สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 760 สาวใช้ตัวแสบ 664

ตอนที่ 760 สาวใช้ตัวแสบ 664
เซี่ยชีหรั่น คอยดูนะ เธอจะได้หวานแบบนี้อีกไม่นานหรอก
เช้าวันรุ่งขึ้น เย่เชินหลินเข้ามาดูลูก เซี่ยชีหรั่นก็ตามมาด้วย
“ชีหรั่น เธอลองมาอุ้มเด็กดูสิ เด็กเพิ่งกินนมเสร็จคงไม่ร้องไห้หรอก” ส้งหลิงหลิงพูด
“ได้สิ ฉันจะลองอุ้มเจ้าหมูน้อยของเราดูเนาะ” เซี่ยชีหรั่นเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มแล้วอุ้มเด็กอย่างระมัดระวัง
เนื่องจากส้งหลิงหลิงมีแผนในใจแล้ว จึงรีบตื่นเช้ามาให้นมลูก เพราะเธอรู้ดีเรื่องกิจวัตรประจำวันของเด็ก และโดยปกติแล้วถ้าลูกไม่หิวก็จะไม่ร้องไห้
ก่อนที่เขาสองคนจะมา เธอให้แม่บ้านเปลี่ยนผ้าอ้อมและเสื้อผ้าของเด็กเรียบร้อย
ส้งหลิงหลิงพยายามไม่ให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกกดดันเมื่อได้สัมผัสกับเด็ก ให้เธอมีความมั่นใจเธอจะได้กล้าเข้าหาเด็กมากขึ้น
เซี่ยชีหรั่นอุ้มเด็กแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ เย่เชินหลินเห็นเด็กในอ้อมแขนของเธอมีความสุขและอารมณ์ค่อนข้างดี
“หลิน คุณลองมาจับมือลูกดูสิ ดูว่าลูกจะจับมือคุณกลับไหม” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างมีความสุข
เย่เชินหลินเดินเข้าไปแล้วยื่นมือไปหาเด็ก ตัวน้อยจึงจับมือเขาไว้
“เจ้าอ้วน คุณแม่ชีหรั่นจะไปทำงานแล้วนะ บาย ๆ ให้แม่หน่อยสิ” เซี่ยชีหรั่นพูดหลังจากเล่นกับเด็กเสร็จ แล้วแม่บ้านจึงรีบเข้าไปรับเด็กไว้
“สองวันนี้ผมไม่อยู่ คุณต้องดูแลลูกให้ดีนะ” เย่เชินหลินพูดกับส้งหลิงหลิงและส้งหลิงหลิงสามารถเห็นคำพูดที่เขาพยายามจะสื่อผ่านใบหน้าได้ว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นเธอรู้ดีแน่!
