สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 766 สาวใช้ตัวแสบ 670

ตอนที่ 766 สาวใช้ตัวแสบ 670
เซี่ยชีหรั่น เธอนี่เรื่องเยอะจริงๆ ทำไมเธอต้องไปยุ่งเรื่องของลูกชายเขาด้วย นั่นคือลูกชายของเขา ส้งหลิงหลิงคือแม่ของเด็ก บางทีเขาอาจจะเชื่อใจส้งหลิงหลิงมาตั้งแต่ไหนแต่ไร
บางทีเขาอาจจะคิดว่าเธอใช้โอกาสนี้เพื่อขับไล่ส้งหลิงหลิงด้วยซ้ำไป？
เย่เชินหลินจากไปแล้ว ส่วนเซี่ยชีหรั่นยังคงมองอยู่ พี่เลี้ยงหลี่รู้สึกว่าการที่เซี่ยชีหรั่นถูกเย่เชินหลินทิ้งไว้ตรงนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ จนไม่อาจจะบรรยายความละอายใจที่มีออกมาได้
“คุณนายเย่ ขอโทษค่ะ ทั้งหมดคือความผิดของฉัน เห้อ！ฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไง คุณอย่าร้องไห้ได้ไหมคะ？ฉันเห็นคุณร้องไห้ มองเห็นคุณได้รับความไม่เป็นธรรม ฉันยิ่งรู้สึกแย่”
น้ำตาของเซี่ยชีหรั่นไหลออกมา เธอสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามกลั้นน้ำตาที่ไร้ค่า แต่ไม่สามารถทำได้
“ฉันควรต้องขอโทษเธอต่างหาก คุณหลี่ ฉันรับปากเธอแล้ว ว่าจะให้เธออยู่ที่นี่ แต่ฉันกลับทำไม่ได้ เธอเชื่อใจฉัน ถึงได้เล่าเรื่องของส้งหลิงหลิงให้ฉันฟัง แต่ฉันกลับเอาเธอไปเล่าให้คุณเย่ฟัง ทำให้เขาไล่เธอออก เรื่องนี้ฉันต้องเป็นคนที่ควรขอโทษเธอ”
“ไม่ไม่ไม่ คุณนายเย่ คุณอย่าพูดแบบนี้นะคะ ฉันรู้ว่าคุณมีเจตนาที่ดีแต่ไม่มีอำนาจ คุณแค่อยากช่วยฉัน ฉันมองออกค่ะ”พี่เลี้ยงหลี่พูดอย่างลุกลี้ลุกลน พูดจบ เธอรีบก้มลงไปหยิบกระดาษในกระเป๋าของเธอ ช่วยเซี่ยชีหรั่นเช็ดน้ำตา
คนไม่มีอำนาจ เซี่ยชีหรั่นได้ฟังคำนี้ ในใจยิ่งรู้สึกแย่
ใช่ พูดยังไงก็ถูกต้อง เธอมีเจตนาที่ดี แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเย่เชินหลิน คำพูดของเธอกลับไม่มีน้ำหนักเลย
รักกันมากคืออะไร รักกันมากแท้จริงเป็นเช่นนี้ เขาไม่เชื่อคำพูดของเธอ ไม่สนใจความรู้สึก คิดจะไปก็ไป
