ไหม?”ส้งหลิงหลิงหยุดเดิน ถามอย่างประชด โม่เสี่ยวหนงรอยยิ้มเต็มใบหน้า ตอบ “ไม่กล้าค่ะ ฉันจะไปกล้าได้ไง ฉันพูดผิดเองค่ะ ฉันก็แค่อยากจะเตือนคุณ คุณส้งคะ อีกอย่างพี่สาวฉันอยู่ในห้องเก็บเสื้อ คาดว่าคุณน่าจะรู้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา สามารถโทษหาเธอได้อย่างง่ายดาย ใช่ไหมคะ?”
“เธอ!เธออยากให้ฉันโมโหใช่ไหม โม่เสี่ยวหนง!”ส้งหลิงหลิงเพิ่งคิดแผนนี้ได้ ถูกโม่เสี่ยวหนงพูดมาแบบนี้ เธอก็ลงมือได้บฃยากน่ะสิ
“ขอโทษค่ะ คุณส้ง”โม่เสี่ยวหนงยืนอยู่ข้างๆ แสดงละครของเธอ น้ำตาวนค้างอยู่ในตา
ส้งหลิงหลิงไม่คิดเลยว่าโม่เสี่ยวหนงจะเซ้าซี้แบบนี้ เธอโกรธจนหายใจแรงๆไปหลายที ว่าจะไม่ทำแล้ว
หลังๆลองมาคิดดู ไม่ได้ ช่วงนี้เย่เชินหลินไม่ค่อยออกบ้าน เธอต้องคว้าโอกาสไว้
อีกอย่างโม่เสี่ยวหนงพูดขึ้นแบบนี้ เธอก็ไม่ทำแล้ว งั้นก็แสดงให้เห็นแล้วสิว่าเธอกำลังจะไปใส่ร้ายเซี่ยชีหรั่น คงจะมีเรื่องให้นินทาลับหลัง
“รู้ว่าผิดแล้ว คราวหลังก็พูดให้น้อยๆหน่อย ไม่มีใครคิดว่าเธอเป็นใบ้แล้วไปขายทิ้งหรอก”ส้งหลิงหลิงดุโม่เสี่ยวหนงเสร็จ ก็มือเท้าเอวแล้วเดินตรงไปยังห้องเก็บเสื้อของเย่เชินหลินช้าๆ
ในขณะนี้ เซี่ยชีหรั่นกำลังทำงานอยู่ห้องเก็บเสื้อของเย่เชินหลิน
จริงๆก็ไม่ได้มีเรื่องให้ทำอะไรมากมาย แต่เธอไม่มีที่ไปจริงๆ ในที่นี้ก็เป็นเสื้อเขาหมดเลย เธอจัดเสื้อของเขาไปมา ทำให้เธอรู้สึกสบายใจตลอด เหมือนว่าพวกเขาได้ใกล้ชิดกัน
“โม่เสี่ยวหนง เธอกลัวว่าฉันจะใส่ร้ายพี่เธอไม่ใช่เหรอ?งั้นเธอก็เข้าไปในห้องเก็บเสื้อกับฉันด้วยเลย”ระยะห่างจากห้องเก็บเสื้ออีกนิด ส้งหลิงหลิงได้บอกเธอ ตรงกับความต้องการของโม้เสี่ยวหนงพอดี
“ค่ะ คุณส้ง!”
