สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 739 สาวใช้ตัวแสบ 643

ตอนที่ 739 สาวใช้ตัวแสบ 643
ท่าทีของส้งหลิงหลิงทำให้พี่เลี้ยงหลี่ตกใจมาก รีบขอโทษยอมรับผิด
“ได้ ได้ได้ คุณส่ง ฉันกล่อม ฉันกล่อม ท่านอย่าโมโหนะคะ”
เด็กหิวแล้วจริงๆ สมองน้อยๆหันซ้ายมองขวา อยากดื่มนม พี่เลี้ยงหลี่เห็นกับตาแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่ร้องเพลงกล่อมไปพลางๆ เพื่อที่อยากให้หยุดร้อง
ส้งหลิงหลิงก็ดูออกว่าลูกหิวแล้ว เธอไม่อยากป้อน ร้องแล้วเป็นไง ก็ให้ร้องไป ร้องเพื่อเตือนสติพ่อที่เย็นชาของเขา ในโลกนี้ยังมีลูกชายอีกคน อยากมีความสุขทุกวันเหรอ ฝันไปเถิด
“ที่รัก นอนเถิด” เย่เชินหลินพูดอย่างนุ่มนวล ก้มลงจูบหน้าผากเซี่ยชีหรั่น
“หลิน พวกเราจะมีความสุขแบบนี้ตลอดไปใช่มั้ยคะ? เซี่ยชีหรั่นถาม ยังไม่ทันรอเขาตอบ ก็ได้ยินเสียงเด็กร้องดังมาจากตึกชั้นบน
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว แล้วก็คลายออก พูดไปคำหนึ่งด้วยเสียงอ่อนโยน:”แน่นอนต้องมีความสุขตลอดไป อย่าคิดมาก นอนเถิด”
เขาคิด เด็กร้องไห้ ส้งหลิงหลิงคงหาวิธีกล่อมได้แน่
เซี่ยชีหรั่นพึ่งถามคำถามจบ พอเขาได้ยินเสียงเด็กร้องก็จากไป ในใจเธอคงจะเจ็บปวดแน่
ดังนั้นเขาก็อยากขึ้นตึกไป แต่ก็ไม่ได้ขยับ
เด็กร้องดังมาก เซี่ยชีหรั่นก็ได้ยิน
“หลิน รู้สึกเด็กร้องไห้นะ พวกเราขึ้นไปดูหน่อย” เซี่ยชีหรั่นพูดจบก็ลุกจากเตียง แต่ถูกเย่เชินหลินกดให้นอนลง
“คุณนอนเถิด พรุ่งนี้ยังต้องไปทำงาน ผมไปดูเอง”
“ดี”เซี่ยชีหรั่นไม่ได้แย่งกับเย่เชินหลิน เด็กรู้สึกร้องหนักมาก ถึงเธอไปก็คงกล่อมไม่ได้ ให้เขาไปเองจะดีกว่า
เย่เชินหลินออกจากประตูก็รีบก้าวเท้ายาว เสียงร้องไห้ของเด็กทำให้กังวลใจมาก
ส้งหลิงหลิง!เธอกำลังทำอะไรอยู่?ทำไมถึงไม่กล่อมลูก?
ลูกยังกล่อมไม่ได้ เธออยู่ที่นี่มีประโยชน์อะไร?
เขาขมวดคิ้ว จับกำปั้นกำไว้แน่น วิ่งขึ้นตึกอย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้เคาะประตู เดินตรงเข้าไปในห้องส้งหลิงหลิง ถึงแม้จะค่ำแล้ว คนรับใช้ทุกคนยังอยู่ พอเด็กร้อง ทุกคนจะตื่นตระหนกมาก ต้องระวังตลอดไม่งั้นเดี๋ยวจะตกงานโดยไม่รู้ตัว พี่เลี้ยงหลี่เหงื่อออกเต็มหน้าผาก ทั้งเขย่า ทั้งร้องเพลงกล่อม แต่เด็กก็ยิ่งร้องหนักขึ้น
นายหญิงส้งนอนอยู่ห้องรับแขกข้างๆได้ยินเสียงเด็กร้อง แต่เธอเฉย เธอคิดว่าไม่แน่ลูกสาวอาจมีความคิดอะไรอยู่ เธอก็แกล้งหลับสนิทไม่ได้ยินแล้วกัน
เย่เชินหลินเดินเข้าประตูด้วยท่าทางที่กังวลมาก อากาศในห้องเหมือนถูกเขาม้วนเป็นลมพายุ
ในที่สุดคุณก็มา เย่เชินหลิน สุดท้ายคุณก็มีจุดอ่อน ลูกร้องไห้ กังวลมากใช่มั้ย?ไม่เคยได้ยินลูกบ้านใครร้องไห้แล้วไม่ดี ร้องแล้วตาย ไม่รู้จริงๆว่าคุณกังวลไปทำไม ส้งหลิงหลิงคิดในใจอย่างเยือกเย็น
เย่เชินหลินเดินก้าวไปข้างหน้า ถามด้วยใบหน้าที่โกรธจัด “เกิดอะไรขึ้น ทำไมลูกถึงร้องไม่หยุด?เพราะหิว หรือถ่าย หรือร้อนเกิน?”
