สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 762 สาวใช้ตัวแสบ 666

ตอนที่ 762 สาวใช้ตัวแสบ 666
เธอมีอะไรต้องการจะพูดหรือเปล่านะ？เซี่ยชีหรั่นคิด พวกเธอได้ตกลงกันเอาไว้ หากส้งหลิงหลิงทำอะไร เธอจะต้องบอกเธอ
“ใช่แล้ว ตอนที่ฉันเงียบนั้นสวยที่สุด แล้วพี่สาวของฉันล่ะ สวยตอนไหน”โม่เสี่ยวหนงพูดแหย่
“ยัยเด็กโง่ พี่ไม่สวยเท่าเธอหรอก ดูสิดวงตาของเธอสวยมาก ดวงตาคู่เรียวยาว ไหนจะจมูกที่โด่งกว่าฉันอีก”
สองสาวพี่น้องพูดคุยกัน เดินไปห้องน้ำเพื่อล้างมือ แล้วจึงค่อยไปที่ห้องรับประทานอาหารพร้อมกัน
พ่อบ้านเห็นทั้งสองคนเดินเข้ามา จึงสั่งให้คนยกอาหารมาเสิร์ฟ
“คุณนายเย่ ช่วงเช้าคุณจิ่วจิ่วมาที่บ้านของคุณนาย ”พ่อบ้านพูด
“ฉันรู้แล้วล่ะ เธอโทรศัพท์หาฉัน”
เซี่ยชีหรั่นนึกถึงจิ่วจิ่วยืนหยัดในคืนหนึ่ง และยังพูดว่าเธอไม่ชอบเหยนชิงเหยียน ไม่ชอบทำไมถึงรีบกลับไปตั้งแต่เช้า？
สาวใช้ต่างพากันยกอาหารขึ้นมาเสิร์ฟอย่างเป็นระเบียบ เซี่ยชีหรั่นกับโม่เสี่ยวหนงเพิ่งจะจับตะเกียบ ยังกินได้ไม่ถึงสองคำ ก็ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ดังมาจากชั้นบน
เซี่ยชีหรั่นรีบวางตะเกียบทันที พูดกำชับว่า：“เสี่ยวหนง เธอกินไปก่อนนะ พี่จะขึ้นไปดูสักหน่อย”
“คุณนายเย่ คุณรับประทานอาหารไปเถอะครับ ผมจะขึ้นไปดูเองครับ”พ่อบ้านพูดจบ จึงรีบออกไปจากห้องรับประทานอาหาร
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเย่เชินหลินแต่ไหนแต่ไรไม่ยินยอมให้เด็กร้องไห้ ดังนั้นเมื่อได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ เธอจะกินข้าวลงได้อย่างไร สุดท้ายจึงรีบวางตะเกียบและตามไป
โม่เสี่ยวหนงหิวแล้ว เธอจึงขี้เกียจยุ่งเรื่องของชาวบ้าน ถึงแม้อยากจะไปร่วมด้วยกับพวกเธอก็ตาม แต่รอเธอกินข้าวอิ่มก่อนแล้วค่อยว่ากัน
พ่อบ้านได้ยินเสียงเซี่ยชีหรั่นเดินตามมา จึงแสดงความเคารพด้วยการหยุดเดินลง เพื่อให้เซี่ยชีหรั่นเดินนำหน้า
ทั้งสองคนเดินตามกันขึ้นไปชั้นบน เสียงเด็กร้องไห้ดังขึ้นเรื่อยๆ ในใจของเซี่ยชีหรั่นรู้สึกร้อนรน
พ่อบ้านเปิดประตู เซี่ยชีหรั่นเดินนำหน้าเข้าไป มองเห็นพี่เลี้ยงกำลังอุ้มเด็กน้อยแกว่งไปมา
