สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 738 สาวใช้ตัวแสบ 642

ตอนที่ 738 สาวใช้ตัวแสบ 642
หลินหลิงฉวยโอกาสที่เขาสอดลิ้นเข้ามาในปากของเธอ กัดลิ้นของเขา เขาเจ็บจนร้องเสียงออกมา แต่ก็ไม่ยอมถอยออก กลับยิ่งทำให้เขาจูบเธอดูดเดือดหนักขึ้นอีก
กลิ่นเลือดกระจายภายในปากสองคน หลินหลิงไม่ได้ใจอ่อน ยังกัดต่อ เลือดก็ไหลไม่หยุด
เธอยิ่งต่อต้านรุนแรงกลับยิ่งทำให้เขาเร้นยิ่งขึ้น ที่แท้เขาเป็นคนริ้นรสเข้มข้นขนาดนี้ เขาก็พึ่งจะรับรู้ได้เป็นครั้งแรก
เขาไม่ถอยออก ในขนาดที่กำลังจูบเธอ มือใหญ่ๆอีกข้างของเขาก็ล้วนเข้าไปในชุดกระโปรงทำงานของเธอ 
เธออยากหนีบขาสองครั้งเข้ามา แต่ถูกทับจนขยับไม่ได้ ก็เลยต้องยอมปล่อยตามอำเภอใจเขา
เสียงหายใจในรถยิ่งแรง ปฏิกิริยาของร่างกายเขาก็ยิ่งร้อนแรงขึ้น
เสื้อผ้าทั้งสองปิดกั้นระหว่างกลาง เขาใช้แรงขยี้ร่างของเธอ หลินหลิงทั้งโกรธทั้งกังวล ทำไมร่างกายถึงรู้สึกจดจำคุ้นเคยกับเขา ช่วงที่เธออยากต่อต้านเขาอย่างสุดชีวิต กลับไม่มีปฏิกิริยาสักนิด
เธอกลัว เธอกลัวมาก ถ้าหากเป็นแบบนี้ต่อไป เธอต้องถลำแน่
ที่จริงเขาไม่ได้ชอบเธอสักนิด เขาบอกว่าเธอเป็นผู้ช่วยที่ไม่มีใครเอา
พอคิดถึงคำพูดนี้  ในใจหลินหลิงรู้สึกเจ็บปวดมาก เธอจะไม่ยอมเป็นผู้หญิงของเขาอีก เธอต้องดูถูกตัวเองแน่ และเกลียดจนถึงขั้นอยากไปตาย
สังเกตได้ว่าเธอยิ่งต่อต้าน เขาก็ยิ่งใช้ความรุนแรงที่จะควบคุมเธอ เธอเลยถอนหายใจลึกๆ สงบลง
สมองเธอคิดอย่างรวดเร็วจะทำยังไงถึงจะหลุดพ้นจากเขานะ  ขนาดนี้ไห่ลี่หมินก็ยังจูบเธออย่างแรงลูบไล้เธออยู่
ผิวพรรณเธอเนียนนุ่ม มือจับโดนมีความรู้สึกดีมาก เขายิ่งลูบจับแบบนี้เลือดเร่าร้อนก็ยิ่งพุ่งขึ้น
เธอหยุดต่อต้านทันที ไห่ลี่หมินรู้สึกประหลาดใจ เลยค่อยๆคลายมือออก แล้วก็หยุดจูบปากเธอ
“ทำไมไม่ขยับแล้ว? เกลียดผมมากนี่ ไม่อยากให้ผมแตะต้องคุณเหรอ? เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงเขาแหบ ผ่านการได้ระบายอารมณ์เมื่อกี้ ความโกรธของเขาก็ลดลงไปเยอะ
“คุณอยากทำอะไรกันแน่?”หลินหลิงขมวดคิ้วถามเขา 
“แล้วคุณว่าล่ะ?” เขาจี้ที่ร่างกายเธอ ใช้การกระทำบอกเธอว่า เขาอยากจะทำอะไร
หลินหลิงหน้าแดงขึ้นมาอีกรอบ เพียงแต่ในรถมืดมาก เขามองไม่เห็นความเขินอายของเธอ
เขาเชื่อจริงๆ เชื่อว่าภายนอกเธอเย็นชา ในใจร้ายกาจ พอถึงกลางคืนก็จะแผนฤทธิ์มารจิ้งจอกออกมา
ในเมื่อใครๆก็สามารถนอนกับเธอได้  เขามีความต้องการเธอ แล้วทำไมเขาถึงนอนกับเธอไม่ได้?
