สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 672 สาวใช้ตัวแสบ 576

ตอนที่ 672 สาวใช้ตัวแสบ 576
ในเวลานี้หลินหลิงดูเหมือนจะมีสติเล็กน้อย จ้องมองใบหน้าของเขาอีกสักครู่ แล้วพูดว่า “คุณคือไห่ลี่หมิน”
“ใช่ ฉันคือไห่ลี่หมิน อยากจะพูดอะไรก็พูดสิ” ไห่ลี่หมินพูดเสียงต่ำ คิดในใจ สงสัยสาวคนนี้จะบอกความจริงตอนที่เมา บอกเขาว่า ทำไมเธอถึงไม่ชอบเขา
“ฉันไม่อยากจะคุยกับคุณ คุณช่วยเปลี่ยนใครก็ได้มาคุยกับฉันหน่อย ฉันเกลียดคุณ” ทันใดนั้นหลินหลิงก็ขมวดคิ้ว ขอร้องด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ
ไห่ลี่หมินรู้สึกตลก เธอเป็นคนดึงเขาไว้ว่าจะคุยด้วย แต่ตอนนี้กลับมาโทษเขา
คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงนะ แถมเป็นผู้หญิงที่กำลังเมาด้วย เขาจะไม่ถือสาละกัน
เขาแค่แตะจมูก จากนั้นจงใจโน้มตัวเพื่อเข้าใกล้เธอ
เขาก็มีด้านไม่ดีเช่นกัน รับไม่ได้ที่จะมีคนมาพูดว่าเกลียดเขา
เขาพุ่งเข้าหาใบหน้าของหลินหลิง เขาอธิบายไม่ถูกว่าเพราะอะไร ราวกับจงใจพยายามยั่วยวนเธอ ดวงตาจ้องมองที่ใบหน้าของเธอ ถามเธอด้วยเสียงต่ำ “คุณสามารถบอกฉันได้ไหมว่าทำไมคุณถึงเกลียดฉัน”
ท่าทางเช่นนี้ คำพูดเช่นนี้ ที่สำคัญคือลมหายใจของเขา ทำให้ใจของหลินหลิงไม่สามารถสงบได้อีกต่อไป
เธอหลีกเลี่ยงการจ้องมองของเขาด้วยความตื่นตระหนก พึมพำในปาก “เพราะคุณไม่ใช่คน คุณคือสัตว์ร้าย”　　
“ฉันเป็นสัตว์ร้ายอย่างไร”ไห่ลี่หมินขมวดคิ้วแล้วถามเธอ
ถ้ารู้ว่าออร่าของไห่ลี่หมินคนธรรมดาไม่สามารถสู้ได้ เขาถามเธออย่างจริงจัง หลินหลิงแอบตื่นตระหนกอยู่เล็กน้อย
แต่นึกถึงการกระทำของเขาในคืนนั้นแล้ว เธอรู้สึกว่าการที่ว่าเขาเป็นสัตว์ร้ายนั้นไม่ได้มากเกินไปเลย เขาไม่เพียงแต่เป็นสัตว์ร้าย แต่เขาเป็นสัตว์ร้ายตัวจริง
พอคิดถึงจุดนี้ สมองของหลินหลิงควบคุมไม่อยู่ ก็เลยพูดความในใจออกมาจนหมด
“คุณคือสัตว์ร้าย แล้วยังเป็นสัตว์ป่าด้วย”
“คุณพูดอีกครั้งซิ ฉันเป็นสัตว์ร้ายและเป็นสัตว์ป่ากับคุณอย่างไร” ไห่ลี่หมินกัดฟันถาม
ทั้งๆที่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามกำลังเมาไม่มีสติ เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะเค้นถาม และจะต้องถามให้ได้ ตอนกลางวันเธอกลัวและตื่นตระหนกเมื่อเห็นเขา บ่งบอกว่าเธอไม่ได้พูดไปเรื่อย แต่เธอคิดว่าเขาเป็นเช่นนั้นจริงๆ
“คุณ……ฉันไม่บอกคุณ อย่างไรก็ตามคุณก็คือสัตว์ร้ายและสัตว์ป่า” หลายวันที่ผ่านมานี้สิ่งที่หลินหลิงพูดกับตัวเองมากมายเหล่านั้นจะให้ไห่ลี่หมินรู้ไม่ได้นะ ให้เขารู้ไม่ได้
ดังนั้นในเวลานี้เธอยังเก็บคำพูดของเธอไว้ ไม่พูดออกมา แต่ไม่พูดก็รู้สึกไม่สบายใจ ก็อยากประณามเขา ก็เลยต้องทำเป็นเอาแต่ใจแล้วต่อว่าเขาไปเช่นนี้
