สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 736 สาวใช้ตัวแสบ 640

ตอนที่ 736 สาวใช้ตัวแสบ 640　
เหยนชิงเหยียนกับจิ่วจิ่วกลับไปตระกูลเย่พร้อมกัน โม่เสี่ยวจุนกับไห่ฉิงฉิงมาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกัน
ก่อนกลับโม่เสี่ยวจุนก็ยังมีอารมณ์ที่นิ่งเฉย ตั้งแต่ต้นจนจบเขายังไม่ได้คุยกับเซี่ยชีหรั่นเป็นการส่วนตัวแม้แต่ประโยคเดียวเลย แต่จากการสังเกตเห็นในวันนี้ แม้ลูกของส้งหลิงหลิงจะคลอดออกมาแล้ว เหมือนว่าความเป็นอยู่ของเซี่ยชีหรั่นก็ไม่ได้แย่เหมือนที่เขาคิด
เขามองออกว่าตอนที่เซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินเต้นรำด้วยกัน ใบหน้าของเธอดูมีความสุขมาก ยิ้มได้อย่างจริงใจ
เขาไม่ควรจะไปขัดขวางพวกเขาใช่ไหม
“พวกเขาก็เหมาะสมกันดีนะ คุณว่าไหม” ขึ้นรถแล้ว ไห่ฉิงฉิงถามเขา
“ใช่ๆ เหมาะสมกันดี ฉันน่าจะคิดมากไป” โม่เสี่ยวจุนพูดตรงไปตรงมา
“ฉันไม่ได้ใส่ใจคุณ ฉิงฉิง” เงียบไปสักครู่ โม่เสี่ยวจุนกุมมือไห่ฉิงฉิงไว้
ดวงตาของไห่ฉิงฉิงมีน้ำตาคลอเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าตัวเองโง่มาก ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกมีความสุขมาก
คืนนี้เธอตั้งใจจะเป็นผู้หญิงของเขา แต่ตอนนี้เธอกลับคิดว่าไม่จำเป็นต้องรีบร้อน
โม่เสี่ยวจุนไม่ใช่ผู้ชายประมาทเลินเล่อ เธอไม่ความบังคับเขา รอเขาพร้อมจริงๆ เมื่อถึงเวลานั้นมันก็จะมาเอง
สตาร์ทรถ ไห่ฉิงฉิงเห็นรถของไห่ลี่หมินจอดอยู่หน้าประตู เหมือนกำลังรอคนอยู่
เขาคงไม่ได้รอหลินหลิงมั้ง เรื่องนี้เธอจะต้องหาเวลาคุยกับเขาอย่างจริงจังแล้ว
โม่เสี่ยวจุนก็สังเกตเห็นแววตาของไห่ฉิงฉิง เขาลูบมือน้อย ๆ ของเธอเบา ๆ แล้วพูดเบาๆว่า “พี่ชายของคุณไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป เขารู้ดีว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ อย่าคิดมากเลยนะ”
“อืม ไปกันเถอะ ไม่คิดมาก” ไห่ฉิงฉิงพูด
ไห่ลี่หมินรอนานมาก หลินหลิงจัดการทุกอย่างเสร็จถึงออกมา
“ขึ้นรถ” ไห่ลี่หมินเปิดกระจก พูดมาสองคำอย่างจริงจัง หลินหลิงทำเหมือนไม่ได้ยิน เดินเท้าต่อไป
ไม่สนใจเขา ไห่ลี่หมินขับรถตามเธอไป เห็นเธอไปที่รถของตัวเอง เขาขับรถขวางรถของเธอไว้ ไม่ยอมให้เธอไป
ไห่ลี่หมินให้ความสนใจกับคำพูดของเย่เชินหลินมาก บอกว่าหลินหลิงจะไปต่อที่บาร์ เขาไม่อยากให้เธอไป
ไม่ว่าหลินหลิงจะพูดหรือทำอย่างไร ไห่ลี่หมินก็ไม่ยอมให้เธอขับรถออกไป
ประตูรถของเธอถูกเขาบังคับให้เปิดออก คนถูกนำตัวออกจากรถแล้วบังคับให้นั่งเข้าไปในรถของเขา
“วันนี้มีฉันอยู่ คุณอย่าหวังจะได้ไปต่อที่บาร์เลย” ไห่ลี่หมินกัดฟันแล้วพูด ตัวทับลงไปที่หลินหลิง เพื่อช่วยคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ แล้วขับรถออกไปด้วยความเร็ว
เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่น ยืนอยู่ในห้องนอนของเย่เชินหลินมองดูพวกเขาขึ้นรถออกไปพร้อมกันจากหน้าต่าง เย่เชินหลินถามเธอ “คุณลองเดาดูสิว่าคืนนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาบ้าง”
“ไม่รู้ หวังว่าจะเป็นเรื่องดี” เซี่ยชีหรั่นตอบเสียงเบา
“ทำคิดหวังว่าเป็นเรื่องดี คุณไม่หึงเหรอ”
“แล้วทำไมต้องหึงด้วยหล่ะ ฉันไม่ได้ชอบเขาสักหน่อย ฉันหวังว่าเขาจะได้เจอผู้หญิงที่เขารักเร็วๆ”
“ถ้าเป็นฉัน คุณจะหึงไหม” เย่เชินหลินกอดเซี่ยชีหรั่นจากด้านหลัง กระซิบข้างหูเธอ
“แล้วคุณคิดว่าอย่างไร” เธอถามอย่างหงุดหงิด
เขายังกล้าถามอีกนะ เจ้าหญิงท่านนั้นพอมาถึงก็มาแสดงบารมีกับเธอ ตอนนี้มาย้อนคิดแล้วก็น่าโมโห
“ฉันไม่รู้ คิดว่าคุณไม่น่าจะหึง คุณใจกว้างขนาดนั้น ฉันยังจำได้ว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งพูดต่อหน้าทุกคนว่า ถ้าฉันไม่ชอบเธอแล้ว ฉันชอบใคร เธอก็ยินดีที่จะอวยพรให้ เซี่ยชีหรั่น คุณจะอวยพรฉันกับผู้หญิงคนอื่นจริงๆเหรอ”
เขาหันตัวเธอกลับมา ใบหน้ายิ้มแล้วถามเธอ
เซี่ยชีหรั่นไม่พูดอะไร ใบหน้าเล็กๆของเธอเย็นชาเล็กน้อย
“ยกตัวอย่างเช่นฉันกับส้งหลิงหลิง คุณจะอวยพรไหม ฉันกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยคุณก็จะอวยพรไหม” เขารู้ว่าความรักเป็นเรื่องเห็นแก่ตัว เขารู้ว่าเซี่ยชีหรั่นก็หึงเป็น แต่เขาอยากได้ยินกับหูจากปากของเธอ บอกว่าเธอแคร์เขา บอกว่าเธอจะไม่ยอมให้เขาไปไหน
“อวยพรบ้าอะไร คุณห้ามคิดจะไปหาคนอื่น ชาตินี้ต้องเป็นของฉันคนเดียว” เซี่ยชีหรั่นกัดฟันพูด
สีหน้าที่หึงหวงของเธอ ทำให้เย่เชินหลินตื้นตันใจมาก ถอนหายใจเบาๆ จูบที่ล้นหลามก็กดลงมา
เขาจะเป็นของเธอตลอดไป เธอก็จะเป็นของเขาตลอดไปเช่นกัน
หลังจากที่เย่เชินหลินจูบไปสักพัก เงยหน้าของเธอขึ้นเล็กน้อย จ้องมองเธอสักพัก
ถูกเขาจูบ เธอหน้าแดง เขายังจ้องมองเธอเช่นนี้อีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นรู้สึกอายมาก
“มอง มองอะไร” เธอตื่นเต้นเล็กน้อย แล้วก็ไม่กล้าจ้องตาเขาอีก หลับหน้าไป
ความจริงพวกเขาคุ้นเคยกันมากจนไม่รู้จะคุ้นเคยอย่างไรแล้ว ทำเรื่องนั้นด้วยกันก็นับไม่ถ้วนแล้ว แต่หลายครั้งเธอก็ยังไม่กล้าจ้องมองเขาเช่นนั้น
ผู้ชายของเธอมีใบหน้าที่สามารถทำให้ผู้หญิงหลงใหลได้ ตอนที่เธอมองเขาเหมือนกำลังอยู่ในความฝันเลย ไม่เช่นนั้นเธอถูกผู้ชายที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้มาตกหลุมรักเธอได้อย่างไร
“คืนนี้คุณสวยมาก ที่รัก” เย่เชินหลินพูดอย่างซื่อๆ
เธออยู่หน้ากระจก เธอแต่งหน้าโทนนู้ดเบา ๆ แค่ปัดแก้มเล็กน้อย เขียนคิ้วเล็กน้อย
