สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 737 สาวใช้ตัวแสบ 641

ตอนที่ 737 สาวใช้ตัวแสบ 641　
ทั้งที่รู้ว่าในใจเขามีผู้หญิงอื่น เธอก็ยังไม่ว่าอะไร แล้วยังช่วยเขาทำธุระของเซี่ยชีหรั่นอีกด้วย
เธออยากเป็นผู้หญิงของเขา เขายังปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า
ขาต้องการมอบครั้งแรกที่ดีที่สุดให้กับเธอ รอหลังจากแต่งงานแล้วค่อยทำเรื่องนั้น ที่จริงแล้วไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายจิตใจของเธอ
โม่เสี่ยวจุน ตกลงคุณชอบไห่ฉิงฉิงหรือเปล่า
คำตอบคือแน่นอน
เขาชอบเธอ แม้ว่าอาจจะไม่ได้ชอบเหมือนชอบเซี่ยชีหรั่นที่สามารถตายแทนได้ แต่เขาก็รู้ว่าเขาก็ชอบไห่ฉิงฉิงเช่นกัน
บางทีวันหนึ่งเธออาจจะมีความสำคัญมากขึ้นเรื่อย ๆ สำหรับโม่เสี่ยวจุน ต้องมีสักวันที่เขาจะทำอะไรเพื่อเธอบ้าง เหมือนที่ทำให้เซี่ยชีหรั่น
ไห่ฉิงฉิงปิดประตูห้องอาบน้ำ หลังพิงประตูหัวใจเต้นแรง
เธอรู้สึกเหลือเชื่อสำหรับความตื่นตระหนกของเธอ อย่างไรก็ตามเธอยังเป็นลูกหลานของนายพล จะทำขายหน้าได้อย่างไร แค่ผู้ชายคนเดียวก็สามารถทำให้เธอเป็นได้ขนาดนี้
จริงๆแล้วก็ไม่ได้กลัว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการตั้งหน้าตั้งตารอ
เธอปรารถนาที่จะเป็นของเขามาโดยตลอด ปรารถนาที่จะสนิทสนมกับเขามากขึ้น ไม่ใช่หยุดอยู่ที่แค่การจูบ
บางครั้งจูบจูบอยู่ ก็จะปล่อยเธออย่างกะทันหัน เธอจำได้ว่าเขาน่าจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบด้วย
ทั้งๆที่เขาก็มีความปรารถนาเช่นกัน แค่เขาไม่ต้องการแสดงความปรารถนาออกมาเท่านั้นเอง เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะเซี่ยชีหรั่น หรือเขาคิดจะทะนุถนอมเธอก็เลยไม่ยอมแตะต้องตัวเธอ
อย่างไรก็ตามก็ผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว เรื่องนี้คอยตอกย้ำเธอแทบทุกวัน ทำให้เธอเดี๋ยวคิดแบบนี้ เดี๋ยวก็เดาไปอีกอย่าง
สงบนิ่งไปสักพัก ไห่ฉิงฉิงถึงถอดเสื้อผ้าแล้วไปอาบน้ำ แล้วสวมใส่ชุดนอนกลับไปที่ห้องนอน
เธอผลักประตูเข้าไป ก็ถูกโม่เสี่ยวจุนโอบกอดเธอไว้ เขาหันตัวกลับมา ล็อกเธอไว้ระหว่างประตูกับเขา
ดวงตาของเขาร้อนเหมือนไฟ และดุเดือดกว่าเดิมอีกด้วย เขาจ้องมองเธอ พูดว่า “ฉิงฉิง ฉันอยากได้คุณ”
หัวใจของไห่ฉิงฉิงก็หดหายทันที ทันใดนั้นเหมือนจะเจ็บขึ้นมาทันที เจ็บจนหายใจไม่ออก
เธอไม่อยากจะเชื่อ
“คุณพูดว่าอะไรนะ”
“ฉันอยากได้คุณ” เขาพูดอย่างหนักแน่นอีกครั้ง หัวใจของเธอแน่นขึ้นอีกครั้งเจ็บปวด แต่ก็มีความสุข