ในขณะนี้ โม่เสี่ยวจุนและไห่ฉิงฉิงกำลังขับรถมายังวิลล่า……
ส้งหลิงหลิงไปในวิลล่า พ่อบ้านก็ยังคงไม่ไว้ใจ พวกเธอเดินอยู่หน้า เขาก็ตามหลังมา
เขาเอามือถือออกจากกระเป๋า เพื่อที่ว่าเผื่อเกิดอะไรก็จะได้รายงานเย่เชินหลินทันที ห้ามให้ส้งหลิงหลิงทำเกินไป ถึงเวลาสำคัญ เขาห้ามเธอไม่ได้ แต่เย่เชินหลินคงจะได้
ส้งหลิงหลิงพาโม่เสี่ยวหนงเปิดเข้าห้องเก็บเสื้อ เซี่ยชีหรั่นกำลังจัดเสื้อของเย่เชินหลินอยู่ข้างในสุด
แม้ว่าเสื้อของเขาจะผ่านการซัก เธอเหมือนกับว่ายังคงได้กลิ่นสำหรับเขาจากเสื้อ
ผู้คนต่างว่ากันว่าระหว่างชายหญิงนั้นต่างดึงดูดอีกฝ่ายจากกลิ่น เธอคิด อาจจะมีเหตุผลนะ ไม่งั้นเธอคงไม่มาหลงใหลกับกลิ่นของเขาแบบนี้ ทุกครั้งที่กลิ่นบริสุทธิ์สำหรับเขาลอยมาแตะจมูกเธอ เธอก็รู้สึกมีความสุขและสบายใจได้อย่างชัดเจน นี่ก็เป็นเหตุผลที่ทุกคืนที่เธอนอนข้างเขาจะหลับได้อย่างสนิท
“น้องหรั่น ว่ายังไง มาจัดเสื้อให้เชินหลินที่นี่มีความสุขมากสินะ?”เซี่ยชีหรั่นได้ยินน้ำเสียงที่ปะปนความประชดประชันของส้งหลิงหลิง ก็ยั้งท่าทางในมือแล้วขมวดคิ้ว
ทำไมเธอถึงตั้งใจมาห้องเก็บเสื้อล่ะ?ไม่น่าจะมาดีแน่เลย?เธอหันหลังให้กับทางประตูพอดี เมื่อได้ยินเสียงส้งหลิงหลิงเธอไม่ได้หันไปทันที เนื่องจากต้องคิดรอบคอบ กลัวว่าเธอจะมีความคิดอื่น เธอต้องป้องกันให้ดี
เสื้อในนี้เยอะแบบนี้ พวกเธอยืนอยู่ที่หน้าประตูก็เห็นเพียงแค่เงาแผ่นหลังของเธอส่วนหนึ่ง ดังนั้นเซี่ยชีหรั่นเลยรีบเอาโทรศัพท์ของเธอจากกระโปรงคนรับใช้ เปิดล็อกแล้วกดอัดเสียง แล้วเก็บโทรศัพท์กลับเข้าผ้ากันเปื้อนเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จัดเสื้อของเธอต่อ ราวกับว่าไม่ได้ยินส้งหลิงหลิงพูดอะไร
ส้งหลิงหลิงเอามือเท้าเอว เดินเข้ามาอย่างช้าๆ โม่เสี่ยวหนงก็มองไปรอบๆ ดูว่ามุมไหนจะสามารถชนท้องเธอได้แรงที่สุด
ตรงกลางของห้องเก็บเสื้อเป็นตู้เตี้ย ๆ ยาวและแคบ ที่มีกระจกใสอยู่ด้านบน ด้านในเป็นเครื่องประดับชิ้นเล็กที่มีเอาไว้ตกแต่งเสื้อโดยเฉพาะ
โม่เสี่ยวหนงมองดูตู้กระจกเตี้ย ๆ นี้ โดยเฉพาะมุมที่แหลมคมนั้น ถ้ามันสามารถกระแทกท้องของเธอแม่นยำละก็ …
ดวงตาของส้งหลิงหลิงก็จับจ้องไปที่โม่เสี่ยวหนง เธอจงใจเดินข้ามตู้กระจกเตี้ยนั้นไป และเดินไปข้างๆตู้ที่สูงๆที่มีเสื้อผ้าแขวนอยู่
“เซี่ยชีหรั่น เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ?ฉันมาพูดคุยกับเธอแล้ว!”ส้งหลิงหลิงพูดไปด้วย พลางเร่งเท้าจังหวะไปด้วย
ตรงที่เซี่ยชีหรั่นยืนข้างล่างก็เป็นตู้เตี้ยๆ แต่ที่ต่างจากตู้ตรงกลางก็คือ ตู้เตี้ยๆที่อยู่ข้างเธอทำมาจากไม้ และมุมของตู้เป็นรูปโค้ง ไม่ง่ายก็การบาดเจ็บ
