สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 705 สาวใช้ตัวแสบ 609

ตอนที่ 705 สาวใช้ตัวแสบ 609
ทักทายพอเป็นพิธีแล้ว อาหารก็เสิร์ฟพร้อมแล้ว จงหยุนซางจึงเข้าเรื่องสำคัญของเธอ　　
เธอไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด ไม่รู้ว่าข้อเสนอของเธอ หลี่เหอไท้จะคิดว่ามันโฉ่งฉ่างไปหรือไม่
แต่ยังไงก็มาแล้ว แน่นอนว่าเธอต้องพูดถึงแนวความคิดของเธอออกมา
จงหยุนซางเองก็เป็นคนเปิดเผย ดังนั้นจึงไม่อ้อมค้อม บอกเหตุผลที่มาในวันนี้ทันที
“เหอไท้ ฉันดูออกว่าคุณรู้สึกดีกับเซี่ยชีหรั่น ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ฉันพูดบุ่มบ่ามแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับ สาวงามเป็นที่หมายปองของชายหนุ่ม ผมมีความรู้สึกที่ดีต่อเธอ” หลี่เหอไท้ยอมรับอย่างไม่ใส่ใจ
หากเป็นคนอื่นพูด เพื่อรักษาชื่อเสียงของเซี่ยชีหรั่น เขาคงไม่กล้ายอมรับขนาดนี้ จงหยุนซางเป็นพี่สาวของเซี่ยชีหรั่น ข้อนี้เขารู้ดี แถมยังรู้ว่าพี่สาวคนนี้พยายามอย่างมากเพื่อความสุขของเซี่ยชีหรั่น
พูดถึงจงหยุนซางคนนี้ เขานับถือจริงๆ เธอทำทุกอย่าง แอบมองอยู่ห่างๆ หลี่เหอไท้รู้ดี บางทีอาจจะรู้มากกว่าเซี่ยชีหรั่นด้วยซ้ำ
แม้ว่าคนที่เธอชอบจะเป็นเย่เชินหลิน พ่อของเธอก็ทำเพื่อเธออย่างหนัก ทว่าเธอไม่เพียงไม่เอาด้วยกับพ่อคิดเอาคืนเซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินแล้ว ยังช่วยเหลือพวกเขาทุกอย่าง
น้ำใจและคุณธรรมของเธอ ผู้หญิงทั่วไปสามารถเทียบได้หรอ
“ฉันชอบเย่เชินหลิน ไม่ใช่เรื่องปีสองปีแล้ว พ่อฉันรู้เรื่องนี้ดี แน่นอนว่าไม่ใช่เพียงเรื่องนี้ ยังทำทุกวิถีทาง เพื่อแยกพวกเขา ให้ฉันสมหวังกับเย่เชินหลิน ฉันก็ลองหลายวิธีแล้ว อยากจะหยุดเขา แต่ก็ทำไม่ได้ ดังนั้นวันนี้ฉันเลยมาหาคุณ อยากจะขอคุณสักเรื่อง”
“ผมรับปากเรื่องที่คุณจะขอ” หลี่เหอไท้ยังคงมีท่าทีไม่สะทกสะท้าน กลับเป็นจงหยุนซางที่รู้สึกแปลกใจ
“คุณ”
“ผมรู้ว่าคุณจะพูดเรื่องอะไร และไม่แปลกใจ ที่จริงคุณใสซื่อมาก” และน่ารักมาก หลายอย่างที่จงหยุนซางคล้ายกับเซี่ยชีหรั่น
ดวงตาของหลี่เหอไท้คล้ายกับมีรอยยิ้มบางๆ ราวกับแฝงอะไรอยู่ด้วย
“ถ้าคุณต้องการ ผมสามารถเป็นแฟนชั่วคราวของคุณได้ ทำให้พ่อของคุณเข้าใจว่าเรากำลังคบกัน ช่วยคุณลบความคิดของเขาบ้าง” แม้หลี่เหอไท้จะไม่ใช่ข้าราชการ สิ่งที่พวกข้าราชการก่อนั้น เขารู้และเข้าใจเป็นอย่างดี
รวมทั้งความเอนเอียงของพวกเขา ส่วนได้ส่วนเสียระหว่างการรับคัดเลือก เขาเข้าใจอย่างชัดเจน
