สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 708 สาวใช้ตัวแสบ 612

ตอนที่ 708 สาวใช้ตัวแสบ 612
　“ฮ่าๆ อะไรจะเกินจริงขนาดนั้น ไม่ได้เจ็บไม่ได้คันสักนิด” เซี่ยชีหรั่นหัวเราะเบาๆ เขาตื่นตระหนกเกินไป ความเป็นห่วงเป็นใยของเขาบอกแทนทุกอย่างแล้ว เธอไม่ต้องการอะไรอีก แค่เขาค่อยเป็นห่วง เธอก็มีความสุขแล้ว　
ตอนนั้นเอง ห้องคลอดพลันมีเสียงเด็กส่งออกมา ใบหน้าและท่าทางของเขาชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงเด็กร้องไห้
ความรู้สึกนั้นเป็นยังไง ยากที่จะอธิบาย
จากนี้ไปเขาจะกลายเป็นพ่อแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่ยอมรับเด็กคนนี้ก็ตาม แต่เขาก็มาแล้ว
ฝั่งเซี่ยชีหรั่นนั้นได้ยินไม่ชัด เธอถึงเลือนราง เธอก็ได้ยิน
“คลอดแล้วหรอ” เธอถามอย่างไม่มั่นใจ น้ำเสียงสั่นเล็กน้อย ทำไมสั่น แม้ตัวเธอเองก็ยังบอกไม่ได้
“เหมือนจะใช่ ผมไปดูก่อนนะ” เย่เชินหลินพูดจบก็ตัดสาย น้ำตาของเซี่ยชีหรั่นก็ไหลนองลงมาเม็ดโตในยามที่สายถูกตัดไป
เขาไปดูลูกของเขาแล้ว ยังมีแม่ของลูกเขาอีก
เขาจะทำยังไง จะจับมือของส้งหลิงหลิงแน่น พูดกับเธอว่า “ขอบคุณครับ ลำบากคุณแล้ว เขาจะจูบหน้าผากของเธอไหม”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้า บอกกับตัวเอง เขาจะไม่ทำ เขาเป็นห่วงแค่ลูก เขาคงไม่รักผู้หญิงคนนั้นเพราะเธอคลอดลูกให้เขาอย่างยากลำบากหรอก
พยาบาลท่านหนึ่งวิ่งออกมาจากห้องคลอด บอกกับเย่เชินหลิน “ยินดีด้วยนะคะ คุณได้ลูกชาย เป็นเด็กผู้ชาย กำลังทำความสะอาด”
“ขอบคุณครับ” เมื่อได้สติกลับมา ท่าทางของเย่เชินหลินก็กลับมานิ่งสงบ
ไม่รู้ว่าดีใจแค่ไหน ไม่ใช่ลูกที่เกิดจากผู้หญิงที่เขารัก หากเวลานี้คนที่นอนอยู่ด้านในนั้นเป็นเซี่ยชีหรั่น เขาคงนิ่งสงบอยู่แบบนี้ไม่ได้แน่ และเขาไม่มีวันปล่อยให้เธอต้องเผชิญกับการคลอดอยู่คนเดียวเป็นเวลานานขนาดนี้ หาดเธอยืนหยัดจะคลอดธรรมชาติ เขาจะอยู่เคียงข้างเธอ ให้กำลังใจเธอตั้งแต่ต้นจนจบ
“ผู้ใหญ่เป็นยังไงบ้าง” นายหญิงส้งกำลังจะถาม ทว่าเย่เชินหลินถามขึ้นมาก่อน
“เหนื่อยจนสลบไปแล้วค่ะ แต่คุณไม่ต้องกังวล แค่เป็นการหลับหลังการคลอด คุณส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้ค่ะ เดี๋ยวเธอยังต้องเอารกออกมา ตรวจอีกสักนิด ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็ย้ายไปห้องพักฟื้นได้แล้วค่ะ”
เย่เชินหลินพยักหน้าพยาบาลแจ้งตามที่หมอสั่งเรียบร้อยแล้ว จึงเดินกลับเข้าห้องคลอดไป
