สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 710 สาวใช้ตัวแสบ 614

ตอนที่ 710 สาวใช้ตัวแสบ 614
“เตรียมหมดแล้วค่ะ คุณเย่”　　
“ส้งหลิงหลิงอยู่ข้างใน อยากเจอลูก อุ้มเข้าไปให้เธอดูเถอะ” เย่เชินหลินสั่ง หลินหลิงจึงพาพี่เลี้ยงเข้าไป
“ฉันยังมีธุระ คุณหลี่ดูแลเด็กดีๆนะคะ” หลินหลิงเข้าไปแล้ว จึงบอกกับพี่เลี้ยง แล้วเดินออกไป ไปรอฟังผลตรวจที่แผนกกุมารเวช
พี่เลี้ยงยิ้มให้ส้งหลิงหลิง เรียกอย่างอย่างนอบน้อม “นายหญิง เด็กอุ้มกลับมาให้คุณแล้วค่ะ ถ้าตอนนี้คุณพอมีแรง จะให้ดีให้เขาได้ดูดนมสักนิด ยิ่งดูดนมเร็ว ต่อไปน้ำนมยิ่งจะเพียงพอนะคะ”
ส้งหลิงหลิงเคยได้ยินว่าถ้าให้นมลูกรูปร่างอาจผิดรูป เธอมองเย่เชินหลิน บอกอย่างลำบากใจ “ฉันเหนื่อย ตอนนี้ยังไม่ได้ เดี๋ยวค่อยลองได้ไหม”
หัวใจของเย่เชินหลินยังหนักหน่วง ไม่ได้ใส่ใจท่าทีของส้งหลิงหลิง ทำเพียงบอกพี่เลี้ยง “ช่างเถอะ คุณชงนมให้เด็กเถอะ”
“ดีค่ะ ดีค่ะ นมผงเดี๋ยวนี้ ก็ไม่ได้แย่ไปจากนมแม่เท่าไหร่ ฉันจะไปชงตอนนี้ค่ะ” พี่เลี้ยงเอ่ยจบ พี่เลี้ยงอีกคนก็เข้ามารับเด็กไป
อาจเพราะเปลี่ยนคน เด็กจึงร้องขึ้นมาอีก ไม่เหมือนกับเด็กทั่วไป แค่เขาร้องขึ้นมาก็หยุดร้องไม่ได้ ไม่นานใบหน้าก็แดงก่ำ
“พวกเธอเป็นอะไร เธอชงนมไม่เป็นหรอ ทำไมต้องเปลี่ยนคน ดูลูกชายฉันร้องไห้สิ ไม่ได้เรื่อง” ส้งหลิงหลิงโวยวาย ต่อว่าเสียงดัง
หลินหลิงให้เงินเดือนพี่เลี้ยงทั้งสองสูงมาก สูงกว่าพี่เลี้ยงทั่วไปหลายเท่า ด้วยเงินเดือนที่สูงขนาดนี้พี่เลี้ยงทั้งสองจึงยอมทนต่ออารมณ์ร้ายของส้งหลิงหลิง พี่เลี้ยงหลี่รีบกล่าวขอโทษ รีบวางนมผงลง รับเด็กกลับคืนมา
เด็กน้อยถูกพี่เลี้ยงหลี่รับกลับมาแล้วก็ยังคงร้อง เย่เชินหลินมองใบหน้าเล็กของเด็กน้อยอยู่ตลอด
เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะเป็นห่วงเด็กคนนี้ โดยเฉพาะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา ยิ่งกว่านั้นเด็กก็มีปัญหาอีก
“โอ๋ๆ ไม่ร้อง ไม่ร้อง โอ๋ๆ……” พี่เลี้ยงหลี่ทั้งโยกไปมาทั้งปลอบโยน ปลอบยังไงก็ไม่ได้ เด็กร้องไห้จนแทบหายใจไม่ออกแล้ว ดูเหมือนจะขาดออกซิเจน เย่เชินหลินเดินไปอยู่ข้างๆพี่เลี้ยง ขมวดคิ้วมุ่น “ส่งเด็กมาให้ผม ผมขอลองหน่อย”
เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองลองแล้วจะมีประโยชน์หรือเปล่า เขารู้สึกว่าเขารู้สึกต่อเด็กอยู่บ้าง เด็กน้อยก็คงสัมผัสถึงเขาได้บ้างเหมือนกัน ยังไงก็คงดีกว่าพี่เลี้ยงแปลกหน้า