“อุ้มมาให้ฉันดูสิ” พูดจบเขามาอุ้มเด็ก จ้องมองหน้าลูกอย่างละเอียด ร้องจนหน้าเปลี่ยนสี
“ไม่รู้ร้องทำไม เมื่อกี้ลองแล้วก็ไม่ได้หิวนม”ส้งหลิงหลิงรีบปัดความรับผิดชอบ พี่เลี้ยงหลี่คิดในใจ ผู้หญิงคนนี้จิตใจร้ายมาก นี่ลูกของเธอนะ เธอเคยลองแล้วงั้นเหรอ
“คุณส้ง…”พี่เลี้ยงหลี่ทนไม่ได้คิดอยากพูดความจริง แน่นอนส้งหลิงหลิงดูออกว่าเธออยากพูดอะไร เลยเปิดปากขัดคำพูดเธอ”คุณหลี่ คุณบอกเองว่าเด็กไม่อยากดื่มนม คุณกล่อมเขาได้นี่? คุณยังบอกว่าไม่มีเด็กคนไหนที่คุณกล่อมไม่ได้ ตกลงทำได้มั้ย?ถ้าไม่ได้ก็ส่ายหัวออกไปซะ!”
“ฉัน…”พี่เลี้ยงหลี่มีปากแต่พูดไม่ได้ กำลังคิดจะอธิบาย เย่เชินหลินพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา “นี่มันเวลาไหนแล้ว รีบช่วยฉันหาวิธีให้เด็กหยุดร้อง”
“ค่ะค่ะค่ะ คุณเย่ ให้เด็กลองดื่มนมอีกครั้งดีมั้ยคะ? พี่เลี้ยงหลี่ถึงว่าไหวพริบดีมาก
เย่เชินหลินก็พยายามเต็มที่แล้ว เด็กได้ยินเสียงของเขาก็ไม่ได้หยุดร้อง หายใจแรงขึ้นทุกที สีหน้ายิ่งเข้มขึ้นเลื่อนไป
ไม่มีทางอื่นแล้ว เขาเลยต้องส่งลูกให้พี่เลี้ยงหลี่พูด “รีบอุ้มไปให้แม่เขา ลองป้อนนมดูอีกครั้ง”
“ค่ะคุณเย่ “พี่เลี้ยงหลี่อ้มเด็กแล้วรีบเดินไปข้างๆส้งหลิงหลิง
ส้งหลิงหลิงไม่อยากแสดงความเย็นชาต่อหน้าเย่เชินหลิน เธอรีบแกะกระดุมเสื้อออก เอาหัวนมใส่เข้าปากลูก
เด็กร้องหนักมาก ถึงได้กลิ่นน้ำนมก็ไม่สามารถหยุดได้ทันที ดีที่เสียงไม่ได้ดังเหมือนเมื่อกี้ อารมณ์ก็ค่อยๆสงบลง
เย่เชินหลินไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่น เขาจ้องหน้าเล็กๆของลูก เสียงร้องของลูกดึงจนหัวใจแน่นไปหมด
ถ้ายังไม่หยุด เขาก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เช่นเมื่อกี้เขายังคิดอยู่ ถ้าเด็กไม่เป็นอะไร เขายังวางมือได้บ้าง ดูท่าเขาก็ปล่อยวางไม่ได้ ไม่ควรละเลยเขา
“ดีแล้วไม่ร้องนะลูกรัก เหิงเหิง พ่อของลูกก็มาแล้วนะ ไม่ร้องนะ หิวก็ดื่ม”ส้งหลิงหลิงกล่อมเสียงแพรวเบา ลูบแก้มเล็กๆของลูก ลูกค่อยไปสงบลง เริ่มดูดนม
เขารู้สึกยังโมโหที่ไม่ได้ดื่มนมทันที ดื่มไปยังสะอื้นอย่างไม่พอใจ
ไม่ว่ายังไง เขาก็ถือว่าสงบลงแล้ว เย่เชินหลินเห็นสีหน้าลูกค่อยๆกลับคืนเป็นปกติ หัวใจที่กดแน่นถึงว่าได้คลายลงสักที
“ลูกหิวชัดๆ ทำไมถึงบอกว่าลูกไม่หิวล่ะ? ยังปล่อยให้เขาร้องตั้งนาน?เย่เชินหลินชักสีหน้าถามส้งหลิงหลิง แววตาแสดงความสงสัยความรักของแม่ที่เธอมีต่อลูกอย่างชัดเจน
