สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 749 สาวใช้ตัวแสบ 653

ตอนที่ 749 สาวใช้ตัวแสบ 653
“หลิน เธอได้รับบาดเจ็บแล้ว” เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้น
“เจ็บแค่นี้ไม่ถึงตาย” เย่เชินหลินยังคงเยือกเย็น
เด็กร้องไห้รุนแรงยิ่งกว่าเดิม ในใจเย่เชินหลินร้อนดั่งไฟ กลับไม่ยอมอ่อนใจมาพูดดีๆกับส้งหลิงหลิง
ส้งหลิงหลิง คุณรอไปเถอะ จะมีสักวันที่ลูกจะไม่ต้องการคุณ
“เชินหลิน ฉันก็ไม่อยากตาย ฉันก็ทิ้งลูกไม่ลง ฉันไม่มีหนทางแล้วจริงๆ จึงได้คิดใช้วิธีนี้ คุณรับปากฉัน ได้ไหมคะ?” ส้งหลิงหลิงรู้ว่าตอนนี้ถึงเธอจะอยากตายแต่ก็ยังตายไม่ได้ จึงยังต้องพูดอ้อนวอนขอร้องเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินมีวิธีรับมือกับเธอมากมาย ดีไม่ดี เขาอาจจะกักบริเวณเธอไว้
เธอหากรรไกรมาได้ไม่ใช่เรื่องง่าย หากเขาต้องการที่จะกักบริเวณเธอจริงๆ เขาจะต้องทำให้เธอได้มีชีวิตอยู่อย่างตายทั้งเป็น
“คุณรีบกลับไปกล่อมลูกให้ดีก่อน ผมจะพิจารณา” เย่เชินหลินบีบแขนส้งหลิงหลิง แล้วลากเธอออกไปจากห้องหนังสือ
เซี่ยชีหรั่นก็ตามมาอยู่ข้างหลังของทั้งสองคน จนกระทั่งขึ้นตึกไปแล้ว ส้งหลิงหลิงรีบอุ้มลูกขึ้นมากอด น้ำตาก็ไหลออกมาเป็นทางแล้ว
ยังไงเธอก็เป็นแม่ของลูก ยังก็ไม่อยากที่จะให้ตัวเองตาย แล้วทิ้งลูกไว้กับคนอื่นแน่นอน
“ขอโทษ ลูกรัก ขอโทษ เหิงเหิง แม่ไม่ดีเอง แม่ใจร้อนไปหน่อย” ส้งหลิงหลิงป้อนนมแล้ว ก็พูดพึมพำไปด้วย น้ำตาก็ไหลหล่นเปื้อนหน้าลูกเป็นหยอดๆ
ลูกร้องไห้นานไปหน่อย จึงทำให้หายใจไม่ค่อยเป็นปกติ
“เก็บน้ำตาเสแสร้งของเธอ อย่าไหลลงมาเปื้อนหน้าของลูก” เย่เชินหลินด่าส้งหลิงหลิงแบบนี้ต่อหน้าทุกคน ตอนนี้เธอนับว่าไม่เหลือแม้แต่เกียรติสักนิดแล้ว
เธอก็ไม่สนอะไรมากมายขนาดนั้นแล้ว เธอคิดว่า ขอเพียงเธอยังมีชีวิตอยู่ยังไงก็ยังมีความหวัง
สีหน้าคุณนายส้งก็ค่อนข้างคับอกคับใจมาก เดินไปปลอบส้งหลิงหลิงว่า “หลิงหลิง ลูกใจร้อนเกินไปแล้ว เฮ้อ แม่อยากห้ามลูกก็ห้ามไม่ทัน ลูกก็ร้องไห้อีก แม่ก็เลยต้องมาดูแลลูกก่อน”
เย่เชินหลินมองดูคนนายส้งด้วยแววตาเยือกเย็นแวบหนึ่ง แล้วตะโกนพูดขึ้นว่า “พ่อบ้าน”
ตอนนี้ครอบครัวของพ่อบ้านก็อยู่ในบ้านพัก เย่เชินหลินดูแลเขาดีเป็นพิเศษ หลังจากที่ทำงานเสร็จ มอบหมายงานเป็นที่เรียบร้อยแล้วในตอนกลางคืนก็ให้เขากลับไปนอนกับลูกเมียของเขาแล้ว
