สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 765 สาวใช้ตัวแสบ 669

ตอนที่ 765 สาวใช้ตัวแสบ 669
แต่นึกถึงหลังจากที่เธอจากไป เมื่อคนอื่นพูดถึงเธอ ต่างคงพูดว่าเธอไม่ซื่อสัตย์ ในใจของเธอเจ็บปวดมาก
เธอยอมได้เงินน้อยกว่าหนึ่งเดือน เธอก็ไม่อยากถูกคนพูดสุ่มสี่สุ่มห้า！
“คุณเย่ ฉันไม่ต้องการขอเงินเดือนเพิ่ม ฉันไม่อยากจากไปอย่างคลุมเครือ ฉันไม่ได้โกหก ทุกอย่างที่ฉันพูดคือเรื่องจริง”พี่เลี้ยงหลี่เงยหน้าขึ้น พูดอย่างดื้อรั้น
สีหน้าของเย่เชินหลินยิ่งเย็นชาขึ้น เขามองไปที่พี่เลี้ยงหลี่อย่างกดดัน สายตาค่อนข้างจะไม่พอใจ
ในชีวิตของพี่เลี้ยงหลี่ไม่เคยพบผู้ชายที่สง่างามเช่นนี้มาก่อน การถูกเขามองแบบนี้ เดิมทีเธอมีสติครบถ้วน กลับตื่นตระหนก เหมือนเธอทำเรื่องอะไรผิดมาสักอย่าง
แน่นอนว่าเซี่ยชีหรั่นก็สังเกตเห็นแววตาของเย่เชินหลิน ชัดเจนว่าเขาตั้งใจทำให้พี่เลี้ยงหลี่ตกใจกลัว เพื่อให้เธอเงียบปาก
เย่เชินหลิน แท้จริงคุณเป็นอะไร？
“ไปซะ！ถ้ายังไม่ไปอีก ฉันจะนับแค่จำนวนวันที่เธอทำงาน！”เย่เชินหลินพูดอย่างไม่สนใจ
“นี่มันอะไรกัน？เย่เชินหลิน คุณไม่กล้าฟังเธอพูดอะไรหรอ？ไม่กล้ายอมรับว่าส้งหลิงหลิงทำอะไรลงไป？”เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้นมองเย่เชินหลิน ใบหน้าเล็กๆเย็นชาราวกับน้ำค้างแข็ง
พี่เลี้ยงหลี่รู้สึกหวาดกลัว อีกใจหนึ่งก็กังวลแทนเซี่ยชีหรั่น
ในตระกูลเย่ คุณเย่คนนี้คือเจ้าของบ้านหลังนี้ ถึงแม้ผู้คนต่างให้ความเคารพคุณนายเย่คนนี้ แต่ถึงอย่างไรเธอก็ยังเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งของเขา จะไปเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้อย่างไร
พี่เลี้ยงหลี่ดึงแขนของเซี่ยชีหรั่น พูดเสียงเบา：“ช่างมันเถอะค่ะ คุณนายเย่ บางทีฉันอาจจะทำอะไรผิด ฉันไปแล้ว คุณอย่าทะเลาะกับคุณเย่เลยค่ะ”
“เธออย่ากลัว ฉันพูดแล้วว่าในเธออยู่ที่นี่เธอก็ต้องอยู่ที่นี่ ถ้าคำพูดของฉันคุณนายเย่คนนี้เชื่อถือไม่ได้ ฉันอยู่ที่นี่ก็ไม่มีความหมาย มีคนต้องการให้เธอไป ฉันก็จะไปกับเธอ！”เซี่ยชีหรั่นหันหลังกลับ ปลอบโยนพี่เลี้ยงหลี่แสดงให้เย่เชินหลินเห็นจากด้านข้างว่าเธอมีท่าทีแน่วแน่