“ฉันทราบแล้ว เชินหลินคุณไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันจะดูแลลูกให้ดีเอง” ส้งหลิงหลิงพูดเบา ๆ
เขาทั้งสองจึงเดินออกไป หลังจากลงไปชั้นล่างแล้วเย่เชินหลินก็พูดกับเซี่ยชีหรั่น “ที่รัก วันนี้ผมต้องไปทำธุระที่ไกล ๆ หน่อย อาจจะไปสองสามวันเลย คุณไปกับผมนะ”
เขาตัดสินใจอย่างกะทันหันเพราะเพิ่งได้รับแจ้งตอนเช้านี้ว่าเกิดปัญหาที่โครงการน้ำมันในประเทศฝานหลาย เขาจำเป็นต้องไปจัดการด้วยตัวเอง
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวแล้วพูด “ฉันต้องไปทำงานนะ คงไปไม่ได้หรอก อีกอย่างถ้าคุณไม่อยู่แล้วถ้าฉันไปกับคุณด้วย ฉันไม่ไว้ใจหรอกถ้าให้ส้งหลิงหลิงดูแลลูกคนเดียว”
ความจริงแล้วตัวของเย่เชินหลินก็ไม่ได้ไว้ใจส้งหลิงหลิงเหมือนกัน แต่เขาได้สั่งแม่บ้านไว้แล้ว ให้แม่บ้านช่วยดูแลด้วย
ยิ่งกว่านั้นเขาอาจจะยุ่งมากในการเดินทางครั้งนี้ แต่เขาไม่ไว้ใจให้เซี่ยชีหรั่นอยู่เดียวที่บ้านจึงจะพาเธอไปด้วย
“ที่นี่มีแม่บ้านอยู่ ครั้งนี้ผมไปประเทศฝานหลายเชียวนะ คุณไม่กลัวเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยจะจีบผมเหรอ?” เย่เชินหลินยิ้มถาม
“ก็กลัวอยู่นะ แต่ฉันอยากลองใจคุณดู ถ้าคุณไปกับเขาจริง ๆ ฉันก็จะยอมให้เขาไป แล้วฉันค่อยไปหาคนที่หล่อกว่าคุณ” เซี่ยชีหรั่นเงยหน้ายิ้มพูด สำหรับผู้ชายของเธอแล้ว สามารถมองเห็นความเชื่อใจจากการแสดงออกของเธอได้
“ชีวิตนี้คุณอย่างหวังจะได้หาผู้ชายคนอื่นอีกเลย” สีหน้าของเย่เชินหลินจริงจัง
“คุณจะเป็นของผมตลอดไป” เขาโน้มตัวเข้ามากระซิบพูดข้างหูเธอ แล้วฉวยโอกาสกัดติ่งหูเธอเบา ๆ
เซลล์ในร่างกายสั่งให้เธอขนลุกทันที เซี่ยชีหรั่นตัวสั่นเล็กน้อย จากนั้นเย่เชินหลินก็โอบเอวแล้วกอดเธอไว้แน่น ๆ
เขาไม่อยากจากเธอไปแม้จะห่างกันเพียงไม่กี่วัน เพราะทุกการจากลาสำหรับเขาแล้วมันยาวนานมาก
เซี่ยชีหรั่นก็เช่นกัน เธออยากอยู่กับเขาตลอดเวลาแต่เธอรู้ดีว่าเขางานยุ่งมากและตัวเธอเองก็มีงานที่ต้องรับผิดชอบเหมือนกัน บางทีก็หนีไม่พ้นการแยกจากกัน เพราะความรักก็คือการอดทนไม่ใช่หรือ?
แต่ยังไม่ทันแยกจากกันเธอก็รู้สึกทนไม่ไหวแล้ว เธอไม่อยากให้เขาไปไหนเลยหรือถ้าเป็นไปได้เธอก็อยากจะไปกับเขาเหมือนกัน
โดยเฉพาะเขาจะไปที่ประเทศฝานหลายด้วย เมื่อนึงถึงเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยที่เจ้าเสน่ห์คนนั้นเธอก็รู้สึกไม่ค่อยไว้ใจแล้ว
เธอเชื่อใจเย่เชินหลิน แต่ไม่ไว้ใจเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย เธอมองออกว่านางเป็นผู้หญิงประเภทที่จะทำทุกวิถีทางเพื่อสิ่งที่อยากได้ แล้วถ้านางวางยาให้เขาล่ะ จะทำอย่างไร?