“ไม่ร้องแล้ว นายเป็นลูกผู้ชาย ต้องเข้มแข็ง ร้องไห้ทำไม ไม่ใช่ดื่มนมช้าไปนิดเดียวเองไม่ใช่หรอ” น้ำเสียงของเย่เชินหลินไม่นับว่าอ่อนโยน เขาก็ไม่รู้ว่าจะปลอบเด็กยังไง จึงพูดกับเด็กราวกับกำลังคุยกับผู้ใหญ่
พี่เลี้ยงทั้งสองไม่กล้าพูด อึดอัดอยู่ในใจ ไม่เคยเห็นใครปลอบเด็กแบบนี้มาก่อน
ส้งหลิงหลิงและนายหญิงส้งได้แต่นิ่งค้างมองท่าทางไม่คล่องแคล่วของเย่เชินหลิน ไม่กล้าคิดว่าเขาจะอุ้มลูกด้วยตัวเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กที่ไม่ใช่ผู้หญิงที่เขารักคลอดออกมา
น้ำตาของส้งหลิงหลิงไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ มองท่าทางงุ่นง่านคุยกับเด็กของเย่เชินหลิน แปลกจริง คำพูดของเขาทำให้เด็กหยุดร้องแล้ว ดวงตาเม็ดถั่วดำจ้องมองเขา
มือของเย่เชินหลินใหญ่เกินไปจริง ทำให้เด็กดูตัวเล็กนิดเดียว ทำให้เขาตื่นเต้นตอนอุ้มเด็ก
เดิมแค่อยากลองดู ไม่อยากให้เด็กร้องไห้ คิดไม่ถึงว่าพอกอดพอปลอบเด็กก็ไม่ร้องแล้วจริงๆ ตอนนี้ หัวใจของเย่เชินหลินไม่รู้รู้สึกยังไง ราวกับส่วนที่อ่อนไหวที่สุดได้ทำงานแล้ว เจ็บจี๊ดอยู่ในใจ
ในตอนนั้นเอง เขาถึงได้รู้สึกว่าเขาเป็นพ่อคนแล้วจริงๆ ในมือที่กำลังอุ้มอยู่นี้คือลูกของเขา
ถ้าไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือด เด็กก็คงไม่หยุดร้องเพราะคำพูดมั่วๆของเขาหรอก
“เชินหลิน เชินหลิน คุณตั้งชื่อให้ลูกเถอะ ยังไงเราก็ต้องเรียกเขานะ” ส้งหลิงหลิงบอกด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น
เย่เชินหลินเพ่งมองเด็กอย่างพินิจ เด็กน้อยหน้าตาน่าเกลียด แม้ว่าเขากับส้งหลิงหลิงจะหน้าตาดี เด็กก็ยังไม่ได้หน้าตาดี แต่เมื่อมองดูชัดๆ ก็รู้สึกว่าหล่อขึ้นมา
“เชินหลิน” ส้งหลิงหลิงเรียกอย่างสงสัย
“ได้ยินแล้ว กำลังคิด” เย่เชินหลินตอบ จากนั้นเขาก็นิ่งมองลูกอย่างเงียบๆอีกครั้ง คิดแล้วคิดอีก จึงบอกเสียงเบา “ชื่อเย่เจิ้งเหิงเถอะ”
“เจิ้งเหิง ฟังดูเป็นชื่อที่ไม่เลวนี่” ส้งหลิงหลิงบอกอย่างดีใจ
“ผมหวังว่าเขาจะเป็นคนที่ซื่อตรง” เย่เชินหลินอธิบาย เขาจ้องมองส้งหลิงหลิงด้วยดวงตาที่แฝงด้วยความหมาย สิ่งที่อยากพูดอยู่ในสายตาหมดแล้ว
รอยยิ้มของส้งหลิงหลิงกระอักกระอ่วน จากนั้นจึงหัวเราะแล้วบอก “นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว พ่อและปู่ของเขาซื่อตรงขนาดนั้นนี่เนอะ แน่นอนว่าเด็กก็ต้องซื่อตรงเช่นกัน”
เย่เชินหลินไม่ได้รับคำ มองมาที่ลูกอีกครั้ง เขาหวังจริงๆว่าเด็กน้อยจะเข้าใจในสิ่งที่เขาบอก
ไม่รีบร้อน ยังมีเวลาอีกนาน เขาจะเลี้ยงให้ดีด้วยมือของเขาเอง