ส้งหลิงหลิงจ้องไปที่ตำแหน่งนั้น ตาดูใกล้จะถึงแล้ว แต่โม่เสี่ยวหนงทักเตือน “พี่คะ พี่มาดูตรงนี้สิคะ เสื้อทางฝั่งนี้เหมือนมีคราบติด ล้างไม่สะอาด”
เซี่ยชีหรั่นก็พอดูออกว่าส้งหลิงหลิงคิดยังไง เธอเปิดแค่อัดเสียงเท่านั้น ไม่ได้อัดคลิป สถานการณ์ในนี้ดูได้ยาก ดังนั้นแม้ว่าเธอจะไปตอนนี้ ก็คงไม่ทันแล้ว
“คุณส้ง คุณระวังด้วย ตู้ข้างฉันนี่มีมุมขอบนะ ระวังชนด้วย อีกอย่าง พื้นก็ลื่นนิดๆ ฉันแนะนำคุณ เพื่อความปลอดภัยของลูก คุณหยุดเดินดีกว่า พื้นที่ในห้องเก็บเสื้อมันเล็กไป ถ้าคุณเย่รู้เข้าว่าคุณรู้อยู่แล้วว่าที่นี่ง่ายต่อการลื่นล้มแต่ก็ยังจะมา คงคิดว่าคุณไม่เห็นคุณค่าของเด็กเอาซะหรอก”
ใบหน้าของส้งหลิงหลิงยิ้มอย่างร้ายกาจไปทีหนึ่ง แล้วล้มลงไปตรงตู้ที่อยู่ข้างๆเซี่ยชีหรั่น
พ่อบ้านพลางเข้าห้องพลางโทรไปรายงานกับเย่เชินหลิน ยังไม่ทันโทรออก เขาก็ได้ยินเสียงของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตรงประตูจากหูฟังว่า “พ่อบ้านครับ คุณไห่ฉิงฉิงกับคุณโม่คนนั้นมาแล้ว จะให้เข้าเลยไหมครับ?”
“มีอะไร?”ทางฝั่งนี้เย่เชินหลินก็รับสาย พ่อบ้านไม่ได้ยินเสียงอะไรที่ผิดปกติไป ก็เลยรายงานเรื่องที่ไห่ฉิงฉิงกับโม่เสี่ยวจุนมาที่วิลล่าก่อน ถามเย่เชินหลินก่อน
เย่เชินหลินรู้ก่อนแล้วว่าโม่เสี่ยวจุนรู้ว่าเซี่ยชีหรั่นมาเป็นคนรับใช้ในวิลล่า เขาอยู่ไม่นิ่งแน่นอน ไห่ลี่หมินพาเซี่ยชีหรั่นไปไม่ได้ ไม่แน่โม่เสี่ยวจุนอาจได้
แม้ว่าเขาหวังให้เซี่ยชีหรั่นอยู่เคียงข้างเขา แต่เขายิ่งยอมให้เธอจากไปมากกว่า ไม่ว่าจะมองในมุมไหน ถ้าเธอไม่อยู่ในวิลล่า ทุกเรื่องก็จะทำได้ง่ายกว่าเยอะ
“ปล่อยพวกเขาเข้าไป!”เย่เชินหลินสั่งเสียงต่ำ
“ครับ คุณเย่!ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง คุณส้งไปที่ห้องเก็บเสื้อแล้วครับ เซี่ยชีหรั่นก็อยู่ในห้องเก็บเสื้อ ผมกลัวว่า……”
“ให้โม่เสี่ยวจุนกับไห่ฉิงฉิงไปที่ห้องเก็บเสื้อเลย ให้พวกเขารู้ว่าเซี่ยชีหรั่นอยู่ที่ห้องเก็บเสื้อ อีกอย่าง หลังจากสิบนาทีนี้โทรมาหาผมอีกครั้ง”เย่เชินหลินสั่ง
หลังจากวางโทรศัพท์ สีหน้าเขาก็หมองขึ้นมา
ส้งหลิงหลิง หากเธอไม่เห็นคุณค่าเด็กคนนี้ละก็ ถ้าโม่เสี่ยวจุนทำเธอแท้งขึ้นมา เธอก็อย่าไปโทษคนรอบข้างเลย
พ่อบ้านส่งสารคำพูดที่เย่เชินหลินบอกให้กับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่หน้าประตู ประตูของวิลล่าเปิดออก ไห่ฉิงฉิงเหยียบคันเร่ง รีบขับเข้ามาที่ประตูบ้านหลังใหญ่ที่เป็นหลัก
“โอ๊ย!เซี่ยชีหรั่น เธอผลักฉันทำไม!สาวใช้!มานี่สิเร็ว!”ส้งหลิงหลิงกรีดร้อง เรียกหลิวเสี่ยวเจียวและสาวใช้ที่มาใหม่ทั้งสองคนเข้ามา พ่อบ้านเพิ่งบอกเสร็จ ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของส้งหลิงหลิง รีบตามเข้ามา