ถ้าเขากับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเกิดความสัมพันธ์ของสามีภรรยาขึ้นล่ะ……ไม่นะ! เธอจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก
“ที่รัก ไปกับผมนะ” เย่เชินหลินกระซิบพูดข้างหูเบา ๆ เพื่อโน้มน้าวเธอ
ใบหน้าเซี่ยชีหรั่นเริ่มรู้สึกร้อนและตอนนี้เริ่มร้อนไปถึงข้างในใจแล้วด้วย
“หลิน ถ้าฉันไปกับคุณ แล้วที่นี่จะไว้ใจได้เหรอ?” เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าถามเขา
เขารู้ว่าเธอกำลังลังเลอยู่ เย่เชินหลินจึงยิ้มพูด “ไม่มีปัญหาหรอก ไปกับผมเถอะ”
เซี่ยชีหรั่นอยากไปกับเขามาก เธอกอดเขาไว้แน่น ๆ เมื่อเธอคิดว่าถ้าครั้งนี้เธอไปกับเขา วันหลังก็คงไม่กล้าไว้ใจให้เขาไปทำงานคนเดียวแล้วสิ
เธอต้องให้พื้นที่ส่วนตัวกับเขาบ้างสิ ผู้ชายส่วนมากไม่ชอบการถูกติดตามตัวตลอดไม่ใช่เหรอ?
“ฉันไม่ไปดีกว่า ถ้าไปต้องลางานอีก ยุ่งยากไป” เซี่ยชีหรั่นพูดเบา ๆ
เย่เชินหลินจูบผมเธอแล้วพูดต่อ “เอาคุณว่าดีกว่า ไม่ไปก็ได้ อีกอย่างถ้าไปผมกลัวไม่มีเวลาอยู่กับคุณด้วย ปล่อยคุณอยู่คนเดียวคงเหงาแย่เลย คุณอยู่ตงเจียงต้องระวังตัวด้วยนะ เลิกงานก็รีบกลับบ้าน พยายามอย่าออกไปไหนล่ะ”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าแล้วพูดกับเขาต่อ “คุณก็เหมือนกันนะ ดูแลตัวเองด้วย แล้วก็ระวังเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยคนนั้นด้วยนะ”
ทั้งสองก็รีบอำลากัน เพราะตารางเวลาของเย่เชินหลินค่อนข้างแน่น เขาให้คนไปเตรียมเฮลิคอปเตอร์มารับเขาที่วิลล่าตั้งแต่เช้า
หลังจากเขาออกไป เซี่ยชีหรั่นก็ไปทำงานกับเซี่ยอี้ชิงและบอดี้การ์ดอีกหลายคน
เย่เชินหลินมอบหมายผู้ดูแลบ้านให้จัดบอดี้การ์ดเพิ่มให้เซี่ยชีหรั่นอีกสองคน
เช้านี้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกกระสับกระส่ายเล็กน้อย แต่ตอนนี้เธอทักทายกับหลี่เหอไท้เธอพยายามทำตัวให้ปกติที่สุดเพื่อไม่ให้เขาต้องเป็นห่วงเธอ
“เกิดอะไรขึ้น คุณเย่ไม่อยู่ คุณดูเหมือนคนไร้วิญญาณเลยนะ?” หลี่เหอไท้พูดเล่นกับเธอ
“คุณรู้ได้ไงว่าเขาไม่อยู่?” เซี่ยชีหรั่นถามด้วยความสงสัย
“เขาส่งข้อความให้ผม ฝากผมช่วยดูแลคุณสักสองสามวัน ตั้งแต่วันนี้ผมจะเป็นบอดี้การ์ดเต็มเวลาของคุณนะ” หลี่เหอไท้ยิ้มพูด
