สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 755 สาวใช้ตัวแสบ 659

ตอนที่ 755 สาวใช้ตัวแสบ 659
ตอนนี้ในห้องมีแค่เธอกับเซียวเสี่ยวลี่สองคน เธอรู้ว่าการกระทำประหลาดเช่นนี้เซียวเสี่ยวลี่ต้องแปลกใจ แต่เธอฉลาดไม่พูดอะไรมั่วๆ แน่นอน
เธออุ้มลูกขึ้นมาและนั่งลงข้างเตียง ทำทีเป็นให้นมลูก ลูกไม่หิวพอโดนหัวนมเข้าปากก็ดูดไปไม่กี่ครั้ง และหลับต่ออย่างสบายใจ
ไม่ใช่เซียวเสี่ยวลี่ไม่อยากอุ้มเด็กแต่เธอกลัวเล็กน้อย
เด็กเป็นลูกของเย่เชินหลิน ส้งหลิงหลิงเพิ่งจะพูดว่าเย่เชินหลินให้ความสำคัญกับลูกมาก เธอกลัวว่าถ้าอุ้มไม่ดี และทำให้เด็กร้อง เย่เชินหลินต้องโกรธเธอมาก
เธอเพิ่งจะถูกขังมานาน ความกล้าลดลง อีกอย่างในท้องของเธอยังมีลูกอยู่ ไม่ว่าจะทำอะไรเธอต้องระมัดระวังยิ่งขึ้น
“เสี่ยวลี่ เธอคือป้าของเด็ก มาอุ้มสิ” ส้งหลิงหลิงเห็นเสี่ยวลี่นิ่งไม่ขยับตัว จึงพูดขึ้น
เธอหมายถึงว่า เซียวเสี่ยวลี่ไม่สามารถปฏิเสธได้ จึงยื่นมือออกไป และพูดว่า : “ฉันอยากอุ้มหลานตั้งแต่เข้ามาแล้ว แต่เขาหลับอยู่กลัวว่าจะทำให้เขาตื่นและร้อง”
“ไม่เป็นไร ร้องนิดหน่อยไม่ต้องตกใจ อีกอย่างเขากำลังหลับสบาย ไม่ตื่นหรอก”
เซียวเสี่ยวลี่รับเด็กมา เด็กพึมพำขมวดคิ้วอยู่ในอ้อมอกเธอ ส้งหลิงหลิงคิดว่ารับไปแล้วเด็กจะร้อง ไม่คิดว่าเขาจะแค่ขยับตัวปรับท่านอนและหลับต่อย่างสบาย
วันนี้เป็นสุดสัปดาห์ เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ไปทำงาน เย่เชินหลินกำลังยุ่งอยู่ในห้องหนังสือ
เธอเรียนทำอาหารจากอินเทอร์เน็ตมา2อย่าง คิดว่าวันหยุดสุดสัปดาห์นี้จะทำให้เย่เชินหลินกิน แต่เขากำลังยุ่ง เธอจึงไปที่ครัวอย่างเงียบๆ
ตอนที่เซียวเสี่ยวลี่มา เธอไม่ได้อยู่ในบ้านใหญ่ แต่กลับยุ่งอยู่ในห้องครัว
ขณะที่เธอกำลังแล่ปลาเตรียมพร้อมลงหมอ ได้ยินเสียงโม่เสี่ยวหนงเรียกเธอจากนอกห้องครัว : “พี่ อยู่ในนี้ไหม? ออกมาหน่อย ฉันมีเรื่องด่วนจะคุยด้วย”
เซี่ยชีหรั่นปิดเตา และพูดกับเชฟในครัวหนึ่งประโยค เดี๋ยวเธอมาทำ จากนั้นเช็ดมือและเดินออกไป
โม่เสี่ยวหนงไม่ชอบกลิ่นน้ำมันทำกับข้าว ดังนั้นเธอจึงไม่ยินดีที่จะเดินเข้าครัว ต่อให้ด่วนแค่ไหนเธอก็จะเรียกอยู่ด้านนอก
“มีธุระอะไร?”
