สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 717 สาวใช้ตัวแสบ 621

ตอนที่ 717 สาวใช้ตัวแสบ 621
เมื่อได้เห็นเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นทานอาหารเย็นด้วยกันอย่างมีความสุข เธอก็รู้สึกมีความหวังที่จะสำเร็จความตั้งใจ
“พี่เขยคะ? ลูกพี่คลอดแล้วใช่ไหม? หนูกับพี่สาวยังคิดว่าอยากไปเยี่ยมสักหน่อย พี่สาวบอกว่าลูกของพี่เขยก็คือลูกของเธอ งั้นก็หมายความว่าหนูมีหลานชายแล้วสินะ” โม่เสี่ยวหนงคิดว่าเธอต้องแสร้งทำเป็นรักเด็ก จะได้มีโอกาสเข้าถึงเขา ดังนั้นเธอก็เริ่มปูทางให้ตัวเอง
“ไปต้องไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลหรอก เดี๋ยววันสองวันส้งหลิงหลิงกับลูกก็กลับมาที่นี่แล้ว” เย่เชินหลินตอบ
“หลิน คุณพ่อคุณแม่รู้ว่าลูกคุณคลอดแล้วใช่ไหม?” เซี่ยชีหรั่นถาม
“ยังไม่ได้บอกนะ กลัวเขารู้ข่าวนี้แล้วจะตามไปที่โรงพยาบาล ยิ่งพวกท่านก็อายุมากแล้ว ไปไหนมาไหนไม่สะดวกเท่าไหร่ ไว้รอเขาออกจากโรงพยาบาลค่อยบอกเขาละกัน”
ถ้าเย่เชินหลินพูดแบบนี้ ตัวของเซี่ยชีหรั่นคงไม่รู้จะพูดยังไงต่อแล้ว เพราะมันเป็นเรื่องของเขาคนเดียว
เธออยากเข้าถึงเด็กคนนั้นให้เร็วที่สุด เพื่อจะได้รู้ดำรู้แดงไปเลย แต่ก็ขึ้นอยู่กับตัวของเย่เชินหลินเหมือนกัน เพราะถ้าหากเขาคิดว่าควรเป็นแม่ที่ให้กำเนิดลูกที่สมควรเลี้ยงดูเด็กมากกว่า ถ้างั้นเธอคงไม่มีสาเหตุที่จะเป็นแม่เลี้ยงให้คนอื่นไปตลอด
มื้อเย็นวันนั้นเย่เชินหลินยังคงดูแลเอาใจใส่เซี่ยชีหรั่นตั้งแต่ต้นจนจบ รอยยิ้มจาง ๆ ที่มีต่อเธอนั้นไม่เคยจางหายไป ทำให้เซี่ยชีหรั่นไม่สามารถมองเห็นอารมณ์เชิงลบใด ๆ ของเขาได้ เพราะเขาเป็นคนเก็บอารมณ์ได้ดีที่สุด
“พี่คะ พี่เขยคะ ลูกของส้งหลิงหลิงก็คลอดแล้ว แล้วพวกพี่สองคนจะมีลูกด้วยกันเมื่อไหร่คะ?” โม่เสี่ยวหนงถาม
เธอรู้สึกเสมอว่าถ้าต้องให้เซี่ยชีหรั่นเป็นฝ่ายชนะ และเธอจะได้มีความสัมพันธ์กับเย่เชินหลินนั้น มีทางเดียวก็คือให้เซี่ยชีหรั่นมีลูกกับเขา
คำถามของโม่เสี่ยวหนงทำให้เซี่ยชีหรั่นเขินจนหน้าแดงไปชั่วขณะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนล่ะก็ เธอต้องตำหนิโม่เสี่ยวหนงแน่นอน
แต่ตอนนี้เธอไม่ได้พูดเหมือนเมื่อก่อนอีก เพราะเธอก็คิดที่จะมีลูกกับเย่เชินหลินจริง ๆ ซึ่งความคิดนี้เคยมีตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว และมันก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
บางทีจิตใต้สำนึกของเธอยังคงกังวลอยู่ว่าส้งหลิงหลิงและลูกจะแย่งเย่เชินหลินไปจากเธอ ดังนั้นเธอก็ควรมีลูกที่เป็นของตัวเองมาต่อกรกับส้งหลิงหลิงบ้างใช่ไหม?
