สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 712 สาวใช้ตัวแสบ 616

ตอนที่ 712 สาวใช้ตัวแสบ 616
“เย่เชินหลิน คุณไม่ควรปล่อยให้ผู้หญิงแบบนี้ต้องเสียน้ำตานะ ไม่ว่าคุณจะให้ความสำคัญกับลูกของคุณอย่างไร แต่คุณอย่าลืมนะว่ายังมีผู้หญิงอีกคนรอคุณอยู่!”
สีหน้าเย่เชินหลินตกตะลึงแล้วหยุดเงียบไปสักพัก จากนั้นค่อย ๆ พูด “ขอบคุณสำหรับคำเตือนของคุณนะ ผมจะให้ความสำคัญเอง”
ท่าทีของเขาตรงไปตรงมา ด้วยนิสัยของเย่เชินหลินนั้น ปกติแล้วจะพูดจาแบบนี้ แต่เมื่อเขาได้พูดออกจากปากแล้ว ก็หมายถึงเขาคิดเช่นนั้น และแสดงให้เห็นว่าเขาให้ความสำคัญกับเซี่ยชีหรั่นเหมือนกัน
หลี่เหอไท้จะพูดอะไรได้อีก ในขณะที่เขาพูดแทนเซี่ยชีหรั่นแต่ก็รับรู้ถึงความลำบากใจของเย่เชินหลินได้เหมือนกัน
เป็นไปไม่ได้ที่ใครจะขอให้เขาเพิกเฉยต่อลูกชายที่เพิ่งคลอด นั่นไม่ใช่ธรรมชาติของมนุษย์เลย
เช่นเดียวกับในอดีตที่เขาและหลี่เหอไท้จะมีปัญหาทะเลาะกันอย่างไร ถึงแม้พ่อของเขาจะโกรธมากก็จริง แต่ทำได้เพียงตบตีสั่งสอนเขาเท่านั้น และเบื้องหลังก็ต้องปลอบใจภรรยาตัวน้อยของเขา
เมื่อเย่เชินหลินวางสายแล้วเขากดเบอร์โทรของเซี่ยชีหรั่นแต่ไม่ได้โทรออก
เขาไม่อยากให้เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าหลี่เหอไท้โทรหาเขา ไม่อยากให้เธอรู้ว่าเขาห่วงใยเธอเพราะมีคนเตือนเขา
ความรักและความห่วงใยที่มีต่อเธอจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงเพราะมีลูกน้อยคนนี้มาขวางกั้นไว้ แม้ความสนใจของเขาจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาจะคิดถึงความรู้สึกของเธอเสมอ
เย่เชินหลินกลับไปในห้องพยาบาล ตัวน้อยเย่เจิ้งเหิงยังคงหลับอยู่ ส้งหลิงหลิงก็กำลังพักผ่อน ส่วนนายหญิงส้งกำลังมอบหมายงานให้กับสาวใช้
“เสี่ยวหลี่ เสี่ยวโจว เธอสองคนอย่าถือสาหลิงหลิงนะ เธอเป็นคนอารมณ์ร้อนตั้งแต่เด็กแล้ว เธอเพิ่งคลอดลูกเสร็จ เมื่อเห็นลูกร้องไห้ก็อาจจะโมโหแล้วใส่อารมณ์ให้พวกเธอ ต่อไปอาจจะมีสถานการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกนะ พวกเธอสองคนน่ะดูก็รู้แล้วว่านิสัยดี ยังไงก็ช่วยทนหน่อยนะ”
แม่บ้านสองคนรีบตอบ “คุณนายคะ เราทำงานไม่ดีเอง โทษคุณนายหลิงไม่ได้หรอกค่ะ เราจะใส่ใจให้มากกว่านี้นะคะ”
