สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 761 สาวใช้ตัวแสบ 665

ตอนที่ 761 สาวใช้ตัวแสบ 665
เป้าหมายของพ่อบ้านบรรลุเรียบร้อย เขาจึงขี้เกียจยุ่งเรื่องของเธออีกต่อไป
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ คุณส้งค่อยๆดื่มเถอะ ผมยังมีธุระด้านนอก คงต้องขอตัวก่อน” พ่อบ้านนำซุปถั่วเขียววางลงบนโต๊ะข้างเตียง แล้วจึงหันหลังเดินจากไป
หลังจากเขาออกไป ส้งหลิงหลิงกลับจ้องมองชามซุปถั่วเขียวไม่ขยับ พี่เลี้ยงที่มีความเป็นมืออาชีพเดินขึ้นมา พูดกับเธอว่า：“คุณส้ง คุณจะไม่ถือโอกาสดื่มตอนร้อนๆหรอคะ？”
อันที่จริงเธอต้องการเตือนเธอว่า ผู้หญิงที่เพิ่งจะคลอดลูกควรจะกินของร้อนๆ
ส้งหลิงหลิงจะไม่รู้ว่าตนเองจะต้องกินของตอนร้อนๆได้อย่างไร แต่เพื่อเธอจะได้บรรลุเป้าหมาย ถึงตั้งใจอยากกินของเย็นๆ
“ร้อน รอเย็นก่อนแล้วค่อยกิน”ส้งหลิงหลิงพูดอย่างรำคาญ ผู้หญิงคนนั้นเห็นท่าทางของเธอแบบนี้จึงไม่กล้าพูดอะไรอีก
พี่เลี้ยงหลี่ก็อยู่ภายในห้อง เธอมองเห็นส้งหลิงหลิงอยากกินซุปถั่วเขียว แถมยังเป็นซุปถั่วเขียวเย็น รู้สึกไม่เหมาะสม จึงเดินขึ้นมาพูดด้วยเหตุผล
“คุณส้ง ถั่วเขียวมีฤทธิ์เย็น หากรับประทานเย็นๆ เกรงว่าท้องไส้ที่เพิ่งจะคลอดบุตรคงจะทนไม่ไหว นอกจากนี้คุณหนูยังดื่มนมจากคุณ หากท้องไส้ของคุณไม่ดี ฉันกลัวว่าจะส่งผลกระทบต่อเขาด้วย”
สิ่งที่ส้งหลิงหลิงต้องการคือผลลัพธ์ที่ไม่ดี เธอถลึงตา กวาดมองไปที่ พี่เลี้ยงหลี่อย่างเยือกเย็น พูดกับเธออย่างไม่สบอารมณ์ว่า：“ทำไมแกเรื่องเยอะจัง？คนยากจนอย่างพวกแกอยู่ที่บ้านกินของตามที่หนังสือบอกหรอ？ฤทธิ์เย็นอะไรกัน แกรู้เยอะจังเลยนะ ฉันถามแกหน่อย หรือว่าช่วงเวลาหลังคลอดหนึ่งเดือนฉันเป็นเหมือนนักโทษ กินอะไรไม่ได้เลยหรอ？มันจะมากเกินไปขึ้นทุกทีแล้วนะ แถมแกยังมาสั่งสอนฉัน แกเบื่อชีวิตแล้วใช่ไหม？”
……
คำพูดที่รุนแรงของส้งหลิงหลิงทำให้พี่เลี้ยงหลี่ไม่กล้าพูดอะไรอีก เธอมองเห็นส้งหลิงหลิงโกรธจริงๆ จึงขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า：“ขอโทษค่ะคุณส้ง ฉันพูดมากไปเอง”
แม้ว่าเธอพูดขอโทษแล้ว แต่ความโกรธของส้งหลิงหลิงยังคงคุกรุ่น ถามเธออย่างเหน็บแนมว่า：“ไอ๊หยา อย่ามาทำเป็นขอโทษ มันไม่น่าให้อภัย แกคิดว่าเป็นคนใกล้ชิดของคุณนายเย่ใช่ไหม？ดังนั้นจึงมีสิทธิก้าวก่ายเรื่องของฉัน คิดว่าแกคือเจ้านาย ฉันคือคนรับใช้”