เย่เชินหลินตั้งใจไว้ว่าจะมีลูกกับเซี่ยชีหรั่นหลังแต่งงาน จะได้ถูกต้องตามขนบธรรมเนียม เขารู้ดีว่าความคิดของเธอเริ่มเปลี่ยนไป ตอนนี้เธอรู้สึกไม่มีความปลอดภัย จึงอยากมีลูกตอนนี้เลย
ถ้าไม่ใช่เพราะปัญหาของเด็กคนนั้นที่เขาต้องการจะรักษาให้หายก่อน ซึ่งเขารู้ดีว่าเซี่ยชีหรั่นต้องการอะไร และเขาจะบอกกับเธอว่าให้เธอให้สมหวังในคืนนี้เลย
“หลิน?” เซี่ยชีหรั่นถาม เย่เชินหลินลูบผมเธอเบา ๆ แล้วตอบ “รอเราแต่งงานก่อนค่อยมีลูกด้วยกันอย่างถูกต้องดีมั้ย?”
เซี่ยชีหรั่นคงปฏิเสธและแสดงออกถึงความในใจไม่ได้
เธอได้แต่พยักหน้าเบา ๆ แล้วบอกว่า ได้
“เฮ่อ ทำไมต้องถูกต้องอะไรด้วยล่ะ สมัยนี้คนท้องก่อนแต่งมีตั้งเยอะแยะไม่ใช่เหรอ? พี่เขยคะ หนูว่าพี่สาวหนูอยากมีลูกจริง ๆ แล้วนะ” โม่เสี่ยวหนงพยายามโน้มน้าว
“พอแล้ว เสี่ยวหนง พี่หลินพูดถูก พี่ก็ตั้งใจมาตลอดว่าจะมีลูกหลังแต่งงานเหมือนกัน เพราะไม่อยากให้ลูกต้องจอปัญหาอะไรตอนตั้งครรภ์”
ก็เหมือนส้งหลิงหลิง เมื่อรู้ตัวว่าท้องก็ต้องกระวนกระวาย ยังต้องระแวงอีกหลายต่อหลายครั้ง ยังดีที่ลูกของเธอไม่มีอะไรผิดปกติ ถ้าเด็กมีปัญหาล่ะก็ คงต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่เลย
“พี่ก็ซื่อจริง ๆ!” โม่เสี่ยวหนงบ่นพึมพำแล้วก้มหน้ากินข้าวต่อ
เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นต่างมองหน้ากัน นัยน์ตาของเขานั้นมีความทุกข์แอบแฝงอยู่เล็กน้อย แต่เซี่ยชีหรั่นแสดงสีหน้ายิ้มแย้ม และไม่ได้คิดอะไรมาก
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าถึงแม้วันนี้เย่เชินหลินจะแกล้งให้เธอยิ้มมาทั้งวัน แต่ก็สามารถเห็นถึงความเหนื่อยล้าของเขาได้ คงเป็นเพราะเขานอนดึกมาหลายคืน หลังอาหารเย็น เธอจึงบอกกับเขาว่า “คุณพักผ่อนเช้า ๆ นะ ฉันเอางานที่บริษัทกลับมาทำหน่อย”
“เลิกงานแล้วยังจะทำงานอีก คุณบอกว่าหลังเลิกงานคุณจะใช้เวลากับผมไม่ใช่เหรอ?” เย่เชินหลินแกล้งทำเป็นน้อยใจ
“พรุ่งนี้ค่อยใช้เวลากับคุณนะ วันนี้คุณต้องพักผ่อนเช้า ๆ”
“ไปเดินเล่นที่สวนกับผม ข้างนอกอากาศดีมาก” เย่เชินหลินเช็ดปากแล้วลุกขึ้นไปจับมือเซี่ยชีหรั่นไว้ แล้วพาเธอออกไปเดินเล่นข้างนอก
เขารู้ว่าสองวันนี้เธอรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง จึงอยากใช้เวลากับเธอให้มากขึ้น
ผู้ชายคนนี้แม้จะเหนื่อยแค่ไหนก็ยังคิดถึงเธออยู่เสมอ แล้วบอกได้ไหมว่าเขาไม่รักเธอ?
เซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินเดินออกจากบ้านและค่อย ๆ เดินไปที่สวน
ดอกไม้หลายชนิดกำลังเบ่งบานในฤดูนี้ ออกไปเดินเล่นตอนกลางคืนและได้กลิ่นหอมของดอกไม้ สัมผัสกับสิ่งสวยงามและความสงบ ทั้งสองจับมือกันเดินไปถึงศาลาข้างสวนอย่างเงียบ ๆ แล้วนั่งลงที่นั่น
“หลิน คุณเหนื่อยแล้วอย่าฝืนนะ ฉันเป็นห่วงคุณ” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างอ่อนโยน เย่เชินหลินยื่นมือมาลูบผมเธอเบา ๆ แล้วยิ้มพูด “ติ๊งต๊อง ลูกผู้ชายมีอะไรต้องเหนื่อยล่ะ ไม่เหนื่อยหรอก”
“ผู้ชายก็เป็นคนเหมือนกันนะ ไม่ใช่เครื่องจักรสักหน่อย จะไม่เหนื่อยได้ไง เมื่อคืนคุณก็ไม่ได้นอนทั้งคืน วันนี้ก็ทำงานอีก ดูคุณสิ ขอบตาดำเหมือนหมีแพนด้าแล้ว ยังบอกไม่เหนื่อยได้ไง ห้ามปฏิเสธเลยนะ!” เซี่ยชีหรั่นตำหนิเขาเหมือนเด็กคนหนึ่ง ความอ่อนโยนของเธอทำให้เขาต้องหวั่นไหวอีกครั้ง จึงดึงเธอไปกอดไว้แล้วพูดเบา ๆ “เรื่องกล้วย ๆ เห็นคุณก็หายเหนื่อยแล้ว ไม่เชื่อคุณลองดูไหม ตอนนี้ทำให้คุณเสร็จหลายรอบก็ไม่ใช่ปัญหาหรอก”
เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงทันที แล้วกระซิบพูด “ไอ้บ้า หัวสมองคิดแต่เรื่องอะไร พอได้แล้ว คุณนอนลงสิ เดี๋ยวฉันนวดหัวให้คุณหายเหนื่อยหน่อย”
“ไม่ต้อง”
“ต้องสิ! คุณนอนลง!” เซี่ยชีหรั่นดึงเย่เชินหลินลงไป เขารู้ว่าเธอต้องไม่ยอมแน่ จึงต้องยอมให้เธอนวดโดยดี
เย่เชินหลินนอนอยู่บนม้านั่งในศาลาแล้วพิงศีรษะไว้ที่ตักของเซี่ยชีหรั่น นิ้วของเธอแตะที่ผมแล้วค่อย ๆ ดันไปมาบนหนังศีรษะของเขา
เขาไม่เคยรู้สึกผ่อนคลายแบบนี้มาก่อนเลย เย่เชินหลินหลับตาลงและมีความสุขกับช่วงเวลานี้มาก
“เป็นไงบ้าง? รู้สึกผ่อนคลายใช่ไหม? สบายไหม?” เซี่ยชีหรั่นถามเขา
“สบายสิ ขอบคุณนะที่รัก” เย่เชินหลินพูดอย่างอ่อนโยน
กลัวมือเล็ก ๆ ของเธอจะรู้สึกเมื่อย เขาผ่อนคลายไปสักพักก็รีบลุกขึ้น แล้วบอกว่า “โอเคพอแล้ว คุณมาลองดู เดี๋ยวผมนวดให้นะ”
เซี่ยชีหรั่นจึงไม่ปฏิเสธเขา เพราะช่วงเวลาแบบนี้สำหรับเขานั้นหายากเหลือเกิน
เขาเปลี่ยนให้เธอนอนลงไปแล้วพิงศีรษะไว้ที่ตักเขา นิ้วเรียวยาวของเขาสอดเข้าไปที่เส้นผมของเธอแล้วค่อย ๆ นวดเหมือนที่เธอนวดให้
“อื้ม……รู้สึกดีจัง สบายจริง ๆ นะ”
เพื่อจะแสดงให้เขารู้ว่าเธอรู้สึกผ่อนคลาย เซี่ยชีหรั่นจึงส่งเสียงทุกครั้งที่เขานวด แต่เธอไม่รู้ว่าเสียงนี้มันจะทำให้คนอื่นคิดไปไกลแค่ไหน
“ข้างนอกลมแรง เรากลับบ้านกันก่อนดีกว่า เดี๋ยวกลับไปค่อยนวดต่อให้คุณนะ” เสียงของเย่เชินหลินแหบเบาลง แต่เซี่ยชีหรั่นยังไม่ทันสังเกต
“มีลมเหรอ? แต่ฉันรู้สึกกำลังดีนะ” เธอพูดอย่างใสซื่อและไร้เดียงสามาก จนทำให้เย่เชินหลินคิดไปไกลกว่าเดิม
แม้ว่าเขาจะนั่งเสพสุขชีวิตคู่กับเซี่ยชีหรั่นที่นี่ แต่เขาก็อดคิดถึงและกังวลลูกที่โรงพยาบาลไม่ได้
แต่เขาคิดว่าตราบใดที่อยู่ข้างเซี่ยชีหรั่นก็ควรเอาความสนใจทั้งหมดไว้กับเธอ เขาจะปล่อยให้คุณภาพชีวิตของเธอลดลงเพราะเด็กคนหนึ่งไม่ได้ แน่นอนว่าคุณภาพชีวิตในนี้ก็รวมไปถึงเรื่องนั้นด้วย ซึ่งเขาคิดว่าต้องให้เธอมีความสุขทั้งกายและใจ