เซี่ยชีหรั่นรับกระดาษที่พี่เลี้ยงหลี่ส่งมาให้ด้วยความปรารถนาดีเพื่อเช็ดน้ำตา จากนั้นจึงฝืนยิ้มและพูดกับเธอว่า：“ขอโทษจริงๆ ฉันรู้ว่าเธอได้รับความไม่เป็นธรรม เงินไม่สามารถชดเชยได้ เพียงแต่ว่า คุณเย่เป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ในเมื่อเขาบอกให้เธอออกไป เกรงว่าคงจะให้เธออยู่ไม่ได้แล้ว ฉันหวังว่าเธอจะรับเงินค่าจ้างสองเดือนจากพ่อบ้าน หากเธอไม่รับมันไว้ ฉันคงทรมานใจและรู้สึกไม่สบายใจตลอด นอกจากนี้ โปรดทิ้งหมายเลขโทรศัพท์ของเธอเอาไว้ หากเพื่อนของฉันต้องการพี่เลี้ยง ฉันจะแนะนำเธอแน่นอน เธอคือพี่เลี้ยงที่มีความรับผิดชอบ พวกเขาจะต้องเต็มใจจ้างเธอแน่ๆ”
เซี่ยชีหรั่นพูดมาขนาดนี้ พี่เลี้ยงหลี่แสดงความขอบคุณซ้ำไปซ้ำมา และบอกเบอร์โทรศัพท์ของตนเองแก่เซี่ยชีหรั่น
ในขณะเดียวกันพ่อบ้านก็เดินเข้ามา เห็นเซี่ยชีหรั่นร้องไห้ จึงถามเธอ：“คุณนายเย่ คุณเป็นอะไรครับ？คุณเย่เพิ่งจะออกไป พวกคุณทะเลาะกันหรอ？”
“ไปจ่ายเงินเดือนให้เธอก่อนเถอะ อีกสักพักฉันมีเรื่องจะถาม”เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงเบา
“ครับ คุณนายเย่”พ่อบ้านตอบตกลง เรียกพี่เลี้ยงหลี่เดินไปกับเขา
เมื่อสักครู่เย่เชินหลินกำชับพ่อบ้านที่ประตู บอกว่าเขาจะต้องให้พี่เลี้ยงหลี่ออกไปอย่างเร็วที่สุด เขาจึงมาตรงนี้เพื่อทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายจากเย่เชินหลินให้เสร็จสิ้น
รอพวกเขาเดินจากไป เซี่ยชีหรั่นโทรศัพท์หาหลี่เหอไท้เพื่อขอลา บอกว่าตนเองจะไปสายสักหนึ่งชั่วโมง
“เป็นอะไร？เสียงเหมือนเพิ่งจะร้องไห้ เย่เชินหลินไม่ได้เดินทางไปทำงานนอกสถานที่หรอ？หรือว่ามีคนอื่นกล้าทำเธอร้องไห้？”หลี่เหอไท้ถาม เซี่ยชีหรั่นหัวเราะเบาๆ พูดว่า：“ไม่ใช่ค่ะ พี่เหอไท้ ฉันไม่ได้ร้องไห้ เมื่อคืนอากาศอาจจะเย็นขณะที่นอนหลับ จมูกเลยมีน้ำมูกนิดหน่อย”
“ถ้าสุขภาพไม่ดีก็ต้องพักผ่อน”
“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ พี่เหอไท้”
หลี่เหอไท้วางสาย กลับไม่ได้บอกเซี่ยชีหรั่นว่าตนเองใกล้ถึงคฤหาสน์ตระกูลเย่แล้ว เขามาเพื่อรับเธอไปทำงาน
ในเมื่อเธอบอกว่าจะไปสาย มันคงไม่ดีหากเขาเข้าไปตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงสั่งคนขับให้หาที่จอดข้างทาง ตัดสินใจรออีกสักพักหนึ่งแล้วค่อยเข้าไปรับเซี่ยชีหรั่น
หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ เซี่ยชีหรั่นค่อยๆเดินไปนั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่น เพื่อรอพ่อบ้านมาพบ