เย่เจิ้งเหิงร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของพี่เลี้ยง พร้อมกับดิ้นไปดิ้นมา มองเห็นก็รู้ว่าหิวนมแม่
“เกิดอะไรขึ้น？ตูตู？หิวหรอ？หรือว่าปวดฉี่？”เซี่ยชีหรั่นถามอย่างวิตกกังวล
ส้งหลิงหลิงนั่งอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าหงุดหงิด ทำแค่เพียงมองดูลูกอย่างจนปัญญา แต่กลับไม่ลุกขึ้นมาอุ้ม
“คุณนายเย่ คุณหนูน่าจะหิวค่ะ”
“ส้งหลิงหลิง ลูกหิวแล้ว ทำไมเธอถึงไม่ให้นมล่ะ？”เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วถามส้งหลิงหลิง
ส้งหลิงหลิงถอนหายใจ พูดว่า：“เห้อ！มันเป็นความผิดของฉันเอง ดันกินของไม่ดีเข้าไป อันที่จริง ตอนพวกเธอเพิ่งจะออกไป ฉันก็รู้สึกปวดท้อง อยากไปเข้าห้องน้ำ จึงได้รู้ว่ากระเพาะอาหารมีปัญหา ฉันก็เลยไม่กล้าให้เขากินนม ถ้าหากนมมีปัญหา เชินหลินจะโทษฉันได้ ถึงแม้เชินหลินจะไม่โทษฉัน แต่หากลูกดื่มนมจากฉันแล้วท้องเสีย ฉันคงรู้สึกแย่มากๆ”
เซี่ยชีหรั่นเคยเห็นเมื่อนานมาแล้ว ว่าลูกไม่ยอมกินนมผง ตอนนี้เธอรู้สึกกังวลจริงๆ
เย่เชินหลินอยู่ห่างออกไปมาก ไม่สามารถกลับมาได้ในทันที อนึ่ง ถึงแม้เขาสามารถกลับมาได้ ก็ไม่อาจแก้ปัญหานี้ได้
“งั้นทำอย่างไรดี？เด็กไม่สามารถร้องไห้แบบนี้ได้ไปตลอด และก็ไม่สามารถปล่อยให้หิวไปได้แบบนี้ ใครมีหน้าที่รับผิดชอบชงนมผง ลองชงนมมาให้เขาดื่มดูก่อน”เซี่ยชีหรั่นออกคำสั่งกับบรรดาพี่เลี้ยง
มีพี่เลี้ยงคนหนึ่งรีบพูดขึ้นมาว่า：“คุณนายเย่ คุณหนูไม่ดื่มนมผง”
“ฉันรู้แล้ว ดังนั้นฉันจึงพูดว่าให้ลองดูก่อน นมผงในนี้น่าจะเตรียมไว้มากกว่าหนึ่งยี่ห้อ เธอชงมาให้หมด ไม่แน่เขาอาจจะมีสักรสชาติที่ชอบ”
ปกติเซี่ยชีหรั่นเป็นคนพูดจาดีมากๆ แต่ครั้งนี้เธอกังวลมากจริงๆ สีหน้าเคร่งขรึม พี่เลี้ยงไม่ทันได้พูดอะไร รีบไปชงนมทันที
“ฉันจะลองอุ้มเขาดู”เซี่ยชีหรั่นพูด รับเด็กน้อยจากมือของพี่เลี้ยง
ครั้งก่อนส้งหลิงหลิงไม่มีนม ไม่ใช่ว่าเธอกับเย่เชินหลินผลัดกันเกลี้ยกล่อม จึงสามารถถ่วงเวลาออกไปสักพักหนึ่ง？
เธอเจตนาเล่นกลเม็ดเดิมซ้ำๆ นับว่ายังใช้ได้ หลอกลวงได้สักพัก
เพียงแค่สักพักหนึ่ง เด็กน้อยก็ร้องไห้ขึ้นมาอีก หน้าผากของเซี่ยชีหรั่นมีเหงื่อไหลออกมา