สัตว์! หลินหลิงด่าในใจ คำพูดนี้เธอไม่กล้าพูดออกมา   
นี่ถึงว่าอยู่เป็นที่รกร้างว่างเปล่า หากเขาข่มขืนเธอขึ้นมา เธอก็ไม่รู้จะเรียกความช่วยเหลือจากใคร  จริงๆเธอสามารถเก็บหลักฐานพรุ่งนี้ไปแจ้งความจับเขาเข้าคุกได้ แต่เธอไม่อยากทำแบบนั้น
เธอรู้สึกว่าที่เขาทำกับเธอแบบนี้ เธอก็มีส่วนผิดที่ต้องรับผิดชอบ
ใครให้เธอไม่ระวังตอนอยู่ไหหลำถูกเขาเรียกไปเป็นคู่นอนล่ะ  หลังจากนั้นใครให้เธอไม่รักนวลสงวนตัว  เป็นเพราะเธอเผยตัวเองก่อน
ถ้าเธอไม่แสดงท่าทีเกลียดเขา เขาก็คงไม่เป็นปรปักษ์กับเธอ เมื่อก่อนเขาปฏิบัติต่อเธอมีมารยาทมาก  ไม่เคยพูดคำหยาบแม้แต่คำเดียว
สมองของหลินหลิงวงเวียนความคิดหลายเรื่อง ถอนหายใจลึกๆไปหลายครั้ง 
ไม่อยากสู้เขาอีก  เวลานี้เธออยู่ในช่วงร่างกายอ่อนแอ เธอถอนหายใจอีกสองครั้ง แล้วพูดเสียงต่ำ “คุณก็แค่ไม่อยากให้ฉันไปบาร์เหล้าใช่มั้ย? ฉันไม่ไปละได้หรือยัง?แล้วคุณก็แค่อยากส่งฉันกลับบ้านใช่มั้ย? ฉันให้คุณส่งพอใจยัง? ปล่อยฉันเถิด วันนี้ฉันไม่สบาย ไม่อยากทำเรื่องแบบนั้นจริงๆ เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยมาแล้ว เส้นประสาทฉันตึงเกลียดตลอด กลัวจะผิดพลาด อ่อนล้าทั้งกายและใจจริงๆ”
หลินหลิงดูท่าไม่เคยพูดคำพูดอ่อนโยนขนาดนี้กับใคร พอเธอพูดแบบนี้ ความต้องการที่ร้อนแรงของไห่ลี่หมินหายไปในพริบตา ทำให้มีความรู้สงสารขึ้นมาแทนที่นิดๆ
แทบจะดูไม่ออกว่าเธอกำลังใช้แผนเพื่อจะรอดหนีจากเขา  เขาใจอ่อนละ แต่สีหน้าก็คงยังบึ้งตึง
อยู่
“ผมปล่อยคุณได้ แต่คุณต้องรับปากผม ต่อไปจะไม่ไปบาร์เหล้าอีก  ไม่ไปเสพอีก”
โตจนปานนี้ นอกจากคุณแม่กับพี่สาวแล้ว ยังไม่เคยมีใครห่วงเธอจริงๆ? ผู้ชายก็ถูกใบหน้าที่เย็นชาของเธอทำตกใจหนีหมด แล้วมีคนจำนวนไม่น้อยที่อยากเอาชนะสาวงามแห่งความเย็นชาอย่างเธอ สุดท้ายก็ถูกเธอขับไล่ถอยหมด
ณ เวลานี้ไห่ลี่หมินเป็นห่วง กลัวเธอเสียคนด้วยความจริงใจ ทำให้เธอรู้สึกเศร้าใจ หรืออาจเป็นความสุขนิดๆ  
จริงๆเขาไม่มีเหตุผลที่จะมายุ่งกับเธอ เขาไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ เธอไม่ควรเพื่อคำพูดคำเดียวของเขาถึงกับทำให้เธออุ่นใจ ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็ตาม ก็เปลี่ยนแปลงเรื่องจริงที่เขาไม่ชอบเธอไปได้
“ได้ยินมั้ย?”ไห่ลี่หมินพูดอย่างจริงจัง หากเธอกล้าไม่รับปาก เขาก็จะไม่สนใจว่าเธอหรือไม่ เขาก็จะให้เธอกลายเป็นผู้หญิงของเขาทันที
ไม่อยากพัวพันแล้ว เธอรู้สึกเหนื่อยจริงๆ เพราะฉะนั้นเธอเลยพยักหน้าอย่างว่าง่าย พูด “ได้  ฉันรับปากคุณ ต่อไปจะไม่ไปบาร์เหล้าเสเพลอีก ส่งฉันกลับบ้านเถิด ฉันอยากนอนพักแล้ว”
เธอรับปากแล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องทับเธอไว้อีก
ทันใดนั้นเขารู้สึกไม่อยากปล่อยร่างที่อ่อนนุ่มของเธอ และเสียดายตัวเองยากที่จะมีความต้องการกับผู้หญิงจะต้องจางหายแบบนี้
เขาอาศัยไฟสลัวของรถแอบมองเธอสักพัก สุดท้ายที่ทำให้เขาประหลาดใจที่สุดก็คือ เขาจูบปากที่เปิดนิดๆของเธออีกครั้ง
หลินหลิงก็แปลกใจเหมือนกัน เขาจูบเธอแบบนี้ หมายความว่าอะไร?