วินาทีนี้ เธอไม่รู้ว่ารอมานานแค่ไหนแล้ว แม้แต่คืนหลังจากที่พวกเขาจูบกัน ภาพนั้นปรากฏในความฝันของเธอตั้งหลายครั้ง ความจริงมาถึงแล้ว มันทำให้เธอตกใจและตื่นเต้นยิ่งกว่าในความฝันอีก
“ทำไมคุณถึงอยาก ไม่ใช่คิดว่าเพราะฉันต้องการนะ แล้วคุณก็ฝืนตัวเอง ฉันสามารถ…….อืม…..” ไห่ฉิงฉิงพูดได้ครึ่งเดียว ก็ถูกโม่เสี่ยวจุนปิดกั้นปากทันที
“รู้สึกได้หรือยัง คุณรู้สึกว่าถูกบังคับไหม” เขาถาม
เธอรู้สึกถึงมัน ว่าเขาไม่ได้ถูกบังคับ เขาก็ปรารถนาร่างกายของเธอเช่นกัน ความเข้าใจนี้ทำให้ไห่ฉิงฉิงมีความสุขขึ้นมาทันที
เมื่อเขาเป็นเหมือนเธอ บนร่างก็เปลือยเปล่า ก่อนไปขั้นสุดท้าย เขาสงบสติอารมณ์ของตัวเองให้เย็นลงเล็กน้อย
“คุณคิดดีแล้วใช่ไหม ฉิงฉิง” เขาถามอีกครั้ง
“คิดดีแล้ว ฉันคิดดีตั้งนานแล้ว ชาตินั้นฉันจะเป็นผู้หญิงของคุณคนเดียว ฉันรักคุณ” เธอมองโม่เสี่ยวจุนอย่างมั่นใจ ยืนยันที่จะสารภาพเพื่อให้เขารู้สึก จากนั้นเอวก็จมลง จากนั้นก็พุ่งเข้าไปในร่างของเธอ
“โอ้…..” ไห่ฉิงฉิงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและกำหมัดแน่น
……
ไม่รู้ว่าเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นไม่รู้มีกิเลสไปนานแค่ไหนแล้ว เหมือนทุกครั้ง เธอจะถูกเขาทำจนหมดแรง หลังจากเสร็จสิ้นเธอก็ได้แต่คลอเคลียเขาเบา ๆ
เขาลูบผมของเธอ พูดเบาๆว่า “ครั้งหน้าอย่าม้วนผม”
“ทำไมเหรอ” เธอถามอย่างเกียจคร้าน
“วันนี้อยากขยี้ผมคุณก็ขยี้ไม่ได้ อึดอัดมาก”　　
เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างนุ่มนวล ความสุขในใจก็นุ่มนวลเช่นกัน
เธอเคยคิดว่าเมื่อเด็กเกิดมา ชีวิตของพวกเขาจะต้องวุ่นวายมาก ไม่คิดว่าชีวิตของพวกเขาจะไม่ได้รับผลกระทบอะไรมากมาย
เธอรู้ว่าเย่เชินหลินพยายามทำเพื่อเธอ เขาไม่ต้องการให้ชีวิตของเธอได้รับผลกระทบอะไร
หลังจากที่เด็กเกิดมา สภาพอารมณ์ของเย่เชินหลินก็ดูแย่ลง ราวกับว่าโรคหัวใจสามคำนี้กำลังทับตัวเขาอยู่ เขามักจะคิดเสมอว่าเด็กคนนั้นอาจจากโลกนี้ไปเมื่อใดก็ได้
โชคดีที่สองสามวันนี้เด็กคนนี้ก็สบายดี แทบไม่เคยร้องไห้ ร้องไห้ในขณะที่เซี่ยชีหรั่นอุ้มสักพัก แต่พอได้กินนมแม่ก็หยุดร้องทันที
เขาค่อยๆได้รับความมั่นใจขึ้น เชื่อว่าลูกของเขาต้องแข็งแรง จะต้องรอถึงวันที่พ่อของเขาคนนี้เจอโรงพยาบาลและหมอที่เก่งสามารถรักษาเขาให้หายได้
“หลิน คุณว่าทุกคนรอบตัวเราจะมีความสุขเหมือนเราไหม เสี่ยวจุน เสี่ยวหนง ไห่ลี่หมิน พี่หยุนซาง และพี่ไท้ พวกเขาก็จะมีความสุขใช่ไหม” เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าแล้วถามเย่เชินหลิน
เขาลูบหัวของเธอ พยักหน้า พูดว่า “ใช่ ต้องมีความสุข”