เย่เชินหลินไม่ชอบผู้หญิงที่แต่งหน้าจัด คืนนี้เซี่ยชีหรั่นแต่งหน้าได้ดูเป็นธรรมชาติมาก ตอนนี้หน้าแดง ดูสวยงามมาก เหมือนหญิงสาวในสมัยโบราณที่เดินออกมาจากภาพวาด
“จริงเหรอ ฉันรู้สึกว่าฉันสวยสู้เจ้าหญิงไม่ได้ ตาของฉันไม่โตเท่าของเธอ รูปร่างก็ไม่สวยเท่ารูปร่างของเธอ” เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงเบา
เธอคิดถึงตอนที่เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยกับเย่เชินหลินเต้นรำด้วยกัน ร่างกายที่อวบอูมเล็กน้อยของเธอทำให้เธออิจฉาจริงๆ
เมื่อเทียบกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยแล้ว หน้าอกของเธอดูธรรมดามาก ได้ยินมาว่าผู้ชายชอบหน้าอกที่อวบๆ
“เด็กโง่ ก็ต้องดูว่าใครเป็นคนมอง ฉันรู้สึกว่าคุณสวยที่สุด คุณเป็นเจ้าหญิงในใจของฉันเสมอ หมุนให้ฉันดูอีกสองรอบสิ” เย่เชินหลินดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจและเห็นชอบ จากดวงตาของเขา จากคำพูดของเขา เธอรู้สึกว่าเขาชมเธอด้วยความจริงใจ
ในใจของเซี่ยชีหรั่นหวานเหมือนได้ดื่มน้ำผึ้ง เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน รู้สึกอายเล็กน้อยจึงกัดริมฝีปาก ออกจากอ้อมกอดของเขาแล้วค่อยหมุนตัวช้าๆ
เธอเกิดมาพร้อมกลิ่นหอมบางเบา ตอนหมุนตัว เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ อย่างมึนเมา
เขาคิดว่าบนโลกนี้คงไม่มีผู้หญิงคนที่สองที่สวยเท่าเธออีกแล้ว สวยจนใจหายใจคว่ำอกสั่นขวัญหาย
ความประทับใจแรกของเธอคือความเงียบสงบ สวยงาม ใบหน้าของเธอประณีตมาก ทุกอย่างเป็นไปอย่างเหมาะสม
พระเจ้าใจดีกับเธอจริงๆ ให้เธอสวยและสดใหม่ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร บางครั้งเธอก็ไร้เดียงสา บางครั้งก็เซ็กซี่ บ่อยครั้งที่แสดงความอ่อนโยน
ผู้ชายจะรู้สึกสบายใจและผ่อนคลายอย่างยิ่งเมื่ออยู่กับเธอ
ต่อหน้าต่อตาของเย่เชินหลินดูเหมือนจะมีฉากเต้นรำอีกครั้ง ตอนที่เขากับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยกำลังเต้นรำ ไห่ลี่หมิน หลี่เหอไท้ โม่เสี่ยวจุน พวกเขาจ้องมองเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่กะพริบตาเลย
ในเวลานั้นเขาอยากจะพุ่งเข้าไปอยู่ข้างกายของเธอทันที ปิดกั้นแสงของเธอ เพื่อไม่ให้ใครอยากได้เธอ และมองเธออีกต่อไป
“ครั้งหน้าถ้าสวมใส่แบบนี้ห้ามผู้ชายทุกคนมองคุณเด็ดขาด มีแค่ฉันคนเดียวที่สามารถดูได้” เขาเดินเข้ามาหนึ่งก้าว โอบกอดที่เอวของเธอ กอดเธอไว้อย่างแน่น พูดอย่างครอบงำ
“ฉันใส่อะไร ก็แค่ชุดราตรีธรรมดาๆ” เซี่ยชีหรั่นกะพริบตาที่ไร้เดียงสาแล้วถาม
เธอรู้ว่าเย่เชินหลินจะต้องหึง ดังนั้นจึงไม่กล้าเลือกตัวที่เปิดโชว์ แค่ช่วงอกลึกกว่าปกติเล็กน้อย เหมือนไม่มีอะไรที่เขาต้องมาใส่ใจมากนะ
“ห้ามใส่ชุดราตรีเวลาอยู่ต่อหน้าผู้ชายคนอื่น คุณดูสิ พวกเขาเห็นกันหมดแล้ว”