พี่เลี้ยงหลี่รีบส่ายหน้า พูดว่า：“คุณส้ง ฉันผิดไปแล้วจริงๆ จากนี้ไปฉันจะไม่พูดมากแล้ว”
ส้งหลิงหลิงจ้องตาแข็ง คำรามอย่างโกรธเกรี้ยว：“รู้ว่าผิดก็ไสหัวออกไปซะ！ ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก！ลูกของฉันแกก็ห้ามอุ้ม！ ออกไป！
สีหน้าของพี่เลี้ยงหลี่ไม่สู้ดีนัก ผู้คนมากมายต่างมองมาที่เธอ น้ำตาของเธอร่วงหล่นลงมาทีละหยด
“ยังไม่ไสหัวไปอีก หรือฉันยังพูดไม่ชัดเจน？”
“ฉัน……”พี่เลี้ยงหลี่กัดริมฝีปาก อยากจะพูดอะไรบางอย่างที่ตอนนี้เธอจะต้องออกไป
แต่เธอไม่เต็มใจที่จะจากไปเช่นนี้ ทำได้เพียงคิดอยู่ในใจว่า เธอควรจะให้คุณเย่กับคุณนายเย่รู้ว่าส้งหลิงหลิงเป็นคนอย่างไร
เธอไม่พูดจาสักประโยค เดินออกมาอย่างเงียบๆ
“พวกแกเห็นแล้วใช่ไหม？นับจากวันนี้เก็บปากเก็บคำเมื่ออยู่ต่อหน้าฉัน！อย่าคิดว่าตอนนี้ฉันไม่ใช่คุณนายเย่ พวกแกจะแอบหัวเราะลับหลังฉัน ถึงแม้ฉันจะไม่นับว่าเป็นคุณนาย แต่อย่างน้อยฉันก็ยังเป็นแม่ของลูกเขา หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล ไม่มีใครบอกได้แน่นอน ให้กำลังใจฉัน อย่ายั่วโมโหฉัน！อย่ามาหาเรื่องหาราวให้ฉัน！”
“ค่ะ คุณส้ง！”ใครก็ไม่อยากจะโดนด่าจนน่าอับอายเหมือนพี่เลี้ยงหลี่ทุกคนตอบพร้อมเพรียงกัน ส้งหลิงหลิงยกริมฝีปากขึ้นด้วยความพอใจ
ตั้งแต่เด็กเธอคือลูกสาวคนโตของบ้านที่มีฐานะ จึงรู้ว่าบางคนที่ฐานะต้อยต่ำ ต้องสั่งสอนสักหน่อย ถึงจะเชื่อฟังอย่างว่านอนสอนง่าย
เธอหลับตาและล้มตัวลงนอน แกล้งทำเป็นหลับ
คนเหล่านั้นไม่กล้ารบกวนเธอ จึงออกไปอย่างเงียบๆ เหลือเพียงสองคนที่เข้าเวรที่อยู่ข้างนอก รอส้งหลิงหลิงเรียก พวกเธอจึงจะเข้ามา
ส้งหลิงหลิงรอจนซุปถั่วเขียวเย็นสนิทก่อนจึงเริ่มกินเข้าไป แถมยังกินอย่างรีบร้อน
เธอรู้ว่าท้องไส้ของคนที่เพิ่งคลอดลูกนั้นอ่อนแอ เกิดปัญหาได้ง่าย
หลังจากกินซุปถั่วเขียว เธอเฝ้าดูท้องของเธอตอบสนอง แต่เมื่อเทียบกับปกติก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงมาก
เมื่อคิดไปคิดมา เธอสั่งพ่อบ้านอีกครั้ง เพื่อให้คนเตรียมซุปขาหมูถั่วเหลือง ขาหมูคือของเรียกน้ำนม ทุกคนต่างรู้ดี ดังนั้นครั้งนี้พ่อบ้านจึงไม่ขัดขวาง
