สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 707 สาวใช้ตัวแสบ 611

ตอนที่ 707 สาวใช้ตัวแสบ 611
“หลังจากหลิงหลิงคลอดแล้ว หากคุณมีเวลาก็มาช่วยดูแลได้นะครับ” ไม่แน่ว่าออกห่างจากบ้านตระกูลส้ง เธออาจจะรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง 　　
หลายปีมานี้ตระกูลส้งทำเรื่องเลวร้ายมาไม่น้อย เย่เชินหลินรู้ ทำผิดมากแค่ไหน ก็มีคนชดใช้ตั้งสามคนแล้ว ตระกูลส้งแตกสลาย ก็อ้างว้างมากพอแล้ว เขาไม่อยากเห็นนายหญิงส้งต้องอยู่บ้านเพียงลำพัง แม้แต่คนดูแลก็ไม่มี
นายหญิงส้งส่ายหน้าอีกครั้ง
“ไม่ล่ะ หลิงหลิงมีคุณก็พอแล้ว ฉันไม่ไปหรอก ฉันจะอยู่ที่บ้านรอนายท่านส้งและเด็กๆกลับมา” ขณะที่พูด ดวงตาของคุณนายส้งก็คลอไปด้วยน้ำตา
เย่เชินหลินมองดูดีๆ ดวงตาของเธอนั้นบวมแล้ว ช่วงนี้คงร้องไห้หนักไม่น้อย
เธอพูดแบบนี้ ในใจคงรู้ว่าคนรักของเธอคงกลับมาไม่ได้แล้ว มีแนวโน้มว่าจะเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมแล้วถูกกักขังต่อแน่
เย่เชินหลินไม่ได้เอ่ยอะไรต่ออีก ในห้องคลอดมีเสียงร้องเจ็บปวดของส้งหลิงหลิงดังออกมาอีก
ดวงตาเหม่อลอยของนายหญิงส้งเมื่อได้ยิน หัวคิ้วก็ขมวด ลุกขึ้นเดินไปมาอย่างกระสับกระส่าย
ด้านในมีพยาบาลออกมา เย่เชินหลินจึงรีบเข้าไปสอบถามอาการของส้งหลิงหลิง
“อาจจะไม่คลอดเร็วขนาดนั้น แต่พวกเราอธิบายสถานการณ์กับคุณแม่แล้ว น้ำคร่ำแตกแล้วหากยังไม่คลอดภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงจะเป็นอันตรายต่อครรภ์ คุณแม่ยืนยันจะคลอดธรรมชาติ พวกเรากำลังตรวจครรภ์อยู่ คุณวางใจได้” พยาบาลบอกกับเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินพยักหน้า บอกกับเธอ “ขอแค่ทารกในครรภ์ปลอดภัยจะคลอดธรรมชาติหรือผ่าคลอดก็ไม่มีปัญหา เคารพการตัดสินใจของเธอครับ”
หากผ่าคลอดต้องทิ้งรอยเอาไว้ คลอดธรรมชาติไม่มี เย่เชินหลินเห็นว่าส้งหลิงหลิงยังสาว ไม่ช้าก็เร็วต้องแต่งออกไป นอกซะจากว่าเด็กจะเป็นอันตราย ยังไงเขาก็หวังจะให้ส้งหลิงหลิงคลอดธรรมชาติ เธอก็คงคิดถึงจุดนี้เหมือนกัน
จากนั้นเป็นการรอคอยที่ยาวนาน
ในโรงพยาบาลรอ เซี่ยชีหรั่นที่อยู่คฤหาสน์ก็รอ
ตั้งแต่กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งเธอกับเย่เชินหลินไม่เคยห่างกันถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงเลย วันนี้เพื่อลูกเขาต้องออกไป เธอนอนอยู่บนเตียง ไม่มีทางหลับลงได้
เธอรู้ว่าตอนนี้เย่เชินหลินคงกำลังเฝ้ารออย่างร้อนรน ไม่ได้นึกถึงเธอ เธอรู้สึกคล้ายไม่ยินดี กำโทรศัพท์เอาไว้ในมือแน่น
