สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 715 สาวใช้ตัวแสบ 619

ตอนที่ 715 สาวใช้ตัวแสบ 619
เสียงแรกที่เด็กร้องไห้ออกมาส้งหลิงหลิงก็คิดจะอุ้มลูกแล้ว แต่เธอไม่ทำ เธอจงใจดุแม่บ้านเพื่อแสดงให้เห็นว่าห่วงใยลูก และต้องการถ่วงเวลาด้วย
เธอต้องการให้ทุกคนจนปัญญาก่อน แล้วเธอถึงจะให้นมลูก เพื่อจะแสดงให้เย่เชินหลินได้เข้าใจว่าแม่ของลูกนั้นสำคัญที่สุด
แน่นอนว่าเธอไม่ได้ไม่รักลูกของตัวเอง ซึ่งเธอคิดว่าต้องใช้วิธีนี้อย่างเดียวถึงจะได้อยู่กับลูกไปตลอด แม้ลูกจะต้องทนทุกข์บ้างเล็กน้อย
“เชินหลิน เอาลูกมาให้ฉันสิ ฉันคิดว่าตอนนี้ฉันน่าจะพอมีน้ำนมให้ลูกแล้ว ไม่ต้องชงนมผงหรอก เดี๋ยวฉันให้นมลูกเอง” ส้งหลิงหลิงพูดเบา ๆ
เย่เชินหลินกังวลมาก หากเด็กร้องไห้ไม่หยุดแบบนี้กลัวเขาจะหายใจไม่ออก
ณ ตอนนี้เขาจนปัญญาแล้ว ได้แต่อุ้มลูกไปให้ส้งหลิงหลิง
เย่เชินหลินอุ้มลูกไปไว้ข้าง ๆ ส้งหลิงหลิง เพราะเธอเพิ่งทำคลอดเสร็จและมีแผลที่เพิ่งถูกเย็บ จึงไม่สะดวกที่จะลูกขึ้น เธอเอนตัวไปข้าง ๆ แล้วให้ลูกนอนข้างเธอ
“พวกเธอออกไปก่อน รอฉันให้นมลูกเสร็จค่อยเข้ามา” ส้งหลิงหลิงเงยหน้าพูดกับแม่บ้าน ถ้าจะให้เธอให้นมลูกต่อหน้าผู้คนเธอก็รู้สึกเขินอายเหมือนกัน
“ค่ะ คุณส้ง” แม่บ้านขานตอบแล้วรีบพากันออกจากห้องไป
“คุณให้นมลูกก่อนนะ ผมก็ออกไปด้วย” เย่เชินหลินพูด
“เชินหลิน คุณช่วยฉันก่อน อย่าเพิ่งออกไปได้ไหม? หลังคลอดตรง……นั้นของฉันถูกเย็บ ฉันไม่กล้าใช้แรง คุณช่วยฉันทีนะ” ส้งหลิงหลิงพูดอย่างเขินอาย
“จริงสิ เชินหลิน คุณช่วยเธอก่อนดีกว่า หลิงหลิงน่าจะยังไม่มีเสื้อให้นมลูก เดี๋ยวฉันออกไปซื้อให้เธอที่ห้างสักชุดสองชุด คุณช่วยเฝ้าเธอสักพักนะ เดี๋ยวฉันจะรีบกลับมา” นายหญิงส้งขอร้องเขา และลูกยังคงร้องไห้ไม่หยุด เย่เชินหลินจึงไม่อยากคิดอะไรมาก เขาขมวดคิ้วแล้วพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม “รีบให้นมลูกก่อน อย่าเพิ่งพูดเรื่องอื่นเลย”
“อื้ม!” ส้งหลิงหลิงตอบกลับ แล้วเปิดผ้านวมออก ปลดเสื้อบนแล้วอุ้มลูกมากอดไว้
