สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 698 สาวใช้ตัวแสบ 602

ตอนที่ 698 สาวใช้ตัวแสบ 602
หากเขาคิดจะครอบครองทั้งสองคน เธอก็มีศักดิ์ศรีของเธอเช่นกัน เธอจะจากไปอย่างไม่ลังเลเลย
ยังดีที่สุดท้ายมือของเขาก็ไม่ได้วางลงไป แต่ซุกเข้าไปในกระเป๋ากางเกง
เขาไม่ได้เห็นเธอมา นี่คือปฏิกิริยาที่เขาทำเอง ใจที่ลุ้นระทึกของเซี่ยชีหรั่นก็สงบลงแล้ว เพียงแต่เมื่อนึกว่าเขาเคยมีความคิดที่จะปลอบโยนผู้หญิงคนอื่น ในใจเธอก็รู้สึกหึงอยู่ไม่น้อย
“ไม่คิดอะไรแล้ว ตระกูลส้งเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ คิดจะกลับไปสุขสบายอย่างเมื่อก่อนคงเป็นไปไม่ค่อยได้แล้ว แต่จะบอกว่าหมดสิ้นทุกสิ่งก็ไม่ขนาดนั้น แม่ของเธอถือว่ายังเป็นคนดีอยู่ อย่างน้อยก็ไม่ได้ทำเรื่องใหญ่โตอะไร ฉันจะหาวิธีช่วยท่านออกมา”
“จริงหรือ เชินหลิน ฉันยังไม่กล้าเอ่ยปากข้อร้องนายเลย ฉันกลัวนายจะคิดว่าฉันได้คืบจะเอาศอก”ส้งหลิงหลิงถอนหายใจยาวออกมาเฮือกหนึ่ง มองเย่เชินหลินด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา
ท่าทางของเธอน่าสงสารมาก เย่เชินหลินกระตุกคิ้วเล็กน้อย ห้ามมองดวงตาคู่นั้น ไม่ได้มองน้ำตาของเธออีก
เขาเป็นผู้ชาย เมื่อเห็นน้ำตาผู้หญิง โดยเฉพาะน้ำตาที่มาจากหัวใจ มันก็ทำให้เขาเกิดความอ่อนไหวบ้าง
ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังตั้งท้องลูกของเขาอยู่ และเคยเป็นคู่หมั้นของเขามาก่อนด้วย
“เธอท้องลูกของฉันอยู่ ขอเพียงเธอเป็นคนดี สิ่งที่ฉันสามารถช่วยเธอได้ฉันก็จะช่วย เอาล่ะ เธอพักผ่อนเถอะ คำพูดของโม่เสี่ยวหนงเธออย่าเอามาใส่ใจ”
ส้งหลิงหลิงสูดจมูกเล็กน้อย ยื่นมือขึ้นมาปาดคราบน้ำตาออก เย่เชินหลินเดินไปหยิบกระดาษทิชชูจากลิ้นชักบนหัวเตียงมาให้เธอสองแผ่น
“เชินหลิน ขอบคุณนายมาก ขอบคุณมากจริงๆ ฉันดีใจมาก และมีความสุขมากๆ”ส้งหลิงหลิงรับกระดาษทิชชูมา เช็ดไปสองที ทว่ายิ่งเช็ดน้ำตากลับยิ่งไหลพรากลงมา
สายตาของเธอเหลือบไปมองหน้าประตูพอดี แต่เธอกลับแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังคงร้องไห้ต่อ
เธอสัมผัสได้ว่าเย่เชินหลินใจอ่อนแล้ว และเขายังไม่ได้สังเกตเห็นเซี่ยชีหรั่นที่ยืนอยู่หน้าประตู หากให้เซี่ยชีหรั่นเห็นภาพเขามากอดเธอเอง ถ้าเช่นนั้น ต่อให้เซี่ยชีหรั่นใจกว้างขนาดไหน ก็คือรับไม่ได้ล่ะมั้ง