สำหรับจงหวีฉวนแล้ว ลูกสาวของเขาได้แต่งกับหลี่เหอไท้แน่นอนว่าเป็นประโยชน์กว่าแต่งกับเย่เชินหลิน
ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการคือสิ่งเกื้อหนุนให้เขาสูงขึ้น หนึ่งในนั้นมีคะแนนจากพ่อของเขาเสนาธิการหลี่อีกหนึ่ง เป็นสิ่งที่เขาปรารถนาจริงๆ
จงหยุนซางเตรียมคำพูดมากมายเพื่อมาโน้มน้าวเขา แต่ไม่คิดว่าเธอยังไม่ทันพูด เขาก็ตอบตกลงแล้ว
เธอนิ่งไปสักพัก พอดึงสติกลับมาได้ไม่รู้ว่าต้องพูดอะไร
“หยุนซาง ผมชื่นชมคุณมาก ไม่มีขัดหากการโกหกนี้จะเป็นเรื่องจริง เกิดผมรักคุณขึ้นมาจริงๆ คุณก็อย่าปฏิเสธผมแบบไร้เยื่อใยนักนะ ผมคงเสียใจมาก” ดวงตาของหลี่เหอไท้มีรอยยิ้มแววเจ้าเล่ห์ ครึ่งจริงครึ่งเท็จ
จงหยุนซางหน้าแดง ทว่าในใจอุ่นละลายให้กับความฉลาดเฉลียว ตลกและไม่ยึดติดของผู้ชายคนนี้
เธอติดตามดูสิ่งที่พ่อเธอทำ จงหวีฉวนก็ติดตามลูกสาวทั้งสองของเขา จงหยุนซางรับคำเชิญของหลี่เหอไท้ไปทานข้าวด้วยกัน ทำให้ใบหน้าของเขาแย้มยิ้ม
หลังมื้ออาหารเย็น ฝู้เฟิ่งหยีให้เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นค้างที่บ้าน
“คุณอยากกลับ หรือว่าค้างที่นี่” เย่เชินหลินถามเซี่ยชีหรั่น
“กลับเถอะค่ะ ส้งหลิงหลิงท้องโตขนาดนั้น เกิดเธอจะคลอดล่ะ คุณไม่อยู่ เธอจะกลัวได้” เซี่ยชีหรั่นบอกเสียงเบา แม้เสียงจะเบา แต่เย่เฮ่าหรันและฝู้เฟิ่งหยีกลับได้ยินอย่างชัดเจน
คนแก่ทั้งสองมองไปยังเย่เชินหลินอย่างไม่ได้นัดหมาย ดวงตากำลังบอก :ผู้หญิงที่คิดถึงคนอื่นแบบนี้ ถ้าต่อไปแกกล้าทำเรื่องไม่ดีต่อเธอ ดุว่าเราจะจัดการแกยังไง
เย่เชินหลินก็รู้สึกซาบซึ้ง ทำเพียงโอบไหล่เอาไว้ ขอบคุณเธอโดยไร้เสียง
พูดคุยกับคนแก่ทั้งสองอีกสักพัก ทั้งสองค่อยกลับคฤหาสน์ เพราะเห็นการพัฒนาระหว่างเหยนชิงเหยียนและจิ่วจิ่วไม่เลว เย่เชินหลินหาเหตุผลให้จิ่วจิ่วอยู่ต่อ
ครั้งนี้ส้งหลิงหลิงไม่ได้ออกมารอรับ แต่เธอยังเฝ้ารอให้เย่เชินหลินกลับมา ทุกระยะ เธอจะส่องลงมาทางหน้าต่าง มองดุว่าพวกเขากลับมาแล้วหรือยัง
รถขับมาถึงประตู เย่เชินหลินสั่งให้คนขับรถจอดรถ เขาลงไปเปิดประตูให้เซี่ยชีหรั่น จูงมือเธอลงมา
“เราไปเดินเล่นกัน” เขาบอก
“ค่ะ”
คนที่ยืนมองพวกเขาอยู่ที่หน้าต่าง ไม่เพียงแต่ส้งหลิงหลิงเพียงคนเดียว
โม่เสี่ยวหนงเองก็กำลังแอบมองอยู่บนหน้าต่าง มองทั้งสองกำลังจูงมือ ร่างกายแนบชิด ท่าทางรักหวานชื่นแบบนั้นทำให้คนอิจฉาริษยา
“ตอนที่ฉันไม่อยู่ข้างๆคุณ คุณอยู่ยังไง” เซี่ยชีหรั่นถามเย่เชินหลินอย่างอ่อนโยน