เธอไม่อยากโทรไปรบกวนเขา เวลานี้ เธอทำได้แค่รอ
เธอคิดเงียบๆอยู่ในใจ ยังดีที่เตรียมใจเอาไว้แล้ว จะช่วยเย่เชินหลินเลี้ยงลูก เอาเด็กไว้ที่ตระกูลเย่ ให้ส้งหลิงหลิงจากไป หรือไม่ส้งหลิงหลิงก็เอาลูกไป เย่เชินหลินก็คงคอยไม่เยี่ยมเป็นระยะ ทุกครั้งที่เขาไปหาส้งหลิงหลิงกับลูก เธอก็คงต้องเฝ้ารออยู่แบบนี้
ขณะที่เซี่ยชีหรั่นกำลังคิด เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเย่เชินหลินที่โทรเข้ามา เซี่ยชีหรั่นจ้องมองโทรศัพท์นิ่ง เม้มริมฝีปากลงเล็กน้อย ที่แท้เธอไม่ได้ถูกเขาลืมเลือน เป็นเธอที่คิดมากไปเอง
กดรับสาย น้ำเสียงของเย่เชินหลินกดต่ำ เพราะอยู่ในโรงพยาบาล หากเสียงดังคงเสียมารยาท ดังนั้นเขาจึงไปหลบที่มุม คุยกับเซี่ยชีหรั่น
“นอนหรือยัง” เขาเอ่ยถามสั้นๆ
เธอได้ยินเสียงของเขา แตกต่างจากที่เคยได้ยินเป็นประจำ
“ยัง”
“เป็นอะไร ร้องไห้หรอ” น้ำเสียงของเย่เชินหลินปวดใจอย่างชัดเจน เซี่ยชีหรั่นได้ยินแล้วยิ่งปวดใจกว่า
เย่เชินหลิน ฉันร้องไห้ ฉันไม่เห็นแก่ตัวขนาดนั้นอย่างที่คิด คุณอยู่เคียงข้างฉัน ฉันรู้สึกว่าฉันทำได้ทุกอย่าง พอคุณไป ฉันกลับรู้สึกว่าโลกทั้งโลกทอดทิ้งฉัน ฉันทุกข์ทรมาน ฉันไร้ประโยชน์มากเลยใช่ไหม
“เธอไม่ได้พูดมันออกไป เธออ่อนแอได้ แต่ไม่อยากให้เย่เชินหลินรู้สึกว่าเธออ่อนแอ
หรือว่าเขาโทรมาช้าไป เธอคงคิดไปไกลแล้ว ความจริงเซี่ยชีหรั่นอ่อนไหวง่าย ทำไมเขาจะไม่รู้
เธอไม่พูด แต่ดวงตาของเธอมักจะเผยมันออกมาในบางครั้ง ความรู้สึกโกรธหรือรัก
“เปล่าหนิ” เธอก็เอ่ยเสียงเบา
“จริงสิ ส้งหลิงหลิงยังไม่คลอดหรอ”
“ยังเลย อาจจะไม่เร็วขนาดนั้น ผมคงจะรออยู่ที่นี่ รอให้ลูกคลอดแล้ว ค่อยกลับไป คืนนี้ไม่ได้อยู่ข้างๆคุณ คุณนอนหลับให้สบาย” คำพูดของเย่เชินหลินมีแววขอโทษ เซี่ยชีหรั่นเข้าใจแล้ว น้ำตาเธอไหลลงมาเงียบๆอีกครั้ง
เด็กน้อย จากนี้ไปผมไม่ปล่อยให้คุณต้องเผชิญหน้ากับความมืดคนเดียวอีกแล้ว ถ้าหากผมต้องออกไปทำงานข้างนอก ก็จะเอาคุณไปด้วย แค่ครั้งนี้ ที่ต้องทำให้คุณเสียใจแล้ว
คำพูดนี้เจ็บปวดเกินไป เย่เชินหลินไม่ได้เอ่ยออกมา แต่ในใจเขาคิดแบบนั้น
“ค่ะ ฉันก็ง่วงแล้ว เดี๋ยวจะนอนแล้ว” เซี่ยชีหรั่นไม่อยากให้เย่เชินหลินฟังออกว่าเธอร้องไห้อีกแล้ว แต่น้ำเสียงนั้นฟังออกอย่างเห็นได้ชัด
“เด็กโง่” เย่เชินหลินถอนหายใจออกมา จากนั้นจึงบอกเสียงเบา “ส้งหลิงหลิงยังเจ็บอยู่ ร้องออกมาเป็นระยะ ฟังแล้วดูเจ็บปวดมาก หากให้คลอดลูกออกมาโดยไม่ทำให้คุณเจ็บก็คงจะดี” เย่เชินหลินรู้ว่าคำพูดของเขานั้นเหมือนเด็ก แต่ตอนนี้เขาคิดแบบนั้นจริงๆ