ถึงตอนนั้นเธอไม่จำเป็นต้องพูดอะไร และไม่ต้องเป็นต้องทำเป็นยุ่งมากอะไร เซี่ยชีหรั่นก็จะจากไปด้วยความเสียใจเอง
เธอรักในศักดิ์ศรีมากไม่ใช่หรือ คงไม่ยอมครอบครองชายที่มีผู้หญิงคนอื่นอยู่ในใจหรอกนะ
เย่เชินหลินไม่ทำอะไรส้งหลิงหลิงง่ายๆ เพียงเพราะเซี่ยชีหรั่นไม่อยู่หรอก ส้งหลิงหลิงร้องไห้จริงหรือปลอมเขาก็ดูออก
“ฉันไปละ”เขาเอ่ยอย่างเยือกเย็น สาวเท้าเดินไปทันที โดยไม่มีวี่แววที่จะอยู่เป็นเพื่อนเธอแม้แต่นิดเดียว
ส้งหลิงหลิงผิดหวังมาก มองไปยังหน้าประตูอีกครั้งอย่างอัตโนมัติ เซี่ยชีหรั่นก็กำลังจ้องเธออย่างเยือกเย็นเช่นกัน
เซี่ยชีหรั่นคงใช้สายตาเช่นนี้มองคนอื่นน้อยมาก เธอเกลียดคนต่อหน้าอย่างลับหลังอย่างที่สุด ทั้งๆที่ส้งหลิงหลิงเห็นเธอแล้ว ยังจะมาแสร้งแสดงละครให้เธอดูอีก จงใจจะทำให้เย่เชินหลินแสดงออกมาว่าใจอ่อนและสงสารเธอ
ส้งหลิงหลิง ในความคิดเธอ ฉันเป็นคนหลอกง่ายขนาดนั้นเลยหรือ
เธอคิดว่าเธอทำแบบนี้ แล้วฉันจะจากเย่เชินหลินไปง่ายๆอย่างนั้นหรือ ผู้ชายคนนี้รักฉันหรือไม่ ฉันจะไม่รู้เลยหรือ
ต่อให้เมื่อครู่นี้เขามีอารมณ์อย่างอื่นต่อเธอไปชั่วขณะ อย่างมากก็แค่ระลึกความหลัง เห็นแก่ที่ช่วงนี้เธอเจอเรื่องราวมากมายก็เท่านั้นแหละ
เธอยิ่งอยากทำลายพวกเรามากเท่าไหร่ ฉันจะยิ่งไม่ให้เธอทำสำเร็จ
แต่แน่นอน ยังไงเธอก็ท้องอยู่ เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ทำอะไรที่มันเกินเลยกับเธอหรอก แต่เธอก็ไม่ลืมที่จะรักษาจุดยืนของตนเช่นกัน
“คุณผู้หญิง คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”เย่เชินหลินเอ่ยถามไปประโยคหนึ่ง เมื่ออยู่ต่อหน้าเซี่ยชีหรั่น ทั้งสีหน้าท่าทางและอารมณ์ในการพูดก็เปลี่ยนไปทันที แถมยังจงใจหยอกล้อเซี่ยชีหรั่นอีก เรียกเธอว่าคุณผู้หญิง
หากในเวลาปกติได้ยินเขาเรียกเธอแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นก็คงใบหน้าเปื้อนยิ้มขึ้นมาทันที แต่ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์มายิ้ม
เธอชักสีหน้าจ้องหน้าเย่เชินหลินนิ่ง ในน้ำเสียงที่พูดก็แฝงไปด้วยความประชดประชันเล็กน้อย
“คุณเย่ คุณคงจดจ่อมากเกินไป ขนาดฉันมาเมื่อไหร่ยังไม่รู้เลย”