“เชินหลิน คำว่าเหิงแปลว่าอะไรหรอ คุณหวังว่าเขาจะมีจิตใจแน่วแน่ใช่ไหม” ส้งหลิงหลิงมั่นใจว่าเขาต้องหมายถึงแบบนั้น เธอแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ อยากให้เขารู้สึกว่าเธอศรัทธาในตัวเขา
เย่เชินหลินมองส้งหลิงหลิงคล้ายมีอะไร จากนั้นจึงพยักหน้า
“ใช่ จะเข้าใจแบบนั้นก็ได้”
ความหมายจริงๆก็คือ หวังให้เด็กน้อยเติบโต อยู่ไปนานๆ
“เขาต้องเป็นดั่งที่คุณปรารถนา ฉันจะสั่งสอนเขาอย่างดี ให้เขาตั้งปณิธานที่หญิงใหญ่” ส้งหลิงหลิงบอกกับเย่เชินหลิน
“อืม” เย่เชินหลินครางตอบรับ ส่งเด็กให้กับพี่เลี้ยงหลี่
เด็กไม่ร้องอีก พี่เลี้ยงอีกคนรับชงนมผงต่อ ป้อนให้กับเด็กน้อย
เย่เชินหลินมองลูกดื่มนม พบว่าเวลาที่เขาดูดนมต้องให้พลังอย่างมาก เขาก็ไม่รู้ว่าลูกคนอื่นจะเหมือนเขาไหม
บางทีอาจเป็นผลมาจากหัวใจ เด็กทุกคนคงเป็นแบบนี้สินะ เขาแอบคิดอยู่ในใจ
เขาลุกขึ้นแล้วออกจากห้องไปเงียบๆ รอผลตรวจจากแผนกกุมารเวชอยู่ที่ทางเดิน
เซี่ยชีหรั่นกระวนกระวายอยู่ที่คฤหาสน์ ถ้าเธอไม่ไปทำงาน เธอก็คงเป็นแบบนี้ต่อไป
หลังจากฝืนตัวเองเคี้ยวอาหารรสชาติเดิมๆในตอนเช้าแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็เรียกพ่อบ้าน บอกเขาต้องการรถหนึ่งคัน เธอจะออกไปข้างนอก
เย่เชินหลินเคยบอก ยังเรียกประชุมเพื่อแจ้งถึงตำแหน่งของเซี่ยชีหรั่นในบ้านหลังนี้ ต่อไปเรื่องในคฤหาสน์ทุกอย่างจะเป็นเหมือนเมื่อก่อน ต้องฟังคำสั่งเธอ ดังนั้นอย่าว่าแต่เธอต้องการรถหนึ่งคันเลย ถึงเธอทำเรื่องใหญ่กว่านี้ พ่อบ้านก็ต้องทำตามคำสั่งเธอ
“ครับ คุณนายเย่ จะเตรียมให้เดี๋ยวนี้ครับ แต่ว่า ไม่ทราบว่าจะสะดวกไหมครับถ้าผมถามว่าจะไปไหน ผมไม่ได้มีความหมายอื่นนะครับ กลัวว่าถ้าคุณเย่ถามหาคุณแล้วผมไม่รู้จะต้องตอบยังไง”
เซี่ยชีหรั่นบอกยิ้มๆ “ฉันไปทำงานค่ะ เคยบอกเขาแล้ว ถ้าเขาถาม คุณก็บอกว่าฉันไปทำงานก็พอแล้วค่ะ”
“ครับ คุณนายเย่เดินทางปลอดภัยครับ”
เซี่ยชีหรั่นขึ้นรถ ในมือยังถือโทรศัพท์ที่เย่เชินหลินซื้อให้เธอ เธออยากโทรบอกเขาสักหน่อยว่าเธอจะออกไปทำงาน
ทางนั้นคลอดแล้ว คงจะยุ่งๆ คิดแล้วคิดอีก ไม่โทรไปรบกวนเขาดีกว่า
เซี่ยชีหรั่นตรงไปที่บริษัทของหลี่เหอไท้ เมื่อหลี่เหอไท้เจอเธอ ใบหน้าจึงยิ้มแย้ม ยังคงทำให้คนรู้สึกอบอุ่นเช่นเคย
“ผมรู้ว่าคุณจะต้องมา ตำแหน่งยังเก็บไว้ให้คุณอยู่เลย คุณก็อย่าพึ่งยื่นเรื่องสมัครงาน ลองทำดูก่อนก็ได้” หลี่เหอไท้บอกกับเธออย่างอ่อนโยน
เขารู้ว่าเซี่ยชีหรั่นจะต้องมา รู้อีกว่าช่วงนี้ความสัมพันธ์ของเธอยังไม่ได้จบสิ้นโดยสมบูรณ์ เธออาจจะไปตอนไหนเมื่อไหร่ก็ได้ เขารู้จักคนอย่างเซี่ยชีหรั่นดี คิดถึงคนอื่นเสมอ ถ้าทำเรื่องสมัครงานจริงจังแล้ว เมื่อเธอจากไปคงจะรู้สึกผิดไม่น้อย
