สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 706 สาวใช้ตัวแสบ 610

ตอนที่ 706 สาวใช้ตัวแสบ 610
“หัวหน้าครับ น้ำคร่ำของส้งหลิงหลิงแตกแล้วครับ เย่เชินหลินนั่งรถไปกับเธอ กำลังมุ่งหน้าไปคลอดที่โรงพยาบาลอนามัยแม่และเด็กครับ” ลูกน้องโทรไปรายงานจงหวีฉวน
เด็กคนนี้ จะคลอดแล้วสินะ
จงหวีฉวนขมวดคิ้วมุ่นใบหน้านิ่งขรึม มือเคาะลงบนโต๊ะเบาๆ หรี่ตาแคบกำลังคิดว่าจะทำยังไงต่อดี
“หัวหน้าครับ คุณว่าผมจะไปตรวจดูดีไหมครับว่าใครเป็นคนทำคลอดให้เธอ ให้เธอคลอดเด็กที่ตายออกมา” ลูกน้องถาม
“แกไปดูก่อนว่าใครทำคลอดให้เธอ แล้วรอคำสั่งฉันอีกครั้ง” จงหวีฉวนวางโทรศัพท์ หรี่ตาครุ่นคิด
วันนี้จงหยุนซางไปทานข้าวกับหลี่เหอไท้ ดูเหมือนว่าเธอจะรู้ว่าเขามักจะก้าวก่ายเรื่องของเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่น เธอจึงเริ่มแล้วเหมือนกัน
ไม่ว่าความสัมพันธ์ของเธอจะจริงหรือปลอม เพียงแค่ได้ใกล้ชิด ก็มีโอกาสมากแล้ว
แน่นอน ถ้าพวกเขามีอะไรจริงๆ นั่นยิ่งดีสิ
นิสัยของจงหยุนซางเขารู้ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งครั้งนี้เธอยืนอยู่ฝั่งเย่เชินหลินอย่างโจ่งแจ้ง ตอนนี้เขาต้องลงมือกับเด็กคนนั้น เกิดเย่เชินหลินได้เตรียมการป้องกันไว้ เขาทำไม่สำเร็จยังจะไม่สำเร็จแล้วยังทำให้จงหยุนซางโกรธเขาด้วย ไม่เข้าใกล้หลี่เหอไท้อีก นั่นยิ่งเป็นเรื่องวุ่นวายไปใหญ่เลยสิ
เขานิ่งคิดอยู่นาน คิดถึงว่าส้งหลิงหลิงไม่มีพ่อของเธอให้พึ่งพิงแล้ว งั้นก็เหมือนเป็นเด็กกำพร้า ตอนนี้กำจัดลูกของเธอ ก็ไม่มีความหมายอะไรมากมาย ยิ่งจะทำให้ความขัดแย้งของเขากับเย่เชินหลินดุเดือดขึ้นไปอีกเพราะเรื่องนี้
อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ยังไม่มีความกล้าพอจะรับมือกับเย่เฮ่าหรัน ยังไม่ได้เตรียมตัว
ไม่นาน จงหวีฉวนก็ได้รับโทรศัพท์อีกครั้ง บอกว่าทางฝั่งโรงพยาบาลอนามัยแม่และเด็กนั้นไม่มีหมอคนไหนที่ได้รับผิดชอบทำคลอดให้ส้งหลิงหลิง
ดูเหมือน เจ้าเด็กคนนี้จะสลัดเขาหลุดแล้ว
“ไม่ได้เรื่อง” จงหวีฉวนด่าลูกน้อง
“ครับครับครับ หัวหน้าครับ ผมขอโทษครับ พวกเราประมาทเอง ตอนนี้ผมจะไม่ตรวจสอบว่าส้งหลิงหลิงจะคลอดจริงหรือเปล่า พวกเขาคิดจะไปโรงพยาบาลไหนกันแน่”
“ไม่ต้องหรอก”
หลังจากเย่เชินหลินได้หลอกล่อออกไปแล้ว เขาก็รีบสั่งให้คนยกส้งหลิงหลิงออกไป ขณะกำลังลงบันได ส้งหลิงหลิงเจ็บท้อง ยังจับมือเย่เชินหลินไว้