เมื่อเย่เชินหลินได้ยินเซี่ยชีหรั่นพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดเช่นนี้ เขาก็เม้มปากเล็กน้อย ทว่ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับเข้าไปกอดไหล่เธอ เอ่ยเสียงทุ้ม“ทำไมฉันได้กลิ่นความหึงลอยมานะ โกรธเหรอ”เขาเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน
“ใช่โกรธ ฉันรับรองได้เลยไม่ว่าผู้หญิงคนไหนเห็นผู้ชายของตนเองคิดจะไปมอบอ้อมกอดให้กับผู้หญิงคนอื่น ก็ต้องโกรธ ฉันก็เหมือนกัน”เซี่ยชีหรั่นเอ่ยอย่างแข็งกร้าว
เขาชอบความตรงไปตรงมาของเธอแบบนี้ที่สุด มีอะไรก็พูดออกมา ไม่เก็บไม่ซ่อนเอาไว้
“ฉันไม่ได้จะไปมอบอ้อมกอดให้ใครสักหน่อย เธอคิดมากไปแล้ว ยัยบื้อ”เย่เชินหลินยีผมเซี่ยชีหรั่นเบาๆ ทว่าดวงหน้าน้อยๆของเธอยังคงบึ้งตึงเช่นเดิม
“โกหก ฉันเห็นกับตา มือของคุณคิดจะวางลงบนหัวของคนอื่นไม่ใช่หรือไง คุณวางสิ วางลงไป ไม่สนใจคุณแล้ว”
เซี่ยชีหรั่นพูดจบอย่างงอนๆ ก่อนจะสะบัดมือเย่เชินหลินออก วิ่งหนีไปทันที
ท่าทางยัยตัวเล็กจะโกรธจริงๆสักแล้วสิ
เย่เชินหลินรีบตามเธอไป วิ่งตามไปด้วยพร้อมกับพูดไปด้วย“เธอช้าหน่อย ลงบันไดระวังลื่นล้ม จะโกรธก็ค่อยไปโกรธที่พื้นราบ”
“จะวิ่ง จะวิ่ง ใครสนใจคุณ คุณไปสนใจน้องส้งผู้น่าสงสารของคุณเถอะ”เซี่ยชีหรั่นเอ่ย ขณะที่วิ่งลงบันไดไปได้สองขั้นแล้ว
เย่เชินหลินร้อนใจในการวิ่งของเธอมาก เป็นห่วงสุดๆ เขารีบวิ่งตามไป กลัวเหลือเกินว่าเธอลื่นล้มตกบันไดไปโดยไม่ทันระวัง
ส้งหลิงหลิงอยู่ในห้องนอน ได้ยินทุกคำสนทนาของพวกเขาทั้งสองอย่างชัดเจน
เธอขมวดคิ้วแน่นลุกขึ้นยืน เดินไปหน้าประตูมองไปยังบันได ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าพวกเขากำลังวิ่งไล่ งอนกันอยู่ คนหนึ่งโกรธคนหนึ่งง้อ เธอเห็นแล้วจะปวดใจ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะไปดู
สีหน้าของเย่เชินหลินกังวลสุดๆ จ้องเซี่ยชีหรั่นนิ่ง ราวกับกำลังจ้องลูกของเขาอยู่
เขารักและหวงแหนเธอถึงเพียงนี้ เขาเคยมองเธอด้วยสายตาแบบนี้เมื่อไหร่นะ เมื่อก่อนไม่เคยมี แล้วอนาคตจะมีไหม
เย่เชินหลินสาวเท้ายาววิ่งตามลงไป และเพียงครู่เดียวก็วิ่งไปตรงหน้าเซี่ยชีหรั่นไว้ ขวางทางเธอไว้
เขาทำหน้าเข้ม ขมวดคิ้ว ตำหนิเธอเบาๆ“บอกแล้วไง ว่าโกรธได้แต่อย่างวิ่งไปเรื่อย เธอวิ่งทำไม เกิดหกล้มขึ้นมา คอเล็กๆของเธอคงได้หักกันพอดี”
คอของเธอเปราะบางขนาดนั้นเลยเหรอ เซี่ยชีหรั่นอดไม่ได้ที่จะครุ่นคิด