เธอไม่เคยให้นมลูกและไม่คิดจะให้นมลูกด้วยซ้ำ ดังนั้นเธอจึงไม่รู้วิธี ดูเหมือนเด็กจะได้กลิ่นน้ำนมจึงร้องไห้หนักขึ้น เขาร้องไห้ไปด้วยแล้วเอาหัวน้อย ๆ ของเขาพิงที่ตัวของแม่
ส้งหลิงหลิงรู้สึกกังวลไปด้วย หลังจากพยายามตั้งนาน ในที่สุดก็เอาหัวนมป้อนไปในปากของลูกได้ แต่ลูกกลับไม่กิน แล้วยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม
“ถ้าไม่ได้ก็ให้กินนมผงดีกว่า!” เย่เชินหลินพูด ส้งหลิงหลิงเหงื่อตาแล้วรีบพูดต่อ “ได้อยู่ คุณใจเย็นหน่อย ให้นมลูกครั้งแรกยังไม่ชำนาญเท่าไหร่ คุณช่วยเรียกแม่บ้านให้ที ฉันจะลองถามวิธีให้นมลูกหน่อย”
เย่เชินหลินรีบเดินออกไปเรียกแม่บ้านเข้ามาคนหนึ่ง ซึ่งแม่บ้านคนนี้เป็นมืออาชีพและมีประสบการณ์ที่สามารถให้คำแนะนำว่าควรให้นมลูกอย่างไร
เธอเดินเข้าไปแล้วช่วยปรับตำแหน่งของส้งหลิงหลิงกับลูก สอนเขาวิธีการป้อนเข้าปากลูกเพื่อให้เด็กกินนมได้ง่ายขึ้นและแม่เด็กจะได้ไม่ต้องเจ็บมาก
หลังจากได้คำแนะนำจากแม่บ้าน ในที่สุดเด็กก็ได้กินนมแม่และหยุดร้องไห้ทันที ซึ่งแม่บ้านรู้สึกว่าเด็กคนนี้เป็นเด็กที่เจ้าอารมณ์มาก เธอไม่เคยเห็นเด็กคนไหนร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อนเลย เมื่อหยุดร้องไห้แต่อารมณ์ยังคงไม่สงบ
เธอทำได้เพียงคิดในใจ คำพูดแบบนี้พูดออกจากปากไม่ได้หรอก
เย่เชินหลินถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นลูกของเขาหยุดร้องไห้ จากนั้นส้งหลิงหลิงยิ้มพูด “เชินหลิน ดูสิ ลูกของเราไหวพริบเร็วมากเลยนะ ได้กินนมก็ดีใจใหญ่เลย โอ้ย……”
เธอยังไม่ทันพูดขาดคำก็รู้สึกว่าลูกดูดนมแรงจนเธอรู้สึกเจ็บมาก ไม่เพียงแต่เจ็บหัวนม ตอนนี้เริ่มปวดไปถึงท้องน้อยแล้ว
“มีอะไรเหรอ?” เย่เชินหลินถามด้วยความเป็นห่วง
“เจ็บ! เด็กคนนี้ ทำไมดูดแรงจัง โอ้ย……” ส้งหลิงหลิงกัดริมฝีปากไว้ เธอเจ็บจนต้องร้องออกมาอีกครั้ง เธอรู้สึกเจ็บก็จริง แต่อีกใจเธออยากให้เย่เชินหลินเห็นใจเธอ
“ทำไมถึงเจ็บล่ะ? นอนผิดท่ารึเปล่า? หรือว่าอะไร?” เย่เชินหลินไม่เข้าใจ จึงถามแม่บ้าน เธอถึงรีบอธิบาย “การให้นมลูกครั้งแรกมักจะเจ็บอยู่แล้วค่ะ พวกเราเคยไปอบรมมา เขาว่ากันว่าเมื่อเด็กดูดนมแล้วจะทำให้มดลูกหดตัว จึงทำให้รู้สึกเจ็บไปถึงท้องได้ คุณส้ง คุณเย่ สองท่านไม่ต้องกังวลนะคะ เพราะสิ่งนี้จะเอื้อต่อการฟื้นสภาพร่างกายของคุณแม่ด้วยค่ะ”