หลินหลิงเดินตามเข้ามาที่ห้องผู้ป่วย แล้วเย่เชินหลินมอบหมายงานให้เธอต่อหน้าส้งหลิงหลิง “คุณช่วยไปหาแม่บ้านมาอีกห้าคน ให้สองในหน้าคนนั้นมาดูแลเรื่องอาหารการกินของคุณส้ง ส่วนที่เหลือห้าคนนั้นให้ดูแลลูก คุณหลี่ คุณรับผิดชอบอุ้มเด็กก็พอ แต่โปรดระวังหน่อย เพราะผมไม่อยากได้ยินเสียงร้องไห้ของลูก คุณโจว คุณรับผิดชอบชงนมผงและป้อนน้ำให้ลูก ถ้าคุณส้งมีน้ำนมแล้วให้นมลูกเอง คุณต้องคอยช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ ส่วนแม่บ้านที่เหลือ คนหนึ่งช่วยเปลี่ยนผ้าอ้อม คนหนึ่งรับผิดชอบอาบน้ำให้เด็ก ส่วนอีกคนรับผิดชอบเปลี่ยนชุดให้เด็ก เพิ่มหรือลดเสื้อผ้าให้เหมาะสมตามอุณหภูมิ ต่อไปต่างคนต่างรับผิดชอบหน้าที่ของตน ผมขอแค่อย่างเดียวคือลูกผมจะต้องไม่หิว ไม่กระหาย ไม่หนาว ไม่ร้อน ไม่ร้องไห้ ไม่ดื้อ เงินเดือนพวกคุณอาจจะเพิ่มให้เป็นสองเท่า หรือหลายเท่าก็ได้ แต่ต้องทำตามในสิ่งที่ผมมอบหมายให้”
เงื่อนไขและความประสงค์ของเย่เชินหลินทำให้สาวใช้ทั้งสองต้องตกตะลึง และเมื่อนายหญิงส้งและส้งหลิงหลิงได้เห็นเย่เชินหลินเอาใจใส่ลูกขนาดนี้ก็รู้สึกปลื้มใจเหมือนกัน แต่มีเพียงหลินหลิงเท่านั้นที่รู้เหตุผลที่แท้จริง เพราะเขาคิดว่าดีกว่าให้ลูกต้องไปอยู่ในตู้ปรับสูญญากาศ
“คุณทั้งสองทำได้อย่างที่พูดไหมคะ ถ้าทำไม่ได้ฉันจะหาคนอื่นมาแทน” หลินหลิงถามสาวใช้สองคนที่ชื่อหลี่กับโจวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
เงินเดือนอาจจะเพิ่มเป็นสองเท่า นั้นก็หมายความว่า แค่ทำงานที่นี่สองเดือน เงินเดือนพวกเธอแต่ละคนก็จะเพิ่มเป็นหลายหมื่นเลยสิ? งานดี ๆ แบบนี้หาไม่ได้อีกแล้ว ต่อให้ลำบากกว่านี้ พวกเธอก็ยอมทำ
ทั้งสองพยักหน้าโดยไม่ลังเล แล้วรีบรับปาก “เราจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อดูแลคุณชายน้อยค่ะ เราจะระมัดระวังและจะพยายามไม่ให้คุณชายน้อยต้องร้องไห้เลยค่ะ”
พวกเธอทำได้เพียงพยายาม เพราะเย่เชินหลินก็รู้ดี มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ไม่ให้เด็กทารกคนหนึ่งร้องไห้
สิ่งที่เขาพูด พวกเธอคงจะเข้าใจดีแล้วว่าต้องพยายามอย่างเต็มที่
“ค่ะ คุณเย่!” หลินหลิงขานตอบแล้วออกไปทำตามคำสั่ง
ส้งหลิงหลิงยิ้มหน้าบาน แล้วพูดกับเย่เชินหลินอย่างอ่อนโยน “ไม่เคยเห็นใครที่รักลูกเท่าคุณเลยนะ เหิงเหิงตัวน้อยของเราช่างมีความสุขเหลือเกิน”
เขามีความสุขหรือ?