“คุณล่ะ” เขาถามเธอกลับ
“ฉันก็คุยกับไห่ลี่หมิน เดินเล่นกับเขา ทำกับข้าวกับเขา แล้วก็……” ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นประดับด้วยรอยยิ้ม ตั้งใจแหย่เขา เย่เชินหลินจึงหน้าทะมึนแล้วหยุดก้าวเดินอย่างรวดเร็ว
“นี่คุณไม่เชื่อฟังอีกแล้วใช่ไหม” เขากัดฟันถาม
เขาเอ่ยจบ ก็ขยับเข้าใกล้เธอ เซี่ยชีหรั่นเห็นท่าทางไม่ดีจึงรีบวิ่งหนี
เสียดายที่ขาของเย่เชินหลินยาว การกระทำรวดเร็ว ยังไม่ทันได้วิ่งไปถึงม้านั่งที่พวกเขานั่งกันบ่อยๆก็ถูกจับได้ซะแล้ว
ทั้งสองวิ่งหยอกล้อกันสนุกสนาน กระทั่งจูบที่หอมหวาน ล้วนอยู่ในสายตาของส้งหลิงหลิง เจ็บปวดอยู่ในใจ
เซี่ยชีหรั่น เธอไม่ได้อวดดีแบบนี้เสมอไปหรอก ต้องมีสักวันที่เธอจะได้สัมผัสความเจ็บปวดแบบฉันในตอนนี้ ส้งหลิงหลิงกำมือแน่น คิดอย่างเคียดแค้น
ในตอนนั้นเอง ท้องของเธอก็เจ็บขึ้นมาอีก ครั้งนี้รุนแรงและฉับพลันกว่าทุกครั้ง
เธอกอดท้องแล้วย่อตัวลง รู้สึกถึงความเปียกชื้นที่ด้านล่าง หลังจากนั้นเห็นรอยเลือดสีแดงกระจายทั่วชุดคลุมสีขาว
“เร็ว ช่วยฉันเรียกเย่เชินหลิน” เธอรีบสั่งสาวใช้ที่เฝ้าหน้าประตูอย่างสุดแรง
ยังดีที่ประตูเปิดอยู่ แม้เสียงเธอจะเบาแต่พวกเขาก็ได้ยินอย่างชัดเจน
เมื่อเห็นเลือดบนพื้นมากมาย สาวใช้ก็ตื่นตระหนก รับวิ่งลงบันไดมา ร้องตะโกนเรียกคุณเย่ตลอดทางอย่างร้อนรน
เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นกำลังพูดคุยสนุกสนาน กอดและกระซิบเบาๆในที่ที่มีพวกเขาเพียงสองคน
“หลิน เหมือนมีคนกำลังเรียกคุณเลย คุณได้ยินไหมคะ” เซี่ยชีหรั่นถาม
พอเย่เชินหลินได้ยินว่ามีคนกำลังเรียกเขา จึงรีบจูงมือเซี่ยชีหรั่นให้ลุกขึ้น
“คุณเย่คะ คุณเย่ คุณส้งมีเลือดออกเต็มไปหมดเลยค่ะ ไม่รู้ว่าจะคลอดแล้วหรือเปล่า คุณรีบไปดูเธอเถอะค่ะ” สาวใช้รีบวิ่งเข้าไปหาพร้อมทั้งตะโกนบอกสถานการณ์ไปด้วย
“รู้แล้ว เธอรีบไปตามหมอห่าวให้เขารีบมา นาย รีบไปเตรียมรถ เตรียมส่งโรงพยาบาล คนอื่นๆตามฉันไปดูแล” เย่เชินหลินออกคำสั่งอย่างใจเย็น
เซี่ยชีหรั่นไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ ใบหน้าจึงเคร่งขรึมขึ้น เย่เชินหลินออกคำสั่งเสร็จแล้ว จึงหันมากำชับกับเธอ “คุณดูแลตัวเองดีๆ ผมจะไปโรงพยาบาลด้วย ตอนกลางคืนให้เสี่ยวหนงมานอนเป็นเพื่อนคุณ”
“ค่ะ ฉันไม่เป็นไร คุณไปเถอะ” เซี่ยชีหรั่นบอกสั้นๆ เย่เชินหลินพยักหน้า สาวเท้าเร่งรีบ
เขากลับไปที่ห้อง เลือดบนพื้นมามากยิ่งขึ้น ส้งหลิงหลิงท่าทางเจ็บปวด ร้องตะโกนตลอดเวลา