เดิมทีการดื่มซุปร้อนสามารถช่วยเรียกน้ำนมได้ ส้งหลิงหลิงก็รอจนซุปขาหมูเย็นลงจึงค่อยเริ่มกิน เธอไม่เชื่อว่าเธอจะไม่สามารถทำให้มันเกิดปัญหาขึ้นมาได้
ตั้งแต่เที่ยงวัน ส้งหลิงหลิงกลิ้งไปกลิ้งมา จนถึงบ่ายก็ยังไม่เกิดอะไรขึ้น
เมื่อเย่เจิ้งเหิงตื่นขึ้น เธอป้อนนมตามปกติ เมื่อลูกน้อยดื่มนมเสร็จก็ไม่มีอาการผิดปกติ เธอรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย
ต้องการเดิมพันอีกครั้ง เพื่อให้สถานการณ์รุนแรงขึ้น เธอคิดหน้าคิดหลังแต่กลับไม่กล้าทำ ปัญหาเล็กน้อยไม่อยากทำให้รุนแรง หากเกิดเรื่องบานปลายขึ้นมาจริงๆ ลูกดื่มนมของเธอไม่ได้ เธอคงจะกลายเป็นขโมยไก่ไม่ได้ เสียข้าวสารอีกกำมือ
ส้งหลิงหลิงนอนลงบนเตียงหลังจากให้นมเสร็จ ลองคิดคาดคะเนอีกครั้ง แผนการในวันนี้ทำได้เพียงเท่านี้ ต่อจากนี้ต้องจับตาดู
……
รถของหลี่เหอไท้ตามติดรถของเซี่ยชีหรั่น ตรงมาที่ประตูคฤหาสน์และจอดลง
เซี่ยชีหรั่นก็สั่งให้รถของเธอจอด เธอลงจากรถพูดกับหลี่เหอไท้ประโยคสองประโยค อันที่จริงคิดอยากเชิญเขาเข้าไปรับประทานอาหารเย็นในบ้าน เนื่องจากเขามานัดกับจงหยุนซาง เธอจึงล้มเลิกความตั้งใจ
“รีบเข้าไปเถอะ เธอเข้าไปพี่ก็จะกลับแล้ว” หลี่เหอไท้พูด เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า
ในใจของเธอมีคำขอบคุณอยู่มากมาย แต่กลับไม่กล้าพูดออกมา เธอรู้ว่าหลี่เหอไท้ทำแบบนี้ ไม่ได้อยากฟังเธอพูดขอบคุณ
ครั้งที่แล้วเธอพูดขอบคุณ เขายังไม่ค่อยชอบใจ
เธอทำได้เพียงยิ้มบางๆกลับเข้าไปในรถ จากนั้นรถก็ค่อยๆขับเข้าไปในบ้านอย่างช้าๆ ประตูใหญ่ปิดลงอีกครั้ง หลี่เหอไท้จึงจากไป
หลังจากเซี่ยชีหรั่นกลับมาถึงคฤหาสน์ พ่อบ้านออกมาต้อนรับ แจ้งว่าอาหารเย็นพร้อมแล้ว
“ขอบคุณ ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ดูตูตูแล้วจะมากินข้าว” เซี่ยชีหรั่นยิ้มบางๆพูดออกมา
เธอคิดว่าเย่เชินหลินไม่อยู่บ้าน เธอมีหน้าที่ต้องช่วยเขาดูแลทุกอย่างในบ้าน แน่นอนรวมทั้งลูกและส้งหลิงหลิง
เซี่ยชีหรั่นกลับมาที่ห้อง แต่ภายในห้องมีเพียงความว่างเปล่า ไม่ได้เจอกับเย่เชินหลินเมื่อกลับมา ในใจของเธอรู้สึกหดหู่มาก
ไม่เสียเวลาอยู่ในห้องมากเกินไป เธอเปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้านและออกมาจากห้อง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่โม่เสี่ยวหนงกลับมาจากการช็อปปิ้งข้างนอกทั้งวัน จึงตะโกนเรียกพี่สาวจากระยะไกล