เย่เชินหลินมองไปที่ใบหน้าอันไร้เดียงสาของลูกที่กำลังนอนหลับอยู่ เขาเกลียดตัวเองมากที่ให้ลูกได้แค่นี้
แท้จริงแล้วไม่ว่าเราจะร่ำรวยมากแค่ไหน มีฐานะสูงส่งมากเพียงใด บางสิ่งบางอย่างก็ไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของเราเสมอไป เขาสามารถจ้างคนใช้ที่นับไม่ถ้วนได้ และพยายามทำให้ลูกไม่ร้องไห้ นั่นหมายถึงเขาสามารถรั้งชีวิตลูกไปตลอดได้หรือ?
“ลูกหลับแล้ว ให้ลูกมาอยู่ใกล้ ๆ แม่สิ ให้ลูกได้อยู่ใกล้แม่ไว้เขาถึงจะรู้สึกปลอดภัย” นายหญิงส้งพูดกับสาวใช้หลี่ที่อุ้มลูกไว้
สาวใช้หลี่กลัวเด็กจะร้องไห้ แม้เด็กจะหลับอยู่ แต่เธอก็ยังอุ้มเด็กไว้ไม่กล้าปล่อยลง
“นั่นสิ เอาลูกมาใกล้ฉันสิ จริงด้วย วางลูกไว้บนเตียงเด็กก่อน แล้วค่อยย้ายมาใกล้ ๆ ฉัน ฉันกลัวจะนอนทับลูก” ส้งหลิงหลิงขยับตัวไปขอบเตียงเพื่อจะให้ลูกนอนใกล้เธอ
สาวใช้หลี่มองไปที่เย่เชินหลิน เธอรู้สถานะระหว่างเจ้านายสองคนว่าคุณชายต้องเหนือกว่าคุณหญิง ดังนั้นเธอควรฟังเจ้าบ้านมากกว่า
อีกอย่างคุณชายเย่เน้นย้ำแล้วว่าให้เรียกแม่ของเด็กว่าคุณส้ง นั้นหมายความว่าไม่ให้พวกเธอเรียกนางว่าคุณนายหญิง หมายความว่าเขาทั้งสองยังไม่ได้แต่งงานกัน?
ในความสัมพันธ์ดังกล่าว พวกเธอควรต้องระมัดระวังให้มากขึ้น เป็นสาวใช้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย หากเจ้านายไม่พอใจก็อาจจะไล่พวกเธอออกได้ทันที ดังนั้นพวกเธอควรสังเกตและระมัดระวังคำพูดให้มาก
เดิมทีเย่เชินหลินอยากให้แม่ลูกสองคนได้แยกกันให้เร็วที่สุด ไม่อยากให้เขามีความสัมพันธ์มากกว่านี้
แต่ถ้าเด็กเกิดปัญหาแบบนี้ ใครก็รู้ว่าต้องการแม่ที่สุด ถ้าเขาให้แม่ลูกต้องแยกจากกันในตอนนี้ เกรงว่าจะเป็นการทำร้ายลูก เมื่อทำให้สภาพจิตใจลูกแย่ ร่างกายของลูกก็ต้องแย่ตามไปด้วยแน่นอน
เขารู้ว่าผู้หญิงบางคนต้องการรักษาหุ่น แล้วไม่ให้นมลูก แต่ถ้าส้งหลิงหลิงเต็มใจให้นมลูก เขาจะขอบคุณเธอเป็นพิเศษ
เย่เชินหลินพยักหน้า ให้ทำตามในสิ่งที่ส้งหลิงหลิงต้องการ
จากนั้นสาวใช้หลี่ก็ค่อย ๆ วางเด็กลงที่เตียงเด็ก แล้วย้ายเตียงมาไว้ข้างส้งหลิงหลิงอย่างระมัดระวัง เพื่อให้แม่ลูกได้อยู่ใกล้กัน
