สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 768 สาวใช้ตัวแสบ 672

ตอนที่ 768 สาวใช้ตัวแสบ 672
กำลังคิดถึงเรื่องเหล่านี้ จู่โทรศัพท์ดังขึ้น เสียงเพลงที่คุ้นเคยกระตุ้นน้ำตาของเซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง
เธอรับสาย พยายามพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาที่สุด：“ฮัลโหล！”
“เมื่อเช้าไปทำงาน คุณนั่งรถของหลี่เหอไท้ ตอนกลางคืนก็ไม่กลับคฤหาสน์อีก ไปพักค้างคืนที่บ้านพ่อแม่ เซี่ยชีหรั่นคุณกำลังประกาศสงครามกับผมใช่ไหม？”
……
เย่เชินหลินไม่ได้มีน้ำเสียงสงสัย แต่มีความหยอกล้อจางๆ ถึงแม้เขาจะไม่ได้พูดขอโทษ ในความเป็นจริงเซี่ยชีหรั่นสามารถฟังออกว่าเขามีความละอายใจอยู่บ้าง
น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม ไม่สามารถพูดสักคำออกมาได้
“ร้องไห้？”เขาถามอย่างอ่อนโยน แม้ว่าเธอจะไม่ส่งเสียงสะอึกสะอื้นนก็ตาม เขาก็สามารถเดาได้ว่าเธอร้องไห้
อยู่ห่างกันแสนไกล ผู้หญิงของเขากำลังร้องไห้ เขากระวนกระวายใจเหมือนโดนแผดเผา
เขายกนาฬิกาขึ้นเพื่อดูเวลา ในใจอยากจะพุ่งขึ้นนั่งเครื่องบินกลับไป แต่น่าเสียดายพรุ่งนี้เช้าเขาต้องพบกับกษัตริย์ของประเทศฝานหลาย หากกลับไปตอนนี้คงไม่สามารถกลับมาได้ทันเวลา
นอกจากนี้ เขาไม่ได้พักผ่อนเป็นเวลา 24 ชั่วโมง การเจรจาเรื่องน้ำมันครั้งนี้มีความสำคัญอย่างยิ่ง เขาไม่สามารถผิดพลาดได้
ไม่รู้ว่าในใจของเซี่ยชีหรั่นคิดถึงเขามากแค่ไหน ไม่รู้ว่าหวนคิดถึงฉากที่เขาหันตัวไปอย่างเด็ดเดี่ยวมากแค่ไหน เธอสามารถเดาได้ว่าหากเขาไม่ได้มีเรื่องที่สำคัญมาก คงไม่ปล่อยให้เธอมีความรู้สึกแบบนี้และเดินจากไป
ตอนนี้เธอยังคงรู้สึกแย่อยู่บ้าง สิ่งสำคัญที่สุดยังคงตำหนิเขาที่ไม่ไล่ส้งหลิงหลิงออกไป ไม่ว่าจะถูกหรือผิด สำหรับความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอ เธอไม่ต้องสงสัยอีกต่อไป
เขาไม่กลับมา คงเพราะยังมีเรื่องที่สำคัญ เธอคิดไปคิดมา จึงไม่อยากเพิ่มเรื่องปวดหัวให้เขาต้องแบกรับ
“ฉันไม่ได้ร้องไห้ และก็ไม่ได้ต้องการประกาศสงครามกับคุณ คุณไม่อยู่ ฉันเลยกลับมานอนบ้านแม่ อยู่เป็นเพื่อนเธอ”เซี่ยชีหรั่นเช็ดน้ำตา พูดเบาๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ยัยเด็กโง่เอ้ย！เย่เชินหลินถอนหายใจข้างใน
“เห็นอยู่ว่าร้องไห้ ยังมาบอกว่าไม่ได้ร้อง วันนี้ได้รับความไม่เป็นธรรม ผมเข้าใจ เรื่องเหล่านี้ ผมกลับไปจะคุยกับคุณอีกครั้ง คุณต้องสัญญากับผม ถึงแม้จะโมโหผมก็ต้องกินอิ่มนอนหลับ ถ้าอยากประกาศสงครามกับผมจริงก็ไม่ต้องรีบ เพียงแต่ยังต้องมีพละกำลังถึงจะทำได้ จริงไม่จริง？”