ส้งหลิงหลิงคลอดลูกอย่างเจ็บปวด เขายังไม่สบายใจขนาดนี้ ถ้าเป็นเซี่ยชีหรั่นที่เขารัก เขาคงอยากจะเจ็บแทนเธอ
“คุณสิโง่ มีที่ไหนคลอดลูกไม่เจ็บ” เซี่ยชีหรั่นบอกออกไปทั้งน้ำตา มีความซาบซึ้งอยู่เต็มหัวใจ
เธอไม่เสียใจแล้ว ไม่ได้ทะนุถนอมผู้หญิงคนนั้น เขาแค่ทำเพราะสถานการณ์จำเป็น แค่เห็นใจส้งหลิงหลิงแค่นั้น
“รอถึงตอนที่คุณคลอด ไม่ต้องรอให้ปวดก็นัดหมอมาตรวจผ่าคลอดซะเลย” เย่เชินหลินบอกจริงจัง เซี่ยชีหรั่นทำได้เพียงหัวเราะ
“ไม่เอาหรอก ฉันจะคลอดธรรมชาติ คลอดธรรมชาติดีต่อลูก แล้วก็ไม่มีรอยแผลน่าเกลียดด้วย”
ทั้งสองคุยกันต่ออีกสักพัก ห้องคลอดยังมีเสียงเจ็บปวดของส้งหลิงหลิงดังออกมาเป็นระยะ
“คุณไปเถอะ ส้งหลิงหลิงอาจคลอดได้ตลอดเวลา ไม่ต้องคุยกับฉันแล้ว”
“งั้นผมไปนะ คุณพักผ่อนซะ”
“ค่ะ”
เมื่อวางสาย เย่เชินหลินกลับไปนั่งรอพร้อมกับนายหญิงส้งและหลินต้าฮุย หมอห่าวรออีกคน เมื่อมาถึงโรงพยาบาล เย่เชินหลินก็สั่งให้พวกเขากลับไป
หลังจากนั้น อาจเพราะไร้เรี่ยวแรงแล้ว เสียงของส้งหลิงหลิงจึงเบาลง
เจ็บปวดยาวนานมาค่อนคืน ส้งหลิงหลิงไม่กล้าใช้ยาเร่งคลอด กลัวจะทำร้ายลูกในท้อง ยังคงฝืน เธอรู้ว่าผู้หญิงคนหนึ่งลำบากแค่ไหนกว่าจะคลอดลูกให้ผู้ชาย ผู้ชายก็ยิ่งดีใจ
ก่อนออกมาเย่เชินหลินกุมมือเธอเอาไว้ ให้กำลังใจเธอขณะเดียวกันก็ให้ความหวังเธอไปด้วย
หลังจากฟ้าสว่างแล้วเย่เชินหลินจึงโทรหาหลินหลิง บอกให้เธอเรียกที่เลี้ยงที่สั่งเอาไว้ทั้งสองคนมาที่โรงพยาบาล
พอลูกคลอดแล้ว เขาก็จะต้องใช้พี่เลี้ยง เขาไม่มีประสบการณ์การเลี้ยงเด็กมาก่อน หลายปีมานี้นายหญิงส้งเองก็มีคนคอยดูแลมากมาย คาดว่าคงจำไม่ได้แล้วว่าต้องดูแลเด็กยังไง ยิ่งไปกว่านั้นเธอก็อายุมากแล้ว ไม่มีแรงเพียงพอจะเลี้ยงเด็กได้
“เชินหลิน พ่อกับแม่คุณทำไมไม่มาล่ะ” นายหญิงส้งถาม ขณะที่ถามน้ำเสียงเธอดูไม่ค่อยพอใจ
นี่เป็นลูกของตระกูลเย่ คนเป็นปู่เป็นย่า กระทั่งเวลานี้ก็ยังไม่มา ไม่ต้องบอกก็รู้ ต่อไปพวกเขาจะยอมรับเด็กคนนี้หรือเปล่า
“พวกเขาไม่ทราบครับ ผมไม่ได้บอกพวกเขาว่าหลิงหลิงจะคลอด” เย่เชินหลินบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
แม่ของเขาบอกว่าจะจะเป็นเธอและพ่อของเขาเลี้ยง เพื่อไม่ให้กระทบต่อชีวิตของเขาและเซี่ยชีหรั่น เขาไม่คิดแบบนั้น เด็กเป็นลูกของเขา เขาไม่มีความจำเป็นต้องไปเพิ่มภาระให้พ่อกับแม่ อีกอย่างพ่อเขาไม่ยอมรับเด็กคนนี้มาตลอด เด็กจะอ่อนไหวได้ พวกเขาไม่ชอบเด็กคนนี้ เด็กก็สามารถรับรู้ได้