“คุณเป็นเจ้านาย เชื่อคุณค่ะ” เซี่ยชีหรั่นบอกด้วยท่าทางทะเล้น
หลี่เหอไท้มองใบหน้าเล็กของเธออย่างไม่ถือสา พลันเห็นว่าดวงตาของเธอนั้นแดงขึ้น ไม่ได้ชัดเจน แต่เมื่อลองสังเกตก็มองเห็นได้
เขายิ้มอย่างอบอุ่น ถามอย่างจริงจังเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้น พึ่งจะดีกันก็ทะเลาะแล้วหรอ”
“เปล่าสักหน่อย พี่เหอไท้” เซี่ยชีหรั่นบอกเสียงเบา
“ไม่ต้องปิดบังเพื่อเขา ถ้าอยู่กับเขาแล้วไม่มีความสุข คุณยังมีตัวเลือกอีกมากมาย ไม่จำเป็นต้องทำให้ตัวเองลำบากขนาดนั้น” หลี่เหอไท้จริงจังขึ้น เมื่อเขาจริงจังขึ้นมาก็น่ากลัวไม่น้อย ต่างจากปกติของเขาราวกับคนละคน
เซี่ยชีหรั่นดูออกว่าเขาเป็นห่วงเธอจริงๆ ห่วงใยเหมือนพี่ชาย แน่นอน บางครั้งเขามองเธอด้วยสายตาร้อนแรง เธอก็ได้แต่มองข้าม เธอรู้ดีว่าความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอยังมีความสัมพันธ์แบบชายหญิงอยู่บ้าง
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ไม่มีใครมีหน้าที่ห่วงใยเธอ เธอคิดแบบนั้นมาตลอด
ในยามที่รู้สึกซาบซึ้ง เธอก็รู้สึกถึงความหนักอึ้งไปด้วย ถ้าไม่เธอถึงต้องติดค้างความรู้สึกของใครมากมายแบบนี้ ไม่รู้จะใช้คืนยังไง อย่างเช่นไห่ลี่หมิน หลี่เหอไท้ก็เช่นกัน กระทั่งโม่เสี่ยวจุน เมื่อคิดว่าจะไม่ได้เจอเขาอีก หัวใจของเธอก็อึดอัดอยู่ในใจ
เมื่อคิดมาถึงโม่เสี่ยวจุน เซี่ยชีหรั่นจึงถอนหายใจเบาๆ ยิ่งทำให้ใบหน้าของหลี่เหอไท้ตึงขึ้น
“ดูคุณสิ ทำไมถึงดูไม่มีความสุขแบบนี้ เกิดอะไรขึ้น อย่าพึ่งทำงานเลย จัดการอารมณ์ให้ได้ก่อนแล้วค่อยมาทำงาน เราออกไปดื่มกาแฟกันสักแก้ว”
หลี่เหอไท้พูดจบ ไม่รอให้เซี่ยชีหรั่นได้ปฏิเสธ ขยับเข้ามาคว้าแขนของเธอ จูงเธอออกไป
ปกติหลี่เหอไท้ไม่เผด็จการ แต่ถ้าเขาเผด็จการขึ้นมาเมื่อไหร่ คนทั่วไปคงปฏิเสธไม่ได้
เขาทำเพื่อเธอ เซี่ยชีหรั่นรู้ แม้เธอจะไม่ชอบที่เขาจูงเธอแบบนี้ นี่เป็นบริษัทของเขา เธอก็ไม่อยากปฏิเสธเสียงดัง ให้เขาขายหน้า
คิดกลับกัน เขาเป็นลูกของแม่เธอ ก็คือพี่ชายของเธอ แค่จูงแขนนิดหน่อย ก็คงไม่เป็นอะไร
หลี่เหอไท้พาเซี่ยชีหรั่นมานั่งที่ร้านกาแฟข้างๆบริษัท ตอนบ่าย ด้านในไม่มีคน เข้ามาด้านในแล้วหลี่เหอไท้ค่อยปล่อยมือจากเซี่ยชีหรั่น เขาเลือกที่นั่งใกล้หน้าต่างให้เซี่ยชีหรั่นนั่ง จากที่เขาสังเกต ผู้หญิงมักจะชอบนั่งริมหน้าต่าง
หลี่เหอไท้เรียกพนักงาน ถามเซี่ยชีหรั่นอยากดื่มอะไร เซี่ยชีหรั่นบอกว่าอะไรก็ได้ หลี่เหอไท้จึงสั่งน้ำชาเพื่อความงามให้เธอ เขากลับสั่งกาแฟขมหนึ่งแก้วให้ตัวเอง