เซี่ยชีหรั่นยังคงไม่วางใจ อยากขึ้นไปช่วยบนตึก แต่วิ่งขึ้นไปได้แค่ไม่กี่ขั้น เห็นหลายคนกำลังใช้เปลยกส้งหลิงหลิงขึ้น เธอรีบถอยลงไป
เธอยืนนิ่งมองเย่เชินหลินกุมมือส้งหลิงหลิงแน่น ใบหน้าเรียบนิ่งต่างจากปกติ สายตาพยายามทำให้อบอุ่นที่สุด
“ไม่เป็นไร อย่ากังวลเลย” ในขณะที่ส้งหลิงหลิงยังเจ็บ กุมมือเขาพลางถาม “เด็กจะเป็นอะไรหรือเปล่า” เย่เชินหลินอาจจะปลอบใจสักประโยคสองประโยค
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเวลานี้ไม่ควรหึงหวง แต่เมื่อเห็นชายที่รักมองผู้หญิงคนอื่นด้วยสายตาแบบนั้น กุมมือเธอแน่นแบบนั้น หัวใจเธอก็เจ็บปวดอย่างห้ามไม่ได้
โม่เสี่ยวหนงที่อยู่ในห้องตลอดได้ยินเสียงก็ออกมา มองมาทางนี้ เมื่อเห็นส้งหลิงหลิงถูกยกลงไป เธอรู้สึกดีก่อน นึกว่าเธอจะแย่แล้ว
ต่อมาได้ยินเย่เชินหลินปลอบ บอกว่าไม่เป็นไร การคลอดลูกต้องเจ็บเป็นธรรมดา เธอถึงรู้ว่าใกล้จะคลอดแล้ว
“พี่” โม่เสี่ยวหนงเรียก รีบเดินเข้ามาคว้าแขนของเซี่ยชีหรั่น สายตาอิจฉามองไปยังเย่เชินหลินและส้งหลิงหลิง อดไม่ได้พึมพำเบาๆ “พี่โง่ยืนอยู่ที่นี่ทำไม เขาจะคลอดลูกแล้ว พี่จะช่วยให้กำลังใจหรือไง”
ดวงตาของเซี่ยชีหรั่นทะมึน ตัวเองยังใจกว้างไม่เพียงพอ ถึงจะยอมรับเด็กแล้ว เมื่อเผชิญหน้ากับเด็กที่กำลังจะคลอด ในใจของเธอก็ยังปั่นป่วน
เย่เชินหลินเดินเกือบจะเข้าใกล้เซี่ยชีหรั่น คำพูดของโม่เสี่ยวหนง แถมยังสายตาของเซี่ยชีหรั่นล้วนอยู่ในสายตาเขา คิ้วกระตุกขึ้นเล็กน้อย
เขาอยากปล่อยมือ แต่ส้งหลิงหลิงกับยึดไว้แน่นขึ้น
“เชินหลิน เจ็บ ขอโทษนะคะ…….ฉันไม่ควรเรียก ฉันควรจะทนเอาไว้ …..ฉัน….อื้อ……เจ็บ…….” ส้งหลิงหลิงขมวดหัวคิ้วเข้าหากันแน่น เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลออกมาไม่หยุด ความเจ็บปวดนั้นแสร้งทำไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกตัวว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ จึงรีบดึงสติกลับมา รีบขยับไปข้างๆ ให้พวกเขาผ่านไปได้ง่ายขึ้น
“หลิน ฉันไม่เป็นไร คุณไปเถอะ” ขณะที่เย่เชินหลินเดินผ่านเธอแล้วหันมามองเธอ เธอจึงบอกเสียงเบา
“พี่ พี่บ้าไปแล้วหรอ” โม่เสี่ยวหนงตะโกน เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวให้เธอ จับเธอไว้แล้วบอก “เรากลับห้องกันเถอะ คืนนี้เธอนอนกับพี่นะ”
มองเย่เชินหลินพาคนพวกนั้นออกไป สองมือนั้นที่จับยึดกันแน่นยิ่งห่างไกลออกไปเรื่อยๆ เซี่ยชีหรั่นแอบกลัวอยู่บ้าง