ไม่นาน หมออุ้มเด็กชายที่พึ่งคลอดออกมาเอง
เด็กทารกน้ำหนักสามโลครึ่ง ผิวขาวละเอียด ยังคงร้องไห้อยู่ ร้องไห้จนหน้าแดง
“เด็กน้อยนี่ช่างร้องไห้เก่งจริงๆ กลัวว่า….” หมอพูดได้แค่ครึ่งเดียว เมื่อเหลือบตามองเย่เชินหลิน เขาต้องกลืนคำพูดกลับลงไป
ท่าทางนั้นเย่เชินหลินสัมผัสได้ เขามองนายหญิงส้งเล็กน้อย ไม่ได้เอ่ยอะไร เพียงลุกขึ้นแล้วหันไปหาหลินหลิง
“คุณหลี่ ไปดูแลเด็กเลยค่ะ” หลินหลิงบอกกับพี่เลี้ยงคนหนึ่ง เธอไม่ชินที่จะเรียกใครว่าป้า จึงเรียกคุณก็พอแล้ว
พี่เลี้ยงแซ่หลี่คนนั้นก็ไม่ถือสา พยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปหา
“โอ้โฮ เด็กคนนี้หน้าเหมือนคุณ” พี่เลี้ยงอุ้มเด็กขึ้นมา นายหญิงส้งก็เดินมาหยุดอยู่ข้างๆพวกเขา พินิจพิเคราะห์หลานของเธอ
เด็กที่เกิดใหม่ส่วนใหญ่มองไม่ออกหรอกว่าเหมือนใคร เธอพูดแบบนี้ คงอยากให้เย่เชินหลินดีใจ
เย่เชินหลินไม่ได้มีใจยินดีแม้แต่น้อย ในหัวเขายังนึกถึงคำพูดที่หมอกลืนมันลงไปเมื่อสักครู่ เด็กยังคงร้องไห้ เสียงไม่ได้ดังมากแล้ว
“คุณน้าครับ หลิงหลิงยังไม่ออกมา คุณอยู่รอเธอที่นี่ ผมไปจัดการเรื่องเด็กให้เรียบร้อย” เย่เชินหลินบอกเสียงเรียบ นายหญิงส้งพยักหน้าบอก “รีบไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงหลิงหลิง พวกคุณดูแลเด็กก็พอ”
“หมอครับ เชิญหมอทางนี้ด้วยนะครับ” เย่เชินหลินบอกกับหมอ หมอจึงเดินตามเขา
“เด็กคนนี้มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ” เย่เชินหลินพาหมอออกห่างจากคนอื่นๆแล้วจึงเอ่ยถามเสียงเบา
“ตอนนี้ยังไม่มีผลตรวจ ฉันคงบอกยากครับ แต่เด็กร้องไห้ต่างจากเด็กทั่วไป ฉันเสนอว่าให้รีบตรวจดูดีกว่านะคะ” หมอบอกอย่างระมัดระวัง
“งั้นคุณช่วยผมออกเอกสารตรวจร่างกาย ผมจะพาเขาไปทันที”
“ได้ค่ะ” หมอเอ่ยจบ ก็กลับไปที่ห้องทำงาน ออกใบตรวจร่างกายแล้วส่งให้เย่เชินหลิน แล้วกลับห้องคลอดไป
“หลินหลิง เรื่องนี้ให้คุณไปจัดการ” เย่เชินหลินยื่นใบตรวจร่างกายที่หมอออกให้ยื่นให้หลินหลิงด้วยท่าทางเคร่งขรึม ไม่ต้องบอกเป็นพิเศษว่าห้ามบอกผลตรวจกับคนอื่น แต่หลินหลิงสามารถเข้าใจได้จากท่าทีของเขา
“ค่ะ คุณเย่” หลินหลิงอุ้มเด็กไม่เป็น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นเด็กทารกพึ่งคลอด ตัวเล็กขนาดนั้น เธอกลัวอุ้มไม่ดีจะทำให้เด็กได้รับบาดเจ็บ
“เด็กต้องไปตรวจร่างกายหลังคลอด คุณหลี่อุ้มเด็กตามฉันมานะคะ” ตอนนี้เด็กได้หยุดร้องไปแล้ว แต่ก็ยังหายใจติดขัด ใบหน้าเล็กแดงก่ำเพราะร้องไห้ในตอนแรก
