สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 745 สาวใช้ตัวแสบ 649

ตอนที่ 745 สาวใช้ตัวแสบ 649
“หลงหายไปแล้ว?” เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยพูดลอยๆออกมา
ท่านลุงเขยเธอส่ายหัว พูดขึ้นว่า “ไม่ใช่ เด็กคนนั้นตายแล้ว”
ถึงว่าเธอไม่เคยได้ยินเลย แสดงว่าคนที่บ้านปิดบังไว้
ไม่รู้ว่าทำไม ในใจเธอมีความคิดที่แปลกประหลาดมาก รู้สึกว่าคนที่เธอเห็นไม่แน่อาจจะเป็นเจ้าชายหย่าหจีที่พวกเขาพูดถึง
“แน่ใจหรือว่าตายแล้ว?” เธอถามอีก ครั้งนี้พ่อของเธอกลับขมวดคิ้ว ไม่ค่อยพอใจกลับความที่เธอถามขึ้นอย่างไม่สนใจความรู้สึกของคนอื่น
“ทำไมถามแบบนี้ ท่านป้ากับท่านลุงเขยเจ็บปวดกับเรื่องนี้มาก ไม่ต้องพูดอีกแล้ว” จักรพรรดิพูดดุ
แต่ท่านลุงเขยของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยกลับโบกมือ พูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ไม่เป็นไร เรื่องก็ผ่านไปตั้งนานแล้ว ลุงไม่ได้เจ็บปวดเท่าไหร่แล้ว สำคัญคือเธอยังคงไม่ลืม เฮ้ย เด็กคนนั้นก็มีบุญวาสนากับพวกเราน้อยมาก”
ท่านลุงเขยของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเพิ่งพูดถึงตรงนี้ ท่านป้าของเธอก็ฟื้นขึ้นมา ร้องเรียกอย่างโวยวายว่า “ลูกชายของฉัน หย่าหจี หย่าหจีล่ะ?”
“ที่รัก หย่าหจีเป็นไข้จนเสียชีวิตแล้วไม่ใช่หรือ? เธอลืมอีกแล้วหรือ? เราฝั่งศพเองนะ” ท่านลุงเขยของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยกอดท่านป้าของเธอไว้ พูดปลอบอยู่อย่างอ่อนโยน
ที่แท้ลูกของพวกท่านตายไปแล้วจริงๆ ไม่ได้หลงหายไป
เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเห็นท่านลุงเขยรักและเป็นห่วงท่านป้าแบบนี้ ก็รู้สึกว่าท่านไม่น่าเหมือนเป็นผู้ชายคนที่จะแอบไปมีคนอื่นมีลูกอยู่ข้างนอก
ยิ่งไปกว่านั้นเธอก็นับว่าเติบโตมากับท่านป้าท่านลุงเขย พวกท่านรักกันขนาดไหน เธอรู้ดีที่สุด
น้องชายของเย่เชินหลินก็น่าจะเป็นน้องชายของเย่เชินหลิน หน้าตาเหมือนกันก็คงเพราะความบังเอิญ
…………..
ตอนที่เลิกงาน เย่เชินหลินรับเซี่ยชีหรั่นกลับบ้านพัก หลังจากที่ทั้งสองคนทานข้างเย็นเสร็จแล้ว ก็กลับเข้าห้องไปพร้อมกัน
เซี่ยชีหรั่นยังหอบงานกลับมาอยู่บ้าง หลังจากทานข้าวแล้วพักผ่อนแป๊บหนึ่งแล้วก็ไปทำงานต่อที่ห้องหนังสือ
เย่เชินหลินจึงอาศัยเวลานี้ไปดูส้งหลิงหลิงกับคุณนายส้งบนตึก
เขาเปิดประตูเข้าไป ส้งหลิงหลิงก็ตื่นเต้นมาก เธอพยายามสงบนิ่ง แอบลอบสังเกตเขาอยู่
เขาแลดูสุขุม เธอคิด แสดงว่าเซียวเสี่ยวลี่ไม่ได้พูดเรื่องของเธอออกไป นี่หมายความว่าเธอจะรอดพ้นไปได้อีกครั้งใช่ไหม?