เซี่ยชีหรั่นหัวเราะออกมาอย่างไม่เกร็งใจเขา การหัวเราะครั้งนี้ทำให้เจ้าชายใหญ่ของตระกูลเย่รู้สึกสูญเสียศักดิ์ศรีในทันใด
เขากัดฟันแล้วพูดมาคำหนึ่งสิ่งเล็กๆ มือใหญ่ๆของเขาเอื้อมไปที่อกของเธอ ดึงชุดราตรีของเธอออกเป็นสองชิ้น
“ยังจะหัวเราะอีกไหม” เขาถามเธออย่างเคร่งเครียด
“โมโหแล้ว” เซี่ยชีหรั่นรีบเก็บรอยยิ้ม และไม่สนใจเสื้อผ้าจะเรียบร้อยไหม ยื่นมือเล็กๆลูบหน้าของเขา พูดเบาๆว่า “ทำไมขี้น้อยใจจังเลย ฉันแค่ล้อเล่นกับคุณเอง”
เธอดูกังวลมาก บางครั้งเขาชอบเธอที่สูญเสียความมั่นใจและกังวลเช่นนี้ เพราะเธอความกังวลของเธอทำให้เขารู้ว่าเป็นแคร์เขาไม่อยากให้เขาโมโห
“โมโหมากด้วย คุณจะชดเชยฉันอย่างไร” เขาเกร็งทำหน้าตาเคร่งเครียด
ถ้าเขาโมโหจริงๆก็จะไม่มองเธอเช่นนี้ ไอ้หนุ่มคนนี้ เห็นได้ชัดว่าต้องการใช้โอกาสนี้รังแกเธอ คิดว่าเธอรู้ไม่ทันเหรอ
“โมโหก็โมโหไปสิ ฉันก็แค่คนธรรมดาทั่วไปไม่มีอะไรโดดเด่น ไม่มีอะไรจะชดเชยให้หรอก” เซี่ยชีหรั่นยิ้ม อยากจะหลบ แต่เขาก้มลงและอุ้มเธอไว้บนไหล่ของเขา
ร่างกายลอยขึ้น ทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเวียนหัวมาก
“พอแล้ว คุณปล่อยฉันลงมานะ”
เขาเดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงขอบเตียงแล้ว วางเธอลงบนเตียง วินาทีนี้ พวกเขาอยู่ด้วยกัน เธอต้องการรู้สึกความเป็นหนึ่งเดียวกับเขาทั้งทางร่างกายและจิตใจ
เธอคิดว่า พวกเขาจะหวานชื่นเช่นนี้ตลอดไป ไม่มีใครหรือเรื่องอะไรที่จะสามารถมาแยกพวกเขาออกจากกันได้ แม้แต่เจ้าหญิงหย่าฮุ่ย จะมีอำนาจมากแค่ไหน เธอก็จะไม่สามารถแย่งเย่เชินหลินของเธอไปได้ ไม่มีใครสามารถแย่งเขาไปได้
……
โม่เสี่ยวจุนกับไห่ฉิงฉิงกลับไปที่อพาร์ทเม้นท์ของไห่ฉิงฉิง โม่เสี่ยวจุนบอกว่าเขาขออาบน้ำก่อน ไห่ฉิงฉิงไม่ได้ขัดขวาง
โม่เสี่ยวจุนอาบน้ำออกมา ไห่ฉิงฉิงชำเลืองมอง เห็นว่าผู้ชายคนนี้หล่อจริงๆ
พวกเขาทั้งสอง ชายหนึ่งหญิงหนึ่งอยู่ในห้องสองต่อสอง เธอกลัวว่าเธอจะสานสัมพันธ์ครั้งสุดท้ายกับเขา
“ฉันจะไปอาบน้ำแล้ว คุณ คุณไปนอนข้างห้องแล้วกัน” ไห่ฉิงฉิงพูดติดๆขัดๆ เธอดึงชุดนอนออกมาแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ
หน้าของเธอแดงมาก โม่เสี่ยวจุนเห็นแล้ว ในใจก็หวั่นไหวเล็กน้อย อย่างไรเขาก็เป็นผู้ชายปกติคนหนึ่ง ไห่ฉิงฉิงก็ไม่ได้สวยธรรมดา แน่นอนเขาก็ต้องอยู่เฉยไม่ได้
โม่เสี่ยวจุนมองหลังของไห่ฉิงฉิง มุมปากของเขางอเล็กน้อย
เขารู้เธอคิดอะไร ผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เล็กจนโตก็ถูกทะนุถนอมเหมือนเจ้าหญิงองค์น้อยๆ ตั้งแต่รู้จักเขา เธอกลับไม่สนใจว่าเขาเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง เธอจะนึกถึงเขาเสมอ