หลังจากนั้นเย่เชินหลินก็กอดเธอที่ยังคงค้างอยู่ในความรู้สึกที่ผ่อนคลายกลับไปในห้อง ให้เธอนอนลงที่เตียงแล้วพูดกับเธอด้วยสีหน้าที่จริงจัง “ผมเคยเรียนนวดมากนะ นวดทั้งตัว เมื่อกี้นวดส่วนศีรษะเสร็จแล้ว ตอนนี้ผมจะนวดตัวให้คุณนะ”
“ได้สิ” เซี่ยชีหรั่นตอบกลับเบา ๆ
ทันใดนั้น มือของไอ้เย่ก็ทะลุทะลวงเข้าไปข้างในชุดนอนของเธอ และตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกว่ามีคนเจตนาไม่ดีแล้ว
“หนูน้อยจ๋า คิดถึงจังเลย” เขาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดจาพึมพำ จากนั้นเริ่มยั่วยวนเธออย่างเข้มข้นมากขึ้น
จากนั้นไม่นาน อารมณ์ของเซี่ยชีหรั่นไม่คงที่อีกต่อไป เธอล่องลอยไปกับบรรยากาศอารมณ์ที่อ่อนโยนและบางทีก็เร่าร้อนที่เขาสร้างขึ้น
……
หลังจากนั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนที่เหนื่อยกว่าคือเซี่ยชีหรั่น เธอพิงอยู่ที่แขนของเขาแล้วหายใจอย่างรุนแรง
เขาชอบที่เธออ่อนไหวราวกับว่าไร้กระดูกแบบนี้ที่สุด ทุกครั้งที่เป็นแบบนี้ เขาจะกอดเธอไว้แน่น ๆ และไม่อยากปล่อยเธอไปไหน
เวลาเริ่มดึกขึ้นเรื่อย ๆ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเหนื่อยจนหลับไปอย่างสนิท แต่เย่เชินหลินนอนไม่หลับ และยังคงกังวลเรื่องที่โรงพยาบาลไม่หยุด
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจะถือว่าเป็นข่าวดีที่สุด ถ้าเด็กมีปัญหาอะไร ผู้ดูแลบ้านต้องโทรมารายงานแน่นอน
เย่เชินหลิน นายต้องพักผ่อน ต้องรักษาสุขภาพให้แข็งแรง เพราะมีพ่อแม่ มีลูก มีผู้หญิงที่นายต้องคอยปกป้องดูแลอยู่ตลอด
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่เชินหลินก็ค่อย ๆ หลับไป และเวลานั้นก็ใกล้จะรุ่งสางแล้ว
แม้ว่าเขาจะหลับไป แต่เขาก็ฝันถึงเรื่องราวในช่วงกลางวันนั้นเหมือนกับว่ากำลังดูภาพยนตร์อยู่
“ลูกของนายมีโรคหัวใจ ผ่าตัดไม่ได้ ทำได้แค่รอความตาย ได้แต่รอความตาย……” หมอกัดฟันพูดและเย่เชินหลินรู้สึกกลัวมาก เขาอยากออกจากความฝันนั้นให้ได้
“คุณเย่ ไม่เป็นไร ลูกของคุณต้องไม่เป็นไร ขอแค่เราไม่ทำให้ลูกร้องไห้” เขารู้สึกว่าหลินหลิงกำลังพูดกับเขาอยู่ แต่เมื่อหันไปก็ไม่เห็นลูกอยู่ข้าง ๆ
เขากำลังคิดว่าลูกหายไปไหน แล้วจู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงลูกร้องไห้ขึ้นมา เขาจึงรีบวิ่งเข้าไปที่ห้องพยาบาลแล้วเห็นแม่บ้านหลี่อุ้มลูกเขาไว้ และเด็กก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุด
“ผมสั่งว่าอย่าปล่อยให้เด็กร้องไห้! คุณลืมไปแล้วเหรอ? กล่อมลูกผมเดี๋ยวนี้! อย่าให้ลูกผมต้องร้องไห้!” เย่เชินหลินตะโกนส่งเสียง แล้วทุบไปที่เตียงอย่างแรง
เซี่ยชีหรั่นตกใจตื่นขึ้นมา และเห็นเขากำลังฝันอยู่ จึงรีบปลุกเขา
“หลิน ตื่น!”
“อย่าให้ลูกผมต้องร้องไห้ คุณได้ยินไหม?” เย่เชินหลินตะโกนพูด ทันใดนั้นก็ลืมตาขึ้นแล้วมองที่เซี่ยชีหรั่นด้วยความโกรธจนเธอรู้สึกตะลึง
อารมณ์ของเขาปั่นป่วนและแสดงออกถึงความโกรธ เขามองหน้าเซี่ยชีหรั่นไว้ ทำให้คิดว่าเธอคือแม้บ้านคนนั้นที่ทำให้ลูกร้องไห้