“เสี่ยวหนง อาหารเย็นเสร็จแล้ว เธอไปล้างมือก่อนนะ ฉันจะขึ้นไปดูข้างบนแล้วจะลงมากินข้าวกับเธอ”
“ขึ้นไปดูข้างบนอีกแล้ว งั้นฉันจะไปกับพี่”โม่เสี่ยวหนงพูด
“ก็ได้ แต่เธออย่าทำอะไรเหมือนครั้งก่อน พี่เขยของเธอไม่อยู่บ้าน ถ้าทุกคนทำเรื่องยุ่ง เขาออกไปทำงานที่ต่างประเทศจะไม่สบายใจเอาได้”
“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว จู้จี้จังเลย ฉันไม่เชื่อฟังพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่”
เซี่ยชีหรั่นดึงมือของโม่เสี่ยวหนง เดินขึ้นชั้นบนด้วยกัน
“คุณนายเย่！”บรรดาสาวใช้ที่พบเจอระหว่างทางต่างพากันเรียกเธอด้วยความเคารพ เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าให้ทีละคน
เมื่อถึงประตูห้องนอนใหญ่ที่ส้งหลิงหลิงพักอยู่ พี่เลี้ยงสองสามคนที่เข้าเวรอยู่ด้านนอก ก็ตะโกนด้วยความเคารพอย่างพร้อมเพรียงกัน：“คุณนายเย่！”
“ขอบคุณ！”
เซี่ยชีหรั่นมองเห็นประตูห้องแขกด้านข้างเปิดอยู่ พี่เลี้ยงนามสกุลหลี่ออกมามองแล้วถอยกลับไป เธอรู้สึกแปลกใจ แต่กลับไม่แสดงสีหน้าออกมา ก้าวผ่านเข้าไปในห้องราวกับไม่เห็นอะไร
“ชีหรั่น เธอกลับมาแล้วหรอ？”ส้งหลิงหลิงปีนขึ้นมาจากเตียง ใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆทักทายเซี่ยชีหรั่น
“กลับมาแล้ว วันนี้เป็นไงบ้าง？เย่เจิ้งเหิงกินเยอะไหม หลับดีไหม？”เซี่ยชีหรั่นถาม แล้วจึงเดินไปที่เตียงเด็ก ก้มลงไปมอง เด็กน้อยกำลังนอนหลับ ไม่แตกต่างจากช่วงเวลาปกติ
ไม่มีอะไรจะดีกว่านี้อีกแล้ว เธอคิด
“ทุกอย่างดีมากๆ ไม่มีเรื่องอะไร เชินหลินไม่อยู่บ้าน ฉันจะต้องดูแลลูกให้ดีแน่นอน เธอก็รู้ว่าเขาเอาใจใส่ลูกขนาดนั้น ถ้าฉันทำลูกร้องไห้ เขาคงต้องด่าว่าฉันจนหน้าดำหน้าแดง”ส้งหลิงหลิงพูดอย่างหัวเราะเยาะตัวเอง
รอยยิ้มบางๆบนใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นแข็งขึ้นเล็กน้อย เมื่อนึกถึงความสนิทสนมของเธอกับเย่เชินหลิน
“ใช่แล้ว นิสัยของเขาแย่มากๆ”เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงเบา
“เธอเป็นไงบ้าง？ รู้สึกไม่สบายร่างกายบ้างไหม？อยากกินอะไรก็ให้บอกพ่อบ้าน หลินน่าจะสั่งพ่อบ้านแล้วว่าให้เขาดูแลเรื่องอาหารการกินของเธอ ”เซี่ยชีหรั่นมองตาส้งหลิงหลิง ใบหน้าของเธอยังโอเค