พี่เลี้ยงอุ้มเด็กเดินผ่านหน้าเย่เชินหลินไป เขาเหลือบมองดูลูกชายเขาเล็กน้อย เด็กน้อยลืมตาแล้ว ขมวดคิ้วมองเขา เพียงสบตาเล็กน้อยก็ทำให้หัวใจของเย่เชินหลินเต้นอย่างรุนแรง
เด็กคนนี้บางทีอาจจะเหมือนเขา เปี่ยมไปด้วยพลัง จึงร้องไห้เสียงดังขนาดนั้น คงจะไม่เป็นไรหรอก เขาคิดอยู่เงียบๆ
“คุณคะ คุณจะอุ้มหน่อยไหมคะ” พี่เลี้ยงมองเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินยื่นมือออกไปหาเด็ก ยื่นออกไปได้เพียงครึ่งเดียว ในหัวเขากลับมาภาพเซี่ยชีหรั่นโผล่ขึ้นมา โดยเฉพาะตอนที่เซี่ยชีหรั่นเห็นเขาจับมือส้งหลิงหลิง แววตามืดมนของเธอทำให้มือของเขาแข็งค้างอยู่กลางอากาศ แล้วดึงกลับมา
“ยังดีกว่า พาเขาไปตรวจเถอะ” เย่เชินหลินบอกด้วยเสียงเย็นชา
จนถึงเวลานี้ เย่เชินหลินยังคงขัดแย้งอยู่ในใจ ด้านหนึ่ง เขาคิดว่าเด็กไม่ได้มีความผิดอะไร ในเมื่อเขาตัดสินใจให้เด็กเกิดขึ้นมา เขาก็ควรรับผิดชอบเด็ก ควรให้ความรักและความอบอุ่นกับเด็ก
อีกด้าน เด็กคนนี้ไม่ได้เกิดจากเซี่ยชีหรั่น เขาเกลียดที่ส้งหลิงหลิงเป็นคนคลอด เมื่อเขาเข้าใกล้เด็กมากเกินไปเขามักจะรู้สึกผิดต่อเซี่ยชีหรั่น จะทำให้เธอรู้สึกไม่ดี
เด็กถูกอุ้มออกไปแล้ว เย่เชินหลินยังคงยืนนิ่งมองหลินหลิงและพี่เลี้ยงอุ้มลูกห่างออกไปด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกอยู่ที่เดิม ดวงตาดำนิดของเด็กคนนั้นยังคงติดตาเขา
แม้เด็กน้อยยังเด็ก ยังพูดไม่ได้ แต่เขาก็ต้องมีความรู้สึกบ้างใช่ไหม
ลูกคนอื่น เวลานี้จะได้รับความรักและต้อนรับเขายังไงกัน ลูกของเขากลับไม่เห็นแม้แต่รอยยิ้มของพ่อตัวเอง เขาจะเสียใจหรือเปล่า
เด็กคนนี้ ฉันควรทำยังไงดี เย่เชินหลินขมวดคิ้วแน่น ไม่ผ่อนคลายลงเลยแม้เพียงเสี้ยววินาที
“เชินหลิน เด็กล่ะ หิวน้ำหรือยัง เหมือนต้องรีบให้นมนะ”นายหญิงส้งไม่วางใจ รออยู่นอกห้องคลอดสักพัก จึงเดินมาถามเย่เชินหลิน
“เขาไปตรวจร่างกายทั่วไปครับ พี่เลี้ยงคนนี้มีประสบการณ์มาก ตอนไหนหิวน้ำ ตอนไหนต้องป้อนนม รู้ดีกว่าพวกเราแน่นอนครับ” เย่เชินหลินบอก
“ก็ดี เฮ้อ ยังไงก็ลูกตัวเอง วางใจไม่ลงจริงๆ ทำไมหลิงหลิงยังไม่ออกมาอีก ฉันกลัวไปหมด”
“คุณไปนั่งก่อนเถอะครับ น่าจะใกล้แล้ว”
นายหญิงส้งนั่งลงบนเก้าอี้ ทว่าเย่เชินหลินยังไม่ทันนั่ง ประตูห้องคลอดถูกเปิดออกแล้ว ส้งหลิงหลิงนอนอยู่บนเตียงที่ถูกเข็นออกมา ใบหน้าซีดเซียวราวกระดาษ
เธอสลบไปพักหนึ่งก็ตื่นแล้ว ตอนนี้เพียงแค่ร่างกายอ่อนแอ ร่างกายไม่ได้เป็นอะไรมาก