“ฉันก็บอกแล้วว่าเขาหิว คนที่แซ่หลี่บอกว่าเขาไม่ได้หิว พึ่งดื่มไปไม่นาน เธอบอกเด็กอยากเล่น ไม่ควรดื่มไม่หยุดแบบนี้” ส้งหลิงหลิงอธิบายอย่างเงียบสงบ
“ฉันยังพูดกับเขาหลายรอบ ฉันบอกให้อุ้มเด็กมาให้ฉัน ฉันจะลองป้อนดูอีกครั้ง เขาบอกจะกล่อมเอง สุดท้ายพอคุณมา เขากลับบอกว่าเด็กหิวแล้ว ฉันว่าเขาจงใจจะให้เด็กร้องไห้ รอคุณมา รีบแย่งความดี ให้คุณเพิ่มเงินเดือนให้มั้ง
คำพูดของส้งหลิงหลิงทำเอาทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกตะลึงไปหมด ทั้งๆที่เธอเป็นคนไม่ให้ดื่มนมเอง ทำไมถึงกลับกัน ใส่ความพี่เลี้ยงหลี่เป็นชุดเลยนะ?
อีกอย่างตอนเธอพูดหน้าไม่แดงไม่ติดขาดสักนิด พูดเป็นเรื่องเป็นราว ไม่เหมือนโกหกแม้แต่น้อย
พี่เลี้ยงหลี่ถูกเธอพูดจนหน้าแดง ช่วงเย่เชินหลิน
มองอย่างไม่พอใจ เขาอยากอธิบายแก้ตัวให้กับตัวเอง แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง ตื่นตระหนกเดินไป
“เย่ คุณเย่ ฉัน…”
“พรุ่งนี้เช้าเธอไปหาพ่อบ้านรับเงินเดือนแล้วไปเถิด นอกนั้นจำคำตักเตือนไว้ ฉันเคยพูดแล้ว ห้ามให้เด็กร้องไห้! ใครให้เด็กร้องไห้ คนนั้นก็ออกไป” เย่เชินหลินสีหน้าจริงจัง พี่เลี้ยงหลี่อ้าปาก ตกใจจนจะร้องไห้
เย่เชินหลินหันหลังให้กับส้งหลิงหลิง เพราะฉะนั้นส้งหลิงหลิงสามารถมองเห็นหน้าของทุกคน มุมปากมีความภูมิใจ แสดงให้ทุกคนที่ดูแลเธอกับลูกระวังไว้ เธอสามารถควบคุมความคิดของเย่เชินหลินได้ พวกเขาจำเป็นต้องยืนอยู่ข้างเธอ ถึงจะไม่ต้องตกงาน
“หลิน เกิดเรื่องอะไรขึ้น?เสี่ยงที่อ่อนโยนของเซี่ยชีหรั่นดังอยู่นอกห้อง หลังจากนั้นเธอก็ก้าวเข้ามา
เธอได้ยินคำพูดของเย่เชินหลิน ไม่เห็นด้วยกับท่าทีของเขา
เขาใส่ใจลูก เธอรู้ แต่ใส่ใจก็ต้องมีขอบเขต ลูกบ้านไหนไม่เคยร้องไห้ ร้องไห้หน่อยต้องโมโหโกรธขนาดนี้ อีกหน่อยเด็กคนนี้ต้องถูกตามใจจนเสียคนแน่
เซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงเด็กร้องจนเหมือนจะขาดใจขนาดนั้น เธอก็เสียใจ ใครก็ไม่ใจดำที่อยากได้ยินเด็กร้อง เพราะฉะนั้นเย่เชินหลินให้เธอนอนพักผ่อน แต่เธอก็ยังลุกจากเตียงมาดูให้ได้
ถึงจะเห็นหน้าเซี่ยชีหรั่นก็เถิด สีหน้าของเย่เชินหลินก็ยังบึ้งตึงอยู่
“คุณหลี่คนนี้ ทำให้ลูกร้องไห้ ผมเคยพูดไว้ ห้ามใครให้ลูกร้องให้ ไม่งั้นก็ลาออกสัก “เย่เชินหลินอธิบายกับเซี่ยชีหรั่นด้วยสีหน้านิ่ง