เขาก็ไม่ได้ชอบเธอ แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้กัดเขาเหมือนเมื่อกี้ เธอกลัวทำให้เขาโกรธ แล้วเขาอยากจะขืนใจเธออีก
เธอก็ไม่ได้ตอบสนองเขา แค่ตามใจให้เขาจูบไปสักพัก จูบที่ไม่ได้รับความร่วมมือ แสดงถึงไร้รสชาติ ไห่ลี่หมินก็ไม่ได้รู้สึกว่าชอบผู้หญิงคนนี้แล้ว หากไม่ใช่เพราะเธอท้าทาย มีหรือเขาจะเกิดอารมณ์กับผู้หญิงที่เย็นชาอย่างเธอ
เขาปล่อยเธอออก สติก็กลับคืนมา นึกถึงการกระทำของตัวเองในคืนนี้ เขารู้สึกทำเกินไปหน่อย  เขาไม่มีเหตุผลที่จะทำกับคนอื่นแบบนี้  ไม่ให้ไปเต้นรำ แล้วยังไปบังคับจูบเธออีก แทบจะไม่ได้รับอนุญาตจากเธอ
“หลินหลิง ผมยังเป็นคำนั้นอยู่ วันนี้ผมทำกับคุณแบบนี้อีก ถ้าคุณเต็มใจ เป็นแฟนผมก็ได้ ผมจะพยายามที่จะให้รักคุณนะ
ต้องใช้ความพยายามที่จะรักเธอ ความเยือกเย็นเจ็บแปลบเข้าไปในใจหลินหลิง ตามด้วยความรู้สึกที่เย็นชา
“คุณไห่ ไม่ต้องหรอก ฉันเป็นแบบนี้ดีแล้ว ยังไม่อยากมีแฟนเป็นตัวเป็นตน
ไห่ลี่หมินขมวดคิ้ว ถามเธอ:”หมายความว่าไง? ไม่อยากมีแฟนเป็นตัวเป็นตน? พูดแบบนี้เท่ากับว่ายังอยากใช้ชีวิตร่อนเร่ไปวันๆ ? คุณรับปากผมแล้วว่าจะไม่ไปบาร์เหล้าอีกนี่?
ทำไมเธอรู้สึกว่าไห่ลี่หมิน ประธานที่สง่าผ่าเผยกลับฟังที่เธอพูดไม่เข้าใจ 
ไห่ลี่หมินที่เธอประทับใจเป็นคนสุขุมฉลาดนะ กลายเป็นคนโง่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
เธอไม่รู้จะพูดอะไรต่อจริงๆ ถอนหายใจ แล้วพูดเสียงเบา”ไม่ใช่หมายความอย่างนั้น ฉันอยากทุ่มเทเวลากับงาน คุณไห่…….”