“เชินหลิน คุณได้เจอเสี่ยวลี่ไหม? เธอสบายดีไหม?” ส้งหลิงหลิงยิ้มถาม
เธอเป็นผู้หญิงที่ฉลาดจริงๆ เสียดายที่มักใช้ความฉลาดไปในทางที่ผิด
เย่เชินหลินมองดูคุณนายส้งด้วยสีหน้าเคร่งขรึมแวบหนึ่ง แล้วก็มองดูส้งหลิงหลิง พูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “เธอสบายดีมาก ยังท้องลูกของตระกูลส้งไว้ด้วย”
“จริงหรือ?” คุณนายส้งกับส้งหลิงหลิงพูดออกมาพร้อมกันอย่างประหลาดใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความยินดี
ส้งซูหาวเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลส้ง เซียวเสี่ยวลี่ท้องได้จังหวะพอดี
ความยินดีมีได้เพียงไม่กี่วินาที หลังจากนั้นทั้งสองแม่ลูกก็รู้สึกขึ้นมาได้พร้อมกันว่ามีลูกเป็นเรื่องที่ดี แต่เด็กคนนี้จะได้คลอดออกมาหรือไม่ก็ต้องดูเย่เชินหลิน
“เชินหลิน ขอร้องคุณให้เธอได้เก็บเด็กคนนี้ไว้ และได้คลอดออกมาด้วยเถิด” ส้งหลิงหลิงลงจากเตียงอย่างตื่นเต้น พูดขอร้องขึ้น
“คุณคิดว่าทำไมผมต้องรับปากคุณ?” เย่เชินหลินถามขึ้นอย่างเย็นชา
ท่าทางเย่เชินหลินเย็นชา คำพูดที่พูดออกมาก็เยือกเย็น แต่ส้งหลิงหลิงก็เข้าใจเขา รู้ว่าหากเขาไม่อยากเก็บเด็กคนนั้นไว้ เขาก็คงไม่มาบอกให้พวกเธอรู้
เธอครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง มองดูเย่เชินหลินอย่างจริงจัง พูดกระซิบขึ้นว่า “เชินหลิน ขอเพียงคุณยอมเก็บเด็กตระกูลส้งไว้ นอกจากให้ฉันไปจากลูกของฉันแล้ว อย่างอื่นคุณให้ฉันทำอะไร ฉันก็ยอม”
คำพูดนี้ของเธอพูดแล้วก็เหมือนไม่ได้พูด เย่เชินหลินยังจะให้เธอไปทำอะไรได้อีก
เย่เชินหลินหัวเราะอย่างเยาะเย้ย พูดขึ้นว่า “คุณนี่ช่างฉลาดจริงๆ รู้ว่าคุณไม่มีค่าอะไรสำหรับผม จึงตั้งใจพูดแบบนี้”
เขามองเธอออก ในใจส้งหลิงหลิงยิ่งกระสับกระส่าย และก็ยิ่งไม่เข้าใจ ทำไมเย่เชินหลินถึงรู้ว่าจริงๆแล้วเธอไม่สามารถที่จะทำอะไรเลย แต่เขาก็ยังมาต่อร้องข้อแม้กับเธอ
ไม่รู้ว่าหลังจากที่เธอคลอดลูกแล้วทำให้สติปัญญาลดลงหรือเปล่า เธอรู้สึกว่าเธอไม่ฉลาดหลักแหลมเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
เธอไม่พูดอะไรอีก แต่คอยดูการเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้น จะดูว่าเย่เชินหลินกำลังคิดที่จะทำอะไร
เย่เชินหลินนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง มองดูคุณนายส้งแป๊บหนึ่งแล้วก็มองดูส้งหลิงหลิง สักพักใหญ่ๆแล้วค่อยพูดขึ้นว่า
“ในใจพวกคุณคิดยังไง พวกคุณรู้ดีแก่ใจ คิดอยากที่จะใช้ลูก จุดประสงค์ก็คืออยากให้ผมช่วยตระกูลส้ง ผมพูดไม่ผิดใช่ไหม?”