“รู้หรือไม่ว่าอะไรคือสัตว์ร้าย อย่าพูดไปเรื่อยนะ” ไห่ลี่หมินอยากรู้คำตอบ จึงยิ่งอยู่ยิ่งขยับเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น จนเกือบจะโดนตัวเธอแล้ว
เธอน่าจะฉีดน้ำหอมมา ไม่ฉุน เป็นกลิ่นอ่อนๆ ยิ่งใกล้ก็ยิ่งได้กลิ่นหอมพิเศษนั้น
“รู้สิ ก็คุณไง”
ดวงตาที่พร่ามัวของหลินหลิงกำลังจ้องมองไห่ลี่หมิน ริมฝีปากแดงเปิดขึ้นเล็กน้อย เซ็กซี่และอ่อนโยนเกินบรรยาย
การควบคุมตนเองของไห่ลี่หมินพังทลายลงในวินาทีนี้ เธอบอกว่าเขาเป็นสัตว์ร้ายไม่ใช่หรือ ทั้งๆที่เขาไม่เคยทำอะไรเธอเลย แต่เธอกลับบอกว่าเขาเป็นสัตว์ร้าย ได้ เช่นนั้นก็ให้เธอได้รับรู้ว่าอะไรคือสัตว์ร้ายตัวจริง
ทันใดนั้นเขาก็กดลงบนตัวเธอ ริมฝีปากที่ร้อนเป็นไรกดลงบนปากของหลินหลิง ช่วงเวลาที่ริมฝีปากสัมผัสกัน ราวกับว่ามีประกายไฟกะพริบ หลินหลิงควรจะหลีกเลี่ยง
แต่เธอไม่มีความกล้าพอที่จะหลบ ยิ่งกว่านั้นคือ เธอหลับตาลง จูบเขากลับ
การไม่ขัดขืนของผู้หญิง แล้วยังจูบกลับอีก สิ่งนั้นเรียกว่าการควบคุมตนเอง เหมือนไห่ลี่หมินได้จากไปไกลแล้ว คุณเรียกฉันว่าสัตว์ร้าย เรียกฉันว่าสัตว์ป่า ฉันอยากรู้ว่าต่อไปคุณจะกล้าเรียกแบบนี้อีกไหม
……
ตอนดึก คืนนี้ไม่มีพระจันทร์ มืดไปหมดทุกที่
ในความมืด ในวิลล่าตระกูลเย่ชายและหญิงคู่หนึ่งกำลังเปิดประตูบ้านหลังใหญ่อย่างเงียบ ๆ ในมือของผู้ชายมีกุญแจที่เตรียมไว้แล้ว คนสองคนเดินเข้ามาในที่มืด ตั้งใจฟัง บ้านหลังใหญ่ทั้งหลังตกอยู่ในความเงียบ
เย่เชินหลินไม่อยู่ ชั้นสองมีแค่ส้งหลิงหลิงพักอยู่คนเดียว ก่อนออกเดินทางเย่เชินหลินได้กำชับ หลังฟ้ามืด ยกเว้นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ปฏิบัติหน้าที่ในบ้านหลังใหญ่ ห้ามทุกคนเข้าออกบ้านหลังใหญ่โดยเด็ดขาด
หลิวเสี่ยวเจียวยังคงพาชายคนนั้นขึ้นไปชั้นบนในความมืดด้วยความชำนาญทาง ขึ้นไปชั้นสอง
ในมือของเธอถือของอยู่หนึ่งอย่าง เตรียมไว้เพื่อลูกของส้งหลิงหลิงโดยเฉพาะ
ส้งหลิงหลิง คุณก็มีวันนี้ได้เช่นกัน คุณร้ายสิ ผลกรรมของคุณกำลังมา หลิวเสี่ยวเจียวคิดในใจ ในความมืด ดวงตาของเธอดุร้ายกว่าปกติ
เธอเคยคิดว่า ถ้าวันใดประธานจงออกคำสั่ง เธอจะลงมือกับส้งหลิงหลิงอย่างไม่ลังเลเลย
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง แน่นอนเธอก็จะไม่ลังเลใจ
เธอกับผู้ชายที่มาด้วยกันพยายามเปิดประตูของส้งหลิงหลิงด้วยกุญแจผี เสียงเบามากๆ สำหรับหญิงตั้งครรภ์ที่กำลังนอนหลับ เสียงนั้นจะไม่สามารถปลุกเธอตื่นได้
ในห้องไม่มีแสงไฟ พวกเขาค่อยๆขยับใกล้เข้าไปที่เตียงของส้งหลิงหลิง