เมื่อเห็นความเป็นห่วงเป็นใยบนใบหน้าเขา ความหึงหวงเมื่อครู่นี้ของเธอก็ได้หายไปจนหมดสิ้น
แต่ต่อไปเธอไม่อยากเห็นเย่เชินหลินเป็นห่วงส้งหลิงหลิงขนาดนั้นอีก เขาเป็นห่วงลูกได้ เพราะนั่นเป็นลูกของเขา แต่กับผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เด็ดขาด
เมื่อคิดได้ดังนี้ เธอก็ชักสีหน้าขึ้น ทำเป็นพูดอย่างไม่สนใจ“หักก็หักสิ ยังไงผู้หญิงก็มีมากอยู่แล้ว พวกคุณสามคนพ่อแม่ลูกมีความสุขจะตาย และยังไม่ต้องอดไปใส่ใจคนอื่นเพราะฉันอีก ยังไงฉันก็เป็นส่วนเกินอยู่แล้วนิ ตายไปก็ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“พูดอะไรน่ะ หยุดพูดเดี๋ยวนี้”เย่เชินหลินขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้น
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองลายเป็นคนงมงายตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงกับรู้สึกว่าแค่พูดคำว่าตายเล่นๆ เธอก็จะตายจริงๆ
เมื่อคนคนหนึ่งแคร์คนคนหนึ่งจริงๆ เขาก็จะไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างไม่สนใจอะไรได้อีก เมื่อก่อนเอาแต่หัวเราะเยาะคนอื่นว่างมงาย เขาเพิ่งรู้ตอนนี้เอง ว่าเมื่อเขามีผู้หญิงที่รักสุดหัวใจ เขาก็สามารถกลายเป็นคนงมงายได้เหมือนกัน
สีหน้าของเขาดูจริงจังมาก จนเซี่ยชีหรั่นรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ เซี่ยชีหรั่น ยัยไม่เอาไหน เธอกลัวอะไรห๊ะ
ทั้งๆที่เขาทำผิดเองแท้ๆ ยังจะมาโวยวายเสียงดังใส่เธออีก เขาเป็นห่วงเธอ แต่เขาก็เป็นห่วงยัยผู้หญิงแซ่ส้งคนนั้นด้วยไม่ใช่หรือไง
ไม่สนในใจเขาก็คือไม่สนใจเขาสิ อย่าไปทำตามที่เขาบอก
ตั้งแต่เล็กจนโต เซี่ยชีหรั่นก็เป็นคนควบคุมตัวเองได้ดีมาก น้อยมากที่เธอจะโกรธ หรือว่าโกรธขึ้นมา เธอก็จะกดมันลงไป เพราะยังไงอยู่กับพี่เลี้ยงแม่เลี้ยง ก็ไม่เหมือนอยู่กับพ่อแม่แท้ๆของตนเอง เธอไม่มีสิทธิ์เอาแต่ใจ
แต่เขาคือคนที่เธอรัก เมื่อเธอเริ่มหึง เธอก็จะเริ่มเอาแต่ใจ จะควบคุมก็ควบคุมไม่อยู่
“ฉันบอกว่า โอเค คุณไปทำเลย ยังไม่ให้ฉันพูดอีกหรือ”
“ฉันทำอะไร”เขาขมวดคิ้วถามเธอ
เขาไม่ได้ทำอะไรเลย ถึงแม้ว่าจะยื่นมือออกไป แต่เขาก็ซุกกลับเข้าไปในกระเป๋าแล้ว