เย่เชินหลินคิ้วขมวดมาโดยตลอด ถอนหายใจสองสามครั้งในใจ คิดว่า เรื่องเล็กน้อยแบบนี้ ทำไมคุณถึงได้ดื้อรั้นขนาดนี้นะ
“คุณกับเธอสองคนพูดไม่เหมือนกัน วันนี้เธอยังพูดเรื่องแย่ๆของส้งหลิงหลิงต่อหน้าพี่เลี้ยงมากมาย ส้งหลิงหลิงก็นับว่าเป็นหนึ่งในนายจ้างของเธอ เธอทำแบบนี้จะไม่สามารถกล่าวได้ว่ามีการประพฤติมิชอบหรอ？ทำไมคุณต้องปกป้องเธอด้วย？”เย่เชินหลินถามเซี่ยชีหรั่นกลับไป
เซี่ยชีหรั่นหัวเราะอย่างเย็นชา พูดว่า：คำพูดและการกระทำของคุณส้งมีปัญหามาตั้งแต่ไหนแต่ไร แม้แต่สุขภาพลูกของตนเองก็สามารถเพิกเฉยได้ ฉันไม่คิดว่าการที่คนอื่นพูดถึงเธอจะเป็นการประพฤติที่ไม่เหมาะสม”
อันที่จริงในใจของเซี่ยชีหรั่นก็ไม่เห็นด้วยที่พี่เลี้ยงหลี่พูดเรื่องแย่ๆของส้งหลิงหลิงกับคนอื่น แต่เรื่องมาถึงตรงนี้ เธอพิจารณาจากประเด็นใหญ่ รู้สึกว่าเธอได้รับความไม่เป็นธรรม จึงพูดกับคนอื่นแบบนี้ แม้ว่าจะไม่เหมาะสมก็ตาม แต่ความผิดของพี่เลี้ยงหลี่ก็เทียบไม่ได้กับส้งหลิงหลิง
“เอาเถอะ！ผมยังต้องรีบไปฝานหลาย ไม่สามารถเสียเวลาอยู่ที่นี่ได้ตลอดคุณหลี่ เชิญ！”เย่เชินหลินส่งเสียงเบาๆให้พี่เลี้ยงหลี่เซี่ยชีหรั่นรีบก้าวขึ้นไปขวางเธอไว้อีกครั้ง เผชิญหน้ากับเย่เชินหลินด้วยสายตาเย็นชา
“เย่เชินหลิน คุณหมายความว่าฉันไม่มีอำนาจในบ้านหลังนี้แล้วใช่ไหม？คุณยืนกรานที่จะเชื่อส้งหลิงหลิง ไม่มีทางเชื่อความจริงที่คุณหลี่พูด และไม่เชื่อฉัน ใช่ไหม？”เซี่ยชีหรั่นถามอย่างกดดัน น้ำเสียงของเธอแข็งกร้าว ไร้ซึ่งทางหนีทีไล่
เรื่องในวันนี้ เธอจริงจังมาก
เธอแค่ต้องการความชัดเจน ว่าทำไมเย่เชินหลินจึงได้ปกป้องส้งหลิงหลิงแบบนี้ หรือเขาไม่รู้ว่าส้งหลิงหลิงทำร้ายลูก？
“คิดอะไรของคุณ ผมจะไม่เชื่อคุณได้ยังไง เอาล่ะ พอได้แล้ว ไปกินข้าวเช้าดีไหม？ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ！”เย่เชินหลินยื่นแขนออกไป จับมือเซี่ยชีหรั่น แต่กลับโดนเธอขยับหนีด้วยสีหน้าเย็นชาอีกครั้ง
“ฉันไม่หยุด คุณก็รู้ดีว่าฉันจะไม่พอแค่นี้ คุณรู้ว่าคุณหลี่พูดความจริง ทำไมคุณต้องปกป้องส้งหลิงหลิง？คุณให้ความสำคัญกับลูกของคุณขนาดนั้น เธอจงใจทำให้ท้องไส้ไม่ดีเพื่อสร้างเรื่องขึ้นมา แต่คุณยังปล่อยเธอไปแบบนี้ ไม่ไล่เธอออกไป คุณกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่？”เซี่ยชีหรั่นพูดใส่เป็นชุด น้ำเสียงก็ยิ่งโมโหขึ้นเรื่อยๆ