ในไม่ช้า พ่อบ้านกับพี่เลี้ยงหลี่เดินมาด้วยกัน เนื่องจากพ่อบ้านมีความรู้สึกที่ดีต่อพี่เลี้ยงหลี่ดังนั้นเมื่อเธอพูดกับเขาว่าต้องการเข้าไปลาคุณนายเย่ เขาจึงอนุญาต
“ขอบคุณมากค่ะ คุณนายเย่ ขอบคุณมากจริงๆ ฉันไปก่อนนะคะ”
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกแสบจมูก เย่เจิ้งเหิงต้องสูญเสียพี่เลี้ยงที่มีความรับผิดชอบไปอย่างน่าเสียดาย
“หลังจากนี้หากมีอะไรต้องการให้ช่วยสามารถโทรหาฉันได้เสมอ หากฉันช่วยเธอได้ ฉันก็จะช่วย”เซี่ยชีหรั่นพูด จากนั้นค้นหาเบอร์ของพี่เลี้ยงหลี่กดโทรออกหนึ่งครั้ง เพื่อให้เธอเก็บเอาไว้
พี่เลี้ยงหลี่แสดงความขอบคุณซ้ำไปซ้ำมา จากนั้นพ่อบ้านจึงพาเธอออกไปจากบ้านและรายงานต่อเย่เชินหลินเสร็จเรียบร้อย จึงกลับมาหาเซี่ยชีหรั่นที่ห้องนั่งเล่น
“คุณนายเย่ ผมกลับมาแล้ว คุณมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ”
“ฉันอยากจะถามคุณว่า เมื่อวานตอนส้งหลิงหลิงพูดว่าอยากกินซุปถั่วเขียว คุณได้พูดโน้มน้าวเธอหรือเปล่า พูดว่ากลัวจะส่งผลกระทบต่อเด็กในท้อง”ตอนเซี่ยชีหรั่นถามพ่อบ้าน สีหน้าของเธอมีความเคร่งขรึม ซึ่งตัวเขาไม่เคยเห็นเธอมีสีหน้าเคร่งขรึมแบบนี้มาก่อน
พ่อบ้านพอจะเดาได้คราวๆ เขาได้ยินมาว่าพี่เลี้ยงหลี่พูดโน้มน้าวส้งหลิงหลิง แต่เธอถูกต่อว่า และวันนี้พี่เลี้ยงหลี่โดนไล่ออก แน่นอนว่าต้องมีความเกี่ยวข้องกับส้งหลิงหลิง มีความเป็นไปได้สูงว่าเธอย้อนใส่ร้าย บอกว่าพี่เลี้ยงหลี่พูดสิ่งไม่ดีเกี่ยวกับเธอ
“คุณนายเย่ พูดตามความจริง ผมพูดโน้มน้าวไปแล้ว ตอนนั้นผมพูดว่าปกติอาหารที่เธอรับประทานจะต้องผ่านความเห็นชอบจากคุณเย่ แต่เมื่อคุณเย่ไม่อยู่ ผมไม่อาจตัดสินใจเองได้ เธอดึงดันต้องการรับประทาน พูดว่ากินไม่ลง อารมณ์ไม่ดีจะกระทบต่อน้ำนม เธอยังพูดอีกว่า หากคุณเย่ถามขึ้นมาให้บอกว่าตนเองอยากลองกินดู ไม่เกี่ยวอะไรกับผม ผมก็จนปัญญา ติดต่อคุณเย่ไม่ได้ จึงต้องทำตามคำสั่ง”พ่อบ้านตอบเสียงเบา
“งั้นวันนี้ตอนคุณเย่ถาม คุณบอกคุณเย่ว่าอย่างไร？”เซี่ยชีหรั่นถามต่อ
“ไม่มีครับ……”
“ทำไมถึงไม่มีล่ะ？”
“คุณนายเย่ ผมจะบอกว่า คุณเย่ไม่ได้ถามอะไรกับผมครับ”