ยุ่ง! ส้งหลิงหลิงแอบด่าในใจ เธอตั้งใจแสดงให้เย่เชินหลินเห็นว่าเธอนั้นรักลูก ถึงได้ยอมเจ็บยอมทนแบบนี้ ใครจะไปรู้ว่าแม่บ้านคนนี้จะอ้างว่าการให้นมลูกนั้นดีต่อมดลูกของคนเป็นแม่ ซึ่งมันกลับกัน เหมือนเธอให้นมลูกเพื่อฟื้นสภาพร่างกายของตัวเองอย่างไรอย่างนั้น เธอจึงรู้สึกเกลียดแม่บ้านคนนี้มาก
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณส้ง อดทนสองสามเดี๋ยวจะชินเองค่ะ ถ้ามันเจ็บมากก็ทาน้ำมันมะกอกหลังให้นมลูกนะคะ”
เย่เชินหลินรู้สึกว่าแม่บ้านคนนี้มีประสบการณ์จริง ๆ และเขาพอใจกับคำตอบของเธอมาก ส่วนส้งหลิงหลิงนั้นสังเกตการแสดงออกของเย่เชินหลินตลอด ถ้าเขารู้สึกพอใจ เธอก็ควรแสดงออกถึงความพอใจเหมือนเขาสินะ
“ขอบคุณนะ! โอ้ย……ไม่เป็นไร ๆ ต่อให้เจ็บมากกว่านี้ฉันก็ทนได้ เรื่องฟื้นสภาพร่างกายของคนเป็นแม่ก็เอาไว้ก่อนดีกว่า ฉันแค่หวังว่าลูกของฉันต้องกินให้อิ่ม มันก็เป็นความปรารถนาของคนเป็นแม่ทุกคนอยู่แล้ว” ส้งหลิงหลิงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแล้วพูด
ซึ่งตอนนี้แม่บ้านเข้าใจความหมายของส้งหลิงหลิงแล้ว เธอจึงพูดอย่างชาญฉลาด “ใช่ค่ะ แน่นอนอยู่แล้ว ตอนหนูให้นมลูกหลังคลอดใหม่ ๆ ก็เจ็บจนแทบตายเลยนะคะ ยิ่งหนูไม่เคยมีโอกาสเรียนหนังสือดี ๆ ความรู้ที่ว่าให้นมลูกแล้วจะฟื้นฟูสุขภาพนั้นไม่เคยได้ยินด้วยซ้ำ รู้เพียงแต่ว่าลูกต้องกินอิ่ม คนเป็นแม่ก็เหมือนกันทุกคนแหละค่ะ ไม่มีใครทนดูลูกร้องไห้ได้หรอกค่ะ”
ส้งหลิงหลิงชอบคำพูดคำนี้ของเธอมาก รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏบนใบหน้าของเธอ จากนั้นเธอก็ถูกเด็กดูดอย่างแรงแล้วกัดริมฝีปากอีกครั้ง ทำให้เย่เชินหลินรู้สึกว่าเธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะอดทนกับมัน
“ดูเหมือนว่าพวกคุณยังต้องมีประสบการณ์แลกเปลี่ยนอีกเยอะเลย หลิงหลิงคุณพยายามสื่อสารกับเธอเยอะ ๆ นะ เพราะเธอมีประสบการณ์มากกว่าคุณ ผมมีธุระต้องออกไปก่อน”