โม่เสี่ยวหนงเดินขึ้นมาหนึ่งก้าว ดึงแขนของเซี่ยชีหรั่นและลากเธอเดินออกไปอีก3-4ก้าว และพูดอย่างเบาๆ : “พี่ไม่รู้รึไง? เซียวเสี่ยวลี่มา! เธอเป็นคนสนิทของส้งหลิงหลิง ไม่รู้ว่าครั้งนี้มาทำอะไร พี่รีบไปดูเร็ว ถ้าเธอมาดูแลส้งหลิงหลิงและพวกเขาสองคนร่วมมือกัน นั้นไม่ใช่เรื่องที่ดี”
ความทรงจำของเซี่ยชีหรั่นต่อเซียวเสี่ยวลี่ไม่ค่อยดี เธอรุนแรงเหมือนส้งหลิงหลิง
เธอรู้ว่าเซียวเสี่ยวลี่เป็นคนแบบนั้น เย่เชินหลินก็น่าจะรู้
เขาปล่อยส้งซูหาวและเซียวเสี่ยวลี่ออกมาก็แล้วไป ทำไมยังให้เธอมาดูแลส้งหลิงหลิงอีก? เซี่ยชีหรั่นครุ่นคิด รู้สึกว่าโม่เสี่ยวหนงน่าจะเข้าใจผิด เซียวเสี่ยวลี่อาจจะถูกเย่เชินหลินเรียกมาเพื่อปลอบใจส้งหลิงหลิง
เขาให้ความสำคัญกับเด็กขนาดนั้น จะเอาคนที่จิตใจไม่ปกติมาอยู่ใกล้ๆ ลูกได้ยังไง
“ฉันรู้แล้ว เธอไม่ได้มาดูแลส้งหลิงหลิง เธอไม่ตกใจใหญ่โต รีบกลับไป ฉันจะทำกับข้าวให้พี่เขยเธอ”
“เฮ้อ พี่นี้ไม่มียารักษาได้จริงๆ พี่ไม่ทำร้ายคน แล้วยังไม่รู้จักป้องกันตัวอีก ฉันต้องรอให้พวกเขาสองคนร่วมมือกันขับไล่พี่ออกไป ถึงจะมาเสียใจทีหลัง” โม่เสี่ยวหนงส่ายหน้าและถอนหายใจ
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าน้องทำเพื่อเธอ จึงยิ้มอย่างอบอุ่นและพูดว่า : “เด็กโง่ เธอคิดว่าเย่เชินหลินจะปล่อยให้แผนการร้ายสำเร็จไหม? ต่อให้พวกเขาเลวหรืออยากแก้แค้น ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา มีเขาอยู่ที่นี่ส้งหลิงหลิงก็ไม่สามารถเอาตัวเองเป็นใหญ่ได้ อย่าลืมสิ ฉันคือคนที่คนที่นี่เรียกคุณนายเย่อย่างเต็มใจ”
ทุกครั้งที่คนเรียกเธอแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกภูมิใจ เธอไม่ใช่คนที่สูงส่ง เพราะพูดกับคนสนิทของเธออย่างโม่เสี่ยวหนงได้ เธอถึงกล้าพูดเช่นนี้
เมื่อโม่เสี่ยวหนงได้ยินเธอพูดแบบนี้กลับและมีสีหน้าโอ้อวด เธอรู้สึกฟังไม่เข้าหู
และคิดในใจ มีอะไรน่าสนใจ ฉันไม่อยากจะแยกพวกคุณ และยังอยากรู้เรื่องเขาผ่านเธอ ถ้าฉันไม่ลงมือ เธอจะได้เป็นคุณนายเย่ไหม?