นอกจากโม่เสี่ยวหนง เขาเชื่อว่าทุกคนจะต้องมีความสุข โม่เสี่ยวหนงทะเยอทะยานเกินไป เธอลูบไล้ร่างกายของเขาในขณะเต้นรำ พยายามหยอกเขา และแกล้งทำเป็นไม่ได้ตั้งใจ
ถ้าเซี่ยชีหรั่นรู้ว่าน้องสาวของเธอทำเช่นนี้ จะต้องเสียใจมากแน่ๆ และเธออาจจะไม่เชื่อก็ได้ เธอต้องบอกว่าเสี่ยวหนงไม่มีความคิดแย่ ๆ เช่นนี้ เธอคงไม่ได้ตั้งใจ
เมื่อเร็ว ๆ นี้เธอไม่ได้อยู่กับทีมงานแล้ว หลังจากถ่ายทำเรื่องสุดท้ายเสร็จ เธอก็คงจะพักผ่อนสักพัก
ถ้าไม่เพราะเรื่องลูก เขาจะช่วยหาแฟนให้เธอสักคน เธอจะได้ไม่ต้องคิดจะแย่งพี่เขยของตัวเองอีก
“หลิน คุณกำลังคิดอะไรอยู่” เซี่ยชีหรั่น เห็นเย่เชินหลินตาเหม่อลอยเล็กน้อย จึงถามด้วยความเป็นห่วง
“ฉันกำลังคิดว่า รอบตัวฉันมีใครที่เหมาะสมกับเสี่ยวหนงบ้าง คุณดูสิวันนี้ตอนเต้นรำ เธอดูเหงาๆนะ เธอสวยแล้วก็ฉลาด ต้องคู่ควรกับผู้ชายคนไหนสักคนสิ”
วิธีการพูดของเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นก็ต้องดีใจแน่นอน เธอมีแรงขึ้นมาทันที
“ใช่ หลิน ฉันก็คิดเหมือนกัน คุณรู้จักคนมากมาย น่าจะมีคนที่เหมาะสม แต่ก็ไม่ได้รีบมากนะ ต้องหาคนที่มีความรับผิดชอบนี่สำคัญที่สุด ส่วนหน้าตารองลงมาก็ได้ เฮ่ย ฉันคิดถึงคนก่อนที่หลอกเธอ ฉันก็รู้สึกโมโหมาก”
“เด็กโง่ อย่าโมโหเลย ไม่ใช่ชดใช้ไปแล้วเหรอ พวกเราไปอาบน้ำแล้วนอนกันเถอะ” เย่เชินหลินลูบผมเธอ แล้วลุกขึ้นก่อนจากนั้นอุ้มเธอขึ้นมาแล้วเข้าห้องอาบน้ำไป
เขาดูแลเธออย่างดีทุกครั้งหลังจากเสร็จกิจกรรม ทำให้เธอรู้สึกมีความสุขและสบายใจอย่างมาก
เซี่ยชีหรั่นตั้งใจจะปรึกษากับเขาเรื่องของไห่ลี่หมินกับหลินหลิง ในเวลานี้สมองของเธอว่างเปล่าเนื่องจากความเหนื่อยล้า จำอะไรไม่ได้เลย
หลังจากที่ไห่ลี่หมินพาหลินหลิงไป หลินหลิงหน้าเกร็งตลอดทั้งทาง ไม่พูดสักคำ
ไห่ลี่หมินก็โกรธมาก คิดว่าเธอไม่พูด โมโหเพราะเขาขัดขวางเธอไม่ให้ไปบาร์ เขาหน้าตาเคร่งเครียด ก็ไม่พูดอะไรเช่นกัน
“บ้านอยู่ที่ไหน” มาถึงในเมือง ไห่ลี่หมินถามอย่างเย็นชา
“คุณจอดข้างๆให้ฉันลง ฉันยังมีธุระต่อ ยังไม่กลับบ้าน” คำพูดของหลินหลิงทำให้ไห่ลี่หมินยิ่งรู้สึกโกรธมาก เขาจ้องมองเธออย่างเย็นชา ถามอย่างประชดประชัน “ดึกขนาดนี้แล้ว ธุระอะไร รีบไปขึ้นเตียงกับชาวยุโรปเหรอ”
เธอเป็นคนบอกเองว่าเธอใช้ชีวิตแบบลวก ๆ เขาก็เชื่อ ในความรู้สึกของเขาเธอเป็นผู้หญิงเช่นนั้น
หลินหลิงยิ้ม เม้มปาก พูดอย่างใจเย็นว่า “ก็ใช่ไง คุณไห่จะยุ่งอะไรด้วยหล่ะ”
“ต้องยุ่งแน่นอน อย่าลืมสิครั้งที่แล้วฉันเกือบจะได้คุณแล้ว” ด้วยความโกรธ คำพูดของไห่ลี่หมินก็หยาบขึ้น