คุณนายส้งมองดูส้งหลิงหลิง ส้งหลิงหลิงอ้าปาก อยากพูดว่าเธอไม่เคยใช้ประโยชน์จากลูกเลย
เย่เชินหลินยื่นมือห้ามเธอไว้ พูดขึ้นอย่างเย็นชาอีกว่า “หากคุณยังคิดที่จะพูดปดต่อหน้าผมอีกนั่นคือการกระทำที่โง่เขลามาก ลูกตระกูลส้งเพียงผมพูดแค่คำเดียว คุณน่าจะเข้าใจ”
ส้งหลิงหลิงจึงต้องหุบปาก สงบแป๊บหนึ่งแล้วก็คิดได้ว่าเย่เชินหลินเป็นคนที่ชอบคนตรงไปตรงมา ดังนั้นคิดดูแล้ว เธอจึงคิดที่จะพูดความจริง
เย่เชินหลินดูออกว่าเธอจะพูดความจริงแล้ว จึงไม่ได้ห้ามไม่ให้เธอพูด
“เชินหลิน ตอนที่ฉันท้องเด็กคนนี้ไม่ได้เป็นเพราะฉันรักคุณไปเสียทั้งหมด คุณก็รู้ ฉันไม่พอใจกับการที่ต้องสูญเสียคุณไป ฉันอยากอยู่กับคุณไปตลอด และอยากที่จะเอาชนะเซี่ยชีหรั่น”
“อืม” เย่เชินหลินตอบรับ บ่งบอกให้เธอพูดต่อได้
เขารู้มาตลอดว่าส้งหลิงหลิงฉลาด เธอรู้ดีว่าเมื่อไหร่ควรพูดความจริงไม่ควรปิดบังอีก
“ตอนที่ลูกอยู่ในท้อง ฉันก็มักที่จะเอาเรื่องของฉันกับมาก่อน จนบางครั้งอาจจะมองข้ามลูกไป หลังจากที่ตระกูลส้งล้มละลาย ฉันก็ยิ่งคิดอยากให้คุณเห็นแก่ลูกช่วยเหลือตระกูลเย่ด้วย อย่าให้ตระกูลเย่ล้มละลายเร็วขนาดนี้ เชินหลิน ฉันชอบคุณมาก ถึงแม้คุณจะไม่ให้ฉันพูดมาตลอด แต่ฉันก็ชอบคุณจริงๆ ถึงแม้ตอนนี้หากจะพูดว่าฉันไม่อยากที่จะอยู่กับคุณแล้ว นั่นก็ไม่ใช่เรื่องจริง ลูกฉันก็มีแล้ว ยังไงก็อยากที่จะมีครอบครัวสามคนอยู่พร้อมหน้ากันอย่างมีความสุข”
เย่เชินหลินไม่พูดอะไร ฟังอยู่อย่างเงียบๆ สีหน้าไร้ความรู้สึก
ส้งหลิงหลิงพูดไปด้วยและมองดูสีหน้าของเขาอยู่ตลอด สีหน้าเขาสงบเงียบแสดงว่าการที่เธอพูดความจริงเขาพอใจอยู่
คุณนายส้งร้อนใจ ในใจคิดทำไมลูกสาวของเธอถึงได้กลายเป็นคนโง่แบบนี้ คำพูดพวกนี้สมควรพูดออกมาหรือ?
เย่เชินหลินรู้ว่าเธอคิดไม่ซื่อ ยิ่งจะไม่ยอมให้เด็กตระกูลส้งได้คลอดออกมา เธอร้อนใจจริงๆ แต่ก็พูดแทรกไม่ได้ ทำได้เพียงฟังอยู่อย่างกลุ้มใจ
“เชินหลิน ฉันมีความปรารถนาแบบนั้น แต่คุณกับเซี่ยชีหรั่นรักกันขนาดนั้น ที่จริงในใจฉันก็เข้าใจดีว่าฉันทำให้พวกคุณแตกร้าวกันไม่ได้ คุณอยากให้ฉันพูดความจริง ก็เพื่ออยากที่จะฟังฉันพูดว่าฉันยังคิดที่จะสร้างเรื่องเลวร้ายอยู่ทุกวัน คิดที่จะได้คุณมาอยู่ทุกวัน แต่คุณก็ดูสิหลังจากที่ฉันมาบ้านคุณฉันทำอะไรไหม?”
ส้งหลิงหลิงพูดวกกลับมา คุณนายส้งแอบดีใจ ในใจคิดในที่สุดเธอก็พูดกลับมาแล้ว
เย่เชินหลินรู้ว่าต่อให้เขาให้เธอพูดอีกอย่างไร เธอก็พูดได้เพียงพวกนี้
จุดประสงค์ของเขาเดิมทีก็ไม่ได้อยากให้เธอพูดอะไร แต่อยากให้เธอกับแม่ของเธอกระวายใจ ให้พวกเธอรู้ว่าการที่เขายอมช่วยนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย
ส้งหลิงหลิงหายใจเข้าลึกๆสองครั้ง แล้วก็พูดต่อว่า “เชินหลิน ฉันรู้ว่าตระกูลส้งของเราสามารถอยู่ต่อไปได้หรือไม่ นั่นก็เป็นเพียงแค่คุณพูดคำเดียว ฉันก็รู้ว่าตระกูลส้งล้มละลายแล้ว สำหรับคุณฉันไม่มีค่าอะไรเลย ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร คุณถึงจะยอมให้ลูกเพียงคนเดียวของตระกูลส้งได้คลอดออกมา ฉันอยากขอร้องคุณจริงๆ ขอคุณเห็นแก่ลูก ช่วยฉันด้วยเถิด”