“คุณทำอะไรไว้คุณรู้ดีแก่ใจ มือของคุณก็ยื่นออกไปแล้ว เพียงแต่ไม่ได้วางลงไปบนหัวเธอก็เท่านั้นเอง ฉันมั่นใจ ว่าคุณอยากลูบผมเธอ เหมือนที่ลูบผมฉัน คุณหลบไปเลย พอฉันนึกถึงปฏิกิริยานั้นของคุณ ฉันก็โกรธ คุณหลบไป”เซี่ยชีหรั่นคิดจะเดินอ้อมเย่เชินหลินไป ไปซ่อนตัวไม่ให้เขาหาเจอ แต่เขากลับยื่นทื่อขวางเธอไว้อย่างนั้นไม่ขยับเขยื้อน
หากเขาหลบ เธอก็ต้องวิ่งลงต่อไปน่ะสิ เขาไม่ได้โง่สักหน่อย
“เอาล่ะๆ หายโกรธได้แล้ว ต่อไปฉันจะระวังกว่านี้”เย่เชินหลินไม่เคยง้อผู้หญิงคนไหนมาก่อน เธอเองก็แทบไม่เคยงอนเขาแบบนี้มาก่อน
ฉะนั้นเมื่อเขาง้อขึ้นมาจึงไม่ค่อยลื่นปากนัก และอีกอย่างสาวใช้ที่อยู่ข้างบนพวกนั้นก็กำลังมองอยู่ พ่อบ้านที่อยู่ข้างล่างเมื่อได้ยินเสียงก็เดินเข้ามาเช่นกัน ใครบางคนแถวนี้รู้สึกเสียหน้ามาก
เซี่ยชีหรั่นกัดริมฝีปากตัวเองเล็กน้อย เธอไม่เคยทะเลาะกับเขาแบบนี้มากก่อน คำพูดอ่อนนุ่มเพียงประโยคเดียวของเขา ถึงแม้ว่าท่าทียังแข็งกระด้างอยู่ แต่เธอก็ได้หายโกรธเขาไปตั้งนานแล้ว
ไม่โกรธแล้วก็จริง แต่เมื่อกี้ท่าทีแข็งกร้าวขนาดนั้น จุๆจะให้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลย เธอก็รู้สึกทำตัวไม่ค่อยถูกเช่นกัน
สีหน้าของเธอยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ยังคงบึ้งตึงอยู่อย่างนั้น เย่เชินหลินหมดความอดทนแล้ว เขาโค้งตัวอุ้มเธอขึ้นมาทันที
ยัยตัวเล็ก ดื้อจริงๆ คอยดูว่าเขาจะจัดการให้เธอเชื่องยังไง
“คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่ให้คุณอุ้ม”เซี่ยชีหรั่นดูออกว่าเย่เชินหลินหมดความอดทนแล้ว ความโกรธที่เพิ่งหายไปก็กลับมาอีกครั้ง
ไม่ว่าเธอจะโวยวายยังไง เขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอลง แถมยังกอดเธอให้แน่นกว่าเดิมเสียอีก กลัวเหลือเกินว่าจะทำเธอตกลงไปโดยไม่ทันระวัง เพราะยังไงก็กำลังเดินอยู่บนบันได
เมื่อมาถึงที่ห้องชั้นหนึ่ง โม่เสี่ยวหนงที่แอบดูสถานการณ์อยู่ก็รีบมุดหัวกลับเข้าห้องไปทันที ก่อนจะปิดประตูลงเบาๆ
เย่เชินหลินอุ้มเซี่ยชีหรั่นกลับมาที่ห้องโดยตรง และโยนเธอลงบนเตียงกว้างของเขา
“ต่อไปต่อให้โกรธ ก็ห้ามวิ่งโดยไม่ห่วงความปลอดภัยเด็ดขาด”เขายังคงชักสีหน้า เอ่ยเสียงแข็ง
ดวงหน้าน้อยๆของเซี่ยชีหรั่นก็ยังคงบึ้งตึงเช่นกัน พูดออกมาประโยคหนึ่ง“คุณไม่ต้องมายุ่ง ฉันชอบวิ่งไปเรื่อย”
“ฉันว่า เธอคงต้องได้รับการสั่งสอนสักแล้ว”เย่เชินหลินกัดฟันพูดออกมาประโยคหนึ่ง ก่อนจะถมตัวเข้าประกบจูบปากน้อยๆของเธอ จูบและดูดอย่างดุเดือด