เย่เชินหลินสามารถดูออกว่าส้งหลิงหลิงกำลังแสดงละครอยู่ เขาจึงไม่อยากให้เธอได้ใจ
หากไม่ใช่กรณีที่เด็กเป็นแบบนี้เขาคงไม่ยอมให้ลูกของเขาสัมผัสกับเธอหรอก ตอนนี้ทำได้เพียงเท่านี้ เพราะไม่มีอะไรจะทำให้ลูกแข็งแรงเท่ากับน้ำนมของแม่แล้ว
เมื่อเย่เชินหลินกำลังจะไป ส้งหลิงหลิงก็เริ่มไม่สบายใจอีก แต่เธอไม่สามารถหาเหตุผลที่จะรั้งเขาไว้ได้
“โอเค เชินหลิน คุณไปทำธุระของคุณก่อนเลย ฉันจะดูแลลูกเอง คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ เฮ่อ! แม่ฉันก็ไม่อยู่ คุณก็จะออกไปอีก แม้จะมีคนใช้มาดูแลหลายคนแต่ฉันก็รู้สึกกลัวเหมือนกันนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นพวกเธอก็คงช่วยฉันไม่ได้หรอก ยิ่งตอนนี้ฉันอยากเข้าห้องน้ำแต่ไม่กล้าลุกไปไหนเลย คุณดูพวกเธอสิ ฉันคิดว่าพวกเธอแค่พยุงฉันลุกขึ้นก็ทำไม่ได้หรอก”
คำพูดของส้งหลิงหลิงพยายามสื่อความหมายว่าไม่อยากให้เย่เชินหลินออกไป แล้วคนอย่างเย่เชินหลินจะไม่รู้ทันได้ไงล่ะ
ส้งหลิงหลิงในตอนนี้เพิ่งคลอดลูกเสร็จไม่กี่ชั่วโมง สีหน้าของเธอต้องดูแย่อยู่แล้ว และคุณหมอก็พูดเหมือนกันว่าร่างกายของเธอค่อนข้างอ่อนแอ
“ตอนลุกไปเข้าห้องน้ำอาจจะเป็นลมได้ทุกเมื่อ จึงต้องมีคนคอยพยุงไว้” คุณหมอได้พูดไว้ก่อนหน้านี้
“คุณให้นมลูกไป ไม่ต้องกังวล ผมจะออกไปมอบหมายงานให้หลินต้าฮุย ผมอยู่นอกระเบียงทางเดินข้างนอกนี้เอง ถ้ามีอะไรให้แม่บ้านไปเรียกผม” เย่เชินหลินพูดจบก็เดินออกไป
ส้งหลิงหลิงรู้สึกน้อยใจเหมือนกันที่เขาไม่อยู่เป็นเพื่อนในห้องด้วย แต่ก็ดีกว่าเขาจะไปไหนไกล ๆ อย่างไรก็ตาม หลังคลอดลูกเขาได้ปฏิบัติกับเธอดีกว่าเมื่อก่อนมาก
เย่เชินหลินออกไปหาที่เงียบ ๆ แล้วโทรหาผู้ดูแลบ้าน ให้เขาพาแม่บ้านที่มาใหม่สองคนมาที่โรงพยาบาล
ท่าทีของเธอยังคงเหมือนเดิม ดูน่าสงสารมาก แต่เขาจะไม่ยอมพยุงเธอเข้าห้องน้ำเหมือนสามีของเธอ
สาวใช้ที่มีศิลปะการต่อสู้นั้นมีแรงเยอะมาก ผู้ชายธรรมดา ๆ ก็สู้พวกเธอไม่ได้ ให้พวกเธอมาช่วยพยุงส้งหลิงหลิงเข้าห้องน้ำคงไม่เป็นปัญหา
“พ่อบ้าน คุณก็มาด้วยนะ มาอยู่ในโรงพยาบาลแล้วคอยให้ความช่วยเหลือกับส้งหลิงหลิง”