ชักชวนไม่สำเร็จเธอก็แค่ปล่อยไป และพูดกับเซี่ยชีหรั่นนิดหน่อย และรีบกลับไปสอดส่องสถานการณ์ในบ้านต่อ
เมื่อกลับมาถึงในบ้านเห็นเย่เชินหลินกำลังเดินขึ้นมาพอดี ด้านบนมีเสียงเด็กส่งเสียงร้องมา
“พี่เขย มีอะไร?” โม่เสี่ยวหนงจงใจถาม
เธอรู้สึกว่าเย่เชินหลินให้ความสำคัญกับเด็กมากเกินไป เธอคิดแล้วก็โกรธ
ก็แค่เด็กคนเดียว ผู้หญิงคนไหนคลอดลูกไม่เป็น แค่เขาเอ่ยปากอยากได้ มีคนยอมคลอดลูกให้เขามากมาย มีเหตุผลอะไรที่ต้องกังวลขนาดนั้นกับแค่เด็กเลวๆ คนเดียว
เย่เชินหลินไม่ตอบกลับเธอ และเดินขึ้นไปด้านบนต่อ โม่เสี่ยวหนงไม่สนใจและเดินกลับเข้าห้องไป
“เกิดอะไรขึ้น?” เย่เชินหลินเปิดประตูเข้าไปและเห็นลูกกำลังร้องอยู่ในมือของส้งหลิงหลิง
ส้งหลิงหลิงจงใจให้เซียวเสี่ยวลี่อุ้มสักครู่ เด็กก็ร้องมา อีกทั้งร้องได้เพียงนิดเดียว เย่เชินหลินก็รีบเข้ามา เธอคิดว่าสิ่งที่เธอคาดเดาน่าจะถูกต้อง
“ป้าของเขาอุ้มไปนิดเดียว เหิงเหิงก็ร้อง ไม่ต้องห่วง ฉันจะรีบกล่อมเขาเดียวนี้” ส้งหลิงหลิงพูดอย่างสงบ สีหน้าสบายใจ
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว เขาไม่ได้บอกกับส้งหลิงหลิงเกี่ยวกับปัญหาของลูก เกรงว่าเธอจะใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้
“เด็กเป็นลูกของตระกูลเย่ หลังจากนี้ถ้าฉันไม่อนุญาต ห้ามให้ใครเข้าใกล้มั่วๆ!” เย่เชินหลินสีหน้าหนักแน่นและพูดโดยไม่ไว้หน้าใคร
เซียวเสี่ยวลี่สีหน้าอึดอัด และรีบลุกขึ้นยืนกล่าว : “ขอโทษ พี่เขย…”
“อย่ามาเรียกฉันว่าพี่เขย ฉันไม่ใช่พี่เขยเธอ” เย่เชินหลินพูดตัดบทของเซียวเสี่ยวลี่อีกครั้ง
เขาอาจจะคิดมากไปเอง แต่เมื่อเห็นผู้หญิงสองนี้อยู่ด้วยกัน ก็ทำให้เขาคิดว่าพวกเธอตั้งใจทำให้เด็กร้อง
ถ้าไม่ใช่เพราะคิดว่าส้งหลิงหลิงได้พบหน้าคนในตระกูลส้งแล้วจะดูแลลูกอยู่ที่นี้ได้อย่างสบายใจ เขาไม่มีทางยอมให้เซียวเสี่ยวลี่ก้าวขาเข้ามาในประตูบ้านแม่แต่ครึ่งก้าว
“ขออภัยคุณชายเย่ เพราะฉันชอบเด็กมาก จึงอยากอุ้มเขาหน่อย ทำให้เขาร้องไห้ต้องขอโทษจริงๆ”
“เธอกลับไปเถอะ ดูแลเด็กในท้องของเธอให้ดี ดูแลส้งซูหาวให้ดี นั้นคือหน้าที่ของเธอ” เย่เชินหลินพูดอย่างเย็นชา หลังจากนั้นจึงเรียกพ่อบ้านเข้ามา ให้ไปส่งเซียวเสี่ยวลี่ที่หน้าประตู
“พี่ ฉันไปแล้วน่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงที่บ้าน ฉัน แม่และส้งซูหาวสบายดี” เซียวเสี่ยวลี่พูดเสียงเบา
ส้งหลิงหลิงกล่อมลูกพลางพยักหน้าพลาง เธอกล่อมไปลูกก็ยังคงร้อง
“ไม่รู้รึไงว่าต้องให้เขากินนม?” เย่เชินหลินส่งเสียงเย็นชา ส้งหลิงหลิงตอบกลับเสียงเล็ก : “โอ้ คุณดูสิฉันนี้โง่ พอลูกร้องก็ลนลาน จนลืมให้เขากินนม”
เธอลืมที่ไหนกัน เธอแค่ต้องการสังเกตดู
เธอดูไม่ผิด เย่เชินหลินให้ความสนใจลูกมากเกินไป
ถึงเขาจะนิสัยไม่ดี แต่ไม่น่าจะดีได้ขนาดนี้ ไม่น่าโกรธโดยไม่มีคำอธิบายได้แบบนี้
งั้น จริงๆ แล้วเหิงเหิงมีปัญหาอะไรกันแน่?