เซี่ยชีหรั่นเพิ่งจะเช็ดน้ำตาก็โดนคำพูดเย่เชินหลินกระตุ้นออกมาอีก
“ใครประกาศสงครามกับคุณ？ใครจะเชื่อฟังคุณ ฉันเกลียดคุณ！”เซี่ยชีหรั่นคำรามด้วยเสียงสะอึกสะอื้น
เขารู้ว่าเธออยากระบายความอัดอั้นที่อยู่ในใจ หากไม่เพราะเขายุ่งทั้งวันจนไม่มีเวลาดื่มน้ำ เขาคงโทรศัพท์หาเธอไปนานแล้ว คงไม่ปล่อยให้เธอคิดโง่ๆทั้งวันว่าเขาไม่ดีแค่ไหน
“เกลียดผม？เกลียดผมทำไม？เกลียดที่ผมรังแกคุณหรอ？”เย่เชินหลินได้ยินเธอพูดออกมาอย่างโมโห ก็รู้สึกดีขึ้นมาไม่น้อย
ตะคอกใส่เขาแบบนี้ อารมณ์ของเซี่ยชีหรั่นก็ดีขึ้นมาบ้าง
เธอถอนหายใจข้างใน เวลาเธอรักใครสักคนหนึ่ง คิดอยากจะโกรธเขานานๆเป็นเรื่องที่ทำได้ยาก
ตั้งแต่เธอออกมาจากคฤหาสน์ของเขา เธอยังคิดว่าชีวิตนี้คงไม่ได้กลับไปที่นั่นอีกแล้ว เธอเข้าใจว่าเขาจะไม่สนใจเธอตลอดไป แต่ผ่านไปสักพัก ยังไม่ถึงหนึ่งวัน เธอก็อยากจะพบหน้าเขาทันที
เธออยากตำหนิเขาต่อหน้า พูดว่าเขาไม่มีเหตุผล พูดว่าเขาไม่ปกติถึงเก็บส้งหลิงหลิงไว้ในคฤหาสน์ และเธอก็คิดว่า อยากกอดเขาไว้แน่นๆก่อน โดยไม่ต้องพูดอะไรออกมา
“ที่รัก อย่านอนดึก คุณมีความสุขที่ได้อยู่บ้านแม่ก็อยู่บ้านแม่ไป อยากกลับคฤหาสน์เมื่อไหร่ก็กลับ ถ้าอยากไปบ้านพ่อแม่ผมก็ได้ สรุปก็คือ ตอนนี้อย่าคิดอะไรเลย เมื่อคืนไม่ได้นอน วันนี้ต้องนอนชดเชยสักหน่อย”
ในความเป็นจริงเย่เชินหลินไม่วางใจปัญหาการนอนหลับของเธอที่สุด เขารู้ดีว่าหากตนเองไม่อยู่ เธอจะนอนไม่หลับ
เซี่ยชีหรั่นยังอยากพูดต่อว่าเขาอยู่ แต่ท่าทีของเขาแบบนี้ เธอจะพูดออกไปอย่างไร
ในที่สุด เธอถอนหายใจเบาๆ พูดเตือนเขาอย่างอดไม่ได้：“คุณก็ต้องนอนเร็วหน่อย ยังมีงานต้องทำอีกมากใช่ไหม？สุขภาพคือสิ่งสำคัญ ฉันไม่เป็นอะไร ก็คือไม่เป็นอะไร รอคุณกลับมาคุยกับฉัน”
เซี่ยชีหรั่นพูดแบบนี้ เย่เชินหลินก็วางใจ
ส่วนมากเวลาพวกเขาคุยโทรศัพท์จะลงท้ายด้วยการจูบลาเสมอ ครั้งนี้กลับไม่มี เย่เชินหลินรู้ว่าคนรักของเขายังคงโมโห เขาไม่อยากฝืนใจเธอ
วางสายโทรศัพท์ ทันใดนั้นเซี่ยชีหรั่นรู้สึกผิดหวังมาก
อาจเป็นเพราะพึ่งพาเขาจนกลายเป็นนิสัย จนเธอหวังว่าพวกเขาจะไม่วางสาย คุยโทรศัพท์กันไปตลอด ให้เธอสามารถได้ยินเสียงของเขา ถึงแม้เขาจะไม่พูด แค่ได้ยินเสียงลมหายใจของเขาก็ดีแล้ว
เซี่ยชีหรั่นนั่งเหม่อลอยบนเตียงสักพัก จึงลงจากเตียงสวมรองเท้า ลงไปล้างหน้าที่ชั้นหนึ่ง
เธอเปิดประตู มองลงไปที่ชั้นหนึ่ง พบหลี่เหอไท้กำลังยืนอยู่ในห้องโถง มองไปชั้นมาบนอย่างเงียบ ๆ
ทั้งสองคนสบตากัน หลี่เหอไท้ยิ้มบางๆ จากนั้นเดินไปนั่งบนโซฟาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หยิบหนังสือพิมพ์บนโต๊ะขึ้นมาอ่าน