ตอนนี้พ่อบ้านจึงไม่อยู่ สาวรับใช้ได้ยินเย่เชินหลินเรียกแบบนี้ ก็รีบตอบขึ้นว่า “คุณเย่ หนูจะรีบไปตามให้พ่อบ้านมา”
เย่เชินหลินขานรับ ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ สีหน้ายังคงไม่แสดงความรู้สึกใดๆ
เซี่ยชีหรั่นมองดูบาดแผลของส้งหลิงหลิง บาดแผลของเธอไม่ลึก ตอนนี้ก็ไม่มีเลือดไหลแล้ว
“หลิงหลิง ลูกไปทำแผลก่อนไหม?” คุณนายส้งพูดขึ้นด้วยเสียงเบา
“ไม่ ไม่ต้อง ต่อให้เลือดไหลจนหมดตัวก็สมควรแล้ว ใครใช้ให้ฉันเป็นแม่ที่ไม่ดี” ส้งหลิงหลิงพูดถอนหายใจ แล้วก็กลั้นน้ำตากลับไปหมดแล้ว
สายตาเย่เชินหลินยังคงมองอยู่บนใบหน้าของลูก เย่เจิ้งเหิงสงบลงแล้ว แล้วก็ตั้งใจดื่มนมอยู่
ภายในห้องเงียบสงบขึ้นมาทันที ไม่มีใครพูดอะไร เซี่ยชีหรั่นยืนอยู่ด้านข้างเย่เชินหลินอย่างสงบเงียบ ไม่ได้อะไรเหมือนกัน
เธอรู้สึกได้ถึงว่าเย่เชินหลินไม่รู้จะทำยังไง เขาไม่ชอบส้งหลิงหลิง แต่ลูกพรากจากแม่ไม่ได้ เธอเข้าใจ
ตอนนี้เธออยากให้ตัวเองมีน้ำนมมาก ที่เธอสามารถปลอบเด็กคนนี้ได้ แบบนี้ส้งหลิงหลิงก็จะไม่เหลืออะไร ที่จะสามารถเอามาต่อรองกับเย่เชินหลิน
ผู้ชายของเธอมีเกียรติขนาดนั้น โดนคนข่มขู่ ในใจจะทรมานแค่ไหน ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็จะต้องมีความรู้สึกทรมานเหมือนกับที่แม่มีกับลูกแบบนั้น
ไม่นานลูกก็ทานอิ่มแล้ว เซี่ยชีหรั่นพูดกับเย่เชินหลินด้วยเสียงเบาว่า “ให้ฉันอุ้มลูกหน่อย ให้ฉันได้ใกล้ชิดบ้าง”
เย่เชินหลินมองเธออย่างซาบซึ้งใจ พร้อมพยักหน้า
ผู้หญิงของเขาช่างเข้าใจความรู้สึกของเขาที่สุด คำพูดง่ายๆของเธอเพียงคำเดียว กับการกระทำของเธอแสดงให้เห็นว่าเธอยืนอยู่ข้างกายเขาเย่เชินหลิน จะช่วยเขาแบ่งเบาภาระ
เธอกำลังใช้การกระทำของเธอเพื่อบ่งบอกเขาว่า ต่อไปลูกจากค่อยๆติดเธอ ส้งหลิงหลิง ก็จะกลายเป็นคนที่มีก็ได้ไม่มีก็ได้
ครั้งที่แล้วส้งหลิงหลิงก็พูดแล้วว่า เธอจะพยายามปล่อยลูกให้อยู่กับเซี่ยชีหรั่น วันนี้เธอก็ทำเรื่องที่ผิดอีก คงไม่กล้าที่จะปฏิเสธให้เซี่ยชีหรั่นอุ้มเด็กต่อหน้าทุกคน
ในใจเธอไม่ยอมอย่างที่สุด แต่ก็ยังคงฉีกยิ้มแล้วพูดว่า “ให้คุณอุ้มบ้างก็ดี ฉันไม่ใช่แม่ที่ดี ใจร้อนเกินไป หากวันไหนฉันเป็นอะไรไป ลูกอยู่กับคุณได้ฉันก็วางใจแล้ว”