“ผู้ชายคนนี้ดูเวอร์ขึ้นทุกวันแล้วนะ” เซี่ยชีหรั่นกระซิบบนในปากเบา ๆ สีหน้าท่าทางของเธอทำให้หลี่เหอไท้ดูแล้วรู้สึกน่ารักมาก
“อย่าหาว่าเขาขี้กังวลเลย ถ้าเป็นผม ผมก็ต้องทำแบบนี้เหมือนกัน เอาเถอะ คุณรีบไปทำงาน เย็นนี้ผมส่งคุณกลับบ้านนะ”
“ไม่ได้หรอก พี่ต้องไปเดทกับพี่หยุนซางนะ ยิ่งคบกันใหม่ ๆ ถ้าพี่ส่งหนูกลับแบบนี้พี่แกคงคิดมากนะ” เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าจงหยุนซางไม่ใช่ผู้หญิงที่เอาแต่ใจ แต่ผู้หญิงยังไงก็คือผู้หญิงอยู่ดี เปลี่ยนเป็นเธอถ้าเห็นเย่เชินหลินดีต่อจงหยุนซางเป็นพิเศษ เธอก็ต้องแอบหึงในใจไม่มากก็น้อยอยู่แล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกน่า หยุนซางคือพี่สาวเธอนะ แกก็อยากให้เธอปลอดภัยเหมือนกัน”
เซี่ยชีหรั่นยังพูดไม่จบ แต่หลี่เหอไท้ก้มมองนาฬิกาแล้วพูดต่อ “ถึงเวลาประชุมแล้ว ไม่คุยกับคุณต่อแล้วนะ”
จนถึงช่วงเวลาเลิกงาน หลี่เหอไท้ก็ได้ยืนรอข้างรถของเซี่ยชีหรั่นแล้ว เขาขับเบนท์ลีย์สีดำเพื่อตั้งใจมารับเธอกลับบ้านอย่างปลอดภัย
เซี่ยชีหรั่นพยายามพูดกับเขาอีกครั้งว่าไม่ต้องส่งเธอกลับ แต่หลี่เหอไท้ก็ไม่ยอม
“ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่ได้รบกวนเวลาเดทของพี่หรอก ช่วงนี้หยุนซางก็ไปทำงานแล้ว เรานัดกินข้าวกันเวลาทุ่มตรง ตอนนี้ยังเช้าอยู่ แต่ถ้าเธอยังไม่ไปก็เริ่มจะสายแล้วนะ”
เซี่ยชีหรั่นทำได้เพียงขอบคุณเขาแล้วรีบขึ้นรถไป
หลังจากที่เย่เชินหลินออกจากบ้านช่วงเช้า ส้งหลิงหลิงก็คิดวางแผนจะทำอะไรบางอย่างในช่วงที่เขาไม่อยู่บ้าน
ครั้งก่อนที่เด็กร้องไห้เย่เชินหลินต้องรีบขึ้นมาจากชั้นล่าง เธอคิดว่าเด็กต้องมีปัญหาบางอย่างแน่นอน แต่คิด ๆ แล้วรู้สึกว่าเย่เชินหลินอาจอยู่บ้านพอดี เมื่อได้ยินเสียงลูกร้องไห้แล้วขึ้นมาดูมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องผิดปกติอะไร
เธอครุ่นคิดไปมาแล้วให้นมลูกอยู่สักพักแล้วรู้สึกตัวร้อนขึ้นมา และตอนนี้คำพูดที่แม่เคยพูดกับเธอก็ผุดขึ้นจากสมองทันที
เที่ยงวันนั้น คนดูแลบ้านพาแม่บ้านส่งอาหารมาให้เธอ
เพื่อจะให้น้ำนมของเธอคงมีตลอด เธอจึงต้องกินซุปร้อนค่อนข้างมาก