“ชีหรั่น เธอทำอะไรได้บ้างไหม ฉันร้อนใจจะแย่อยู่แล้ว ถ้าหากเขายังไม่ยอมกินนมผง นี่จะไม่หิวแย่หรอเนี่ย？”ส้งหลิงหลิงก็ดูเหมือนพูดอย่างกังวล
ตอนนี้ในใจของเธอรู้สึกปีติยินดี ในที่สุดก็อาการท้องเสียของเธอเล่นงาน
เธอคิดว่า หากลูกไม่ยอมกินนมผง ทันทีที่เย่เชินหลินทราบข่าว เธอรู้ว่าเขาจะต้องอยากรีบกลับมา และก็จะกลับมาทันที
สมมุติว่าลูกเกิดปัญหาขึ้นจริงๆ สมมุติว่าเขาเป็นห่วงลูกมากพอ เขาน่าจะกลับมา
ลูกร้องไห้ ถึงแม้ในใจของเธอก็รู้สึกเจ็บปวด เพียงแต่เธอรู้ดีว่าการกินเป็นสัญชาตญาณในการเอาชีวิตรอดของมนุษย์ ในที่สุดลูกจะยอมกินนมผงแน่นอน
เธอก็ไม่กังวลมากว่าเขาจะไม่ต้องการแม่หลังจากดื่มนมผงหนึ่งมื้อ ถึงอย่างไรเขาก็ดื่มนมแม่จนเคยชิน
อาการปวดท้องของเธอเล็กน้อยมาก พักสักสองสามวันก็หายดี
“ใช่ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร แต่หวังว่าเขาจะดื่ม”เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจ ตอนนี้นมผงชงเสร็จเรียบร้อย
เด็กตัวเล็กเช่นนี้ เซี่ยชีหรั่นไม่รู้วิธีการป้อนอาหาร พี่เลี้ยงมารับเด็กไป นำจุกนมใส่เข้าไปในปากของเย่เจิ้งเหิง
เหมือนคราวที่แล้ว เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงจุกนมก็ส่ายหัวดิ้นไปมา ไม่ยอมดื่ม แถมยังร้องไห้หนักขึ้นมาก
เซี่ยชีหรั่นจึงรู้ได้ทันทีว่าแท้จริงแล้วเด็กไม่ได้เลือกรสชาติของนมผง แต่เขาปฏิเสธขวดนม
ก่อนเย่เชินหลินไปได้มอบงานให้แก่พ่อบ้าน ถ้าหากลูกร้องได้อย่างรุนแรง ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหน ขอให้โทรหาเขาทันทีเพื่อรายงานให้เขาทราบ
“คุณนายเย่ ตอนนี้ผมต้องโทรหาคุณเย่เพื่อรายงานสถานการณ์ของคุณหนู เขาสั่งให้ผมต้องทำแบบนี้ครับ”
เดิมทีเซี่ยชีหรั่นไม่ต้องการให้เรื่องในบ้านไปรบกวนเย่เชินหลิน เพียงแค่เรื่องนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับลูก เธอก็ไม่อาจตัดสินใจได้ด้วยตนเอง จึงทำได้เพียงพยักหน้า ปล่อยให้เขาไปโทรศัพท์
เธอก็อยากดูว่าเย่เชินหลินจะสามารถคิดหาวิธีทำให้ลูกหยุดร้องได้หรือไม่
พ่อบ้านต่อสายโทรศัพท์ แต่เย่เชินหลินกลับไม่รับสาย