พูดเสร็จ เธอก็อุ้มลูกไปวางบนมือเซี่ยชีหรั่น
อาจเป็นเพราะเย่เจิ้งเหิงทานอิ่มแล้ว อารมณ์ดี ไปอยู่บนมือเซี่ยชีหรั่นแล้วก็ไม่ร้องไห้
ครั้งก่อนก็เป็นแบบนี้ ถึงแม้ลูกจะไม่ร้องไห้ เซี่ยชีหรั่นก็ไม่กล้าที่จะไว้วางใจได้
เธออุ้มเขาไว้อย่างดี เย่เชินหลินลุกขึ้น ให้เธอนั่งลงบนเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่เมื่อกี้
เซี่ยชีหรั่นเหนื่อยมากจริงๆ ถึงแม้เด็กจะไม่หนัก แต่เธอเพิ่งถูกเย่เชินหลินทำแบบนั้น ร่างกายอ่อนไปทั้งตัว ตอนนี้เพิ่งจะรู้ว่าลูกก็สำคัญที่สุด
เธอนั่งลงบนเก้าอี้ จัดถ้านั่งให้อยู่ในท่าที่สบาย ให้เด็กพิงอยู่บนตัวเธอ
“ตูตู ฉันเป็นคุณแม่หรั่นหรั่น ครั้งที่แล้วเราเคยคุยกันแล้วนะ ยังจำได้ไหม?” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างอ่อนโยน
เด็กน้อยยังไม่ครบเดือน ยังตอบสนองอะไรไม่เป็น ทำได้เพียงใช้ดวงตาคู่กลมโตมองดูเธออยู่
“หลิน คุณดูสิ ตาของเขาเหมือนคุณมากเลย โตแล้วต้องหล่อเหมือนคุณแน่”
เย่เชินหลินถอนหายใจอยู่ในใจ เด็กคนนี้ผ่านเรื่องเลวร้ายมาตั้งมากมาย เขาจะเติบโตได้ไหม ยังเป็นปัญหาอยู่
“คุณรีบมาสิ มาเล่นกับลูกด้วย” เซี่ยชีหรั่นเรียกชวนเย่เชินหลิน
เธอมองดูหน้าเด็กที่ไร้เดียงสา ยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกชอบ บางทีอาจจะเป็นเพราะสัญชาตญาณของความเป็นแม่ เพียงแค่มองดูเขา ไม่ไปคิดถึงว่าแม่เขาเป็นคนยังไง เธอคิดเพียงว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเย่เชินหลินเท่านั้น
เย่เชินหลินจึงขยับเข้ามา ยื่นนิ้วเรียวยาว ไปแตะนิ้วเล็กๆของเย่เจิ้งเหิง
ก็เหมือนครั้งก่อน เด็กน้อยมีปฏิกิริยา ดึงมือของเย่เชินหลินไว้
การกระทำเพียงเล็กน้อยนี้ทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกตื้นตันเป็นอย่างมาก เธอมองดูเย่เชินหลินแล้วก็ยิ้ม
“หลิน เหมือนเขาจะรู้จักคุณ อัศจรรย์มากจริงๆ” เย่เชินหลินพูดขึ้น
ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่แบบนี้ พ่อบ้านรีบเปิดประตูเข้ามา พูดอย่างเคารพว่า “คุณเย่ ขออภัย ผมมาช้าไป ไม่ทราบว่ามีอะไรรับสั่งหรือครับ”