หลิวเสี่ยวเจียวยกของที่อยู่ในมือกำลังจะแทงลงไป ทันใดนั้นข้อมือก็ถูกคนแรงมากจับไว้ก่อน จากนั้นเธอก็ถูกอีกฝ่ายปราบอย่างรวดเร็ว
ในเวลาไม่กี่วินาที เธอได้ยินเสียงของผู้ชายที่เข้ามากับเธอก็ถูกปราบเรียบร้อยแล้ว ส่งเสียงออกมาอย่างเจ็บปวด
ไฟสว่างขึ้นในทันที แสบตา ดวงตาของหลิวเสี่ยวเจียวและชายคนนั้นที่กำลังหลับตาอยู่ พอลืมตาขึ้น พวกเขาเห็นหลินต้าฮุยยืนอยู่ในห้อง หลินต้าฮุยกำลังพยุงส้งหลิงหลิงที่ท้องใหญ่อยู่
ในดวงตาของส้งหลิงหลิงแสดงออกถึงความกลัว คนที่สามารถปราบหลิวเสี่ยวเจียวกับผู้ชายคนนั้นได้ เป็นผู้หญิงไม่กี่คน เป็นผู้หญิงที่หลินต้าฮุยจัดให้มาดูแลเซี่ยชีหรั่น
“พาตัวออกไป กระทืบผู้ชาย กระทืบแล้วโยนพวกเขาสองคนออกไปนอกประตูวิลล่า” หลินต้าฮุยสั่งการอย่างเย็นชา
เย่เชินหลินคิดไว้แล้วว่าประธานจงจะต้องส่งหลิวเสี่ยวเจียวมาลงมือแน่นอน ดังนั้นจึงให้หลินต้าฮุยกับพวกมาดักรออยู่ตรงนี้ และตั้งใจให้ส้งหลิงหลิงเห็นกับตา คนที่จะจัดการเธอไม่ได้มีแค่เพียงคนสองคนเท่านั้น
หลิวเสี่ยวเจียวคาดไม่ถึงว่าทุกอย่างจะถูกเปิดเผยเช่นนี้ จงหวีฉวนเป็นคนโหดร้าย เธอกลัวว่าเธอจะถูกเขาฆ่า
ในเวลานี้เธอยังอยากจะพุ่งเข้าหาส้งหลิงหลิงอีกครั้ง เพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ ซึ่งเป็นไปไม่ได้แล้ว
บอดี้การ์ดหญิงทุกๆคนล้วนแข็งแกร่งทั้งนั้น ทั้งความแข็งแกร่งและความสามารถในการต่อสู้ไม่แพ้ผู้ชายเลย หลิวเสี่ยวเจียวและผู้ชายที่ลงมือด้วยกันถูกบอดี้การ์ดหญิงจับตัวออกไป จากนั้นเธอก็รู้สึกว่าร่างกายของเธออ่อนแอลง
“ขอบคุณ ผู้ช่วยหลิน” เธอพูดอย่างอ่อนแรง
หลินต้าฮุยดูถูกเรื่องที่ส้งหลิงหลิงแอบตั้งครรภ์มาโดยตลอด แต่ในเวลานี้เห็นเธอที่กำลังมีครรภ์ดูอ่อนแอเหลือเกิน เขาก็เหมือนเย่เชินหลิน ทนเห็นไม่ได้เล็กน้อย
“ไม่มีอะไรแล้ว คุณพักผ่อนเถอะ ถ้าคุณกลัว ฉันจะนั่งอยู่ในห้องเป็นเพื่อน คุณนอนเถอะ”
ส้งหลิงหลิงน้ำตาคลอเบ้า วินาทีนี้เธอรู้สึกซาบซึ้งเล็กน้อย หลินต้าฮุยเป็นบุคคลสำคัญอย่างแน่นอน
อย่ามองเขาเป็นแค่ผู้ช่วยของเย่เชินหลินนะ เพราะเย่เชินหลินให้ความสำคัญกับเขามาก คิดว่าคำพูดของเขาน่าจะมีน้ำหนักไม่น้อยกว่าคำพูดของไห่ลี่หมินแน่นอน
“ขอบคุณ” เธอพูด
“ไม่ต้องขอบคุณฉัน ฉันแค่ต้องการเห็นคุณนึกถึงลูกในท้องของคุณให้มากกว่านี้ ต่อไปจะทำตัวอย่างไรก็พอแล้ว” หลินต้าฮุยพูดจบด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ในห้องของเธอ ส่งข้อความให้เย่เชินหลินหนึ่งข้อความ :คุณเย่ หลิวเสี่ยวเจียวกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยซุนชุนลงมือแล้ว ตอนนี้ถูกควบคุมโดยบอดี้การ์ดหญิง ทุกอย่างได้จัดการตามคำสั่งของท่านเรียบร้อยแล้ว