“ฉันคิดว่าหากไม่ได้ผลจริงๆก็ไม่ต้องใช้จุกนม ออกไปหาช้อนคันเล็กๆ ลองใช้ช้อนป้อนดูแล้วกัน”ติดต่อเย่เชินหลินไม่ได้ เซี่ยชีหรั่นต้องคิดหาวิธีอย่างอื่นอีกครั้ง
ทันใดนั้นเธอก็คิดขึ้นมาได้ว่ามีเด็กหลายคนกินยาและดื่มน้ำแบบนี้ เย่เจิ้งเหิงก็ดื่มน้ำแบบนี้ เขาคงไม่ปฏิเสธช้อนแน่ๆ
ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ส้งหลิงหลิงมองดูเซี่ยชีหรั่นยุ่งไปยุ่งมาอย่างเงียบๆ ใบหน้าของเธอมีความกังวลอย่างมาก
คิดไม่ถึงว่าเซี่ยชีหรั่นจะนึกขึ้นได้ถึงวิธีการป้อนนมผงด้วยช้อน ใจจริงเธออยากขัดขวางไม่ให้เธอลองดู เพียงแต่หากเธอขัดขวางก็จะเห็นได้ชัดเจนว่าเธอจงใจ
“จริงด้วย จริงด้วย คุณนายเย่ฉลาดจริงๆ ทำไมฉันนึกไม่ถึงเลย” พี่เลี้ยงคนนั้นพูดขึ้นมา รีบไปหยิบช้อนเล็กของเย่เจิ้งเหิง
ถึงแม้เขาจะยังไม่ชอบ แต่ในที่สุดก็ยังดื่มเล็กน้อย
ดื่มไปร้องไป ร้องไปดื่มไป สถานการณ์กลับเริ่มดีขึ้นมาบ้าง
พ่อบ้านจึงโทรศัพท์หาเย่เชินหลินอีกครั้ง ก็ยังคงไม่รับสาย ผ่านไปไม่นาน สายจากเย่เชินหลินก็โทรกลับมา
“คุณเย่ วันนี้คุณส้งท้องไส้ไม่ดีขึ้นมากะทันหัน เธอไม่กล้าให้นมคุณหนู คุณหนูจึงร้องไห้”
“อะไรนะ？ทำไมถึงท้องไส้ไม่ดีขึ้นมากะทันหัน？อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้ ลูกยังร้องไห้อยู่ไหม？”เย่เชินหลินรีบถามอย่างร้อนใจ ปลายสายของเขาได้ยินเสียงร้องไห้รางๆของเย่เจิ้งเหิง
“เดิมทีร้องไห้มาตลอด ร้องอย่างรุนแรงมาก แถมยังไม่ยอมกินนมผง หลังจากนั้นคุณนายเย่จึงคิดวิธีที่ดี โดยการใช้ช้อนเล็กป้อนนมผงให้แก่เขา เขาดื่มไปบ้าง จึงไม่ร้องไห้ขนาดนั้นแล้ว”พ่อบ้านฉวยโอกาสช่วยพูดให้เซี่ยชีหรั่น เพื่อทำให้เย่เชินหลินรู้ว่านี่เป็นเครดิตของเซี่ยชีหรั่นที่เกลี้ยกล่อมเด็กร้องไห้ ตรงกันข้าม ส้งหลิงหลิงกลับไม่ทำอะไรเลย
“ฉันเข้าใจแล้ว！สั่งให้คนดูเอาไว้ อีกสักพักป้อนเขาอีกรอบ เพื่อรับรองให้แน่ใจว่าเด็กจะไม่ร้องไห้มากเกินไป”เย่เชินหลินกำชับพ่อบ้าน
“ครับ คุณเย่！” พ่อบ้านรับปากเสร็จ โทรศัพท์ก็ตัดสายไปเรียบร้อย
“เชินหลินพูดว่าอะไรบ้าง？ เขาจะกลับมาไหม？” ส้งหลิงหลิงถามอย่างกระสับกระส่าย
“เกรงว่าจะไม่กลับมา คุณเย่เพียงแค่พูดว่าให้พี่เลี้ยงผลัดกันมาป้อนนมคุณหนูแบบนี้ ต้องรับรองให้แน่ใจว่าเขาจะไม่ร้องไห้มากเกินไป”