“แม่ แม่มาแล้วหรอ” ส้งหลิงหลิงมองเห็นนายหญิงส้ง ใบหน้ายินดี เวลาแบบนี้ คนอ่อนแอ ถึงแม้เธอจะร้าย แต่ความอ่อนแอตอนนี้ก็ไม่ได้เสแสร้งออกมา
“มาแล้วมาแล้ว หลิงหลิงลูกรัก ลูกเป็นยังไงบ้าง เร็ว หลับตาลง เดี๋ยวต้องเริ่มอยู่เดือนแล้ว อะไรก็ต้องระวัง”
ส้งหลิงหลิงฝืนหันมามองเย่เชินหลิน เธอรู้ว่าต้องดูแลดวงตา แต่เวลานี้ ต้องการความรักจากเขาสำคัญกว่าดูแลดวงตา
น้ำตาของเธอหลั่งริน น้ำเสียงสะอึกสะอื้นถาม “เชินหลิน เจอลูกของเราหรือยัง ฉันเห็นแล้วนะ ได้ยินเสียงร้องไห้ของเขาด้วย แล้วฉันก็สลบไป” ส้งหลิงหลิงเอ่ยคำพูดเล่านี้ อ่อนแอมาก น้ำเสียงก็เบามาก
ใบหน้าซีดขาวและท่าทางอ่อนแอของเธอทำให้เย่เชินหลินมีอารมณ์แสดงออกมาทางสีหน้า
“เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว เหนื่อยก็พักผ่อนเถอะ”
“ลูกล่ะ ลูกฉันล่ะ” ส้งหลิงหลิงเอ่ยถาม
ไม่รอให้เย่เชินหลินได้ตอบ เธอเหมือนนึกอะไรออก จึงใช้แรงทั้งหมดหันไปถามเย่เชินหลิน “คุณ คุณคงไม่เอาลูกไปแล้วใช่ไหม จะไม่ให้ฉันได้เจอเขาอีกสักครั้งหน่อยหรือไง นั่นเป็นลูกของฉันนะ ลูกที่ฉันคลอดออกมาด้วยชีวิตนะ”
เธอถามเสียงแหลม ท่าทางเจ็บปวด นายหญิงส้งรีบก้าวเข้ามาปลอบโยนตบลงบนมือเธอ “ไม่ใช่ไม่ใช่ เชินหลินแค่เอาลูกไปตรวจทั่วไป ทำไมเธอต้องแสดงออกขนาดนี้ ลูกมีสายสัมพันธ์กับแม่ เชินหลินจะไม่รู้ได้ยังไง เขาจิตใจดีขนาดนี้ ไม่แยกพวกเธอแม่ลูกออกจากกันหรอก วางใจเถอะ”
ยังไงซะส้งหลิงหลิงก็ยังอ่อนแอ เย่เชินหลินไม่ได้พูดอะไรมาก ยังคงบอกด้วยท่าทางเรียบนิ่ง “อย่ามาพูดอยู่ที่นี่ กลับห้องเถอะ”
เวลานี้ หลินหลิงก็ได้รับผลตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจแล้ว
ผลออกมา ผิดปกติ
หลินหลิงทำงานรอบคอบ เธอให้พี่เลี้ยงอุ้มเด็กไปตรวจเสร็จแล้ว ก็ให้พี่เลี้ยงไปรออยู่ด้านนอก เธอพูดคุยกับหมออยู่ด้านใน
“หมอคะ คลื่นไฟฟ้าหัวใจนี้บ่งบอกอะไรคะ” หลินหลิงถาม
“หัวใจของเด็กอาจจะมีปัญหา แน่นอนว่าต้องผ่านการตรวจอย่างอื่นด้วย ไม่งั้นเราไม่สามารถวินิจฉัยออกมาได้ครับ แนะนำว่าให้พาเด็กไปแผนกกุมารเวช ให้กุมารแพทย์ออกใบตรวจให้อย่างละเอียดอีกครั้งครับ รวบรวมผลตรวจทุกอย่างแล้ว กุมารแพทย์จะวินิจฉัยให้ครับ”
“ทราบแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” หลินหลิงถือผลตรวจเดินออกจากห้องทำงานของหมอ
เธอมองดูใบผลตรวจอีกครั้ง บนนั้นมีคำศัพท์เฉพาะทางมากมาย สุดท้ายยังมีคำแนะนำติดตามผลต่างๆ