เชื่อใจเย่เชินหลิน รู้ว่าเขารักเธอ ไม่ได้รักส้งหลิงหลิง และรู้ว่าเพราะส้งหลิงหลิงกำลังจะคลอดลูก เขาทำเพื่อให้กำลังใจถึงได้จับมือเธอเอาไว้ ความเข้าใจและการยอมรับเป็นคนละเรื่อง เธอแค่นึกถึงสองมือนั้นที่จับกุมกันแน่น ก็รู้สึกราวกับเธอถูกกีดกันออกจากโลกของพวกเขา
สายตาที่มองมาของส้งหลิงหลิงก็ทำให้ใจเธอไม่สงบ
เธอตั้งครรภ์สำเร็จแล้ว เธอก็จะแย่งเย่เชินหลินไปได้สำเร็จอีกหรอ
เด็กคลอดออกมาแล้วกับอยู่ในท้องไม่เหมือนกัน เด็กร้องไห้ได้หัวเราะเป็น สามารถดึงดูดความใส่ใจจากพ่อแม่ ความสนใจของเย่เชินหลินจะตกไปอยู่กับเด็กคนนั้น แล้วละเลยจากความรู้สึกเธอหรอ
“พี่ ทำไมพี่ไม่ทำอะไรเลย ให้เด็กนั่นเกิดมา เธอก็จะแย่งเขาไป ถึงเวลานั้นจะทำยังไง” โม่เสี่ยวหนงเรียกอย่างโมโห
“ไม่ต้องพูดแล้ว ให้ฉันอยู่เงียบๆหน่อย”
เซี่ยชีหรั่นเอ่ยจบ จึงปล่อยมือจากโม่เสี่ยวหนง กลับไปที่ห้องนอนของเย่เชินหลินคนเดียว
โม่เสี่ยวหนงเดินตามไป ใคร่ครวญไม่หยุด กลับห้องของตัวเองไป มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอต้องคิดดีๆว่าจากนี้จะทำยังไง
เด็กอยู่ในท้อง เธอก็ยังไม่มีปัญญากำจัด เมื่อเด็กคลอดออกมา เธอค่อยไปลงมือ นั่นจะเป็นการฆาตกรรมน่ะสิ เธอกล้าทำขนาดนั้นที่ไหนกัน
เซี่ยชีหรั่นยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองท่าเย่เชินหลินนำส้งหลิงหลิงขึ้นรถอย่างระมัดระวัง เขาตามขึ้นไปด้วย
รถขับออกไป กลัวว่าจะเป็นอันตรายต่อครรภ์ รถไม่ได้ขับเร็ว ขับออกไปอย่างนุ่มนวล
ประตูรถปิดสนิทแล้ว เซี่ยชีหรั่นมองไม่เห็นเย่เชินหลินแล้ว เธอพ่นลมหายใจออกมายาวๆ สายตามองตามรถมุ่งออกจากประตูไป
เย่เชินหลิน คุณคงไม่ออกห่างจากชีวิตฉันแบบนี้ใช่ไหม ไม่ใช่แน่นอน
ไม่รู้เมื่อไหร่ น้ำตาของเธอได้รินไหลเต็มใบหน้า ที่แท้เธอก็ไม่ใช่ไม่สนใจไปซะหมด
เซี่ยชีหรั่น ทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล เธอสัญญาไว้แล้วว่าจะอยู่กับเขาตลอดไป ยอมรับเด็กคนนั้น ความคิดเธอไม่ควรกลับไปกลับมา
เธอยืนอยู่ริมหน้าต่างอยู่นาน ในหัวคิดไปต่างๆนานา ราวกับมีเสียงสองเสียงกำลังโต้เถียงกันไม่หยุด เธอกลัวว่าเธอจะไม่ชอบเด็กคนนั้น ถือสาเหมือนตอนนี้
ไม่หรอก เซี่ยชีหรั่น เด็กน่ารักทั้งนั้น เธออยู่กับเขานานๆ จะต้องหลงรักแน่ อีกอย่างเขาก็เป็นลูกของคนที่เธอรักด้วย
　　……
เย่เชินหลินพาส้งหลิงหลิงไปส่งยังโรงพยาบาลที่หลินหลิงจัดเตรียมไว้ให้อย่างลับๆ เพื่อไม่ให้ถูกเปิดเผยออกไป เขาจัดเตรียมทุกอย่างรอบคอบ
ท้องของส้งหลิงหลิงเจ็บรุนแรงมากขึ้น เสียงร้องยิ่งดังมากขึ้น