น้อยมากที่เธอจะโมโหแบบนี้ หากไม่เกี่ยวกับปัญหาของหลักการที่ยึดถือ เธอจะไม่เป็นแบบนี้
“ชีหรั่น คุณอย่าฟังความจากเธอข้างเดียวสิ ทำไมคุณถึงไม่คิดบ้าง ไม่ว่าจะพูดอย่างไรส้งหลิงหลิงก็คือแม่ เธอจะไม่สนใจสุขภาพของลูกได้อย่างไรกัน นอกจากนี้ผมได้ตรวจสอบแล้ว เธอพูดว่าอยากกินซุปถั่วเขียวจริง คุณก็เห็นว่าตอนนี้อากาศร้อนมาก เธอเพิ่งจะคลอดลูก ลมจากแอร์ก็ส่งผลเสียต่อร่างกาย เธอต้องอดทนกับอากาศร้อนและให้นมลูก เธอร้อนมากจริงๆ อยากกินซุปถั่วเขียวคลายความร้อน ต้องการที่จะใช้สิ่งนี้เพื่อบรรเทาความร้อนของลูก ตนเองไม่ได้มีปัญหาอะไร ผมไม่ได้บอกว่าพี่เลี้ยงสองคนไม่เคยพูดแนะนำ พูดเตือน พวกเธอแนะนำแล้วจริงๆ แต่เธออาจไม่ได้ใส่ใจ คนไม่ใช่นักปราชญ์ แม่คนไหนทำได้ 100% บ้าง คิดถึงลูกทุกวินาที และตัดสินใจถูกต้องเสมอ？”
คำพูดของเย่เชินหลินดูเหมือนไม่มีปัญหาอะไร หากคนที่เขาอธิบายเปลี่ยนเป็นคนอื่น เซี่ยชีหรั่นจะเชื่ออย่างแน่นอน แต่น่าเสียดายที่ฝ่ายตรงข้ามคือส้งหลิงหลิง ตอนลูกร้องไห้เมื่อวาน เธอเซี่ยชีหรั่นมองเห็นอย่างชัดเจนอยู่ข้างๆ
สำหรับเธอการที่ลูกร้องไห้ ชัดเจนว่าไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย แม้แต่น้ำตาก็คือการเสแสร้ง
เธอก็เคยคิดว่าส้งหลิงหลิงจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น เธอก็เคยหวังว่าลูกของผู้ชายที่เธอรักจะมีแม่ที่ดี แต่เธอรู้สึกว่าตอนนั้นเธอไร้เดียงสามาก บางทีเธออาจจะยังใจดีไม่พอ ไม่สามารถมีเมตตาได้ คิดว่าตนเองจะสามารถเปลี่ยนแปลงคนเลวร้ายแบบส้งหลิงหลิงได้
ตอนนี้เธอมีเพียงความคิดเดียว แม่ที่เหมือนงูพิษตัวนี้ไม่สมควรอยู่กับลูก เธอจะนำความหายนะมาสู่เด็กเท่านั้น
“เย่เชินหลิน คุณเชื่อจริงๆว่าส้งหลิงหลิงไม่ได้ตั้งใจหรอ？ฉันจะบอกคุณให้นะ เธอไม่ได้ทำแค่ครั้งแรก ครั้งก่อนคุณหลี่คนนี้ก็พูดกับฉันแล้ว ตอนลูกตื่น เธอจงใจไม่ให้นมลูก ในคืนนั้นที่เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเสด็จมา คุณหลี่พูดว่าเด็กหิวนม ส้งหลิงหลิงพูดว่าลูกเพิ่งจะกินนมไปได้ไม่นาน ยังไม่หิว เธอยังใส่ร้ายป้ายสีเธอกลับ พูดว่าเธอจงใจเอาหน้า”