ต้องใช้เวลาอีกสองสามวันกว่าส้งหลิงหลิงจะได้ออกจากโรงพยาบาล เขาคงไม่มีเวลามาเฝ้าเธอทั้งวันทั้งคืนหรอก เพราะเขาต้องมีเวลาให้กับเซี่ยชีหรั่นบ้าง เรื่องนี้เขาจำได้เสมอ
“ครับ นายท่าน!” ผู้ดูแลบ้านรีบขานตอบ
เย่เชินหลินก้มดูนาฬิกา ณ เวลานี้ทำได้เพียงรอให้ผู้ดูแลบ้านมาถึง
นั่งอยู่ตรงระเบียงทางเดินนั้น ที่เขาให้ความสำคัญที่สุดก็คือเสียงในห้องพยาบาลนั้น ขอเพียงไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ของลูกก็พอ
……
ช่วงบ่ายหลังจากที่เย่เชินหลินส่งเซี่ยชีหรั่นกลับไปที่บริษัท เธอก็รู้สึกดีขึ้นมาก และหลังจากหลี่เหอไท้และจงหยุนซางกินข้าวเสร็จก็ตั้งใจกลับไปหาเธอ เมื่อเห็นสีหน้าที่ตึกเครียดของเธอกลายเป็นรอยยิ้มที่มีความสุขนั้น หลี่เหอไท้จึงไม่มีคำบรรยาย
ผู้หญิงช่างลืมง่ายจริง ๆ เลย เขาแค่มากินข้าวกับเธอมื้อเดียวก็มีความสุขจนลืมเรื่องร้องไห้เมื่อคืนไปอย่างสนิทและจำไม่ได้ว่าเช้านี้เศร้ามากแค่ไหน
“พี่เหอไท้ เป็นยังไงบ้าง? พี่กับพี่จงหยุนซางไปถึงไหนกันแล้ว? เล่าให้ฟังหน่อยสิ!” เซี่ยชีหรั่นยิ้มพูด
“หึ ๆ เล่าให้ฟังไม่ได้หรอก รอคุณเจอเธอเมื่อไหร่ค่อยถามเธอเองดีกว่า” หลี่เหอไท้พูด
“ก็ได้ งั้นรอถามพี่เค้าดีกว่า พี่เค้าต้องบอกหนูแน่”
“ไม่ร้องไห้แล้วเหรอ? งอแงเหมือนเด็กน้อยน่ะ” หลี่เหอไท้แกล้งถามเธอ เซี่ยชีหรั่นจึงยิ้มตอบอย่างมีความสุข “แน่นอนสิ เมื่อกี้ตอนกินข้าวเย่เชินหลินบอกกับหนูแล้วว่าชีวิตนี้เขาจะรักหนูคนเดียว เมื่อก่อนไม่เคยรักใครคนอื่น ต่อไปก็จะไม่รักใครคนอื่นเหมือนกัน ถ้าเขาพูดกับหนูขนาดนี้แล้วยังจะร้องไห้เสียน้ำตาอีกทำไมล่ะ”
เห็นมั้ย เหมือนที่หลี่เหอไท้พูดเลยว่าผู้หญิงคนนี้ใสซื่อเลยจริง ๆ เขาบอกว่ารักเธอคนเดียวแต่มีลูกกับคนอื่นได้ไง? ถ้ารักจริงคงไม่ทำเรื่องลักหลับกับเธอหรอก หากว่าไม่ได้ตั้งใจทำให้ท้อง แต่คงมาอ้างว่าไม่ได้ตั้งใจมีอะไรกับใครไม่ได้หรอกมั้ง?
แต่ถึงอย่างไร ถ้าตอนนี้ผู้หญิงคนนี้มีความสุข เขาจะพูดอะไรได้อีก? ทำได้เพียงอวยพรเธอและหวังให้คนที่ชื่อเย่คนนั้นจะรักษาคำพูดของเขา ทำให้เธอได้มีรอยยิ้มแบบนี้ทุกวัน น่ารักแบบนี้ทุกวันก็พอ