เย่เชินหลินไม่ได้ตามเข้าไปในห้องคลอด ส้งหลิงหลิงถูกเข็นเข้าห้องคลอดไป เขาก็นั่งรออยู่เก้าอี้ตรงทางเดินด้านนอกห้องคลอด
เสียงร้องของส้งหลิงหลิงถูกส่งออกมาจากด้านในเป็นระยะๆ ทุกครั้งที่ได้ยินนั้นรู้สึกทรมานเสียดแทง เย่เชินหลินขมวดคิ้ว ในใจนั้นทนไม่ไหว
ที่แท้ผู้หญิงคลอดลูก เจ็บปวดขนาดนี้ ถ้าเขาไม่ได้อยู่กับเธอตั้งแต่แรก คงคิดว่าเธอต้องใจแสร้งทำ
เขาคิดถึงมาตลอดว่าหลังจากเด็กคลอดแล้ว เขาจะไม่ให้ส้งหลิงหลิงได้เจอกับเด็กตลอดไป
เวลานี้ ได้ยินเสียงร้องเจ็บปวดของเธอ เขาพลันคิดว่าการแยกลูกกับแม่นั้น สำหรับคนเป็นแม่คงดูโหดร้ายเกินไป
ส้งหลิงหลิง คุณอย่าทำเรื่องเลวร้ายอีกเลย เรื่องที่เคยทำ ผมจะไม่ถือสา ต่อไปถ้าคุณเป็นคนใหม่ ผมสามารถยกลูกให้คุณได้
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาคิดแบบนี้นับตั้งแต่ส้งหลิงหลิงปรากฏตัวพร้อมลูกในท้อง จนถึงตอนนี้
“หลินต้าฮุย ตอนนี้ส้งหลิงหลิงกำลังจะคลอดแล้ว คุณหาวิธีบอกนายหญิงส้งหน่อย พามาที่โรงพยาบาลเสิ่งเอ๋อ”
“ครับ คุณเย่”
ส้งหลิงหลิง ผมช่วยคุณได้ไม่มาก ขอเพียงแม่คุณมา คงจะปลอบใจคุณได้ไม่น้อย เย่เชินหลินคิดอยู่ในใจ
หลินต้าฮุยไปรับนายหญิงส้งอย่างเงียบๆ ทั้งคู่ใช้เวลาประมาณสี่สิบกว่านาทีเพื่อมาถึง
“หลิงหลิงเป็นยังไงบ้าง คลอดหรือยัง” เมื่อนายหญิงส้งเจอหน้าเย่เชินหลินก็รีบถามทันที
ยังไงเธอก็เป็นผู้ใหญ่ เย่เชินหลินลุกขึ้น บอกกับเธอ “คุณน้า ยังเลยครับ คุณน้านั่งก่อน”
เขามองสังเกตนายหญิงส้งอยู่สักพัก ช่วงเวลาสั้นๆ เธอเปลี่ยนไปราวกับคนละคน กลัวว่าดุเหมือนแก่ขึ้นไปอีกสิบปีได้
ตระกูลส้งรับสะใภ้อย่างคึกคัก ผ่านไปไม่นาน นายท่านส้งถูกควบคุมตัว ส้งซูหาวและเซียวเสี่ยวลี่ถูกจับเพราะลักพาตัวเซี่ยชีหรั่น
แม้ว่าเพราะเย่เชินหลินนายหญิงส้งถึงได้รอดจากการสอบสวนมา แต่ว่าครอบครัวของเธอนั้นถูกกักขังอยู่ในคุก แถมยังต้องเป็นห้องส้งหลิงหลิงที่กำลังท้องโต ความกังวลนี้จะไม่ให้แก่ลงได้ยังไง
ไม่เกินไปเลยหากจะบอกว่าทั้งหมดนี้เกิดจากเย่เชินหลิน ตอนนี้เย่เชินหลินเห็นสภาพของนายหญิงส้งแล้ว นึกถึงเมื่อก่อนที่เธอแต่งตัวหรูหราคอยรับแขก จากความเปลี่ยนแปลงของทั้งคู่ทำให้เขารู้สึกปลง
“คุณน้า ช่วงนี้ ไม่มีใครทำให้คุณไม่สบายใจใช่ไหมครับ ถ้าหากมีอะไรให้ผมช่วย ก็บอกผมได้” เย่เชินหลินยืนอยู่ข้างๆนายหญิงส้ง บอกเสียงเบา
นายหญิงส้งส่ายหน้า ถอนหายใจ “ไม่มี ไม่มีใครทำให้ฉันไม่สบายใจ ฉันมีส่วนร่วมกับนายท่านส้งก็ไม่เยอะ เฮ้อ”