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว เซี่ยชีหรั่นคิดว่าเขาจะรู้แจ้งกระจ่างในทันที คิดว่าเขาจะโมโหจนขึ้นไปถามส้งหลิงหลิงข้างบน และไล่เธอออกไปจากที่นี้
เขาเพียงแค่ขมวดคิ้ว จากนั้นพูดอย่างใจเย็นมาก：“สองเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับคุณหลี่แบบนี้ ดังนั้นผมจะบอกว่า เธออยู่ที่นี่สร้างความวุ่นวายไม่จบไม่สิ้น ความอคติของคุณที่มีต่อส้งหลิงหลิง เป็นเพราะฟังคำพูดของคนอื่น”
เซี่ยชีหรั่นคิดไม่ถึงจริงๆว่าจะกลายเป็นแบบนี้ ทำไมเย่เชินหลินถึงไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด เขาแค่แกล้งทำเป็นหูหนวก หรือแท้จริงเขาเป็นอะไรกันแน่？
ไม่ต้องพูดว่าเธอรู้สึกอึดอัดใจมากแค่ไหน เหมือนโดนหินก้อนหนึ่งกดทับเอาไว้ เต็มไปด้วยความทุกข์ใจ จนแทบไม่อยากหายใจ
“ฉันฟังความข้างเดียว？ฉันมีอคติต่อส้งหลิงหลิง？เย่เชินหลิน ถ้าฉันมีอคติกับเธอจริง ฉันจะปล่อยให้คุณเก็บเธอไว้ที่นี่หลังคลอดหรอ？ถ้าฉันมีอคติกับเธอ ฉันจะเลี้ยงลูกของเธอเหมือนคลอดออกมาเองหรอ？ใช่ ฉันมีอคติ ฉันรู้ว่าแต่ก่อนเธอทำเรื่องที่ไม่สมควร แต่ฉันคิดว่าเธอจะเปลี่ยนได้ ฉันหวังว่าเธอจะกลับตัวกลับใจ นั่นคือโชคดีของลูก และก็เป็นโชคดีของตระกูลเย่ แต่คุณดูสิว่าตอนนี้เธอทำอะไร？เธอจงใจทำให้ท้องไส้ไม่ดีเพื่อจะไม่สามารถให้นมลูก คิดหาวิธีใส่ร้ายฉัน แต่คุณกลับไม่สนใจและปล่อยผ่านไปเนี่ยนะ？คุณทำแบบนี้ รักลูกจริงๆหรือเปล่า？ไม่รู้ว่าคุณทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปได้ยังไง ฉันไม่รู้ว่าควรจะต้องทำอะไรอีก？”เสียงของเซี่ยชีหรั่นดังขึ้นเรื่อยๆ น้ำเสียงยิ่งกดดัน
“เด็กโง่ คุณคิดมากเกินไป เอาเถอะ ตอนนี้ผมไม่มีเวลากินข้าวเป็นเพื่อนคุณแล้วล่ะ ผมต้องไปแล้ว เอาเป็นว่าถ้าคุณหลี่คนนี้อยู่ในบ้านจะไม่ใช่เรื่องที่ดี ผมไม่สามารถปล่อยเธอให้อยู่ต่อไปได้ เรื่องอื่นคุณสามารถตัดสินใจได้ ยกเว้นเรื่องนี้ คนคนนี้ ผมไม่อนุญาตให้เก็บเอาไว้”
เย่เชินหลินพูดเสร็จ ก็เดินจากไป