“แม่บ้าน ฉันกระหายมาก ตอนนี้รู้สึกร้อนด้วย ฉันกินแบบนี้ทุกวันรู้สึกเบื่ออาหารมาก เธอช่วยทำซุปถั่วเขียวให้ฉันหน่อย จะได้คลายร้อน” ส้งหลิงหลิงสั่ง
“คือ……อาหารการกินของคุณมีผู้เชี่ยวชาญเป็นคนจัดเตรียมให้นะคะ ถ้าคุณอยากกินซุปถั่วเขียว หนูคงทำให้คุณกินไม่ได้หรอกค่ะ” ผู้ดูแลบ้านพูด
“แหม เธอไม่รู้เหรอถ้าฉันอารมณ์ไม่ดีน้ำนมของฉันก็จะไม่ดีด้วย? หรือว่าเธอไม่รู้จริง ๆ ว่าเย่เชินหลินจะโกรธถ้าน้ำนมของฉันไม่ดีจนทำให้เด็กต้องกินไม่อิ่ม?” ส้งหลิงหลิงชักสีหน้าไม่พอใจ
ผู้ดูแลบ้านคิดในใจ คุณสร้างปัญหาไปเถอะ เกิดอะไรขึ้นฉันไม่รับผิดชอบหรอก เพราะฉันเตือนคุณต่อหน้าทุกคนไปแล้ว ถ้าเกิดปัญหาขึ้นจริง ๆ คุณชายเย่คงไม่ตำหนิฉันคนเดียวหรอก
“ได้ค่ะ คุณส้ง ถ้าคุณขอแบบนี้ดิฉันก็จะทำตามคำสั่ง” ผู้ดูแลบ้านพูดด้วยความเคารพแล้วเดินออกไป
ส้งหลิงหลิงมีความสุขเมื่อเห็นเขารับปาก
ด้วยความรอบคอบของผู้ดูแลบ้าน เธอจึงโทรหาเย่เชินหลิน แต่เธอรู้ดีว่าเย่เชินหลินกำลังเดินทาง อาจจะติดต่อไม่ได้เพราะเขายังอยู่บนเครื่อง ที่เธอโทรไปก็เพราะตั้งใจให้เขารู้ว่าเธออยากแจ้งข่าวและขอคำแนะนำจากเขา
แน่นอนว่าเธอโทรไม่คิดเพราะเย่เชินหลินปิดเครื่องอยู่
เมื่อไปถึงห้องครัวเธอสั่งพ่อครัวให้ช่วยทำซุปถั่วเขียว จากนั้นก็ยกไปให้ส้งหลิงหลิงถึงห้อง
“คุณส้งคะ คุณจะดื่มซุปนี้จริง ๆ เหรอคะ? ดิฉันไม่เห็นด้วยนะคะ เกรงว่าจะไม่ดีต่อเด็กค่ะ” ผู้ดูแลบ้านพยายามห้ามเธอ
“ไม่ดียังไงล่ะ? อย่าพูดมาก เธอมีงานก็รีบ ๆ ไปทำซะ ลูกของฉันเองฉันจะไม่รู้ได้ไง?”
ผู้ดูแลบ้านห้ามเธอไม่อยู่ น้ำซุปยังอยู่ในมือและไม่กล้าส่งให้เธอกิน
“คุณส่งคะ ดิฉันกลัวคุณชายเย่จะโทษดิฉันนะคะ ถ้าแกโทษดิฉันขึ้นมาจริง ๆ จะทำยังไงล่ะ?”
แม่บ้านเหี้ยเอ้ย! เธอก็แค่กลัวต้องรับผิดชอบไม่ใช่เหรอ?
ส้งหลิงหลิงทำอะไรไม่ได้ เพราะเธอต้องยอมผู้ดูแลบ้านคนนี้ถึงจะสำเร็จแผนของเธอได้
เธอถอนหายใจแรง ๆ อีกครั้ง จากนั้นพูดต่อ “ก็แค่ซุปถั่วเขียวถ้วยหนึ่งจะมีอะไรมากกว่านั้น ไม่ได้ใส่ยาพิษสักหน่อย ต่อให้มีปัญหาจริง ๆ ก็เพราะฉันอยากกินเองไม่เกี่ยวอะไรกับเธอหรอก มีคนเป็นพยานให้เธอตั้งมากมาย ถ้าคุณชายเย่ถามก็บอกเขาว่าฉันอยากกินเอง ฉันเบื่ออาหาร กินอะไรไม่ลง เธอก็เลยเป็นห่วงเด็ก เธอก็รู้ว่าคุณชายเย่เป็นคนอย่างไร เขาเป็นคนเทคแคร์ลูกน้องแค่ไหน”