“ฮ่าๆ คุณไห่ตลกมากเลย ครั้งที่แล้วฉันก็เคยบอกคุณแล้ว คนที่เคยได้ฉันยังไม่เคยมาวุ่นวายกับฉันเลย คุณก็แค่เกือบจะได้ ก็จะมาวุ่นวายกับฉันเช่นนั้นเหรอ”
ไห่ลี่หมินหมุนพวงมาลัยอย่างแรงเพื่อนำรถจอดข้างทาง จากนั้นเขาเบรกอย่างแรงและรถก็หยุด
การกระทำของเขาทำให้หลินหลิงตื่นตระหนก เธอรู้ว่าเธอตั้งใจพูดเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกโกรธมาก
เขาโกรธมาก สมน้ำหน้า เขายิ่งโกรธ เธอก็ยิ่งคลายความเกลียดชัง
“สิ่งที่ฉันพูดมันเป็นความจริง คุณกำลังโกรธเหรอ” เธอถามอย่างเย็นชา
ไห่ลี่หมินก็ไม่พูดอะไร เพียงแค่เม้มริมฝีปากแล้วลงจากรถ
ในที่สุดเขาก็หยุดรถ หลินหลิงไม่อยากอยู่กับเขาตามลำพัง เธอรีบปลดเข็มขัดนิรภัยออก ลงมาจากที่นั่งข้างคนขับ ต้องการจะเรียกรถแท็กซี่
ใครจะไปรู้เมื่อเธอลงจากรถ เธอถูกไห่ลี่หมินลากไปที่ประตูของรถด้านหลังของเขา
“คุณจะทำอะไร ฉันจะร้องเรียกให้คนช่วยแล้วนะถ้าคุณจะทำแบบนี้” การเคลื่อนไหวของเขาหยาบจริงๆ ต่างจากปกติที่เคยเห็นคือสุภาพบุรุษที่ถ่อมตัวราวกับเป็นคนละคนเลย
“จะกลัวอะไร คุณคุ้นเคยกับทางนี้มากไม่ใช่เหรอ” ไห่ลี่หมินบีบคำสองสามคำออกจากปาก ใช้แรงหนีบหลินหลิงเข้าที่แขนของเขาอย่างแรง เปิดประตูเบาะหลังแล้วผลักเธอเข้าไป
“ปล่อยฉันนะ ถึงแม้จะคุ้นเคยกับทางนี้มาก ฉันก็ไม่อยากได้คุณ ฉันเกลียดคุณ” หลินหลิงต่อสู้ขัดขืนและเสียงดัง แต่ไม่สามารถสู้แรงของไห่ลี่หมินได้
“คุณยิ่งเกลียด ฉันยิ่งอยากได้คุณ ยิ่งอยากพิชิตเธอ” ไห่ลี่หมินพูดจนจบอย่างแข็งกร้าว แล้วตะครุบ กดหลินหลิงไว้ใต้ร่างของเขา
หลินหลิงหอบอย่างแรง ทั้งโกรธและวิตกกังวล ออกแรงเตะเขา แต่ก็เตะไม่โดนเขา
แม้ว่าเธอจะเคยถูกเขาข่มขืน แต่ก็ไม่อยากโดนเขาข่มขืนอีกครั้ง
“ช่วยด้วย ปล่อยฉัน ช่วยด้วย” หลินหลิงตะโกนขอให้ช่วยอย่างเสียงดัง อย่างไรก็ตามที่นี่เป็นย่านชานเมือง ดึกขนาดนี้แล้ว แทบจะไม่มีรถผ่านและไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอเลย
หลังจากไห่ลี่หมินกดทับลงมา แล้วตาก็แดงด้วยความโกรธ
เขาจ้องเธออย่างโหดร้าย กัดฟันแล้วถาม “คุณมักจะพูดเสมอว่าคนที่ได้คุณยังไม่สนใจคุณเลย ดูท่าคนที่เคยได้จะมีสิทธิ์มากกว่าคนที่ไม่เคยได้ ตอนนี้ฉันจะมาขอสิทธิ์ในการวุ่นวายกับคุณ”
เขาพูดจบ ยื่นมือไปที่ชุดทำงานของหลินหลิง
“ยังไงคุณก็ไม่มีสิทธิ์ควบคุมฉัน ฉันเกลียดคุณ ปล่อยฉัน” หลินหลิงเสียงของหลินหลิงเปลี่ยนไปแล้ว อย่างไรก็ตามไห่ลี่หมินที่ถูกควบคุมโดยความหึงหวงไม่ได้ยินการต่อต้านของเธอเลย
เขาไม่อยากได้ยินเธอพูดว่าเกลียดเขาอีกแล้ว ดังนั้นเขาจึงกดลงที่ปากของเธอแล้วจูบเธออย่างดุเดือด