เขาไม่สามารถฟังได้อีกต่อไป หากเขาฟังต่อ คงจะพุ่งขึ้นไปลากส้งหลิงหลิงลงมาจากชั้นบน ไล่เธอออกไป
แต่เขาทำแบบนั้นไม่ได้ ลูกยังบอบบางมาก เขาไม่อาจปล่อยให้ลูกได้รับความเสี่ยงแม้แต่น้อย
ส้งหลิงหลิงถูกกักบริเวณที่นี่ หลังจากนี้อาหารทุกจานต้องตรงตามมาตรฐาน อีกอย่าง เขาก็ได้กำชับพ่อบ้านให้ดูส้งหลิงหลิงกินของในขณะที่ยังร้อนอยู่
ถ้าเธอคิดจะใช้วิธีการสกปรกอีก ก็คงไร้หนทาง
อนึ่ง เขาเพิ่งจะเตือนส้งหลิงหลิงไปอีกหนึ่งครั้ง
เขาพูดว่าลูกได้ลองกินนมผงแล้ว หากเธอยังไม่รู้จักทะนุถนอม เขาจะคิดหาวิธีให้ลูกเลิกนมแม่
ส้งหลิงหลิงเป็นคนฉลาด เขารู้ว่า อย่างน้อยในช่วงเวลานี้เธอจะไม่กล้าทำเรื่องอะไร
ปัญหาโครงการน้ำมันทางประเทศฝานหลายค่อนข้างมีผลกระทบหนัก เขาแทบจะสรุปได้ว่าเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยทำอะไรบางอย่างอยู่เบื้องหลัง ต้องการบังคับให้เขายอมแพ้
ตอนนี้เขาเจอทั้งศึกภายนอกและศึกภายใน แถมเมื่อคืนนอนไม่หลับ ตอนนี้อารมณ์ก็ไม่ดีเอามากๆ จนไม่มีแรงจะพูดเกลี้ยกล่อมเซี่ยชีหรั่นแล้ว
เซี่ยชีหรั่นกลับไม่รู้ว่าเขาพบเจออะไรข้างนอกบ้าง ตอนนี้เธอเพียงคิดว่าเขาจากไป ยิ่งไม่รู้ว่าส้งหลิงหลิงจะทำอะไรขึ้นมาอีก
เธอผิดหวังกับการกระทำของเย่เชินหลินมากๆ แต่เขาไม่อธิบายอีกต่อไป นับว่าเป็นการตัดสินใจที่แข็งกร้าว
อะไรที่เรียกว่าเธอสามารถตัดสินใจได้ทั้งหมด แค่เรื่องนี้ คนเพียงคนเดียว เธอไม่สามารถตัดสินใจได้ เธอไม่เคยสนใจว่าตนเองมีสิทธิ์อะไรในคฤหาสน์นี้ และเธอก็ไม่เต็มใจที่จะใช้สิทธิ์ของเธอในฐานะนายหญิง
เธอเพียงแค่ต้องการตัดสินใจเรื่องนี้ เขากลับไม่ยอม เธอจะไม่รู้สึกเศร้าได้อย่างไร
เซี่ยชีหรั่นยืนตัวแข็งอยู่ไกลๆ เธออยากวิ่งตามเย่เชินหลิน ต้องการเรียกชื่อเขา แต่เขาเดินจากไปอย่างดึงดัน ไม่มีร่องรอยของความอาลัยอาวรณ์เลย
ทุกครั้งที่เขากับเธอต้องแยกกัน มักจะจูบเธอก่อนแล้วค่อยไป ครั้งนี้กลับชัดเจนว่าเขาจนปัญญา
เซี่ยชีหรั่นยืนอยู่ตรงที่เดิม มองออกไปอย่างเลื่อนลอย น้ำตาค่อยๆไหลออกมา
หัวใจของเธอเจ็บปวด เจ็บมากๆ ไม่รู้ว่าทำไมจึงรู้สึกร้อนที่ใบหน้า มันช่างตรงกันข้ามกับความเยือกเย็นในใจที่ก่อตัวอย่างชัดเจน