เย่เชินหลินหุบยิ้มบางเบานั้น พอดีกับที่เด็กก็ได้ยินเสียงคนพูด จึงปล่อยนิ้วมือของเขา เขาลุกขึ้นยืนแล้วก็มองดูคุณนายส้ง พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ส่งคุณนายส้งกลับบ้าน”
“เชินหลิน” ส้งหลิงหลิงร้องเรียกอย่างร้อนใจ
เย่เชินหลินไม่แม้แต่จะมองเธอ ใบหน้าที่เยือกเย็นดั่งน้ำแข็งบ่งบอกคำตอบแก่เธอแล้ว ตอนนี้ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เขาก็จะไม่ฟังอีกต่อไปแล้ว
ส้งหลิงหลิงไม่กล้าพูดอะไรมากในเวลานี้ ทำได้เพียงมองดูเย่เชินหลินสั่งคนส่งของแม่ของเธอกลับไปต่อหน้าต่อตา
คุณนายส้งรู้สึกค่อนข้างเสียหน้ามาก แต่เพื่อตระกูลส้ง เธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไร จึงทำได้เพียงพูดกับลูกสาวด้วยเสียงเบาว่า “หลิงหลิง ลูกพักผ่อนดีๆดูแลสุขภาพด้วย และดูแลลูกให้ดี”
“ลูกรู้แล้วค่ะ แม่ ลูกจะดูแลตัวเองให้ดี” ส้งหลิงหลิงพูดไปด้วยน้ำตาไหลไปด้วย เย่เชินหลินไม่หวั่นไหวกับน้ำตาของเธออีกแล้ว
ทั้งสองแม่ลูกบอกลากัน แววตาคุณนายส้งเหมือนกำลังพูดว่า “ตระกูลส้งฝากความหวังไว้ที่ลูกนะ”
ส้งหลิงหลิงรู้ความหมายของแม่ดี ตอนนี้เธอก็อยากทำแต่ก็จนปัญญา ต่อไปจะเป็นยังไง ล้วนแล้วแต่เย่เชินหลินแล้ว
แน่นอน ลูกเป็นหมากที่สำคัญที่สุด เธอทำได้เพียงฝากความหวังไว้กับลูก
ลูกยังอยู่ในอ้อมกอดของเซี่ยชีหรั่นอยู่ เธอกำลังพูดปลอบอยู่อย่างอ่อนโยน ที่ทำให้เธอโกรธที่สุดก็คือ ลูกไม่ร้องไห้เลยสักนิด
หลังจากที่พ่อบ้านจัดการส่งคุณนายส้งกลับไปแล้ว ก็กลับมาอยู่รับใช้ต่อ
“คุณรอเดียวแล้วค่อยกลับไป ผมยังมีงานที่จะให้คุณไปทำ” เย่เชินหลินพูดเสร็จ แล้วก็พูดกับเซี่ยชีหรั่นอย่างอ่อนโยนว่า “เอาลูกให้พี่เลี้ยงเถอะ ค่อยเป็นค่อยไป”
“อืม” เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า แล้วมองดูเด็กน้อยนั่นอย่างลองรักแวบหนึ่ง ค่อยอุ้มเขาไปวางบนมือของพี่เลี้ยง
เย่เชินหลินโอบเอวเซี่ยชีหรั่นแล้วออกไป ส้งหลิงหลิงมองดูพวกเขาออกไป ไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่คำเดียว
พ่อบ้านเดินอยู่ข้างหลังพวกเขา มาถึงชั้นล่าง เย่เชินหลินค่อยสั่งงานเขาว่า “สาวใช้ที่มารอบหลังพวกนั้นมีฝีมือการต่อสู้ เลือกมาสองสามคนไปดูแลส้งหลิงหลิง จับตามองดูเธอ อย่าให้เธอได้มีโอกาสทำเรื่องอะไรที่เป็นปัญหาอีก หากไม่ได้รับการอนุญาตจากผม ห้ามเธอออกจากห้องแม้แต่ก้าวเดียว อีกอย่าง ในห้องของเธอจะต้องไม่มีสิ่งของที่เป็นอันตราย เรื่องนี้ให้ไปจัดตอนนี้เลย”