“เชินหลิน ฉันเจ็บ เจ็บมาก…โอ๊ย……เจ็บมาก…..” ส้งหลิงหลิงยื่นมือออกไป จะคว้ามือของเย่เชินหลิน
หน้าผากเธอเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ความเจ็บปวดนี้ไม่ปลอมแน่
ถึงตอนนี้ เย่เชินหลินก็ไม่ได้คิดเรื่องอื่นแล้ว และไม่คิดถึงเรื่องว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงของเขา นี่เป็นเรื่องของชีวิต พูดถึงยังไงเธอก็เคยเป็นคู่หมั้นของเขา แม้เธอเป็นผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่ง เขาก็ต้องให้กำลังใจบ้าง
เขาจับมือส้งหลิงหลิงเอาไว้แน่น น้ำเสียงทุ้มปลอบโยนอย่างอบอุ่น “ไม่เป็นไร ผ่อนคลาย คงจะคลอดแล้ว น่าจะเป็นน้ำคร่ำ”
“เชินหลิน ฉันกลัว…..ฮือ……ฉันกลัว…..คุณว่า ลูกของเราจะแข็งแรงไหม” ส้งหลิงหลิงถามด้วยเสียงสะอึกสะอื้น
เย่เชินหลินจับมือเธอไว้อีกครั้ง บอก “แน่นอน แน่นอนอยู่แล้ว อย่าคิดมาก ผมเตรียมรถไว้แล้ว น้ำคร่ำคุณแตกแล้ว แบบนี้เดินจะอันตราย ผมจะให้คนหามคุณไป”
　　……
เกิดเรื่องใหญ่ในบ้านตระกูลเย่ พ่อบ้านต้องรู้แน่นอนอยู่แล้ว เย่เชินหลินเดินขึ้นบันไดไป เขาก็เดินตามหลังขึ้นไป รอรับคำสั่งจากเย่เชินหลิน
“พ่อบ้าน ตอนนี้คุณจัดรถอีกหนึ่งคัน ออกไปก่อน จำเอาไว้ว่า ต้องตะโกนเสียงดังอยู่หน้าประตูว่าจะส่งคุณส้งไปยังโรงพยาบาลอนามัยแม่และเด็ก รถคันนั้นต้องใหญ่ ต้องทำให้คนเข้าใจว่าส้งหลิงหลิงอยู่ในรถคันนั้น ให้คนคิดว่าผมก็อยู่ในนั้น แล้วให้รถขับไปที่โรงพยาบาลอนามัยแม่และเด็ก”
เย่เชินหลินรู้ว่าจงหวีฉวนคอยจ้องเด็กคนนี้เขม็งด้วยสายตาดุร้าย กลัวว่าเขาจะเตรียมตัวไว้นานแล้ว ทำให้เด็กไม่สามารถเกิดมาได้อย่างราบรื่น เขาจึงต้องคิดหาวิธีล่อเสือออกห่างจากภูเขา
“ครับ คุณเย่”
พ่อบ้านรับคำสั่ง รีบลงจากตึกไป ทั้งเดินและต่อสายสั่งให้คนเตรียมรถไปพร้อมๆกัน
“อดทนอีกนิด อีกแค่ไม่กี่นานทีก็เสร็จแล้ว” เย่เชินหลินบอกกับเธออย่างอ่อนโยน
“อืม ฉัน ฉันทนได้ ไม่เป็นไร” ส้งหลิงหลิงบอกเสียงขาดๆหายๆ เธอเข้าใจความหมายของเย่เชินหลิน เธอไหนเลยจะไม่กังวลว่าจะเจอจงหวีฉวนขัดขวางการคลอดลูก
ยังดีในตอนที่เธอเจ็บ เจ็บสักพัก ก็ดีขึ้นบ้าง
พ่อบ้านอยู่หน้าประตู เอ่ยบอกคนขับรถ “ต้องระวังนะ น้ำคร่ำของคุณส้งแตกแล้ว อันตรายมาก อย่าขับรถเร็ว”
“ฝั่งโรงพยาบาลอนามัยแม่และเด็ก หมอได้เตรียมไว้หมดแล้วครับ คุณเย่”จากนั้นเขายังทำความเคารพด้านในรถอีก แล้วรถก็ถูกขับออกไป
ไม่เกินความคาดหมายของเย่เชินหลิน พวกเขาออกไปได้ไกลแล้ว ก็มีรถแอบตามมาด้านหลัง เป็นคนของหัวหน้าจง