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าเขาไม่ได้มองเห็นเธอออกมาพอดี แต่เขายืนอยู่ตรงนั้นนานแล้ว
เซี่ยชีหรั่นถอนความคิดของตนเอง จากนั้นเดินลงมาล้างหน้าที่ชั้นหนึ่ง เมื่อคิดไปคิดมา จึงเดินไปห้องโถง นั่งลงบนโซฟาตรงหน้าหลี่เหอไท้
“พี่เหอไท้ ยังไม่นอนหรอ？”เซี่ยชีหรั่นยิ้มถาม
“อืม ”หลี่เหอไท้วางหนังสือพิมพ์ลง ตอบเบาๆหนึ่งคำ จากนั้นสายตาของเขาก็กวาดมองใบหน้าเล็กๆของเธอ
“ร้องไห้อีกแล้ว？”หลี่เหอไท้ขมวดคิ้วถาม
เธอรู้ว่าเขาห่วงใยเธอ อาจไม่ได้วางใจเธอตั้งแต่แรก แต่ไปหาเธอคงไม่เหมาะ จึงทำได้เพียงแค่ยืนมองขึ้นไปชั้นบน
“อยากดื่มอะไรสักหน่อยไหม？”เห็นเซี่ยชีหรั่นไม่พูด หลี่เหอไท้จึงถามต่อ
“น้ำเย็นสักแก้วก็ดีค่ะ”เซี่ยชีหรั่นพูด
“เด็กผู้หญิงไม่ควรดื่มน้ำเย็น ถ้าเย่เชินหลินรู้เข้า คงจะไม่พอใจ พี่จะไปอุ่นนมร้อนมาให้แก้วหนึ่งนะ”หลี่เหอไท้พูดและลุกขึ้นยืนอย่างสง่างาม
“ไม่ต้อง พี่เหอไท้ ฉันไปเองค่ะ”
หลี่เหอไท้ไม่พูดอะไร ร่างสูงหายออกไปจากห้องโถงอย่างรวดเร็ว
มองดูแผ่นหลังของเขา เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าเขามีความเงียบเหงาอย่างไม่คาดคิด บางทีเธออาจคิดมากไป
เซี่ยชีหรั่นนั่งอยู่เงียบๆ คิดว่าจู่ๆวันนี้เธอก็กลับมาบ้านพ่อแม่ อาจจะเอาแต่ใจเล็กน้อย
หลี่เหอไท้กับจงหยุนซางกำลังมีความรัก การที่เธอมา วันนี้พวกเขาจึงไม่ได้เจอกัน
เธอไม่ได้โง่ หลี่เหอไท้บังเอิญแสดงความเป็นห่วงเป็นใยต่อเธอ แม้ว่าเขาจะถนัดปิดบังความรู้สึก และไม่เคยทำเกินเลยกว่าการเป็นพี่ชาย เธอยังคงสัมผัสได้ถึงความรักระหว่างชายหญิงในความห่วงใยของเขา
เขายิ่งเป็นแบบนี้ เธอยิ่งต่อรักษาระยะห่างระหว่างเขา มิฉะนั้นจะไม่เทียบเท่ากับการสร้างอุปสรรคให้แก่เขาและพี่หยุนซางหรอกหรอ？
ในไม่ช้า หลี่เหอไท้อุ่นนมและนำมาให้เซี่ยชีหรั่น ส่วนเขาเทน้ำเลมอนเย็นๆให้แก่ตนเอง
หลี่เหอไท้ไม่ติดเหล้าเหมือนผู้ชายทั่วไป นี่อาจเป็นเพราะจ้าวเหวินอิงไม่ชอบให้เขาดื่ม บอกว่าไม่ดีต่อสุขภาพ ทุกสิ่งที่จ้าวเหวินอิงห้าม เขาปฏิบัติตามทุกอย่าง
เขานั่งลงอีกครั้ง ดื่มน้ำช้าๆ เซี่ยชีหรั่นหยิบแก้วนมขึ้นมา ค่อยๆดื่มเข้าไป
ทั้งสองคนไม่พูดอะไร แต่เซี่ยชีหรั่นกลับไม่รู้สึกอึดอัด ปกติหลี่เหอไท้จะไม่บังคับใคร
“อยู่กับเขาดีไหม？มีความสุขมากหรือว่ามีเรื่องให้ปวดหัวมาก？”ดื่มน้ำเลมอนในมือเกือบหมด หลี่เหอไท้จึงถามอยากอ่อนโยน
“มีความสุขมาก”เซี่ยชีหรั่นตอบในเชิงบวก
“ไปนอนได้แล้ว”หลี่เหอไท้ยกแก้วขึ้น ดื่มหนึ่งคำ และพูดกับเธอ
“พี่เหอไท้ อันที่จริงพวกเราก็ไม่ได้มีอะไร เขาเพิ่งจะโทรมาหา อธิบายให้ฟังชัดเจนแล้ว”
“ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว”หลี่เหอไท้ยิ้มบางๆอีกครั้ง นอกจากนี้ คำว่าไม่มีอะไรก็ดีแล้วดูสุภาพจนน่าถอนหายใจ
เซี่ยชีหรั่นไม่มีรู้ว่าตนเองควรทำอย่างไร ถึงจะทำให้เขาไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับตนเอง เธอรู้สึกเสียใจมาก
บางทีเธอไม่อธิบายสถานการณ์ เขาจะคิดได้ว่าเธอกำลังเล่นละครตบตาเรื่องเขา ถึงได้พูดว่าไม่มีอะไร
เมื่อคิดอย่างลึกซึ้ง เซี่ยชีหรั่นจึงตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง บางทีตัวเธอเองก็อยากหาที่ระบาย เพราะคิดไม่ตกว่าเรื่องนี้แท้จริงใครถูกใครผิด
“พี่เหอไท้ ฉันอยากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ให้พี่ฟัง พี่เต็มใจจะฟังไหม？”
“แน่นอน”
“เรื่องมีอยู่ว่า……”เซี่ยชีหรั่นเล่าเรื่องเย่เชินหลินออกไปทำงานนอกสถานที่ ส้งหลิงหลิงตั้งใจกินอาหารไม่ดี และพี่เลี้ยงหลี่โดนไล่ออกให้เขาฟัง สุดท้ายเธอยิ้มอย่างขมขื่น พูดว่า：“พี่เหอไท้ พี่ว่าฉันควรจะโมโหหรือเปล่า？ฉันรู้สึกว่าตนเองมีปัญหามากเกินไป ลูกก็คือลูกของเขา เขามีสิทธิ์ตัดสินใจว่าแม่ของลูกจะอยู่หรือไป มันไม่ใช่กงการของฉัน ฉันยุ่งเรื่องของคนอื่นมากไป”
“เขาไม่คิดว่าเธอยุ่งมากเกินไปหรอก พี่เองก็ไม่คิดว่าเธอยุ่งเรื่องของคนอื่นมากไป พี่เข้าใจเธอนะ เธอแค่ไม่อยากให้ส้งหลิงหลิงทำร้ายลูกอีกต่อไป แต่เขาก็มีจุดยืนของเขา เขาอาจคิดว่านมแม่มีความสำคัญต่อลูกมากๆ จึงได้ตัดสินใจเช่นนี้ ในจุดนี้ไม่มีใครผิดใครถูก ทุกอย่างเพื่อลูก เพียงแค่ยืนกันคนละมุม”
การวิเคราะห์ของหลี่เหอไท้ทำให้เซี่ยชีหรั่นตาสว่างขึ้น เมื่อคิดอย่างละเอียด คำพูดของเขาถูกต้อง
เย่เชินหลินไม่ใช่ผู้ชายที่ทนคนอื่นได้ เขาอาจจะพิจารณาจากมุมที่ลูกต้องกินนมแม่ถึงได้ทำแบบนี้
เพียงแต่เซี่ยชีหรั่นไม่เข้าใจ เหมือนกับที่เย่เชินหลินพูด ตอนนี้มีเด็กจำนวนมากกินนมผงแต่เด็ก ก็สามารถเติบโตได้อย่างแข็งแรง ทำไมเย่เชินหลินถึงได้มุ่งมั่นเรื่องนมแม่แบบนี้ อีกอย่าง เขาเป็นห่วงลูกมากเกินไป ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจมากตลอด
“ขอบคุณค่ะ พี่เหอไท้ พูดออกมาแล้วฉันรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย ฉันกลับห้องไปพักก่อนนะ พี่ก็อย่านอนดึกล่ะ”เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้น พูดเสียงเบา หลี่เหอไท้พยักหน้า ลุกขึ้นนำแก้วที่ว่างเปล่าของตนเองและเซี่ยชีหรั่นถือเดินออกไป
เซี่ยชีหรั่นกลับมาที่ห้องใช้ความคิดสักพัก รู้สึกว่าตอนที่เย่เชินหลินโทรศัพท์มาหาเธอช่วงดึก เธอมีท่าทางเย็นชากับเขาไปสักหน่อย
เธอกลัวตนเองจะส่งผลกระทบต่ออารมณ์ในการทำงานของเขา จึงกดโทรออกหาเย่เชินหลิน