“เรียกผมว่าไห่! “เขาพูดเอาแต่ใจทันที
ทำไมเธอต้องเรียกเขาสนินสนมขนาดนั้น? คนผู้นี้แปลกจริงๆ
“ไห่ ฉันอยากกลับบ้าน ฉันเหนื่อยแล้ว คุณลุกหน่อยได้มั้ย? เวลานี้ให้หลินหลิงทำอะไรเธอก็ยอม  เธอก็ทำ ขอแค่ไม่ทำให้เขาโมโหโกรธก็พอ
ที่แท้หลินหลิงก็มีช่วงเวลาที่อ่อนโยนเหมือนเซี่ยชีหรั่นด้วยไห่ลี่หมินโค้งริมฝีปากนิดๆ รู้สึกถ้าเธอเป็นแบบนี้ตลอดก็ดี เป็นแฟนเขาน่าจะไม่เลว
เสียดาย คนเขาคิดแต่จะหนี
พวกเขาสถานการณ์ตึงเครียด เทียบกับหลี่เหอไท้กับจงหยุนซางสงบกว่าเยอะ
ตลอดทางพวกเขาพูดคุยเบาๆ หลี่เหอไท้พูด”หยุนซางเดี๋ยวนี้คนมากมายรู้เรื่องที่เราคบหากันแล้วนะ
 “คาดว่าน่าจะเป็นพ่อของฉันที่ปล่อยข่าวออกไปนะ เขาน่าจะรู้สึกว่าลูกสาวจะแต่งไม่ออก “รอยยิ้มของจงหยุนซางยิ้มด้วยความขมขื่น
“หยุนซาง ผมอยากให้พ่อแม่ผมไปสู่ขอคุณ ถ้าคุณไม่คัดค้าน พวกเราหมั้นกันนะ
หลี่เหอไท้ไม่ได้จัดเตรียมพิธีขอแต่งงานที่โรแมนติก เพราะพวกเขาแค่หลอกๆ ทำให้เขาเตรียมยาก
แบบนั้นกลับทำให้จงหยุนซางคิดมากหรือเปล่า
จงหยุนซางแปลกใจจริงๆ เธอเป็นคนเสนอว่าคบกับเขาหลอกไป แต่ไม่ได้คิดจะหมั้นกันจริงๆ
หลังหมั้นแล้ว จะมีผลกระทบต่อเขาอย่างมาก เขายังต้องมีความรัก ยังต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่เขารักนะ
เธอไตร่ตรองอย่างรอบคอบ เลยปฏิเสธเสียงเบา “ไม่ เหอไท้ ฉันไม่อยากหมั้น แค่ให้เขารู้ว่าเรากำลังคบกันอยู่ก็พอ รอให้ผ่านคัดเลือกไปก่อน ฉันก็ไม่กลัวพ่อรู้แล้วว่าเราหลอกๆ
“ทำไมไม่เห็นด้วยขึ้นมาทันที? กลัวว่าหลังหมั้นจะกระทบต่อชื่อเสียงคุณเหรอ? การแต่งงานไม่ใช่ล้อเล่น ที่จริงพวกเราก็เหมาะสมกันมาก พวกเราก็คล้อยตามธรรมชาติแต่งจริงเลย ผมเชื่อว่า ถึงแม้เราจะไม่มีแรงผลักดันเหมือนเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินก็ตาม งานแต่งของพวกเราก็ต้องมีความสุขอย่างแน่นอน” คำพูดพวกนี้หลี่เหอไท้ไม่ได้จ้องหน้าพูดกับจงหยุนซาง แต่สายตาจ้องไปที่ถนนข้างหน้าตลอด
สำหรับเขาแล้ว การที่จะคุยเรื่องงานแต่งกับจงหยุนซางเป็นเรื่องรุกแล้วถอยหลายรอบ ให้เขาพูดคำพูดโรแมนติกที่แสร้ง  เขาทำไม่ได้ เขายอมพูดความจริงกับเธอดีกว่า
เหมาะสม?คำศัพท์ นี้ใช้ได้ดี จงหยุนซางรู้สึกสบายใจขึ้น
“ขอบคุณมาก เหอไท้ แต่ฉันยังอยากคิดดูก่อน”
“อืม ไม่รีบ” หลี่เหอไท้ พูดอย่างอ่อนโยน
ตระกูลเย่ เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นหลังรักใคร่ เขาอาบน้ำให้เธอเสร็จอุ้มเธอกลับไปห้องนอน เวลานั้นเย็นมากแล้ว เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยที่อยู่ในห้องรับแขกกำลังหลับอย่างสะลึมสะลือ
ส้งหลิงหลิงที่อยู่บนตึกมีสติดีมาก เย่เจิ้งเหิงหลังจากตื่น ก็ร้องเบาๆไปสองครั้ง
เธอกำลังคิดอยู่ความเย็นชาที่ได้รับในวันนี้ พอเด็กร้องไห้ ทำให้เธอรำคาญเป็นพิเศษ
“คุณส้ง ท่านป้อมนมให้คุณชายน้อยเถิด เขารู้สึกจะหิวนมนะ”พี่เลี้ยงหลี่รีบอุ้มเย่เจิ้งเหิงขึ้นมา คิดจะส่งไปข้างกายส้งหลิงหลิง
ส้งหลิงหลิงขมวดคิ้ว หึ เสียงต่ำ “ดื่มนมอะไร? พึ่งดื่มเสร็จจะดื่มอีกละ! จ่ายเงินจ้างพวกเธอมาเพื่ออะไร? โอ๋แค่นี้ไม่เป็น? ช่วยฉันโอ๋สิ! อย่าให้เขาร้อง!