ที่แท้ก็เป็นแบบนี้！เขาเชื่อส้งหลิงหลิงโดยไม่ต้องถาม เธอเคยคิดว่าในใจของเขาไม่มีที่สำหรับส้งหลิงหลิง ดูเหมือนว่าเธอจะประเมินตัวเองสูงเกินไปจริงๆ และประเมินส้งหลิงหลิงต่ำไป
ในใจของเซี่ยชีหรั่นเจ็บแปลบขึ้นมาทันที เธอขมวดคิ้ว พูดอย่างไร้เรี่ยวแรง：“ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณมาก คุณไปจัดการงานต่อเถอะ ฉันอยากนั่งคนเดียวสักพัก”
“คุณนายเย่……”พ่อบ้านกระซิบเสียงเบา อยากให้กำลังใจเธอ แต่เซี่ยชีหรั่นกลับส่ายหน้า พูดว่า：“ขอฉันอยู่คนเดียวสักพัก ตอนนี้ฉันยังไม่อยากพูดอะไร”
พ่อบ้านถอนหายใจ เดินจากไปอย่างเงียบๆ แต่เดินไปได้เพียงสองก้าวก็หันกลับมามองเซี่ยชีหรั่นด้วยความเป็นห่วง
เซี่ยชีหรั่นนั่งเงียบ มองออกไปนอกหน้าต่าง
ทันใดนั้นเธอก็หาเหตุผลในการอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ หากเธออยู่ที่นี่ต่อ มันจะไปได้อะไรขึ้นมา？
ทุกคนเรียกเธอว่าคุณนายเย่ แต่พี่เลี้ยงคนเดียวเธอกลับรักษาไว้ไม่ได้
คำว่าเย่ทำให้หัวใจของเธอเจ็บปวด ชื่อของเย่เชินหลินพรั่งพรูอยู่ในหัวใจ แค่นึกถึงภาพด้านหลังของเขาตอนจากไปอย่างไม่ไยดี น้ำตาของเธอไหลอาบแก้มอย่างเงียบๆอีกครั้ง
ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของเซี่ยชีหรั่นที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟหน้าโซฟาก็ดังขึ้น
เธอโน้มตัวมองดู พบว่ามีข้อความหนึ่ง ส่งมาจากเย่เชินหลิน เป็นเพียงคำง่ายๆไม่กี่คำ：ที่รัก ผมขอโทษนะ รอผมกลับไป
น้ำตาของเธอไหลออกมาเหมือนน้ำท่วม หยดลงบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ จนแทบมองไม่เห็นตัวหนังสือ
รอเขากลับมาแล้วจะเป็นอย่างไร？เห็นชัดเจนว่าเขาไม่คิดสืบสวนส้งหลิงหลิง เห็นชัดเจนว่าเขาปกป้องเธอ
คงเพราะเพื่อลูกของเขา ลูกของเขายังไงก็คือลูกของเขาพรุ่งนี้จะมีสิทธิ์อะไรไปโน้มน้าวการตัดสินใจของเขา？
“พี่？ทำไมยังไม่กินข้าวเช้า แถมยังไม่ไปทำงาน？”โม่เสี่ยวหนงรับประทานอาหารเช้าเสร็จจึงออกมาหาเซี่ยชีหรั่น แต่ไม่พบเธอ เมื่อถามพ่อบ้านจึงรู้ว่าเธอนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น
เซี่ยชีหรั่นรีบเช็ดน้ำตาทันที และลุกขึ้นยืน
“พี่ พี่ทำอะไรอยู่ตรงนี้？ร้องไห้หรอ？ทะเลาะกับพี่เขยหรอ？”โม่เสี่ยวหนงมีน้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวล อาจเป็นเพราะเห็นเซี่ยชีหรั่นร้องไห้จึงรู้สึกแปลกใจมาก