เรื่องทั้งหมดเขาเป็นคนก่อ เขาก็ควรยอมรับกับผลที่ตามมา
ไม่ว่าเพราะต้องดูแลเด็กคนนี้ เขาต้องใช้เวลาและกำลังมาก นี่เป็นความรับผิดชอบที่เขาปฏิเสธไม่ได้
“ไม่ได้บอกหรอ คนเป็นปู่เป็นย่า ก็ต้องเฝ้ารอการคลอดของหลานสิ ไม่งั้นเดี๋ยวฉันโทรบอกพวกเขาสักหน่อย” นายหญิงส้งรู้ถึงความตั้งใจของลูกสาว แต่ก่อนเธอไม่เห็นด้วยให้เด็กคนนี้เกิดขึ้นมา ตอนนี้เด็กกำลังจะคลอดแล้ว เธอไม่เห็นด้วยก็คงทำอะไรไม่ได้แล้ว
ตระกูลส้งประสบทุกข์แล้วเธอถึงเข้าใจ ส้งหลิงหลิงอาศัยตระกูลส้ง เธอควรจะช่วยลูกสาวสักหน่อย ให้ลูกได้เข้าสู่ตระกูลเย่
ขอเพียงส้งหลิงหลิงสามารถยืนหยัดอยู่ในตระกูลเย่อย่างมั่นคง ตระกูลส้งก็คงไม่ล้มไป อย่างน้อยก็ต้องมีความหวังสักนิด
เย่เชินหลินกวาดตามองนายหญิงส้ง ใบหน้านิ่งขึ้น ความคิดของนายหญิงส้ง เดาได้ไม่ยาก
“ไม่รบกวนคุณหรอกครับ เรื่องนี้ผมจะหาโอกาสที่เหมาะสมบอกกับพวกเขาเอง”
ท่าทางเย็นชาของเย่เชินหลินทำให้นายหญิงส้งตกใจ ถอนหายใจในใจเบาๆ
ดูแล้ว ส้งหลิงหลิงติดจะแย่งชิงตำแหน่งในตระกูลเย่คงไม่ง่ายสินะ เมื่อคืนเย่เชินหลินส่งคนมารับเธอ เธอยังคิดว่าเขามีใจให้กับส้งหลิงหลิง ดุเหมือนว่าเธอจะมองในแง่ดีเกินไป
ตอนนี้ถึงเวลาออกเวรของหมอเวรดึกแล้ว ขณะเปลี่ยนเวร หมอกะดึกได้มาอธิบายสถานการณ์คร่าวๆให้เย่เชินหลินฟังแล้ว
“เป็นไงบ้าง ยังไม่คลอดหรอ”
“ใกล้แล้ว ใจเย็นรอก่อนนะคะ คาดว่าอีกหนึ่งชั่วโมงก็น่าจะคลอดแล้วค่ะ”
อีกหนึ่งชั่วโมงหรอ เย่เชินหลินขมวดคิ้ว ถามอีกครั้ง “คุณแม่ร่างกายเป็นยังไงบ้างแล้วครับ ทำไมไม่ได้ยินเสียงร้องของเธอแล้ว”
“เราบอกให้เธอเก็บแรงไว้ค่ะ กลัวว่าถึงเวลาจริงๆจะหมดแรงซะก่อน อาจจะคลอดไม่สำเร็จ ร่างกายของเธอแข็งแรงดี คลอดธรรมชาติคงไม่มีปัญหา คุณไม่ต้องกังวลนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
หมอท่านใหม่มาแล้ว เย่เชินหลินจึงนั่งรอบนเก้าอี้อีกครั้งอย่างเงียบๆ
เซี่ยชีหรั่นราวกับไม่ได้นอนทั้งคืน นึกถึงความคิดของเธอเมื่อคืน รู้สึกว่าใจแคบมาก
ไม่อยากให้เย่เชินหลินใส่ใจเธอ ตอนเช้าเธอจึงโทรหาเย่เชินหลิน
“คลอดหรือยัง” เซี่ยชีหรั่นถาม
“ยังเลย หมอบอกว่าใกล้แล้ว”
“คุณไม่ต้องรีบ อาจจะเป็นครรภ์แรกของเธอ คงคลอดช้าหน่อย ฉันเคยได้ยินแม่บุญธรรมฉันบอก ครรภ์แรกต้องใช้เวลานาน บางคนใช้เวลาคลอดตั้งสองสามวัน”
เวลาแบบนี้เธอยังมาปลอบเขา เย่เชินหลินยกยิ้มบอก “รู้แล้วครับ ผมไม่รีบ คุณนั่นแหละ หลับไม่สบายใช่ไหม เสียงแหบแบบนี้ ให้พ่อบ้านเรียกหมอห่าวมาให้ ให้ยาแก้เจ็บคอหน่อย”