“ครับ คุณเย่” พ่อบ้านไม่ถามอะไรอีก รีบตอบรับ แล้วก็ไปจัดการงานเลย
นี่เท่ากับว่าเขากักบริเวณส้งหลิงหลิงแล้ว เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเศร้าวังเวง
ไม่ว่าใครจะเลวแค่ไหน เธอก็ไม่อยากที่จะเห็นสถานการณ์แบบวันนี้ นี่ยังถือว่าดี ไม่มีเลือดตกยางออก เธอรู้เรื่องตอนที่อยู่โรงพยาบาลแล้วเธอใช้มีดผ่าตัดเพื่อฆ่าตัวตาย
ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวมาก ต่อให้เย่เชินหลินโหดเหี้ยมอีกแค่ไหน ในสถานการณ์ที่เธอใช้ชีวิตมาข่มขู่แบบนี้ ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกอะไรเลย
ในใจเธอค่อนข้างเป็นกังวล ไม่รู้ว่าวันเวลาแบบนี้จะสิ้นสุดเมื่อไหร่
ต่อไปไม่ว่าเรื่องอะไรนิดอะไรหน่อยส้งหลิงหลิงก็จะใช้ความตายมาบีบบังคับ เย่เชินหลิน จะยอมทำตามข้อแม้ของเธอทุกอย่างไหม?
น่าจะไม่ยอม เหมือนดั่งวันนี้ ที่จริงเย่เชินหลินก็พูดเพียงว่าจะพิจารณา ไม่ได้รับปากเธอทั้งหมด
“ยังโกรธเรื่องเมื่อกี้อยู่หรือ? ผมไม่ดีเอง ผมลืมล็อคประตู” เย่เชินหลินพูดอย่างอ่อนโยน ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
“ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้คิดเรื่องนั้นแล้ว ฉันกำลังคิดอยู่ว่า ที่จริงส้งหลิงหลิง…เฮ้อ ยังไงส้งซูหาวก็เป็นน้องชายของเธอ น้องชายของเธอได้รับบาดเจ็บ ให้เธอเผชิญเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายแล้ว ไม่รู้ว่าทำไมเรื่องราวถึงกลายเป็นแบบนี้ ในใจบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง” เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นเสียงเบา
เห็นเธอคิ้วขมวด ท่าทางเป็นกังวล ในใจเย่เชินหลินก็หวั่นไหวขึ้นมาอีก
“ยัยโง่” เขาลูบหัวของเธอแล้วก็พูดขึ้นมาคำหนึ่ง
“คุณไม่ต้องเป็นกังวล เรื่องพวกนี้ผมจะจัดการให้ดีเอง ต่อไปคุณไม่ต้องเผชิญหน้ากับเรื่องพวกนี้แล้ว”
“ไม่ หลิน ในเมื่อมีปัญหาอยู่แล้ว ฉันก็จะเผชิญหน้าพร้อมๆกับคุณ คุณดูสิ วันนี้ฉันอุ้มตูตู เขาไม่ร้องไห้ ต่อไปจะยิ่งอยู่ยิ่งดี คุณว่าใช่ไหม?” เซี่ยชีหรั่นยิ้มพูด เย่เชินหลินจูบตรงหน้าผากของเธอ พร้อมพูดว่า “ใช่ จะต้องยิ่งดูยิ่งดี”