หลังจากให้นมจนลูกหยุดร้องแล้ว เธอยังคงคิดถึงปัญหาของลูกอยู่
“เชินหลิน ตอนที่เขาเกิดการตรวจร่างกายทั้งหมดโอเคไหม?” ส้งหลิงหลิงถาม
เย่เชินหลินไม่ตอบ แต่กลับมองเธอด้วยสายตาพินิจวิเคราะห์ มั่นใจว่าเธอแค่ถามเท่านั้น เขาจึงตอบไปว่า “ดีมาก”
“ดีก็ดีแล้ว! คุณไม่รู้ว่าฉันท้องหลังจากดื่มมา อีกทั้งตอนท้องยังเกิดเรื่องมากมาย ฉันกลัวว่าลูกจะมีปัญหา… ดูแล้วฉันน่าจะคิดมากไป งั้นก็ดี ถ้าหากลูกมีปัญหาอะไรขึ้นมาจริง ฉันก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง”
ส้งหลิงหลิงพูดพลางรอบดวงตาแดงก่ำ
ขณะนั้นเย่เชินหลินรู้สึกไม่มั่นใจว่าเธอรู้สึกจริงหรือเสแสร้ง หรือเธอสงสัยเกี่ยวกับสุขภาพของลูกขึ้นมา
เขาคิด เธอเดาถูกนิดหน่อย ถึงจะไม่ใช่คำตอบที่ชัดเจน เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรลูก
ไม่ว่ายังไง เธอคือแม่แท้ๆ ของเด็ก แม่เสือไม่กินลูกตัวเอง
“ส้งหลิงหลิง เธอรู้ว่าลูกสำคัญก็ดีแล้ว เธอเห็นแล้วว่า ส้งซูหาวกับเซียวเสี่ยวลี่ถูกปล่อยตัวแล้ว นับจากตอนนี้ดูแลลูกได้อย่างสบายใจ ครอบครัวเธอทั้งหมดฉันดูแลเอง ถ้าลูกมีปัญหาอะไรขึ้นมา ฉันคงไม่ต้องพูดถึงผลที่จะตามมา ฉันเชื่อว่าเธอเข้าใจดี” เย่เชินหลินเย็นชาจนดูไม่ออกว่าเขารู้สึกยังไงกับเธอ
ส้งหลิงหลิงรู้สึกขมขื่นในใจ เธอเงียบไปสักครู่และพยายามยิ้มออกมา พร้อมพูดว่า : “ขอบคุณเชินหลิน ฉันรู้ว่าเรื่องส้งซูหาวเลยขีดจำกัดของคุณไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าคุณจะปล่อยเขา ฉันขอบคุณแทนเขา เด็กเป็นลูกของฉัน ฉันจะพยายามเป็นแม่ที่ดีคนหนึ่ง”
เย่เชินหลินไม่พูดอะไร แค่มองดูลูกกินนม ลูกสีหน้าปกติ หายใจปกติเขาก็สบายใจ
“เชินหลิน คุณจะจับเขาหน่อยไหม?” ส้งหลิงหลิงยิ้มถาม
“ไม่ล่ะ”
เย่เชินหลินพูดอย่างเย็นชา พูดจบก็เดินออก เดินไปถึงประตูและหันกลับมาพูดว่า : “ถ้าลูกร้องอีก เธอควรรีบให้นมเขาเป็นสิ่งแรก”
“ฉันจะจำไว้” ส้งหลิงหลิงตอบกลับอย่างเชื่อฟัง
“คุณชายเย่ คุณไห่มาถึงแล้ว ให้เข้ามาเลยไหม?” พ่อบ้านกลับจากส่งเซียวเสี่ยวลี่ รีบรายงานต่อเย่เชินหลิน
“เชิญ!”
“ครับ คุณชายเย่”
เย่เชินหลินกลับเข้าไปในห้องหนังสืออีกครั้ง ไม่นานไห่ลี่หมินก็เข้ามา เขาได้ยินเสียงจังหวะเท้าของหนุ่มคนนี้ร้อนรนกว่าปกติเล็กน้อย
ดูไปแล้ว คนแซ่ไห่นี้จะหลงใหลหลินหลิงไม่น้อย
ไห่ลี่หมินไม่ได้เคาะประตู และเปิดประตูตรงเข้ามาในห้องหนังสือของเย่เชินหลิน
“รีบร้อนอะไรขนาดนี้?” เย่เชินหลินถามปนสงสัย
“หลินหลิงล่ะ? ฉันบอกให้ช่วยดูเธอไง? คนไม่อยู่แล้ว?” ไห่ลี่หมินถามอย่างคาดคั้นเอาผิด
“รีบขนาดนี้ ถามหาผู้ช่วยฉัน มีธุระอะไร?” เย่เชินหลินพูดอย่างสงบ ทั้งที่จริงๆ แล้วกำลังกลั้นหัวเราะอยู่
ไห่ลี่หมินไม่เข้าใจเย่เชินหลินจริงๆ เหรอ?