“ฉันก็สบายดี ถ้ามีอะไรต้องการจะบอกพ่อบ้าน อันที่จริง ตอนเที่ยงฉันกินอะไรไม่ค่อยได้ จึงขอให้พ่อบ้านทำอะไรที่ฉันชอบให้กิน”ส้งหลิงหลิงก็ยิ้มบางๆ บทสนทนาของทั้งสองคนมองดูแล้วเข้ากันได้ดี ไม่เหมือนศัตรูหัวใจเลยสักนิด
เซี่ยชีหรั่นพยายามมีน้ำใจให้มากที่สุด ส่วนส้งหลิงหลิงก็เก็บอาการทั้งหมด เพียงต้องการปั่นหัวผู้คนแค่นั้น
การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของเธอ เซี่ยชีหรั่นไม่ได้คิดมากว่าเธอเปลี่ยนไปจริงๆหรือเปล่า หรือเป็นแผนชั่วคราว หรือมีความคิดอื่น ๆ
เธอรู้ดีว่าคนหนึ่งต้องการป้องกันคนอีกคนหนึ่ง ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเข้าใจความคิดของเธอทั้งหมด
เธอก็ไม่อยากไปวุ่นวายกับความคิดของคนอื่นตามอำเภอใจ เธอต้องการทำในสิ่งที่เธอควรทำได้ดีเท่านั้น
“ฉันแค่ขึ้นมาดู เดิมทีอยากอุ้มตูตู แต่เขาหลับแล้ว งั้นฉันลงไปกินข้าวก่อนแล้วกัน หลังจากกินข้าวเสร็จฉันค่อยมาหาใหม่ มาเล่นกับเขา”
“ดี เธอไปเถอะ อีกสักพักฉันก็จะกินข้างเมื่อกัน”ส้งหลิงหลิงพูด
“พ่อบ้านเตรียมอาหารพร้อมแล้วใช่ไหม？”เซี่ยชีหรั่นถามต่อ
ส้งหลิงหลิงได้ฟังเธอถามแบบนี้ ในใจกลับรู้สึกโมโหมาก เพราะเธอไม่รู้สึกถึงความเป็นห่วงเลยสักนิด รู้สึกแค่เพียงเธอกำลังตั้งใจโอ้อวดตำแหน่งของตนเอง
“ใช่ เตรียมเรียบร้อยแล้ว เขาทำงานได้ไม่ขาดตกบกพร่องมาก”ส้งหลิงหลิงลุกขึ้นไปพลาง ยิ้มตอบคำถามเซี่ยชีหรั่นไปพลาง
เธอเดินไปที่ข้างเตียงเด็กมองดูเย่เจิ้งเหิง ช่วยเขาห่มผ้าฝืนเล็กๆ จากนั้นจ้องมองลูกด้วยความรักใคร่เอ็นดู มองอยู่สักพักหนึ่ง
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้หยุดอยู่ตรงนั้นต่อ พูดกับเธอจบก็เดินออกมา
ครั้งนี้โม่เสี่ยวหนงไม่ได้พูดต่อล้อต่อเถียงกับใครอย่างแท้จริง เมื่อตอนเดินเข้ามาในห้อง เธอทำแค่เพียงมองส้งหลิงหลิงอย่างเย็นชา
“พี่ วันนี้ฉันไม่ได้พูดจาส่งเดชเลยใช่ไหม？”ตอนลงมาชั้นล่างโม่เสี่ยวหนงพูดขึ้นมา
“ก็ว่าอยู่ทำไมเธอไม่พูดไม่จา น้องสาวของฉันตอนเงียบสวยที่สุด”เซี่ยชีหรั่นตอบคำถามโม่เสี่ยวหนงไปพลาง ในใจกลับนึกถึงพี่เลี้ยงหลี่เนื่องจากตอนเธอออกมา พี่เลี้ยงหลี่มองเธออีกครั้งจากห้องพักของพี่เลี้ยง