โทรศัพท์ที่เย่เชินหลินวางไว้บนหัวเตียงสั่นขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดู ตอบกลับให้หลินต้าฮุยว่า เหนื่อยหน่อยนะ
ครั้งนี้เขาอาศัยการลงมือของจงหวีฉวน กวาดล้างคนของเขาในวิลล่าออกไปจนหมด ถ้าพวกเขาคิดที่จะลงมือกับส้งหลิงหลิงอีกก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว พรุ่งนี้ยังคงเป็นวันที่ต้องเหนื่อยอีกวัน
โชคดีที่เรื่องต่างๆมาถึงจุดนี้ ชัยชนะก็คงไม่ไกลเกินเอื้อมแล้ว
เซี่ยชีหรั่นที่อ่อนล้าเอนกายลงในอ้อมแขนของเขาอย่างนุ่มนวล เป็นการนอนหลับก็แสนหวาน
เขาปรับให้เธออยู่ในท่าที่สบายที่สุด ปล่อยให้เธอนอนหลับต่อไป มือของเขาลูบผมของเธอไปในทิศทางเดียวกัน
พรุ่งนี้เขาควรจะกลับไปแล้ว การดวลกับรองประธานส้งมาถึงช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแล้ว เขารู้ว่าเขามีคนของเขาอยู่ที่คณะกรรมการกลางพรรค ถึงแม้เขาจะได้หลักฐาน ไม่มีทางที่จะทำให้เขาล้มลงในทันทีได้แน่นอน
แต่เขาเข้าใจดี หลังจากการดวลกันครั้งนี้ จงหวีฉวนไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย ครั้งหน้าเขาคงจะไม่ทำอะไรโดยประมาทอีก
ตอนนั้นที่แยกกับเซี่ยชีหรั่น เพราะมีคนทำอะไรบางอย่างในรถของเขา เขากังวลว่ารองประธานส้งจะคิดร้ายต่อเซี่ยชีหรั่นได้ทุกเมื่อ
ขอแค่รองประธานส้งถูกจับกุมอย่างสมบูรณ์ เขาก็จะขจัดความกังวลนั้นได้ ก็จะสามารถอยู่กับเซี่ยชีหรั่นได้ทั้งวันทั้งคืน จงหวีฉวนจะร้ายแค่ไหน ก็คงจะไม่เอาชีวิตของลูกสาวตัวเองได้
ที่รัก คราวนี้ใกล้เข้ามาแล้วจริงๆ ช่วยอดทนอีกนิดนะ
ถ้าคุณต้องรู้สาเหตุว่าทำไมสุนัขถึงกระโดดข้ามกำแพง ยิ่งใกล้ชัยชนะก็ยิ่งอันตราย ถ้านายท่านส้งรู้ว่าฉันยังรักคุณอยู่ ยังเด็ดบัวเหลือใย เขาก็ไม่สามารถรับรองความปลอดภัยได้ จะต้องกลับมาใช้คุณเพื่อข่มขู่ฉันอีกแน่
ในความกังวลของเย่เชินหลินก็มีแสงสว่างเกิดขึ้น ขณะที่เซี่ยชีหรั่นหลับสบาย จนถึงเช้า
หลังจากรุ่งสาง เซี่ยชีหรั่นก็ยังคงหลับอยู่ เย่เชินหลินตื่นก่อน ออกไปหาไห่ลี่หมิน
เขาต้องไปตรวจสอบให้แน่ใจว่าเมื่อคืนไอ้เด็กคนนั้นได้จัดการหลินหลิงเรียบร้อยแล้ว ตอนที่เขาออกไป ไห่ลี่หมินก็ออกมาจากห้องนอนของตัวเอง
เย่เชินหลินจำได้ว่าไห่ลี่หมินเป็นคนพาหลินหลิงไปที่ห้องรับรองแขกด้วยตัวเขาเอง หรือว่าพวกเขาไม่ได้ค้างคืนด้วยกัน
“คุณเป็นผู้ชายหรือไม่” เย่เชินหลินขมวดคิ้ว ถามไห่ลี่หมิน
ไห่ลี่หมินรู้ว่าเย่เชินหลินกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่ ใบหน้าของเขาดูผิดปกติเล็กน้อย
นาทีสุดท้าย เขาหยุดตัวเองและควบคุมตัวเองได้ หลินหลิงก็เลยไม่ได้รับการจัดการอย่างสมบูรณ์