เสียงของส้งหลิงหลิงค่อนข้างสะอึกสะอื้น เธอร้อนใจจริงๆ ข่าวในวันนี้ทำให้เธอทั้งประหลาดใจทั้งมีความยินดี หากทั้งๆที่รู้ว่าตระกูลส้งมีลูกสืบตระกูลแล้วกลับต้องสูญเสียไป เธอยอมรับไม่ได้ เธอเชื่อว่าพ่อแม่ของเธอ รวมถึงส้งซูหาวล้วนก็รับไม่ได้
พูดพวกนี้เสร็จ เธอก็ไม่พูดอะไรอีก เพียงมองดูเย่เชินหลินอย่างน่าสงสารที่สุด
เย่เชินหลินมองดูเธออยู่สักพัก ค่อยพูดขึ้นอย่างเชื่องช้าว่า “ผมสามารถให้เซียวเสี่ยวลี่ออกมา ให้เธอได้คลอดลูก ข้อแม้มีเพียงอย่างเดียว ต่อไปพวกคุณอย่าคิดที่จะมาทำให้ความสัมพันธ์ของผมกับเซี่ยชีหรั่นแตกร้าวตลอดไป หากทำให้ผมจับได้แม้เพียงนิด ผมจะไม่เก็บตระกูลส้งของพวกคุณรวมทั้งรุ่นที่สามไว้”
พูดถึงประโยคสุดท้าย แววตาเย่เชินหลินประกายความเยือกเย็น ท่าทางน่าหวาดกลัวมาก
ในใจคุณนายส้งกับส้งหลิงหลิงอดทนไม่ไหว ต่างก็สั่นเทา พวกเธอรู้ว่าเย่เชินหลินไม่ข่มขู่พวกเธอแน่ เขาเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้นมาตลอด
ส้งหลิงหลิงยังคิดที่จะหลอกใช้โม่เสี่ยวหนงทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขา ตอนนี้เธอคิดว่า ขอเพียงสามารถคนรุ่นต่อไปของตระกูลส้งได้ เธอยอมที่จะไม่เอาอะไรเลย เธอจะอยู่อย่างสงบ
“เชินหลิน ฉันรู้ว่าฉันพูดคำนี้จะเป็นการได้คืบเอาศอก แต่ฉันก็ยังจะต้องพูด คุณสามารถช่วยฉันปล่อยซูหาวออกมาด้วยได้ไหม? คุณก็รู้ แม่ของฉันมีเขาเป็นลูกชายเพียงคนเดียว อีกอย่างเด็กก็ต้องการพ่อ เสี่ยวลี่ออกมาคนเดียว เธอคนเดียวจะดูแลลูกได้ยังไง? ฉันขอรับรองว่าต่อไปฉันจะไม่คิดก่อเรื่องอะไรอีก ฉันจะอวยพรคุณกับเซี่ยชีหรั่น ฉันก็จะช่วยให้ลูกของเราชอบเธอ หากวันหนึ่งพวกคุณไม่อยากเห็นหน้าฉันอีก หลังจากที่ฉันให้นมลูกหมดแล้วก็สามารถไปได้ ฉันขอสิ่งนี้เพียงอย่างเดียว คุณรับปากฉันได้ไหม?”
ส้งหลิงหลิงพูดจริงหรือเท็จ ส่วนใหญ่แล้วเย่เชินหลินสามารถมองออก
อย่างเช่นตอนนี้ เขาสามารถพิจารณาได้จากน้ำเสียงและแววตาของเธอ ที่เธอพูดมาล้วนพูดมาจากใจ
สำหรับเขาแล้ว ตระกูลส้งล้มละลายแล้ว ที่จริงส้งซูหาวกับเซียวเสี่ยวลี่จะติดคุกหรือไม่ ก็ไม่มีผลกระทบอะไรกับเขาเลยสักนิด
ต่อให้พวกเขายังจะร้ายแค่ไหน ไม่มีเงินไม่มีอำนาจ ต่อไปก็จะมีชีวิตอย่างยากลำบาก ไม่สามารถทำอันตรายอะไรกับคนรอบข้างของเขา
และเขาก็เชื่อว่าจากสถานการณ์ที่เปลี่ยนไปนี้ ส้งซูหาวก็ไม่กล้าคิดที่จะทำอะไรเซี่ยชีหรั่นอีกแล้ว
เขาคิดถึงส้งซูหาวทำอะไรเซี่ยชีหรั่นไปบ้าง ในใจก็ยิ่งรู้สึกเกลียดชัง
“อันนี้ผมขอคิดดูก่อน เซียวเสี่ยวลี่สามารถปล่อยออกมาได้ในไม่ช้า” เย่เชินหลินพูดขึ้น
มีความหวัง
ส้งหลิงหลิงมองเห็นความหวัง คุณนายส้งกลับค่อนข้างหมดหวัง รู้สึกว่าโอกาสที่ลูกชายของเขาจะถูกปล่อยตัวออกมามีน้อยมาก เย่เชินหลินไม่ใช่คนที่มีน้ำใจ
“ขอบคุณ เชินหลิน ขอบคุณคุณจริงๆ” ส้งหลิงหลิงพูดไปด้วย น้ำตาก็ไหลออกมาด้วย