ส้งหลิงหลิงไม่รู้ว่าลูกของเธอนั้นมีปัญหาทางร่างกาย จึงไม่ได้กังวลถึงการทำให้ลูกตื่น เธอยื่นมือไปแตะบนใบหน้าเล็ก ๆ ของเด็กและพูดเบา ๆ “ลูกเอ๋ย นี่แม่นะ วันนี้ลูกมีชื่อแล้วนะ ลูกชื่อเย่เจิ้งเหิง คุณพ่อของลูกเป็นคนตั้งชื่อให้ลูกเอง คุณพ่อหวังว่าลูกโตแล้วจะทำการใหญ่ มีความเพียรพยายาม และยึดมั่นในความเที่ยงธรรม เมื่อลูกเติบโตแล้วอย่าทำให้พ่อผิดหวังนะลูก คุณพ่อก็อยู่ในห้องนี้แล้ว ก่อนลูกจะลืมตาดูโลก คุณพ่อก็ได้ยืนรออยู่หน้าห้องคลอด คอยดูแลปกป้องลูก คุณยายบอกว่าให้ลูกอยู่ใกล้แม่ไว้ จะได้รู้สึกถึงความปลอดภัย แต่ที่จริง ลูกอยู่ใกล้คุณพ่อจะรู้สึกถึงความปลอดภัยมากกว่านะ”
ส้งหลิงหลิงไม่ได้พูดกับลูกเลย และเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังพูดกับเย่เชินหลินอยู่ เธอพยายามจะสื่อให้เขารู้ว่าเขาควรอยู่กับสองแม่ลูกให้มากกว่านี้
หากไม่ใช่เพราะว่าเด็กมีปัญหา และถ้าเขาเห็นแม่ลูกทั้งสองปลอดภัยดี เขาคงหันหน้าแล้วตรงกลับไปหาเซี่ยชีหรั่นแล้ว
ณ เวลานี้ เขาคิดอยู่เสมอว่าทันทีที่เขาออกไป ลูกจะร้องไห้แล้วหายใจไม่ออก เขากลัวว่าเมื่อเขาไม่ได้อยู่ด้วย พวกเขาจะไม่สามารถทำให้ลูกสงบได้
เมื่อส้งหลิงหลิงพูดจบแล้วแหงนมองไปที่เย่เชินหลิน เธอยังคงยิ้มอยู่ตลอด แต่เย่เชินหลินไม่ยิ้มเลย เขาก้าวไปข้างหน้า แล้วมองหน้าลูกอย่างเงียบ ๆ
“คุณรีบพักผ่อนเถอะ ลูกก็ต้องการพักผ่อน คุณน้าก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว นอนพักหน่อยนะครับ ผมมีธุระต้องออกไปก่อน”
ส้งหลิงหลิงคิดว่าเย่เชินหลินจะไม่ไปไหนแล้ว ไม่คิดว่าการพูดสื่อความหมายให้เขาชัดเจนขนาดนี้แล้ว แต่สุดท้ายก็รั้งเข้าไว้ไม่ได้ สีหน้าของเธอเริ่มเศร้าลงทันที และดูเหมือนเธออยากร้องไห้
เย่เชินหลินไม่ได้มองเธอ เขาหันไปมองลูกอีกครั้งแล้วหันหลังเดินออกจากห้องไป
เขาไม่ได้ตั้งใจจะออกจากโรงพยาบาล เมื่อเห็นลูกนอนหลับแล้ว เขาแค่ตั้งใจออกไปโทรหาเซี่ยชีหรั่น เขาไม่อยากเฝ้าอยู่ในห้องนั้นตลอดเพื่อให้ส้งหลิงหลิงรู้สึกได้ใจแล้วคิดว่าเธอจะมีโอกาส
ด้านหลังโรงพยาบาลมีระเบียงทางเดิน เย่เชินหลินค่อย ๆ เดินออกไปนั่งลงที่ระเบียงแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นกำลังนั่งอยู่กับหลี่เหอไท้ในร้านกาแฟ เธอเริ่มรู้สึกดีขึ้นแล้ว จากนั้นเตรียมตัวกลับไปทำงาน เขาทั้งสองจึงลุกขึ้นเช็คบิลแล้วกลับไปพร้อมกัน
หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นกลับไปถึงออฟฟิศ หลี่เหอไท้ก็ได้โทรหาเย่เชินหลินโดยที่เธอไม่รู้
ขณะที่ทำงาน มือถือของเซี่ยชีหรั่นก็วางไว้บนโต๊ะทำงาน เธอกลัวจะพลาดสายของเย่เชินหลิน
หลี่เหอไท้ดูแลเธอเป็นพิเศษ แม้เธอจะเป็นเพียงหัวหน้าแผนก แต่เขาให้เธอมีออฟฟิศส่วนตัว และแม้เธอจะปฏิเสธอย่างไรแต่หลี่เหอไท้ยังคงยืนยันคำเดิม ส่วนตัวเธอก็ชอบการทำงานเป็นส่วนตัว พักหลังจึงไม่ได้ขอเปลี่ยน
เธอคิดว่าต้องตั้งใจทำงานให้มากกว่านี้ถึงจะคุ้มค่ากับความตั้งใจของหลี่เหอไท้
เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นเสียงเพลงที่เธอคุ้นเคยที่สุด จึงรีบรับสายนั้น
“อยู่ไหนเหรอ?” เย่เชินหลินถาม
ถ้าถามแบบนี้ แสดงว่าเขายังไม่ได้กลับวิลล่า เพราะถ้ากลับไปแม่บ้านจะบอกเขาว่าเธอมาทำงานแล้ว
ลูกของส้งหลิงหลิงคลอดตั้งแต่เช้าแล้ว นี่มันก็ผ่านไปตั้งสามชั่วโมงกว่าแล้ว ทำไมเขายังอยู่โรงพยาบาล?
เซี่ยชีหรั่นรู้ตัวว่าอาจจะขี้น้อยใจไปหน่อยถ้าหากคิดแบบนั้น เพราะวันนี้ลูกของเขาคลอดทั้งที จะอยู่ในโรงพยาบาลทั้งวันก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่เธอก็อดคิดไม่ได้ เมื่อนึกภาพของเขาที่กำลังมองหน้าส้งหลิงหลิงด้วยความรักทีไร จิตใจเธอไม่สามารถสงบสักที บางทีความรักก็คือการเห็นแก่ตัว และสองวันนี้เธอได้สัมผัสมันอย่างลึกซึ้ง
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้พูดอะไร และเขาได้ยินเพียงลมหายใจอันแผ่วบางของเธอ น้อยมากที่เธอจะเงียบแบบนี้ หรือว่าเธอเป็นคนขึ้นหึงจริง ๆ ?
“คุณโกรธเหรอ?” เขาถามอีกครั้ง
“เปล่านี่ ฉันกำลังทำงาน มาทำงานที่บริษัทของพี่เหอไท้น่ะ เพิ่งมาเช้านี้เอง”
“จริงดิ? แล้วเป็นไงบ้าง?”
“ก็โอเคนะ กำลังปรับตัว” เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เธอคิดมากไปเองหรือเปล่า? ทำไมถึงรู้สึกว่าบทสนทนาระหว่างเขาสองคนดูไม่เป็นธรรมชาติเลย ทำไมดูห่างเหินเหมือนคนแปลกหน้า?
“แล้วคุณล่ะ? ยังอยู่โรงพยาบาลเหรอ?” เธออดถามไม่ได้
“ใช่”
ลูกก็คลอดออกมาแล้ว ทั้งแม่ทั้งลูกก็ปลอดภัยดีทุกอย่าง แล้วทำไมเขายังอยู่ที่นั่น? คำพูดนี้ทำได้เพียงเก็บไว้ในใจของเซี่ยชีหรั่น เธอตอบได้เพียง “อ้อ!”