โม่เสี่ยวหนงมักจะขัดแย้งเสมอ ตอนเซี่ยชีหรั่นน่าสงสารเธอก็จะทุกข์ ถ้าเซี่ยชีหรั่นอิ่มอกอิ่มใจ เธอจะเต็มไปด้วยความรู้สึกอิจฉาอีก
“ไม่มีอะไร”เซี่ยชีหรั่นพูดเบาๆ
“ทำไมเธอตื่นเช้าจัง ไม่ใช่ว่านอนถึงเที่ยงทุกวันหรอกหรอ？”เซี่ยชีหรั่นถามโม่เสี่ยวหนง พยายามเปลี่ยนเรื่อง
“วันนี้มีธุระนิดหน่อย ผู้กำกับชวนชวนบอกว่าจะพาฉันไปพบกับดาราชื่อดังชาวเกาหลี เขาอยากเห็นว่าฉันอยู่กับหนุ่มหล่อเกาหลีคนนั้นแล้วเคมีเข้ากันได้ไหม ถ้าเหมาะสมอาจจะให้ฉันเล่นละครกับหนุ่มหล่อเกาหลีชื่อว่าเชอยีเสวียน（หมายเหตุ：เชอยีเสวียนเป็นนามแผง）”พูดถึงเรื่องนี้ โม่เสี่ยวหนงดีใจมาก
“นับว่าเป็นเรื่องที่ดี เสี่ยวหนงดูเหมือนเธอจะดังแล้วนะ ไปเถอะ อย่าทำให้เสียเวลา”เซี่ยชีหรั่นพูดเบาๆ
“พี่ แท้จริงแล้วพี่ร้องไห้เพราะอะไรกันแน่？”
เซี่ยชีหรั่นรู้นิสัยของโม่เสี่ยวหนง หากเธอไม่พูด เธอจะต้องไปสืบมาจนรู้ให้ได้
“ก็ไม่มีอะไรหรอก เรื่องให้นมของส้งหลิงหลิงเมื่อวาน เธอท้องไส้ไม่ดี พี่คิดว่าเธอจงใจ ส่วนพี่เลี้ยงหลี่คนนั้นก็พูดว่าเธอจงใจ เพียงแต่เย่เชินหลินไม่เชื่อ แถมยังเลิกจ้างพี่เลี้ยงหลี่”เซี่ยชีหรั่นอธิบายอย่างคราวๆ
โม่เสี่ยวหนงถอนหายใจ ส่ายหัวและพูดว่า：“ฉันพูดแล้วว่าสักวันพี่จะต้องผิดหวัง！มันเป็นแบบนั้นไหมล่ะ？ในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ เขาก็ต้องเข้าข้างแม่ของลูกอยู่แล้ว เห็นไหมล่ะ พี่ไม่ไล่เธอออกไป พี่กลับกลายเป็นคนนอกแทน ตอนนี้พี่คิดอยากไล่เธอออก เกรงว่าคงจะไม่ทันแล้ว”
เซี่ยชีหรั่นรู้อยู่แล้วว่าเธอจะพูดแบบนี้ โม่เสี่ยวหนงจะพูดอะไร เธอเงียบไม่พูดจา
ในตอนนี้ บางทีการฟังคำพูดถากถางบางอย่างอาจจะดีที่สุดสำหรับเธอ คำพูดของโม่เสี่ยวหนงถึงแม้จะไม่น่าฟัง แต่มันคือความจริง
แต่ก่อนคิดว่าหากเธอต้องการ เย่เชินหลินจะไล่ส้งหลิงหลิงออกไปทันที แต่ผลลัพธ์กลับไม่เป็นอย่างที่คิด
เซี่ยชีหรั่นไม่อยากเสียน้ำตาอีกต่อไป เธอพยายามข่มความรู้สึกโศกเศร้า พูดเสียงเบาว่า：“เสี่ยวหนง เย่เชินหลินออกไปทำงานที่อื่น ช่วงนี้พี่ไม่อยากอยู่ที่นี่ ถ้าเธออยากไปกับผู้กำกับชวนชวนก็ไปเถอะ แต่ถ้าไม่ไป เธอก็ไปพักกับพี่ที่บ้านแม่ของพี่แล้วกัน”