“พวกแกทั้งหมด ได้ยินแล้วใช่ไหม ทำตามคำสั่งของคุณเย่ อย่าทำให้ลูกของเขาร้องไห้อยู่ตลอดเวลา”ส้งหลิงหลิงเก็บอารมณ์ผิดหวัง ออกคำสั่ง
บรรดาพี่เลี้ยงขานตอบอย่างพร้อมเพรียงกัน ：“ค่ะ คุณส้ง”
“เบาเสียงหน่อย อย่าทำให้ตูตูตกใจ”เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงเบา
ถึงแม้ว่าเด็กจะไม่ร้องไห้อย่างรุนแรงแล้วก็ตาม เซี่ยชีหรั่นก็ยังคงกังวลใจ ช้อนเล็กแบบนี้ป้อนนมเข้าไปได้เพียงนิดเดียว อีกทั้งยังเย็นได้ง่าย
เซี่ยชีหรั่นไม่กลับไปกินข้าว เธอยังคงเป็นห่วงเด็กคนนี้
ก่อนเซี่ยชีหรั่นเลิกงาน เย่เจิ้งเหิงกินนมมาแล้ว ตอนนี้ก็ไม่ได้หิวมาก กินนมผงเล็กน้อย ร้องไห้จนเหนื่อย ก็นอนหลับปุ่ย
“คุณนายเย่ คุณไปกินข้าวเถอะครับ ตรงนี้ให้ผมจัดการเอง” พ่อบ้านพูด
“ฉันก็กินเกือบอิ่มแล้ว คงไม่กินแล้วล่ะ ฉันจะอยู่ที่นี่ดู กลัวเด็กกินไม่อิ่มแล้วตื่นขึ้นมา”
พ่อบ้านคิดอยากพูดโน้มน้าวต่ออีก แต่ดูท่าทางของเซี่ยชีหรั่นที่ตั้งใจมากๆ จึงรู้ว่าพูดโน้มน้าวก็คงไม่ได้ผล ทำได้เพียงปล่อยผ่านไป
อันที่จริงเขารู้สึกทอดถอนใจ ก่อนหน้านี้เขาเคยเกลี้ยกล่อมเธอให้อยู่ห่างจากเด็กคนนี้สักหน่อยเพื่อไม่ให้เกิดปัญหา อย่างไรก็ตามเธอมีจิตใจที่ดีเกินไป เขากังวลว่าสักวันเธออาจตกที่นั่งลำบาก
แม้แต่เรื่องในวันนี้ ส้งหลิงหลิงท้องไส้มีปัญหา นั่นคือเธอจงใจให้ตนเองเป็น
อันที่จริงพ่อบ้านเดาไม่ออกว่าส้งหลิงหลิงทำให้ตนเองท้องไส้มีปัญหาเพราะมีเจตนาอย่างไร เธอไม่รู้ว่าหากลูกไม่ต้องดื่มนมจากเธอขึ้นมาจริงๆ สถานการณ์ของเธอจะยิ่งแย่ลงหรอ？
หรือว่าเธอต้องการให้ลูกกินอะไรโดยไม่มีใครรู้ เพื่อทำร้ายเขา แล้วใส่ร้ายเซี่ยชีหรั่น？
ภรรยาของพ่อบ้านมักพูดถึงเรื่องการต่อสู้ในวังตลอด อยู่ดีๆเขาก็นึกขึ้นมาโดยปริยาย
เพียงแต่เขามองดูนมผงเหล่านั้นที่เปิดถุงออก พี่เลี้ยงชงต่อหน้าพวกเขา น่าจะไม่มีโอกาสทำกลอุบายใดๆ
มองดูแล้วเซี่ยชีหรั่นก็ทำถูกต้อง เธอเฝ้าอยู่ในนี้ ส้งหลิงหลิงจะได้ไม่มีโอกาสโทษคนอื่น
หลังจากโม่เสี่ยวหนงกินข้าวเสร็จก็ขึ้นมาชั้นบนและเดินไปเดินมา เห็นเด็กไม่เป็นอะไรแล้วจึงลากเซี่ยชีหรั่นออกไป