ดูสิ พอเธอมา เขารีบอธิบายกับเธอ เรื่องลูกเกี่ยวอะไรกับเธอ ทำไมเขาต้องอธิบายกับเธอ? ส้งหลิงหลิงโกรธจนมือที่วางอยู่บนอกย้ายที่แบบไม่รู้ตัว หัวนมหลุดออกจากปากของลูก ลูกก็เริ่มร้องอีก
“ไม่ร้องไม่ร้อง พวกเราดื่มต่อเถิด ลูกรัก ดื่มต่อ”ส้งหลิงหลิงจัดให้เรียบร้อย ลูกได้ดื่มนมอีกครั้ง แล้วก็หยุดร้อง
“คุณนายเย่ ฉันไม่ได้ตั้งใจ จริงนะคะ ฉัน…”พี่เลี้ยงหลี่กัดปากตัวเอง อยากจะพูดเรื่องส้งหลิงหลิงไม่ให้ลูกดื่มนมออกมา คิดไปคิดมาก็ไม่กล้าพูด
ตระกูลเย่ไม่ใช่ครอบครัวธรรมดา เธอดูสิแค่บอดี้การ์ดในบ้านก็มีตั้งเท่าไหร่ เธอกลัวหากล่วงเกินส้งหลิงหลิง ต่อไปเธอคงไม่ได้อยู่เป็นสุขแน่
เพราะฉะนั้น ถึงเธอต้องไป เธอก็ห้ามพูดเรื่องที่ไม่ดีของส้งหลิงหลิงแม้แต่คำเดียว
แน่นอนเธอไม่อยากไป ก็เลยต้องขอความช่วยเหลือจากเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นเห็นพี่เลี้ยงหลี่น้ำตาครองเป้า ดูออกว่าเธอได้รับความไม่ยุติธรรม
“คุณเป็นอะไร?คุณไม่ได้ตั้งใจ ก็สามารถทำลูกฉันให้ร้องไห้เหรอ? คุณไปขอร้องเธอมีประโยชน์มั้ย? คุณไม่รู้หรือไงว่าเซี่ยชีหรั่นรักลูกฉันเหมือนลูกแท้ๆ เธอจะยอมให้ลูกร้องไห้ง่ายๆเหรอ?ไม่มีสมองจริงๆ!”ส้งหลิงหลิงใช้คำดุร้ายด่าพี่เลี้ยงหลี่อีกรอบ
ไม่ว่าจะพูดจะจายังไง พี่เลี้ยงหลี่ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของส้งหลิงหลิง ทีนี้เธอยิ่งไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี
แน่นอนเซี่ยชีหรั่นต้องรู้จุดประสงค์ของส้งหลิงหลิงอยู่แล้ว นี่คือเขาตั้งใจที่จะบอกเธอไม่ให้มายุ่งวุ่นวาย
ในเมื่อเธอค่อนข้างที่จะเป็นแม่เลี้ยงของลูก สถานการณ์แบบนี้ถ้าหากเธอบอกเย่เชินหลินไม่ให้สร้างความลำบากใจให้พี่เลี้ยงหลี่งั้นก็เท่ากับว่าเธอหวังอยากเห็นลูกร้องไห้ เธอไม่ได้ใส่ใจที่ลูกร้องไห้เลย
ในช่วงที่เซี่ยชีหรั่นกำลังคิดต่อจากนี้จะพูดอะไรเพื่อให้พี่เลี้ยงหลี่ที่ได้รับความลำบากใจได้อยู่ต่อ เย่เชินหลินกวาดสายตาเย็นชาไปที่ส้งหลิงหลิง พูดอย่างตำหนิว่า”คุณยังโวยวายอะไรอีก ผมก็บอกแล้วไงให้เขาจากไป?
“ฉัน…ฉันก็แค่กลัวคุณ..ใจอ่อน แล้วไม่ยอมให้เขาไป ถึงเวลานั้นเขามีแผนชั่วเยอะขนาดนั้น ทำให้ฉันกับร้องไห้จะทำยังไง ฉันเป็นแม่แท้ๆของลูกนะ คนอื่นไม่สนใจ แต่ฉันไม่สนใจได้เหรอ?” ส้งหลิงหลิงพูดเสียงต่ำ